ประพฤติธรรมมั่นคง
ปกแรก l บทนำ l
บทที่ ๑ l บทที่ ๒ l บทที่ ๓ l บทที่ ๔ l บทที่ ๕ l บทที่ ๖ l บทที่ ๗ l บทที่ ๘ l บทที่ ๙ l บทที่ ๑๐ l
บทที่ ๑๑ l บทที่ ๑๒ l บทที่ ๑๓ l บทที่ ๑๔ l บทที่ ๑๕ l บทที่ ๑๖ l บทที่ ๑๗ l บทที่ ๑๘ l บทที่ ๑๙ l บทที่ ๒๐ l
บทที่ ๒๑ l บทที่ ๒๒ l บทที่ ๒๓ l บทที่ ๒๔ l บทที่ ๒๕ l บทที่ ๒๖ l บทที่ ๒๗ l บทที่ ๒๘ l บทที่ ๒๙ l บทที่ ๓๐ l
บทที่ ๓๑ l บทที่ ๓๒ l บทที่ ๓๓ l บทที่ ๓๔ l บทที่ ๓๕ l บทที่ ๓๖ l บทที่ ๓๗ l บทที่ ๓๘ l บทที่ ๓๙ l บทที่ ๔๐ l

บทที่ ๑๖ ประพฤติธรรมมั่นคง


สิ่งสำคัญที่ต้องมีคู่กันกับการประกอบสัมมาอาชีพ เพื่อให้ชีวิตมีความเจริญ
ก็คือการประพฤติธรรมอย่างสม่ำเสมอในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน คือ

ไม่ทำร้ายร่างกาย และชีวิตของคนอื่นให้สูญสิ้นไป
มีความเอ็นดู ช่วยเหลืออนุเคราะห์คนอื่น
ไม่ขโมยเอาทรัพย์สิ่งของของคนอื่นมากเป็นของตัว
ไม่ประพฤติล่วงละเมิดในคนรักของคนอื่น

อยู่ในที่ใดก็ไม่พูดโกหก เพราะมีความลำเอียงโดยเห็นแก่หน้า
หรือค่าจ้างรางวัล ไม่พูดส่อเสียดยุแหย่ให้คนแตกแยกกัน
แต่พูดคำเป็นที่รักให้คนรักใคร่สามัคคีกัน
ไม่พูดเพ้อเจ้อเหลวไหล แต่พูดคำจริง มีหลักฐาน
ถูกกาลเวลาประกอบไปด้วยประโยชน์

ไม่เพ่งเล็งตำหนิติเตียนหาโทษใส่คนอื่น
ไม่พยาบาท ปองร้ายใคร แต่มีความดำริในใจ
ขออย่าได้มีเวรกัน จงเป็นผู้ไม่มีความทุกข์
มีความสุขโดยทั่วกัน และมีความเห็นอย่างถูกต้องว่า
พ่อแม่มีพระคุณจริง มีโลกนี้ มีโลกหน้า
การทำกรรมดีกรรมชั่ว ต้องได้รับผลแห่งกรรมนั้น




songkran2000@chaiyo.com