Untitled Document

บทความนี้ยาวประมาณ 11 หน้ากระดาษ A4

เริ่มเรื่อง
อำนาจ,ฟูโก,และแฟรงค์เฟริทสคูล
(ความพยายามกบฎต่อโครงสร้างอำนาจ)

ในขณะที่วาทกรรมหลังสมัยใหม่(postmodern)ได้มีการนำเสนอต่อบรรดานักวิชาการทั้งหลายด้วยความน่าตื่นเต้น บ่อยทีเดียว ลักษณะแนวคิดที่เป็นการปฏิวัติเช่นนี้ได้ท้าทายต่อความรู้ทางภววิทยาและญานวิทยาอย่างมาก ซึ่งมีพื้นฐานอยู่บนความคิดแบบสมัยใหม่(modern) และไม่มีประเด็นใดอีกแล้วของแนวคิดเหล่านี้ ที่ทำให้เกิดการโต้เถียงกันอย่างเข้มข้นมากเกินไปกว่าประเด็นเรื่องของ"อำนาจ"(power).
[หมายเหตุ : 1. ภววิทยา(ontology) สาขาหนึ่งของอภิปรัชญาที่ศึกษาว่าอะไรคือสิ่งที่เป็นจริง-ศึกษาธรรมชาติของสิ่งที่เป็นจริงในฐานะที่เป็นสากล-ไม่ใช่ระดับ particular) 2. Epistemology(ญานวิทยา) ปรัชญาความรู้ ว่าด้วยเรื่องบ่อเกิดความรู้ ลักษณะหน้าที่ ระเบียบวิธี และความสมเหตุสมผลของความรู้ บางทีใช้คำว่า theory of knowledge]

ในขณะที่ Locke, Descartes, และ Hegel ยอมรับหลักการเกี่ยวกับโลกทัศน์อันหนึ่ง ซึ่งให้สิทธิพิเศษแก่เรื่องของ"มูลเหตุขั้นต้น"(first causes), และ"ความจริง"(truth) ซึ่งดูเหมือนว่าดำเนินการไปอย่างที่ไม่มีการโต้แย้ง และบรรดานักปรัชญานั้นต่างมั่นใจถึงความมีเหตุผลของเงื่อนไขที่มีอยู่ก่อนแล้วเหล่านี้, บรรดานักคิดหลังสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นักคิดหลังโครงสร้างนิยม(poststructuralist) ต่างพูดออกมาอย่างชัดเจนถึงสถานะตำแหน่งที่แตกต่างออกไปอย่างเด่นชัดอันหนึ่ง

ปัญหาต่างๆอย่างเช่น การถูกกำหนดมาก่อนแล้วอย่างมีวัตถุประสงค์, ระดับชั้นทางสังคมที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ที่พัฒนาขึ้นมาจากการลดหลั่นลงมาอย่างได้สัดส่วน, ความเข้าใจต่างๆที่ถูกทำให้ง่ายและสะดวก, บรรดานักทฤษฎีฝรั่งเศส อย่างเช่น Michel Foucault และบรรดานักคิดรากฐานเยอรมัน Frankfurt School ได้หยิบยกคำถามที่ยุ่งยาก(และอันตราย)ต่างๆขึ้นมา ซึ่งความคิดในแบบยุคสว่างและเหตุผลนิยมได้ตัดโอกาสไม่ยอมให้มีการพูดถึง

แน่นอน! อะไรคือ"ความจริง" และใครที่ถูกลงโทษ, และใครคือผู้ที่ได้รับมอบอำนาจให้พูด ? การเข้าไปสำรวจอย่างใกล้ชิดเกี่ยวกับ Foucault และ the Frankfurt School ในเรื่องของคำถามเกี่ยวกับคำว่า"อำนาจ" จะเปิดเผยไม่เพียงเรื่องของการบีบคั้น, ไอเดียต่างๆของชนชั้นสูงของยุคสว่าง(the Enlightenment) แต่ยังได้เผยถึงความแตกต่างที่สำคัญหลากหลาย และอย่างมีนัยสำคัญมาก ระหว่างความคิดแบบ Foucauldian และ Frankfurtian thought. ความแตกต่างกันเหล่านี้ ในบทความที่ท่านจะอ่านต่อไป ได้รับการวางขึ้นมาเพื่อให้มีการถกเถียง, และเพื่อแสดงให้เห็นว่า...

ขณะที่ Foucault ขยายกว้างในเรื่องความรู้ของคนๆหนึ่งอย่างค่อนข้างชัดที่ว่า "อำนาจ" ได้ถูกทำให้เป็น"แนวคิด"ขึ้นมาได้อย่างไร, the Frankfurt School ค่อนข้างจะมีลักษณะที่เป็นจริงในเชิงปฏิบัติ, โดยการพยายามอธิบายว่า อำนาจได้ถูกทำให้เป็น"สถาบัน"อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น การสำรวจของ the Frankfurt School เกี่ยวกับความสัมพันธ์กันอย่างสมมาตรระหว่าง "อำนาจ" และ "การมีอิทธิพลครอบงำ" (- ซึ่งเป็นความเชื่อมต่อกันอันหนึ่งที่ Foucault บอกปัดและไม่ยอมพิจารณามันเลย -) ได้สร้างสื่อนำที่ดีอันหนึ่งขึ้นมาสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่มีผลกระทบต่อสังคม

ในขณะที่บรรดานักคิดที่ยิ่งใหญ่เป็นจำนวนมากได้สนับสนุนต่อพัฒนาการทางความคิดหลังสมัยใหม่ แต่มีอยู่เพียงไม่กี่คนที่ได้รับการอ้างหรือยอมรับกันอยู่บ่อยๆ และได้รับการเคารพมากกว่าคนอื่นๆ. หนึ่งในนั้นก็คือ Michel Foucault ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการตามรอยของเขาไปในประวัติศาสตร์เกี่ยวกับเรื่องเพศ หรือการกำเนิดคุก, การวิเคราะห์และข้อถกเถียงในเชิงเหตุผลต่างๆของเขาในขอบเขตความรู้ต่างๆ ได้ทอดเงาของมันลงบนทิวทัศน์ของ postmodern

ทิวทัศน์อันนี้ Foucault ปรารถนาที่จะค้นหาต้นตอกำเนิด ในสิ่งที่เขารู้สึกว่าเป็นความล้มเหลว, มันคือหลักการต่างๆที่ผิดปกติเกี่ยวกับความคิดของยุคสว่าง. สำหรับ Foucault แล้ว ตัวเขาได้ให้ความเชื่อถือต่อ Immanuel Kant ในส่วนของงานเขียนต่างๆที่เป็นคำอธิบายทางปรัชญา, ความพยายามอย่างหาญกล้าของเขาที่จะไกล่เกลี่ยลัทธิเหตุผลนิยมกับประสบการณ์นิยม

Thomas McCarthy เป็นตัวอย่าง, ในบทความที่เขียนขึ้นมาอย่างประณีตชิ้นหนึ่ง "The Critique of Impure Reason,"(การวิพากษ์เหตุผลที่ไม่บริสุทธิ์) กล่าวว่า, Foucault เห็นว่า ความเรียงของ Kant ในปี 1784 เรื่อง "Was ist Aufklarung?" เป็นการนำเสนอบทนำที่เป็นมิติใหม่อันหนึ่งของความคิดทางปรัชญา กล่าวคือ มันเป็นบทวิเคราะห์ในเชิงวิพากษ์ชิ้นหนึ่งเกี่ยวกับการนำเสนอประวัติศาสตร์ของเรา และการนำเสนอตัวของเราเอง.

