In the middle night

Part 15 : ความเจ็บที่ยากจะลืม

Written by Dark (Shochan)

....................................................................
....................................................................
ต่อให้ต้องตายแต่เพื่อนาย...ฉันทำได้ทุกอย่าง
แค่อย่าทิ้งฉันไป............
ให้ฉันอยู่คนเดียวตามลำพัง...... ไม่เอาอีกแล้ว....
ไม่อยากเหงา
"ฉันก็แค่อยากให้ใครสักคนอยู่ข้างๆฉันบ้างก็เท่านั้น"

…………….……………………………………..
…………………………………………………...

"เซอเวอรัส!! เซอเวอรัส!"
เสียงใครกันน่ะ...... เสียงคุ้นหู เสียงที่ไม่ได้ยินมานานแสนนาน นี่......ฉันกำลัง...คิดถึงมันอีกแล้ว.....
.......................................................................
.......................................................................
"เซอเวอรัส.... นี่! จะสายแล้วนะ ตื่นซะทีสิ"เสียงเจื้ยวแจ้วของหนุ่มร่างบางกำลังพะเน้าพะนอให้ชายหนุ่มร่างสูงกว่าลุกขึ้นตื่น
"อะไรกันอีกล่ะ เจมส์ นายก็รู้นี่นาวันอาทิตย์ฉันไม่ชอบให้ใครมาปลุกแต่เช้า" เสียงงัวเงียของอีกฝ่ายต่อว่าอย่างรำคาญ
"น่า... วันอาทิตย์ตื่นเช้าสักวันไม่เห็นจะเป็นอะไร แล้วฉันก็มีข่าวดีด้วยล่ะ ตื่นเถอะนะๆๆๆ"หนุ่มน้อยอีกฝ่ายเซ้าซี้ ว่ายังไงก็จะทำให้เขาตื่นจนได้
"เฮ้อ! นายเนี่ยน้า ก็ได้ๆ จะลุกเดี๋ยวนี้ล่ะ" ชายหนุ่มอีกฝ่ายลุกขึ้นจากเตียงพลางหาเสื้อคลุมมาแต่งตัวอย่างงัยเงีย
"เจมส์ เมื่อไหร่นายจะเลิกใช้เส้นทางลับสักที มันอันตรายนายก็รู้ ดีนะที่ฉันได้ห้องส่วนตัวคนเดียวในหอพักน่ะ"
"ก็มันเป็นทางลัดทางเดียวนี่นาที่จะได้เจอนาย หมู่นี้ซิริอัสตามติดฉันแจเลย ตั้งแต่เขารู้ว่าฉันมักจะอยู่กับนายบ่อยๆ ก็ไม่ค่อยยอมปล่อยไปไหนมาไหนคนเดียว รู้มั้ย ต้องให้รีมัสช่วยกล่อมกว่าฉันจะปลีกตัวมาได้น่ะ"
"อะไรนะ!! เจ้าแบล็คมันรู้แล้วเหรอ"ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ "ใครบอกมันอย่างนั้นฟะ"
"ขอโทษนะ เซอเวอรัส เขารู้ตั้งแต่ฉันหนีออกมาจากหอนอนคราวก่อนน่ะ แต่ว่าซิริอัสไม่ใช่คนปากโป้งหรอกเพราะงั้นก็สบายใจได้.... "
"เฮอะ! ฉันไม่ชอบเจ้ากะล่อนนั่นเลย..... มันจะไว้ใจได้ยังไงกัน!!!"
"นี่ เซอเวอรัส.... ซิริอัสเขาเป็นเพื่อนฉันนะ.... ฉันไม่เห็นว่านายมีเหตุผลจำเป็นอะไรที่จะต้องเกลียดเขานี่"
"ก็เพราะมันเป็นเพื่อนนายน่ะสิ......ฉันถึงได้เกลียดไง......"เซอเวอรัสพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม "แล้วก็รับรู้เอาไว้ด้วยว่าฉันหึงนาย....และหึงทุกคนที่ใกล้ชิดนายไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม"
"เอ๋!! นายพูดบ้าอะไรแบบนี้ฉันเขินนะ......"เจมส์เริ่มเขินๆที่ถูกหึง
เซอเวอรัสเคลื่อนตัวมาชิดใกล้ชายหนุ่มร่างบางกว่า ก่อนที่จะกอดเอาไว้
"และก็เพราะว่า....นายสนิทกับเจ้าแบล็คมากกว่าคนอื่นๆ ฉันก็เลยเกลียดเจ้านั่น รู้มั้ย....เจมส์ นายเป็นของฉันคนเดียว....." ชายหนุ่มกระซิบ
"ฉันรู้แล้วน่า.......!!!"อีกฝ่ายรับคำอย่างนอบน้อมก่อนที่จะประทับริมฝีปากพร้อมกับหน้าแดง
ทั้งคู่จูบกันเป็นเวลาเนิ่นนาน แต่เจมส์รู้สึกว่ามือของฝ่ายอยู่ไม่สุขสักที เขาถอดปากออกก่อนที่จะเริ่มเป็นแบบอื่นมากกว่านี้
"เซอเวอรัส มือน่ะหยุดสักทีสิ!"ร่างเล็กเอ่ยปากห้าม
"ทำไม.... นายก็ชอบไม่ใช่หรือไง.....ที่ถูกสัมผัสแบบนี้......"อีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุด..... พลางประทับริมฝีปากที่หน้าผากน้อยๆ มือเริ่มปลดเนคไทค์ที่ผูกออกแล้วค่อยๆเลาะกระดุมออกทีละเม็ด
เจมส์เอามือดันหนีให้หยุด "เฮ้ย!!! ก็บอกแล้วนี่นา....เรื่องนั้นน่ะ.......ต้องรอให้เรา......เรียนจบก่อน"
เซอเวอรัสมองหน้าอีกฝ่าย ใช้สายตาที่ปรารถนาในอารมณ์เว้าวอน....ร่างบาง
"เจมส์.....เราคบกันมากี่ปีแล้ว......"
"ก็..... 5ปี.......ฉันรู้ว่ามันยาวนานสำหรับคนที่คบกัน....แต่ว่า....เรายังไม่พร้อมเรื่องนั้น......"
"ไม่ใช่เราสักหน่อย..... นายคนเดียวต่างหาก.... ที่ไม่ยอมสักทีนอกจากจูบ....."
