|
Milan Kundera, Kimlik erkekler artik dönüp bana bakmiyor cümlesi, bedenin giderek sönmeye basladigini gösteren kirmizi bir isaret lambasiydi. Kundera. 44 ...askin bakisi, yalnizlastiran bir bakistir. Kundera. 44 ...Chantalin gerek duydusu, ask dolu bir bakis degil; onun istedigi, yabanci, bayagi, kösnül bakislarin, yakinlasma, seçme, sevgi, hatta incelik tasimayan, üzerine ister istemez, kaçinilmaz olarak dikilen bakislarin altinda bogulmak. Böylesi bakislar onu insan toplulugunun içinde tutuyor. Askin bakisi ise onu oradan çekip aliyor. Kundera. 44 Özlem mi? Karsisinda oturduguna göre, ona nasil özlem duyabilirdi ki? Insan, var olan birinin yoklugundan nasil aci duyabilir? (Jean-Marc bu soruyu cevaplayabilirdi: Insan, sevdigi adamin karsisinda özlemle yanabilir; onun gelecekte varolmayacagini seziyorsa; sevdigi adamin ölümü, görülmemekle birlikte daha o zamandan varligini duyuruyorsa.) Kundera. 47 Dostluk, bir insana yalnizca belleginin dogru çalismasi için gerekli. Geçmisini animsamak, onu hep sirtinda tasimak, dedikleri gibi, belki de insanin kendi benini koruyabilmesi için gerekli tek kosul. Benin çekip küçülmemesi, oylumunu korumasi için, anilari bir saksi çiçegini sular gibi sulamak gerekiyor; ve bu sulama isi, geçmisin taniklari ile, yani dostlar ile sürekli temas halinde kalmayi zorunlu kiliyor. Onlar bizim aynamiz; bellegimiz; onlardan hiçbir sey beklemiyoruz, yeter ki o aynayi zaman zaman parlatsinlar, parlatsinlar ki, yüzeyinde kendimizi görebilelim. Ne var ki, benim lisedeyken ne yaptigim umurumda bile degil! Ilk gençligimden beri, hatta çocuklugumdan beri, benim istedigim bambaska bir seydi: Dostlugun, deger olarak tüm öteki degerlerin üstünde tutulmasini özlüyordum. Sunu söylemekten hoslaniyordum: Gerçeklik ile dost arasinda seçim yapmak gerektiginde, ben her zaman dostu seçerim. Jean-Marc. 52 Kendini dünyanin merkezine yerlestirdin... Konformizm kalesine kapattin kendini. Uyaroglu oldun. Bu sözlerin cevabini ona simdi veriyor: Evet öyle yaptim. Ve orada kalmami engelleyemeyeceksin. Chantal>Jean-Marc. 134 Bu dünyada dogmus olmak ister sans, ister sanssizlik olsun, yasamini burada yasamanin en iyi yolu, benim su anda yaptigim gibi, ilerleyip giden neseli ve gürültücü bir kalabaliga kendini birakmaktir. Chantal. 135 |