Ode aan Chess

Chess

Vrijdagavond, half negen.


De eerste ouders komen hun scoutjes ophalen,
Je hoort de raarste verhalen.
Want al buiten horen ze een hels kabaal,
Stoten ze elkaar aan en fluisteren "shero- lokaal"
Ze lopen een voor een langzaam naar binnen
En weten waar ze aan beginnen
Als ze knikken of zeggen in een spraakzame bui
"doa zit dee Chess met allemaol vaan die vroluij"
"Neh huur," zegt 'r een die er een beetje van weet
"Sinds de zomer heet 'r ouch jungskes, neet?"
"Ja ja" mompelen ze stil.
Totdat een ongeruste vader zegt: "Misschien dat ik er te zwaar aan til,
Maar jongens en meiden samen, weet die man wel wat hij doet?"
Tsja, dat weten de ouders niet zo goed.
Het klinkt wel naar een hoop plezier,
Maar ja, dat is normaal hier.
Van boven klinkt weer een hoop geroep.
Een scout- moeder vraagt: "is het een hechte groep?"
Remco's moeder komt binnen en hoort de vraag,
En antwoord hem wachtend op haar scoutje ook graag.
"Ja ja, van te voren ook al, zo'n jaar."
Dat vinden de anderen maar raar.
Ach ja, ze weten het wel,
Als je vaker met elkaar omgaat gaat het snel.
En hun eigen scoutjes komen ook vaak naar hun toe
"mag ik naar mijn scout- vriendje toe? "
En ze kunnen zich wel voorstellen
Wat Chess en zijn Shero's aanstellen.
Stiekempjes rekent ieder voor zich zelf uit,
Wanneer hij/zij naar de shero's moet, de volgende spruit
De deur gaat open boven
En de ouders kunnen niks anders geloven
Dan dat het bij de shero's met Chess wel heel gezellig moet zijn.