"แต่......แต่ว่า........."
กว่าที่ร่างบางจะรู้ทัน เขาก็ถูกจับกดลงบนเตียงนอน โดยมีชายหนุ่มขึ้นคร่อม
"เฮ้!!!เซอเวอรัส..... ไม่เอานะ.....แบบนี้…อย่าล้อเล่นสิ"
"ฉันล้อเล่นไม่เป็น...นายก็รู้...."ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมตัวทับไปบนร่างเล็กๆก่อนที่จะเริ่มจูบ
กว่าที่ร่างบางจะได้ส่งเสียงมากไปกว่านี้..... เจมส์ก็ได้แต่ส่งเสียงครางในลำคอ อีกฝ่ายค่อยๆลูบไล้ไปตามเรือนร่าง..... ร่างบางใช้ความพยายามในการรวมเรี่ยวแรงหยุดความต้องการของร่างสูง แต่ทว่าร่างสูงก็ไม่หยุดทำ.....เจมส์เริ่มเกิดกลัวจนตัวสั่น ร่างของเขาเกร็งไปหมด
แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่าร่างสูงนั้นหยุดไปนานแล้ว.....
"เอ๋!? ทำไมกัน?"หนุ่มร่างบางสงสัย
"ฮ่ะๆ เฮ้อ ! นายนี่ใสซื่อชะจนหลอกง่ายจริงๆ คิดเหรอว่าฉันจะกล้าทำจริงๆ" ร่างสูงพยายามหัวเราะอย่างแทบเป็นแทบตาย
หนุ่มร่างเบารู้สึกเหมือนโดนเขาหลอกให้เสียรู้
"หนอย!! นี่นายหลอกฉันเล่นเรอะ"เมื่อรู้ว่าถูกอีกฝ่ายอีกฝ่ายแกล้งเข้าเอา ชายหนุ่มก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ
"ก็เมื่อกี้ เวลานายทำตัวสั่นริกๆดูน่ารักน่าสงสารออกนี่นา ช่วยไม่ได้ มันน่าแกล้งหยอกออกจะตาย"
"เฮอะ!! เจ้าบ้า ฉันกลับก่อนดีกว่า"
"ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่างอนสิ"หนุ่มร่างสูงจับแขนของอีกฝ่ายดึงเข้ามาสวมกอด
"ก็นายชอบแกล้งฉันนี่นา......ทีกลับคนอื่นๆไม่เคยเห็นจะแกล้งเลยด้วยซ้ำ"หนุ่มร่างบางงอน
แต่แล้วร่างสูงก็ค่อยๆเอื้อมมือจับใบหน้าของร่างบางประทับริมฝีปากเบาๆ ร่างบางตกใจที่ถูกลักจูบโดยไม่รูตัวแต่ก็เคลิ้มไปตามลมหายใจที่ทอดผ่าน
"ถ้าฉันจะแกล้ง....ฉันก็จะแกล้งนายคนเดียวเท่านั้น แล้วถ้าฉันจะยิ้ม ฉันก็จะยิ้มให้นายคนเดียวเท่านั้นนะ เจมส์…….."ร่างสูงกระซิบคำรักหวานหู
"รู้แล้วน่า!"ร่างบางว่า ก่อนที่ทั้งคู่จะแนบริมฝีปากอีกครั้ง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"นายเนี่ยนะ?ได้เป็นพรีเฟ็คประจำบ้านกริฟฟินดอร์"ชายหนุ่มร่างสูงทำเสียงประหลาดใจ เขาไม่นึกว่าเจมส์จะมีโอกาศได้เป็นพรีเฟ็คกับเขาด้วย
ทั้งคู่นั่งคุยกันใต้ต้นสนใหญ่ที่มักจะมาพบกันเป็นประจำ เซอเวอรัสปล่อยให้เจ้าแฮร์รี่น้อยงูตัวโปรดลื้อยขึ้นไปเล่นบนต้นไม้ใหญ่ ขณะที่ตนเองกำลังนอนหนุนตักเจมส์ที่กำลังอ่านหนังสือพลางเล่าเรื่องไปด้วย
"อื้อ!!!เมื่อกี้นี้ ศ.มักกอนนากัลมาบอกน่ะ ว่าไม่มีใครเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ไปกว่าฉันแล้ว อีกอย่างทุกคนในบ้านก็โหวตให้ฉันรับตำแหน่งนี้"
แต่ว่าดูท่าทางเซอเวอรัสจะไม่พอใจจนแสดงออกได้ชัดเจน
"แหงสิ! ก็นายมันเนื้อหอมนี่!! ใครๆก็อยากให้นายเป็นทั้งนั้นล่ะ"
" แหม!ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ว่าแต่.....แล้วทำไมนายไม่ลงสมัครมั่งล่ะ เป็นพรีเฟ็คมันน่าสนุกดีออก! แล้วเราอาจจะได้อยู่ด้วยกันมากขึ้นกว่าเดิม"
"ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบงานที่ต้องมาเจอคนเยอะๆ อีกอย่างพวกพรีเฟ็คน่ะ...ต้องดูแลพวกปีหนึ่งไม่ใช่หรือไง นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเด็ก"
"แต่ฉันชอบก็แล้วกัน พวกเด็กๆน่ะน่ารักดีออก"เจมส์ว่าด้วยเสียงร่าเริงดีใจ ที่ได้รับตำแหน่งนี้
เซอเวอรัสเห็นท่าทีน่าเอ็นดูของคนรักก็อดเลยตามเลยไม่ได้.... แต่พอคิดถึงคนที่ไม่ชอบหน้าคนหนึ่งที่ตามติดเจมส์แจราวกับเจมส์เป็นของๆเจ้านั่นคนเดียวงั้นล่ะ
" แล้วไหนว่าเจ้าซิริอัส แบล็คก็ลงสมัครกับเขาด้วยไม่ใช่รึ"เซอเวอรัสถามด้วยความไม่พอใจ
"อ๋อ!! ไม่รู้สิ พอฉันบอกว่าฉันจะลงสมัครด้วย ซิริอัสก็เลยถอนตัว แล้วทำไมนายต้องโกรธด้วยล่ะ"เจมส์สังเกตุสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามว่ากำลังหึงอีกแล้ว
"ก็.....มันเหมือนเจ้าซิริอัสพยายามที่จะเอาใจนายยังไงก็ไม่รู้สิ.....แล้ว....."
"แล้วอะไรล่ะ นายถามอะไรกำกวมจัง...!?"
