In the middle night

Part 14 : ความเข้าใจและอารมณ์ที่แปรปวน

Written by Dark (Shochan)

หลังจากที่เด็กหนุ่มวิ่งหนีหายไป สเนปก็ออกตามหาแฮร์รี่อย่างกระชั้นชิด ถึงแม้ว่าผ้าคลุมล่องหนอาจจะช่วยพลางตาเด็กหนุ่มไม่ให้สเนปเห็นเขาได้ก็จริงแล้วก็ทำให้ตามหาตัวเขาได้ยากยิ่งขึ้น แฮร์รี่อาจจะมีไหวพริบล้ำเลิศในการหลบหนี แต่หนุ่มน้อยก็หารู้ไม่ว่าแผนที่ตัวกวนของเขานั้นหล่นหายไปเสียแล้ว และมันก็กำลังอยู่ในมือของสเนป!!
ชายหนุ่มออกตามแฮร์รี่อย่างไม่ลดละ แผนที่ในมือของชายหนุ่มปรากฏให้เห็นบริเวณที่หนุ่มน้อยกำลังหลบหนี อีกไม่กี่ช่วงชายหนุ่มก็ตามตัวแฮร์รี่ได้ทัน เว้นเสียแต่ว่าเด็กหนุ่มจะวิ่งกลับเข้าห้องหอกริฟฟินดอร์ก่อน ถึงอย่างงั้นสเนปก็ตั้งใจจะตามตัวเด็กหนุ่มกลับมาให้ได้
แรงโกรธแค้นทำให้สเนปไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าแฮร์รี่จะหนีกลับเข้าหอนอนได้ทันหรือไม่ เขาต้องการตัวเด็กหนุ่มมาให้ได้ เขาต้องการทำให้แฮร์รี่รู้ไว้ว่าการที่ทรยศเขาไปหาซิริอัสนั้นมันทำให้เขาคลุ้มคลังมากแค่ไหน สิ่งอะไรที่เคยเป็นของเขา เขาจะไม่ยอมยกให้ใครเด็ดขาด จะไม่ยอมให้ใครแย่งไปอีกแล้ว สิ่งที่เขาทำไปกับแฮร์รี่มันยังไม่สมใจ ความาทรมานของเขามันยิ่งกว่านี้หลายเท่านัก เขาจะไม่มีวันยอมปล่อยเด็กหนุ่มให้มีความสุขอยู่บนความเจ็บปวดแสนสาหัสของเขา สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นเคยทำไว้ สิ่งที่ดวงตาคู่นั้นแย่งไปจากเขา เขาอยากทำให้เจ็บ อยากจะให้เป็นของเขาคนเดียว อยากจะแย่งมันคืนกลับมาทำให้มันแปดเปื้อน ให้สมกลับความทรมานที่ถูกสิ่งที่รักที่สุดทรยศหนีจากไป หัวใจของเขาตายด้านตั้งแต่เขาหันหลังให้กับทุกสิ่งทุกอย่าง หลังจากวันที่สูญเสียความรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างไป
แรงโกรธที่ครุกกรุ่นไปด้วยความแค้นกับความหึงหวงทำให้ชายหนุ่มอยากจะรีบจับตัวหนุ่มน้อยกลับไปที่ห้อง แต่แล้วสเนปก็สังเกตุว่าจุดที่เด็กหนุ่มปรากฎตัวค่อยเคลื่อนที่ช้าลงจนแทบจะหยุดนิ่ง ถึงตอนนี้ความโกรธของเขาคลายลงไปบ้าง สติที่ขาดไปค่อยเริ่มคุมอารมณ์ให้ชายหนุ่มกลับมาสงบใจอีกครั้งถึงเขาอาจจะโกรธแค้นมากแค่ไหน แต่ สเนปเริ่มสงสัยว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงไม่หนีต่อ ทั้งๆที่น่าจะหนี หรือว่า....หนีไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่ม!!