อันที่จริงสำหรับ Foucault, เขาเชื่อว่า เมื่อ Kant ตั้งคำถามว่า"อะไรคือยุคสว่าง ?" เขาหมายความว่า... อะไรที่มันกำลังดำเนินไปในตอนนี้ ? มีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ? อะไรคือยุคสมัยนี้, ช่วงเวลาที่เด่นชัดตอนนี้ ซึ่งเรากำลังดำรงชีวิตอยู่คืออะไร ? หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ"เราคือใคร ?

Foucault ถือว่า การสำรวจตรวจตราดังกล่าวเป็นการขยายคำถามที่จำเป็นอันหนึ่งเกี่ยวกับคำถามทั่วๆไปมากๆ ของบรรดา Cartesian (ผู้นิยมปรัชญาของ Decartes)ที่ว่า "ฉันคือใคร ?" คำถามอันหนึ่งซึ่ง Foucault รู้สึกว่ามันได้เข้ามาแทนที่บริบทต่างๆทางประวัติศาสตร์/วัฒนธรรมที่สนับสนุนความเป็นสากลของเหตุผลนิยม.

กระนั้น Foucaulth ยังรู้สึกอย่างเจ็บปวดด้วยดังที่ McCarthy บันทึกไว้ว่า "นับแต่ยุคสว่างเป็นต้นมา, แบบฉบับอันนี้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่สะท้อนออกมาถึงปัจจุบัน มันมีรูปแบบของประวัติศาสตร์ของเหตุผล, หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ มันกลายเป็นการดูดซับหรือรวมเข้าไปอยู่ภายใต้กระบวนทัศน์ที่อ่อนกำลังและทรุดโทรม (โครงสร้างอำนาจ) ซึ่งได้ขับไล่หรือเนรเทศคำถามต่างๆที่มีลักษณะเฉพาะเจาะจง ที่ Foucault ได้ตีความ Kant ว่า, kant เป็นผู้ตั้งคำถามว่า - "อะไรคือเหตุผลอันนี้ที่เราใช้อยู่ ? อะไรคือผลหรืออิทธิพลในเชิงประวัติศาสตร์ของมัน ? อะไรคือข้อจำกัดของมัน, และอะไรคืออันตรายของมัน ?"(What is this Reason that we use? What are its historical effects? What are its limits, and what are its dangers?"

เงียบเชียบ, ไม่มีคำตอบใดๆปรากฏออกมา. ด้วยเหตุนี้, Foucault ไม่ได้ผิดพลาดมากมายอะไรไปกว่า Kant ในสภาวะแวดล้อมทางวัฒนธรรมของเขา สำหรับการถูกสะกัดกั้นเกี่ยวกับการตั้งคำถามที่จำเป็นเหล่านี้. แรงกระตุ้นที่อยู่เบื้องหลังการยับยั้งอันนี้, Foucault ได้ให้เหตุผลว่า, คือ"ระบบอำนาจ"ซึ่ง"ได้รับผลประโยชน์"จากการสร้างสรรค์และความต่อเนื่องของมัน.

แต่อย่างไรก็ตาม ที่น่าสนใจก็คือ ความใส่ใจของ Foucault ไม่ใช่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเอกลักษณ์และเรื่องของแรงกระตุ้นต่างๆ(identities and motivations)ของการตอบโต้เหล่านี้ สำหรับการก่อตัวขึ้นมาของโครงสร้างอำนาจ. ดังที่เขาได้ยืนยันในการบรรยายเมื่อวันที่ 14 มกราคม 1976, นั่นคือ เขารู้สึกทึ่งแกมประหลาดใจมากเกี่ยวกับการทำงานและกลไกต่างๆของอำนาจนั้น: ด้วยเหตุนี้เขาจึงค้นหาเพื่อจะค้นให้พบตัวอย่างต่างๆ มากกว่าพยายามที่จะค้นหาว่า "ที่ไหน"หรือ"อย่างไร" ที่สิทธิเกี่ยวกับการลงโทษได้รับการค้นพบในอำนาจรัฏฐาธิปปัตย์, มันถูกนำเสนออย่างไรในทฤษฎีเกี่ยวกับอำนาจของกษัตริย์ หรือในอำนาจหรือสิทธิตามระบอบประชาธิปไตย

อันนี้เราจะพยายามมาดูกันว่า วิธีการใดที่การลงโทษและอำนาจในการลงโทษได้รับการก่อตัวขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่างอย่างมีประสิทธิภาพ ในสถาบันต่างๆ ทั้งในระดับท้องถิ่น, ภูมิภาค และในด้านเนื้อหาสาระสำคัญ. เขาพูดเน้นมากถึงท่าทีของเขาโดยการแสดงข้อคิดเห็นว่า...

การวิเคราะห์เกี่ยวกับเรื่องของอำนาจ ไม่ควรที่จะผูกตัวของมันเองอยู่ที่ระดับสำนึก, หรือความตั้งใจของการตัดสิน; นั่นคือ ไม่ควรที่จะพยายามพิจารณาอำนาจจากข้อคิดเห็นภายในของมัน และควรจะละเว้นจากการตั้งคำถามที่ยุ่งยากดั่งเขาวงกต ซึ่งไม่สามารถที่จะตอบคำถามได้เสีย: เช่น ใครคือผู้ที่มีอำนาจ และเขาคิดอะไรอยู่ ? อะไรคือเป้าหมายของคนที่ครอบครองอำนาจ ?.

ด้วยเหตุนี้ ขอให้เราอย่าถามว่า ทำไมผู้คนเหล่านั้นต้องการที่จะครอบงำ, พวกเขาแสวงหาอะไร, อะไรคือแผนการทั้งหมดของพวกเขา. ขอให้เรามาตั้งคำถามกันว่า สิ่งต่างๆมันทำงานอย่างไรในเรื่องเกี่ยวกับการปราบปรามหรือการทำให้เชื่อฟัง ขอให้เรามาดูถึงความต่อเนื่องเหล่านั้น และกระบวนการต่างๆที่ไม่มีการขัดจังหวะ ซึ่งได้มาควบคุมร่างกายของเรา, ปกครองหรือกำกับอากัปกริยาของเรา, รวมทั้งมาบงการพฤติกรรมของเรา ฯลฯ เป็นต้น

จากนั้น Foucault ได้เรียกร้องให้เราวิเคราะห์ถึงเรื่อง"อำนาจ" ในฐานะบางสิ่งซึ่งมีการไหลเวียน, หรือค่อนข้างจะเป็นบางสิ่งที่มีบทบาทหน้าที่ในรูปลักษณ์ของสายโซ่อันหนึ่ง. มันคือสายโซ่ที่สมบูรณ์, ไม่ใช่ในการเชื่อมโยงต่างๆที่เฉพาะเจาะจง และแรงกระตุ้นต่างๆที่ส่งต่อความเชื่อมโยงของพวกมัน, แต่เขาเชื่อว่า มันได้จัดหาหรือนำเสนอความเข้าใจอันเป็นประโยชน์เกี่ยวกับตัวตน

แน่นอน วิธีการเข้าถึง"เรื่องอำนาจ"อันนี้ได้วาง Foucault เอาไว้สวนกันกับตำแหน่งของแนวคิดมาร์กซิสท์ ทั้งนี้เพราะมันได้แสดงนัยะคือ ถ้าไม่เป็นสองขั้ว(dichotomy)ระหว่าง"อำนาจ"และ"การครอบงำ"(power and domination), อย่างน้อยที่สุดมันก็เป็นนามธรรมมาก, ซึ่งไม่มีหลักการพื้นฐานเศรษฐกิจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกมันเลย. แต่ Foucault ไม่ได้ชัดเจนพอเกี่ยวกับความแตกต่างกันอันนี้; ในข้อเท็จจริง, เขาได้รวบมันเข้ามาในวงล้อม โดยให้เหตุผลว่า บรรดามาร์กซิสท์ได้สนับสนุนหลักการที่ทั่วๆไปมากเกินไป เกี่ยวกับโครงร่างสัณฐานอันหนึ่งของการทำงานต่างๆของอำนาจ(และมีแรงกระตุ้นที่อยู่ข้างใต้ภายในอำนาจ).