"ก็....มีผู้หญิงโหวตให้นายเยอะมั้ย?"ชายหนุ่มร่างสูงถาม พลางเขินนิดๆ แต่ก็แก็กไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว
"อ่ะ....ฮ่ะ ฮ่ะ เซอเวอรัส ....ฮ่ะ ฮ่ะ นี่ นายกำลังหึงอีกแล้วใช่มั้ย"พอเห็นดังนั้นร่างบางขำในความจริงจังไม่เป็นเรื่องของชายหนุ่มฝ่ายตรงข้าม
"นี่ฉันจริงจังนะ เจมส์!?"เซอเวอรัสโกรธที่ถูกขำแต่ก็ยอมรับจริงๆว่าเขาอดหึงไม่ได้ ก็...เขาไม่อยากให้ใครต้องมาใกล้ชิดเจมส์ คนที่รักนี่นา
"โธ่! เซอเวอรัสฉันก็เคยบอกแล้วนี่!" ร่างบางโน้มตัวลงไปประทับริมฝีปากของฝ่ายตรงข้าม
"ฉันรักนายคนเดียว…."
ขณะที่ทั้งคู่จะเริ่มจูบกันอีกครั้ง... จู่ๆก็มีใครส่งคนกำลังส่งเสียงเรียกเจมส์
"พอตเตอร์!!!คุณอยู่มั้ยคะ ถ้าอยู่ก็ตอบด้วยนะคะ"
ทั้งคู่ผละออกจากกันทันที เซอเวอรัสรู้สึกไม่พอใจที่มีใครมาขัดจังหวะ
คนกำลังสวีทกันอยู่แท้ๆ บรรยากาศก็เป็นใจซะด้วยดันมาทำลายซะเสียหมด
เจมส์รีบลุกออกไปหาเจ้าของเสียงที่กำลังร้องเรียกเขา เซอเวอรัสเดินตามไปด้วยอย่างช้าๆพลางอยากให้เจ้าหล่อนไปไกลๆ
"อ๊ะ..คุณอยู่นี่เอง ตามหาตัวอยู่ตั้งนาน"ผู้หญิงที่เรียกหาเขา ร้องอุทานด้วยความดีใจที่เจอตัว
"เอ่อ... ขอโทษนะ ที่ให้ตามหาซะนาน เอ่อแต่ไม่ทราบว่าคุณ....คือ"
"ลิลลี่ค่ะ! ลิลลี่ อีแวนส์ ยินดีที่ได้รู้จัก....."เด็กสาวแนะนำตัวพลางจับมือชายหนุ่มด้วยความยินดีที่ได้เจอกัน
เซอเวอรัสเริ่มรู้สึกไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เป็นอันมาก เขาไม่ชอบให้ใครมาทำท่าสนิทสนมกับเจมส์ต่อหน้าต่อตาเขา แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ และยิ่งกว่านั้นชายหนุ่มรู้สึกเหมือนผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ท่าทางของเธอเหมือนชื่นชอบเจมส์ยังไงก็บอกไม่ถูก
"คือว่าฉันเป็นพรีเฟ็คฝ่ายหญิงของบ้านกริฟฟิรดอร์ค่ะ ฉันเพิ่งรู้ว่าเรา2คนได้รับเลือกให้มาทำหน้าที่ ศ.มักกอนนากัลก็เลยบอกว่าเราควรรู้จักกันไว้ก่อน ฉันเลยมาตามหาคุณ... หวังว่าคงไม่รบกวนอะไรนะคะ คุณพอตเตอร์"ลิลลี่ถามด้วยความใสซื่อ
"เอ่อ...ก็คือไม่หรอกครับ เรียกผมว่าเจมส์ก็ได้ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ อีแวนส์"
"เรียกว่าลิลลี่ก็ได้ค่ะ อ๊ะ! จริงสิแล้วเพื่อนคุณแล้วคนนั้นก็คุณสเนปใช่มั้ยคะ..."
เพื่อน!? ชายหนุ่มเคืองโกรธ แล้วคิดว่านี่มันอะไรกัน ผู้หญิงคนนี้เอาอะไรมาตัดสินว่าเขากับเจมส์เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"ลิลลี่ยื่นมือออกไปทักทาย แต่ทว่าเซอเวอรัสกลับปัดมือเธอทิ้ง
"อย่า!!"
"ห้ามแตะต้องตัวฉัน...แล้วก็ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อฉันด้วย"
เซอเวอรัสหันหลังตัวหนีกลับไปด้วยความไม่สบอารมณ์
"เดี๋ยวสิ!! เซอเวอรัสนายจะไปไหนน่ะ"
"ฉันขอกลับก่อนละกัน แล้วเจอกันนะเจมส์ ไปกันเถอะ!! แฮร์รี่"
ชายหนุ่มเรียกงูน้อยของเขาให้ตามกลับไป
โดยที่ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง
"ขอโทษนะ ลิลลี่ เซอเวอรัสเขาไม่ค่อยชอบผู้หญิงน่ะ ก็เลยเสียมรรยาทไปบ้าง อันที่จริงลึกๆเขาเป็นคนที่ใจดีมากนะ แล้วก็....เป็นคนที่......"
"ไม่ต้องแก้ตัวแทนหรอกค่ะ ฉันพอได้ยินเหมือนกันค่ะ ว่าคุณสเนปไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นๆนัก"
"ขอโทษจริงนะครับ คุณคงไม่โกรธเขานะครับ"
ลิลลี่ยิ้มแล้วพูดกับชายหนุ่ม
"ไม่หรอกค่ะ!! เพียงแต่ว่า....คุณทำตามฉันอะไรสักอย่างได้มั้ยล่ะคะ"
"อะไรล่ะครับ เผื่อว่าผมจะช่วยได้…."
" มื้อเที่ยงต้องไปกินข้าวกับฉันนะ"ลิลลี่ชวนแบบกึ่งบังคับ
"อ๊ะ!! แต่ว่าผม….มี...นั."
"จริงสิ 1ชั่วโมงจะมีการเรียกประชุมหัวหน้านักเรียนกับพรีเฟ็คนะคะ เราไปกันเถอะ" ว่าแล้วลิลลี่ก็จูงมือเจมส์ไปด้วยกัน โดยที่เจมส์ไม่โอกาสปฏิเสธ
ชายหนุ่มร่างบางจำใจต้องตามไป พลางคิดว่ากินข้าวด้วยกันสักมื้อคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง.....
แต่ว่าเซอเวอรัสจะโกรธมั้ยนะ....ถ้าเขาไม่ไปกินข้าวเที่ยงกับเขาด้วย......

