Maandag 16 juli

Om 16 uur vertrekken we vanuit Leuven naar Genua. In Leuven zijn een driehonderdtal antiglobalisten en socialisten van het CWI van over de hele wereld samen om daar hun jaarlijkse zomerschool te houden. Samen met Bob, Katrijn en Sophie zetten we aan in de auto. Direct wordt het duidelijk dat dit ritje in leuk gezelschap zal doorgaan. De tocht is vermoeiend maar heel leerrijk. Bob, juist 50 geworden weet over elke streek die we doorrijden de politieke, sociale en economische situatie te vertellen. Ook leren we enorm veel bij over de politiek in Italië: de politieke partijen, vakbonden. Wat duidelijk is, is dat er zich in Italië een proces van polarisatie aan het voordoen is: de vorige regering met de sociaal democratie (bij ons de SP) was zo corrupt dat een deel van de bevolking zijn heil zag in een meer rechts beleid. Een groot deel van de arbeidersbeweging schuift vandaag echter op naar links, richting Rifondazione (de heropgerichte communistische partij die eigenlijk links sociaal democratisch is geworden ondertussen). Nu Berlusconi, een mediamagnaat die bijna elke televisiezender of krant in handen heeft, een tijdje aan de macht is wordt het protest groterr tegen hem. De volgende dagen zulllen dat dan ook bewijzen. Meer en meer delen van de bevolking zien in dat rechts en extreem rechts de problemen in Italië en in de hele wereld niet zullen oplossen.

In de auto houden we via SMS contact met het thuisfront, zolang de GSM’s werken. We krijgen het nieuws dat er een bombrief is ontploft in Genua. We vrezen dat hierdoor de controles aan de grens zullen verscherpen en we de grens niet zullen overraken. Onze auto zit namelijk vol met politiek materiaal.

Dinsdag 17 juli

We hebben elk enkel een klein uurtje kunnen slapen en zijn doodmoe. Om 6 uur ’s morgens in Zwitserland naderen we de Italiaanse grens grens in Ponte Tresa. We worden tegengehouden en de paspoorten worden gecontroleerd. We moeten uitstappen en proberen uit te leggen wie we zijn en waarom we naar Italië gaan. De vrouw die de leiding heeft over de douanecontroles praat een klein beetje Engels. De hele auto moet buitenste binnen gekeerd worden, onze rugzakken worden leeggehaald en zelfs de potjes huidzalf die Katrijn met zich meeheeft worden demonstratief gecontroleerd. Uit de Italiaanse gesprekken van de spottende douaniers maken we op dat ze op zoek zijn naar ‘de bom’. Ik geef hen een appel en zeg dat we enkel dit hebben. Ze kunnen er niet mee lachen. Ze vinden in mijn rugzak een uitnodiging van Genua Social Forum en in de koffer duizenden pamfletten, brochures over de antimondialisering en een hondertal linkse kranten. We zeggen hen dat we enkel wil demonstreren en geen geweldenaars zijn. Het mag niet baten en krijgen een uitwijzingsbevel. We moeten de auto draaien en mogen Italië niet binnen. Net voor we vertrekken komt de stilste van de douanier echter naar ons om zich stilletjes te verontschuldigen en zijn steun te betuigen aan ons. Later ontdekken we de reden die op het in Italiaans opgestelde uitwijzingsdocument staat: onze bestemming is niet duidelijk of we kunnen niet bewijzen naar waar we gaan. Zever natuurlijk: waar zou iemand met duizenden pamfletten en een uitnodiging van Genua Social Forum naar toe gaan? Genua natuurlijk. We zien ons recht op demonstreren geschaad en zullen hiertegen klacht indienen.

We zijn moe van de trip en rijden een eindje terug op zoek naar koffie en eten. Katrijn ontdekt een internetcafee waar we een korte vergadering houden, wat eten en de nodige emails kunnen maken. Ook de advocaten van Genua Social Forum mailen we. Na enkel telefoontjes van hen wordt het duidelijk dat we een groot risico nemen als we nog eens de grens proberen over te steken. Dit kan aanzien worden als een crimineel feit. We zoeken een mooi plekje op aan het meer Logarno en maken een tiental telefoontjes. Na acht uur krijgen we het advies de grens over te steken op een plaats genaamd ‘Chiotto’. Twee uur later naderen we deze grenspost. We hadden vooraf goed afgesproken wat we gingen doen, wanneer we de auto gingen uistappen en wat we gingen zeggen. Zo rustig mogelijk geven we onze paspoorten af. We zijn superzenuwachtig maar gelukkig nog in staat ‘de rust zelve te spelen’. Na het afgeven van onze paspoorten worden we aangemaand om onze koffer te openen. ‘Niet weer’ denken we en de vrees dat we terug naar België zullen moeten rijden wordt groot. Bob en ik stappen uit: ”We are socialists and we are on our way to Genua to protest against the politics of the G8. We have a lot of political material with us”. Meer moeten we niet zeggen. De douanier zegt ons ‘Very Good, you can pass the border’. We kunnen onze oren niet geloven. Waarschijnlijk zijn we een socialistische kameraad tegen gekomen: onze gegevens zaten in de computer en toch laat hij ons door! 5 kilometer verder stoppen we de auto en laten we de emoties de vrije loop. We hadden echt niet gedacht dat we het zouden halen.