"ผมเชื่อว่า", เขาเขียน, "อะไรก็ตาม ก็สามารถที่จะถูกสรุปหรือลงความเห็นได้ จากปรากฏการณ์ทั่วๆไปเกี่ยวกับการมีอิทธิพลครอบงำของชนชั้นกลาง". ในการสนทนาของเขาเกี่ยวกับเรื่องเพศของทารก, เป็นตัวอย่าง, เขาได้วิจารณ์สิ่งที่เป็นลักษณะแบบฉบับการอ่านหรือความเข้าใจในแบบมาร์กซิสท์เกี่ยวกับหัวข้อนี้ - นั่นคือ, นับตั้งแต่ "เรือนร่างของมนุษย์, โดยสาระแล้ว, กลายเป็นพลังอันหนึ่งของการผลิตจากศตวรรษที่ 17 -18, ทุกๆรูปแบบของค่าใช้จ่ายของมัน ซึ่งไม่ได้มีคุณภาพของตัวมันเองแก่การก่อตัวหรือเป็นรากฐานของอำนาจการผลิต ... มันจะถูกห้าม, กันออกไป, และระงับ". (เช่น ผู้หญิงเป็นแรงงานชั้นสอง ดังนั้น ผู้ชายจึงเป็นแรงงานที่สำคัญและเป็นที่ต้องการมากกว่า อุปสงค์เช่นนี้ ส่งผลไปถึงเรื่องเพศของทารก)

การนิรนัยหรือข้อสรุปเหล่านี้, เขาบันทึก, มันจะเป็นไปได้เสมอและได้รับการตั้งเป็นสมมุติฐานบ่อยๆ, แต่ในท้ายที่สุดแล้ว มันง่ายหรือคล่องเกินไป เพราะ ใครคนหนึ่งมักจะสามารถกระทำในทางตรงข้ามกันเลยได้เสมอ และแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนได้ โดยดึงไปสู่หลักการเกี่ยวกับการครอบงำของชนชั้นกลาง, รูปแบบต่างๆอันนั้นของการควบคุมเกี่ยวกับเรื่องเพศของทารก ไม่มีทางที่จะคาดเดาได้. เนื่องจากความไม่แน่นอนเกี่ยวกับทฤษฎีต่างๆนั่นเอง. Foucault สรุปว่า, การจ้างงานของพวกเขา บ่อยครั้งส่งเสริมให้เกิดความยุ่งเหยิงมากกว่าการให้ความกระจ่างในแผนการต่างๆของอำนาจ.

อย่างไรก็ตาม, ประเด็นเกี่ยวกับ"เรื่องอำนาจ" ได้รับการนำมาพิจารณาในฐานะที่เป็นสิ่งที่เห็นหรือรับรู้ได้ เช่น หน้าที่ทางสังคมที่มีเล่ห์กระเท่ห์ของ"อำนาจ"ในงานของแนวคิด the Frankfurt School. ดังที่ McCarthy ได้ให้ข้อสังเกตุ, ขณะที่ Foucault "ตั้งเป้าเพื่อวิเคราะห์สถาบันต่างๆทางสังคมอย่างถี่ถ้วนเป็นลำดับศักดิ์ ซึ่งได้ถูกสังเกตุพิจารณาอย่างชัดเจนโดยลำดับชั้นสูงต่ำของอำนาจ, แนวความคิดของ Foucault เองเกี่ยวกับ"อำนาจ" เป็นเครือข่ายของความสัมพันธ์กันอันหนึ่ง ซึ่งพวกเราทั้งหมดมักจะไปพัวพันกับคำถามต่างๆที่ไม่ค่อยจะมีคุณค่าที่ว่า ใครคือผู้ที่ครอบครองอำนาจ และด้วยสิทธิอะไร, หรือเกี่ยวกับใครได้ประโยชน์หรือกำไรเกี่ยวกับการได้รับผลกระทบจากมัน, และอะไรทำนองนี้เสมอ.

ในผลงานของ the Frankfurt School, การวิจารณ์ของมาร์กซิสท์เกี่ยวกับอุดมการณ์ต่างๆ ได้รับการอ้าแขนรับอย่างกระตือรือร้น. เพื่อเข้าใจอย่างเต็มที่ถึงความแตกต่างกันอันนี้, ภูมิหลังสั้นๆพอสังเขปเกี่ยวกับปรัชญา Frankfurtian และกำเนิดของมันจึงเป็นสิ่งจำเป็นที่เราควรทราบในที่นี้

หนึ่งในงานเขียนที่เป็นแกนกลาง(แม้ว่าจะไม่มีอิทธิพลมากนัก)ของ the Frankfurt School ก็คือเรื่อง Negative Dialectics ของ Theodor Adorno (นักวิชาการได้จัดให้ Adorno อยู่ในกลุ่มของนักคิด Post-Marxism เช่นเดียวกับ Habermas ที่อยู่ในกลุ่ม แฟรงค์เฟริทสคูล ด้วยกัน) . เนื้อหางานเขียนชิ้นนี้เป็นการเรียกร้องที่เสียงดังฟังชัด ให้หวนกลับไปสู่รูปแบบการคาดการณ์ความจริงของปรัชญา(speculative form of philosophy), หรือความคิดก่อนยุคสว่าง(pre-enlighted thought).

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันเป็นขบวนการอันหนึ่งเพื่อค้นให้พบช่วงขณะสำคัญที่ความคิดแบบยุคสว่าง(enlightened thought)ล้มเหลว, มันไม่ใช่กระบวนการเกี่ยวกับการเริ่มต้นขึ้น หรือระบบหนึ่งของความคิดใหม่. อันที่จริง, "วิภาษวิธีเชิงนิเสธ"( Negative Dialectics) คือการกลับไปฟื้นคืน และการคิดใหม่อีกครั้งเกี่ยวกับไอเดียต่างๆที่ได้ตั้งมั่นหรือเป็นที่ยอมรับกันแล้วในยุคสว่าง(Enlightenment). โดยการตรวจตราถึงความไม่เสมอภาคทางสังคม และความไม่ดีพอที่ปรากฏขึ้นมาจากยุคนี้

