Our Story :: ประวัติกลุ่ม
พวกเรามีอะไรที่แตกต่างกัน เกิดมาจากสถานที่ที่แตกต่างกัน
มีความคิดที่ไม่ซ้ำกัน แต่พวกเราก็มาอยู่ด้วยกันจนได้ เฮ้อ! แล้วโรงเรียนเราจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย บ่นไปบ่นมาเพื่อน ๆ ที่อ่านคงงงว่าทำไมมาอยู่ตรงจุด
นี้ได้งั้นจะขอเล่าประวัติอันยาวนานของพวกเราให้ฟังกัน ณ บัดนี้ เหล่าจุดอ่อนทั้งหลาย!!!
กาลครั้งหนึ่ง ณ ห้องเรียนหมายเลข 4405 เมื่อครั้นเราอยู่ม.2
มีการก่อการร้ายที่เป็นความลับกันอย่างมากมาย โดยองค์กรต่าง ๆ ในห้องนั้น แบ่งก๊กใหญ่ ๆ ได้ 5 ก๊ก แต่ไม่ขอลำดับความสำคัญ สมาชิกในแต่ละก๊กจะไม่ค่อยสุงสิงกับก๊ก
อื่นมากนัก (ยกเว้นบางคน) จุดเริ่มต้นของพวกเราเกิดขึ้น ณ จุดนี้ เนื่องจากอาจเกิดสาเหตุการกบฏในก๊กหรือเหตุผลบางประการ ทำให้เกิดการกลืนชาติ
ขึ้น ก๊กเล็กที่ถูกคอกับก๊กใหญ่ก็มักจะกระพือไปหาก๊กก๊กนั้น เช่นเดียวกับกลุ่มของเรา ณ เวลานั้นสมาชิกของเรามีจำนวน 9 คน แต่ละคนล้วนมีนิสัยใจคอ
ต่างกันทั้งสิ้น ทำให้บางทีเกิดการทะเลาะเล็ก ๆ แต่พอน่ารักน่ารักกันบาง แต่ปลายเทอมสมาชิกคนหนึ่งทำตัวเป็นที่รังเกียจของคนในกลุ่ม ทำตัวเป็นแกะดำ
และ ทำตัวเป็นจุดแรดที่สุดของทีม จึงทำให้โดนประชาฑัณปะปลาย ด้วยความที่หล่อนเป็นคนที่ไม่หน้าด้านมากนักหรือเหตุใดผู้พิมพ์ไม่ทราบ ทำให้จุดแรดจุดนั้น
กำจัดตนเองออกไปจากทีม (ดี! ไปเลย สมน้ำหน้า) ทำให้ตอนนั้นมีสมาชิกที่มีศักยภาพสูงถึง 8 คน
เวลาของม.2 จบลงไปอย่างน่าเสียดาย ถึงเวลาปิดเทอมในที่สุด แต่พวกเราก็ยังไม่เลิกติดต่อกัน ยังคงโทรหากันตลอด แต่ก็มีผู้หนึ่งเหมือนจะไม่ประสงค์จะรับโทรศัพท์
จากเพื่อน ๆ ผู้น่ารัก (หวังว่าคงจะรู้ตัวนะจ๊ะว่าเป็นใคร) ทำให้เกิดอาการเคียดแค้นกันบ้าง แต่ก็ลืมไปหมดเมื่อเรานัดเจอกันเพื่อไปเที่ยว ส่วนใหญ่ก็ไปเที่ยว
ห้างฯ เที่ยวบ้านเพื่อนทำนองนั้น ทุกคนล้วนมีความสุข แต่ก็อยากให้เปิดเทอมอยู่ดี
และในที่สุด ฝันร้ายของพวกเราก็มาถึง "การแยกห้อง" คนที่โชคดีก็ได้อยู่กันเป็นคู่ แต่ที่น่าสงสารก็คือคนที่ต้องย้ายไปอยู่คนเดียว (เนื่องจากเก่งกว่าคนอื่น)
ทำให้ต้องปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ไปพลาง ๆ ตอนนั้นพวกเราอยู่ม.3 ยังคงนัดแนะที่ประจำกันอยู่ หวังว่าผู้พบเห็นคงจำได้ว่าเรานั่งเม้าท์แตกกันอยู่ที่ห้องม.3/10
คุยกันเรื่องต่าง ๆ เรื่องเรียนบ้าง แฟนบ้าง แต่นินทาชาวบ้านเค้าเป็นส่วนใหญ่ หนุกดี ตอนเที่ยงคนที่ทานข้าวคาบเดียวกันก็มากินด้วยกัน แล้วก็แยกย้ายกันไปเรียน
แต่ตอนเย็นซิที่มันส์พะยะค่ะที่สุด เนื่องจากมีเรื่องต่าง ๆ ที่พบเห็นในช่วงเช้ามาเล่าสู่กันฟัง ตอนเย็นก็ยังคงไม่ไปคุยเรื่องอื่นนอกจากเรื่องนินทาชาวบ้าน ถึงยังไง
ยี้หยะแหยงก็ต้องมีเรื่องกุ๊งกิ๊งบ้างตามประสาวัยซะรุ่น มักมีคนมาจีบสาวชาวเราชนิดว่าหัวกะไดไม่เคยแห้ง (ก็คนมันสวยหนิ ช่วยไม่ได้) แต่เนื่องจากสมาชิกคนหนึ่งทำตัวแปลก ๆ
ไป จึงต้องมีการสังคายนากันบ้างดีกว่านินทากันในกลุ่ม เพื่อนคนนั้นไม่รู้ว่าโกรธมากไหม? แต่ก็เปลี่ยนสิ่งแวดล้อมไปอยู่กลุ่มอื่น (เฮ่ยยย)
เวลาผ่านไป ไวเหมือนเห็ดแตกหน่อ ผ่านการสอบปลายภาค ปิดเทอม จนมาถึงม.4 ในที่สุด กลุ่มชายโฉดหญิงชั่วของเราก็เจริญเติบโตตามไปด้วย จนมีสมาชิกเพิ่มเข้ามาอีก 1 คนซึ่งเป็นนักเรียนใหม่ ออกจะป๊อบปูล่านิสนิส แต่ก็เกือบเทอมเต็ม ๆ ที่เพื่อนของเราไปอยู่กับสิ่งที่เค้าคิดว่าดีกว่า แต่แล้วเค้าก็กลับมา
จนได้ (แน่ะ! ไม่มีที่ไหนดีกว่าบ้านดอกน้อง) ถึงตอนนี้ พวกเราจะมีทะเลาะกันบ้าง นินทากันบ้าง แต่เราก็ยังคงสนิทสนมกัน เพราะเรามีคำว่า "เพื่อน" เป็นสิ่งผูกมัดโดยที่เราไม่เกี่ยงมัน
เพื่อน ๆ ว่าจริงไหมล่ะ เพื่อนหนอ เพื่อนเอย ฮูเล่ฮูเล่ฮูเล่ฮะฮะ
โดยผู้ทำเว็บไซต์จ้า
Back :: กลับไปหน้าแรก