W581827 @... เพชรพระอุมา ภาคพันทิพ ตอน ตลุยถ้ำมรกต ...@

@... เพชรพระอุมา ภาคพันทิพ ตอน ตลุยถ้ำมรกต ...@

ความเดิม...
ดารินกับเกิด ได้ถูกอับดุลมันตรัย ลักพาตัวไปพร้อมกับเกิด
ดังนั้นคณะนักเดินทางจึงต้องดั้นด้นมาช่วยเหลือ ส่วนผลจะเป็นอย่างไรนั้น

เชิญติดตามกันได้...

จากคุณ : ชาวเพชรพระอุมา - [23 เม.ย. 10:28:53]

ความคิดเห็นที่ 2

โปรดทราบๆๆ ทุกท่านโปรดทราบ ขณะนี้ หมอดารินได้กลับมาประจำการ ณ ที่เดิมแล้ว สามารถรับบทต่อไปได้ทันที จึงประกาศให้ทราบโดยทั่วกันจ้าาาาาาาาาา

จากคุณ : หมอดาริน - [23 เม.ย. 12:07:40]

ความคิดเห็นที่ 3

ตั้งทีเดียวสองกระทู้เลยหรือครับ แหมแต่ก็ดีเหมือนกันนะ
กระทู้ข้างล่างก็บู้ลิ้ม กระทู้นี้ก็เพชรพระอุมา
ดีดี ปุ๋ยปุ๋ย (ว่าแล้วก็สูบไปป์ต่ออย่างสบายอารมณ์)

จากคุณ : เชษฐา - [23 เม.ย. 12:36:22]

ความคิดเห็นที่ 4

งงแล้วล่ะ...ไหงชาวเพชรพระอุมาแตกคอกันมาตั้งกระทู้
เพชรพระอุมาภาคใหม่ตั้ง2กระทู้ล่ะเนี่ย..
แล้วเราจะเข้าไปเล่นอันไหนดี...
ขอบอกว่า.......โลกนี้ขาดมันตรัยไม่ได้นะเฟ้ย ฮ่าๆๆๆๆ

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [23 เม.ย. 12:36:55]

ความคิดเห็นที่ 5

ถ้ำมรกตแท้จริงเป็นสถานที่ลึกลับอยู่ในประเทศมูรูมูตู
ของอัฟริกา(เดี๋ยวปากีสถานเดี๋ยวจีนเอาให้มันรอบโลก
เลยเป็นไง) ซึ่งพอดีมีพรหมแดนติดกันกับกรุงเทพฯ
(ใครอย่าเถียงนะ) สามารถไปซื้อของที่เยาวราชแล้วเลย
ต่อไปทัวร์ป่าซาวันน่าได้ทันที

อุงก้ะ มันตรัยได้เอาเกิดและดารินไปซ่อนไว้ที่นั้น
พร้อมประกาสตั้งตัวเป็นหัวหน้าเผ่าอูกานดาเบส
(มันตรัยสำเร็จวิชาจิ้งจกเปลี่ยนสีสามารถเปลี่ยน
ชื่อและชุดลิ้วล้อได้ทุกสภาวะอากาศ)

รพินทร์ไพรวัลย์หลังจากปราบโจรมูจาฮิดินสำเร็จก็
ได้รับความดีความชอบจากพลเอกชาญศึกมากมาย
ขณะดีใจได้ไม่นานถูก พลเอกฯสั่งให้ไปสืบดู
แผนการชั่วร้ายของชนเผ่าอูกานดาเบส ซึ่งที่จริง
เป็นเผาพื้นเมืองป่าเถื่อนสุดๆ ยังไม่มีไฟฟ้าใช้เลย
แต่แอบประดิษฐ์นิวเคลียร์พลังปุ๋ยขี้วัวจะยึดครองโลกแล้ว
ถ้าไม่ไป พลเอกฯจะริบโบนัสและตั๋วลดราคาอาบอบนวด
โมนาลิซ่าเสีย

รพินทร์ และคณะจึงต้องจำใจไปอีกครา ...

จากคุณ : เส่ย - [23 เม.ย. 13:31:08]

ความคิดเห็นที่ 6

เนื่องจากแต่คราวก่อน ไชยยันต์ อนันตรัย มิได้ร่วมขบวน
เพราะติดภารกิจนำฝรั่งทัวร์แถวๆไหหลำ
กลับมาครานี้เขากลับพลันสะดุ้งเหยงเมื่อทราบข่าว
บุตรชายทายาทคนเดียวของเขาปรากฏตัวในสภาพตัวเต็มวัย
กระทั่งยังหล่อเกินหน้าเกินตาเขาอีกด้วย
แต่อย่างไรไพรวัลย์ก็เป็นบุตรชายของเขา ทำใจให้ยอมรับมิใช่เป็นเรื่องยากเย็น

ไชยยันต์คาดคิดไม่ถึง คณะของเชษฐาถึงกับรวยยิ่งขึ้นกว่าเดิม
แม้แต่เจ้าเกิดเจ้าเส่ยซึ่งเป็นลูกน้องรพินทร์ก็มีฐานะดีขึ้นทันตา

มาตรว่าความอิจฉาจะบันดาลให้ดวงตาคนเราลุกเป็นไฟได้
แต่ดวงตาของไชยยันต์กลับเยือกเย็นผิดธรรมดา
กระทั่งยังมีแววยิ้มแย้มอีกด้วย

"โฮย นายทหาร...ไม่ต้องกลับไปแล้วที่ถ้ำนั้นน่ะ
พวกเพื่อนๆนายทหารขนมาหมดถ้ำแล้ว"
เกิดเป็นผู้ตอบเมื่อเขาลองเลียบเคียงถามถึง
ไชยยันตร์ซึมเซาไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็ยังกล่าว
"เปล่าหรอกเกิด ฉันอยากจะไปตรวจสอบอีกทีว่า
เจ้ามันตรัยมันยังอยู่แถวนั้นหรือเปล่า เราจำเป็นต้อง
ถอนรากถอนโคนมัน"

"นายทหารอย่าไปกังวลถึงเจ้านั่นเลย ป่านนี้จำแลงตัวไปรออยู่ที่อูกานด้าแล้วมั้ง"

ไชยยันต์พลันได้คิดถึงทวีปอาฟริกา เนื่องเพราะเขาก็ทราบว่า
ที่นั่นก็มีทรัพย์สมบัติมากมายอยู่ในป่าลึก ไปที่นั่นอาจสมหวัง

"พวกเราต้องติดตามนายรพินทร์ไปที่นั่นอยู่แล้ว นายทหารไปกับพวกเรามั้ยล่ะ
ไม่แน่นา นายทหารอาจจะได้เมียเผ่ามูรูมูตูหลายคนก็ได้"เจ้าเส่ยชักชวน

อา...ได้การ ทั้งทรัพย์ทั้งเมีย
"ไปซี แต่เดี๋ยวฉันต้องไปคุยกับเชษฐาก่อน"

โดยมิต้องเอ่ยชักชวนหลายครั้งให้รำคาญ ไชยยันต์ตกลงใจร่วมขบวนเดินทางทันที

จากคุณ : untitled - [23 เม.ย. 15:50:47]

ความคิดเห็นที่ 7

ที่บ้านวราฤทธิ์...

"ก็อย่างที่ผมว่ามานี่แหละครับคุณเชษฐา"ไชยยันตร์กล่าว
"ผมอยากจะตามพวกคุณไปด้วยเพื่อจะได้ผดุงความ
ยุติธรรมแห่งโลกและช่วยเกิดกับดารินออกมา"
พูดไปงั้นเองแหละความจริงในใจนึกอยากจะไปฟันศึก
และฟันสาวมูรูมูตูเต็มทีแล้ว

เชษฐาหันไปมองทางหน้าต่าง สูบไปป์พลางกล่าวว่า
"เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วง ปุ๋ยปุ๋ย ผมได้เตรียมแผนการเอาไว้แล้ว"

"แผนการอะไรล่ะครับ"

"ตอนเช้าวันนี้เอง หมอดูต้นมะขามสวนหลวงร.๙
(อยู่สนามหลวงไม่ไหวไปใบ้หวยผิด) ได้เมลมาบอกผมว่า
ดวงเรามีดาวราหูเข้าแทรก ปุ๋ยปุ๋ย จะโจมตีตรงๆไม่ได้ ต้องหา
ทางปลอมตัวเป็นนิโกรเข้าไปแฝงตัวอยู่ในหมู่ชาวพื้น
เมือง ปุ๋ยปุ๋ย สบโอกาสก็ลอบเข้าเผ่าอูกานดาเบส ลอบกัดมันอีกที"

ไชยยันตร์หัวเราะหึหึ กล่าวว่า"ดีเหมือนกัน ตามปกติผม
แค่tallกับhandsomeมาตลอด วันนี้จะได้ปลอมให้ตัวดำ
ครบสูตรtall dark and handsome พอดี "หยุดสักครู่แล้ว
กล่าวต่อ"ได้ยินว่าถ้ำมรกตมีมรกตมากมาย ผมเตรียม
เครื่องมือขุดเจาะมาแล้ว เรารีบไปเซาะมาให้หมดเถอะ"

"ไม่ได้"เชษฐาปราม"ลูกผู้ชายชาตรีอกสามศอกอย่างพวก
เรา ต้องไม่ละโมภโลภมาก ปุ๋ยปุ๋ย ทำแค่เพื่อรักษาความยุติธรรมเท่านั้น"
พูดจาไม่ได้มองกองสมบัติข้างๆที่ตนกอบโกยมาจากถ้ำ
อาลีบาบาคราวก่อนเลย

ไชยยันตร์ยิ้มอย่างรู้ใจกล่าวว่า"แล้วแต่คุณชายเถอะครับ"
พลางเหลือบมองไปยังเสียมขนาดใหญ่ในเป้ของเชษฐาเอง

เชษฐา หัวเราะหึหึปุ๋ยปุ๋ยกล่าวว่า"ดี ออกเดินทางพรุ่งนี้
เลย วันนี้ต้องไปลากตัวรพินทร์กลับออกมาจากโมนาลิซ่า
ก่อน แงซาย อนุชา หนานอิน ไพรวัลย์ เอ้ยกลับมาร่วมทีมได้แล้ว"

จากคุณ : เชษฐา - [23 เม.ย. 22:19:23]

ความคิดเห็นที่ 8

อย่างไรก็ตาม ผมต้องตามมาเป็นพระเอกอยู่แล้ว เสพติดไปโรงบาลที่วังทองหลางเขาก็บอกว่าผมหมดหวังทำอย่างไรก็ไม่หาย ต้องเป็นพระเอกเรื่อยไปอ่ะ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [24 เม.ย. 11:13:59]

ความคิดเห็นที่ 9

พรานใหญ่คร้าบ ไปตามพระรองมาเล่นด้วยกันหน่อยเถอะครับ
เปิดกระทู้ตลุยยุทธภพข้างล่างไว้
แต่ท่าทางจะไม่สบอารมณ์จิ๊กโก๋(รุ่นดึก) เลยหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้นิ

จากคุณ : หนานอิน - [24 เม.ย. 13:10:51]

ความคิดเห็นที่ 10

โอ้โฮ พลับพลึงตั้งกระทู้แล้วหายไปเดี๋ยวเดียวอ่ะ
ไปถึงแอฟริกากันแล้ว อุตส่าห์ไปมั่ว ๆ เนื้อเรื่องตอนก่อนไว้ แก้ข้อหาเมาน้ำแห้ว
ให้กะลุงรพินทร์เรียบร้อยโรงเรียนเพชรพระอุมา นึกว่าคราวนี้จะได้เดินทางไป
แถวปากีสถานตะวันออก(บังคลาเทศในปัจจุบัน) แล้วพลับพลึงจะถือโอกาสเลย
ไปอินเดีย เนปาล ภูฎาน ซะหน่อย แต่ไม่ยักกะใช่
ตอนนี้ก้อเลยแต่งต่อไม่ถูกง่ะ

ยังงี้พลับพลึงขอตามแม่ลั่นทมกะน้าแสงโสมไปช็อปดีกว่า
ส่วนกระหังน้อยตอนนี้ก็กำลังปิดเทอม ไม่ต้องไปโรงเรียน
ดังนั้นพลับพลึงต้องพาไปทัศนศึกษาด้วยกานนน... ไม่ให้เดินทางไปด้วย

ป้าหญิงดารินขา พลับพลึงขอแนะนำว่าป้าหญิงดารินไปช็อปกะพลับพลึงดีกว่าค่ะ
เพราะป้าอยู่คนเดียวนี่ต้องรับบทหนัก แหง ๆ ยิ่งเพชรพระอุมาภาคพันทิพนี่
พลับพลึงบอกได้เลยค่ะ ว่าเด็ก สตรี คนชรา ต้องรับบทหนักทั้งสิ้นค่ะ ป้าหญิง
ก็เคยประสบมากะตัวเองแล้วไม่ใช่หรือคะ (พลับพลึงแอบศึกษาบุคคลิกหนุ่ม ๆ
เรื่องนี้มาตั้งตะต้น ตั้งแต่สมัยอยู่หน้ากระทู้แล้ว)

ตาอินอีกคน ไปกะพลับพลึงด้วยก็ด้าย คราวก่อนลุงอนุชาขี่คอจนคอเคล็ดไป
หลายวันแล้วเป็นงาย จะมารับบทหนักต่อหรือตา...

บทอำลาของหนูน้อยหัวสีชมพู...
=====================================================
เนื่องจากลั่นทมสีชมพูและแสงโสมได้หายไปเป็นเวลาหลายวันไม่กลับ
กลับมาซักที มีเพียงลั่นทมสีชมพูส่งข่าว มาบอกว่าสุดสัปดาห์นี้ขอไปทัวร์ก่อน
ระยะแรกที่ห่างแม่มานั้นพลับพลึงสีชมพูก็สนุก สนานเป็นอันมาก แต่เมื่อเวลา
ล่วงเลยไปซักระยะ ความคิดถึงมารดาก็มากขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้าย ท้ายที่สุด
ก็ทนคิดถึงไม่ไหว จึงตัดสินใจอำลาจากขบวนนักแสวงโชค ออกเดินทางพร้อมกับ
กระหังน้อย เดินทางไปหาลั่นทมสีชมพู ...

=======================================================

ขอเชิญ หนุ่ม ๆ ทั้งหลายสนุกกันให้พอนะค้า...พลับพลึงไปล่ะ Bye

จากคุณ : พลับพลึงน้อยสีชมพู (Login) - [24 เม.ย. 15:27:10]

ความคิดเห็นที่ 12

อะไรกั้น หนูพลับพลึง หนูจะมาทิ้งพวกเราไปได้อย่างงาย
ตั้งกระทู้เอาไว้เองนี่หว่า เฮ้อแล้วอย่างนี้ใครจะมาเป็นลูก
หาบของพวกเราล่ะ แม่ดารินก็ถูกจับอยู่ ผู้หญิงที่เหลือก็ไป
ช้อปหมด พวกเราลูกผู้ชายแข็งแรงก็ต้องเก้ก ไม่อาจเสีย
เวลาแบกหามได้ เอาเป็นว่าหน้าที่นี้ยกให้คุณชายใหญ่
รับเกียรติแล้วกัน ตอนที่ก่อนก็เก้กพอแล้ว อิอิ

จากคุณ : เส่ยผู้น่ารัก - [24 เม.ย. 16:06:48]

ความคิดเห็นที่ 13

อะไรกัน! ทำไมพักนี้มีแต่คนรุมแกล้งเชษฐา
กระทู้ข้างล่างก็ให้ล้างจาน กระทู้นี้ก็ให้ขนของ
เออ ยอมแบกก็ได้ เดี้ยะคอยดูไปก่อนผู้หัวเราะทีหลัง
ย่อมดังกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปุ๋ยปุ๋ย

จากคุณ : เชษฐา - [24 เม.ย. 16:53:22]

ความคิดเห็นที่ 14

5555
ผมว่าชาวถนนนักเขียนนี่ชักจะยังไง ๆ พิกลอยู่นา
ต่อเรื่องก็ไม่ต่อให้ติด ฉีกกันไปคนละแนว กะดังคนเดียวหรือไงเพ่
แล้วยังชอบเล่นแต่กับผุ้ชายด้วยกันอีกแน่ะ
ดูรังเกียจผู้หญิงจั๊ง หรือเป็นพวกทีมสตรีเหล็กป่าวฟะ
ยังงี้คนอ่านชายหยั่งผมเซ็งแย่ดิคับ
มีแต่ตอไม้ ม่ายหวาย ไปหาเรื่องอื่นที่มีสาว ๆ สวย ๆ ดีฝ่า

จากคุณ : คนอ่านอีกคน - [24 เม.ย. 18:00:58]

ความคิดเห็นที่ 15

666666
ไม่ช่ายมีแต่ผู้ชายนะยะ ผู้หญิงก็มีอยู่เยอะแยะ
แต่อีเล่นไปช้อปกันหมด ปล่อยให้พวกเดี้ยนเหี่ยวแห้ง
อยู่อย่างนี้แหละตัว ว่าแต่ตัวหล่อล่ำแค่ไหนยะ
แหมเดี๋ยวแม่มันเขี้ยวจับปล้ำเสียะหรอกนาย

(ไปว่าคุณชายชดเอาไว้มากตัวเองกลับเป็นเอง เอ้ะยังไง)

จากคุณ : เส่ยผู้สวมวิณญาณตุ้ดตอบ - [24 เม.ย. 18:57:57]

ความคิดเห็นที่ 16

หลังจากเดินทางกลับมาอย่างอิ่มเอมกับการท่องเที่ยว - ทัวร์ ในวันหยุดสุดสัปดาห์>
นางไม้ลั่นทมคลิกเปิดอ่านเพชรพระอุมาฉบับพันทิพแล้ว ให้บังเกิดความมึนงง
และสับสนในดวงจิตเป็นยิ่งนัก เหตุเพราะเรื่องราวแตกแยกออกเป็นหลายกระแส
เหลือเกิน อ่านจนเวียนหัวแล้วก็ให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ อยู่ ว่าหลังจากเรายักย้ายถ่ายเท
เรื่องราวมาสู่เส้นทางใหม่ (ของตารพินทร์ กะคุณชายกลางเค้า) ก็คล้ายว่าต่างคนต่าง
เขียนแต่เรื่องราวที่เป็นความคิดของตัวเอง ไม่ค่อยสัมพันธ์เป็นอันหนึ่งเดียวอย่าง
ที่เราเคยเป็นมาเช่นในฟากกระทู้เท่าไรนัก (คุณชายกลางคงรู้สึกก่อน และเซย์กู๊ดบาย
อย่างเป็นทางการไปแล้ว) จากความรักใคร่ผูกพันกันทางตัวอักษรแม้ไม่เคยพูดคุยกันในเรื่องอื่น
ตอนนี้คลับคล้ายห่างเหิน ต่างคนต่างเดินคนละก้าวสองก้าวอย่างไรไม่ทราบได้
ลั่นทมจึงคล้ายจะหมดไฟในการต่อถ้อยความและเรื่องราวเช่นกัน
ณ เวลานี้ คงต้องขอเป็นฝ่าย รออ่าน เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ก่อน ถ้าแนวโน้มจะกลับมาเป็น
เช่นเดิม ไฟในการร่วมคิดร่วมเขียนคุกรุ่นมาใหม่ คงจะได้พบกันอีกนะคะสมาชิก
wink

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [25 เม.ย. 02:44:18]

ความคิดเห็นที่ 17

หลังจากกลับมาประจำฐานที่มั่นเดิม และได้พยายามศึกษาเรื่องที่ชาวเพชรพระอุมาทุกท่านได้แต่งไว้ บัดนี้ หมอดารินรู้สึกว่า ไม่สามารถคิดมุขมาต่อเรื่องให้ทุกท่านได้แล้วววววว ไม่รุ้จะโผล่ตอนไหนดี โดนจับอยู่ไหนก็ไม่รู้.................................