Adorno เชื่อว่า, การเปิดเผยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่เป็นระบบระหว่าง"อำนาจ"และ"การครอบงำ"(power and domination) บ[โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิธี"การครอบงำ" เชื่อมั่นและไว้วางใจในการทำให้มีเหตุผล] กลายเป็นสิ่งจำเป็นที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้. ในช่วงที่เป็นการเปิดเรื่อง Negative Dialectics - "The Possibility of Philosophy"(ความเป็นไปได้ของปรัชญา) - ยืนยันว่า ปรัชญาได้ผ่านกระบวนการอันหนึ่งเกี่ยวกับการสะท้อนถึงตัวเอง. กระบวนการอันนี้เริ่มต้นขึ้น, Adorno อธิบาย, โดยการสืบย้อนไปถึงวิธีการที่ปรัชญาได้ล้มเหลวมาก่อน โดยผ่าน Kant และ Hegel (ขณะที่ Foucault ระบุหรืออ้างถึง Kant ในสถานะที่พิเศษ ค่อนข้างอยู่ในสถานะที่ได้รับความเคารพในคำอธิบายทางปรัชญา), Adorno สรุปว่า Kant ไม่เคยหันไปพึ่งพาอาศัยต่อความเป็นจริง(reality) เพราะแนวความคิดต่างๆของเขาได้รับการวางอยู่บนพื้นฐาน "schooled" thought (ความคิดในแบบโรงเรียน), ด้วยเหตุนี้, มันจึงไม่ได้เป็นสิ่งที่มีประโยชน์ใช้สอยในฐานะที่เป็นแนวคิดต่างๆทางสังคมหรือเกี่ยวกับโลก

ในอีกด้านหนึ่ง, Adorno รู้สึกว่า Hegel ได้ให้การสนับสนุนหลักปรัชญาอันหนึ่งที่มีพื้นฐานอยู่บนความเป็นจริง(reality-base), แต่ทว่า ความจริงอันนี้ มีรากเหง้าอยู่ในเทอมต่างๆของความคิดที่มีมาก่อน, เป็นการถูกตัดสินโดยผ่านเหตุผล ซึ่งในท้ายที่สุดเป็นสิ่งที่มาจำกัดความคิดแบบ Hegelian. ในคำพูดของ Herbert Marcuse: "Hegel เพียงแต่กำลังดึงเอาข้อสรุปอันหนึ่งมาจากขนบประเพณีทางปรัชญาทั้งหมด เมื่อเขาจำแนกแยกแยะเหตุผลและอิสรภาพ".

ระบบของ Hegel เกี่ยวกับหลักการวิภาษวิธีล้มเหลว เพราะ มันเพียงปฏิบัติการอยู่บน และภายในไอเดียต่างๆที่ได้รับการยืนยันหรือพิสูจน์แล้วในความคิดเชิงเหตุผล, และอันนี้คือประเด็นสำคัญที่ปรัชญาได้สูญเสียคุณความดีที่เป็นต้นตอเกี่ยวกับการกระทำในลักษณะคาดการณ์ความจริง(speculative action)ของมันไป.
[หมายเหตุ : speculation หมายถึง การคาดการณ์ความจริง เป็นวิธีการแสวงหาความรู้โดยการคาดคะเนความจริงโดยไม่อาศัยวิธีการทางวิทยาศาสตร์]

Adorno อ้างว่า ปรัชญาหลังยุคสว่างขึ้นอยู่กับคุณลักษณ์ต่างๆเกี่ยวกับความคิดในเชิงเหตุผล โดยที่ไม่เคยตั้งคำถามกับตัวของเหตุผลเองเลย และ"อันนี้ได้น้อมนำไปสู่ความคับแคบของปรัชญา ... แต่ การสะท้อนตัวเองในเชิงวิพากษ์ของมันจะต้องไม่ชะงักงันก่อนไปถึงจุดสูงสุดหรือเพดานบนสุดของประวัติศาสตร์. ภารกิจของมันก็คือถามไถ่หรือสืบสวนว่า มันยังคงสามารถเป็นปรัชญาได้หรือไม่ และอย่างไร. ด้วยเหตุนี้, ปรัชญาจะต้องเริ่มต้นด้วยการวิพากษ์วิจารณ์ความเชื่อมั่น หรือความไว้วางใจของตัวมันเองบนความคิดต่างๆที่ถูกทำให้เข้มแข็ง ซึ่งในท้ายที่สุด เป็นสิ่งที่ต้องรับผิดชอบสำหรับการประกาศเกี่ยวกับการมีอิทธิพลหรือการครอบงำที่สมบูรณ์

ความนึกคิดอันนี้ที่ว่า ปรัชญาได้ถูกน้อมนำไปผิดทางจากวัตถุประสงค์ดั้งเดิมของมัน ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องใหม่ของหลักวิภาษวิธีเชิงนิเสธ(Negative Dialectics). ในข้อเท็จจริง, จำนวนมากของรากฐานในเชิงทฤษฎีสำหรับโครงสร้างความคิดของ Adorno ได้รับการสถาปนาขึ้นก่อนหน้านั้น โดยผ่านความร่วมมือของเขากับ Max Horkheimer ในเรื่อง Dialectic of Enlightenment(ลักษณะวิภาษวิธีของยุคสว่าง), ซึ่งเป็นงานเขียนในลักษณะปฏิวัติที่ไปเกี่ยวข้องกับฟาสซิสม์อย่างเร่าร้อนและมีอารมณ์

ในช่วงบทนำได้กล่าวถึงงานของพวกเขาว่า มันได้น้อมนำพวกเขาไปสู่การค้นพบเหตุผลที่ว่าทำไมมนุษยชาติ, แทนที่จะเข้าไปสู่เงื่อนไขความเป็นมนุษย์ที่แท้, มนุษย์กลับจ่อมจมลงไปสู่ความป่าเถื่อนชนิดใหม่อันหนึ่ง. รัฐใหม่อันนี้ที่ดำรงอยู่ได้ มันได้ถูกครอบงำด้วยการสร้างตัวมันขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ โดยมีรากฐานสำคัญอยู่ในความคิดเชิงเหตุผล(rational thought). ผลที่ตามมา, การปรากฎตัวขึ้นมานี้เกี่ยวกับ"เงื่อนไขมนุษย์ที่แท้"(truly human condition) - ซึ่งได้รับการทึกทักว่าสืบทอดมาจากยุคสว่างบนเรื่องของเหตุผล - อันที่จริงตามที่ปรากฏ ได้ก่อให้เกิดลักษณะที่เรียกว่า การครอบงำของการทำให้เป็นเหตุเป็นผล(rationalization of dominance):...

"สำหรับปัจเจกบุคคล, การครอบงำปรากฏตัวขึ้นมาหรือแสดงตัวโดยเป็นลักษณะสากล นั่นคือ "เหตุผลคือความเป็นจริง". มันกลายเป็นสิ่งที่ชัดเจนขึ้นมา, ที่ว่า Dialectic of Enlightenment ได้เผยให้เห็นอาการหรือเครื่องบ่งชี้เกี่ยวกับไอเดียต่างๆในยุคสว่าง, ในขณะที่ Negative Dialectics พยายามที่จะตอบโต้ต่อความเคลื่อนไหวอันนี้ และให้การแก้ไขบางอย่างที่เป็นจริงและปฏิบัติได้.
...........................

