ย่างเข้าหน้าหนาวมาหลายวันแล้ว อากาศเริ่มเย็นลง ทุกๆเช้า
ตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันจะสาง ก็มีลมเย็นๆพัดโชยมาตลอดเวลา นกกระจิบตัวน้อยที่นอนเกาะเถาวัลย์อยู่ใต้ซุ้มรสสุคนธ์
ขยับตัวแล้วซุกหน้าใต้ปีกตามเดิม
หมอกขาวเริ่มจับตัวปกคลุมไปทั่ว แล้วส่งเสียงร้องจิ๊บ...จิ๊บ....ขึ้นเบาๆ ก่อนโผบินไปเรี่ยพื้นดิน ท่ามกลางหมอกขาว
ตรงกอหญ้าริมทางเดินเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยกรวดนี้ มีละอองน้ำค้างเกาะอยู่พราว แม่จิ้งหรีดเลือกเม็ดน้ำค้างใสๆ
กินตามใจชอบ แมลงปอปีกบางใสบินแวัดเฉวียนอยู่เหนือยอดหญ้าร้องทักทาย
"สวัสดีตอนเช้าจ้ะ วันนี้อากาศดีจังเลย"
"จ้ะ สวัสดี อากาศดีจริงๆแหละ ฉันชอบหน้าหนาวที่สุดเลย อย่างหนึ่งเพราะมีน้ำค้างให้ฉันเลือกกินอย่างเต็มที่"
ดูเหมือนแมลงปอไม่ได้ตั้งใจ
ฟังคำตอบนักเพราะมัวแต่เงยหน้ามองดูพระอาทิตย์ที่ลอยอยู่เหนือยอดไม้ แม่จิ้งหรีดกรีดปีกขึ้นแรงๆ เสียงดังลั่น
ทำเอาแมลงปอตกใจแทบจะหล่นฮวบลงกับพื้น
"เกิดอะไรขึ้นล่ะแม่จิ้งหรีด ฉันตกใจแทบแย่แน่ะ"
"ฮึ...ทำไมปล่อยให้ฉันคุยอยู่ตัวเดียวล่ะ"
"ขอโทษจ้ะ ฉันมัวแต่มองฝูงนกเพลินไปหน่อย นี่แม่จิ้งหรีดรู้ไหมว่า วันนี้ทั้งวันอากาศจะไม่ค่อยดี นัก"
"อ้อ! เธอเป็นนักพยากรณ์อากาศเหมือนๆกับฝูงมด ที่รู้ว่าวันไหนฝนขะตกหนักจนน้ำท่วม จะรีบพากันขนไข่หนีน้ำท่วม"
แมลงปอปีกบางใสหัวเราะชอบใจแล้ว
พยักเพยิดเรียกแม่จิ้งหรีดออกมาจากพงหญ้า
"ไม่ใช่หรอกจ้ะ
ฉันเป็นเพียงแมลงปอปีกช่างสังเกตเท่านั้น ลองแหงนหน้าดูสิ ในวันที่อากาศไม่ดี
อากาศเหนือพื้นดินจะไม่ลอยตัวขึ้นสูง พวกแมลงต่างๆจึงบินอยู่ต่ำเรี่ยผิวดิน ฝูงนกจึงต้องบินโฉบลงมาต่ำเพื่อจิกแมลงกิน แต่ถ้าวันไหนอากาศดี อากาศที่อยู่เหนือผิวดินจะลอยตัวขึ้นสูง แมลงก็จะบินสูงขึ้นไป ฝูงนกก็จะบินอยู่สูงตามจิกแมลงกิน"
"อ้อ อย่างนี้เอง ไว้ฉันจะคอยสังเกตดูบ้าง อ้าว...แล้วนี่จะรีบบินไปไหนล่ะ"
"ฉันจะไปดูลูกอ๊อดตรงหนองน้ำข้างหน้านี้สักหน่อยจ้ะ เมื่อไม่กี่วันมานี้ ฉันเห็นเขาออกมาจากไข่ที่เป็นวุ้นตัวดำๆ
แถมมีหางเล็กๆด้วย ฉันว่าเขามีอะไรที่แปลกๆ"
"ขอฉันไปดูด้วยสิ"
แม่จิ้งหรีดเอ่ยปาก ทั้งที่เคยเห็นลูกอ๊อดออกบ่อยๆ
ทั้งสองตรงไปยังหนองน้ำเล็กๆ มีฝูงลูกอ๊อดตัวดำๆ ว่ายกันอยู่เต็มนับร้อยตัว แมลงปอเห็นเข้าก็ร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น
"นั่นไง เมื่อหลายวันก่อน
หางของพวกเขายังเล็กและสั้น แม่จิ้งหรีดดูสิ วันนี้หางของพวกเขาใหญ่ขึ้น แล้วยังมีขาหลังงอกออกมาอีกด้วย"
แม่จิ้งหรีดหัวเราะด้วยความขบขันในความช่างสังเกตของแมลงปอ และโดยไม่รู้ตัวแม่จิ้งหรีดก็มีความช่างสังเกตตามไปด้วย
"แต่เอ..พวกลูกอ๊อดตัวดำๆนี่ โตขึ้นก็กลายเป็นกบ
แล้วหางของเขาไปอยู่ที่ไหนนะ"
แม่จิ้งหรีดทำท่าครุ่นคิด แล้วก้มหน้าไปถาม
ฝูงลูกอ๊อดได้แต่ทำหน้าเหรอหรา แมลงปอจึงตอบแทน
"ไม่ได้หลุดไปไหนหรอกจ้ะ
ลูกอ๊อดจะมีขางอกออกมา และหางก็จะหดสั้นเข้าไปต่างหาก"
"น่าทึ่งจริงๆ เธอเป็นแมลงปอที่รอบรู้มาก ในขณะที่สิ่งเหล่านี้ฉันก็เคยผ่านตามานับครั้งไม่ถ้วน"
แมลงปอหัวเราะอายๆ
"ฉันชอบสังเกตสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว
มันทำให้ลูกตาของฉันกว้างไกลขึ้นด้วยจ้ะ"
...เช้าวันรุ่งขึ้น แม่จิ้งหรีดตื่นแต่เช้าเพื่อคอบพบแมลงปอ
"สวัสดีจ้ะ วันนี้จะมีอะไรน่าสนใจบ้าง
ฉันจะขอตามไปด้วย"
"วันนี้แดดแรงมาก แม่จิ้งหรีดคอยอยู่แถวนี้เถอะ เย็นๆฉันจะแวะมาคุยด้วย
ตกลงวันนั้นทั้งวัน แม่จิ้งหรีดเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น
สังเกตสิ่งที่อยู่รอบๆตัว อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน สิ่งเหล่านี้ทำให้แม่จิ้งหรีดรู้สึกสนุกและตื่นเต้น
ที่ได้ค้นพบสิ่งแปลกใหม่อย่างไม่จบสิ้น
...ไม่นานนัก แม่จิ้งหรีดก็มีคำชมให้กับตัวเอง ที่เป็นผู้รอบรู้ตัวหนึ่งเหมือนกัน
| |
