Χ.Β.: Τ.9
ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ
Πέρυσι, κατά Μάϊο μήνα (2001), στην εισηγητική έκθεση του ν.2928/2001,
αναφέρονταν: « Την παραδοσιακή εικόνα του λεγόμενου «δράστη του ποινικού
δικαίου» έχει αντικαταστήσει ο οργανωμένος δράστης, ο « εγκληματίας –
επιχειρηματίας», το δε έγκλημα από μία ως επι το πλείστον ατομική συμπεριφορά
έχει στο μεταξύ μετεξελιχθεί σε επιχειρηματική δραστηριότητα, σε κερδοφόρα
επιχείριση με οργανωμένη υποδομή και με περισσότερα πρόσωπα να
δραστηριοποιούνται σ’ αυτήν με διακριτά καθήκοντα και ρόλους…Δεν είναι ηθικά
και κοινωνικά ανεκτό να πλουτίζει κανείς με « συμβόλαια θανάτου, με
εκμετάλλευση ανθρώπων και μάλιστα γυναικών και παιδιών ή αδύναμων μεταναστών
(σύγχρονη μορφή δουλείας) ή με εμπόριο ανθρώπινων ιστών και οργάνων7 ή να
πλουτίζει επειδή πουλάει ναρκωτικά, όπλα, αρχαία αντικείμενα, ραδιενεργά υλικά
κ.λ.π…Το παρόν σχέδιο διαφοροποιείται σημαντικά από τις ρυθμίσεις του
ν.1916/1990 « για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα». Το
νομοθέτημα εκείνο ήταν προσαρμοσμένο στην αντιμετώπιση των τρομοκρατικών
οργανώσεων, ενώ το προτεινόμενο σχέδιο έχει κύριο αντικείμενο κατά
τους στόχους και το περιεχόμενο του την αντιμετώπιση του οικονομικού εγκλήματος.
Απλώς δεν στενεύει την εφαρμογή του, για να αποκλείσει την εγκληματική
τρομοκρατική δράση, η οποία πάντως καταλαμβάνει ελάχιστο μέρος του πεδίου
εφαρμογής του».
Τα παραπάνω αφορούν το λεγόμενο
«τρομονόμο» ή αντιτρομοκρατικό νόμο υπ’ αριθμ. 2928/2001, που κάθε άλλο παρά
στην πάταξη του οργανωμένου οικονομικού εγκλήματος στόχευε, κρίνοντας εκ του
αποτελέσματος. Αντιθέτως, ο τρομονόμος αυτός εκθειάζεται για την
αποτελεσματικότητα του σε ότι αφορά την εξάρθρωση των τρομοκρατικών ομάδων στην
Ελλάδα και οι εμπνευστές του εντός του Ιουλίου 2002 παρέλασαν από τα τηλεοπτικά
κανάλια και τις εφημερίδες πλασάροντας την πολυπραγμοσύνη τους και τη συμβολή
τους στην πάταξη της τρομοκρατίας.
Σύμφωνα με έναν από τους πιο έγκριτους καθηγητές
Ποινικού Δικαίου που αποτελούσε μέλος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής του άνω
νόμου πλην όμως αποχώρησε ευθύς εξαρχής χαρακτήρισε ως « βάναυση προσβολή
της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αντίθετη με το Σύνταγμα την υποχρεωτική, με τη
βία, λήψη γενετικού υλικού υπόπτων» επιχειρηματολόγησε υπέρ του θεσμού των
ενόρκων που είναι απαλλαγμένοι από ιεραρχικές εξαρτήσεις, σε αντίθεση με τους
τακτικούς δικαστές και διαπίστωσε ότι: « - Η θέσπιση ειδικού νόμου για την
αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος αποτελεί «άλλοθι» της πολιτικής
εξουσίας για την ανικανότητα και απροθυμία της να προβεί στην
αυτοκάθαρση του κρατικού μηχανισμού. – Η αντιμετώπιση του οργανωμένου
εγκλήματος δεν πρέπει να γίνεται με αλλαγή επί το αυστηρότερο της ουσιαστικής
ποινικής νομοθεσίας, η οποία στη χώρα μας είναι απολύτως επαρκής, αλλά με τη
λήψη μέτρων για την εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού και την απομάκρυνση από
αυτόν εκείνων των διεφθαρμένων στελεχών του που για λόγους κερδοσκοπίας
συνεργάζονται με το οργανωμένο έγκλημα».
Επειδή, οι συλλήψεις
μελών τρομοκρατικής ομάδας και συνεργαζόμενων με αυτή (χωρίς να έχει
ακόμη αποκρυσταλλωθεί και αποσαφηνιστεί η πραγματική εικόνα), σε συνάρτηση με
την προπαγάνδα που εξαπολύθηκε επ’ αφορμή των παραπάνω συλλήψεων και σε
συνδυασμό με όσα παραπάνω αναφέρθηκαν για τον «τρομονόμο» αλλά και το κυρίαρχο
παγκόσμιο δόγμα περί τρομοκρατίας που καταλαμβάνει ευρύτατο φάσμα πολιτικών και
κοινωνικών δραστηριοτήτων , δεν επιτρέπει εφησυχασμό ιδιαίτερα όταν έχει ήδη
προαναγγελθεί ότι πρόκειται οι συλλήψεις να επεκταθούν σε διάφορους (κυρίως
αριστερούς και αντιεξουσιαστικούς) πολιτικούς χώρους, αρχής γενομένης του Φθινοπώρου 2002.
Η «ιστορία»της τρομοκρατίας παρουσιάζεται σκοτεινή και
παρασκευάζει τη βάση απειλής και προσβολής κοινωνικοπολιτικών χώρων προκειμένου
να ακολουθήσει την παγκόσμια επιταγή της κυριαρχίας για περαιτέρω υποταγή των
καταπιεσμένων και των πολιτικά οργανωμένων και ταυτόχρονα τρομοκρατεί ακόμη
περισσότερο τον μη οργανωμένο πληθυσμό ώστε να εξαλειφθεί κάθε περίπτωση
πολιτικής συμμετοχής του.
Εκείνα που ονομάστηκαν «ατομικές
ελευθερίες και δικαιώματα» έχουν απολέσει προ πολλού την πρακτική υποστήριξη
τους αφού χρησιμεύουν ως άλλοθι συνταγματικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης
καθώς παραβιάζονται ακόμη ως τον πυρήνα τους καθημερινά, στην πράξη, ακόμη και
από ειδικότερους και υποδεέστερους νόμους: π.χ. η τεχνική της πολυνομοθεσίας.
Επειδή τα τελευταία 10 χρόνια αποδεικνύονται χρόνια
μετάβασης προς ένα αυταρχικότερο
οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και αυτή η μετάβαση δυστυχώς κλίνει
προς τον σχεδιασμό όσων ωφελούνται από αυτή που δεν είναι άλλοι από τους φορείς
και τους εκπρόσωπους της κυριαρχίας.
Για τα παραπάνω, που δεν είναι παρά περίληψη των
όσων έχουν σχεδιαστεί, συμβαίνουν και
πραγματοποιούνται, βρισκόμαστε μόλις
στην αρχή σε ότι αφορά την ελληνική πραγματικότητα.
Στ’ όνομα της «πάταξης της τρομοκρατίας», όσο κι αν πολλοί δεν έχουν τη
διάθεση, δεν επιτρέπεται (ας συγχωρεθεί το «ύφος») να εφησυχάζουμε και να
παραχωρούμε το Ζωτι-κό μας χώρο στη ζωή.