สังเวียนหนึ่งที่ระบบเกี่ยวกับวิภาษวิธีเชิงนิเสธ(Negative Dialectics) ได้นำประโยชน์มาให้ ซึ่งในที่นี้จะขอยกเรื่องของ Nancy Welch ขึ้นมากล่าว, คือ: ในการศึกษาในระดับปริญญามหาบัณฑิต(graduate school) มันเป็นภูมิประเทศของตำรับตำราอันกว้างใหญ่ ที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยประเด็นอันซับซ้อนเกี่ยวกับอำนาจและการครอบงำ. นักศึกษามหาบัณฑิตพบว่า ตัวของพวกเขาเองนั้น ทุกๆวันจ่อมจมอยู่ในระบบที่หายใจหายคอไม่ออกบ่อยๆ หมกมุ่นอยู่กับการตักตวงหาผลประโยชน์; เช่น การเป็นผู้ช่วยสอน, โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาควิชาภาษาอังกฤษ, ทำการสอนนักศึกษาใหม่เป็นพันๆคน ให้ความช่วยเหลือ สนับสนุนการวิจัยของบรรดาผู้ที่ดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์

ในบริบทนี้ นักศึกษามหาบัณฑิตได้พบว่า ตัวของพวกเขาเองนั้นตกอยู่ในข้อผูกมัดที่ยุ่งยากเป็นสองเท่า: นั่นคือ พวกเขาต้องการประสบการณ์เกี่ยวกับการสอนที่ขายได้อย่างมาก เช่นเดียวกับหนังสือแนะนำที่เปล่งแสงจากคณะกรรมการเกี่ยวกับปริญญานิพนธ์ของพวกเขา เพื่อเป็นความหวังเกี่ยวกับการจ้างงานที่มั่นคงหลังจากสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาในอนาคต

ผลที่ตามมา, มหาบัณฑิตเป็นจำนวนมากได้ส่งตัวของพวกเขาเองไปสู่สถานะรองหรือตำแหน่งที่สอง, นั่นคือ ตำแหน่งที่อยู่ชายขอบของโครงสร้างอำนาจที่มาบงการพฤติกรรมของพวกเขา รวมทั้งท่าทีต่างๆของพวกเขาอย่างหนีไม่พ้น. การตั้งคำถามที่รุกล้ำ"ความเป็นทั้งหมด"(totality)หรือความเป็นหนึ่งเดียว และการท้าทายรากฐานของมัน รวมถึงแรงกระตุ้นต่างๆเหล่านั้น, คือระบบที่แท้ของการปฏิเสธ ซึ่ง Adorno ให้การสนับสนุน. แต่จริงๆแล้วแทบจะไม่ได้ถูกนำมาใช้โดยนักศึกษามหาบัณฑิตเหล่านี้เลย.

ด้วยอาชีพการงาน, ซึ่งไม่ต้องพูดถึงจำนวนเงินที่ต้องใช้จ่ายมากและเวลาที่ต้องเสียไป, ที่ขึ้นมาข่มขี่อยู่บนความสำเร็จหรือเรียนจบโปรแกรมการศึกษา, มหาบัณฑิตจำนวนมาก พบว่า มันง่ายกว่าที่จะยอมให้ปรับโทษสิทธิ(อิสรภาพ)ของพวกเขาลงมา เกี่ยวกับการกระทำที่เป็นการคาดการณ์หรือสงสัยต่อความเป็นจริง พวกเขายอมละทิ้งสิ่งเหล่านั้น และกลายเป็นทาสต่อเรื่องที่ลึกลับของอำนาจ ประหนึ่งว่า"อำนาจต่างๆ"ที่มีอยู่แต่เดิมก่อนพวกเขามันเป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ และพวกเขาต้องยอมตามอย่างประจบสอพลอ.

อันที่จริง, การเข้าไปเรียนในระดับมหาบัณฑิตซึ่งโดยปกติเพื่อนๆนักศึกษามหาบัณฑิตทั้งหลาย, ต่างถูกปรับตัวให้คุ้นชินกับบรรยากาศเช่นนั้นอยู่แล้วสู่หนทางที่สิ่งต่างๆดำเนินไป และการกระทำต่างๆ ความคิดต่างๆ ซึ่งได้รับอนุญาต และไม่ได้รับอนุญาต ที่มีอยู่ก่อนแล้ว. อย่างไรก็ตาม นี่คืออันตรายที่ชัดเจนที่ผู้ยึดมั่นแนวคิด Frankfurt School - ซึ่งไม่เหมือนกับปรัชญา Foucauldian - สามารถที่จะมาช่วยแก้ปัญหานี้ได้, แม้ว่าจะไม่สามารถขจัดมันได้อย่างเกลี้ยงเกลาได้ทั้งหมด. โดยการได้รับการปลูกฝังความเชื่อ เข้าไปสู่การวางแผนอย่างแยบยลเกี่ยวกับอำนาจและในตำรับตำราของการศึกษาระดับมหาบัณฑิต ซึ่งเป็นการปรับโทษสิทธิและอิสรภาพกับคนเหล่านี้, นักศึกษามหาบัณฑิตจึงไร้ซึ่งอำนาจ พวกเขาถูกปลูกฝังให้ต้องคำนึงถึง"เอกลักษณ์ต่างๆของหมู่คณะ"(collective identities) และต้องยอมมอบอำนาจอธิปไตยของพวกเขาไปสังเวยกับเรื่องนี้

ขณะที่กลไกการศึกษามหาบัณฑิตกลับฝังตรึงมากขึ้น การทำงานของมันได้เข้าครองสถานะอันหนึ่ง ซึ่งวลีในความทรงจำของ Walter Benjamin, กล่าวว่า (มันเป็น)"การไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ทางประวัติศาสตร์" (historical inevitability)อันหนึ่ง'. คล้ายคลึงกันกับการวิเคราะห์ของ Adorno เกี่ยวกับการทำให้เป็นเหตุผลของยุคสว่างของอิทธิพลที่มาครอบงำ, คำประกาศของมันเกี่ยวกับ"ความจริง"ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยอำนาจ ซึ่งอิทธิพลครอบงำอันนั้นเป็นมิติหนึ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ของแบบแผนทางสังคม

Benjamin ได้ให้เหตุผลว่า โดยผ่านการปฏิเสธเรื่องปรัชญา(Philosophical negation)เกี่ยวกับโครงสร้างต่างๆของอำนาจ - และการตระหนักถึงการสร้างตัวขึ้นมาทางสังคม - สามารถทำให้การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นได้. ถ้าเราปราศจากคำถามในลักษณะมุ่งกระทำ, ปราศจากหลักวิภาษวิธีในเชิงนิเสธ(negative dialectics)ที่นำเสนอโดย Adorno เจตจำนงของการกดขี่มันจะถูกยอมรับไปตลอด โดยข้ออ้างที่มาครอบงำในฐานะที่เป็นสิ่งจำเป็น, และจะทำให้อำนาจ(กดขี่)นั้นมันสามารถที่จะดำรงอยู่ต่อไปได้

ขณะเดียวกันก็มีกระบวนการอันหนึ่งซึ่งท้าทายต่ออำนาจต่างๆของโปรแกรมการศึกษามหาบัณฑิต และพยายามจะขุดเซาะ"ความจริงต่างๆ"ของสิ่งเหล่านั้นที่ขับเคลื่อนอยู่ แต่อย่างไรก็ตาม มันช่างเป็นแสงที่ริบหรี่ที่ปลายอุโมงค์และคล้ายกับว่าจะเป็นความพยายามอันสิ้นหวังมาแต่ต้น. (ด้วยเหตุนี้ นักศึกษาเป็นจำนวนมากจึงคิดว่า ตัวของพวกเขาเองไม่ควรมองอะไรไปไกลเกินกว่าหน้าหนังสือต่างๆที่ต้องอ่านในสาขาวิชาภาษาอังกฤษ เพราะมันจะน้อมนำบรรดานักศึกษาเหล่านั้นไปสู่คำมั่นสัญญาอันหนึ่ง นั่นคือความสำเร็จในวิชาชีพ)