Doodmoe van de het rijden stoppen we in een wegrestaurant. Opvallend is dat je bij alles wat je koopt in Italië een ticket krijgt: Dit moet bij de wet ter bestrijding van de enorme corruptie en belastingsontduiking in Italië weet Bob. Om 19 uur komen we zonder problemen aan in Genua.

Een havenstad, gelegen tussen de bergen en de zee, enkel bestaande uit grijze en bruine flatgebouwen, maar toch schitterend mooi vanwege haar ligging zal onze actieplaats worden voor de komende 5 dagen. We vinden de reeds aanwezige kameraden vanuit de verschillende landen en merken op dat er eigenlijk nog niet zoveel delegaties aanwezig zijn in Genua, misschien een paar duizend mensen, niet meer. Een twintigtal CWI-leden zijn reeds in Genua: Ieren, Britten, Duitsers, Russen, Belgen en Oostenrijkers. We verkennen het convergence-center: de plaats waar Genua Social Forum (GSF) haar optredens, feesttenten en eetstandjes heeft. Het heeft veel weg van een festival, behalve dat er vele politieke standjes staan en bijna iedereen hier overtuigend antikapitalist is. Na een snelle hap en een pintje kruipen in bed

Woensdag 18 juli

’s Morgens om 10 uur starten we met koffie en een vergadering. Er moet nog enom veel georganiseerd worden. Katrijn en ik krijgen de taak geld te wisselen en een veertigduizendtal copies te gaan nemen. Via de infostand van GSF komen we te weten waar copies nemen. Onderweg merken we dat Genua een verlaten stad is geworden: enorm veel politie, weinig inwonenden. Na uren stappen bereiken we het copiecenter dat natuurlijk gesloten was, net als alle andere winkels in Genua. Het lag vlak bij de rode zone, de zone de omringd is door en grote stalen muur, de plaats waar de eigenlijke G8 zal doorgaan. Honderden Carabinieri (de politie) kijken de 2 Internationaal-Verzetsleden aan. We spelen de onschuldige, verloren gelopen toerist en de politie trapt er in.. Ze hadden beter eens goed gekeken naar de T-shirts die we droegen met International Resistance erop. Ook alle banken zijn gesloten.

De andere kameraden houden zich bezig met onze stand waar er ondertussen enorm veel interesse voor is. Met mensen die heel geïnteresseerd zijn gaan we lange discussies aan en schrijven hun namen en andressen op.

We hebben echter nog enkel Dollars en geen copies. De enige mogelijkheid is dat 2 mensen zich opofferen en een groot risico nemen: in de dichtstbijzijnde stad allle copies nemen: zorgen voor morgen. Omdat we even niks te doen hebben gaan we (Katrijn, Nick (Ierland) en Jens (Italiaans sprekende Duitser)) op zoek naar het alternatief mediacenter om een email te sturen naar de verschillende afdelingen van het CWI en Internationaal Verzet. Ditzelfde mediacenter zal op de nacht van zaterdag op zondag door de politie in elkaar geslaan worden: een tiental computers met lange wachtrijen, waardoor we de meer alternatieve media kunnen bereiken en onze buitenlandse contacten kunnen vertellen hoe het met ons gaat.

Na het eten gaan we naar optredens van een aantal linkse Italiaanse groepen en Manu Chau. De massa’s beginnen toe te stromen en het wordt stilaan duidelijk hoeveel volk er al in Genua is samengeschaard. We zijn echter heel moe en kruipen nog voor het optreden van Manu Chau in ons bed. We zullen het ons later beklagen: 2 uur strijdbare songs en enorme solidariteit horen we later van diegenen die wel gebleven zijn. Manu Chau sponsert trouwens GSF waardoor we gratis water, appels en broodjes kunnen krijgen.

