Home

มีดคู่มือ

เคยสังเกตดูบ้างมั๊ยครับว่าในเวลาที่ชาวบ้านป่าขนานแท้รอนแรมตามป่าดง ของอย่างหนึ่งเขาไม่เคยห่าง
จากตัวก็คือมีดคู่มือ

สำหรับชาวบ้านป่า มีดคือเครื่องมือทุกอย่างที่เขาต้องการ ตั้งแต่ถางทาง, ตัดฟืน, ตัดไม้ทำหลักแขวนหม้อ,
ฟันปลาในห้วย, หั่นเนื้อหั่นผักทำกับข้าว, ตัดไม้ไผ่มาทำที่พัก, ต่อแพ, อาวุธป้องกันตัวในยามจำเป็น หรือแม้
กระทั่งขุดหลุมสำหรับภารกิจส่วนตัวในยามเช้า

เรียกได้ว่าขาดมีดคู่มือแล้วเหมือนมือเท้าด้วนทำอะไรก็ไม่ได้อย่างใจ

สำหรับเราๆคนเที่ยวป่า ส่วนใหญ่แล้วเรามักจะเข้าเพียงชายป่าไปจอดรถกางเต๊นท์นอนกัน ถ้าจะเข้าป่าลึกก็
คงจะมีเพื่อนชาวป่านำทางไปให้ซึ่งเขาก็จะเป็นธุระในเรื่องส่วนใหญ่ให้ คงไม่ต้องถึงขนาดถางทางฟันปลาเอง

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ยังพบว่ามีดสักเล่มที่ติดตัวอยู่มีประโยชน์มหาศาล ที่เหมาะที่สุดคือมีดพับเอนก
ประสงค์สักเล่มที่จะช่วยคุณได้ตั้งแต่ ตัดเชือกตัดกิ่งไม้เพื่อจัดที่นอน คีบหม้อลงจากกองไฟ  หาอาหาร(เปิด
กระป๋องไง) สันทนาการ(เปิดขวดเบียร์ขวดโซดา) ซ่อมรถ จนถึงอาวุธชิ้นสุดท้ายยามคับขัน

ผมเองใช้มีดยี่ห้อ Victorynox หรือที่เรียกกันติดปากว่ามีดสวิสอยู่กว่าสิบปี พึ่งจะหนึ่งปีมานี่เองที่เปลี่ยน
มีดคู่มือมาเป็น ยี่ห้อ Leatherman รุ่น Wave

สาเหตุที่เปลี่ยนก็เพราะว่าผมพบว่า Wave เหนือกว่ามีดเล่มเดิมของผมอยู่สามประการหลักๆคือ

1) มีกลไกล็อคใบมีด ไม่ให้พับมาโดนมือขณะใช้งาน อันนี้สำคัญมาก
2) ถึงแม้จะมีจำนวนชิ้นของอุปกรณ์น้อยกว่า แต่แต่ละชิ้นล้วนแข็งแรงและใช้งานหนักได้จริง ไม่ว่าจะเป็นมีด,
เลื่อย หรือคีม
3) สามารถเปิดใบมีดได้ด้วยมือเดียว (One Hand Operate) อันนี้ก็ช่วยให้ใช้งานได้คล่องขึ้นมาก

ทุกครั้งที่เดินทางผมจะมีเจ้า Wave ติดเข็มขัดอยู่เสมอและก็มีเหตุให้หยิบใช้อยู่วันละหลายๆครั้ง จนวันไหน
ไม่ได้พกไปก็จะรู้สึกว่าทำอะไรไม่ได้อย่างใจซักอย่าง แถมยังโหว่งๆ เหมือนไม่ได้ใส่กางเกงในเลยเชียวละ

ถ้าคุณรักที่จะใช้ชีวิตในป่าดง แม้แต่เพียงชายป่า คุณน่าจะหามีดติดตัวไว้สักเล่ม มันไม่ได้เป็นภาระหนักหนา
อะไรเลย แล้วคุณจะสงสัยว่าเมื่อก่อนคุณอยู่ได้อย่างไรโดยไม่มีมีดติดตัว

กล้องคู่กาย

ตะวันที่กำลังจะลับเหลี่ยมเขา สาดแสงลอดความทึบของแมกไม้ลงมาสะท้อนเป็นภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