ตัวอย่างหนึ่งซึ่ง Nancy Welch ได้เขียนเอาไว้ในบทความของเธอชื่อ "Resisting the Faith: Conversion, Resistance, and the Training of Teachers,"(การขัดขืนต่อศรัทธา : การเปลี่ยนแปลง, การต่อต้าน, และการฝึกฝนของการเป็นครู), ได้เปล่งเสียงการปฏิเสธของเธอออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ เกี่ยวกับโปรแกรมการศึกษาระดับปริญญาเอกภาษาอังกฤษ บนการยืนหยัดของนักศึกษาส่วนใหญ่ที่อยู่บนความเป็นศิษย์ ผู้ซึ่งยินยอมต่อโครงสร้างต่างๆของอำนาจ, ไม่มีลักษณะวิพากษ์วิจารณ์ในฐานะนักคิดที่ตั้งคำถามกับมัน

การอธิบายประสบการณ์อันยุ่งยากของเธอที่ไม่ระบุชื่อ "University B," Welch ได้อธิบายว่า ช่วงแรกๆในการปรับตัวของเธอในฐานะผู้ช่วยสอนใหม่คนหนึ่ง เธอและเพื่อนนักศึกษาได้รับการกระตุ้นให้ยอมรับต่อ"ทฤษฎีที่มาบรรจบกัน" (convergent theory) เกี่ยวกับการสั่งสอนของครู Wendy Bishop. "แบบจำลองการมาบรรจบกัน"(convergent model).

Welch กล่าวว่า, "เธอได้ขอร้องให้บรรดาครูบาอาจารย์ทั้งหลายให้มามีส่วนร่วมอยู่ในลำดับการอันหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงเอกลักษณ์(identity-changing), โดยได้ตั้งสมมุติฐานต่างๆในเชิงอุดมคติเกี่ยวกับภาษาและการเรียนรู้, เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างปัจเจกและสถาบัน, เกี่ยวกับการสร้างความรู้และการสร้างตัวตน. การบรรยายของ Welch ได้ตามรอยการต่อสู้ของเธอเองไป "เพื่อเข้าร่วม และถัดมาต่อต้านการทำให้เป็นสังคม ไปสู่วัฒนธรรมอันนี้โดยเฉพาะ" และ, ในกระบวนการดังกล่าว, ได้นำเสนอภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นกันภาพหนึ่งของเอกภาพทางสังคม(social unity) ที่อยู่ข้างใต้ระบบของ Adorno เกี่ยวกับหลักวิภาษวิธีเชิงนิเสธ.

ความเบี่ยงเบนอันดับแรกของ Welch เกี่ยวกับกระบวนการล้างสมอง เธอยืนยันคือเป้าหมายของ University B เกิดขึ้นมาเมื่อตอนวันแรกของการเปิดให้มีการปรับตัวของเธอ, เมื่อชั้นเรียนระดับมหาบัณฑิตของเธอถูกขอร้องให้พูดถึงเรื่องเกี่ยวกับ"ความสัมพันธ์ที่มีต่อทฤษฎี"ของมัน. "เมื่อความหันเหของฉันเกิดขึ้น" เธอรำลึก "ฉันได้พูดถึงบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับ [Peter] Elbow และ [Anne] Berthoff และ บางทีจะพูดถึง Bakhtin, ความรู้สึกปลอดภัยที่ฉันได้รับการรู้จักและได้รับการยอมรับ".

แต่อย่างไรก็ตาม หนึ่งในผู้ทำการสอนนักศึกษาระดับมหาบัณฑิตได้ย้อนตอบอย่างเหน็บแนมว่า "โอ้, ด้วยเหตุนี้เธอจึงคล้ายดั่งกับ Peter Elbow." ภายหลังต่อมาในการปรับตัว, หลังจากกล่าวถึง การเข้าถึง"ภาพยนตร์ของจิตใจ"ของ Elbow ที่สามารถจะเป็นเครื่องมือหรือสื่ออันมีประสิทธิภาพอันหนึ่งสำหรับการช่วยให้นักศึกษาโต้ตอบกับงานเขียน, ผู้สอนอีกคนหนึ่งตอบว่า "ฉันได้ถูกรบกวนโดยลัทธิต่อต้านปัญญาชนของ Elbow, และเธอได้นำตัวเธอเองไปสู่อันตราย โดยการไปให้ความไว้วางใจในตัวเขา"

ตัวอย่างนิดๆหน่อยๆเหมือนกันนี้, เธอบันทึกเอาไว้ - พร้อมด้วยการถูกปิดป้ายฉลากว่า "ไร้เดียงสา"(naive), "ต่อต้าน", และ"ขาดความอดกลั้น" - ได้ตีราคาความสงสัยของเธอ. โปรแกรมการศึกษาในระดับปริญญาเอกที่มีการคัดลอกหรือสำเนาให้เหมือนๆกัน, มันไม่ใช่โปรแกรมการศึกษาของบรรดานักคิดอิสระทั้งหลาย. ในข้อเท็จจริง, เธอกล่าวว่า การตอบโต้ของผู้สอนคนหนึ่งที่พุ่งมายังที่ตัวเธอในฐานะนักศึกษามหาบัณฑิตใหม่คนหนึ่ง กล่าวว่า "ถ้าหากว่าเธอไม่ต้องการ [เปล่งเสียงในวาระการผนึกรวมตัวเป็นองค์กรเดียวกันออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ และสมมุติฐานในเชิงอุดมคติในองค์ประกอบของการเป็นนักศึกษาใหม่], หากเป็นเช่นนั้น เธออาจจะไม่ใช่เป็นคนของที่นี่" อันนี้เป็นการขีดเส้นใต้หรือยืนยันสิ่งที่เธอพูดและถูกคนอื่นคิด: กล่าวคือ, "พวกเราบางคนอยู่"ข้างใน" และมีทฤษฎีอันนั้น แต่บางคนในหมู่พวกเราอยู่"ข้างนอก"และไม่ได้มีเค้าโครงและกลุ่มคำศัพท์ที่พวกเราควรมี

การปรับตัวนั้น เปิดเผยให้ Welch ทราบถึงธรรมชาติของแรงกดดันและอุดมการณ์ถอดถอนเอกลักษณ์(identity-depriving ideologies)ต่างๆ ที่ห่อหุ้มวิธีการของ University B เอาไว้ สำหรับการศึกษาระดับมหาบัณฑิต. และขณะที่เธอเข้ารับการปรับตัวนั้น เธอได้ใช้เวลาในภาคการศึกษาแรกให้หมดไป ด้วยการขจัดสิ่งลวงตา ในความพยายามที่จะร่วมใน"การถูกเปลี่ยน", ซึ่งท้ายที่สุด เธอไม่สามารถที่จะเข้ากับมันได้.