จากคุณ : หมอดาริน - [25 เม.ย. 04:37:31]

ความคิดเห็นที่ 18

รวบรวมกำลังพลให้พร้อมเหมือนเดิม
แล้วกลับมาเริ่มต้นกันใหม่เหอะ

จากคุณ : แงซาย - [25 เม.ย. 08:30:50]

ความคิดเห็นที่ 19

นั่นสิแงซาย รวมพลแล้วตั้งกระทู้ใหม่เหอะ มั่วเต็มทีแล้วเนี่ย

จากคุณ : หมอดาริน - [25 เม.ย. 08:50:03]

ความคิดเห็นที่ 20

ถ้างั้นขอความเห็นจากทุกคน
ว่าเรื่องราวจะเริ่มต้นอย่างไร ที่ไหน

เมื่อพร้อมทุกฝ่ายแล้วค่อยไปเปิดกระทู้ทีเดียวเลย
ดีมั้ยครับ

จากคุณ : แงซาย - [25 เม.ย. 08:58:35]

ความคิดเห็นที่ 21

ไปปะกระทู้ปลุกระดมม็อบไว้แล้วนะ ที่
http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W583500.html

จากคุณ : แงซาย - [25 เม.ย. 12:16:54]

ความคิดเห็นที่ 1

ลุงรพินทร์ขา ลุงอนุชาตามหาบัวลอยเจอ หรือยังคะ พลับพลึงฝากไปบอกหน่อยค่ะ
ว่าคงหาไม่เจอหรอก เพราะบัวลอยไปสวรรค์ซะแล้วอย่างที่ น้าแอ๊ด คาราบาว เคยร้อง
เพลงนี้ให้ฟังงัยคะ " บัวลอย เจ้าเพื่อนยาก ทำไมจากข้าเร็วเกินไป..."

ถ้าจะเจอคงเจอแม่ค้าขายบัวลอยมากกว่า... ฮิ ฮิ
======================================================
มาขอทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก่อนค่ะ ก่อนที่เพชรพระอุมาจะล่มซะก่อน
(เพราะแฟน ๆ หนีปายกันหมด)

แม่ลั่นทมขา กลับมาแล้วหรือคะ ไหนว่าจะแค่ไปช็อปแค่นั้นงัย เล่นหนีไปทัวร์เฉยเลย
ไม่ชวนลูกสาวไปด้วย ไม้ย้อม ไม่ยอม แง้ แง..
เรื่องที่แม่ลั่นทม เห็นว่าตอนนี้เนื้อเรื่องแตกแยก นั้นคงมีนิดหน่อยค่ะ คือคุณเชษฐา
แต่งให้รพินทร์ ไพรวัลย์มีฝาแฝด แต่พลับพลึงดั้นนำเจ้ารพินทร์โคลนนิ่งสมัยอยู่
หน้ากระทู้ของแม่ลั่นทมมาแจม เรื่องมันก็เลยไปกันคนละแนวกัน แต่ตอนจบตอน
คราวก่อน คุณหนานอินก็จับมารวมกันได้แล้วนี่คะ กำจัดเจ้ารพินทร์ตัวปลอมไปซะ
จอมโจรมูจาฮิดีนสลายตัว คณะนักเดินทางทั้งหมดก็กำลังจะไปช่วย คุณหญิงดาริน
กับเกิดกันต่อไป ณ ถ้ำมรกต (ส่วนที่ตั้งของถ้ำนี้จะอยู่ที่ไหนนั้น ตกลงกันเองนะคะ)

คุณมันตรัยสีฟ้า ขา ชาวเพชรพระอุมาไม่ได้แตกคอเรื่องการตั้งกระทู้นะคะ
แต่ในตอนก่อนนั้น พลับพลึงเห็นว่ามีเรื่องบู้ลิ้มเข้ามาเยอะมาก ก็เลยเสนอแนะ
ให้ตั้งกระทู้ใหม่ขึ้นมาซักกระทู้นึง เกี่ยวกะชาวยุทธจักรไปเลย เรื่องที่เสนอไปคือ
เรื่องมังกรหยก แต่ดูแนวโน้มสมาชิกท่านอื่นจะชอบเรื่องลูกปลาน้อยกันมาก
คุณรพินทร์ ไพรวัลย์ก็เลยตามใจปรารถนา ใครจะเป็นตัวไหนก็เป็นกันปาย
ส่วนเพชรพระอุมา ตอนตลุยถ้ำมรกต นี่พลับพลึงตั้งขึ้นมานี่ก็เพราะ สมาชิกบางท่าน
ไม่ถนัดแนวบู๊ลิ้มก็คิดว่าควรจะยังมีเรื่องแนวปกติให้เล่นกันต่อไป
สำหรับถ้ำมรกตก็เป็นอาณาบริเวณของท่าน ดังนั้นเชิญสำแดงอิทธิฤทธิ์ตามสะดวกค่ะ

คุณหญิงดารินขา คุณหญิงดารินน่ะยังถูกเจ้าอับดุลมันตรัย คุมขังอยู่ ณ ถ้ำมรกต
กับตาเกิด นั่นแหล่ะค่ะ ไม่ได้เคลื่อนย้ายมาซักจิ้ดนึง เพราะไม่มีใครยอมไปช่วย
ตอนนี้ก็กำลังจะไปช่วยกันอยู่งัยคะ

ส่วนเรื่องที่คุณชายเชษฐารำพึงรำพันเรื่องที่คุณหนานอิน รีบจบตอนที่แล้วนั้น
พลับพลึงคิดว่าคงเป็นเพราะ มีสมาชิกที่แสดงบ่นกันมาว่า กระทู้ชักจะยาว load กัน
ลำบาก คุณหนานอินก็เลยแต่งตอนจบของตอนก่อนให้ เพื่อว่าจะได้เล่นตอนใหม่กัน
ต่อไป เรื่องนี้พลับพลึงก็เห็นด้วยนะคะ ว่าน่าจะเขียนให้จบเป็นตอน ๆ ไปดีกว่า
(ง่ายต่อการติดตามหน่อย ไม่ต้อง load มาอ่านทีละหลาย ๆ กระทู้)
แต่เรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความคิดของพลับพลึงเท่านั้นนะคะ ส่วนความเห็นของท่านอื่น
จะให้เป็นไปอย่างไร ก็แล้วแต่จะตกลงกันเองก็แล้วกันค่ะ

=======================================================
สรุป ตอนที่แล้วเป็นอย่างไรก็ช่างมันเถอะ ตอนใหม่แต่งกันให้ดี ๆ ก็แล้วกันเน้อ
แฟน ๆ หาย นักแสดงหนี เรตติ้งตก ไม่รู้ด้วย ฮิ ฮิ

ป.ล. ความจริงพลับพลึงอยากจะเสนอว่าก่อนจะเริ่มตอนใหม่กันเราน่าจะไปเปิดกระทู้
ประชุมกันนอกรอบซะก่อน แล้วค่อยมาเล่นกัน จะได้เป็นเรื่องเป็นราวที่ใจประสานใจ
ซักหน่อย แต่คิดไปคิดมาแล้ว มันจะเป็นการจำกัดจินตนาการของแต่ละคนกันมากไป
ก็เลยล้มเลิกความคิด

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [25 เม.ย. 12:41:04]

ความคิดเห็นที่ 1

ทำ link ให้ลุงแงซายค่ะ กระทู้ระดมพลพบกันที่
http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W583500.html

จากคุณ : พลับพลึง - [25 เม.ย. 13:00:06]

ความคิดเห็นที่ 1

ทำ link ให้ลุงแงซายค่ะ กระทู้ระดมพลพบกันที่
http://pantip.inet.co.th/cafe/writer/topic/W583500.html

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [25 เม.ย. 13:04:43]

ความคิดเห็นที่ 22

ขอบใจจ้ะหนูพลับพลึง (พูดพลางตบหัวเบาะๆ 2 ที)

จากคุณ : แงซาย - [25 เม.ย. 13:09:45]

ความคิดเห็นที่ 1

โธ่เอ้ย นึกว่าแตกคอกันเรื่องอะไร ถ้าแค่เรื่องสาเหตุที่
รพินทร์มีสองคนนั่น ก็อย่าไปสนมันเลยจิ้บจ้อยนิดเดียว
ตอนแรกผมเห็นคุณแงซาย คุณเส่ยออกมาบอกว่าเป็น
ฝาแฝด ต่อมาคุณวิรงรองตามมาบอกว่าเป็นโคลนนิ่ง
แล้วหายไปเลย ผมก็เลยเอาตามข้างแรก แต่เมื่อ
คุณพลับพลึงกับคุณหนานอินบอกว่าโคลน
ก็เอาโคลนเถอะจะไปซีเรียสทำไมกระทู้นี้มันไม่มีสาระ
ตั้งแต่แรกอยู่แล้วเล่นสนุกๆน่าครับ

ที่เส่ยมันออกมาบอกว่าจะไปแอฟริกา คิดว่าหลายคน
คงไม่อยากเล่นที่นั่นด้วยเลยจะให้ทำตอนใหม่
ก็ทำกันไปเถอะ ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว ไม่ได้เล่นเอาจริง
เอาจังสักหน่อย ยึดหลัก "ยอมๆกันไว้ก่อน" ครับ

จากคุณ : เชษฐา - [25 เม.ย. 13:23:17]

ความคิดเห็นที่ 1

แนะว่าถ้าจะเริ่มก็ต่อที่กระทู้นี้แหละอุตส่าห์พิมพ์ชื่อ
ตอนมาแล้ว ขึ้นทำไมอีกให้เปลีองกระทู้

จากคุณ : เชษฐา - [25 เม.ย. 13:28:48]

ความคิดเห็นที่ 23

คืออย่างนี้ครับคุณชาย ที่จะขึ้นกระทู้ใหม่กันนั้นก็เพื่อรวมตัวกันง่ายขึ้นเท่านั้นเองครับ เพราะจะต้องมีการสรุปเนื้อหาก่อนอยู่แล้ว
ไม่งั้นทุกคนก็จะงงกันเองว่า เข้ามาต่อในนี้แล้ว ตกลงเนื้อหาจะไปทางไหนกันแน่
และเนื้อหาไหนจะเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับเนื้อเรื่องต่อไป

ก็เลยให้ไปคุยกันที่กระทู้รวมพลกันซะก่อนให้แน่นอน
แล้วจะกลับมาดำเนินเรื่องต่อในนี้ก็ยังได้

เท่าที่ดู ทุกคนอยากดำเนินเรื่องต่ออยู่แล้วครับ
แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากไหนเท่านั้นเอง

จากคุณ : แงซาย - [25 เม.ย. 15:00:26]

ความคิดเห็นที่ 25

ไม่เอาตามเส่ยก็ไม่เป็นราย เส่ยแจมได้ตลอดอยู่แล้ว

จากคุณ : เส่ย - [25 เม.ย. 16:42:57]

ความคิดเห็นที่ 26

กำลังรออยู่อย่างระริกระรี้....
เร้วๆ ยังไม่ได้ทำร้ายรพินทร์เลย หึหึหึ
การมี2กระทู้นี่มันก็ดีเหมียนกันเนอะ อิอิ
เสียอย่างเดียะ...เมื่อย ถ้าแบ่งภาคไปเล่น
หลายกระทู้จนเกินไป...
แต่มันตรัยช๊อบชอบ

จากคุณ : มันตรัย - [25 เม.ย. 17:31:39]

ความคิดเห็นที่ 27

ไอ๊หยา...หายไปสองวันเต็มๆ นี่ยังมิได้สตาร์ทเดินทางกันอีกหรือนี่

แต่แรกคิดว่ารอเรา แท้จริงยังถกเถียงกันมิรู้จบ...

ผมสรุปให้มั้ยครับ

เท่าที่อ่าน ตอนนี้เราก็เปรียบดั่งเริ่มต้นเดินทางกันใหม่อยู่แล้ว น้อยกับเกิดก็ยังคงถูกจับอยู่
เอาเป็นว่าไปอาฟริกากันเหอะ น้อยกับเกิดก็ถูกจับอยู่อาฟริกาก็แล้วกัน
ตอนนี้เราต้องมุ่งอาฟริกาเพื่อช่วยเหลือสองคนนี่ก่อน แล้วจากนั้นก็แล้วแต่ว่าแก๊กใครจะพาไปทางไหน
พวกเราก็เฮโลกันไปทางนั้น ดีมะ

น้องพลับพลึงสีชมพูอย่าน้อยใจไปเลยจ้ะ หนีแม่ไปเที่ยวอาฟริกากับพี่เหอะ

มามะ...ใครยังไม่มาก็รีบมาซะนะ อย่างน้อยผมก็รออยู่คนนึงละ แล้วจะได้รีบออกเดินทางไปช่วยน้อยกับเกิดกัน

จากคุณ : ไชยยันต์ - [25 เม.ย. 20:23:56]

ความคิดเห็นที่ 1

ในห้องสมุดเนี่ยมีรพินทร์คนเดียว เป็นคุณรพินทร์ที่ไปไหน ๆก็ใช้ชื่อรพินทร์อ่ะคับ เขาไม่ได้ใช้นามสกุล ผมน่ะรพินทร์ ไพรวัลย์ ใช้ชื่อนี้เฉพาะกระทู้เพชรพระอุมาเท่านั้น เวลาไปกระทู้อื่นผมก็ใช้อีกชื่อหนึ่ง

เข้าใจว่าที่มีมาในกระทู้เพชรพระอุมาก็เป็นผมคนเดียวเท่านั้นแหละครับ บางทีคุณรพินทร์ก็มาแจมบ้าง แต่ตอนนี้ก็เห็นหายไปนานแล้วครับ ผมก็คิดถึงเขาอยู่เหมือนกัน

กระทู้เซียวฮื้อยี้ผมตั้งเองแหละ ด้วยความซ่าไง ผมก็เล่นทั้งสองกระทู้นั่นแหละครับ ตอนอยู่ห้องสมุดมันไปทางเดียวกันได้เพราะว่ามีคนเล่นไม่มากครับ มีตัวหลักๆ แค่สามสี่คน บางทีก็สองคน ก็เลยไม่ค่อยแตกกันไป มาอยู่ที่นี่มีสมาชิกเยอะดี ทุกคนมีจินตนาการของตัวเองก็สนุกไปอีกแบบ ผมเปิดมาทีไรหัวเราะกลิ้งทุกที ทึ่งในจินตนาการของแต่ละคน ..... ยังไงก็ตามแต่ จะไปไหนผมก็ไปด้วยล่ะคับ...ม่ายงั้นใครจะมาเป็นแฟนคุณหญิงดาริน ใช่ม้าตัวเอ๊งงงงงงงง

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [26 เม.ย. 11:18:44]

ความคิดเห็นที่ 28

อารายง่ะ คุณรพินทร์ ไพรวัลย์ อ่านทีไรนึกว่าเสือกไส ไล่ส่งคุณหญิงดารินทู้กที
ตอนนี้มีคู่แข่งมาหลายคน รีบบอกว่าเป็นคู่กะคุณหญิงดารินเชียว กลัวถูกปลดกลางอากาศรึงาย..คิ คิ คิ

จากคุณ : ขาประจำ - [26 เม.ย. 15:15:33]

ความคิดเห็นที่ 32

คุณขาประจำคะ

อย่ามาว่าพระเอกของดิฉันนา
อารายกัน เดี๋ยวก็มาว่าเสือกไสไล่ส่ง
เดี๋ยวก็มาว่ารีบมาเป็นคู่กับคุณหญิงดาริน
แล้วจะเอาไงแน่คะคุณขาประจำ
ที่สำคัญ ดิฉันก็เห็นพระเอกของดิฉันเสือกไสไล่ส่งสาว ๆ มาทุกกระทู้ล่ะคะ
ใช่จะทำเฉพาะคุณหญิงดารินคนเดียวซะที่ไหน
กระทู้ก่อน ๆ หน้านี้สาว ๆ โดนหนักกว่านี้เยอะค่ะ ลองไปอ่านดูซิคะ
นี่ดีคุณหญิงดารินเป็นนางเอก ก็เลยถูกหยอกเย้าเล่นนิดหน่อยเอง
ตามประสาคนรักกัน ถือว่าเล็กน้อยมากค่ะ คุณขาประจำก้อ
เฮ้อ..อยากเป็นคุณหญิงดารินมั่งจังเลย

จากคุณ : ขาประจำอีกคน - [26 เม.ย. 17:47:04]

ความคิดเห็นที่ 33

ใครนะช่างว่า ผมเสือกไสไล่ส่งสาว ๆ ไม่จริงหรอกครับ ขอเถียงอย่างสุดตัว ผมเล่นไปตามบทเท่านั้นเอง ใจจริงน่ะอยากให้อยู่ใกล้ ๆกันทุกทุกคนแหละ เหอเหอ

ฟามจริงก็คือ แต่ผู้หญิงอ่ะดิ เสือกไสไล่ผม อย่างคุณแสงโสมเนี่ยก็ถีบหัวส่งผมมาอย่างกับผมเป็นเรือจ้าง ไปแต่งงานกับเสี่ยร้อยล้าน หน้าผมยังเป็นรอยเท้าเธอจาง ๆอยู่จนบัดนี้เลย

คุณหญิงก็ใช่ว่าจะได้อยู่เป็นคู่ชื่นกันที่ไหน คุณพนมเทียนแกก็กีดกันตลอดภาคสองสาม ภาคสี่ห้าหก ถ้าไปตามอ่าน (ใครมีกระทู้เก่า ๆมาแบ่งกันบ้างดิ ผมไม่ได้เก็บไว้เลย) ผมจะพบได้ก็เฉพาะในฝันเท่านั้นเอง..

