ธรรมะจากยักษ์

พระพุทธเจ้า ประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน เมืองสาวัตถี ขณะนั้นพระพุทธองค์กำลังทรงแสดงธรรม แก่ภิกษุทั้งหลายถึงเรื่องพระนิพพาน นางยักษ์ผู้เป็นแม่ของอุตราและปุนัพสุ เห็นลูกทั้งสองกำลังทำเสียงดัง นางฟังธรรมไม่ชัด จึงเตือนลูกทั้งสองว่า

“เงียบเสียงหน่อยเถอะลูกอุตราและลูกปุนัพสุ! แม่จะขอฟังธรรมของพระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐให้จบก่อน พระพุทธเจ้าตรัสนิพพานว่าเป็นธรรมเครื่องเปลื้องตัวตน เสียจากกิเลสทั้งปวง เวลาที่ปรารถนาในธรรมจะล่วงเลยแม่ไปเสีย

ลูกและผัวเป็นที่รักในโลก แต่ความปรารถนาในธรรมนั้นเป็นที่รักของแม่ยิ่งกว่าลูกและผัว เพราะลูกและผัวอันเป็นที่รักนั้น ไม่อาจจะเปลื้องความทุกข์ได้ แต่การฟังธรรมย่อมปลดเปลื้องเหล่าสัตว์ออกจากความทุกข์ได้ ในเมื่อโลกอันทุกข์วงล้อมแล้ว มีความแก่และความตายเป็นจุดหมาย แม่อยากจะฟังธรรม เพื่อพ้นจากความแก่และความตาย ลูกรักจงเงียบเสียงเถิด”

ปุนัพสุ ลูกชายตอบว่า

“แม่จ๋า! ลูกจะไม่พูดแล้ว อุตราน้องสาวของลูก ก็จะไม่พูดเหมือนกัน ขอแม่จงฟังธรรมเถิด เพราะการฟังธรรมนำความสุขมาให้

แม่จ๋า! เพราะเราไม่รู้พระสัทธรรม จึงได้เที่ยวไปด้วยความลำบาก พระพุทธเจ้าเป็นผู้ให้แสงสว่างแก่เทวดาและมนุษย์ผู้ลุ่มหลง”

ยักขิณีมีความยินดี ตอบลูกว่า

“ชื่นใจของแม่! ลูกแม่เป็นคนฉลาด ลูกจึงรักใคร่พระธรรมอันประเสริฐ

ขอปุนัพสุ ลูกแม่จงมีความสุขเถิด วันนี้แม่ย่างขึ้นไปในพระศาสนา แม่เห็นอริยสัจแล้ว”.

ปนัพสุสูตร ๑๕/๒๙๑

ยักษ์ตนนี้นับว่าเป็นยักษ์สัมมาทิฐิ รู้ว่าอะไรควรฟังอะไรไม่ควรฟัง สามารถที่จะแยกสาระในชีวิตออกได้ คือมองเห็นลูกและผัวมีสาระแต่ในโลกนี้ แต่ธรรมะนั้นสามารถทำให้ทุกชีวิตได้พบสิ่งประเสริฐ และสูงสุดเหนือชีวิต นับว่าเป็นปฏิปทาที่คนเราควรดำเนินตามอย่างยิ่ง.