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บ่ายวันนั้นเซอเวอรัส...นั่งรอเจมส์ที่กินข้าวที่เดิม... เขามักจะนั่งแถวๆหัวมุมด้านในของโต๊ะแถบท้ายสุด....เพราะไม่มีใครชอบนั่งแถวนั้นนัก อีกทั้งมักจะไม่มีใครมาคอยรบกวนเขาทั้งคู่
ชายหนุ่มรอคนรักเป็นเวลานานแสนนานมาก แค่เจมส์ก็ไม่มาสักที
เขาแอบชำเลืองมองโต๊ะที่แก๊งส์ตัวกวนมักจะนั่งประจำ......เผื่อว่าเจมส์อาจจะลืมนัดไปแล้ว.....แต่ทว่าเขาก็มองไม่เห็นหนุ่มร่างบางอยู่ที่นั่น เจมส์ไปไหนล่ะ
ชายหนุ่มจำใจลุกขึ้นไปถาม...คนในแก๊งค์ตัวกวน ทั้งที่เขาไม่ชอบที่จะต้องสุงสิงกับใครคนอื่นนอกจากเจมส์
"เอ่อ! พอจะมีใครบอกฉันได้ไหมว่าเจมส์ไปไหน?"
ซิริอัสที่กำลังนั่งคุยอยู่กับลูปินและปีเตอร์ หันมามองด้วยความรู้สึกที่ไม่ชอบขี้หน้าคนที่อยู่ตรงหน้าเขา
"แล้วนายจะอยากรู้ไปทำไมล่ะ....เจมส์เขาไม่ได้ไปตามนัดล่ะสิ"ซิริอัสพูดเสียงค่อนขอด
"ฉันถามนายดีๆนะว่า เจมส์ไปไหน!!"เซอเวอรัสเริ่มขึ้นเสียง
" เจมส์เขาไม่ได้อยู่นี่..... บางทีเขาอาจจะไปกินข้าวที่โต๊ะอื่นก็ได้นะ ฉันเห็นเขาแวบๆ นายไม่ลองหาดูล่ะ"ลูปินแนะนำ
"เหรอ!!"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินจากไป
"รีมัส!! นายจะบ้าหรือ! บอกมันไปทำไมล่ะ"
"ซิริอัส ฉันรู้ว่านายไม่ชอบเขาก็จริง แต่ว่าเขาก็เป็นคนสำคัญของเจมส์นะ…"
"เฮอะ!! ก็ฉัน...."
"ไม่อยากให้เจมส์คบกับเจ้านั่น"ลูปินและปีเตอร์ว่าพร้อมกัน พลางปล่อยให้ซิริอัสฟึดฟัดอย่างไม่ชอบใจ
เซอเวอรัสเดินไปมองหาเจมส์ไปรอบๆ ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นด้านหลังของเจมส์ซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะข้างๆ โต๊ะหมู่ของบ้านเรเวนคลอ
เซอเวอรัสรู้สึกดีใจปนโกรธนิดๆที่คนรักร่างบางไม่ยอมบอกเขาว่าเปลี่ยนที่นัด ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะร้องเรียกคนรัก แต่ทว่า....ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นคนอีกคนนั่งอยู่ใกล้ๆเจมส์
ลิลลี่!!!
อะไรกัน.... เจมส์นั่งทานข้าว......กับผู้หญิงคนนั้น.. ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนมมาก
ท่าทางทั้งคู่จะพูดคุยกันถูกใจจน ไม่สังเกตเลยว่าเซอเวอรัสกำลังมองเขาทั้งคู่ด้วยความเจ็บปวดใจและหึงหวงมากแค่ไหน
เจมส์หันหลังมาพอดี เขาสบตากับชาหนุ่มคนรัก...
"อ๊ะ!! เซอเวอรัส!!!!"
ชายหนุ่มหันหลังกลับด้วยความหุนหันออกไป จนเกือบจะชนคนข้างๆล้ม เจมส์พยายามที่จะตามไป.....
"เดี๋ยวสิ!! เซอเวอรัส..... รอ...."
แต่ลิลลี่ก็เหนี่ยวรั้งตัวชายหนุ่มไว้
"เจมส์..... คุณคง....ไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวใช่มั้ย...คุณสัญญาแล้วนะ...ว่าจะอยู่กินข้าวเที่ยงกับฉัน.."ลิลลี่อ้อนวอนให้ชายหนุ่มอยู่กับเธอ
"อะ....อืม.... ครับ"เจมส์รับคำ ทั้งๆที่ในใจเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าเซอเวอรัสจะโกรธมากแค่ไหน แล้วเขาจะเข้าใจผิดมั้ยนะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันต่อมาเจมส์ก็แอบมานัดเจอกับเซอเวอรัส
"เอ่อ.....เซอเวอรัส...เรื่องเมื่อวันก่อน ฉันขอโทษนะ.....ฉันสัญญากับเธอไว้....ก็เลย...."
"ช่างเถอะ...ก็ในเมื่อแม่สาวนั่นสำคัญกว่าฉันนี่…"ชายหนุ่มไม่ยอมที่จะยกโทษให้ง่ายๆ แต่ในใจเขาก็อดดีใจไม่ได้ที่เจมส์ยังมาหาเขาอยู่
เจมส์เข้ามาสวมกอดด้านหลังของคนที่เขารักยิ่งหัวใจ....
"ขอโทษนะ.... เซอเวอรัส....ถ้านายโกรธฉันก็....ขอโทษด้วย ฉันจะไม่ไปกินข้าวหรือว่าไปนัดกับใครอีกแล้ว" ร่างบางใช้น้ำเสียงเว้าวอนขอโทษอย่างสุดซึ้ง เป็นใครๆก็อดใจอ่อนไม่ได้
" ก็ได้....แต่ว่า…นายต้องสัญญาว่าอย่าให้แม่นั่นมายุ่งกับนายอีก....."
"เรื่องนั้น...คงจะไม่ได้หรอก"เจมส์ตอบแบบไร้เยื่อใยผิดกับน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อกี้
ชายหนุ่มไม่พอใจ..... ที่เจมส์พูดออกมาแบบนี้ได้
"ทำไมอีกล่ะ!? ไหนว่านายจะนัดกับแม่นั่นครั้งเดียว"
"แต่ว่าเธอเป็นพรีเฟ็คคู่กับฉันนะ....เราจำเป็นต้องร่วมงานด้วยกันน่ะ แต่นายไม่ต้องห่วงหรอกเราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ"
"แน่ใจนะ...ว่าแค่เพื่อน"
"แน่สิ.... สัญญา..."ร่างบางเอื้อมหน้าจะไปหอมแก้มร่างสูง
แต่แล้วก็มีเสียงประกาศดังขึ้นไปทั่ว
"ประกาศ คุณพอตเตอร์กับคุณอีแวนส์ ทั้งคู่โปรดกรุณาไปพบอาจารย์ใหญ่ที่ห้องด่วน!!!!"
"เอ่อ.....ขอโทษนะ....ฉันต้องไปแล้ว....."เจมส์ปล่อยมือจากร่างสูง แต่ทว่าเซอเวอรัสจับมือเขาไว้
"เจมส์....อยู่ต่ออีกก็ได้นี่นะ…."
"ไม่ได้หรอก....เขาเรียกฉันแล้ว…ฉันต้องไปล่ะนะ"เจมส์จับมือชายหนุ่มออก
"แล้วเจอกัน...นะ วันหลัง…"
แล้วหนุ่มร่างบางก็วิ่งจากไปห้องของเขา
เซอเวอรัสรู้สึกว่าเหมือนถูกทิ้งไว้ตามลำพัง..... อีกแล้ว....เหมือนเมื่อ 5ปีก่อนที่เขาจะมาเรียนที่นี่
แต่อย่างน้อยคราวนี้เขาก็คิดว่าเจมส์คงจะไม่ทอดทิ้งเขาแน่ๆ....
ไม่มีทางที่เจมส์จะจากเขาไป
+++++++++++++++++
แต่ระยะหลังๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปบี่ยนไป
เจมส์เริ่มไม่มาหาเขาอีก....