สำหรับโปรแกรมการศึกษาของ University B, ผู้ช่วยสอนได้รับการคาดหวังในการเปลี่ยนแปลงแนวทางองค์ประกอบความเป็นนักศึกษาใหม่ของพวกเขา โดยเข้าไปสู่ห้องปฏิบัติการปลดเปลื้องความเป็นอิสระ และให้การ"สนับสนุนความรุนแรง", การต่อสู้, และสูญเสียการถือครองการกระทำใดๆที่มีอยู่แต่เดิมเกี่ยวกับการเขียนและการประพันธ์ไป. เธอได้ให้ข้อสังเกต, "อันนี้คือปฏิบัติการอันหนึ่งที่เธอไม่อาจและไม่มีวันที่จะเห็นด้วยกับมันได้

ผลลัพธ์ที่ตามมา, โดยดำเนินรอยตามการสังเกตการณ์อันหนึ่ง มันได้เตือนเธอว่า เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายของการสูญเสียความเป็นผู้ช่วยสอนของเธอไป; กระนั้นก็ตาม การเตือนนั้น, สำหรับ Welch, เป็นการคุกคามอันหนึ่งที่ปราศจากความหมาย: "ฉันได้ส่งยิ้มให้มันน้อยๆ ... ฉันรู้ว่า ฉันจะไม่ได้กลับมาอีกในปีต่อไป. หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น, ฉันได้ลาออกจากความเป็นผู้ช่วยสอน และถอนตัวออกมาจากโปรแกรมการศึกษาดังกล่าว, แม้ว่า ฉันจะรั้งรออยู่นานกว่าสองเดือนเพื่อสอนชั้นเรียนในระดับปริญญาตรีก็ตาม

ถึงแม้ว่า Welch ไม่ได้ทำให้ประสบการณ์ของเธอเป็นแนวคิดขึ้นมาในเทอมของ Frankfurtian, แต่ปฏิกริยาพื้นฐานของเธอที่มีต่อความซึมซาบได้แสดงให้เห็นร่องรอยของหลักการวิภาษวิธีเชิงนิเสธ. อันที่จริง, การประณามและการปฏิเสธของเธอเกี่ยวกับ"ความเป็นทั้งหมด"(totality)[ความเป็นหนึ่งเดียว]ของ University B, เกี่ยวกับ"แนวคิดต่าง"ที่ได้รับการสถาปนาขึ้นมา และได้ตั้งเป็นสมมุติฐาน, ได้เป็นตัวแทนการเรียกร้องหรือปลุกเร้าที่ชัดเจนอันหนึ่ง - แม้ว่าจะเป็นไปโดยไม่รู้ตัวก็ตาม - เกี่ยวกับหลักการวิภาษวิธีเชิงนิเสธ

ความขัดแย้งกับหน้าที่หรืองานสอน และนโยบายของสถาบันที่ University B มันเป็นปฏิบัติการที่อันตรายอันหนึ่ง ซึ่งเธอถูกประทับตราว่า"ไม่อดทนนานมากพอ" - ไม่มีใครสักคนที่สามารถช่วยเธอได้ เธอได้รับการบันทึกในลักษณะเหน็บแนม เย้ยหยันเอาไว้เบื้องหลัง. Welch เป็นนักศึกษาที่ถูกประทับตราว่า "ไม่มีความอดทน" - ด้วยเหตุที่ ความผูกพันอย่างเข้มแข็งที่มีต่อความเชื่อของเธอ ซึ่งได้เผยให้เห็นถึง การไม่ค่อยที่จะอ้าแขนรับเกี่ยวกับ"ความไม่จริงของเอกลักษณ์"(untruth of identity)ของ Adorno.

Welch ได้ถ่ายทอดว่า ในขณะที่เพื่อนผู้ช่วยสอนของเธอจำนวนมากได้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์อันน่าอกสั่นขวัญหนีนี้ของเธอ, ในเวลาเดียวกัน เพื่อนเธอจำนวนมากก็ค่อยๆซึมซับรับเอาความคิดและการชี้แนะดังกล่าวไว้ และได้เปลี่ยนแปลงงานสอนของพวกเขาไปอย่างถึงราก. แน่นอน, ความเป็นไปได้นั้น บรรดาผู้ช่วยสอนเหล่านี้ต่อมาภายหลังได้ยอมรับประกาศิตของ University B หลังจากที่ได้ระมัดระวังแล้ว และมีความสุขุมรอบคอบที่พยายามจะเป็นอิสระไม่ขึ้นกับใคร แต่ก็ไม่สามารถทำได้. และอันที่จริงตัวของ Welch เองก็ยอมรับว่า เรื่องราวของเธอเป็นเพียงคำอธิบายที่มีอคติเรื่องหนึ่ง. แต่อย่างไรก็ตาม , มันดูเหมือนจะเป็นไปได้เท่าๆกันที่ว่า อย่างน้อยที่สุด บรรดาผู้ช่วยสอนหลายคนกลัวเกรงต่อชะตากรรมที่รอคอย Welch อยู่ พวกเขาจึงยอมจำนนต่อแรงกดดัน, เกมดังกล่าว, และ"ถูกเปลี่ยนแปลง"ไปในที่สุด

ดังที่ Adorno ได้ให้เหตุผล, สถานการณ์ต่างๆของกลุ่มความคิดนั้น - ได้ร่วมอยู่ในสังคมมากมายอย่างน่าเศร้า, โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สังคมเหล่านั้นที่มีพื้นฐานอยู่ในลัทธิทุนนิยม - ซึ่งได้แสดงให้เห็นการสูญเสียที่น่ากลัวมากอันหนึ่งเกี่ยวกับอิสรภาพของปัจเจกชนไป.

บรรดาผู้ช่วยสอนที่ยอมรับในแบบอย่างของโปรแกรมการศึกษาดังกล่าว, พวกเขาอาจได้รับประโยชน์ ยกตัวอย่างเช่น อาจได้รับทุนต่อเนื่อง และในท้ายที่สุดก็สำเร็จปริญญา, แต่การได้มาซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านั้น, สำหรับ Welch และ Frankfurt School, มันนำมาซึ่งการสูญเสียต่างๆมากมาย เพราะ ไอเดียและความเชื่อทั้งหลายของปัจเจกได้ถูกครอบทับลงเป็นชั้นๆ เพื่อธำรงความสอดคล้องกันอย่างพิลึกพิลั่น หรืออาจเรียกมันว่า"ระบบการสังวาสกันในเครือญาติ"(incestuous system). ปัจเจกชนแต่ละคนกลายเป็นส่วนหนึ่งอยู่ในเอกลักษณ์ร่วมของหมู่คณะ(collective identity) ซึ่งโดยสาระแล้ว ต้องสูญเสียสิทธิในการใช้ความคิดในลักษณะคาดการณ์(หรือสาระสำคัญของปรัชญา)ไป.

อันนี้สำหรับ Adorno, มันคือชั่วขณะซึ่งความคิดได้หยุดชะงักลง. เขาเขียนว่า "อำนาจของสถานภาพที่เป็นอยู่ได้สร้างหน้าตาหรือรูปโฉมดังกล่าวขึ้น ซึ่งความสำนึกกลับล้มเหลว. จะต้องค้นหาช่องทางเพื่อที่จะพังทลายมันลงมา. อันนี้เพียงลำพังจะปลดปล่อยพื้นฐานหลักการเกี่ยวกับความลึกของเราให้เป็นอิสระ. "การอยู่รอด"นั้นคือ"ช่วงขณะของการคาดการณ์"(speculative moment) ... ที่ซึ่งความคิดได้อยู่เหนือขึ้นไปจากข้อผูกมัดต่างๆที่มันไปผูกติด - นั่นคืออิสรภาพของมัน. อิสรภาพที่ดำเนินไปตามแรงกระตุ้นของตัวตนที่แสดงตัวของมันเองออกมา".