Donderdag 19 juli

We worden onaangenaam gewekt door een paniekerige stem: ‘the cops have entered the camp’. Blijkbaar zijn op 5 meter van de camping slapende manifestanten gearresteerd: Ze mochten daar niet slapen van de politie. Iedereen vreest dat ze ook in de camping arrestaties zullen maken. We kunnen gelukkig de paniek wat relativeren en gaan een douche nemen: er zijn enkel 4 douches op het strand, op een half uurtje wandelen van de camping. Daar zullen we het dan ook moeten mee doen. De gebeurtenis met de politie die zomaar arrestaties neemt blijft echter in ons geheugen en we beginnen ons af te vragen wat de houding van de politie zal zijn tijdens de demonstraties. Er cirkelen constant 4 helicopters boven Genua en dat begint velen wat te irriteren.

Weer koffie en een vergadering om 10 uur. Els en Sofie zullen in de dichtstbijzijnde stad geld gaan wisselen en copies voor pamfletten nemen. Het is heel onzeker of we hen nog gaan terugzien. Wij gaan ondertussen campagne voeren met de pamfletten en het politiek materiaal dat we reeds meehebben. Alweer hebben de Italianen veel belangstelling voor ons. Er zijn hier grotere politieke groepen dan ons, maar die zijn niet zo actief.

Els en Sofie zijn terug geraakt: met hun onschuldige gezichtjes hebben ze drie politiecontroles verschalkt: ze hebben genoeg pamfletten mee voor de tussenkomst van die dag. Om 5 uur start de betoging tegen het asiel- en migratiebeleid van de rijkste landen. De opkomst is drie maal zo groot als verwacht. Ongeveer 50000 mensen stappen op in de betoging. Er worden geen geweld gebruikt. De politie is wel heel uitdagend. De sfeer is heel strijdbaar en de hoofdslogan is: No sommes tutti clandestini.: een wat moralistische slogan, maar al snel wordt het duidelijk dat de mensen hier veel verder gaan en conclusies trekken over internationale solidariteit en socialisme als enige alternatief. ‘De internationale’ (het lied) is nooit veraf . Opvallend is dat 90% van de betogers Italianen zijn, wat het clichébeeld van de antimondialiseringsbeweging verbrijzelt. Er waren veel Fransen en Spanjaarden verwacht op deze betoging, maar we vonden bijna enkel Italiaans sprekenden. De eerste betoging in Genua is afgelopen en alles is rustig verlopen.

We hebben honger en gaan echte Italiaanse pizza eten. Daarna gaan we in een lege bar met de barman praten. Hij geeft ons gratis drinken en sigaretten (deze worden heel zeldzaam doordat de meeste winkels al toezijn en iedereen gespannen loopt door de houding van de politie en de vrees voor wat de volgende dagen kan gebeuren). Hij laat ons naar het nieuws kijken en vertaalt het voor ons. Hij is blij te zien dat er ook jongeren zijn die niet met GSM’s en dure auto’s bezig zijn, maar de wereld willen veranderen. Het herinnert hem aan zijn jeugd en mei 68. We wisselen onze emailadressen uit en beloven elkaar te mailen: hij vindt ons en de organisatie waar we voor staan duidelijk sympatiek. We worden moe en willen gaan slapen. Het regent buiten en in de overdekte ingang van de bar vinden we drie Duitse jongeren, van plan daar te overnachten. We nemen hen mee naar onze camping en helpen hen met het opzetten van hun tent. Dit is wat typerend voor de hele week in Genua: een grote en internationale solidariteit, dag in, dag uit. Het zal ook één van de voornaamste slogans worden, niettegenstaande 90% van de demonstranten Italiaans is.

vrijdag 20 juli

Voor we maandag vertrokken had Bob slim gezegd dat we pas zondag zullen weten wat er allemaal in Genua kon gebeuren. Gelijk had hij.

Steeds meer kameraden komen vandaag toe. Onze Russische delegatie was hier reeds een paar dagen, maar ze zijn hier meer officiële gasten en moeten een tamelijk strak schema van discussies met het GSF volgen. Ze zijn zelfs rondgeleid in ‘de rode zonde’, waar de G8 plaats vindt. Nog iemand van ons bevindt zich regelmatig in ‘de rode zone’: Paul, fotograaf van “The Socialist”, en lid van het CWI is sinds gisteren aangekomen. Hij verblijft in de officiële vertrekken van de journalisten, alle luxe en alles gratis. En dit terwijl zijn kameraden het moeten stellen met een tentje en enkele viese WC’s. Vandaag zullen we van overal CWI-leden tegenkomen, die hier per bus, boot of vliegtuig zijn toegekomen.

Onze Griekse delegatie is aangekomen per boot, maar werd direct op richting Griekenland gestuurd. Deze gebeurtenis is hier een heus schandaal in de Italiaanse pers. Bij hun komst waren enkele lokale verkozenen van de Rifundazione hen gaan begroeten en probeerden ze de politie te overhalen hen niet te repatriëren. Bijgevolg hebben deze laatste dan maar iedereen, inclusief de Italianen, richting Griekenland gestuurd. Dit zijn de eerste deportaties van Italianen sinds Mussolini!