ตอนนี้ขอเล่นตัวนิดหน่อยมีมาตัดพ้อต่อว่า เชอะพวกผู้หญิงนี่ข่างร้ายเหลือจริง ๆ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [26 เม.ย. 18:12:31]

ความคิดเห็นที่ 34

เอ คุณรพินทร์คะ ดิฉันว่าคุณแสงโสมเธอออกจะน่ารักอย่างนั้น
จะไปถีบหัวส่งคุณได้ลงคอยังไงล่ะคะ
ถ้าเธอทำจริง ดิฉันว่าคงจะมีสาเหตุอะไรซักอย่างมั๊ง
ที่ทำให้เธอทำอย่างนั้นได้น่ะ
คุณรพินทร์ลองทบทวนดูดี ๆ ซิคะ ว่ามีอะไรหรือเปล่า
ดิฉันจะลองพยายามช่วยนึกนะคะ ถ้านึกได้แล้วจะมาบอกให้ค่ะ

สำหรับคุณหญิงดารินเนี่ย ตอนนี้คุณก็ได้พบตัวจริงแล้วนี่คะ
น่า...คราวนี้ไม่ใช่ความฝันแล้ว ของจริงเลย
อุตส่าห์รอนางเอกมาตั้งนานได้เจอตัวจริงแล้วล่ะค่ะ
เอ้า..ดิฉันช่วยลุ้นสุดตัวค่ะ ขอให้รักหวานชื่นนะคะ
(ด้วยความอิจฉาโดยบริสุทธิ์ใจเลยนะคะเนี่ย...
.......คุณหญิงอย่าซีเรียสนะคะ ล้อเล่น)

จากคุณ : ขาประจำอีกคน - [26 เม.ย. 18:59:18]

ความคิดเห็นที่ 35

เอาไงครับจะมูรูมูตูไม้ จะได้ไปกันเลย

จากคุณ : เชษฐา - [26 เม.ย. 19:10:12]

ความคิดเห็นที่ 36

ก็เพราะผมจนอ่ะดิ ตอบง่ายจะตายไป คุณขาประจำอีกคน....ผมเกลียดคนรู้ทันง่ะ โย่ะ ออกเดินทางกันดีฝ่าเนอะคุณชายใหญ่ คิดเรื่องผู้หญิงมากแล้วปวดหัวใจ เฮ้อ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [26 เม.ย. 19:50:27]

ความคิดเห็นที่ 37

ออกเดินทางนะ

คณะของเชษฐามุ่งหน้าสู่ทวีปอาฟริกาใต้ทันทีด้วยสายการบิน "เหลาเหลาแอร์ไลน์" ซึ่งจองเที่ยวบินพิเศษ
เฉพาะกลุ่มด้วยความรวยอภิมหารวยจากทรัพย์สมบัติที่ขุดเจอคราวที่แล้ว

ขบวนเดินทางประกอบด้วยผู้ใดบ้างยังเห็นไม่เด่นชัด คาดว่าจะมี รพินทร์ หนานอิน เชษฐา เส่ย ไชยยันต์ และ
อีก 2-3 คนที่เห็นเงาตะคุ่มๆอยู่เบื้องหลัง

ทั้งหมดมาถึงยังจุดหมายทวีปอาฟริกาแล้ว เครื่องบินลอยอยู่เหนือน่านฟ้าชองทุ่งหญ้าสะวันน่า
แต่ว่าไม่มีรันเวย์ นักบินมิกล้านำเครื่องลง

เสียงประกาศกังวานไปทั่ว
"เลดี้แอนด์เจนเติ้ลแหม่น...เลดี้แอนด์เจนเติ้ลแหม่น...ขณะนี้สายการบินของเรามาถึงจุดหมายแล้ว...
ผู้โดยสารพิเศษทุกท่านโปรดตรวจสอบทรัพย์สินทั้งบนเบาะ ใต้เบาะ บนชั้น และอย่าลืมตรวจสอบ
หลังเบาะด้วยเผื่อคนอื่นลืมไว้...ขอทุกท่านลงจากเครื่องได้ แฟร์เวลล์ ลาก่อน เราคงไม่ได้เจอกันอีก..."

ทั้งคณะสะดุ้งเหยงไปตามๆกัน
"ลงยังไงเล่า จอดก่อนซี่" เชษฐาตะโกนโหวกเหวก

"ขออภัยท่านผู้มีเกียรติ...ทางเราลืมบอกไปว่า ที่นี่ไม่มีสนามบิน เราได้เตรียมร่มชูชีพไว้ให้ทุกท่านเรียบร้อยแล้ว
ขอทุกท่านลงในขณะที่เครื่องบินบินผ่านทุ่งหญ้าจะปลอดภัยที่สุดไม่ต้องกลัวติดกิ่งไม้...ขอย้ำ ทุกท่านโปรดลงได้แล้ว"

"สายการบินประเทศไหนฟะเนี่ย...คุณชายเลือกล่ะซีงานนี้" เจ้าเส่ยกล่าวพลางรีบเร่งสวมร่มชูชีพ

เสียงประกาศดังขึ้นมาอีก
"เราให้เวลาพวกท่าน 1 นาทีโดดให้หมด ใครไม่กล้าโดดเรามีเจ้าหน้าที่ชุดเฉพาะกิจช่วยส่งท่านให้พ้นจากตัวเครื่องได้
ขอย้ำ ให้เวลา 1 นาที ตอนนี้เหลือไม่ถึงแล้ว..."

ประตูเครื่องเปิดออกพร้อมๆกับลมกระโชกรุนแรง
รพินทร์ไม่ยอมทิ้งมาดพระเอก หงายหลังทิ้งตัวลงไป
หมุน 7-8 รอบเหมือนนักกระโดดน้ำ ไชยยันต์วิ่งมาจากท้ายเครื่องแล้วตีลังกาเหมือนซิโก้ก่อนจะพุ่งหลาวออก
ไปเป็นคนที่สอง หนานอินยื่นขาลงไปแตะอากาศเวิ้งว้าง แล้วทำท่าขนลุก ค่อยๆหย่อนตัวหล่นผลุบลงไปอีกคน
พวกที่เหลือหลับหูหลับตาโดดตามกันมา จนกระทั่งเหลืออีกสองคน

"คุณชายโดดก่อนซี...ไม่เอาแกน่ะแหละอ้ายเส่ยโดด...คุณชายน่ะแหละ..." เสียงสองคนเถียงกัน
เจ้าหน้าที่เฉพาะกิจปราดเข้ามาช่วยเหลือ เชษฐาเห็นท่าไม่ดีก็รีบกระโจนออกไปก่อน ตามมาติดๆด้วยเจ้าเส่ยซึ่ง
พุ่งหลาวออกไปไกลกว่าเพื่อนหลังจากมีเสียงดังพลั่ก

ทั้งคณะลอยเวิ้งว้างไร้น้ำหนักอยู่กลางอากาศเหนือทุ่งหญ้าสะวันน่า...เบื้องล่างเห็นลิบๆม้าลายวิ่งกันเป็นฝูงสวยงามยิ่งนัก

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [26 เม.ย. 20:43:29]

ความคิดเห็นที่ 40

คือ...เอ่อ...อ่า
เนื่องจากตัวจริงของเชษฐาเป็นเด็กเตรียมเอนท์
(จึงชอบปลอมตัวเป็นคนแก่)แหะ แหะ
ดังนั้นต่อจากนี้เหลือเวลาเพียงอีก๕เดือน
ผมจึงไม่สามารถเถลไถลได้แล้ว ต้องไปดูหนังสือก่อนเด้อ
ขอให้คุณๆเล่นกันไปเถอะ ปีหน้าถ้ายังมีเพชรพระอุมาอยู่จะมาร่วมแจม

จากคุณ : เชษฐา - [27 เม.ย. 09:00:44]

ความคิดเห็นที่ 41

รพินทร์ลงไปถึงพื้นอย่างสวยงามตามประสาชายเท่ ...ทันทีที่แตะพื้นเขาก็ปลดร่มออกม้วนร่มเก็บไว้ แล้วเดินไปสำรวจสัมภาระ พร้อมกับนั่งเดาในใจว่าเพื่อนร่วมคณะออกหัวหรือออกก้อย สามชั่วโมงผ่านไปรพินทร์ก็ยังไม่เห็นวี่แววของลูกทีม เขาเรื่มร้อนใจด้วยคิดว่าบางคนอาจจะไปตกพอเป๊ะในวงสิงโต และกลายเป็นดินเนอร์เนื้ออิมพอร์ตให้กับพวกมันไปเสียแล้ว.....

เดี๋ยวมาต่อครับ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [27 เม.ย. 20:26:26]

ความคิดเห็นที่ 42

ตอนแรกนึกว่าจะโดนโดนอาถรรพ์ถนนนักเขียนเล่นงานจนเพชรพระอุมาล่มซะอีก
ในที่สุดก็รอดพ้นมาได้ เย้

พรานใหญ่ จองพื้นที่ไว้แล้วทำไมไม่แต่งต่อล่ะครับ

คุณขาประจำอีกคนครับ ทำไมหนานอิน คุ้น ๆ สำนวนของคุณมากเลยก็ไม่ทราบนะ
ครับ มันคล้าย ๆ กับคนที่เล่นที่วิกนี้ยังงัยไม่ทราบ ไม่มาเล่นด้วยกันอีกหรือครับ
(หวังว่าหนานอินคงทายไม่ผิดนา)

คุณชายเชษฐา มาเดี๋ยวเดียวไปแล้วหรือครับ หนานอินกะว่าจะยกตำแหน่งผู้จัดให้
เชียว เพราะหนานอิน นาน ๆจะได้แวะมาซักที ยังไงหนานอินก็ขอให้สมปรารถนา
หวังไว้ที่คณะไหน ก็ขอให้ได้คณะนั้นนะครับ เอาใจช่วย

คราวนี้มาโผล่แอฟริกา คราวหน้าไปอเมริกาใต้ ไปตามหาขุมทรัพย์อินคากันบ้าง
น่าจะดีนะครับ ไปมั๊ย ไปมั๊ย
#####################################################
หลังจากแลนดิ้งทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้าโดยปลอดภัย หนานอินก็รีบปลดเจ้าร่มชูชีพ
ออกจากตัว แล้วลาก ๆ มาพับกอง ๆ ทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ ไม่อยากจะหอบไปด้วย
ให้มันหนักเปล่า ๆ ปลี้ ๆ แล้วรวบรวมสัมภาระประจำตัว ออกเดินทางตามหาสมัคร
พรรคพวกต่อไป

"นายทหาร นะนายทหาร ทำไม ทำมั๊ย ถึงเลือกมาที่นี่ได้นะ มาทั้งทีจะหาสายการบิน
ดี ๆ หน่อยก็ไม่ได้ เลือกมาด้ายสายการบินชื่อไม่น่าเพราะนี่ ดีนะที่หนานอินไม่เป็นอะไร
อวัยวะยังครบสามสิบสอง ไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายอยู่ผิดที่ผิดทาง
แล้วจะไปทางไหนกันล่ะนี่ เคยแต่ตระเวณแถวป่าเมืองกาญจน์ คราวนี้ไพล่มาถึง
แอฟริกา แผนที่ซักฉบับก็ไม่ได้พกมา หลงทางแน่ ๆ หนานอินเอ้ย แล้วคน
อื่น ๆ ไปอยู่ที่ไหนกันหมดล่ะนี่

เฮ้อ ! เดี๋ยวไปขอความช่วยเหลือจากเผ่าของนิเชา กะเผ่าอะไรก็ไม่ทราบที่ซ่อมรถให้
หนูนิโคล มาช่วยตามหาสมัครพรรคพวกดีกว่า(ไม่กล้าไปหาเผ่าอื่นอ่ะ รู้จักแค่นี้
และท่าทางสองเผ่านี้จะใจดีซะด้วย แต่สงกะสัยไม่หายว่าเผ่าที่ซ่อมรถให้หนูนิโคล
นี่เป็น เผ่าอะไรเหรอ)"

บ่นพึมพำไปตามเรื่องตามราว พร้อมกับสอดส่ายสายตาไปตามทุ่งหญ้า ป่าละเมาะ
เผื่อว่าจะได้เจอะเจอสมัครพรรคพวกบ้าง...
..................
แต่งต่อได้เลยครับรีบมาแต่งทางรอดดี ๆ ให้กับตัวเองซะก่อน ส่วนคนอื่นก้อ ตัวใคร
ตัวมันดิ (ไม่ใช่หนานอินเห็นแก่ตัวนะครับ เพียงแต่หนานอินไม่อยากถูกจับให้แลนดิ้งลง
กลางฝูงสิงโต หรือโขลงช้าง ก็เท่านั้นแหล่ะครับ ก็ขนาดช้างเลี้ยงยังไว้ใจไม่ได้เลยนี่นา
แล้วเจอช้างป่า สิงโตป่า ไม่หวายอ่ะ)

ป.ล. พรุ่งนี้ใครมีสิทธิ์เลือก สว. อีกครั้ง ไปเลือกซะนะครับ หนานอินรอลุ้นได้อย่างเดียว

จากคุณ : หนานอิน - [28 เม.ย. 15:14:34]

ความคิดเห็นที่ 46
คุณรพินทร์คะ เอ..ดิฉันมีพิรุธอะไรเหรอคะ ถึงต้องรู้ทันกันด้วยน่ะ
แหม! ตั้งใจจะมาแกล้งพ่อพระเอกจอมเก๊ก จอมเล่นตัวซะหน่อย
ทำไมต้องรู้ทันกันด้วยน๊า
คุณหนานอินคะ คนที่คุณหนานอินว่าคือใครหรือคะ
กำลังจะบอกว่าทายผิด ก้อเลยยังพูดไม่ได้เลย
คุณหญิงดารินคะ คุณหญิงหายไปไหนทำไมยังไม่มาซักที
ถ้าขืนชักช้า ดิฉันจะก่อยุทธการยึดพระเอกคนนี้ซะนะคะ
รีบมาแสดงเร็ว ๆ ค่ะ
สมาชิกอื่น ๆ หายไปไหนกันหมดคะนี่ คุณลั่นทม คุณแงซาย คุณเกิด
คุณเส่ย คุณไชยยันต์ คุณกรวดมันตรัย คุณไพรวัลย์ และคนอื่น ๆ ด้วยค่ะ
ให้กำลังใจนักแสดงทุกคนค่ะ....ที่ผ่านมาสนุกมาก...กำลังรออ่านต่ออยู่
(นี่ดิฉันช่วยคุณหนานอินผู้จัดการกระทู้นะคะเนี่ย...ขอค่าจ้างด้วยนะคะ)
คุณพลับพลึงหายเร็ว ๆ นะคะ รออยู่ค่ะ
จากคุณ : ขาประจำอีกคน - [28 เม.ย. 17:29:29]

ความคิดเห็นที่ 47
อ้าว อาไรน้า คุณเชษฐาไปเลี้ยว
แล้วนี่ต่อไปเส่ยจะแกล้งใครดีล่ะ
แค่นเสียงดังเฮอะกล่าวว่า
"ต่อไปตูควบบทเชษฐาอีกบทแทนก็ได้ฟะ)
จากคุณ : เส่ย - [28 เม.ย. 20:18:59]

ความคิดเห็นที่ 48
คุณชายเชษฐา ขอให้เอนท์ติดคณะที่ใฝ่ฝันนะครับ หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันอีกในอนาคตอันใกล้
แต่ถ้าว่างๆอยากจะพักสมองจากตำราก็มาร่วมเดินทางกันได้ทุกเมื่อนะครับ
หายไปนานระวังเจ้าเส่ยเอาบทไปยำเละตุ้มเป๊ะไม่รู้ด้วยนะครับ
สำหรับผมเอาเป็นว่าตอนนี้ไม่ได้เดินทางมาด้วย แต่ได้กลับไปมรกตนครเพื่อไปดูแลบ้านเมืองตัวเองแล้ว
ยังไงก็ขอมาร่วมแจมโดยเข้าฝันผู้กองเป็นพักๆเหมือนภาคสองของคุณพนมเทียนก็แล้วกันนะครับ
เพราะตอนนี้แงซายก็ไม่ค่อยว่างเหมือนกัน
แล้วนานๆเจอกันทีครับ
จากคุณ : แงซาย - [28 เม.ย. 21:14:31]

ความคิดเห็นที่ 49
อ้าว เพิ่งได้ตามอ่าน กำลังติดเชษฐาอยู่เชียว
ไปซะและ
เข้ามหาลัยแล้ว กลับมามั่วต่อนะ ปุ๋ยปุ๋ย

จากคุณ : ว้าวุ่น - [28 เม.ย. 22:17:39]

ความคิดเห็นที่ 50

หลังจากสลบอยู่ในถ้ำมรกตถึง2วันเต็มๆ ในที่สุด หมอดารินก็ฟื้นแล้ววววว
ตื่นขึ้นมาด้วยความงงงัน "นี่ฉันติดอยู่ในนี้มานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย แล้วเกิดหายไปไหน เกิด เกิด ๆๆๆ หายไปไหน วู้!!!" หมอดารินร้องเรียก
เงียบ!ไม่มีเสียงตอบใดๆทั้งสิ้น ภายในถ้ำอันมืดมิดนั้น ดูเหมือนจะมีเพียงหมอดาริน เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่ยังคงอยู่ได้
"เกิด เกิดหายไปไหนน่ะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้สิ"
หมอดารินตะโกนเรียกอีกครั้ง แต่ก็หามีเสียงใดตอบมาไม่.......

เกิดจะหายไปไหนนั้น เป็นเรื่องที่จะต้องติดตามกันต่อไป ส่วนหมอดาริน หลังจากหายไป2วัน.....
แน่ๆๆๆ ไหนๆ ขาประจำคนไหนจะมาแย่งรพินทร์ไป ไม่มีทางหรอก หมอดารินสู้สุดฤทธิ์ ถึงนายรพิทร์เค้าจะขับไสไล่ส่งยังไงฉันก็ไม่มีทางไปหรอก ทำเป็นโทษคุณพนมเทียนว่ากีดกัน แหมๆๆ แล้วใครล่ะเขียนจดหมายไปหาก็ไม่เคยตอบซักฉบับ

ขอให้พี่ใหญ่โชคดี เอนท์ติดคณะที่ใฝ่ฝันนะคะ แล้วว่างๆก็มาร่วมเล่นกันใหม่นะคะ

จากคุณ : หมอดาริน - [29 เม.ย. 03:43:57]

ความคิดเห็นที่ 51

หลังจากที่รพินทร์นั่งรอลูกทีมผ่านไปสองสัปดาห์ก็ยังไม่เห็นโผล่หน้ามาสักคน รพินทร์นั่งปริวิตกอยู่ไม่สร่างซา ไหนจะวิตกถึงคุณหญิงยอดรักกับเกิด ป่านฉะนี้จะเป็นไฉนแล้วหนอ เกิดคงจะเสร็จคุณหญิงไปแล้วกระมัง..หมายความว่าถูกคุณหญิงยิงเฉียดศีรษะจนเสียชีวิตไปแล้วกระมัง

รพินทร์นั่งนิ่งขึง คิดว่าจะทำอย่างไรกันดีหนอ คุณหญิงหรือก็เป็นที่รัก ฝ่ายคุณขาประจำอีกคนท่าทางจะหน้าตาจุ๋มจิ๋ม เขายังไม่สามารถจะเลือกได้ว่าจะไปทางไหน แถมยังมีแสงโสมซึ่งหายไปเนิ่นนานอีก โอ้ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไร เคยได้หยอกล้อมาก่อนเก่า คิดแล้วรพินทร์ก็ถอนหายใจดังเฮือก ความหมดมุขที่มาเยือนตั้งแต่หลังสงกรานต์ยังไปยอมหายไป เอาเถืดถ้ายังไม่มีใครออกเดินทาง เขาก็จะนั่งรอคณะอยู่อย่างนี้จนกว่ามุขจะมาใหม่

ปล. มุขนี้มิใช้น้องมุข อย่าเข้าใจผิด

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [29 เม.ย. 12:05:46]

ความคิดเห็นที่ 52

แหมนายพราน กะล่อนนักนะ ทำเป็นนั่งคิดมุข รู้น่า ว่าคิดถึงน้องมุข5555
จริงๆนะ ห่างหายไปนาน ทั้งมุขทั้งเพชรก็หายไปด้วย หาไม่เจอซะแล้ว เอาจอบเอาเสียมมาดีกว่านายพราน ช่วยกันขุดมุขก่อน แล้วค่อยเดินทางต่อละกัน

จากคุณ : หมอดาริน - [29 เม.ย. 12:25:15]

ความคิดเห็นที่ 53

(ยิ้มสวยมาแต่ไกล)
คุณนายแสงโสมหายไปเลยนะเนี่ย หรือคราวนี้มาใน
บทบาทอื่นเสียแล้วก็ไม่รู้ได้ -- สำนวนของยายพลับพลึงสีชมพูลูกเราก็ออกจะคุ้นๆ พิกล
ไม่เป็นไร
เริ่มออกเดินทางได้เลยค่าาา
จะตามไปทีหลัง ...ต่อให้ก่อน อิอิ

