"moony...หวังว่าฉันจะได้เหตุผลดีๆนะ"เสียงของซิริอัสเคร่งเครียดไม่เห็นเคย
ทำเอาลูปินกลืนน้ำลายเอื๊อก

ร่างบางสูดหายใจเต็มปอด เงยหน้าขึ้น รอฟังเสียงไกปืน เฮ้ย! ผิดคิว
พยายามคิดหาข้อแก้ตัวดีๆต่างหาก
คำพูดที่เตรียมมาตอแหลหนาพอๆกับร่างรัฐธรรมนูญไม่รู้ว่าถูกพัดหายไปน้ำท่วมรึเปล่า
จึงหลุดออกมาได้แค่เพียง "เอ้อ...."

ดวงตาสีดำของซิริอัสยิ่งจ้องเขม็งขึ้นอีก
ราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงลำไส้ใหญ่

"คือ...ฉัน..."อาจจะเป็นเพราะนัยน์ตาชวนสยิวกริ้วคู่นั้นทำให้เขาเกร็งจนกระทั่งพูดไม่ออกก็ได้
(กรุณาอย่าคิดลึก) "คือ...เซเวอร์รัสเค้า.."

"เซเวอร์รัส!!!"แก้วบัตเตอร์เบียร์กระเด้งขึ้นไปเต้นสวอลเลคกลางอากาศก่อนที่จะกระแทกก้นลงกลับจุดเดิมเพราะแรงทุบ
"นาย...moonyyyyy........นาย-เรียก-ไอ้-มัน-เยิ้ม-สเนป-ว่า--เซ--เวอร์--รัส--งั้น-รึ!!!!!!!!!!"

"อุ๊บส์..."ลูปินรีบตะปบปากเอาไว้
"ง่า...แหม...ก็เราเป็นเพื่อน...เอ๊ย!...เป็นนักเรียนร.ร.เดียวกันนี่..."ลูปินลื่นไปเรื่อย

"แล้วไอ้พฤติกรรมกกกอดกันเนี่ย นักเรียนร.ร.เดียวกันเค้าทำกันงั้นรึ!
moony...moony"เส้นเลือดขึ้นปูดแถวๆหน้าผากซิริอัส

"อ่า...มันเป็นอุบัติเหตุ"ถึงแม้จะพูดอย่างงั้น
ดวงตาสีวอลนัทก็เหลือบๆไปด้านข้าง ไม่กล้าสบกับดวงตาสีราตรี

"ฉันไม่เชื่อ!!"ซิริอัสตะโกน

ลูปินก็ชักจะเริ่มมีน้ำโห "เจ้างี่เง่าpadfoot
เซเวอร์รัสน่ะเป็นเด็กของลูเซียสโว๊ย!"

"ไม่แน่ว่านายอาจจะอยากลองของแปลกก็ได้นี่หว่า"ซิริอัสลุกพรวดจากเก้าอี้

"งั้นก็แสดงว่า ปิ๊บ!ของนายมันไม่ถึงใจฉันโว๊ย แล้วไอ้ท่า ปิ๊บ! ปิ๊บ!
ปิ๊บ!
น่ะ ฉันก็เบื่อแล้วด้วย
หัดเปลี่ยนท่าใหม่ๆบ้างสิว๊อย!!"ขาเรียวยันโต๊ะก่อนที่จะเดินเร็วๆออกไปจากห้องนั่งเล่นรวมอย่างอารมณ์เสีย
(หมายเหตุ เนื่องจากคำพูดบางคำ..เอ้อ..ไม่ค่อยสุภาพจึงต้องขอเซ็นเซอร์จ้า)

ซิริอัสมองตามอย่างอึ้งๆ "อ่ะ..m...moon..ny..." ก่อนที่จะรีบวิ่งตามออกไป
"เฮ้! รอฉันด้วยเด้ อย่าโกรธเลยน๊าาา เดี๋ยววันนี้ฉันจะเปลี่ยนท่าก็ได้"

รองเท้าบู๊ทลอยหวือมาเกือบปะทะกับหน้าของซิริอัสหากเขาไม่คว้าเอาไว้ก่อน
"นายเตรียมใจเอาไว้เลย คืนนี้ฉันอยู่บ้างบนเฟ้ย"ลูปินตะโกนโดยไม่หันหลังมา
ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะอันแสนจะหื่นกามจนซิริอัสขนลุก

.....

บทส่งท้าย

"นายว่ามั๊ย พวกนั้นคงลืมว่าเรานั่งอยู่นี่ล่ะ" เจมส์ถอนหายใจอย่างปลงๆ
เขาก็รู้อยู่หรอกนะว่าเจ้าคู่นี้ทำอะไรไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเอาซะเล๊ย

ปีเตอร์พยักหน้า "ว่าแต่คืนนี้จะดอดไปนอนห้องใครกันดีล่ะ เอาห่างๆหน่อยนะ
ฉันว่าขาเตียงอาจจะหักถล่มลงมาก็ได้ พวกเราจะได้ไม่ตื่นกลางคันไง"

เจมส์หันไปมองปีเตอร์ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย "อ่ะนะ..."

.....

~The End~