Interview4

Chief Wauben is 82 jaar. Al bijna 70 jaar
betrokken bij het handbal. Zijn grootste
ontdekking was het wondermiddel "chiefcowax"

Chief Wauben, de nestor van het zaalhandbal
"Fusie? Het zijn toch drie gezonde verenigingen?"

SITTARD – “Ik kwam met de handbalsport in aanraking in de jaren ’30, toen ik studeerde op het Jongenspensionaat in Bleyerheide. ‘s Morgens na de mis gingen we altijd wandelen met de broeders en dan kwamen we langs het veld van de handbalclub Achilles, onderdeel van de atletiekclub. De mensen uit Kerkrade bezochten in die tijd de voetbalwedstrijden van Alemannia Aken en vóór de voetbalwedstrijd werd daar altijd een handbalwedstrijd gespeeld. Zo is dat veldhandbal overgewaaid naar Kerkrade. Later zijn de atletiekverenigingen hier in de regio ook met handbal begonnen als wintertraining, want handbal bevat de primaire elementen van atletiek: lopen, springen en werpen.” Aan het woord is de bijna 82-jarige Chief Wauben, de nestor van het Limburgse zaalhandbal.

“Harry Verhardt en rector Boymans richtten in oktober 1946 de Rooms Katholieke Limburgse Handbal Bond op en ik was bij die oprichtingsvergadering in het Geleense hotel Stadion aanwezig. Toen het Nederlands Handbal Verbond in 1954 in het oude RAI-gebouw de eerste zaalhandbalkampioenschappen organiseerde wilde ik daar alles van weten. Ik kreeg een officiële uitnodiging, heb alles genoteerd wat ik zag, want ik had meteen in de gaten, dat dit zaalhandbal het handbal van de toekomst zou worden. Op de volgende Koninginnedag heb ik het zaalhandbal op de Sittardse markt als nieuwe sport geïntroduceerd.”

Talenten
Van dat moment af veroverde het zaalhandbal Limburg. “Ik was toen gymnastiekleraar op het Sittardse college en ook op het Sint Michiellyceum in Geleen en heb de kans gegrepen om deze sport op deze scholen te propageren. Ik kreeg heel wat leerlingen onder ogen, die talent bleken te hebben voor deze sport. Ik raadde hen aan om zich aan te melden bij Sittardia, V&L, Caesar of Blauw Wit. En ik richtte schoolteams op in Geleen en in Sittard, die niet alleen Limburgs, maar ook Nederlands kampioen werden. Ik heb het zelfs een keer meegemaakt, dat het Sittardse college en Sint Michiel de finale haalden. Ik was coach van beide teams, dus ik heb de beide aanvoerders voor de wedstrijd verteld, dat ze het zelf maar moesten uitzoeken, omdat ik de finale zou volgen op de tribune.” Chief Wauben diept in een oogwenk een aantal namen op van spelers, die hij ontdekte. “Jo Maas, Guus Cantelberg, Rienk en Simon Flendrie, Ger Norbart, de jongens van Cellissen, Pim, Jacques en Gabri Rietbroek en Piet Kivit. En ik vergeet er nog een: Jan van Merwijk. Ik kwam hem laatst nog tegen tijdens een lezing. Hij was handbalkeeper bij Fortuna, is naar V&L gegaan en toen gaan studeren. En nu is hij directeur van stadion Feyenoord. Piet Kivit? Een zeer talentvolle handballer. Maar zoals dat meestal met toppers het geval is, was het ook een moeilijke jongen. Daar kon je niet alles mee doen. Op de training was hij wel eens een beetje nukkig, gooide dan de kont tegen de krib. Ik liet hem meestal links liggen. Als hij er in de wedstrijd maar stond. Het is jammer dat ik hem nu niet meer zie bij wedstrijden.”

Therepentina veneta
Het verhaal over ‘chiefcowax’. “We zochten naar een manier om beter contact met de bal te krijgen. Ik kwam op het idee om met plaksel op de handen te werken. Ik heb van alles uitgeprobeerd, heb drogisten bezocht, het mislukte allemaal. Tot ik met het Nederlands jeugdteam in Stockholm kwam en zag dat de Zweedse spelers tijdens de wedstrijd iets uit een potje in de handen smeerden. Ik dacht ‘dat is het!’ Toevallig zaten we in hetzelfde hotel als de Zweden en op een middag hadden ze de deur van hun kamer op een kier staan en daar stond dat potje. Er stond ‘therepentina veneta’ op. Ik heb dat opgeschreven en aan mijn drogist gevraagd wat dat voor spul was. Het bleek Venetiaanse terpentijn te zijn, een harssoort, een natuurlijk product. Was nogal kostbaar. Het bleek een wondermiddel te zijn en ik heb het als ‘chiefcowax’ hier in Nederland geïntroduceerd.” Limburg was ten tijde van Chief Wauben een handbalbolwerk. Nu niet meer, want alleen Sittardia haalde de eindronde om het kampioenschap van Nederland. “De jeugd heeft andere interesses. Een fusie van Sittardia, V&L en BFC? Daar ben ik op tegen. Het moet tegenwoordig groot, groter, grootst zijn: scholen, banken, vliegtuigmaatschappijen, kijk maar naar de herindeling. Dat gaat allemaal ten koste van persoonlijke en sociale contacten. Waarom ook? Het zijn drie gezonde verenigingen en in dat eerste team kunnen toch maar twaalf man spelen. Voor mezelf zou het ook niet goed zijn, want nu kan ik elke week naar het handballen. Als die fusie er komt kan dat nog maar één keer per twee weken!”