สเนปรีบเคลื่อนตัวผ่านมุมปราสาทเลี้ยวไปยังบันไดของหอกริฟฟินดอร์ ตอนนี้เขาระงับโทสะความแค้นไว้ในใจ แต่ความรู้สึกที่กลัว กลัวที่หนุ่มน้อยจะเป็นอะไรไปมาแทนที่ ตอนนี้ต้องรีบตามหาแฮร์รี่ เสนปก้มลงมองที่พื้นรอยหยดเลือดเล็กๆไหลเป็นทางพอให้เขาสังเกตุได้
จริงสิตอนนั้น ? เขาทำอะไรลงไป สเนปนึกถึงตอนที่เขาโกรธคลุ้มคลั่ง เขาทำอะไรลงไปไม่รู้ตัว หรือว่าหยดเลือดนี่เขาก็เป็นคนทำ.....โดยทีเขาไม่เคยรู้ตัว!!!
สเนปเอามือกุมศีรษะ ความคิด สติ ความจำทุกอย่างค่อยๆแล่นวูบเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม

+++++++++++++++++++++++++++++++++

"ขอบคุณนะที่อุตส่าห์มาทานอาหารค่ำกับผม เซอเวอรัส" เสียงอันแสนอบอุ่นของชาชราผู้อ่อนโยนกล่าวขอบคุณไม่ขาดปาก
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ท่านอาจารย์ใหญ่ เป็นเกียรติ์ของผมซะมากกว่า"ชายหนุ่มกล่าวเรียบๆด้วยเสียงอันแสนเย็นชา แต่นั่นก็เป็นเซอเวอรัส สเนปแบบที่ดับเบิลดอร์รู้จัก
"ฉันต่างหาก เซอเวอรัสทั้งที่เธอก็ยุ่งกับการเตรียมการสอน แต่เวลาแบบนี้เธอยังมีแก่ใจมานั่งทานอาหารค่ำกับฉัน"ชายชรายิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน
สเนปผงกหัวเล็กน้อยรับคำ ก่อนที่จะเริ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ถ้าหากหมดธุระเรื่องนั้นแล้ว ผมก็ขอตัว"ชายหนุ่มว่าพลางหุนหันหลังกลับ
"มีนัดเหรอกับใครหรือ เซอเวอรัส ท่าทางเธอจะรีบร้อนเหลือเกินนะ" ชายชราพูดด้วยเสียงราบเรียบที่แทงใจชายหนุ่มผมดำ ราวกับเหมือนถูกอ่านใจออก
"ก็แล้วแต่ท่านจะคิด……"ชายหนุ่มพูดเสียงราบเย็น
"ถ้ายังงั้นเรื่องที่เราคุยกันเธอตัดสินใจแน่หรือ " แต่แล้วดับเบิลดอร์ก็ก้มหน้านิ่ง พูดด้วยท่าทางที่ซีเรียสผิดกับท่าทีเมื่อสักครู่
"ครับ...…ในเมื่อเจ้านั่นก็ยังทำเพื่อเด็กนั่น ถึงคราวนี้ผมก็ขอ....."ชายหนุ่มไม่หันกลับมามอง
"สิ่งที่เธอจะทำไป เธอไม่เสียใจเลยหรือไง เซอเวอรัส"
"แต่สิ่งที่ผมทำไป ผมทำก็แค่ความต้องการโดยส่วนตัว อีกอย่างท่านก็รู้ว่า ตั้งแต่ตอนนั้น....ผมก็....."
"งั้นหรือ ฉันจะพยายามเข้าใจละกัน"
ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินจากไป ชายชราก็พูดสะกิดใจชายหนุ่มผมดำผู้แสนจะเย็นชาอีกครั้ง
"เธอยังตัดใจเรื่องนั้นไม่ได้สินะ เซอเวอรัส"
สเนปแทบจะหยุดเดินในทันทีทันใด ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงราบเรียบแต่ฟังแล้วเหมือนยังคงปวดใจอยู่มาก
"ท่านคิดว่ามันเป็นเรื่องที่จะตัดใจกันได้ง่ายๆ หรือครับ?"