เรากำลังลุยน้ำในลำธารใสที่ลึกเพียงเข่า สองข้างของลำน้ำปกคลุมไปด้วยกอบอนขนาดใหญ่เขียวขจี

เราออกเดินทางจากเชิงเขาตั้งแต่ก่อนเที่ยง ชั่วโมงแรกเราต้องใต่เขาหัวโล้นที่ชันดิกขึ้นมาจนต้องหยุดเป็น
ระยะๆ แต่ในชั่วโมงหลังนี้เรากำลังมะงุมมะงาหราเดินหาจุดที่จะพักแรมท่ามกลางป่าดิบดงทึบ

น้าผล พรานเก่าแห่งบ้านซับใต้เดินนำหน้าผมอยู่ไม่ไกล น้าผลแบกเป้ที่ทำจากถุงปุ๋ย มือข้างหนึ่งกำด้าม
มีดเหน็บที่ใช้ริดกิ่งไม้ที่ขวางทางเดิน

ภาพข้างหน้าเป็นความดิบเถื่อนงดงามที่พบเห็นได้ไม่ง่ายนัก มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะเสียดายกล้อง Nikon
FM ตัวเก่ง

ในเช้าวันนั้นก่อนที่เราจะออกเดิน, หลังจากที่ลังเลอยู่นาน, เนินเขาสูงชันที่อยู่เบื้องหน้าก็ทำให้ผมตัดใจทิ้ง
กล้องทั้งชุดไว้ในรถด้วยความเป็นห่วงว่าตัวเองจะลากสังขารขึ้นไปไม่ถึงยอดเนิน อย่าว่าแต่จะคิดแบกกล้อง
ขึ้นไปเลย

ผมได้แต่เพียงบันทึกภาพนั้นไว้ในความทรงจำ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพยายามสร้างภาพเช่นนั้นขึ้นมาอีก
เพราะมันไม่ใช่เพียงการกลับมาสู่สถานที่ แต่หากมีมิติของเวลาเรื่องราวและความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวโยงเข้าไปด้วย

.....ยังมิต้องกล่าวถึงว่าเมื่อไม่นานนี้น้าผลได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ

จากบทเรียนวันนั้น นำไปถึงที่มาของสิ่งที่ต่อมากลายเป็นกล้องคู่กายของผม ผมเรียกเธอว่า"น้องหมิว"

เธออาจไม่สวย Sexy อย่างที่ชื่อนำพา แต่จากสถานะการณ์ที่ผมมักจะพบพาน เธอนับได้ว่าเหมาะเป็นอย่างยิ่ง

หลายต่อหลายครั้งที่ผมต้องตัดสินใจตัดกล้องออกจากสัมพาระก่อนจะเดินเข้าดง ส่วนใหญ่เป็นเพราะน้ำหนัก
บางครั้งก็เป็นเพราะขนาด และหลายครั้งเป็นด้วยความกังวลว่ากล้องจะพังด้วยความทุรกันดาร

และเกือบทุกครั้งที่ไม่มีกล้องติดตัวผมก็มักจะได้พบเห็นภาพถูกใจที่ไม่สามารถบันทึกไว้ได้

"น้องหมิว"แก้ปัญหานี้ของผมในทันที จากน้ำหนักที่เบาหวิว ,ขนาดที่พอเหมาะกับกระเป๋าเสื้อเดินป่า, เลนส์
หน้ากว้างสำหรับถ่ายในที่แสงน้อย  และฟังก์ชั่นที่เพียงพอสำหรับจะเป็นเพื่อนเดินทาง

ผมเลือก Mu II ที่มีเลนส์ 35ม.ม. f2.8แทนที่จะเป็น Mu รุ่นที่มี Zoom เพราะสำหรับผมแล้ว ความทนทาน
และเลนส์รูรับแสงกว้าง สำคัญมากกว่า Zoom  ที่จริงแล้วกล้องอื่นๆที่ผมใช้ก็มักจะติดเลนส์ 35อยู่เป็น
ประจำอยู่แล้ว