ทุกครั้งที่เขาไปรอคอย เจมส์ก็ไม่ยอมมาหา.....
ชายหนุ่มร่างบางอ้างว่าช่วงนี้เขายุ่งมากจนไม่มีเวลาจะมาเจอกัน
แต่เซอเวอรัสรู้สึกแปลกๆว่าเจมส์กำลังสนิทกับสาวน้อยคนนั้นมากขึ้นทุกที
ใครก็ลือกันต่างนาๆว่าเจมส์กำลังคบและรักอยู่กับลิลลี่.....
ถึงกระนั้น เซอเวอรัสก็ยังคงเชื่อในตัวเจมส์เสมอว่า...
เจมส์เป็นของเขา
เจมส์รักแต่เขาคนเดียวเท่านั้น
เขาไม่ยอมเชื่อว่าข่าวลือนั้นจะเป็นจริง
เซอเวอรัสยังคงไปคอยอยู่ที่เก่า..... ที่ๆมีแต่ความทรงจำระหว่างเขาสองคน
เขายังคงไปนั่งคอยเจมส์ที่ใต้ต้นสนทุกวันอาทิตย์ ไม่ว่าฝนจะตกหนักแค่ไหน
แดดจะออก ใครจะว่านินทราอย่างไร เขาก็จะรอ
เพราะเชื่อว่าหัวใจของเจมส์เป็นของเขาคนเดียว
แต่เขาไม่รู้อะไรเลย......
ว่า.........
เจมส์กำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจ ที่เขาไม่อาจล่วงรู้ได้
และแล้วเรื่องที่เขากลัวมากที่สุดและหวังว่ามันจะไม่เกิด
ก็เกิดขึ้นจนได้..........
เมื่อเจมส์มาสารภาพกับเขาว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นหลังเรียนจบ
"ไม่มีทาง......ฉันไม่ยอมให้นายจากไปนะเจมส์
"ทำไมนายไม่ยอมเข้าใจฉันบ้าง เซอเวอรัส"
" เข้าใจแล้วจะให้ฉันเข้าใจอะไร ก็นายเป็นฝ่ายจะไปจากฉัน ไปหาผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้น"
"เธอต้องมีคนคอยดูแลนะ..... นายไม่เข้าใจเหรอ เธอเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่ปกป้องตัวเองไม่ได้ ซ้ำเธอยังอยู่ในช่วงชะตากรรมที่เลวร้ายนั่น เธอจำเป็นต้องมีฉันคอยปกป้อง"
"ปกป้อง? นายน่ะเหรอที่จะปกป้องเธอ? ตัวนายเอง นายยังปกป้องไม่ได้ แล้วจะเอาอะไรไปได้กับแม่นั่น"ชายหนุ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาได้แต่พยายามที่จะเหนี่ยวรั้งไม่ให้อีกฝ่ายจากไป
"ขอร้อง เซอเวอรัส เข้าใจฉันทีเถอะ..... ขอฉันอธิบายบ้าง...……"
แต่ทว่า อีกฝ่ายไม่ยอมจะฟังอะไรอีก.....สติของเขาขาดผึง ไม่มีทางที่เขาจะยอมเสียคนที่เขารักไปแน่ เรื่องอะไรที่จะยอมให้อีกฝ่ายจากไปจาก เขารอมาตลอด เขาเชื่อมาตลอดเวลาแท้ๆว่าเจมส์เป็นของเขา
ชายหนุ่มเอื้อมมือรวบข้อของร่างบาง ก่อนที่จะจับกดกับเตียงนอน ปากประกบแน่นลิ้นไล้เลียเข้าไปปากเล็กๆเป็นการจูบที่รุนแรง พลางใช้มือลูบไล้ชอนไชเข้าไปในชุดเครื่องแบบ
อีกฝ่ายพยายามที่จะขัดขืน แต่ว่าก็สู้แรงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและความหึงหวงไม่ได้
"ไม่.....อ๊ะ....อย่า.....ปล่อยฉันนะ เซอเวอรัส......ปล่อย!!!....."
ในยามเช่นนี้ชายหนุ่มไม่มีสติที่จะฟังเสียงอ้อนวอนของร่างบาง การรุกไล้ปลุกอารมณ์เริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ ฝ่ายร่างบางยิ่งร้องห้ามก็เหมือนเป็นการเติมเพลิงปรารถนาของอีกฝ่าย.........เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่มีแรงและเสียงขัดขืน
กางเกงค่อยๆถูกดึงลงทีละน้อย......ร่างสูงก้มศรีษะต่ำลง.....
ชายหนุ่มร่างบางกว่ารู้ว่าเขาจะทำอะไร....... แต่ก็ไม่อาจขัดขืนได้อีกแล้ว...... เขาได้แต่ตอบรับสนองอารมณ์....ทุกอย่างที่ถูกสัมผัส
ชายหนุ่มใช้ลิ้นไล้เลียสิ่งที่อ่อนไหว เจมส์ได้แต่....เกร็งร่าง.... ส่งเสียงครางเบาๆในลำคอ ชายหุน่มยังคงใช้ลิ้นละปากครองพื้นที่ตรงนั้น ก่อนที่ร่างบางจะกระตุกร่างเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ในปากของชายหนุ่ม...
จากนั้น ขาก็ถูกอ้าให้กว้างมากขึ้น เซอเวอรัสก็ค่อยๆเอามือสอดเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ ขยับเข้าช้าๆแล้วก็ค่อยๆเร็วขึ้น...
"อ๊ะ......เซ....อ...เว...อ....รั..ส อย่า....." มือเล็กเรียวหยิกขยุ้มบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง ในหัวเขาตอนนี้ไม่คิดอะไร.....ตอนนี้ได้แต่ทำตามสัมผัสของอีกฝ่าย
เซอเวอรัสหยุดมือ ก่อนที่จะเริ่มปลดกางเกงของตนเองลง..... เขาสอดท่อนเนื้อที่แข็งแกร่งเข้าไปในช่องทางนั้น
แล้วดันเข้าไปในร่างบางจนมิด
"อ๊ะ!!!!"ร่างบางสะดุ้งเฮือก ในสิ่งแข็งแกร่งที่ลุกล้ำเข้ามาภายในกาย.... มือหยิกขยุ้มบนแผ่นหลังแรงกว่าเดิม
น้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด
"อ๊ะ!!เจ็บ!! เซอเวอรัส. ฉัน....เจ็บ!!!"ฝ่ายร่างบางขอร้องให้เอาออกแต่ชายหนุ่มก็หยุดอารมณ์ของตนเองไม่ได้
เขาเอาขาพาดไว้ก่อนที่จะเริ่มขยับตัวช้าๆ และหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น
ร่างบางรู้ดีว่าตอนนี้ก็ไม่มีอะไรจะมาห้ามคนที่เขารักได้แล้ว เขาได้แต่น้ำตาไหลพรากเพื่อทนกับความเจ็บปวด... "อ๊ะ.....อ๊า เซอเวอรัส........"จากนั้นก็มีแต่เสียงกรีดร้องทรมานของร่างบางก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"พอใจแล้วสินะ.....กับการกระทำของนาย……"ร่างบางพูดเสียงสั่นๆ พลางสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกถอดออก
"นายทำให้ฉันไม่มีทางเลือก…..ฉันไม่มีทางยกให้นายเป็นของใครเจมส์ บอกฉันสิว่านายเป็นของฉัน....ใช่มั้ย?"ร่างสูงโอบกอดเขาไว้ ชายหนุ่มคิดว่าหนุ่มร่างบางอาจจะเปลี่ยนใจยอมเป็นของเขา เขารู้ว่าเจมส์รักเขา เพราะฉะนั้นเจมส์ไม่มีวันไปจากเขาได้