" นั่นสินะ แต่ยังไงก็ตาม ฉันก็อยากบอกเธอไว้สักนิดนะ"
"อะไรล่ะครับ ท่านอาจารย์ใหญ่"
"บางครั้งการรู้จักยอมรับความเป็นจริง ปล่อยวางอดีต ทำความต้องการในส่วนลึกของหัวใจมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรนะ เซอเวอรัส"
"ท่านพูดเรื่องอะไรผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย" ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงราบเรียบแต่ในใจเหมือนมีอะไรบางอย่างเสียดแทง
"เอาเถอะนะ!! สักวันเธอก็จะเข้าใจดีเองล่ะ ราตรีสวัสดิ์"
"ครับ ราตรีสวัสดิ์"
หลังจากที่ชายหนุ่มเดินจากไปสักพัก ชายชราก็รำพึงตามลำพังในห้องเงียบๆ
"เฮ้อ! ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เคยจะเปลี่ยนอคติของตนเองเลยนะ"
ชายชรามองไปยังโต๊ะที่วางหมวกคัดสรรซึ่งมีดาบสีเงินส่องประกายแวววาวอยู่ข้างๆ
" ฉันพยายามทุกวิถีทางแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็คงทำตามสัญญาที่เธอว่าไม่ได้หรอกนะ เจมส์ แต่ถ้าเป็นเด็กคนนั้น บางทีเขาอาจจะ......"
นั่นเป็นสิ่งที่ชายชราคิดอยู่พลางหวังว่าความคิดของเขานั้นอาจจะมีหวัง ถึงแม้ความหวังและหนทางนั้นอาจจะริบหรี่

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ชายหนุ่มเดินจากมา เรื่อยๆพยายาม ที่จะไม่คิดถึงเรื่องที่ชายชราเตือนซึ่งสะกิดใจเขาเป็นอันมาก เรื่องนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีหนทางที่จะตัดใจได้ ถึงเวลาจะผ่านมานับสิบๆปี แต่ทำไมนะ.... ตั้งแต่ความฝันในคืนวันนั้น เขาถึงต้องคิดถึงเรื่องแต่เด็กคนนั้น เพราะอย่างงั้นหรือ ช่วงนี้เขาถึงได้....รู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกนั้นมันจะกลับมาอีกครั้งแล้วเหรอ ชายหนุ่มส่ายศีรษะเบาๆ เขาไม่มีทางยอมรับเรื่องแบบนั้นได้ง่ายๆหรอก ทั้งๆที่เรื่องของคนนั้นๆเขาไม่มีทางลืม เรื่องอะไรที่ใจของเขาจะยอมเปิดให้กับคนอื่น
"มันก็แค่ความต้องการที่อยากจะแก้แค้นไม่ใช่หรือไง......เด็กคนนั้นจะเป็นของใครก็ไม่เห็นเกี่ยวกันอะไร "ชายหนุ่มรำพัน
"ยังไงซะ ใจของเราก็ไม่มีทางจะรับใครได้อีกแล้ว..."
ขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านห้องโถงใหญ่ แต่สเนปก็สังเกตเห็นว่าไฟในห้องโถงยังคงติดอยู่ ยังมีใครเข้าไปทำอะไรอยู่ในนั้นหรือ.......