เมื่อซื้อน้องหมิวมา ไม่นานผมก็เริ่มเรียนรู้ว่าเธอมีลูกเล่นอีกหลายอย่างซ่อนอยู่ ที่ถูกใจผมมากที่สุดสอง
อย่างเห็นจะเป็น ระบบวัดแสงแบบจุดที่ทำให้ผมสามารถวัดแสงที่มีความเปรียบต่างของแสงสูงได้ตามที่
ผมต้องการจะให้เป็น อีกอย่างก็คือความสามารถที่เธอสามารถผสมแสงแฟลชเข้ากับแสงธรรมชาติ ทำให้
ได้ภาพยามเย็นหรือกลางคืนที่ยังคงบรรยากาศของเวลานั้นไว้ได้

ด้วยขนาดกระทัดรัด เลนส์หน้ากว้าง ฟังก์ชั่นพอตัว และราคาแค่ไม่ถึงห้าพัน Mu II เป็นทางเลือกที่ดีมาก
สำหรับคนที่อยากมีกล้องคู่ใจไว้รอนแรมในป่าดงสักตัว

แสงยามเย็นส่องกระทบความเขียวขจีของป่าดงหลังจากที่ฝนตกหนักมาทั้งวัน คุณจุ่น
ควบเจ้าฟ้าลั่นลงไปตามทางลาดชันก่อนจะกระโดดข้ามร่องน้ำเล็กไปหยุดอยู่ที่ปลายทุ่ง

ภาพเบื้องหน้างดงามยิ่งนัก

ทั้งๆที่ผมเองก็โยกเยกอยู่บนหลังม้า ผมก็ยังล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบน้องหมิวออกมา.....

ปืนคู่ใจ

ผมรู้ว่าผู้อ่าน Thailand Outdoor หลายท่านไม่ชอบปืน บางคนอาจถึงขนาดเกลียด เพราะเห็นว่าเป็น
อุปกรณ์ที่ใช้ทำลายล้างชีวิต แต่วันนี้ผมอยากให้ท่านลองมองในอีกมุมหนึ่งดู

เคยบ้างไหมที่นอนอยู่ในเต็นท์ แล้วได้ยินเสียงแกรกกรากดังเหมือนคนเดินจากราวป่ามุ่งหน้ามายังเต๊นท์ ถ้า
เป็นคนดีก็แล้วไป แต่ถ้าเป็นคนร้ายล่ะ? เอาเถอะอยากได้อะไรก็จะยกให้ไป ลำพังตัวเองก็พอคิดอย่างนั้นได้
แต่หญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆล่ะ ไม่ห่วงเขาบ้างหรือ ถ้าคุณเองเป็นผู้หญิงก็ยิ่งแล้วใหญ่

"ผมไม่เคยไปนอนที่ไหนเปลี่ยวๆ" เอ้า ถ้าอย่างนั้นเคยนึกถึงเหตุการณ์แบบนี้บ้างไหม ถ้าคุณขับรถไปต่าง
จังหวัดแล้วรถเสียยางแตกอยู่กลางทางมืดสนิท จะโทรเรียกคนมาช่วยอย่างโฆษณามือถือก็ไม่มีสัญญาณ
ใจก็นึกถึงเรื่องราวที่เคยได้ยินเกี่ยวกับ คดีที่คนร้ายวางตะปูดัก เพื่อปล้นฆ่าชิงรถ 

หันซ้ายหันขวาล่อแล่ก ไม่รู้ว่าเราจะเป็นรายต่อไปหรือเปล่า

ถึงแม้คุณจะเป็นคนดีที่ไม่เคยคิดจะทำร้ายใครก่อน ถ้าคุณรักที่จะเที่ยวไปตามป่าเขาผมก็ยังอยากจะให้
คุณหัดยิงปืนและมีปืนไว้ป้องกันตัวสักกระบอก

สำหรับคนที่ต้องการมีปืนไว้เป็นเพื่อนคู่กายซักกระบอกไว้ติดตัวเข้าป่าเข้าดงโดยเพียงตั้งใจเอาไว้ป้องกัน
ตัวจากคนร้ายในยามคับขัน ผมขอแนะนำให้ท่านมองปืนลูกโม่ขนาดเล็กลำกล้องไม่เกิน 3นิ้ว ขนาดก็ระบุ
ไปเลย ว่าเป็น .38 สเปเชี่ยล

ทำไมถึงแนะนำแบบนี้?