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [29 เม.ย. 12:31:55]

ความคิดเห็นที่ 54

ท้องทุ่งกว้างสีทองแดงสุดลูกหูลูกตา แผดเผาด้วยแสงแดดเต้นเป็นตัวระยับไปจนสุดขอบฟ้า
กลางทุ่ง หมู่ม้าลายวิ่งคะนองแซงยีราฟคอยาว จำลองแบบสปอตโฆษณา
ฝุ่นตลบมาแต่ไกล เจ้าสัตว์แปลกประหลาดชนิดหนึ่งวิ่งแซงหน้าม้าลาย ประกบคู่ยีราฟ
เฆี่ยนสุดแรงพลังเอ็มร้อยและฉลามบุกบวกแรงเยอร์   มาจอดพรืดลงตรงหน้ากล้องพอดี
ชายหนุ่มรูปหล่อเหมือนเพียซ บรอสแนน (เจ้าเดิม) โดดลงมาจากท้ายรถ…ก้อรถสองแถวง่ะ
ควักค่าโดยสารส่งให้คนขับผิวดำมะเมื่อม
" อึ่มกานดิ๊?" เขาเอ่ยภาษาอัฟริกันประโยคเดียวที่รู้จัก อย่างคล่องแคล่ว
" ไม่มีมือถือ เพ่ คนละเรื่อง ค่าโดยสารสี่สิบห้าบาท " คนขับยิงฟันขาว " ส่งเพ่แล้วผมจะรีบกลับไปหน้าราม แอ๋วเค้าคอยอยู่"
" เอาไปห้าสิบ ทิปห้าบาทเลยอ้ายน้อง" คุณชายกลางควักตังค์ให้อย่างเต็มใจ
"   วิ่งถึงใจเจงๆ นั่งเงี้ยสบายว่าถูกถีบลงมาจากเหลาแย่แอร์ไลน์   สงสารคนอื่นๆจังว่ะ   ไม่รู้จักสองแถวส่งแอ๋วเรียนราม เจ้าเก่า"
เขาโบกมือลาสองแถวที่วิ่งฝุ่นกระจายแซงแรดอัฟริกันฝูงใหญ่กลับไป    แล้วขยับเป้บนแผ่นหลังให้เข้าที่ อีกมือหนึ่งกระชับไนโตรเอกซเปรสคู่ใจ
ออกมุ่งหน้าเดินไปสู่ทิศทางที่จะพบเพื่อนตายทั้งหลาย ในการผจญภัยครั้งใหม่
เขาแน่ใจว่าบัดนี้จอมพรานผู้ยิ่งใหญ่จะต้องมารอล่วงหน้าอยู่แล้ว   คนหวงตำแหน่งพรรค์นั้น ไม่มีวันลาออกจากหัวหน้าพรรคเพชรพระอุมาซะให้ยาก
แล้วยังคิดจีบสาวๆดะไปหมดเป็นบายโปรดัค เห็นเต๊ะจุ๊ยงั้นเหอะ เผลอได้ซะที่ไหน
ต่อมาคือหนานอินคนซื่อพรานคู่ใจนายชด ยังไงก็อดไม่ได้ต้องมาร่วมวง คอยตะล่อมกวาดต้อนตัวละครไม่ให้หนีหายกันไปอาบอบนวดตามนิสัยขี้เมื่อยทนผจญภัยไม่ได้นาน
ต่อไปคือเจ้าเส่ยผู้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นทุกทีจากตัวประกอบ จะแซงคู่เป็นตัวเอก..ไว้ใจไม่ได้เลยอ้ายหมอนี่ ต้องคอยประกบมันไว้
ส่วนพี่ใหญ่ดีหน่อยเพิ่งอยู่ม. ๖ ขอลาไปเตรียมตัวเอ็นท์…นับว่าหมดก้างขวางคอไปหนึ่งคน
เช่นเดียวกับแงซาย ผู้ลดบทบาทลงไปแค่มาเข้าฝัน ถ้าให้เลขเด็ดซะอีกอย่างก็คงคุ้มกว่ามาเข้าฝันเฉยๆ
ความคิดเรื่อยเปื่อยของอนุชาเศร้าลงเล็กน้อยเมื่อดวงหน้างามสะคราญลอยเด่นขึ้นแทนหน้าเหี้ยมๆไร้ความหล่อ สามสี่หน้าก่อนนี้
โอ้ อโรคายาใจ แม่ลั่นทมสีชมพู   นึกว่าจะรักชายกลางจริงยิ่งกว่าพจมาน   เอาเข้าจริง สามวันจากนารีเป็นอื่น
เจ้าพลายย่องมางาบจนเกิดพยานรักน้องพลับพลึง ป่านนี้น่าจะโตเป็นสาวแล้ว   นึกแล้วก็แค้น
…เจ็บใจคนรักโดนรังแก ข้าจะเผาเมืองแปรให้มันวอดวาย…ว้า ผิดเรื่อง นั่นมันละครกรมศิลป์ของคุณย่า
เคยถูกใช้ให้ข้ามฟากจากศิริราชไปเข้าคิวจองตั๋วให้ตอนตีสามที่โรงละครแห่งชาติ จำได้หลายปีแล้ว..สับสนไปหน่อย
เอาใหม่ เจ้าพลายตัวแสบผู้พกคอมฟอร์ทร้อยใส่กระสอบไว้ห้าใบประจำกาย    ดั๊นหนีไปเกิดใหม่เป็นเจ้าไพรวัลย์ อนันตรัย
ทำท่าจะมางาบน้องนู๋พลับพลึงสีชมพูซะอีกคน….ชายกลางหรือจะยอม มีแค้นต้องล้าง มีบุญคุณต้องชดใช้
ถ้าจะยืมเรื่องลี้คิมฮวงและเล้งโซ่วฮุ้นมาก๊อปอีกซักเรื่องจะเป็นไรไปเล่าสหาย    ดีกว่าหามุขไม่ได้ต้องเลิก post กลางคันละน่ะ
ชายกลางหาเหตุผลให้ตัวเองอย่างสุขุมรอบคอบ
แล้วก็สาวเท้าก้าวต่อไป สู่เส้นทางถ้ำมรกตด้วยหัวใจโคตรทรหด

จากคุณ : อนุชาเจ้าเก่า - [29 เม.ย. 13:11:58]

ความคิดเห็นที่ 55

มารายงานตัวค่ะ ตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วค่ะ
เก้าะเลยอดแจมมิได้

ลุงแงซาย แปลงร่างไปไหนแล้วคะ พลับพลึงไม่รับ
รางวัลการขอบคุณของลุงนะคะ ขอคืนให้ก็แล้วกัน
รับไว้มิได้ค่า เกรงใจเป็นอย่างยิ่ง

ลุงอนุชา กลับมาแล้วหรือคะ หาบัวลอยไม่เจอใช่ม้า
จะบอกให้ว่า บัวลอย น่ะน้าแอ๊ด คาราบาวจับส่งไปสวรรค์
นานแล้วค่ะ ป่านนี้ไปเกิดใหม่แล้วมั๊งคะ

แม่ลั่นทมจ๋า พลับพลึงสารภาพไว้แล้วว่าพลับพลึงเป็นใคร
ในกระทู้ก่อนโน้น แม่ลั่นทมไปดูเองนะคะ

ลุงเชษฐา ทำไมรีบไปล่ะค่ะ ไม่รอให้พลับพลึงกลับมาป่วนก่อนหรือคะ ทำงี้ได้ไง
อุตส่าห์ไม่เรียกปู่แล้วนา จะไปแอฟริกาพลับพลึงยังยอมเลย แล้วมาทิ้งกันปาย
ได้งัย ไม่ย้อม ไม่ยอม แง้ แง (บีบน้ำตาหน่อยนึง)

เรียกน้องก็ได้จ๊ะ น้องเชษฐา(กบง) พี่ พลับพลึง(Login)ขอให้น้องสมหวังในสิ่งที่หวัง
นะคะ ทำในสิ่งที่ควรทำให้ดีที่สุด แล้วผลที่ดีมันก็จะตามมาเอง เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ถ้าว่าง ๆ มาแจมบ้างนา อย่าลืมว่าปริศนา ปานแดงรูปโดราเอมอนหัวขาด ยังไม่คลี่คลายนะ

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [29 เม.ย. 15:42:29]

ความคิดเห็นที่ 56

คุณขาประจำอีกคนขา แสดงว่าตาอินทายถูกซินะคะ ว่าคุณเคยร่วม
แสดงในวิกนี้เหมือนกัน เพราะไม่ปฎิเสธ นี่ว่าไม่ใช่ เป็นใครกันหนอ
อยากรู้ อยากรู้

ลุงรพินทร์ อู้อีกแล้วค่ะ อ้างไม่มีมุขยัน คราวก่อนก็ครั้งนึง พระเอก
พระรอง นางเอก หนีเที่ยวสงกรานต์กันหมด ปล่อยให้ตัวประกอบ
อย่างหนู อย่างลุงเชษฐา ลุงแงซาย น้าเส่ย ตาอิน
เล่นกันอยู่แค่นั้น จนแทบจะตีกันตาย คราวนี้อู้อีกแล้ว
ตาอิน ไม่น่ารีบมาช่วยเล้ยรู้งี้ปล่อยให้พลับพลึงจับเผานั่งยางก่อนก็ดี

ว่าแต่ลุงรพินทร์ ตัวเองก็นึกไม่ออกเหมือนกันค่ะ แต่มีข้ออ้างหน่อยว่า
ยังมึน ๆ อยู่ ขอเวลาทำตัวให้แข็งแรงกว่านี้อีกนิดนึงมาลุยด้วยแน่ ๆ

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [29 เม.ย. 16:10:37]

ความคิดเห็นที่ 57

มารายงานตัวด้วยคน หลังจากหายไปชาร์ตแบตอยู่นาน....
เอาล่ะ มาเล่นกันต่อ ริ้วๆ

จากคุณ : มันตรัย - [29 เม.ย. 20:09:28]

ความคิดเห็นที่ 58

เกาหัวแกรกๆ
หันมองรอบตัวอย่างมึนงงเล็กน้อย
แต่แล้วก็ยิ้มออกมาได้เมื่อมองเห็นคณะเดินทางอยู่ลิบๆเบื้องหน้า
เกิดขยับย่ามสะพายไหล่ให้เข้าที่แล้วดุ่มเดินตามไม่รอช้า
ไปไหนไปกันครับ จะตามไปเรื่อยๆ

จากคุณ : เกิด - [29 เม.ย. 20:31:08]

ความคิดเห็นที่ 59

ชายหนุ่มนั่งรอนอนรออยู่ที่ใต้ต้นไม้จนเมื่อย และหมดหวังที่จะได้เจอบรรดาคณะพรรค ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปตามคุณหญิงดารินและเกิดแต่เพียงคนเดียว

"เราเป็นพระเอก เราไม่มีวันตาย ไม่มีวันเจ็บ ไม่กินข้าว ไม่อาบน้ำ ไม่เข้าห้องน้ำ ก็หล่อตลอดกาลอยู่แล้ว" เขาท่องอยู่ในใจเพื่อปลุกปลอบตัวเอง

รพินทร์เริ่มเอาแผนที่ออกมากาง นี่ถ้าเขาเดินผ่านทุ่งหญ้าสะวันน่านี่ไปภายในเวลาสามวัน เขาจะเจอกับภูเขาตระหง่านง้ำที่ชื่อ คิลิมันจาโร ที่นั่นเองมีถ้ำมรกตอยู่ คุณหญิงกับเกิดคงจะอยู่ที่นั่น ป่านนี้คงแลกเปลี่ยนกันดูปานรูปโดราเอมอนและโดราเอมี่จนปานสึกไปแล้วกระมัง พรานใหญ่คิดอย่างยอกใจ

พรานใหญ่กระชับปืนเวเธอร์บีของคุณหญิงแนบกาย ยังหอมรื่นชื่นใจกลิ่นกายคุณหญิงแกมกลิ่นดินปืนไม่ห่างหาย เฮ้อ โรครักของเขากำเริบอีกแล้วหรือนี่

รพินทร์เดินดุ่มออกไป พยายามหลีกเลี่ยงไม่เข้าใกล้ฝูงสิงโตที่เกลือกกลิ้งอยู่ตามหญ้าเตี้ย ๆ แต่ก็พยายามดูอยู่บ้างว่ามีแขนขามนุษย์ทิ้งเรี่ยราดอยู่หรือไม่

ท่ามกลางแดดระยิบเขาก็เห็นเงาร่างหนึ่งเดินฝ่าแดดอยู่ข้างหน้า...ใครกันหนอ แม้ระยะทางยังห่างกันอยู่ถึงกว่ากิโลเขาก็ยังรู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ท่าเดินมั่นคงอย่างนั้น ร่างสูงตรงอย่างนั้น บอกความมุ่งมั่นอันเป็นคุณสมบัติของพระรองอยู่เต็มเปี่ยม

"คุณชายรอง วู้วู้วู้ คุณชายรองครับ ผมอยู่นี่" รพินทร์ตะโกนด้วยเสียงอันดัง สิงโต ม้าป่าและยีราฟต่างพากันแตกตื่นโกลาหล

ร่างนั้นหยุดชะงัก หันซ้ายหันขวา รพินทร์ใช้วิชาย่อพสุธา ชั่วพริบตาเขาก็เดินถึงตัวคุณชาย

"รพินทร์ โอ้โฮ นี่มายังไปยังไงกันนี่" อนุชาถามอย่างยินดี "แล้วคนอื่นไปไหนหมดล่ะ"

"ไม่รู้ง่ะ เป็นอาหารสิงโตไปหมดแล้วมั้ง" รพินทร์ตอบ "ผมรอพวกเขาอยู่ตั้งสามสี่วันหลังจากโดดร่มลงมา แต่ไม่เห็นมีใครโผล่มีสักคนเดียว ตาหนานอิน เจ้าเส่ย และคนอื่น ๆ ยกเว้นคุณชายใหญ่เห็นบอกว่าต้องกลับไปเก็บตัวสำหรับเอ็นทรานซ์....ส่วนคุณหญิงกับเกิดถูกจับไว้ที่ถ้ำมรกต ผมกำลังจะไปตามด้วยความเป็นห่วง" รพินทร์พูดยืดยาว หันมุมหน้าหล่อให้กับกล้อง ขโมยซีนจากคุณชายกลางทันที....

"เอาเถิดครับ ผมว่าเราเพียงสองคนก็น่าจะไปตามหาน้อยกับเกิดได้นะครับ สำหรับพวกนั้น ผมคิดว่าเขาคงเอาตัวรอดได้ เพราะว่าฝีมือแต่ละคนก็ไม่ใช่ธรรมดา แถมแถวนี้มีพวกนิเชาอยู่มากมาย เขาเคยแสดงหนัง แถมเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณากระเบื้องมุมหลังคารั่วหายห่วงไปแล้ว คาดว่าเขาคงรู้จักภาษาไทยอยู่บ้างและให้ความช่วยเหลือพวกนั้นป็นอย่างดี" คุณชายเริ่มรู้แกวรพินทร์ พูดให้ยาวเข้าไว้ ทำหน้ามีอารมณ์เคลื่อนไหวกล้ามเนื้อ ซีนนั้นก็จะเป็นของเราบ้าง.....

รพินทร์พิจารณาคุณชาย แล้วนึกในใจว่าหายไปนาน สงสัยไปฝึกวิชาการการแสดงมาแหง ๆ แล้วหลอกทุกคนว่าไปตามหาแม่ค้าบัวลอย เชอะ

"ผมว่าเราควรตั้งแคมป์กันอยู่บริเวณนี้นะ นี่ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว จะเดินทางต่อไปคงจะอันตราย เพราะที่นี่ไม่ใช่ป่าชายแดนไทยพม่าที่เราหลับตาเดินก็ยังไปถูก.."

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [29 เม.ย. 21:00:53]

ความคิดเห็นที่ 60

ฝูงม้าลายวิ่งเหยาะๆอยู่เกลื่อนทุ่งหญ้า แต่มันไม่อาจรู้ตัวได้เลยว่าตกอยู่ภายใต้สายตาของจ้าวป่าผู้ยิ่งใหญ่
นั่นคือสิงโตอาฟริกาตัวมหึมา แผงคอตั้งชันสง่างามน่าเกรงขาม มิมีผู้ใดที่ได้เห็นมันแล้วจะกล้ายืนเผชิญหน้า
อยู่ได้ บัดนี้จ้าวป่ากำลังซุ่มดูเหยื่ออยู่อย่างใจเย็น มันเล็งลูกม้าลายตัวน้อยที่วิ่งล้าหลังฝูงอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อได้จังหวะ จ้าวป่าก็กระโจนสุดตัว กะว่าพรวดเดียวถึงตัวเจ้าลูกม้าเคราะห์ร้ายรายนั้น

วินาทีนั้นระหว่างที่ร่างของจ้าวป่ากำลังลอยอยู่กลางอากาศ ร่มชูชีพของใครคนใดคนหนึ่งก็หล่นผลุบลงมา
รวบตัวมันไว้อย่างแม่นยำ ไชยยันต์นั่นเอง หลังจากลอยไปลอยมาอยู่สามวัน บุรุษหนุ่มก็ลอยลงมาจังหวะพอดี
เหลือเกินช่วยชีวิตลูกม้าตัวนั้นไว้ได้

เขาจ้องมองดูสิงโตที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ภายใต้ร่มชูชีพ ปลดร่มออกจากตัวอย่างใจเย็นพลางพูดกับจ้าวป่าตัวนั้น

"ถึงเจ้าจะยิ่งใหญ่เพียงไหนก็โปรดรู้ไว้เถิด...เหนือฟ้าย่อมมีอ้ายสายการบินเหลาเหย่นั่น คราวหลังก่อนล่าเหยื่อก็
แหงนหน้าดูให้ดีก่อนละกันนะสหาย จะได้ไม่เสียฟอร์ม"

ทันใดนั้นขาหน้าของเจ้าป่าก็โผล่ออกมาจากร่มชูชีพได้ มิต้องรอให้เห็นหน้ามันไชยยันต์ก็วิ่งสุดชีวิตหายเข้าไป
ในป่าลึกทันที

เขามาหยุดยืนหอบอยู่โคนต้นไม้ใหญ่ สำรวจเสบียงและเป้เดินทางเมื่อเห็นอยู่ครบก็โล่งใจ นึกถึงสหายร่วมตาย
ทั้งหลายป่านฉะนี้จะเป็นอย่างไรยังไม่รู้อนาคต ล่าสุดตอนที่เขายังลอยอยู่กลางอากาศ เห็นรพินทร์แลนดิ้งลง
ไปก่อนเพื่อนเพราะกลัวโดนแย่งตำแหน่งพระเอก ถัดมาก็เห็นหนานอินตกฟากลงไปอีกด้านหนึ่งห่างจากฝูงสิงโต
กับโขลงช้างคนละโยชน์เพราะพยายามเลี่ยงสุดฤทธิ์ ส่วนเจ้าเส่ยกับเชษฐาก็เห็นกอดกันแน่นมีร่มอันเดียว คง
เนื่องมาจากร่มของคนใดคนหนึ่งไม่กางเห็นหล่นผลุบไปด้วยกันด้านหลังป่าฟากโน้น มิรู้ชะตากรรมเช่นกัน ตอน
นั้นเขายังจำได้อีกว่าเห็นรถสองแถววิ่งห้อตะบึงฝุ่นตลบฝ่าฝูงยีราฟไป เห็นหัวอนุชาผลุบๆโผล่ๆออกมาจาก
ท้ายรถ แถมยังเห็นเจ้าเกิดออกมาเดินเพ่นพ่านอยู่ภายนอกอีกด้วย