สเนปพยายามเดินไม่ให้ใครที่อยู่ข้างในได้ยินเสียง เขาค่อยๆมองเข้าไปข้างในโดยที่ไม่ให้คนในนั้นรู้สึกตัว แต่แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจ
แฮร์รี่กำลังอยู่ในห้องโถงกลางกับซิริอัส จริงสิ!บางทีสองคนนั้นอาจจะนัดพบกัน เหมือนทุกๆครั้งก็ได้ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจจะกลับหันหลัง ยังไงซะเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว แต่ว่าทำไมความรู้สึกไม่พอใจนี่มันอะไรกัน แต่ว่าช่างมันเถอะ ไปคาดคั้นเอาจากหนุ่มน้อยทีหลังก็ได้ ขณะที่เขากำลังจะเดินกลับ แต่แล้ว พอได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่

" วันนี้เป็นสุดท้ายแล้วนะ แฮร์รี่ ที่ฉันจะมาพบเธอที่นี่ จากนี้ไปเราอาจจะไม่ได้พบกันอีก ตอนนี้ฉันมีภารกิจสำคัญที่ต้องทำ มันอาจเป็นภารกิจที่เสี่ยงมาก แต่ฉันก็ต้องทำเพื่อเธอและทุกๆคนที่นี่"
" หรือว่าเรื่องของ โวลเดอร์มอ….. คุณคิดจะออกไปตามหาเขา…."หนุ่มน้อยตะโกนว่าพลางเสียงสั่นระริก

พอสิ้นเสียงตะโกนกึกก้องด้วยความเจ็บปวดใจของหนุ่มน้อย สเนปก็แทบจะหันกลับมาทันทีทันใด เมื่อได้ยินเรื่องของโวลเดอร์มอ
"หมายความว่าไง เจ้านั่นคิดจะไปสืบหาเรื่องโวลเดอร์มอแล้วงั้นหรือ "
แสดงว่าก่อนที่เขาจะไปพบอาจารย์ใหญ่เจ้านั่นต้องไปหาดับเบิลดอร์ก่อนแล้วแน่ๆ มิน่าชายชราจึงไปพูดเรื่องที่เกี่ยวกับบุคคลผู้นั้นกับเขาในวันนี้ สเนปชำเลืองสายตามองไปที่ท้องแขนของตนเอง ก่อนที่จะรู้สึกเครียดแค้นหัวใจเมื่อต้องกลับไปคิดถึงเรื่องเมื่อในอดีต อดีตที่เขาอยากจะลืมเลือน แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็อยากจะรู้เรื่องของโวลเดอร์มอ ให้มากกว่านี้ เพื่อที่จะรักษาสัญญานั่น......

ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนความคิดที่จะกลับไป หันกลับมาฟังต่อ เขาอดทนรอคอยและแอบอยู่ในรัศมีที่ใกล้ๆพอจะได้ยิน เวลาผ่านไปยาวนาน สเนปพอจะจับเค้าความได้ว่าซิริอัสต้องการจะออกไปจากที่นี่เพื่อสืบเรื่องของคนๆนั้น คนผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้านายของเขามาก่อน สักพักเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะของคนทั้งคู่ เสียงของแฮร์รี่ไม่ยินยอมที่จะให้ซิริอัสยอมจากไป เขาได้ยินเสียงปลอบปะโลมด้วยความรู้สึกอ่อนโยนของชายหนุ่มผู้ซึ่งมีความรักความห่วงใยอยู่เต็มหัวใจ ความรักที่เขาแสนจะเกลียดชัง เพราะความรักที่ว่ามันไม่เคยมีอยู่ในหัวใจของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่อยู่ๆเสียงคนทั้งคู่ก็เงียบหายไป เกิดอะไรกันขึ้น ชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้
