YILMAZ ERDOĞAN...  "NE SÖYLEYECEKTİN"

- Vahit?
- Söyle.- .............
- Söylesene!
- Acelen varsa söylemiyim.
- Acelem yok ama çıkıcam, söyle.
- Söyle söyle diyip üstüme gelme.
- Ya niye üstüne geliyim. Bişey söylemiycek miydin?
- Yok bişey yok. Ne söylicem ki sana?
- Yanlış anladım demek ki. Çıkıyom ben o zaman.
- Çık sen, çık. Hep kaç!
- Yok kaçırmam otobüsü bugün. Bak daha onbeş dakka var.
- Altında kalırsın inşallah!
- Ne?
- Bişey söylicem demiştim. Ama beni dinliycek zamanın yok tabii.
- E sen ne söyliyim ki demedin mi?
- Git, tamam git!
- Hey allahım! Ben gene yanlış anladım o zaman. Söyle, dinliyom.
- Heeeee! Beş dakka kalmış otobüsün kalkmasına. Söyle söyle diyip...
- Euzübillahiminnnn...
- Ne?- Yok bişey. Söylicen mi?
- Söyliyim de bir an önce kaç dimi? Vaktini alıyom. Arkadaşların 
özlemişlerdir seni.
- Hayatım, hergün görüyorlar beni. Niye özlesinler?
- Özlerler. Onları can kulağıyla dinlersin çünkü. Nedense işe giderken çok 
neşeli oluyorsun. Ne bekliyorsa seni orda.
- Bi dolu iş bekliyo. Ne beklicek ki?
- Biliyorum o işleri. İki ayaklı, boyalı, parfümlü işler.
- Yok artık, daha neler! Senin sinirlerin bozuk galiba.
- Evet bozuk. Sabahtan beri peşinden koşuyoruz, bişey söylicez diye.
- Söyle diyom ben de sabahtan beri.
- Sorun da bu zaten. Söyle diyosun söylüyorum, sus diyorsun susuyorum. Benim 
söz hakkım mı var bu evde?
- Güzel karıcım niye olmasın! Ya, ben sana ne zaman sus dedim ki?
- Bi de deseydin. Konuşmaya da hakkım olmasın. Şu televizyon benden 
değerlidir bu evde.
- Yok artık o kadar da değil, iyice abarttın. Senin canın sıkkın anladım.
- Ne? O kadar da değil mi?
- Değil tabii.
- Yani ona yakın. Anladım. Avukata gidiyorum.
- Ne?
- Avukata gidiyorum. Bu iş biter. Hüüüüüüü!!....
- Ya, ne dedim ki ben şimdi?
- Allahım bi de soruyo. Hemen gidiyorum
- Nereye?
- Bi telefunkenden değerli olmadığım bu evden gidiyorum.
- Hey allahım. Her lafı kıçından anlamak zorunda mısın?
- Oha!
- Hayır güzelim. Yani herşeyi yanlış anlıyorsun, onu söylüyorum.
- Hayvan.
- Peki tamam. Ağzımdan kaçtı, özür dilerim.
- Bir kıçımız eksikti.
- ..............................
- Arkamdan ne küfürler ediyosundur. Yüzüme kıç diyosan.
- Sustuuum.
- Susma!
- Ne?.... Nasıl?
- Susma! Bişey söyle, kaçma. Sus, konu kapansın. Git işine mutlu mutlu. 
Hayat devam etsin. Yok öyle.
- Tamaaam konuşalım. İşe gitmiyom o zaman.
- Naaparsan yap. Ben gidiyorum.
- Nereye?- Odama.
- Eeeee?- Ne istiyorsun?
- Konuşmak.
- Günaydıııın!
- Eveeet, heh he!- ........................
- Yaa dur! şaka yaptım. Ortam yumuşasın diye. Ağlama ya!
- Hüüüüüü!.... Üzme sen kendini benim için.
- Kimin için üzcem, karım diil misin?
- Olmaz olaydım.
- Tatlım... Büyütüyorsun ama.
- Ne?- Biraz abartmıyor musun?
- Ben mi?- ...............!?
- Ben mi ha! Ben mi?
- Ben mi büyütüyorum?
- Topluyorum.
- Ne?
- Hemen eşyalarımı topluyorum.
- Saçmalama!
- Bırak kolumu, bıraaak! Zorba herif.
- Tamam. Dokunmuyorum. Ama gitme, konuşalım.
- Uzak dur! Polisi ararım.
- Yok artık. Hırsız mıyım ben?
- Evet, hırsızsın. Hayatımı, yaşama sevincimi çaldın.- ...................!
- Söylicek bişey bulamadın. Dilini mi yuttun?
- Bütün bunları ne zaman yaptığımı düşünüyorum.
- Beyimiz kavga istiyor galiba!
- Hayır ama.....
- Tamam. Kavga istiyosan, kavga ederiz. Noolcaksa olsun.
- ....................!
- Gülücek bişey görmüyorum ben durumumuzda. Evliliğimiz çatırdıyor.
- ....................!
- Sırıtma! Yemin ederim. Avukatı arıcam.
- İstersen ara ama.....
- Peki, hemen çeviriyorum.
- Nişantaşı'ndan gidelim.
- Senin gelmene gerek yok. Ben taksiyle giderim.
- Ben de geliyim. Hem şu uzun deri cekete de bakarız.
- Hııı?!! Sen nerden biliyorsun o ceketi?
- Ajandana not almışın bugün bana söylemek için. Orda gördüm. Şimdi aklıma 
geldi.
- E.. evet. Şey!
- Ben de arayıp ayırttırdım.- İnanmıyorum.
- Giderken alırız.
- Nereye?
- Avukata.
- Eee... evet.
- Ya da istersen bugün gitmeyelim avukata. Direk ceketi almaya gidelim.
- Aaaa...eeeeee.... olur.
- Hayatım?
- Efendim?
- Sen bana ne söylicektin?
- Boşveeeer!