แล้วน้อยล่ะป่านฉะนี้จะเป็นอย่างไรบ้างหนอ คงจะสลบแล้วก็ตื่นแล้วก็สลบอีกเหมือนเดิมเพราะไม่มีอะไรจะทำ
ได้มากกว่านี้ เจ้าเกิดก็ตอนแรกติดอยู่ในถ้ำไฉนจึงออกมาเดินจดๆจ้องๆอยู่กลางป่าได้

คิดได้แค่นั้นไชยยันต์ก็ให้ห่วงหาทีมงานทั้งหลายเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อนึกได้ว่าทุกคนจะต้องไม่เป็นอันตราย
เพราะแต่ละคนมีวิชามารเอาตัวรอดกันได้ตลอดแก๊กอยู่แล้ว เขาจึงหมดห่วง จัดการผูกเปลนอนรอคนอื่นๆอย่าง
สบายอารมณ์

จากคุณ : ไชยยันต์ - [29 เม.ย. 21:24:31]

ความคิดเห็นที่ 61

"โอย...ทำไมมันร้อนอย่างนี้หนอ ...." ลั่นทมสาวกระพือคอเสื้อด้วยความถี่สูง เผยให้เห็นช่วงคอระหง และส่วนต่ำกว่านั้นรำไร
"อยู่ในป่าดงดิบดีๆ ไม่ว่าดี   เล่นมาใช้อาฟริกาเป็นฉากหลักอย่างนี้นี่   ไม้ฉ่ำน้ำอย่างลั่นทมก็แย่อ่ะดิ ดูซิ ไม่ทันไรผิวเริ่มเกรียมแล้ว นี่ขนาดใช้ครีมกันแดด SPF 30 แล้วนะเนี่ย..." ลั่นทมสาวบ่นต่อ หน้าตายู่ยี่ไม่สบอารมณ์
"ว่าเห็นอีตาคุณชายกลางแว้บๆ ไปไหนเสียแล้วนี่ ? ทำเป็นกระบิดกระบวนอยู่ตั้งนาน กว่าจะโผล่มาให้เห็น มันน่านักเชียว...ก็รู้อยู่ว่าคนเค้าคิดถึง..." เผลอค้อนควักไม่รู้ตัวอีกแล้วแม่ลั่นทม
(แล้วจะบ่นคนเดียวอย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย?)
เอาเป็นว่าลั่นทมขอไปหาที่ที่พอจะมีร่มเงาให้หลบแดดร้อนเปรี้ยงตอนนี้ก่อนก็แล้วกัน เฮ้อ...ไม่ไหวๆ   ร้อนแบบนี้ แล้งอย่างนี้ ลั่นทมซ่าไม่ออกเอาเสียเลย
ปล. พลับพลึงลูกแม่   .....แม่ว่าลูกไปเปลี่ยนสีผมเป็นสีมะฮอกกานีดีกว่าลูก ร้อนอย่างนี้ แม่เห็นหัวสีชมพูของลูกแล้วพลอยอุณหภูมิขึ้นไปด้วยน่ะลูกจ๋า

จากคุณ : ลั่นทมสีชมพู - [30 เม.ย. 02:42:36]

ความคิดเห็นที่ 62

ณ ถ้ำมรกต
"ผ่านมา...ผ่านไป.... รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ ก็ยังไม่มีใครโผล่ ศีรษะมาช่วยซักคน หาววววววววว นอนรอ นั่งรอ จนเบื่อแล้วนะ ทุกคน ตามมาช่วยเร็วๆหน่อย เจ้าเกิดรึก็ทิ้งไปซะแล้ว เหลือไว้แต่หนังสือนวลนางให้ดูต่างหน้า"
หมอดาริน ซึ่งตอนนี้อยู่ที่ถ้ำมรกตเพียงคนเดียว เพราะตอนนี้ เจ้าเกิดก็ทิ้งไปซะแล้ว ไม่รู้หนีไปทางไหน เมื่อไหร่ ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่นั่งรอนอนรอ ปรากฏตัวขึ้นเป็นพักๆ เพราะกลัวว่า พรรคพวกจะลืม ไม่ยอมมาช่วย....

ทันใดนั้น รพินทร์กับคุณชายกลาง ที่มาพบกันได้โดยบังเอิญแล้วตั้งแคมป์พักอยู่นั้น ตอนเช้า หลังจากกินอาหารเรียบร้อยแล้ว จึงออกเดินทางมาจากที่พัก และแล้วคุณชายกลางก็สะดุดกับอะไรอย่างหนึ่ง
"โอ๊ะ นี่มันอะไรกันนี่" คุณชายกลางร้องอย่างประหลาดใจ
"โอ๊ยยย ใครฟะ เดินมาเตะเรา"ไชยยันต์ก็ร้องขึ้นมา
"เฮ่ย นี่มันคุณไชยยันต์นี่หว่า" รพินทร์ร้องขึ้นมาบ้าง
"ไปไงมาไงกันครับคุณไชยยันต์ ถึงได้มานอนให้คุณชายกลางเตะได้" รพินทร์ถาม

จะยังไงก็มาตอบกันเอาเองนะ หมอดารินแต่งให้เท่านี้แหละ หุหุ จะได้ออกจากถ้ำซะที เมื่อยจะแย่แล้ว

จากคุณ : หมอดาริน - [30 เม.ย. 07:58:05]

ความคิดเห็นที่ 63

"ผมก็มารอพรรคพวกอย่างที่ควรรอน่ะดิ   จะได้เริ่มการผจญภัยตอนตลุยถ้ำมรกต" ไชยยันต์ตอบ พลางหันไปเขย่ามืออนุชา" ดีใจเจงๆเจอแกอีกครั้ง อนุชา    แกมันยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน   ป่าตั้งกว้าง ดันมาเดินเตะฉันเข้าด๊าย"
อนุชาเองก็ดีใจที่พบเพื่อนเก่าที่เคยกอดคอเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก   แต่พร้อมกันนั้น ในใจก็แอบคิดว่าไชยยันต์เป็นคนโชคดีกว่าเขามาแต่ไหนแต่ไร
เมื่อเริ่มผจญภัยในภาค ๑ คุณพนมเทียนก็นึกเอ็นดู ส่งเจ้านี่คนเดียวได้เมีย   ส่วนเชษฐา และเขา   แม้แต่รพินทร์ไพรวัลย์ล้วนแต่แห้วเปล่า   ทั้งภาค ๑ และ ๒
ในเมื่อไชยยันต์โผล่เข้ามาในภาคนี้ แน่เหลือเกินว่าโชคอาจจะลอยมาซ้ำสอง เขาจะประมาทมิได้
" อ้าว ทำไมแกมาคนเดียว เอามาเรียไปไว้ไหน" เขารีบถามทันทีที่นึกได้ถึงเรื่องนี้
" ไม่รู้เหมือนกัน" ไชยยันต์ตอบอย่างไม่สนใจนัก " ฉันได้ยินหนานอินประกาศหาคนมาเล่นออกลั่นๆ ไม่เห็นมีใครสมัครเป็นมาเรียโผล่เข้ามา    ฉันก็เลยไม่รอ เดินทางมาซะก่อน"
รพินทร์ ไพรวัลย์ยิ้มที่มุมปากอย่างรู้เท่าพระรอง    แต่ทำเป็นพูดไปเรื่องอื่น
" มาเจอกันก็ออกเดินทางเถอะครับ   อย่าร่ำไร เดี๋ยวถูกขาประจำต่อว่า ว่าตัวเลขขึ้นไป ๖๐ กว่า แล้วยังไม่ถึงไหนอีกแล้ว    ผมเข้าใจว่าคุณหญิงเองก็อยากถูกช่วยออกมาเต็มแก่ แค่พูดกันนี่ก็เสียเข้าไปหนึ่งข้อแล้วครับ"

จากคุณ : อนุชา - [30 เม.ย. 10:00:45]

ความคิดเห็นที่ 64

ทั้งสามคนตกลงกันว่าจะไม่รอตัวประกอบตัวอื่น เพราะงัยก็ตามมาทันแน่ แล้วแต่สะดวก ก็เลยเดินตัดทุ่งกว้างซาฟารีไปสู่ภูเขาชื่อยาวขี้เกียจสะกด

จับภาพมุมกว้าง เดินแค่ไม่กี่ก้าว ฟิล์มไดเรคเตอร์เสียดายฟิล์ม ก็รีบตัดต่อซีนเข้าสู่ป่าดงดิบติดกับชายทุ่งทันที กลายเป็นป่าเขียวชะอุ่มเย็นฉ่ำด้วยลำธารและไม้ใหญ่ สมใจคนดูที่ชอบอนุรักษ์ป่า

ทั้งสามตกลงกันตั้งแค้มป์ในป่านี้ แล้วซีนต่อไปจะรีบไปช่วยดาริน เพราะรพินทร์ร้อนใจว่า อยู่กับเจ้าเกิดนานติดต่อกันหลายวัน เกรงว่าเจ้าเกิดจะเป็นฝ่ายเอาตัวไม่รอด...จากกระสุนของดารินครับ..อย่าคิดมาก
รพินทร์ไปสำรวจรอบแค้มป์ ไชยยันต์คว้าไนโตรของอนุชามาถือไว้ ว่าจะไปด้อมๆยิงกิ้งก่าอัฟริกันซักตัวมาปิ้งกับข้าวเหนียวในกระบอกไม้ไผ่
อนุชาลงนั่งพิงโคนไม้ใหญ่ แล้วไงไม่รู้ก็ม่อยหลับไปเหมือนถูกสะกด

ความจริงมันควรเป็นซีนของแงซาย แต่ร่างสูงตระหง่านกำยำงดงามเดินโย่งๆเข้ามายิ้มส่งฟันขาวเป็นระเบียบงดงามนั้น ดันเป็นอีกคนที่ขโมยซีนแงซายซะเนี่ย

" สวัสดีครับคุณชายกลาง     อุตส่าห์ตามมาถึงกระทู้นี้     ทั้งบททั้งค่าตัวไม่ได้เขยิบขึ้นจากตอนแรกเลยนะครับ" เจ้าพลายเอ่ยทักทายในเชิงประมาทหน้าและยั่วโทสะ
อนุชาฝืนหัวเราะ ทั้งที่เริ่มเดือดปุดๆ
" เออสิวะ   ยังดีกว่าแกที่โดนปลดกลางอากาศไปก่อน กลายเป็นวิญญาณไม่มีญาติ    ไปเกิดใหม่เป็นเจ้าไพรวัลย์ ฉันเห็นออกมาซีนเดียวก็หายตัว    มีกระทู้คุณหนูหมูหวานถามหาอยู่แถวโน้น ก้อไม่เห็นแกแหย่เข้าไป   คงอับจนยิ่งกว่าฉัน"
เจ้าพลายลงนั่งบนก้อนหิน แบบแงซายในภาค ๒     แล้วหัวเราะหึหึ
" ผมคงจะมาแน่ในโอกาสเหมาะ   เพราะตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกนางเอกคนไหน ระหว่างลั่นทมกับพลับพลึง   ระหว่างนี้ผมขอมอบให้คุณชาย..."
" มอบอะไร" อนุชาถาม
" ...ฉันเป็นเพียงชายคนหนึ่งที่อยากดูแล   ห่วงใยเธอเท่านั้น ขอแค่เพียงยังมีใครที่ห่วงใยกัน ไม่เคยต้องการสิ่งใด...เอาเพลงนี้ไปร้องให้ลั่นทมฟัง...อย่าลืมย้ำนะครับว่า ไม่เคยต้องการสิ่งใด   เพราะเธอยังเป็นภรรยาผม"
" อ้ายบ้า" อนุชาลุกขึ้นในฝัน ไล่เตะเงานั้นพัลวัน "เลือกเพลงทีก็เอาเพลงเจ้าปีเต้อร์ เหล็กผากาน้ำ ข้าร้องไม่ได้ว้อย   อย่างข้ามันต้องร้องเพลงเบิร์ด    แต่ยังนึกเพลงไม่ออก"
เจ้าพลายเอียงคอมองด้วยมาดของแบร็ดพิทท์
" อือก็ดีนะ   ร้องเพลงป๋าเบิร์ด วัยเดียวกัน...ผมเกิดไม่ทันเลยไม่รู้จักแก      ลั่นทมเค้าคงฟังรู้เรื่อง   นางไม้อายุอย่างต่ำก็สองพันปี เพลงสุนทราภรณ์เค้ารู้จักทุกเพลง"
" ข้าไม่ได้วัยเดียวกะป๋าเบิร์ด" อนุชาเถียงคอเป็นเอ็น " ข้าเพิ่งยี่สิบห้าเท่าศรราม ไม่งั้นจะเป็นชายกลางได้เหรอ....วัยข้าเหมาะกับน้องพลับพลึงมากกว่า   เพราะงั้น...ชู่ว์ๆๆๆ   ไปให้พ้นนะเจ้าพลาย   อย่ามาเกิดใหม่เป็นพระเอกน้องนู๋   ไม่งั้น..."
เจ้าพลายหัวร่อยียวนกวนประสาท
" อะโด้   เริ่มมีงูขู่ฟ่ออยู่บนหัวเนี่ยะเอง นึกว่ารัย...อย่าหวังเลยป๋ากลาง      น้องลั่นทมเค้าคอยอยู่แถวนี้แล้ว   ภาคนี้ป๋าหนีไม่รอด เชื่อผมเหอะ"
แล้วเจ้าพลายก็หายแว๊บ...อนุชาสะดุ้งตื่น เหงื่อโทรมกาย

จากคุณ : อนุชา - [30 เม.ย. 10:26:24]

ความคิดเห็นที่ 65

แว้กส่งไม่เข้าอีกแย้ว

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [30 เม.ย. 12:41:48]

ความคิดเห็นที่ 66

ไชยยันต์พร้อมกับปืนไนโตรเอ็กซ์เพรสซึ่งถือวิสาสะหยิบยืมมาตอนอนุชาเผลอ เลียบๆเคียงๆออกจากแค้มป์พัก

"คุณไชยยันต์จะไปไหนอ่ะครับ" รพินทร์รีบร้องทักเพราะเป็นหน้าที่แกที่ต้องคอยระวังภัย

"จะไปหากิ้งก่าอาฟริกันสักสองสามตัว ไม่ต้องเป็นห่วงผม รพินทร์...คุณนอนพักให้สบายเถิด"
"อย่าลืมหามาเผื่อผมด้วยนาคุณไชยยันต์ เอาขาวๆอวบๆ...อ่า ผมหมายถึงไก่ป่า ไก่ฟ้าอะไรก็ด้าย เอามาเหอะ"

ไชยยันต์ขมวดคิ้ว "ผมว่าแถวนี้จะไม่มีนารพินทร์...ท่าทางคุณจะชอบกินไก่จนเคยตัว...ผมว่าเราคงจะหาไก่
แถวนี้ไม่ได้หรอก น่าจะมีแต่กิ้งก่า ตัวคล้ำๆ แต่ผมจะเลือกตัวใหญ่ๆอวบๆมาให้ละกัน"
ว่าแล้วนายทหารหนุ่มก็เดินหายเข้าป่าไป

ป่าดิบชื้นและรกทึบสไตล์อาฟริกัน เสียงวิเวกวังเวงแว่ว ล้วนแต่เป็นเสียงสัตว์แปลกๆ ไชยยันต์เห็นอะไร
อย่างหนึ่งลับๆล่อๆอยู่หลังพุ่มไม้ เขาซัลโวด้วยไนโตรฯทันที เสียงระเบิดลั่นสะท้านไปทั้งป่า แล้วก็มีเสียงร้องจ๊าก

"อย่ายิงๆๆ...นายทหาร หนานอินเองง่ะ"
ตัวที่โผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้กลับเป็นหนานอิน พลางโบกมือหย็อยๆ

ไชยยันต์เกาหัวยิกๆ "อ้าว เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ"
"แหม นายทหารก้อ...ไม่ดูให้ดีซะก่อน โชคดีนาที่ฝีมือนายทหารแม่นแต่ปาสาวน้อยตกน้ำตามงานวัด
ไม่งั้นหนานอินหัวทะลุแบบเจ้าเกิดอีกคนแหง๋ๆ"

"แล้วไปไงมาไงล่ะเนี่ยหนานอิน...ไฉนจึงมาผลุบๆโผล่ๆหลังพุ่มไม้ได้ ฉันเข้าใจผิดนึกว่าเป็นลิงแสม๋ซะอีกเห็นตัวดำๆ"

"หนานอินก็เดินมาเรื่อยๆอ่ะ...พอดีได้ยินเสียงคนเดินมานึกว่าอ้ายพวกคนป่า ก็เลยซุ่มดู พอดีเป็นนายทหาร
นี่แหละ...แล้วนายทหารเจอคนอื่นๆบ้างยัง"

"เจอแต่รพินทร์กับอนุชา...ส่วนเจ้าเส่ยเห็นไปแว้บๆแถวกระทู้อื่น ไม่ยอมเข้ามาที่นี่ซักที นี่พวกเราว่าจะ
มุ่งหน้าไปช่วยคุณหญิงดารินก่อนแล้วเนี่ย พอดีอนุชากับรพินทร์แกหมดมุขซะก่อนก็เลยถ่วงเวลามาจนเจอ
หนานอิน...ไป เราไปหาสองคนนั่นกันเถอะ ไม่ต้องล่าแล้วกิ้งก่งกิ้งก่า"

ขยับเดินมาได้ 2-3 ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนแว่วเข้ามา
"วู้ๆๆๆ...วู้ๆๆๆ...อุมบะ อุมบะ..."
แล้วเสียงกลองก็รัวตามมาราวกับกลองศึก เสียงย่ำเท้า เสียงร้องขู่คำรามเริ่มดังใกล้เข้ามา

"เสียงอินเดียแดงเผ่าไหนง่ะนายทหาร หรือว่าจะเป็นสาวกเผ่าตองเหลืองของเจ้ามันตรัย"
"ไม่รู้ว่ะ แต่ chip แล้วหนานอิน เสียงมันมากันเป็นกุรุตๆ เรารีบเผ่นไปเตือนรพินทร์กับอนุชากันก่อนเถอะ"

ว่าแล้วทั้งสองก็โกยอ้าวไม่เหลียวหลัง ไปเหยียบเท้าใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่หลังพุ่มไม้

"โอ๊ยโย้ยโหย...เท้าคนนะเฟ้ยยยย" เสียงเจ้าเกิดร้องลั่น

"อ้าวเกิดเองหรอกเหรอ โทษที แล้วไหง๋มานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะเนี่ย" ไชยยันต์พูดพลางฉุดมือดึงขึ้นมา

"ก้อเดินตามกลุ่มเจ้านายมาน่ะแหละ แต่ง่วงก็เลยหลบงีบ ว่าแต่เมื่อกี้เสียงใครขายอะไรเหรอนายทหาร
ได้ยินตะโกนโหวกๆ"

"น่าจะเป็นเสียงรถรับซื้อของเก่าพวกอวัยวะคนน่ะ เกิดลองไปคุยๆดูซี เผื่อจะขายหัวเกิดได้มั่ง มันพรุนหมดแล้ว
เปลี่ยนซะเหอะ"

เจ้าเกิดลูบคลำหัวที่พรุนด้วยรอยกระสุนปืนคุณหญิง
"ม่ายเอาง่ะนายทหาร เกิดว่าปล่อยมันไว้ยังงี้แหละ งั้นเราเปิดไปรวมพลกับนายรพินทร์กันเถอะ"