แต่เจมส์ปัดมือของชายหนุ่มออกไป
"ครั้งนี้....ฉันหวังว่ามันจะเป็นเซ็กส์ครั้งแรก....และครั้งสุดท้ายสำหรับเรา"ชายหนุ่มพูดเสียงสั่นๆ ความเจ็บปวดมันมีไปทั้งร่างกายและหัวใจของเขา
"หมายความว่าไงยังไง!?"เซอเวอรัสรู้สึกเหมือนคำพูดเสียดแทงหัวใจ เขาเริ่มโกรธ..... นี่เจมส์ตั้งใจจะไปหาคนอื่นๆจริงๆ คนอื่นที่ไม่ใช่เขา
" นายยัง...รู้สึกกับแม่นั่นอีกเหรอ ยัยผู้หญิงสำส่อนที่เข้ามาทำลายความรักระหว่างเราสองคน"
เพรี๊ยะ!!!!! สิ้นคำมือเล็กเรียวบางก็ประทับที่ใบหน้าร่างสูง เซอเวอรัสช็อคกับการกระทำของชายหนุ่มอีกฝ่าย
"เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น! คนที่ทำลายเราและชีวิตของฉันเป็นนายต่างหากเซอเวอรัส......"
"เจมส์....... นาย......."ร่างสูงพยายามจะเตะต้องร่างบาง แต่ชายหนุ่มขยับหนี
"อย่าแตะต้องฉันอีกเลย..... ขอร้อง ก่อนที่ฉันจะยิ่ง....." ยังไม่ทันที่เขาจะว่าอะไร
ร่างสูงก็สวมกอดร่างบาง...
"ถ้านายโกรธที่ฉันทำแบบนั้นกับนาย ฉัน!! ฉันขอโทษ....เพราะฉันไม่รู้ว่า....จะทำให้นายเป็นของฉันได้ยังไง ฉัน...รักนาย รักนายจริงๆนะ เจมส์ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ถ้านายต้องการ"
"เซอเวอรัส ไม่เอา.....ปล่อยฉันนะ ฉัน!!!ฉันขอร้องล่ะ อย่าให้ฉันเป็นฝ่ายที่ต้องหนีไปจากนายจริงๆ ขอร้องล่ะ ฉันไม่อยากจะเกลียดนาย"ร่างบางพูดด้วยความรู้สึกที่ทรมานหัวใจ ในความจริงที่เขาไม่อาจเปิดเผย น้ำตาไหลพราก
"เจมส์.... ทำไมกัน..... หรือว่านายจะจากฉันไปจริงๆงั้นหรือ ..ไม่นะ!!.. นายก็รู้ฉันขาดนายไม่ได้ นายเป็นของฉัน.. ฉันต้องการนายนะ ฉันต้องการนายมากกว่าใครๆในโลกนี้ นายสัญญากับฉันแล้วว่านายจะรักฉัน นายเป็นของๆฉันเพียงคนเดียว อยู่กับฉันเถอะนะ ถึงนายจะไม่รักฉันก็ตามฉัน แต่ก็อยากให้นายเป็นของๆฉันเพียงคนเดียว.......... "
ร่างสูงสวมกอดร่างบางอย่างรุนแรงและแนบแน่นราวกับจะไม่ยอมให้จากไปจริงๆ
"เจมส์ขอร้อง .... แค่มีเรา2คน ฉันก็ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว "
ชายหนุ่มร่างเล็กสับสน ในตอนนี้ไม่ว่าเขาจะเลือกทางไหน ก็มีแต่จะทำให้ทั้ง 2ฝ่ายต้องมีแต่เจ็บช้ำ แต่ว่าเขาก็....... ขอเลือกทางนั้น
"เซอเวอรัส....... ฉันขอโทษ… แต่ว่า...เรา....เรา"เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า น้ำตาของร่างบางค่อยๆไหล... เขาเองก็เจ็บปวดเช่นเดียวกัน แต่ว่าเพื่อคนๆนั้นเขาต้องจำใจ...... ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่อยากจะทำ
"ขอโทษ? ขอโทษแล้วนายคิดว่ามันจะหายกันง่ายๆได้หรือไง? ได้โปรด..... อย่า!!! ฉันๆไม่อยากได้ยินคำพูดคำนั้นจากปากของนาย... อย่า....อย่าพูดคำนั้น...."เขายิ่งกอดรัดร่างบางแนบแน่น แต่ทว่าเจมส์ก็ได้ตัดสินใจไปแล้ว.....
"เราเลิกกันเถอะ!!!!"
ฉับพลันร่างเล็กก็สบัดตัวออกจากอีกฝ่าย ชายหนุ่มก้มหน้า...น้ำตาไหลเป็นทาง...อย่างปวดร้าว
"ปล่อยฉันไปตามทาง.... ของฉันและเธอเถอะนะ ฉันไม่อยากให้เรา...ต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้......"
"เรางั้นรึ....ใครกันที่ว่าเราน่ะ...... นายเป็นฝ่ายจะจากฉันไปไม่ใช่รึไง.... นายต่างหากที่กำลังจะมีความสุขเพียงคนเดียว...."ชายหนุ่มจับตัวร่างของอีกฝ่ายที่ไม่ยอมแม้จะสบตาเขา....
"อย่าหลบสายตาฉัน บอกสิ ว่านายกำลังโกหกใช่มั้ย.... ที่ว่าจะแต่งงานกับหล่อนน่ะ.... มองหน้าฉันสิเจมส์ ได้โปรด... บอกฉัน บอกว่านายโดนเธอบังคับ นายจำใจแต่งงานกับเธอใช่มั้ย ใช่หรือเปล่า เจมส์ บอกฉันสิ!!!!!!"ชายหนุ่มตะโกนวิงวอน เขาไม่ยอมที่จะให้คนที่เขารักหายไปจากชีวิตของเขา
"ไม่ใช่! ไม่ใช่!เซอเวอรัส ฉัน.....ฉันรักนายไม่ได้.......เพราะว่าฉัน ฉันรักลิลลี่…." ร่างบางก้มหน้าลงปล่อยให้น้ำตารินไหล โดยไม่หวังให้อีกฝ่ายได้เห็น
"ทำไม...ทำไมล่ะเจมส์.... บอกเหตุผลสิ... ว่าทำไมนายถึงรักแม่นั่น.... นายมีเหตุผลอะไรที่นายจะรักฉันไม่ได้"
"เหตุผลงั้นเหรอ..... ใช่...ฉันมีเหตุผล แพราะว่าฉัน.....ฉันรักผู้ชายด้วยกันไม่ได้......."
คำที่หลุดออกจากปากของร่างบางดังสะเทือนเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่ม..... เซอเวอรัสยืนนิ่งไม่ไหวติง..... ความเจ็บปวดกับเหตุผลความเป็นจริงที่เขาไม่เคยยอมรับ
ปล่อยให้เราจบลงสักทีเถอะ..... ก่อนที่ฉันจะพูดว่า ฉันไม่เคยรักนายจริงๆ…"
ชายหนุ่มช็อค....เขาไม่อยากจะเชื่อ เจมส์ไม่เคยรักเขา..... ไม่เคยรักเขาจริงๆ เซอเวอรัสนิ่งเงียบไป หัวใจของเขาเหมือนกับแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
"อภัยให้ฉันด้วย.....เซอเวอรัส ถึงร่างกายฉันจะเป็นของนาย.....แต่หัวใจฉัน....ไม่อาจรักนายได้อีกแล้ว...."ร่างเล็กพูดเสียงสั่นๆ ก่อนที่จะหันกลับไปโดยไม่มองมา
"อย่า!!!"
"อย่าจากฉันไป ขอร้อง..... ในโลกอันว่างเปล่าแห่งนี้ฉันไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากนาย..... ฉันรักนาย รักเพียงนายเท่านั้น นายเป็นของฉัน ฉันรักนายนะ เจมส์!!!"

