ฆ่าความโกรธแล้วนอนสบาย

พระพุทธเจ้า ประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน เมืองราชคฤห์ นางธนัญชานีพราหมณี มีความเลื่อมใสพระพุทธเจ้ามาก วันหนึ่งนางยกอาหาร จะเอามาให้สามี เท้าได้ก้าวพลาดจะหกล้ม ด้วยความตกใจ นางจึงเปล่งอุทานว่า

“นะโม ! นะโม ! นะโม !”

อันหมายถึงความนอบน้อมแด่พระพุทธเจ้า

พราหมณ์สามีโกรธจัด เพราะไม่ชอบพระพุทธเจ้า จึงตวาดว่า

“อีคนชั่ว! พระพุทธเจ้าของมึงดียังไง จึงต้องนอบน้อมด้วย”

“พ่อพราหมณ์! ดิฉันยังไม่เคยเห็นใครในโลกนี้ พร้อมทั้งเทวโลก และ พรหมโลก จะเสมอพระองค์เลย ถ้าท่านอยากรู้ ก็เชิญไปเฝ้าเองเถิด.”

ด้วยอารมณ์เดือดพล่าน เขาจึงรีบไปเฝ้าพระพุทธองค์ แล้วทูลถามว่า

“พระโคดม! คนเราฆ่าอะไรจึงนอนสบาย?”

“ฆ่าความโกรธสิพราหมณ์ จึงนอนสบาย ผู้ใดฆ่าความโกรธได้ จะไม่เศร้าโศก พระอริยเจ้าสรรเสริญการฆ่าความโกรธอันมีรากเป็นพิษ”

พราหมณ์ได้ฟังเกิดความเลื่อมใส ทูลขอบวช ครั้นบวชแล้วไม่นาน ก็บำเพ็ญความเพียร จนบรรลุเป็นพระอรหันต์องค์หนึ่งในโลก

ธนัญชานีสูตร ๑๕/๒๒๒

ความโกรธเปรียบเหมือนไฟ ย่อมลุกไหม้ได้ทุกสิ่ง ไม่ว่าสิ่งดีหรือสิ่งชั่ว

แต่ไฟแม้จะร้อนแรงและเป็นอันตราย ถ้าควบคุมให้ถูกต้อง ย่อมจะใช้ให้เกิดคุณได้ แต่ความโกรธนั้น ไม่เคยให้คุณแก่ใครเลย

ฉะนั้น ผู้หวังความเจริญ ทั้งทางโลกและทางธรรม จึงต้องพยายามดับความโกรธให้ได้มากที่สุด ยิ่งดับได้มากเท่าไร เราเองก็ย่อมจะประสบความสงบสุขมากขึ้นเท่านั้น ตรงข้ามถ้าขืนให้โกรธบ่อย ๆ นอกจากจะเกิดโทษแล้ว ยังเป็นบ่อเกิดของโรคต่าง ๆ มากมายอีกด้วย.

อันวิสัยของคนดีนั้น ย่อมไม่ระลึกและจดจำคุณ

ที่เคยได้ทำไว้แก่ผู้อื่น

แต่ย่อมระลึกและจดจำพระคุณ

ที่ผู้อื่นได้กระทำไว้แก่ตนอยู่เสมอ

และย่อมหาโอกาสที่จะสนองพระคุณของท่าน