แล้วเจ้าเกิดก็วิ่งอ้าวนำหน้าพรรคพวกไป

จากคุณ : ไชยยันต์ - [30 เม.ย. 15:12:55]

ความคิดเห็นที่ 67

       มันตรัยขมวดคิ้ว ไหล่ลู่ ใบหน้าดูเศร้าสลดจนลูกน้องต่างพากันถอนใจไปตามๆกัน ไม่มีใครเข้า
หน้าเจ้านายติดมาหลายวันแล้ว.........
      "ข้าจำต้องคิดถึงอนาคตแล้วว่ะ...เจ้ามะกูด" เขารำพึงกับลูกน้องคนสนิทอย่างระทดระท้อใจ
      "บัดนี้ ข้าเพิ่งระลึกได้ว่าข้าต้องการอะไรในชีวิต...ชีวิตอมตะของข้า อยู่ไปวันๆช่างน่าเบื่อ พวก
เจ้ารู้มั้ยว่าข้าต้องการอะไร....รู้มั้ย!" มันตรัยหันไปกราดเกรี้ยวใส่เจ้ามะกูดซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่อยู่ข้างๆจน
เจ้าผีร้ายสะดุ้งตกใจ
" จะ จะ...จะ เจ้านายต้องการอะไรขะร้าบ"มะกูดลนลานตอบ....มันตรัยมองหน้ามันแล้วถอนใจเฮือกใหญ่
"ข้าไม่อยากเป็นมนุษย์อมตะอีกต่อไปแล้ว..ข้่าต้องการเป็นคนธรรมดาๆเข้าใจมั้ย"
เสียงอันดังลั่นสนั่นไหวของมันตรัยปลุกให้ผีร้ายทุกตัวตื่นขึ้น ลนลานเข้ามาแทบเท้าอย่างเกรงกล้ว ตัวแรก
ที่ได้สติคือเจ้ามะกูดนั่นเอง มันรีบถามอย่างไม่เชื่อหูว่า
"...เจ้านายอยากเป็นคนหรือขะรับ...อะไรกัน เป็นไปไม่ได้...เราเป็นผีร้ายนะขะรับ"
"เฮ้อ..เออ ก็จริงของเจ้า แต่ข้าปกครองถ้ำมรกตมาหลายพันปีแล้ว....ชีวิตมันก็เป็นไปอย่างนี้ ไม่ไประราน
ใคร ไพรวัลย์มันก็มาระรานเรา...ข้าเบื่อชีวิตอย่างนี้เต็มที..อีกอย่าง..ข้าเองก็อายุมากแล้ว วันก่อน ไปอ่าน
หนังสือธรรมะมาว่ะ ข้าอยากปลดเกษียณแล้ว"
"ปลดเกษียณ!" เจ้าผีร้ายพากันรอ้งเสียงหลง"ไม่ได้นะขะรับ...เจ้านายจะไปไหน แล้วพวกผมจะอยู่กันยัง
ไงล่ะ"
"ข้าตัดสินใจแล้ว...ข้าจะออกเดินทางเร่ร่อนไปเรือ่ยๆตามภูผา ริมธาร สายน้ำ ยังมีดินแดนอีกมากมายที่
ข้ายังไม่ได้พิชิต...ที่ข้ายังไม่เคยไป....ข้าอยากเลิกเล่นเพชรพระอุมาแล้ว!"
"เลิกเล่นพระอุมา!" เจ้าผีร้ายพากันเป็นลมไปเป็นแถบๆ"แล้วใครจะมาเป็นหัวหน้าของพวกเราล่ะขะรับ
ลำพังเรื่องนี้มีแต่พวกคนดีไม่ได้นะครับ ทุกเรื่องต้องมีตัวร้ายเป็นรสชาติ"
"ข้าจะปลดเกษียณ แล้วรับสมัครหัวหน้ามันตรัยคนใหม่มาแทนตัวข้าละกัน...เอาล่ะ อย่ารำ่่ไร มะกูด ไป
เก็บของมาให้ข้า ข้าจะออกเดินทางแล้ว..ลาก่อน..."
ว่าแล้วก็หันหลังกลับไปมองนอกหน้าต่างอย่างเศร้าศร้อย....ดวงตานั้นเหม่อมองไปไกลแสนไกล...ยังดินแดน
ที่ไม่มีผู้ใดเคยไปถึง.......

จากคุณ : มันตรัย... - [30 เม.ย. 16:25:37]

ความคิดเห็นที่ 68

หลังจากการผจญภัยผ่านมาหลายภาค...ตัวละครมันตรัย เห็นจะถึงจุดอิ่มตัว และปิดตัวเองลงแล้วล่ะค่ะ
เนื่องจากผู้เขียนมีภาระเยอะพอสมควร...จึงไม่อยากมาแจมเป็นครั้งคราวให้เรื่องต่อไม่ติด
สำหรับมันตรัย..ขอให้สมัครคนใหม่เข้ามาเล่นแทน จะเอาใครก็ได้ แต่อะแฮ่ม ข้อแม้ ต้องมีคุณสมบัติ
ดังนี้..
1.)อายุต้องบรรลุนิติภาวะ(ฮ่าฮ่า) พูดเล่น อันนี้เผื่อไว้
2.)มีสภาพจิตใจที่ค่อนไปทางติงต๊อง สามารถสร้างภาพพจน์มันตรัยได้น่าหมั่นไส้ที่สุด อิอิ
3.)มีประสบการณ์ในการอ่านเพชรพระอุมามาก่อน
4.)สามารถเข้ากับคณะเดินทางได้ มีมนุษยสัมพันธ์ดี(เกี่ยวไหมหว่า)
ขอรับสมัครเอาไว้ด้วยนะคะ^__^ ปิ๊งป่อง

จากคุณ : กรวดสีฟ้า - [30 เม.ย. 16:35:09]

ความคิดเห็นที่ 69

บอกแล้วให้มาเล่นเป็นหวานใจผมก็ไม่เชื่อ......ไปดีมาดีนะครับ จะคิดถึงทุกวัน

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [30 เม.ย. 16:43:43]

ความคิดเห็นที่ 70

ภายหลังการช็อปอย่างมโหฬารของสองสาว แสงโสมและลั่นทมสีชมพู
แสงโสมก็ชักชวนลั่นทมสีชมพูเดินทางไปยังจุดมุ่งหมายเดิมคือ ถ้ำมรกตของท่านมันตรัย ระหว่างทางไปถ้ำมรกต แสงโสมได้เจอกับขบวนผีดิบบริวารท่านวาชิกาที่ได้ให้ขนสมบัติจากพุกามล่วงหน้ามาก่อนแล้ว แสงโสมรู้สึกยินดีเป็นยิ่งนักที่ได้เข้ามาอยู่ในกองคาราวานเหมือนเดิม แต่ดีใจได้ไม่นาน ลั่นทมสีชมพูก็ขอแยกทางเพื่อไปตามหาพลับพลึงสีชมพู ลูกสาวแสนน่ารักที่ไม่ยอมตามไปช็อปด้วยกันในครั้งนี้ อย่างไรก็ตาม แสงโสมได้กำชับให้ลั่นทมสีชมพูตามหาหนูน้อยพลับพลึงให้เจอโดยเร็ว แล้วรีบตามแสงโสมไปที่ถ้ำมรกตโดยด่วน...............

ก่อนถึงถ้ำมรกตเพียงเล็กน้อย ณ บริเวณทุ่งหญ้าสะวันน่า ซึ่งมีฝูงม้าลาย ยีราฟ และสัตว์อื่น ๆ วิ่งและเดินกับอยู่เต็มท้องทุ่งอย่างสวยงามนั้น แสงโสมมองเห็นฝูงม้าลายและสัตว์ชนิดอื่นที่เดินหากินกันอยู่เป็นคู่ ๆ ก็ให้รู้สึกอิจฉาเป็นที่ยิ่ง พลางนึกระทดท้อต่อชะตาวาสนาของตัวเองว่าทำไม๊ ทำไม ถึงต้องพลาดมารับบทนางร้ายแสดงในเรื่องนี้ด้วย ดูทีรึ อุตส่าห์หมายปองพระเอกพระรองของเรื่องมาตั้งแต่ต้น หวังจะได้คู่กับใครซักคนก็ยังดี กลับไปไม่อายขายหน้าชาวหนองน้ำแห้ง ที่ผ่านมาพยายามคั่วทั้งพระเอกพระรองอยู่เป็นนานสองนาน ตั้งแต่ภาค 4 จนถึงภาค 6 จนถูกพระรองประกาศตัดขาดเผยแพร่ไปทั่วโลกเมื่อตอนภาค 4 แล้ว ย่างเข้ามาภาค 7 เริ่มมีแววว่าจะสมหวังกับพระเอก ก็กลับมีเหตุอันเป็นไป คุณหญิงดาริน นางเอกของเรื่อง ดั๊น โผล่มาแสดงอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ประกอบกับช่วงที่คุณหญิงมา แสงโสมก็หายไปช็อปที่ ตจว. ซะหลายวัน เลยไม่มีโอกาสแก้ตัว กลับมาอีกที เรื่องราวก็บานปลายเกินจะเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ได้ทัน (เฮ้อ! ว่าจะตัดใจแล้วเชียวนา แต่อดไม่ไหวเลยต้องเลิกช็อปแล้วมาใหม่)

แสงโสมใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ถึงความอาภัพทางด้านคู่ของตัวเอง ด้วยความเศร้าสลดใจ แต่แล้ว ฉับพลัน แสงโสมก็นึกขึ้นมาได้

"เราเป็นนางร้ายนี่นา เราคือนางร้าย นางร้ายทำอะไรย่อมขวางสายตาชาวบ้านอยู่แล้ว ยังงั้นเราจะทำตัวให้สมกับเป็นนางร้าย เราจะต้องแย่งรพินทร์มาจากคุณหญิงดารินให้ได้ คอยดูเถอะ คุณหญิงนะคุณหญิง หายไปไหนมาตั้งนาน ภาค 4 - 6 ไม่ยอมปรากฎตัว ปล่อยให้เราหลงรักพ่อพรานไพรใจฉกาจอยู่ตั้งนาน พอถอนใจไม่ขึ้นแล้วจะมาทวงคืน ทำงี้ได้ไงคะ อย่ากระนั้นเลย ลูกผู้หญิงอย่างเรา ...ฆ่าได้...แต่ถูกแย่งคนรักไม่ได้.... เราจะไปหาท่านมันตรัย ร่วมมือกับท่านมันตรัย เอาตัวคุณหญิงดารินให้ท่านมันตรัยเป็นบรรณาการ ส่วนเราก็จะเอาตัวรพินทร์มาเป็นของเรา โอ...ช่างเป็นความคิดที่ประเสริฐซะจริง ๆ เลย"

หลังจากคิดเรื่องร้ายกาจได้สมกับเป็นนางร้ายแล้ว แสงโสมก็รู้สึกกระหยิ่มใจเป็นอย่างยิ่ง พลางรีบเร่งเดินทางไปถ้ำมรกต เพื่อเจรจาแผนการร้ายกับมันตรัยต่อไป

จากคุณ : แสงโสม - [30 เม.ย. 17:58:03]

ความคิดเห็นที่ 71

เอ...โผมว่าโผมจะไปแล้วนะครับ แต่ก็ยังตัดใจไม่ขาด เนื่องจากคุณแสงโสมซึ่งหายไปนาน ทำทีจะเข้า
มาขอร่วมมือกับผม..้ผมมันก็ใจเร็วด้วยสิครับ ชักจะอยากไปครันๆซะแล้ว
ส่วนรพินทร์...อย่าปากหวานมากนา....เด๋วกลับมาแล้วจะหนาวววว

จากคุณ : มันตรัย - [30 เม.ย. 18:30:16]

ความคิดเห็นที่ 72

เสียงรัวกลองตูมตามดังมาไม่ขาดระยะ ทำให้นักผจญภัยมือฉกาจทั้งกลุ่มตัดสินใจเด็ดขาด   เผ่นหนีแบบตัวใครตัวมันเข้าหาที่กำบัง แบบทิ้งกันเอาตัวรอด
อนุชาคว้าเถาวัลย์ที่ผู้กำกับคงจะรื้อมาจากฉากหนังทาร์ซาน มารีไซเคิลใหม่   ถีบไชยยันต์กระเด็นไปทางหนึ่ง แล้วโหนกายละลิ่วล่องขึ้นไปสู่ยอดไม้เพื่อปลอดภัยไว้ก่อน
เขาป้องหน้าลงมองเมื่อเห็นขบวนแห่ลิบๆเบื้องล่างลัดเลี้ยวจากทุ่งกว้างเข้ามาในป่าลึก   ในตอนแรกก็คลับคล้ายวงเถิดเทิง แต่มองอีกที..อะโด้ เจ้าผีดินตากแห้งขบวนเดิมจากพุกาม ดันหลงป่ามาถึงอัฟริกา
กลางขบวนนั้น   เห็นนางพญานั่งมาบนเสลี่ยง ตะแรกนึกว่าคลีโอพัตรา   เอ๊ะ คุ้นๆแฮะ
" วั้ดโธ่   นึกว่าใคร แม่แสงโสมยี่ห้อเก่านี่เอง   จนเดี๋ยวนี้เหล้าไทยมีทั้งบรั่นดีไทยวิสกี้ไทยเบียร์ไทยหลายชนิด ชื่อฝรั่งทั้งนั้น    หล่อนก็ยังคงเดิมไม่ยักเปลี่ยนชื่อ แล้วจะขายออกได้งัยหว่า" คุณชายกลางพึมพำกะตัวเอง ก่อนรูดตัวลงมาจากเถาวัลย์
แลนดิ้งปุ๊บลงบนเสลี่ยงข้างกาย เล่นเอาแสงโสมสะดุ้งโหยงเกือบหล่น   แต่มือเหนียวยึดคุณชายเอาไว้ทัน
" ว๊าย คุณชายกลาง" หล่อนร้องเสียงสะเทิ้น   ใจระทึกกับลาภหล่นพลั่กลงมาโดยไม่คาดฝัน " เอ๊ะ ทำไมหล่นลงมาสู่มือแสงง่ายนักคะคุณชายขา แสงไม่ได้เตรียมตัวจะสนคุณชายเลยนะคะภาคนี้"
อนุชาทำหน้าขรึม
" มันจำเป็นน่ะเธอ   เพราะฉันเองก็ชักขี้เกียจ หลายภาคแล้วยังไม่ได้สมบัติแม้แต่แบ๊งค์ยี่สิบ     ผิดกะคนอื่นเค้าขนเอ๊าขนเอา   เลยคิดว่ามาถามเคล็ดลับเธอดีกว่า"
แสงโสมยิ้มชะม้ายชายตา พลางนึกบวกลบคูณหารว่า ถ้าได้งาบคุณชายกลางจะคุ้มทุนหรือไม่ ก่อนจะได้คืบหน้าไปถึงจอมพราน
แต่นึกอีกที ก็สงสารเพื่อนรัก ลั่นทมสีชมพู เพราะรู้ว่ายังคิดถึงพระรองอยู่ไม่น้อย ตามประสาคนมีกรรม
" คุณชายก้อพอรู้ๆนี่คะว่าจะต้องทำยังไงถึงจะแบ่งสมบัติแสงไปได้มั่ง...แสงมีเยอะแยะจนฝากแบ๊งค์สวิส แบ๊งค์เค้าก็ไม่มีเนื้อที่ให้เก็บซะแล้ว    เค้ากำลังเจาะอุโมงค์เทือกเขาแอลป์ไว้เก็บสมบัติแสงโดยตรง จะเสร็จปีหน้า"
อนุชายกมือปาดน้ำลายที่ไหลย้อยมุมปาก ด้วยความลืมตัว     แต่ก็แข็งใจเต๊ะท่า เพื่อเพิ่มค่าตัวอีกซักสองเท่า
" ลูกผู้ชายย่อมไม่เสียสัจจะ เคยบอกไปในภาค ๔ ว่าฉันไม่รับไมตรีจากเธอแล้วจะมากลับคำก็อายเค้า    เว้นตะเธอจะช่วยเบี้ยวเอง ฉันก็พอจะมีข้อแก้ตัว"
" แสงคิดก่อนนะคะ" แสงโสมเริ่มเพลย์บอดี้อย่างเป็นต่อ นึกกระหยิ่มใจ "เพราะเข้าใจว่าคุณชายยังมีพันธะทางใจกับลั่นทม"
อนุชาถอนใจยาว    สีหน้าโศกสลด
" ฉันกับลั่นทมคงไม่มีวาสนาคู่กันซะแล้ว   เจ้าพลายมันโคตรแสบเลยเธอ    ตายไปแล้วยังมาเข้าฝัน ใช้ฉันให้ไปรับใช้ลั่นทมอย่างเดียว ห้ามคิดเป็นอื่น   แค่นี้ฉันก็พอทนได้...แต่มันดั๊นให้ฉันร้องเพลงเจ้าปีเตอร์ นามสกุลฉันเรียกไม่ถูกนี่ดิ    หยามกันเกินไป"
แสงโสมปิดปากหัวเราะเจื้อยแจ้วอย่างสมหวัง     เริ่มมองเห็นค่าของนางร้ายขึ้นมารางๆ
เกิดมาเป็นนางเอก มีแต่จะตกระกำลำบาก รักพระเอกเค้าก็งอนไม่เข้าใจกันจนจบเรื่อง     ซ้ำยังถูกลักตัวไปไม่รู้กี่ประเทศ จนเดี๋ยวนี้ก็ยังนอนครึ่งสลบครึ่งตื่นอยู่ในถ้ำ...คุณหญิงดารินเหรอจะมาสู้แสงโสมได้ในเรื่อง...ฮิฮิ คิดเอาเอง
ว่าแล้ว แสงโสมก็เอนกายเข้าใกล้ กระซิบอ้อนคุณชายกลาง
"คุณชายขา   ถ้างั้นแสงก้อเห็นใจนะคะเรื่องลั่นทม   เอาเป็นว่า คุณชายอยู่บนเสลี่ยงกะแสงไปก่อน   ไว้แสงคิดออกแล้วว่าจะแบ่งสมบัติยังไงให้ลงตัวแล้วจะบอก   ตอนนี้ คุณชายนวดไหล่ให้แสงก่อนมั้ยคะ ดีกว่าอยู่เปล่าๆ"

หึหึ เหตุการณ์บนเสลี่ยง คิดเอาเองละกัน คิดไม่ออกไปดูเรื่อง Thomas Crown Affair บางฉากดูก้อด๊าย

จากคุณ : อนุชา - [30 เม.ย. 19:21:15]

ความคิดเห็นที่ 73

ขบวนแห่ผ่านไปแล้ว ไชยยันต์ก้าวออกมาจากหลังโขดหินพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวดคลำหลังที่โดนอนุชาถีบ

"หน็อย อนุชามันถีบเราออกมาให้พ้นภัยหรือกลัวจะเป็นก้างมันแน่ฟะเนี่ย...น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า
เพราะเรามันก็น้องๆศรราม เจ้าอนุชามันคงจะเกรงเหมือนกัน หึๆ"
ไชยยันต์กล่าวกับตัวเองเบาๆ แล้วควักกระดาษกับปากกาออกมา วาดจุดห้าจุดเรียงห่างกันเป็นรูปวงกลม

"ถ้าจุดทั้งห้าแทนคนห้าคน...รพินทร์ อนุชา ดาริน แสงโสม ลั่นทม...ตอนนี้ถ้าลากเส้นเชื่อมความสัมพันธ์มันก็
จะไขว้กันไปไขว้กันมาจนจะเป็นรูปดาวอยู่แล้ว..."
ไชยยันต์เงยหน้ามองขบวนที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ
"เดี๋ยวถ้าลั่นทมตามมาทันอีกคนละก้อเสร็จแน่อนุชาเอ๋ย...งานนี้ได้ดูอะไรดีๆแน่"