สเนปแอบชำเลืองมองด้วยหางตา แต่ทว่า ชายหนุ่มก็ต้องพนกับภาพบาดตาบาดใจ ภาพที่ แฮร์รี่กำลังจูบชายหนุ่ม ใจของเขารู้สึกเหมือนมีอะไรมันผลักดัน ความเกลียดแล่นเข้ามาในใจ ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยหึงหวง ไม่อยากไม่เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ซิริอัสจะเอื้อนเอ่ยคำหวาน เขาแทบทนไม่ได้เขา อยากจะออกไปห้ามไปหยุดยั้ง แต่ร่างกายก็เหมือนขยับไม่ได้ เหมือนเห็นภาพในอดีตกลับมาซ้อนอยู่ข้างหน้า ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไว้ได้ สติเหมือนแตกขาดออกเป็นเสี่ยงๆ
"ฉันรักเธอแฮร์รี่"
คำรักคำนั้นเสียดแทงใจ ไม่นะ!เขาไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น
พอตเตอร์ไม่สิ แฮร์รี่! แฮร์รี่!เป็นของเขา เป็นของๆเขาคนเดียวเท่านั้น เขาไม่อยากจะได้ยินคำตอบจากแฮร์รี่ ถ้าหากเด็กหนุ่มตอบตกลงล่ะ ไม่สิ! ไม่มีทางที่แฮร์รี่จะปฏิเสธ ก็ในเมื่อตลอดเวลาที่เขาจ้องมองเด็กหนุ่ม ตลอดเวลาที่เฝ้ามอง เด็กหนุ่มไม่เคยจะเปลี่ยนละสายตาไปจาก คนๆเดียว คนที่สำคัญมาตลอด คนที่ไม่อาจไปแทรกกลางได้ แต่ถึงอย่างงั้น เขาก็ยังอยากจะแย่งชิง อยากจะให้แฮร์รี่ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญของคนๆนั้น คนที่เคยเครียดแค้น อยากให้เข้าใจถึงความเจ็บปวดของเขา เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ทำแบบนั้นกับเด็กหนุ่ม ทั้งๆที่แค้นมาก แต่ว่าเขา.............
สเนปเบือนหน้าหลีกหนีไปอีกทาง ไม่ว่าแฮร์รี่จะตอบอะไรเขาก็ไม่อาจทำใจที่จะได้ยิน ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ในหัวของเขาตลอดนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่นไปด้วยความโกรธแค้น ความหึงหวง ถ้าหากแฮร์รี่ยอมตอบรับความรักของซิริอัส เขาจะทำยังไง?
แต่ทำไม? ไหนว่าแฮร์รี่จะเป็นอะไร เป็นของๆใครเขาก็ไม่สนใจ แต่ทำไมล่ะ? เขาไม่อยากจะปล่อยหนุ่มน้อยไป ไม่อยากให้เป็นของใคร เกิดอะไรขึ้น...... ความรู้สึกหึงหวงนี้ เหมือนกับเมื่อคราวนั้น เป็นไปไม่ได้ สเนปเริ่มสับสน เขาตัดสินใจที่หันหลังกลับไปดูอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่อยากจะยอมรับความรู้สึกบ้าๆแบบนี้ ความรู้สึกที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมา
แต่พอเขาหันหลังกลับไปดูอีกครั้ง แฮร์รี่ก็กำลังจูบตอบกลับซิริอัส เสนปไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองกับภาพที่เห็น หมายความแฮร์รี่..........รัก ซิริอัสงั้นหรือ ...............