ที่ควรเป็นปืนลูกโม่ก็เพราะสำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยกับปืนมาก่อน ปืนลูกโม่จะเป็นปืนที่เรียนรู้และใช้งานได้
ง่ายที่สุด บางคนที่คุ้นเคยกับปืนมาก่อนอาจจะติงว่าปืนลูกโม่บรรจุได้น้อยกว่าปืนออโต้ ก็จริงครับ แต่ต้อง
นึกไว้ว่าเราต้องการปืนไปเพียงป้องกันตัว ไม่ได้เอาไปเล่นหนัง Die Hard

ที่ต้องเป็นปืนขนาดเล็กลำกล้องไม่เกิน 3นิ้วก็เพราะ การเดินป่าน้ำหนักและขนาดของสัมภาระเป็นเรื่อง
ใหญ่ แม้แต่การเดินป่าช่วงสั้นๆบางครั้งตัวเองยังจะเอาไปไม่รอด จึงขอแนะนำให้เลือกปืนเล็กและเบา
ที่สุดไว้ก่อน บางคนอาจบอกว่า ปืนลำกล้องสั้นยิงไม่แม่นเท่าปืนที่ลำกล้องยาวกว่า ก็จริงครับแต่ในการ
ป้องกันตัวนั้นเราแค่หวังผลในระยะใกล้ๆเท่านั้น (ถ้าคนร้ายอยู่ไกลก็ใช้วิ่งหนีเอาดีกว่าครับ) ปืนเล็กที่ติด
ตัวอยู่ย่อมเหนือกว่าปืนกระบอกโตที่อยู่ในกองสัมภาระอย่างเทียบกันไม่ได้ครับ

แล้วทำไมต้องเป็นขนาด .38 สเปเชี่ยล? กระสุนขนาดนี้ใช้กันแพร่หลายมาก มีกระสุนให้เลือกซื้อทั้งลูกจริง
ลูกซ้อมมากมาย อำนาจกระสุนก็จัดว่าใช้ได้ ถึงแม้จะไม่ยิงแล้วคนร้าย(และคนยิง)กระเด็นเหมือนปืน .44
แม็กนั่มของจ่าเดอตี้แฮรี่ แต่ก็เพียงพอแล้ว กระสุนที่เล็กกว่านี้อย่าง .22, .25, .32 ก็ไม่ควรใช้เพราะอำนาจ
หยุดยั้งไม่น่าไว้วางใจ ที่แรงกว่าอย่าง .357 แม็กนั่มก็ไม่จำเป็นแถมยังยิงได้ลำบากในปืนเล็กแบบนี้

ผมเองก็มีปืนประเภทนี้ไว้เป็นเพื่อนเวลาเข้าป่าเข้าดงอยู่กระบอกหนึ่ง พึ่งจะซื้อหามาเมื่อไม่นานนี้ ผมเรียก
เธอว่า"น้องไท" เธอเป็นปืน ยี่ห้อ Smith & Wesson รุ่น 342 เป็นปืนลูกโม่ขนาด .38 ลำกล้องเกือบๆสองนิ้ว
ตัวปืนทำด้วยอัลลอย ลูกโม่ทำด้วยไททาเนี่ยม จึงทำให้น้ำหนักเบาเพียง สามขีดกว่าๆ

"น้องไท"เป็นปืนลูกโม่ .38 บรรจุ5นัดที่หนักเพียงสามขีดกว่าๆ

เวลายิงเธอดีดดิ้นมากทีเดียวเพราะน้ำหนักปืนที่เบา แต่เวลาพกติดกระเป๋าเธอก็เบาจนผมลืมไปเลยว่ามี
ปืนมาด้วย เรื่องแรงสะบัดนั้นก็อย่าไปกังวลกับมันมากนัก เลยครับเพราะเราไม่ได้ยิงกันเป็นร้อยเป็นพันนัด
เอาไว้เวลาจำเป็นห้านัดก็ยังไม่ทันรู้สึกเจ็บมือ

ปืนที่ผมเห็นว่าเหมาะสำหรับงานนี้มากที่สุดก็คงเป็น Smith & Wesson โครง J ซึ่งก็หมายถึงปืนขนาดเล็ก
นี่แหละครับ ปืนในตระกูลนี้ก็มีให้เลือกกันมากมายหลายแบบเช่น M60 2" แบบดั้งเดิม M60 3" , M 640 แบบ
ไม่มีนกที่ทำด้วยสเตนเลส (ปืนใหม่มีแต่ขนาด .357), M442 แอร์เวท ที่โครงเป็นอัลลอยแต่โม่เป็นเหล็ก และ
M342 ไททาเนี่ยมที่เบาสุดๆ ฯลฯ

