Na een aantal televisiestukken schreef de Engelsman Peter Nichols 'A day in the death of Joe Egg' dat in 1967 meteen als een bom insloeg.
Snel daarna voerde toneelgroep 'Centrum' het op als 'Een Dag Uit De Dood Van Verdomde Loewietje' en ook hier sloeg de voorstelling in.
Een echtpaar heeft een dochter van vijftien, die vanaf de geboorte niet meer dan 'een plant' blijkt te zijn. Zij is lichamelijk en geestelijk volstrekt onvolwaardig.
De vrouw vertroetelt haar krampachtig als een speelgoedbeest, de man kan de situatie niet aan, cynisme is zijn enige weerwoord, hij speelt zelfs met een (min of meer) zachte dood voor zijn plant. Nichols heeft zo'n kind.
De moeder van de man neemt iedere gelegenheid te baat om bij het echtpaar binnen te vallen. Zij verveelt zich en heeft het gevoel tekort te zijn geschoten in de aandacht die zij haar zoon had moeten geven. Van haar is de uitdrukking 'er als verdomde Loewietje bijzitten' als ze weer eens een onvoldane dag heeft.
'Verdomde Loewietje' is na twintig jaar nog steeds een confronterend stuk. De zachte dood blijkt voor het uididge kabinet een onoverkomelijk struikelblok, de spanning tussen het echtpaar, waarbij de vrouw moederlijk met huisdieren en planten troetelt heeft nog niets aan zeggingskracht ingeboet. Nichols voert zelfs nog een tweede chtpaar ten tonele om de motieven van het eerste tegen af te zetten.
Peter Nichols, auteeur van 'Een Dag Uit De Dood Van Verdomde Loewietje' is een van de vele Engelse toneelschrijvers.
Zijn eerste pogingen op toneelgebied deed hij omstreeks 1960: een gevolg van de interesse voor nieuwe schrijvers, ingegeven door toedoen van George Devin aan de Royal Court.
Toen zijn eerste stuk 'A day in the death of Joe Egg' in 1967 in première ging op het Londense toneel waren er gelijktijdig in dat jaar meer debuterende toneelschrijvers: Tom Stoppard, David Storey en Alan Ayckbourne.
Na nog enkele geslaagde stukken heeft Nichols moeilijke jaren gekend van mislukkingen. Hij kreeg daarbij het gevoel dat hij iets anders moest gaan doen.
In 1976 ging hij dan ook naar Amerika en werkte daar een paar maanden bij het theater in Minneapolis.
Rond de jaren '80 ging hij in Engeland ook voor de televisie schrijven: een serie van zes stukken van ieder anderhalf uur. Er blekk weinig belangstelling voor te zijn.
In 1981 was hij succesvol met het toneelwerk 'Passion Play' en in 1982 met de musical 'Poppy' waarin de 19e eeuwse Engelse opiumhandel met China wordt aangeklaagd.
In 1984 ging hij zijn voor de TV geschreven stukken bewerken en herschrijven. Eveneens in 1984 is zijn autobiografie 'Feeling you're behind' verschenen.