ชายหนุ่มทนต่อไปไม่ได้แล้ว ในตอนนี้เขาไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว ความรู้สึกที่คลุ้มคลั่งเขายืนกัดฟัน สายตาเครียดแค้นเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดพล่าน เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าเด็กหนุ่มจะเป็นของใคร ยังไงเขาก็จะแย่งเอาแฮร์รี่กลับคืนมา เขาจะทำให้แฮร์รี่ได้หลาบจำ ทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าใครคนอื่นก็ไม่มีสิทธ์ที่จะยุ่งกับของๆเขา จากนั้นอารมณ์ทั้งหมดก็พาเขาจนกระทั่งเจอกับแฮร์รี่ และแล้วก็เกิดเรื่องทั้งหมดหลังจากนั้นขึ้น

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"จริงสิ ตอนนั้น ฉัน ฉัน! ทำอะไรลงไป"สเนปกัดฟันเอามือกุมศรีษะอย่างคลุ้มคลั่ง
"อ๊ากกกกกกก!!! โธ่เว้ย!!!" ชายหนุ่มในชุดคลุมดำยางเอามือทุบที่กำแพงอย่างรุนแรง
ชายหนุ่มเริ่มสงบสติอารมณื เขานึกย้อยกลับไปตอนที่ทำร้ายแฮร์รี่ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีดใบนั้นเขาอาบยาพิษไว้เผื่อป้องกันตนเองในยามคับขัน
"แย่ล่ะสิ พอตเตอร์!!!" ชายหนุ่มเริ่มเกิดความคิดที่จะตามหาแฮร์รี่ให้ทันก่อนที่จะสายไป ถึงไม่อาจจะยอมรับความรู้สึกประหลาดที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นได้ แต่การตามหาเด็กหนุ่มให้ได้เร็วที่สุดในตอนนี้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
สเนปรีบวิ่งไปจนถึงบริเวณขั้นบันไดที่เด็กหนุ่มล้มลงเพราะหมดสติจากอาการบาดแผลที่ลุกลามร่างกายไปเรื่อยๆ
เมื่อเห็นสภาพปางเป็นปางตายของเด็กหนุ่มสเนปตกใจจนแทบสิ้นสติ เขารีบตรงเข้าไปพลิกประคองตัวเด็กหนุ่ม พร้อมภาวนาในใจขอให้เด็กหนุ่มอย่าเป็นอะไรไปเลย
"พอตเตอร์ ตื่นสิ!! ได้โปรด ลืมตาที" เขาร้องเรียกตะโกนขอร้องให้หนุ่มน้อยลืมตาขึ้น ขอร้องอย่าเพิ่งเป็นอะไรไป
แต่ทว่าเด็กหนุ่มซึ่งอ่อนแรงจากพิษบาดแผลกลับไม่รู้สึกตัว สภาพของหนุ่มน้อยดูซีดเซียวจนน่ากลัวมาก เขาหายใจรวยริน บาดแผลขยายมากขึ้น สีหน้าดูทรมาน เลือดยังไหลเจิ่งนองไปทั่วพื้น
"ได้โปรดขอร้อง ได้ยินเสียงฉันทีเถอะ"สเนปประคองเด็กหนุ่มไว้แนบอก พยายามที่จะเรียกสติของหนุ่มน้อยให้กลับคืนมา แต่ทว่าแฮร์รี่กลับทรุดลง มีเพียงแต่เสียงหายใจหอบที่ทรมานและเจ็บปวด บาดแผลเบิกกว้าง
สเนปไม่รู้เขาจะตัดสินใจทำอย่างไรดี แน่นอนว่าในใจลึกๆของเขาแล้วยังคงเครียดแค้นสายเลือดในตัวของเด็กหนุ่มที่มันทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาน แต่ทว่าใจส่วนหนึ่งของเขากลับรู้สึกห่วงใยเด็กหนุ่มอย่างน่าประหลาดความรู้สึกที่เขาไม่อยากให้มันมี ชายหนุ่มไม่อยากจะทำให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว ความเจ็บปวดที่เขาไม่อยากจะให้มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ทว่า.......ถ้าหากเด็กหนุ่มเป็นอะไรไปเสียล่ะ ...... งั้นเขาควรทำอย่างไร.........