ประสบการณ์ของ Welch เป็นตัวแทนจุดที่ปะทะกันหรือความขัดแย้งกันระหว่าง "แบบฉบับของการแสดงออกของปัจเจก" กับ "การปลูกฝังความเชื่อของการศึกษามหาบัณฑิต". โดยการตั้งคำถามดังกล่าว, นักศึกษามหาบัณฑิตได้แสดงความไม่เห็นด้วยกับอำนาจของสถาบันในฐานะที่เป็นสิ่งประดิษฐ์ซึ่งพ้นสมัยเกี่ยวกับการแบ่งแยกของระบบความด้อยกว่าระบบหนึ่ง(an inferior system), โปรแกรมการศึกษามหาบัณฑิตเป็นการเปลี่ยนแปลงยักย้ายการรวมกันเป็นหมู่คณะ ไปสู่เครือข่ายอันหนึ่งของผู้ช่วยบาทหลวงในการประกอบพิธีกรรมต่างๆ

ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นบ่อยๆ ก็คือ ผลิตผลของโปรแกรมการศึกษามหาบัณฑิตต่างสนับสนุนสถานะต่างๆเกี่ยวกับเอกลักษณ์. เมื่อภาควิชาภาษาอังกฤษแห่งหนึ่งว่าจ้าง"คนระดับขุนนางชั้นดยุค"มาสอน, พวกเขารู้ว่า อะไรที่พวกเขาคาดหวังเกี่ยวกับการว่าจ้างนั้น แน่นอน มันย่อมส่งผลต่อการขานรับของผู้อ่านงานประพันธ์มาตรฐาน. มันเป็นความคาดหวังอันนี้(พร้อมด้วยเสน่ห์ดึงดูดใจ และเกียรติยศของท่าน"ดยุค") ที่รับประกันมหาบัณฑิตพวกนั้นเกี่ยวกับการจ้างงานในอนาคต

หลังจากนั้น สิ่งที่นายจ้างแต่ละคนทำ, ทั้งหมดต้องการที่จะรู้ชัดๆว่าสิ่งที่เงินกำลังซื้อหามานั้นคืออะไร. แต่เท่าที่ Welch และ Adorno สนใจเกี่ยวข้อง โดยการขยายคำอธิบายออกไปคือ, "การซื้อ"นี้ เป็นเพียงขั้นตอนหลังสุดในกระบวนการการทำให้เป็นสินค้า. บรรดานักศึกษามหาบัณฑิตจำนวนมาก"ขาย"ตัวของพวกเขาเองก่อนหน้านั้นไปแล้ว: นั่นคือ พวกเขาได้ขายตัวต่อข้อจำกัดของสถาบันและอุดมคติของโปรแกรมการศึกษาปริญญาเอกของพวกเขา. Welch จะไม่วางตลาดตัวของเธอเองในหนทางนั้นที่ University B ต้องการ, และเลือกที่จะสร้างปัญหาให้กับตัวเองขึ้นมาอันหนึ่ง, เธอดำเนินหนทางไปตามความเสี่ยง โดยการค้นหาโปรแกรมการศึกษาอีกโปรแกรมหนึ่ง

คำถามก็คือ การเริ่มต้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในแบบฉบับ Adorno มีขบวนการเคลื่อนไหวอย่างไร ? University B (และ totality (ความเป็นทั้งหมด)กำลังถูกรุกล้ำในเชิงสัญลักษณ์) เปลี่ยนแปลงปฏิบัติการต่างๆของมันไปใช่ไหม ? บางทีใช่, แต่บางทีไม่ใช่. แต่ทว่าสิ่งหนึ่งซึ่งเป็นที่แน่นอน: การเปิดโปงเกี่ยวกับ University B ในหน้าหนังสือต่างๆของนิตยสารที่อ่านส่วนใหญ่ในสาขาภาษาอังกฤษ คือก้าวย่างหนึ่งในลักษณะวิภาษวิธีที่พุ่งเป้าตรงไปยังกระบวนการดังกล่าว และตีโต้การครอบงำที่แพร่หลายอยู่ทั่วไป ซึ่ง Welch ดูหมิ่นเหยียดหยาม และ Adorno เรียกร้องเราให้อยู่เหนือมันขึ้นไป.

ในท้ายที่สุด, การสนทนานี้เกี่ยวกับ Foucault, โดยเฉพาะอย่างยิ่ง the Frankfurt School จะถูกนำมาประยุกต์ใช้กับโปรแกรมการศึกษามหาบัณฑิตอย่างไร อันนี้ได้เชื้อเชิญเราให้มาพิจารณาทบทวนความเข้าใจขนบประเพณีของเราเกี่ยวกับ"แม่บท"(text - ในที่นี้หมายถึงจารีตโครงสร้างอำนาจของสถาบันมหาบัณฑิตที่กล่าวมานี้). ดังที่ Foucault และ Adorno ได้แสดงนัยะ และบทความชิ้นนี้พยายามที่จะเสนอแนะว่า "แม่บทต่างๆ"(texts) สามารถได้รับการมอง ไม่ใช่เพียงสิ่งซึ่งแยกขาดออกไป, แต่เป็น"หนังสือ"ที่สัมผัสได้ หรือ"บทความต่างๆ"ที่จับต้องได้.

อันที่จริง ความเคลื่อนไหวทางปรัชญาทั้งหมด และ โครงสร้างอำนาจอันทรงพลังมันมี"ลักษณะที่เป็นตำราแม่บท"(textual) ในความหมายที่มันเป็นตัวแทนไอเดียต่างๆ หรือปฏิบัติการซึ่งปรากฏว่ากำหนดแน่นอน ตายตัว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้, แม้ว่าจะคล้ายๆนวนิยายหรือหนังสือพิมพ์, ผลิตผลต่างๆของเจตจำนงที่มีลำดับชั้นสูงต่ำในเชิงอุดมคติบนสถานะอันหนึ่งที่ไม่เป็นประชาธิปไตยเลยโดยตลอด.

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อรากฐานต่างๆอันนี้ของระบบโครงสร้างอำนาจได้ถูกตั้งคำถามอย่างมุ่งมั่น หลักการวิภาษวิธีเชิงนิเสธของ Adorno (เช่นเดียวกับวิธีการของ Welch คือเทคนิคที่มีความคล้ายคลึงสองอย่าง) สามารถทำให้ความไม่เสมอภาคของโครงสร้างอำนาจเปลี่ยนแปลงไปได้

หนังสืออ้างอิง : Works Cited

Adorno, Theodor. Negative Dialectics. New York: Continuum, 1966.
Adorno, Theodor and Max Horkheimer. Dialectic of Enlightenment. Trans. Cumming. New York: Continuum, 1944.
Benjamin, Walter. "Theses on the Philosophy of History." Illuminations. Hannah Arendt. New York: Schocker, 1955.
Marcuse, Herbert. "Philosophy and Critical Theory." Critical Theory and Society. Ed. Stephen Eric Bronner and Douglas MacKay Kellnor. New York: Routledge, 1989.
McCarthy, Thomas. "The Critique of Impure Reason: Foucault and the Frankfurt School." Critique and Power. Ed. Michael Kelly.
Welch, Nancy. "Resisting the Faith: Conversion, Resistance, and the Training of Teachers." College English 55 (1993): 387-401.

แปลและเรียบเรียงจาก Mike McDermott ENG 5362: Textual Analysis Dr. Fred Kemp 9 March 1995 Power, Foucault, and The Frankfurt School
http://english.ttu.edu/courses/5362/paper1/mike.paper1.html

(งานแปลและเรียบเรียงชิ้นนี้ เป็นส่วนหนึ่งของวัตถุดิบงานวิจัยเรื่อง
"ข้อเสนอการประยุกต์แนวคิดทางปรัชญาของกลุ่มแฟรงค์เฟริทสคูล มาใช้เป็นฐานคิดการสร้างสรรค์งานศิลปะหลังสมัยใหม่ในประเทศไทย"
สมเกียรติ ตั้งนโม)

กลับไปหน้าแรกของมหาวิทยาลัยเที่ยงคืน I สมัครสมาชิก I สารบัญเนื้อหา

e-mail : midnightuniv@yahoo.com

แสดงความคิดเห็นที่กระดานข่าว