ผมเองชอบปืนในตระกูล เซ็นเท็นเนี่ยล หรือปืนนกในมากที่สุดเพราะการใช้เป็นปืนป้องกันตัวเราควรฝึกยิง
แบบไม่ง้างนกไว้ให้คล่อง การที่ไม่มีนกอยู่ข้างนอกให้เกะกะก็ทำให้หยิบฉวยได้ง่ายไม่ติดเสื้อผ้า เวลายิงใน
ที่คับขันอย่างภายในเปลหรือเต็นท์ก็ไม่ไปติดกับอะไร

ข้อดีอีกอย่างของ น้องไท หรือ สมิท 342 แอร์ไลท์ไททาเนี่ยมก็คือ การที่ชิ้นส่วนภายนอกเป็นโลหะปลอดสนิม
เกือบทั้งสิ้น (ตัวปืนเป็นอัลลอย โม่ไททาเนี่ยม ลำกล้องสเตนเลส) ทำให้เหมาะกับภารกิจที่จะพกเข้าป่าเข้าดง
โดยไม่ต้องกลัวเป็นสนิมแม้จะต้องเปียกเหงื่อ, ตากฝนหรือตกน้ำเปียกปอนกันทั้งคนทั้งปืน

ปืนไม่ใช่สิ่งเลวร้ายที่เราจะต้องคอยออกห่าง ปืนไม่เคยทำร้ายใคร แต่คนที่ใช้มันต่างหากที่ทำ ปืนจะร้ายหรือ
จะดีขึ้นอยู่กับว่ามันอยู่ในมือใคร

ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ผมเองขอมีปืนอยู่ในมือเสมอเพื่อไม่ให้เสียเปรียบคนร้ายในการ
ป้องกันคนที่ผมรักและตัวผมเอง และผมก็ยังยืนยันว่าคุณควรจะมีไว้เช่นกัน

ข้อแนะนำเพิ่มเติม

ถ้าคุณจะมีปืน คุณควรศึกษาและหัดใช้มันให้คล่องแคล่ว และที่สำคัญที่สุด ปลอดภัย

ถ้าคุณสนใจจะมีปืนแต่ไม่เคยยิงปืนมาก่อนผมขอแนะนำให้คุณเข้าเรียนหลักสูตรการใช้ปืนก่อนที่จะไปซื้อ
คุณจะได้ทำความเข้าใจกับปืนก่อนการเลือกซื้อ และที่สำคัญที่สุดคือคุณต้องใช้ปืนได้อย่างปลอดภัย ที่ๆคุณ
สามารถไปเรียนยิงปืนก็มีที่ผมแนะนำได้ดังนี้

1. คอร์สสอนยิงปืนของ Guns World (สาบานได้ว่าคุณจีรวัฒน์ ไม่ได้ให้ค่าโฆษณาผมนะครับ) ใช้เวลาเรียน
สองวันเสาร์-อาทิตย์ ค่าใช้จ่าย1,800 บาท มีปืนให้ลองยิง โทรติดต่อที่ 953-5515-7
2. สนามยิงปืน ร.ด. ที่ใกล้ๆวัดพระแก้ว มีคอร์สขั้นพื้นฐานเปิดสอนอยู่เรื่อย โทรสอบถามได้ที่ 221-9410
3. สนามยิงปืนบางบัวทอง ไปหาพี่ชัยยศ แล้วขอให้แนะนำในเบื้องต้นให้ มีตำรายิงปืนเบื้องต้นให้ด้วย โทร
สอบถามทางไปได้ที่ 922-7004-5
4. สนามยิงปืนวังกานนท์ ในซอยโชคชัย4 - 18 โทร 539-5944 ลองไปหาครูโพธิ์แล้วบอกไปเลยว่าไม่เคยยิงปืน
และอยากมาหัด

ใครใกล้ที่ไหนสะดวกที่ไหนก็ลองดูนะครับ

คุยกันรอบกองไฟ

เซ็นสมุดเยี่ยม

สมัครสมาชิก Thailand Outdoor ฟรี