Na onze dagelijkse ochtendvergadering wordt het duidelijk dat we ons zullen moeten opsplitsen. Vandaag is er door het GSF niets officieel gepland en kunnen de verschillende groepen hun ding doen. Ons lijkt dit eerder een verzwakking dan een versterking van de beweging. Een groep vertrekt naar de actie van ATTAC, een andere naar die van de COBAS, een anarchistische vakbond in Italië.

De actie van ATTAC verloopt in chaos: niemand weet naar waar er moet gegaan worden en wie de leiding neemt. Druppelsgewijs wordt er naar de hekkens rond de rode zone gegaan: slogans worden geroepen en er wordt, onder het oog van camera’s, op de hekkens geslaan. Hier en daar vliegt een lege plastic-fles over het hekken. Plots zet de politie het waterkanon in en gaan de poppen aan het dansen: de tegenreactie van de betogers laat niet op zich wachten en de projectielen vliegen door de lucht.

Het is nu 15u en nog steeds weet niemand wat er te gebeuren staat. De hitte is drukkend en bijna iedereen zet zich op de grond omdat het nu toch wel wat saai begint te worden. Af en toe opent de politie het waterkanon om er de sfeer nog wat in te houden maar het is duidelijk dat een groot deel van de manifestanten er geen zin meer in heeft. Slechts een paar 1000 mensen zijn op deze actie. Wij zijn ondertussen moeizaam bezig contacten te leggen, pamfletten aan het uitdelen en brochures aan het verkopen. We besluiten uit te zoeken wat er aan de hand is en waarom niemand van iets weet.

Via onze GSM horen we dat de actie van de COBAS door de politie na een half uurtje uit elkaar is geslaan met traangas. Al onze kameraden zijn OK, behalve dan Paul, wiens gehelmde hoofd als stormram werd gebruikt door enkele anarchisten. Bob gaat discussiëren met enkele leden van ATTAC. Op de vraag wat ze nu gaan doen willen ze niks zeggen. Uit hun onderlinge gesprekken maken we op dat om 17u ATTAC zich terugtrekt, in afspraak met de politie. Wij stellen ons vragen waarom ze dit niet bekend maken. Omstreeks 16u komt een meisje mij vragen of ik lid ben van ATTAC. Op mijn negatief antwoord gaat ze weg. 2 Minuten later hoor ik haar echter dezelfde vraag stellen en de positief beantwoordende jongen krijgt te horen dat ze om 17u weggaan.

Dat doen ze dan ook, terwijl ze een aantal andere groepen en een groep ongeorganiseerden achterlaten. Later op de avond zal de politie wel nog zijn pleziertje hebben met de achtergeblevenen. De manier waarop ATTAC hier werkt verbijstert ons.

Om 19u is iedereen weer op de afgesproken plaats terug. Ik heb ondertussen het mediacenter opgezocht en enkele e-mails verstuurd. Daar vernam ik het nieuws over de vermoorde jongen. Iedereen is wat emotioneel en kwaad: dit is erger dan Göteborg. We besluiten op te roepen voor een algemene staking en beginnen affiches te maken. Hiermee hangen we het convergence-centre vol. Daar krijgen we de mededeling van het GSF dat het buiten heel onveilig is geworden door de wilde arrestaties van de politie en de verhalen over gebruik van geweld hierbij. Iedereen wordt aangemaand in het convergence-centre te blijven en daar te slapen.

Op het grote podium start een discussie over geweld waar heel interessante dingen worden verteld, maar ook de grootste onzin wordt uitgekraamd. Zo zijn er een paar vrouwen die op het podium heel emotioneel het geweld van de manifestanten gaat veroordelen, maar in alle talen zwijgen over dat van de politie. Ze worden uitgejouwd. Mick, een kameraad uit Ierland neemt het woord en spreekt de tienduizenden aan over het betrekken van de vakbonden en het oproepen voor een eenheidsstaking. Dit voorstel wordt door een groot applaus ontvangen.

Ondertussen is het onveiligheidsgevoel sterk toegenomen en wordt het duidelijk dat we niet meer op onze camping zullen slapen vannacht: veel te gevaarlijk. Een van onze auto’s staat daar echter nog. Met de andere auto vertrekken we richting camping, met het risico gearresteerd te worden. We halen snel alle tenten leeg en besluiten in groep te slapen onder de tenten van GSF waar overdag de discussies plaatsvinden. Vannacht zullen nog twee bussen met CWI-leden toekomen.