ฟ้ากำหนดเป็นกฏเกณฑ์ ให้ทุกสิ่งเกิดมา
ใช้เวลาให้หมดลง...
จนถึงวันสิ้นสูญลมหายใจ...
ไม่เห็นมีผู้หลีกหนีกฏเกณฑ์นี้ไป..
ไม่เห็นใคร เกิดและตาย ไม่หลุดพ้น
สูงขึ้นไป คนป่ายปีน
ปีนขึ้นสู่สิ่งใด
สูงเท่าไร คงไม่พอ...
ความต้องการและจุดหมายของผู้คน..
ต่างดิ้นรน..
ปรารถนาแต่ใจของตน...
หลงทางผิด ชีวิตคน ไม่ยืนนาน..
อย่าไปหลงแสงอำพราง..
อย่าไปหลงทางตะวัน..
ไม่มี..สิ่งยั่งยืน..
..คืนกลับสู่สามัญ..
ฟ้ากว้างใหญ่..ไกลสุดตา..มองหาแต่จุดหมาย
หาเท่าไร คงไม่มี..
คงเหลือเพียงเศษฝันคือเถ้าถ่าน..
สิ่งที่ดี จะมีคนจดจำไว้นาน..
แม้ร่างกาย จะถึงวัน ไร้วิญญาณ..
|