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มสภาพยิ่งดูแย่ลง สเนปก็ตัดสินในบางอย่าง ถึงตอนนี้เขาอาจจะเริ่มติดว่าตัวเขามันบ้าที่เป็นห่วงหนุ่มน้อย บ้าที่ตนเองรู้สึกอะไรแบบนั้น ถึงอย่างงั้นเขาก็ไม่สนใจ แค่ตอนนี้ขอแค่ให้แฮร์รี่ปลอดภัยเท่านั้นก็เพียงพอ
ชายหนุ่มวางตัวเด็กหนุ่มนอนราบที่พื้น หูแนบลงบนร่างบาง เสียงหัวใจยังเต้นอยู่ แต่ทว่าเสียงของหัวใจกลับเต้นช้าลง ช้าลงเรื่อยๆ ราวกับหัวใจพร้อมที่จะหยุดเต้นได้ทุกเมื่อ หากมีรีบหัวใจของเขาอาจจะหยุดได้ทันทีทันใด
ในยามแบบนี้ ชายหนุ่มทำใจในสิ่งที่เขาจะไม่เคยคิดจะทำมาก่อน เขาค่อยๆหยิบขวดยาที่เก็บไว้ใช้ในยามเกิดเหตุการณ์จำเป็น เขาค่อยๆรินยาในขวดนั้นเข้าไปในปาก ก่อนที่จะต่อยๆแนบริมฝีปากประกบบนริมฝีปากบางของร่างที่แสนบอบบาง น้ำยาในปากค่อยๆไหลรินเข้าไปในลำคอของฝ่าย เมื่อแน่ใจแล้วฝ่ายร่างบางรับยาลงไปเรียบร้อย
เขาคอยเฝ้าดูอาการของหนุ่มน้อย บาดแผลค่อยๆสมานทีละน้อย เลือดเริ่มหยุดไหล และแล้วในที่สุดบาดแผลบนลำตัวและใบหน้าของร่างบางก็เริ่มหายสนิท คงเหลือเพียงแต่รอยกรีดบางๆ แม้ว่าเลือดอาจจะหยุดไหลแล้วก็ตาม แต่ทว่าเด็กหนุ่มยังหายใจรวยริน หน้ายังคงดูซีดเซียว ชายหนุ่มจับข้อมือของร่างบางกดลงเบาๆ ชีพจรกำลังจะหยุดเต้น
ชายหนุ่มตัดสินใจประกบริมฝีปากของตนเองอีกครั้ง ลมหายใจร้อนๆเป่าเข้าไปในปากของร่างที่เล็กกว่า มือที่กว้างใหญ่กดลงไปบนอกขาวนวล ชายหนุ่มผายปอดซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่หยุดหย่อน ในที่สุดสีหน้าของเด็กหนุ่มก็ดูดีขึ้น เขากุมมือของร่างบางชีพจรเริ่มเต้นตามปกติอีกครั้ง
อาจจะวางใจได้ในระดับหนึ่ง แต่หนุ่มน้อยก็เสียเลือดไปมาก ตอนนี้คงต้องรีบถ่ายเลือดให้ แต่จะทำอย่างไรดีล่ะ? ไปที่ห้องพยาบาลตอนนี้อาจจะยิ่งน่าสงสัย เขาไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย
สเนปเอาผ้าคลุมของตนเอง คลุม รอบกายของหนุ่มน้อย จากนั้นชายหนุ่มค่อยๆประคองอุ้มร่างบางที่ยังไม่ได้สติ มือข้างที่ยังว่างก็ค่อยๆโบกไม้กายสิทธิ์พร้อมกับร่ายคาถาพึมพรำเบาๆ เพียงพริบตาเดียวเลือดที่ไหลเจิ่งนองอยู่ที่พื้นก็หายแวบไป
ชายหนุ่มเดินสะบัดตัวจากไปอย่างเร่งรีบ
สักพักแฮร์รี่ค่อยๆรู้สึกตัวอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ได้สติดี ทุกสิ่งรอบตัวดำมืดไปหมด มองอะไรไม่เห็น รู้สึกอ่อนเพลีย ไม่มีแรง เจ็บ......เจ็บไปหมด แล้วทำไม......อบอุ่น
"นี่เรา.....กำลังขยับตัวงั้นหรือ ไม่ใช่...... แล้ว.... ทำไมรู้สึกทุกสิ่งเคลื่อนที่ได้ ใคร? ใครกัน? กำลังอุ้มเราอยู่............"
