4 ΔΕΚΕΜΒΡΗ: ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΑΡΑΣΙΟΥ

Την στιγμή που γράφεται αυτό το γράμμα διανύω την 6η ημέρα (04/12/06) απεργία πείνας. Μέχρι ότου αντέχουν οι σωματικές μου δυνάμεις και έχω πνευματική διαύγεια, θα συνεχίσω να κρατάω επαφή με τον έξω κόσμο. Οι επτά μήνες ομηρίας μου με έχουν τροφοδοτήσει με αρκετό πείσμα και επιμονή για να συνεχίσω τον αγώνα μου.

Βρίσκομαι πίσω από τα κάγκελα των Δ.Φ. Κορυδαλλού γιατί επέλεξα να συμμετάσχω στη διαδήλωση του 6ου ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ στις 6 Μάη. Από τις 17 συλλήψεις, προφυλακίστηκαν 3. Ένας απ’ αυτούς είμαι και εγώ. Δεν ήταν καθόλου τυχαία κατά τη γνώμη μου η επιλογή των 3 ατόμων που προφυλακίστηκαν. Ελλείψει υπαρκτών αποδεικτικών στοιχείων, η ανακρίτρια που χειρίστηκε την υπόθεση μας χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές και γνωστές μεθόδους για να επιτύχει την προφυλάκιση μας. Οι ανακρίσεις μαρτύρων – αστυνομικών αλλά και δικών μου ανθρώπων δεν έγιναν με γνώμονα την ανεύρεση της αλήθειας, αλλά στόχευαν στο στήσιμο ενός κατηγορητηρίου, όπως αυτό τους βόλευε.

Βρίσκομαι στη φυλακή βάσει κατασκευασμένων μαρτυριών των αστυνομικών, και οι οποίες στην πορεία άλλαξαν με αποτέλεσμα να προκύπτουν ακόμα περισσότερες αντιφάσεις και ανακρίβειες, οι οποίες φυσικά πάλι δεν ήταν αρκετές για να απαλλαγώ απ’ το σαθρό μου κατηγορητήριο.

Βλέπετε η κοινωνία έχει μάθει να ανταποκρίνεται μόνο στην εικόνα, να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη στυγνής αστυνομικής βίας και κατασκευής υπόπτων μόνο στην περίπτωση που κάποια τηλεοπτική κάμερα τύχει να βρίσκεται εκεί κοντά, όπως συνέβη πρόσφατα στην περίπτωση του κύπριου φοιτητή και παλαιότερα με τη σύλληψη του Simon Chapman κατά την διάρκεια των γεγονότων στη Θεσσαλονίκη το 2003. Τότε μόνο είναι έτοιμη να μαυρίσει τους κατά τα άλλα διαφανείς αστυνομικούς. Και πάλι όμως όχι για πολύ. Εδώ ταιριάζει και κάτι που χω διαβάσει: ότι οι άνθρωποι έχουν την ιδιότητα να συγχωρούν και να ξεχνούν οτιδήποτε για το οποίο δεν παίρνουν εκδίκηση.

Εγώ λοιπόν δεν είχα την ¨τύχη¨ να συλληφθώ μπροστά σε κάποια κάμερα. Έτσι και αλλιώς η σύλληψη μου έγινε μέσα σε μια καφετέρια.

¨ Η ζωή είναι παντού.¨ Αυτός είναι ο τίτλος του κύκλου πολιτιστικών εκδηλώσεων του υπουργείου δικαιοσύνης. Πράγματι ! Ξέχασαν όμως να συμπληρώσουν ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια δεν είναι πουθενά. Η φυλακή είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που αρνείται να δει το είδωλό της. Όλοι οι ιθύνοντες θα έπρεπε να ντρέπονται για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές. Πάνω από 10.000 άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι και υποχρεωμένοι να ζουν σε συνθήκες που ούτε τα γουρούνια δεν θα καταδεχόντουσαν να ζήσουν. Ένας αριθμός κρατουμένων, που αν αναλογιστούμε αγγίζει το 1 0/00 του πληθυσμού, μια κατάσταση που θυμίζει άλλες εποχές κρατικής απολυτότητας, πάντα όμως επίκαιρη.

Στους επτά μήνες που είμαι εδώ μέσα έχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας δύο αυτοκτονιών και αναρίθμητων ξυλοδαρμών, που ποτέ δεν κατάφεραν να δουν το φως της δημοσιότητας. Όλα αυτά συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα που πάντα βρίσκεται πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες των φυλακών.

Κάποιοι εκτιμούν ότι επιλέγοντας την απεργία πείνας ως μέσο αγώνα για την απελευθέρωση μου, τιμωρώ τον εαυτό μου, εγώ όμως πιστεύω ότι θα τιμωρούσα πραγματικά τον εαυτό μου αν άφηνα αυτή την αδικία που γίνεται εις βάρος μου να συνεχιστεί. Αν παρέμενα αδρανής ακόμα μια μέρα μέσα.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της απεργίας, κάθε λογής αρμόδιοι έτρεξαν να αποδυναμώσουν και να υπονομεύσουν αυτό που κάνω. Χαρακτηριστικά ο εισαγγελέας των φυλακών Κορυδαλλού βιάστηκε να με απειλήσει ότι αν συνεχίσω την απεργία θα αναγκαστούν να προχωρήσουν σε υποχρεωτική σίτιση.

Παρ’ όλα αυτά - και κλείνοντας – εγώ είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω, έως ότου τερματιστεί η ομηρία μου. Ότι έχω είναι το σώμα μου. Ότι διεκδικώ είναι η απελευθέρωση του. Όλα τα άλλα δεν φυλακίστηκαν ούτε ένα λεπτό.

Ταράσιος Ζαντορόζνι

4/12/2006