"ลาก่อน......เซอเวอรัส……"จากนั้นเจมส์ก็ไม่เคยกลับมาในชีวิตของเขาอีกเลย

ในขณะที่เขาได้แต่มองอีกฝ่ายหนีจากชีวิตเขาไป ปล่อยให้ชายหนุ่มเริ่มทนทุกข์อยู่กับความเงียบเหงา.....ความเจ็บปวดตามลำพังท่ามกลางหิมะที่หนาวเหน็บเสียบแทงหัวใจ เขารู้ว่าครั้งนี้ ร่างเล็กวิ่งจากไป...... จากเขาอย่างไม่มีวันจะหันกลับมามองเขา ได้อีกเลย..........
แต่ทว่าเสียงของหัวใจยังคงเรียกร้อง........สิ่งที่ต้องการมาตลอดเวลา
เขารู้ว่า......... ถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางที่จะรักใครได้อีก.......เพราะว่า
เขารักเจมส์.......

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.............................................................................
...............................................................

จริงสินะ

หลังจากวันนั้น

ทุกสิ่งทุกอย่างก็

มืด.....มืดไปหมด

หิมะ....!! กำลังตก

จริงสินะ....วันนั้นหิมะก็ตก

ทำไมนะหิมะ?...จะต้องเป็นสีขาว.... สีที่ฉันเกลียด...

เพราะมันเหมือนกับความว่างเปล่า.....เดียวดาย....
เหมือนกับตัวตนของฉัน...... คนที่ไม่มีใครต้องการ

เพราะแม้แต่นายก็ยังทอดทิ้งฉัน.....

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็คงอยู่ตัวคนเดียวในโลกแต่แรกแล้วสินะ.....

ความรู้สึกที่โดนทิ้งมันขมขื่นเหลือเกิน......

