บันทึกการเดินทาง
28-31 ธันวาคม 2545
วันสุดท้ายของการเดินทาง
31 ธันวาคม 2545
วันนี้แล้วที่ต้องจากลาดินแดนแห่งตำนานความงามที่ท้าทาย
ทีมงานนัดรับสัมภาระตอน 6
โมงเช้า
พวกเราตื่นนอนตอนตี 4
จัดเก็บสัมภาระเสร็จประมาณตี
5 ครึ่ง
ยังไม่สว่างมองเห็นดวงจันทร์เหนือต้นสนหน้าบ้านพักสวยมากจนต้องเก็บภาพไว้เชยชม
เดินผ่านนักท่องเที่ยวที่กางเต็นส์ต่างทักทายพวกเราตลอดเส้นทาง
สังเกตุว่าวันนี้นักท่องเที่ยวเตรียมตัวเดินทางกลับกันมาก
หลังทานข้าวต้มร้อน ๆ
ตามด้วยกาแฟ+ปาท่องโก๋อิ่มท้อง
เราเริ่มเดินจากศูนย์ทับกวางเวลาประมาณ
7 โมงเช้าเพียง 1
ชั่วโมงก็เดินมาถึงบริเวณหลังแป
แวะเก็บภาพทิวทัศน์ยามเช้าที่ป้าย
"เราคือผู้พิชิตภูกระดึง"
อีกรอบ
ช่วงระหว่างทางลงจากหลังแปถึงซำแคร่
นักท่องเที่ยวจำนวนมากต้องรอคิวลงจากบันไดสูงชันสลับกับการหลีกทางให้ลูกหาบเสียเวลาอยู่นานโข
เส้นทางขาลงรู้สึกว่าไม่ยากลำบากเท่ากับขาขึ้น
เราใช้เวลาเดินลงนับจากศูนย์วังกวาง
5 ชั่วโมงพอดี ถึงที่ทำการศรีฐาน
เที่ยงกว่า ๆ
ก้าวแรกที่ผ่านพ้นด่านเก็บเงิน
ความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัวมาก่อน
เมื่อหันหลังไปมองเส้นทางสู่เบื้องบน
นั่นคือ
ความภาคภูมิใจที่ครั้งหนึ่งในชีวิต
เราก็เป็นหนึ่งใน ผู้พิชิตภูกระดึง
ดังเช่นคนอื่น ๆ
และคงจะมีอีกสักครั้งที่จะได้มาเยือนดินแดน
ทุ่งหญ้า+ป่าสน
แห่งนี้คราดวกไม้ป่าบานสะพรั่ง
อาทิ ดอกกุหลาบขาว
ดอกกระเจียว ดอกหญ้าบัว
ดอกกระดุมเงิน
และดอกหญ้าแปลกตาอีกมากมาย
สถิติการพิชิตยอดภูกระดึงของพวกเรา
เริ่มเดินจากที่ทำการ 09.00 น.
เดินขึ้นเขาสูงชันผ่านปางกกค่า
เส้นทางเป็นบันไดกว้างสูงชัน
ถึงซำแฮก
09.45 น. เดินทางราบชันไม่มาก
ถึงซำบอน
10.15 น.
เดินขึ้นทางราบแต่ลาดชัน
ถึงซำกกกอ
10.40 น.
เดินทางราบเริ่มชันมากขึ้นมีบันไดราวจับ
หยุดพักจุดชมวิว เก็บภาพ
ถึงซำกกหว้า 11.17 น.
ผ่านซำกกไผ่ถึงซำกกโตน
เที่ยงกว่ารับประทานอาหารกลางวัน
เข้าห้องน้ำ เดินทางต่อ
เดินสู่ซำแคร่
ถึงเส้นทางเริ่มสูงชันมากขึ้น
ต้องปีนไต่ไปตามก้อนหินประมาณ
1 กิโลเมตร
จากนั้นเดินขึ้นเนิน
และไต่บันไดเหล็กสูงชันประมาณ 7 ช่วงบันได ถึงหลังแป
จากซำแคร่ถึงหลังแป
นับเป็นเส้นทางที่ลำบากที่สุดของการเดินเท้า รองมาจากการเดินจากที่ทำการ
สู่ซำแฮก
ถึงศูนย์วังกวาง
บ่ายสามโมงกว่า
หลังทานอาหารกลางวันเสร็จติดต่อรับใบประกาศนียบัตร
ผู้พิชิตภูกระดึง
ที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวเพื่อเป็นเกียรติประวัติแก่ชีวิต
เดินทางกลับด้วยอาการปวดขาเป็นที่สุด
แต่ก็คุ้มค่าแม้จะทรมาณร่างกายบ้างเพียง
2-3 วันก็คงหาย
ทานอาหารเย็นร้านอาหารแถวลำตะคองด้วยเมนู
ส้มตำไก่ย่าง + ข้าวเหนียว
ลาบปลาช่อน
ล้วนแซบหลายทุกเมนู
แวะซื้อน้อยหน่าของฝากที่บ้านกลางดง
ถึง กทม. 3 ทุ่มกว่า ๆ
โชคดีที่วันนี้การจราจรยังไม่แออัดรถติดเหมือนขามาจากกรุงเทพ
ฯ ถึงที่พักของจิ๊บย่านบางขุนนนท์
4 ทุ่ม
ขับรถต่อกลับถึงบ้านเที่ยงคืน
..
>>>>>>>>>>>>>>
อ่านต่อ |