คว้าเป้หลังขึ้นมาพลางมองหาพรานใหญ่กับพรรคพวกคนอื่นๆ ก็ไม่เห็นผู้ใด ขบวนแห่มาแพล็บเดียวเลยหายกัน
ไปหมดเลย หรือว่าจะติดขบวนแห่ไปกันหมดแล้ว คาดว่าขบวนน่าจะมุ่งตรงไปยังถ้ำมรกตเป็นแน่

ยายแสงโสมจะไปที่นั่นทำไม...หรือจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับมันตรัย ชักไม่ได้การ เห็นทีว่าเราจะต้องรีบไปที่นั่นก่อน

คิดได้ดังนั้น ไชยยันต์ก็อาศัยเลียบๆเคียงๆตามสุมทุมพุ่มไม้วิ่งแซงขบวนแห่ไป

ณ ถ้ำมรกต ดารินยังคงนั่งๆนอนๆหลับๆตื่นๆอยู่ พลันประตูถ้ำก็เปิดออก ไชยยันต์ก้าวพรวดเข้าไป

"ไชยยันต์! เธอจริงๆด้วย...เธอมาช่วยฉันซะที...แล้วเธอเข้ามาได้ไง..."
เสียงดารินร้องด้วยความดีใจที่จะออกไปจากที่นี่ได้ซะที ไชยยันต์ยืนมองตาปริบๆ กวาดสายตามองรอบถ้ำ
"ฉันก็เดินเข้ามาเฉยๆ..ว่าแต่เธอทำไมไม่หนีออกมาล่ะน้อย ง่ายจะตายไป ประตูมันไม่ได้ล็อค"
"อ้าว" ดารินอุทาน "ในเมื่อมันขังฉันไว้ก็นึกว่ามันจะต้องล็อคประตูน่ะซี รู้งี้ฉันหนีออกไปตั้งนานแล้ว ไม่มา
นั่งเบื่ออยู่อย่างนี้หรอก...มิน่าล่ะตาเกิดถึงหายจ้อยไปอย่างไร้ร่องรอย แล้วก็ดันไม่พาฉันไปด้วย...ว่าแต่เธอ
เห็นอีตาพรานไพรใจฉกาจของฉันบ้างมั้ย ไม่ได้มากับเธอหรอกเหรอ"
ไชยยันต์แหงนหน้าดูเพดานถ้ำ "ฉันเห็นอยู่เหมือนกันเมื่อครู่ แต่ตอนนี้ไม่เห็นแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ช่างเถอะ" ดารินทอดถอนใจ "คนพรรค์นั้น...งั้นเรารีบหนีกันเถอะ"

ไชยยันต์โบกมือ "เธอหนีไปก่อนน้อย โชคดี"
"อ้าว" ดารินอ้าปากหวอ "แล้วเธอจะไปไหนไชยยันต์"
บุรุษหนุ่มดึงไฟฉายขนาดใหญ่ออกมาจากเป้
"ฉันจะสำรวจอะไรหน่อย" พูดพลางปราดเข้าไปส่องไฟสปอร์ตไลท์ที่ผนังถ้ำ
"เธอจะสำรวจอะไร?"
"เหอะน่า"
ดารินหันมองตาม เมื่อประกายระยิบระยับสีเขียวสะท้อนเข้าตาเธอก็เข้าใจได้ทันที
ที่นี่คือถ้ำมรกต แล้วไชยยันต์จะขุดหาอะไรเล่า เธอเองก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าผนังถ้ำล้วนประกอบขึ้นด้วยมรกต
และไชยยันต์ก็กำลังขุดคุ้ยผนังถ้ำเป็นการใหญ่

"โอเช...ฉันช่วยขุดด้วย"

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [วันแรงงาน 00:52:36]

ความคิดเห็นที่ 74

อนุชานวดไหล่ให้แสงโสมพลางกวาดสายตามองชุดไทยสไบเฉียงที่หล่อนสวมอยู่บนเสลี่ยงคลีโอพัตรา
ปากก็ออดอ้อนไปเรื่อย
" แสงเนี่ย เพิ่งกลับจากประกวดนางสงกรานต์วิสุทธิ์กษัตริย์เหรอ   เจ๋งเจงๆ    คงชนะประกวดแน่ เห็นถือถ้วยเอาไว้ด้วย"
" อุ๊ย อย่างแสงจะไม่ชนะได้งัยคะ   กรรมการเห็นชุดเพชรพุกามที่แสงแต่งไปประกวดก้อหน้ามืดเป็นลมเรียงตัว   แสงเลยคว้าถ้วยมาไม่มีใครค้าน" แสงโสมชะม้ายตาอวดอย่างภูมิใจ
" โอ๊ะโอ๋" อนุชาทำเสียงเหมือนไอซีคิว " ของจริงหมดเลยเหรอ"
แสงโสมรูดแหวนเพชรเม็ดเท่ากระป๋องเบียร์ออกส่งให้ชายหนุ่ม   พร้อมกับกับสร้อยข้อมือขนาดตรวนนักโทษอีกเส้นนึง เพื่อพิสูจน์
" เพชรเนี่ย เดอเบียร์เห็นเข้าร้องไห้โฮ ปลอบไม่เสร็จ ขนาดเศษๆจากถ้ำพุกาม แสงใส่เล่นงั้นเองนะคะคุณชายขา    สร้อยเนี่ยก็โกลมาสเตอร์อายหนีเข้าโรงงานไปเลยละค่ะ คุณชายลองเอากล้องมาส่องดิคะ
ขนาดแสงยังไม่ได้ถอดสร้อยคออภิมหาอมตะพุกามนะคะ    เม็ดใหญ่สุดขนาดเท่ากล่องบรีสยักษ์   แสงใส่ทีไรคอแทบหัก เมื่อยไหล่ไปหมดต้องให้นวด"
หล่อนพล่ามไม่ขาดคำก็ตัวแข็งทื่อ    เมื่ออนุชาใช้วิชาสะกัดจุดเรียนมาจาก...จากเรื่องไหนล่ะวะลืมไปแล้ว   อ้อ อึ้งเอี๊ยะซือมารบูรพาเจ้าเกาะดอกท้อ
แสงโสมเลยยกมือหงิกค้างอยู่กลางอากาศ    อนุชาเอื้อมไปปลดสร้อยเพชรบรีสยักษ์ออกมาอย่างง่ายดาย
" อะฮ่า บอกแล้วว่าฉากบนเสลี่ยงเหมือน Thomas Crown Affair   ตอนพระเอกโจรกรรมภาพเขียนล้ำค่า..." อนุชาครางอย่างกระหยิ่มใจ " เพียซ บรอสแนน เล่นเรื่องไหน อนุชาย่อมตามเลียนแบบอยู่แล้วไม่เปลี่ยน   บ๊ายบายนะแสงโสม"
ขบวนเสลี่ยงลอดใต้ต้นไม้ใหญ่    อนุชาใช้วิชาตัวเบาเผ่นหวือขึ้นบนยอดไม้เหมือนลิง    รอจนขบวนผ่านไปหมดแล้ว ก็ตีลังกาเกลียวสามตลบ ลงมายืนชูมือด้วยมาดนักยิมโอลิมปิค
เหลียวซ้ายแลขวา มุดพุ่มไม้ไปอีกทาง โผล่ออกมาเห็นถ้ำมรกตเปิดประตูอ้ากว้างอยู่ทางซ้ายมือ    ง่ายดายไม่ต้องเสียเวลาค้นหาเพราะกระทู้มันยาวเต็มทีแล้ว
ในนั้น ไชยยันต์กับดารินกำลังก้มๆเงยๆ ต่อยมั่ง กระแทกมั่ง ที่หินสีเขียวสดตามผนังถ้ำกันยกใหญ่
อนุชาถลาเข้าไปหาน้องสาวอย่างปิติยินดีเป็นล้นพ้น
"น้อย โอ น้อยเหรอเนี่ย ไม่ได้เจอกันมาหลายกระทู้     บทจะเจอทำมั้ยง่ายจังว่ะ น่ากลัวจะจบตอนซะแล้ว"

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [วันแรงงาน 09:43:58]

ความคิดเห็นที่ 75

ขณะนั้น ไชยยันต์และหมอดาริน ที่กำลังขุด กระแทก กะเทาะ ผนังถ้ำมรกตอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นั้น เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็ได้พบกับคุณชายอนุชา ที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับสร้อยเพชรบรีสยักษ์ ต่างก็ตกตะลึงมองอะไรไม่เห็นไปชั่วขณะ เพราะแสงอาทิตย์ที่สะท้อนกับเพชรมาเข้าตา เมื่อหายจากอาการตกตะลึงแล้ว หมอดารินก็พูดขึ้นว่า
"นั่นพี่กลางไปเอาเพชรเม็ดเท่าบรีซยักษ์มาจากไหนกันคะ"
"พี่ปลดมาจากคอแม่แสงโสมเหล้าไทยไงละน้อย" คุณชายกลางตอบ
"แล้วพี่กลางไปเจอแสงโสมได้ไงละคะ" หมอดารินถาม
"แหมน้อย เรื่องมันมาจากกระทู้ที่แล้ว พี่เองก็ขี้เกียจเล่าอะนะ น้อยไปอ่านเอาเองข้างบนละกัน" คุณชายกลางตอบอย่างเบื่อหน่าย
"เอ.. เมื่อกี๊เห็นน้อยอยู่กับไชยยันต์ แล้วนี่มันหายไปไหนแล้วล่ะ"
ทั้งสองพากันเหลียวมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววของไชยยันต์ให้เห็น
"สงสัยว่าจะเข้าไปขุดข้างในถ้ำมั๊งคะพี่กลาง" หมอดารินพูดขึ้น
"เออ พี่ก็ว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ว่าน้อยกับไชยยันต์ขุดอะไรกันอยู่ตอนที่พี่เข้ามา"คุณชายกลางถามอย่างสงสัย
"แหมพี่กลาง ทำมั๊ยยยยทำไม หลงป่ามาตั้งกี่ภาค เจออะไรมาก็ตั้งเยอะ แค่นี้ไม่รู้ ลองหันไปดูรอบๆสิคะ แล้วบอกน้อยว่าพี่กลางเห็นอะไร" หมอดารินบอก
คุณชายกลางหันไปมองรอบๆตัวตามที่น้องสาวบอกแล้วก็เข้าใจได้ในทันที หันไปบอกกับน้องสาวว่า
"เราเข้าไปช่วยไชยยันต์ขุดกันดีกว่าน้อย เพราะพี่ก็ไม่รู้ว่า ตอนนี้ พรานไพรใจฉกาจของเธอไปอยู่ที่ไหน แล้วไหนจะลูกหาบคนอื่นๆอีกล่ะ ยังไงๆทุกคนก็ต้องตามมาที่นี่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น เราขุดหาอะไรไปพลางๆ รอพวกเค้าดีกว่านะ แล้วจะได้เดินทางซักที" หมอดารินก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วเดินเข้าไปในถ้ำพร้อมพี่ชาย ....

จากคุณ : หมอดาริน - [วันแรงงาน 10:10:37]

ความคิดเห็นที่ 76

หลังจากพักรักษาตัวจนอาการทุเลาลงไปมาก พลับพลึงสีชมพูก็ไม่รอช้ารีบชักชวน
เจ้ากระหังน้อย รีบเดินทางตามคณะซึ่งเดินทางไปล่วงหน้าหลายพันกิโล โดยในการ
เดินทางครั้งนี้พลับพลึงเลิกเป็นตัวการ์ตูนญี่ปุ่นหัวสีชมพูชั่วคราว กลับไปทำสีผมเป็น
สีมะฮอกกานีตามใจแม่ลั่นทมเขาก่อน คราวหน้าจะให้หัวเป็นสีอะไรค่อยว่ากันอีกที
หลังจากได้ปรากฎตัวแถวแทนฃาเนีย แถบบริเวณเขาคิริมานจาโร กระหังน้อยซึ่งได้
แปลงร่างเป็นหนุ่มสุดเท่ห์ ก็ได้ติดต่อหาพรานพื้นเมืองมาช่วยอำนวยความสะดวกให้
2 คน นามว่า มูรูคานู และมูรูแคนู แล้วทั้งหมดก็เริ่มเดินทางติดตามหามารดาต่อไป

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [วันแรงงาน 11:08:04]

ความคิดเห็นที่ 77

"ท่านพลับพลึงดูโน่นซิครับ"
"เห็นแล้วกระหังน้อย ขบวนของน้าแสงโสมซินะ ขบวนประหลาดอย่างนั้น ไม่มีใครแน่นอน"
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เรื่องขบวนน่ะใคร ๆ ก็คงทราบแต่ดูหนุ่มที่กำลังตบทรัพย์นายหญิงแสงโสมซิครับ"
"อ๋อ หนุ่มเจมส์บอนภาคล่า คราวนี้ลืมฉีดอีซซี่ออน นี่นา หน้ายับเชียว เป็นห่วงน้าแสงโสมหรือกระหังน้อย"
เหลือบตามองสหายร่วมทางซึ่งดูท่าทางกังวลไม่เลิก
"โธ่ ไม่เป็นไรหรอกน่า นั่นน่ะนางตานีแปลง เพชรทองทั้งหลายที่ใส่ ก็ของเทียมทั้งน้าน ใครจะหอบของจริงเข้ามาในป่าบ้างล่ะ ให้ไปเถอะ เดี๋ยวเราตามลุงอนุชาไปดีกว่าท่าทางจะได้เจอเรื่อง หนุก หนุก แหง"
"แล้วท่านพลับพลึง ไม่ไปหาท่านลั่นทมก่อนหรือครับ" กระหังน้อยย้อนถาม
"เอ่อ เอาไงดีล่ะ ไปหาแม่ก่อนก็ได้ ถ้าไม่เจอแม่เดี๋ยวค่อยตามลุงอนุชาไปก็ได้ ไปกันเถอะ" พูดพลางพลับพลึง
ก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาขบวนผีดิบ...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [วันแรงงาน 12:50:05]

ความคิดเห็นที่ 78

หลังจากจุดที่ถูกสกัดไว้คลายลงแล้ว แสงโสมก็อุทานในลำคอแผ่วเบา

"โถ..คุณชายขา หากินกันง่าย ๆ อย่างนี้เองเหรอคะเนี่ย"

พลางนั่งนิ่งตะลึงงันอยู่บนเสลี่ยงด้วยความคาดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มสูงศักดิ์
รูปหล่อ พ่อรวย ปากหวานปานน้ำผึ้งหยด จนทำให้สาว ๆ หลงใหลไปทั่ว
จะทำกับตนเองได้ขนาดนี้ โธ่..แสงโสมกำลังดีใจนึกว่าจะได้คู่แล้วเชียว
ไฉนเลย พระรองทำได้ลงคอ หักมุมเอาดื้อ ๆ แบบนี้
เฮ้อ! คุณชายหนอคุณชาย ถ้าอยู่ต่อนานอีกซักหน่อย แสงโสมก็คงจะยอมบอกความจริงไปว่า
ไปว่าเครื่องเพชรเครื่องทองที่แสงโสมใส่อยู่น่ะ เพิ่งไปยืมคณะลิเกเค้ามาใส่..เห็นว่าสวยดี
โถ..คุณชายขา ใคร้ ใคร จะเอาของจริงมาใส่เดินป่าให้เมื่อยล่ะคะ ของจริงแสงเอาเข้าแบ็งค์ที่สวิส
ไปแล้วตอนไปช็อปกับคุณลั่นทมน่ะ โฮ้ย! พ่อคุณ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเห็นแก่สมบัติขนาดนี้
นี่ยังดีนะที่แสงโสมอยากจะลองใจดูว่าใจจริงของคุณชายเป็นยังไง...ก็ได้รู้ความจริงเลยแหละ
ไม่น่าเลยคุณชายขา...ถ้าใจเย็นอดทนอยู่ต่ออีกนี๊ดเดียว แสงก็คงจะใจอ่อนเซ็นมอบมรดกทั้งหมดให้แล้วนะเนี่ย

แสงโสมคิดอย่างระทดท้ออีกครั้ง เฮ้อ! ทำไมหนอ แสงโสมจึงยังคงความอาภัพรักอยู่ไม่เสื่อมคลาย..คุณชายนะคุณฃาย
ไม่รักไม่ว่า...ดั๊น ห่วงแต่สมบัติซะอีกแน่ะ...เอาเถอะ..แสงโสมกล้ำกลืนความชอกช้ำไว้ในใจ พลางมุ่งหน้าไปยังถ้ำมรกต

ณ ถ้ำมรกตตอนเหนือ
ท่านมันตรัยได้ยิ้มแย้มเดินออกมาต้อนรับแสงโสมถึงหน้าปากถ้ำ

"มา แม่นางแสงโสม ดูเจ้าเนื่อยล้ามากนักนะ ไม่เป็นไร เข้ามาพักที่นี่ก่อน ไม่ต้องเล่า
ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก เรารู้เรื่องของแม่นางหมดแล้ว ทำใจให้สบาย แล้วเดี๋ยวเรามาค่อย ๆ
คิดกันว่าจะจัดการกับแม่หญิงดารินกับรพินทร์ยังไงดี
เอ้า..นี่..น้ำใบบัวบก เอาไปดื่มซะก่อนนะ แสงโสม"

แสงโสมยิ้มไม่ออก รับน้ำใบบัวบกแก้วขนาดเหยือกเบียร์มาดื่มอย่างกล้ำกลืน พลันก็ถูกประกายว๊อบแว๊บสีเขียวบาดสายตา
ท่ามกลายประกายมรกตที่วูบวาบจับตาไปทั้งห้อง แสงโสมตาลายไปชั่วขณะ แต่หลังจากปรับสายตาได้ก็เอ่ยปากถาม

"ท่านมันตรัยขา ตกลงถ้ำมรกตของท่านเนี่ย มันมีกี่ถ้ำกันคะ เพราะแสงก็เห็นว่าถ้ำที่ท่านขังคุณหญิงดารินอยู่
จนตอนนี้คุณไชยยันต์กับคุณชายกลางไปเจอ แล้วกำลังขุดมรกตกันเอาเป็นเอาตายอยู่น่ะ มันก็มีมรกตอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอคะ"

มันตรัยในร่างของชาย ชาตโยดม กอดอก ยิ้มน้อย ๆ อย่างสุขุม มาดนิ่งราวกับพระเอก ตอบแสงโสมอย่างนุ่มนวล

"แสงโสมเอ๋ย ถ้ำที่เราขังแม่หญิงดารินไว้น่ะ เป็นถ้ำมรกตจำลอง เราทำเลียนแบบถ้ำนี้ไว้ ตอนสร้างก็ให้ช่างเค้าหาขวดสไปรท์
มาทั่วโลกเลยละ เอามาหลอม ฮู้ย กว่าจะเลียนแบบถ้ำนี้ได้เหมือนก็หมดสไปร?์ไปหลายล้านขวดเลยละแสงโสมเอ๋ย
ว่าแต่ว่า ป่านนี้พวกขุดไม่รู้บาดมือบาดไม้กันแย่ไปแล้วยังน่ะซิเนี่ย ที่นั่นมีมรกตจริงอยู่ซะที่ไหนกัน
เราถึงไม่ได้ให้คนไปคุมตัวแม่หญิงดารินไง เพราะมันไม่มีสมบัติอะไรอยู่เลย"

แสงโสมอุทานออกมาอีกครั้งด้วยความเห็นใจนักขุด

"โถ..คุณไชยยันต์ขา..คุณชายกลางขา...คุณหญิงดารินขา...ไม่น่าเลย"

จากคุณ : แสงโสม - [วันแรงงาน 17:23:42]

ความคิดเห็นที่ 79

ทันใดนั้น ไชยยันตร์ ดาริน อนุชา เกิด หนานอิน ฯลฯ
ก็ถูกชายฉกรรจ์ผิวดำมะเมื่อมกำยำหลายคนแกะ
ออกจากกองมรกต รู้สึกตัวอีกทีทั้งหมดก็หมอบตัวสั่นงันงก
อยู่ตรงหน้า ชายสวมหน้ากากคนหนึ่งซึ่งนั่งอย่างสง่างามอยู่บน
บัลลังค์พร้อมทั้งลูกสมุนมากมาย ยืนเต้ะท่าเฝ้าด้วย

"แกเป็นใคร จับเรามาทำไม!"อนุชาตะโกนถาม

เงียบไม่มีเสียงตอบ

หนานอินคิดว่าเขาคงไม่เข้าใจภาษาไทยจึงร้องต่อว่า
"ฮูอายู วอดดูยูว้อน!" แบบอินเตอร์อีสาน

เงียบอีก ทั้งหมดหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก ไชยยันต์ร้อง
"อึ่มค้านดิ้" ดารินร้อง"เนาขแม"ไปก็ไม่มีเสียงตอบ

อนุชาแค่นเสียงกล่าวว่า"เห็นทีวันนี้เราอนุชาจะต้องมา
ตกตายแล้ว..."ทำหน้าบู้ลิ้มบู้ลิ้ม

"อ้าว คุณชายเองหรือครับ"ชายคนที่นั่งบนบัลลังค์ถอด
หน้ากากแอฟริกาออก อย่างจำเสียงได้
พวกนายพรานทุกคนตาเหลือกเมื่อเห็นใบหน้านั้น
อุทานพร้อมกันว่า"เส่ย!"