สำหรับฉันแล้วในโลกมันก็ไม่ต่างไปจากนรก.......
เพราะตั้งแต่วันที่นายจากไป ฉันก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว
หัวใจที่ไร้รัก....ชีวิตจะมีความหมายอย่างไร....
โลกนี้....... จะมีความหมายอะไร
กับชีวิตที่ต้องอยู่ไปวันๆ โดยปราศจากหัวใจ
จากคนที่ทิ้งฉันไว้อยู่คนเดียว แล้วไปอยู่กับเธอคนนั้น
ผู้หญิงที่มีตาสีเขียวมรกตที่ส่องประกายสดใสเสมอ.......
เธอที่ส่องสว่างสดใสตรงข้ามกับฉัน
เธอที่มีนายอยู่ด้วยกันเสมอ
ความจริงฉัน.......ไม่เหลืออะไร....ที่จำเป็นจะอยู่ในโลกใบนี้
แต่นายก็ทำให้จำเป็นต้องอยู่ต่อ.......
ทำไม? นายต้องโหดร้ายกับฉันเสมอ
ทำให้ฉันลุ่มหลง ในใบหน้า.....เรือนร่าง น้ำเสียง
ทำให้ฉันรัก......ทำให้ฉันหวง........
ทำให้ฉัน......ยิ้ม.....หัวเราะ.... ทั้งที่ฉันไม่เคยทำสิ่งนี้กับใคร
แล้วนายก็ยังทิ้งฉันไป...... ทั้งที่ฉันไม่เคยรักใครนอกจากนาย....
แล้วนายก็เป็นคนที่ทำให้อยู่ต่อไปในโลกอันแสนเดียวดายแห่งนี้
สิ่งที่ทำให้ฉันอยู่ต่อไป......
ก็มีแค่...............สัญญาของเรากับ....
เด็กคนนั้น........
แฮร์รี่!!.......
...........................................
...........................................
...........................................
สเนปค่อยๆลืมตาขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ รุ่งอรุณที่แสนจะสดใสแต่หากทุกสิ่งในใจยังมืดครึ้ม
ชายหนุ่มเอามือกุมศรีษะอย่างอ่อนเพลีย พลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนและความฝันความทรงจำที่ยังค้างอยู่ในสมอง
"เอาอีกแล้ว……. ความฝันเรื่องนั้น…… "
ชายหนุ่มจ้องมองไปข้างหน้า.....หิมะสีขาวโพลนกำลังตกจากท้องฟ้าอย่างช้าๆ เป็นบรรยากาศที่ช่างสวยงามหากแต่ชายหนุ่มกลับรับรู้แค่ความหนาวเย็นและความทรมานจากหิมะ....สีขาว สิ่งที่เขาเกลียดและเคยชอบที่สุด......
ชาหนุ่มกลับมาเฝ้าดูร่างเล็กๆที่อยู่บนเตียงยังสลบไสลไม่ฝื้นตัว..... ผ้าห่มดูเหมือนจะบางเกินไปกับร่างกายอ่อนแอที่ยังต้องการความอบอุ่น
สเนปลุกจากเก้าอี้เดินไปยังตู้ที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะหาผ้าห่มอีกผืนมาคลุมตัวให้หนุ่มน้อยที่ยังหลับใหล
หลังจากที่พยายามถ่ายเลือดให้ โดนวิธีการปรุงยา....เหมือนตอนที่ใส่ยารักษาบาดแผล จากนั้นเขาเฝ้าดูเด็กหนุ่มทั้งคืน แต่ก็เผลอหลับไปสักพักหนึ่ง.......
ชายหนุ่มเอาผ้าห่มมาคลุมตัวหนุ่มน้อยให้.......แล้วกลับไปนั่งเฝ้าไข้ ชายหนุ่มจ้องมองดูหนุ่มน้อย
ใบหน้าตอนนอนช่างดูสงบและมีความสุข.......ผิดกับ เมือคืนที่หนุ่มน้อยแสดงสีหน้าหวาดกลัวในตัวเขา....
ชายหนุ่มลูบหัวเด็กหนุ่มอย่างเบามือ พลางหวนกลับไปคิดถึงความผันเมื่อสักครู่..... ความรู้สึกโดดเดี่ยวความเหงาในหัวใจ เขาค่อยๆโน้มตัวลงไปก่อนที่ใบหน้าเกือบจะชิดกัน แต่แล้วมันเหมือนมีอะไรบางอย่างในหัวใจที่เขาไม่สามารถสลัดออกไปจากใจได้เลย.....
ชายหนุ่มถอนใบหน้าออกจากร่างใบหน้าของร่างบาง เขายังคงจ้องดูเด็กหนุ่ม...ที่ไม่ได้สติ......
หน้าตา ท่าทางและน้ำเสียงทำไมถึงช่างเหมือนกับคนที่เขาไม่สามารถลืมเลือนไปจากหัวใจได้ แต่เพราะเหตุนั้นหรือ.... ที่มันสร้างความเจ็บปวดให้เขา.....
"นี่เรา?.... เป็นอะไรไปนะ.... ตั้งแต่คราวนั้น.... ทำไมเราต้องคอยคิดถึงแต่เรื่องของเจ้าเด็กนี่ด้วย....."
เขาลูบไล้ใบหน้าที่อ่อนเยาว์
"ที่ฉันเป็นห่วงเธอ.... เพราะพวกเธอช่างเหมือนกัน หรือเพราะว่า.......
สเนปพูดด้วยความรู้สึกสับสนปนจ็บปวด
"แต่มันไม่มีทางจะเป็นไปได้หรอก...เพราะคนที่ฉันรักน่ะ...คือเขาไม่ใช่หรือไง......กับเธอฉันก็แค่…….. "
ชายหนุ่มมองแฮร์รี่ด้วยสายตาที่รู้สึกเจ็บปวดที่ยากเกินจะพร่ำบรรยาย
"ทำไมนะ.... พระเจ้าต้องสร้างเธอทั้งคู่ให้เหมือนกันขนาดนี้ มองเธอทีไรเห็นแล้ว......ฉันอดคิดถึงอดีตของตัวเองกับพ่อเธอไม่ได้สักที"
อดีตที่เจ็บปวดอดีตที่อยากจะลืมเลือน แต่ฉันก็ลืมนายไม่ลงสักที.......
ถึงเวลาจะผ่านไปยาวนานแค่ไหน มันกลับยิ่งทำให้ตอกย้ำคิดถึงแต่นายเท่านั้น
ฉันก็ยังคงรักนายเสมอ
เจมส์...............
รักที่สุด...................
ถึงจะถูกหาว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว
ชั่วร้าย..............
เลวทรามมากแค่ไหน....
ทำให้ใครต่อใครต้องเจ็บ โดนเฉพาะกับนายกับเด็กคนนั้น
เพราะท้ายที่สุดฉันก็เป็นคนทำร้ายนาย......
เรื่องทุกอย่างฉันเป็นต้นเหตุ...........
ความจริง.......ฉันเองสินะที่ทำให้นายเป็นฝ่ายจากไป
หนทางที่ฉันเลือก..... ฉันจึงเสียนายไป
ถึงจะรู้ว่า....ทำให้นายเจ็บปวด แต่ฉันก็ไม่อยากเสียนายไปจริงๆ
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นความปรารถนาที่ไม่อาจสมหวัง
ทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายความหวังของฉันก็ไม่อาจเป็นจริง.....
ถึงใช้เด็กคนนี้เป็นเครื่องมือแทนตัวตนของนาย.........
ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่คนๆเดียวกัน...............
แต่ฉันก็ยังทำกับเขาเหมือนที่ทำกับนาย
แต่ว่านายรู้บ้างหรือเปล่าที่ฉันทำไป

เพราะ............................
ฉันก็แค่อยากให้ใครสักคนอยู่ข้างๆฉันบ้างก็เท่านั้น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อีกทางด้านหนึ่งชายชราผู้มีแววตาชาญฉลาดและน้ำเสียงอันแสนอ่อนโยนก็เฝ้ามองจากระจกเงาเวทมนต์ที่สามารถสะท้อนทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นไปในโลกใบนี้

"เฮ้อ!! ฉันนึกว่าบางทีเด็กคนนั้นอาจจะทำให้เธอสามารถตัดใจจากเขาได้สักที เซอเวอรัส เธอเป็นเด็กที่น่าสงสารนะ ทำไมเธอถึงไม่ยอมเปิดใจรับรู้อะไรบ้าง…. ยิ่งปิดกั้นหัวใจตัวเองจากความรู้สึกห้วงลึกในใจก็ยิ่งรังแต่จะรั้งความเจ็บปวดทรมาน ไม่แต่เฉพาะกับเธอ แต่กับเด็กคนนั้นด้วย"

บางทีความทรงจำอันแสนขมขื่นของพวกเธออาจเริ่มตั้งแต่วันนั้น
โชคชะตาที่เล่นตลก โชคชะตาที่ใครก็ไม่อาจลิขิต
ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ
เธอก็จะไม่มีทางลืมเลือนมันสินะ
ชายชราทอดหายใจพลางมองคนทั้งสองผ่านกระจกด้วยความเป็นกังวลและความปรารถนาที่หวังไว้กับเด็กคนนั้น
"ความจริง.... เรื่องทั้งหมดฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยทั้งนั้น.... แต่พวกเธอไม่รู้เรื่อง มันอาจจะเป็นผลดีกว่า....การที่ต้องทนรับกับชะตากรรมที่ไม่อาจฝืนได้ โดยเฉพาะกับเธอ คนที่ปวดใจมากที่สุดในตอนนี้คงเป็นเธอสินะ แฮร์รี่"
ภาพในกระจกสะท้อนให้เห็นเงาของหนุ่มน้อยที่ยังไร้เดียงสา เกินที่จะให้รับรู้ถึงความเป็นจริงอันแสนขมขื่น