Χ.Β., τ.9:

« Πρέπει να είναι κανείς μπούφος ώστε να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο παρά από την τέχνη του να επιβιώνεις»

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΗΡΕΜΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΟΥΣ ΖΩΗΣ

I. « Είναι καθησυχαστικό να λέει κανείς ότι ανήκει κάπου, σε μία οικογένεια για παράδειγμα ή σε κάποιο επάγγελμα, σε ένα λαό ή σε ένα έθνος. Νιώθει λιγότερο μόνος. Γενικά, φοβόμαστε τη μοναξιά όσο και τις οχιές στο κρεβάτι μας. Το να ανήκεις σε ένα πλήθος σε γαληνεύει. Βρίσκεσαι με το μέρος της ζωής. Περπατάς δίπλα δίπλα, κάνεις κύκλους μέσα στο ίδιο μαντρί και όταν βγαίνεις, από την ίδια πόρτα οδηγείσαι στους δρόμους τους καλούς. Είναι σχεδόν αδύνατο να χαθείς … «αν μου τα πάρουν όλα αυτά, τότε δεν είμαι κανένας» - αυτό θα μπορούσε να είναι το σύνθημα τους. Θα ήθελα να τους προτείνω να το αλλάξουν ως εξής: « Αν μου τα πάρουν όλα αυτά, τότε θα είμαι υποχρεωμένος να ψάξω να βρω ποιος είμαι».

II. Ο φόβος είναι χρήσιμος. Χωρίς αυτόν δεν θα αναγνωρίζαμε τον κίνδυνο. Κουράγιο είναι να αναγνωρίζεις το φόβο σου και να τον παραμερίζεις. Φόβος υπάρχει μόνο όταν έχεις κάτι να χάσεις κι αυτό δεν θα ήταν δυνατό αν δεν αποδίδαμε σημασία σε κάτι…

« Εσείς δεν φοβάστε;», - « Έχω ήδη χάσει ότι ήταν να χάσω»

III. Η αλήθεια παραμένει ακατανόητη, παρά τις προσπάθειες της φύσης και των ανθρώπων να τη βάλουν σε λίγη τάξη… ο μόνος τρόπος να μην ψεύδεσαι είναι να μη μιλάς…η σιωπή δεν ανθεί παρά μόνο μέσα στη μοναξιά… καλά θα κάνεις να μην ακούς τους ανθρώπους και να μην ψάχνεις να βρεις τι έχουν στο κεφάλι τους. Οι άνθρωποι μιλάνε για να κρύβουν αυτό που σκέφτονται, και σκέφτονται για να ψάξουν τι θα πουν.

IV. Αν πραγματικά ο στόχος σου είναι να φτάσεις όσο πιο ψηλά μπορείς, θα πρέπει να αποδείξεις τη γενναιότητα και τις ικανότητες σου, αλλά υπάρχει ένα λάθος που θα πρέπει να προσέξεις να μη διαπράξεις : να κοιτάξεις κάτω… εκεί είναι το μυστικό. Όμως δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει να ξεχάσεις τις πεδιάδες κι εκείνους που κατοικούν εκεί, όλους εκείνους με τους οποίους μοιράστηκες τη ζωή σου, που ξέρεις τις λεπτομέρειες της έκφρασης τους, τη φωνή τους, τις μανίες. Πρέπει να ξεχάσεις ακόμα εκείνους που σου μοιάζουν. Εκείνους που σε ξέρουν επίσης, που σε ενθουσίαζαν στις μικρές σου επιτυχίες και σου συγχωρούσαν τα καπρίτσια σου ή τις παραξενιές σου. Είναι σαν να εγκαταλείπεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, σαν να σκοτώνεις την παιδική σου ηλικία… είναι άντρες που έχουν μία ασίγαστη θέληση για ζωή. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να τα καταφέρουν αν είχαν νιώσει την παραμικρή νοσταλγία γι’ αυτό που εγκατέλειπαν. Μετά είναι πιο εύκολο. Όταν θα έχεις συνηθίσει στα ύψη, θα μπορέσεις να ρίξεις μια ματιά κάτω από εσένα: α έχεις ξεχάσει, και δεν θα συμβεί τίποτε…

V. Πετάω την πέτρα μου για τελευταία φορά. Δεν θα μπορούσαν να με υποβάλλουν σε χειρότερο μαρτύριο, λυπάμαι, αλλά το καταλαβαίνω γιατί οι λόγοι που το κάνουν δε λείπουν – η ανία, η περιέργεια, ή η κακία- η πέτρα ρίχνεται από το ζωντανό χέρι που θέλει να πιάσει αυτό που του ξεφεύγει, να ταράξει αυτό που κοιμάται, να αναστατώσει τις μορφές της ασυνειδησίας ή της ανεμελιάς, να τιμωρήσει ότι δεν συμμορφώνεται, να μάθει ότι είναι μυστηριώδες. Οι μνήμες ξανάρχονται άθελα μου, για μία πέτρα που δεν πέταξα, σαν τις φυσαλίδες στην επιφάνεια του νερού ή τις εξαγριωμένες σφήκες, δεν έχω καμία διάθεση να τις βάλω σε τάξη, μικρά πολύτιμα πράγματα που θέλω να διατηρήσω ανέπαφα για τη στιγμή της συμφιλίωσης, πολύτιμα και μάταια, όπως ένας άντρας που φεύγει μόνος του…

VI. Να δρας, να δημιουργείς, να μεταμορφώνεις, αυτό σημαίνει να ανεβαίνεις προς την πηγή – κι όταν ανεβαίνεις προς την πηγή, εγκαταλείπεις την πεδιάδα. Αν θέλεις να ζήσεις, υποθέτω ότι πρέπει να δρας. Ο ίλιγγος γεννιέται από την αντιπαράθεση μιας πεισιθάνατης διάθεσης και της αποστροφής που σε σώζει, η αηδία συγγενεύει πολύ με την ομορφιά.

VII. Υπάρχει πάντα κάποιος που αποφασίζει για λογαριασμό μας

VIII. Αποτελούσε στοιχειώδη προνοητικότητα να μη δίνεις σημασία στη μιζέρια. Ούτε στη δική σου, ούτε στων άλλων.

IX. Δεν πρέπει να βλέπεις, ούτε να καταλαβαίνεις. Η δυστυχία σε τυφλώνει για να μπορείς να επιβιώσεις.

X. Οι αληθινά μεγάλοι είναι καταδικασμένοι να μένουν παραγνωρισμένοι : είναι όλοι εκείνοι που ξέρουν αλλά δεν αφήνουν την απελπισία τους να εκφραστεί, όλοι εκείνοι που ζουν με σεμνότητα μέσα στον πόνο τους.

Επιστροφή...