แฮร์รี่พยายามรวบรวมสติให้ลืมตาขึ้น แต่กลับรู้สึกว่าเปลือกตานั้นหนักจนลืมไม่ขึ้น เขาอยากจะเอื้อนถามว่าใครกำลังพยายามช่วยเขา แต่ปากก็ขยับไม่ได้ดังใจคิด เด็กหนุ่มพอจะเบิกตาได้เพียงเล็กน้อย แต่ก็มองเห็นแต่ความพร่ามัว รู้สึกว่าสติกำลังจะหมดไปอีกที
"ไม่ได้นะ จะหลับอีกไม่ได้...... อย่างน้อยๆ ต้องขอบคุณ ต้องขอบคุณเขาให้ได้........"
แฮร์รี่รวบรวมแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดก่อนที่จะหมดสติลงไปอีกครั้ง สเนปรู้สึกถึงแรงอันน้อยนิดกระตุกที่แขนเสื้อเขาเบาๆ
"ตอนนี้......เธอไม่ควรขยับตัวมากนะ"สเนปกระซิบกับเด็กหนุ่มเบาๆ
"ขะ......"แฮร์รี่พูดอย่างลำบาก "ขอบ...คุณฮะ......"และแล้วเด็กหนุ่มก็รู้สึกทุกอย่างนั้นดับวูบลงไปอีกครั้ง
สเนปมองเด็กหนุ่มที่สลบไสล ลงไปในอ้อมแขนของเขา ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ทว่า.......เขากลับรู้สึก.........
สเนปอุ้มร่างเล็กมาถึงห้องของเขา ชายหนุ่มวางร่างที่ไร้สติลงบนเตียงของเขาอย่างเบามือ ถึงบาดแผลอาจจะปิดสนิทแล้ว เขาก็ต้องรีบหาเลือดมาทดแทนในส่วนของหนุ่มน้อยที่เสียไป ชายหนุ่มโบกไม้เบาๆ ทันใดนั้นแฟ้มปึกหนาก็ลอยเข้ามาในมือของเขา ชายหนุ่มรีบเปิดดูรายชื่อและข้อมูลของนักเรียนที่ทำเก็บเอาไว้ เขาไล่อ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าที่มีชื่อของแฮรร์รี่
"แฮร์รี่ พอตเตอร์ 31 กรกฎาคม 15 ปี ชั้นปี 5 ที่อยู่....... กร็ปเลือด ........"
กรุ๊ปนี้งั้นเหรอ ช่างเหมือนกับเจ้านั่นเหลือเกิน......
สักพักชายหนุ่มก็เข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยขวดยาสารพัดชนิด เขาพยายามหาขวดที่เก็บเลือดเอาไว้ใช้ในการปรุงยา แต่สักพักจู่ๆก็มีอะไรมาเลื้อยที่ขา
"แกน่ะเอง......ฉันกำลังยุ่งๆอยู่ๆ หลบไปก่อนได้มั้ย แฮร์รี่"
แต่เจ้างูน้อยก็ไม่ไปไหน มันเฝ้ามองเจ้านายของมันราวกับอยากจะให้ความช่วยเหลือ
"ก็ได้ๆ แต่อย่าเกะกะละกัน"
ระหว่างที่เขาพยายามค้นหา ขวดยาที่เก็บอยู่ในตู้ที่เต็มไปด้วยขวดยานับพันๆ ชายหนุ่มก็เริ่มคิดไปถึงความรู้สึกที่ประหลาดที่วูบเข้ามาในใจ เมื่อตอนนั้น ทำไมนะ...... เขาถึงรู้สึกหึงหวงเด็กหนุ่มที่เขาน่าจะเกลียดชัง เกลียดชังมากกว่าใครๆ...... แล้วทำไมเขาต้องคอยมาเป็นห่วงเป็นใยเด็กหนุ่มที่เขาอยากจะแก้แค้น อยากจะทำให้ชอกช้ำ หรือว่า....... ไม่มีทางไม่ทีทางที่เขาจะเป็นไปอย่างนั้นได้
สเนปยังคงจมปลักกับความคิดที่สับสนตามลำพังในหัวใจที่มืดมนเหลือเกิน