หัวหน้าเผ่านั้นกลับเป็นเส่ย
"ทะ..ทำไมแก ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" เกิดถาม

เส่ยหัวเราะแหะแหะกล่าวว่า"คือจะว่าไปเรื่องมันยาว
ครับ ตอนผมโดดลงมาจากเครื่องบิน คุณชายใหญ่
ซึ่งกอดคอลงมาด้วยอยู่ๆก็พูดกลางอากาศว่า
"เส่ย ผมมีความจริงประการหนึ่งคิดจะบอก"
ผมเลิกลั่กกล่าวว่า"คุณชายสถานการณ์หน้าสิ่วหน้า
ขวานเก็บไว้พูดวันหลังเถอะครับ"
คุณชายเชษฐากล่าวว่า"ไม่ได้ ผมต้องบอกว่าความจริง
แล้วผมคือซุปเปอร์แมนปลอมตัวมา คราวนี้ติดสอบเอนท์
ไปก่อนเด้อ" ว่าแล้วฉีกเสื้อนอกออกเผยเห็นสูทกางเกงลิง
ซุปเปอร์แมน แล้วบินจากไป..."
ถอนหายใจเฮือกหนึ่งกล่าวสืบต่อว่า"ผมตกลงกลาง
เผ่าอลันควอเตอร์แมน ถูกชาวพื้นเมืองจับได้ มันบอกว่า
ผมหน้าเหมือนอัมสะโลโปกัสพระเจ้าของมัน พวกมัน
เลยยกผมเป็นหัวหน้าเผ่า"
กล่าวพลางถอนใจต่อเล็กน้อย

อนุชาร้องว่า"งั้นดีแล้วปล่อยพวกเราเสีย"

เส่ยรับคำเกร็งพลังลมปราณสามส่วม ดีดไปด้วยท่า
ตอนบุปผาต่อกิ่ง ซึ่งเรียนมาจากกระทู้ข้างล่าง
ปรากฏว่าเชือกของทุกคนขาดหมดโดยที่ทุกคนไม่เป็นอะไรเลย

เขากล่าวสืบต่อว่า"ถ้ำสไปร์มรกตเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์
ของเผ่าอลันควอเตอร์แมน ขอทุกท่านอย่าถือสา"

จากคุณ : เส่ย - [วันแรงงาน 18:15:20]

ความคิดเห็นที่ 80

โอ้โฮ คุณแสงโสม คิดถึงชะมัด คิดว่าจะไม่มาเสียแล้วล่ะซิ...มาไม่นานก็ร้ายเลยนะเนี่ย

คุณชายน้าคุณชายไม่ฟังอีร้าค่าอีรม เอาเพชรเท่ากล่องบรีซยักษ์ไป มันมีอะไรที่เป็นอย่างนั้นที่ไหนกันเล่า เฮ้อ จะลอกพ่อบรอสแนนก็ลอกให้มันเข้าท่ากับเขาหน่อยก็ไม่ได้

รพินทร์ผู้ซึ่งพยายามหน่วงเหนี่ยวการไปถึงถ้ำมรกตให้ช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้ เมื่อรู้ว่าไม่มีหวังก็เลยปล่อยเลยตามเลย เขาแอบแฝงเข้าไปในขบวนของแสงโสมโดยที่แสงโสมและเหล่าผีดิบไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย...

ในใจของรพินทร์ก็วางแผนท่าเดียวทำอย่างไรคุณหญิงถึงจะเลิกยิงเฉียดกระบาลใคร ๆสักทีโดยเฉพาะตัวเขาเอง...ซึ่งถูกยิงเฉียดกบาลจนไม่สามารถไว้ผมทรงอื่นได้นอกจากทรงลานบิน ลูกปืนคุณหญิงถากไถผมเขาจนเตียนเหื้ยนไป...

คิดยังไงก็คิดไม่ออก เขาคงต้องเผชิญหน้ากับคุณหญิงเสียแล้วกระมัง ทันใดนั้นก็แว่วได้ยินเสียงของท่านฤาษีโกณทัญญะ "รพินทร์ เจ้าลืมชะตากรรมไปแล้วหรือ ถ้าหากเจ้าอยู่เป็นคู่ครองกับคุณหญิงดาริน ไม่เจ้าก็เธอจะอายุสั้นจะต้องตายจากกันไปในเวลาชั่วสามวัน...ฉะนั้นตัดใจเสียเถิด..เจ้าต้องเสียสละเธอไป.."

รพินทร์ครวญคิดอย่างเศร้าสร้อย เขาต้องเสียสละคุณหญิงไป เพื่อชีวิตอันยืนยาวของเธอและเขา แต่จะทำอย่างไรเล่าที่จะทำให้คุณหญิงเป็นฝ่ายจากเขาไป

จอมพรานเริ่มมองไปทางเสลี่ยงซึ่งมีร่างอวบอัดของแสงโสมอยู่ข้างบน เธอยังคงใส่ชุดทูพีซตามเดิมเหมือนตอนไปหาสมบัติพุกาม พร้อม ๆกับน้ำลายกระฉอกจากปากสามหยด เขาก็คิดว่าจะต้องใช้แสงโสมให้เป็นประโยชน์ เขาต้องแสร้งทำสนิทสนมกับเธอ เหมือนกับพระเอกที่มีเหตุผลจำเป็น ต้องการให้นางเอกจากไปทั้งที่ยังรักกันอยู่ทำเสมอ ๆ เขาดูละครหลังข่าวต่าง ๆมาจนชินและคิดว่าบทนี้เล่นไม่ยากนัก...

รพินทร์ผละจากขบวนเดินตรงไปหาแสงโสมบนเสลี่ยง

"สวัสดีครับ คุณแสงโสม เราพบกันอีกแล้ว" รพินทร์ทักในมาดของท่านต้อมจากบ้านทรายทอง

แสงโสมลืมตาโพลง "รพินทร์ นั่นคุณจริง ๆเหรอคะ"

"เฮ้อ ผมขอเสียทีเถอะครับ ได้คำซ้ำแบบเนี้ย นั่นคุณจริง ๆเหรอ, แกตบชั้นเหรอ, นี่แกด่าชั้นเหรอ, อะไรทำนองเนี้ยที่เห็นบ่อย ๆในละครน่ะครับ ทำไปแล้วไม่ต้องอธิบายก็ได้ครับใคร ๆก็เห็นกันอยู่ ...ว่าแต่ว่า นี่คือผมตัวจริงล่ะครับที่มาด้วยความคิดถึงคุณ..."

แสงโสมเห็นความผิดปกติของรพินทร์แต่ก็ยังเข้าใจว่ารพินทร์ต้องการอมสมบัติลิเกที่เธอใส่มา หล่อนยิ้มเยาะแต่ปากก็ยังปราศรัยอ่อนหวาน "ขึ้นมานั่งข้างบนกะแสงเถิดค่ะ อย่าเดินให้เมื่อยเลย"

รพินทร์ปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พลางกระแซะเข้าไปนั่งชิด มองแสงโสมไม่วางตา แสงโสมโผเข้าหาพร้อมฉอเลาะว่า แสงคิดถึงคุณเหลือเกิน.....จากนี้บรรยายไม่ได้อีกแล้ว..ขอให้นึกถึงฉากในเรื่อง Thomas Crown's Affair เอาก็แล้วกัน จะลอกคุณชายอ่ะใครจะทำไม --หึหึแต่คนละตอนกันอ่ะเด่ะ

เมื่อไปถึงถ้ำมรกต ทั้งสองก็ยังคลอเคลียกันเข้าไปในถ้ำในห่างเหิน ดารินซึ่งกำลังขุดหามรกตอยู่เห็นทั้งสองคนคลอเคลียกันเช่นนั้นก็เริ่มตาขวาง ทิ้งอีเตอร์ในมือ หันมาจับปืนเวเธอร์บี..ส่องไปทางรพินทร์..แล้วก็ลั่นไกปืน

"น้อย..อย่า..." อนุชาสะอึกเข้าปัดปืน เพราะเกรงว่าน้องสาวจะถูกข้อหาฆ่าคนตาย

มรว.ดารินนั่งลงร้องไห้อย่างสิ้นอายที่ยิงไม่เฉียดกะบาลพรานใหญ่ เจ็บใจที่เขาทำเป็นคลอเคลียแม่ถ่านไฟเก่า จากนั้นก็หนีเตลิดเปิดเปิงไป เธอวิ่งไปด้วยความเร็วสามร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงเพราะความแค้นนั้นเป็นพลังขับดันที่ดีเสียยิ่งกว่าน้ำมันปตท.

รพินทร์พอเห็นคุณหญิงวิ่งจากไปก็ผละออกจากอ้อมอกแสงโสมทันที ทั้ง ๆที่ยังไม่อยากไป เหอเหอ....

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [วันแรงงาน 18:48:56]

ความคิดเห็นที่ 81

สรุปขึ้นกระทู้ใหม่ตามประเพณีได้แล้วครับ
แต่ยังไม่ต้องเปลี่ยนชื่อตอนก็ได้ แปดสิบกว่าความเห็นไม่มีอะไรคืบหน้าเลย

จากคุณ : เส่ย - [วันแรงงาน 19:16:34]

ความคิดเห็นที่ 82

นี่ๆๆๆ พ่อพรานไพรใจฉกาจ ฉันเพิ่งจะได้พบกับพรรคพวกไม่กี่ชั่วโมง ก็แต่งให้ฉันหนีไปอีกแล้ว แถมยังวิ่งตามมาซะอีก กะให้ไปหลงป่ากัน2คนอีกละสิ ฉันละเบื่อจริงๆ หลงมาตั้งกะภาคแรก แต่เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆ หลงแล้วก็หลงกัน ขอนึกมุขก่อนนะ แล้ววจะมาแต่งต่อ

จากคุณ : หมอดาริน - [วันแรงงาน 23:31:51]

ความคิดเห็นที่ 83

ระหว่างที่คุณหญิงดารินวิ่งหนีไปนั้น มันตรัยก็ก้าวออกสกัด รวบตัวไว้

"แม่หญิงดาริน เรารอคอยเจ้ามานานแสนนาน บัดนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเจ้าจะมาอยู่ในอ้อมกอดของเรา
อย่างง่ายดายเช่นนี้"

ดารินตกใจสะบัดตัวจะให้พ้นจากอ้อมกอดของมันตรัย แต่เมื่อเหลือบไปเห็นตัวจริงของมันตรัยในร่างของชาย ชาตโยดม
ก็พลันชะงัก

"ตายแล้ว มันตรัย นี่เธอหล่อขนาดนี้เชียวหรือนี่ ทำไมไม่เหมือนเมื่อตอนภาค 1-3 เลยล่ะ
โธ่..รู้งี้ ฉันไปหาเธอตั้งแต่แรกแล้วละ ไม่ต้องมามัวเสียเวลาคอยรพินทร์อยู่ที่นี่แล้ว
เธอจับตัวฉันมาขังไว้ตั้งนานทำไมล่ะเนี่ย ทำไมไม่รีบมาหาฉันตั้งแต่แรก"

มันตรัยยิ้มนุ่มนวล กล่าวตอบดารินอย่างอ่อนโยน

"แม่หญิงดาริน เราขังนางไว้เพื่อล่อให้รพินทร์มาหา เพราะเรามีข้อตกลงกับแม่นางแสงโสมว่า
เราจะยกรพินทร์ให้แสงโสม ส่วนแม่หญิงดารินเอง ก็คงจะไม่รังเกียจเรานะ"

ดารินนิ่งตะลึงไปพักใหญ่ แต่แล้วพอได้สติก็พูดกับมันตรัยว่า

"มันตรัย ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่เธอลองคิดดูซิ ฉันเป็นนางเอก แล้วรพินทร์ก็เป็นพระเอก
ตามบทนิยายทั่วไป พระเอกกับนางเอกจะต้องคู่กันนะ ส่วนเธอน่ะเป็นตัวร้าย แสงโสมก็เป็นตัวร้าย
เราจะสลับคู่กันได้ยังไงล่ะจ๊ะ"

มันตรัยสุดหล่อ หัวเราะน้อย ๆ แล้วโอบดารินไว้อย่างทะนุถนอม

"แม่หญิงดารินเอ๋ย นางก็รู้อยู่ว่า นิยายที่เราเล่นกันอยู่ตอนนี้น่ะ มันเป็นภาคพิสดาร ทุกอย่าง
มันก็ต้องพิสดารกว่านิยายทั่วไปนั่นแหละ เพราะฉะนั้น การที่เรามันตรัยจะคู่กับแม่หญิงดาริน
และรพินทร์จะคู่กับแสงโสม ก็ไม่มีอะไรผิดประหลาดไปแม้แต่น้อย แม่หญิงดารินเอย แม่นางบอกเราคำเดียว
เท่านั้นว่ารังเกียจเรา เราก็จะปล่อยแม่นางไปทันที แต่ถ้าแม่นางบอกว่าไม่รังเกียจเรา เดี๋ยวเราจะ
กลับไปที่ถ้ำมรกต และทำพิธีสยุมพร คู่ของเราและคู่ของรพินทร์กับแสงโสมให้เอิกเกริกไปเลย เราจะติดต่อ
CNN มาถ่ายทอดพิธีแต่งงานของเราสองคู่ออกทั่วโลกเลยด้วย
แม่หญิงดาริน นางบอกเราหน่อยได้ไหม ว่านางคิดยังไงกับเรา"

ดารินหลบตามันตรัย ยิ้มอย่างเอียงอายน่ารัก กล่าวตอบว่า
"ฉันไม่รังเกียจเธอเลย มันตรัย"

***************************************
ท่านกรวดมันตรัยขา รีบมาต่อหน่อยนะคะ เร็วววว....ก่อนที่เราสองคนจะโดนฆ่าซะก่อนน่ะคะ

จากคุณ : แสงโสม - [2 พ.ค. 08:01:21]

ความคิดเห็นที่ 84

ไนโตรเอกซเปรสกัมปนาทขึ้นสนั่นขจรประสาท   กังวานก้องไปทั้งป่ายิ่งกว่าลำโพงงานวัด
ร่างมันตรัยกระเด็นไปเกือบครึ่งกิโลเมตรราวกับถูกไทรันโนซอรัสสองตัวถีบพร้อมกัน     ส่วนดารินยืนนิ่งเป็นปกติ ไม่ระคายแม้เท่าเส้นผม
เป็นฝีมือยิงชั้นประกาศิตของอนุชา วราฤทธิ์ ผู้นึกขึ้นได้ว่าควรใช้ปืนซะให้คุ้มกับแบกมาหลายกระทู้
ร่างชายชาตโยดมหายวับในพริบตา กลายเป็นผีดิบตากแห้งแถมจวนเน่าอีกตะหาก ของมันตรัยนอนดิ้นทุรนทุราย
" ว้าย" ดารินยกมือปิดหน้า แล้วลดมือลงลูบเนื้อลูบตัวให้แน่ใจว่าเจ้ามันตรัยไม่ได้งาบส่วนไหนไป "เกิดอะไรขึ้น    ฉันโดนสะกดอีกแล้วเหรอ"
อนุชากับไชยยันต์วิ่งมาถึงตัวนางเอก   ไชยยันต์ตอบโดยเร็ว
" ใช่แล้ว น้อย   เธอถูกอาคมของแม่แสงโสมในกระทู้บน สะกดให้เห็นความหล่อ   อย่าลืมดิว่าหล่อนเคยเป็นเลขาของมันตรัย   เคราะห์ดีอนุชานึกได้ว่าเรื่องไม่ควรจบแค่เนี้ย เลยยิงสะกัดไว้ทัน"
ดารินลงนั่ง ยกมือปิดหน้าอีกครั้ง สะอื้นฮัก
" โธ่ นี่ฉันต้องเล่นบทซ้ำซากกะเจ้ามันตรัยอีกแล้ว    ก่อนหน้าก็เล่นกะเจ้าเกิด     เมื่อไหร่จะมีเลิฟซีนกะพรานใหญ่ซะทีก็ไม่รู้   พี่กลาง"
หล่อนเงยหน้าขึ้นอ้อนวอนพี่ชาย
" ต้องขึ้นกระทู้ใหม่แล้วค่ะ พี่กลาง น้อยขอเลิฟซีนกะไม่ต้องถูกขโมยตัวซักฉากได้มะคะ    พี่กลาง post บ่อยๆ นะคะ    อย่าผลุบๆโผล่ๆ"
อนุชาพยักหน้าอย่างสลดใจในชะตากรรมน้องสาว
" ตกลง น้อย ไพรวัลย์ทิ้งแสงโสมวิ่งตามมาแล้ว     เดี๋ยวหลงป่ากันนะ   พี่กะไชยยันต์จะทำทีว่าหลงไปทางอื่น   ลงมือ...แอ๊คชั่น"
ว่าแล้วอนุชาก็หลบแว๊บไปกะนายทหารปืนใหญ่ ทิ้งดารินไว้ตามลำพังในป่า
มีรพินทร์ ไพรวัลย์ยืนตระหง่าน หอบซี่โครงบาน ก่อนจะเข้ามานั่งยองๆ ประคองอย่างทะนุถนอม
" คุณหญิง โอ คุณหญิง ในที่สุด เราก็ได้หลงป่าอยู่ด้วยกันเหมือนไพรมหากาฬ ขอบคุณคุณชายกลาง"

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [2 พ.ค. 10:00:58]

ความคิดเห็นที่ 85

ว้าแปะไม่ทันลุงอนุชาจนได้
======================================================================

หลังจากที่ส่งกระหังน้อยไปตรวจสอบดูว่าในคณะของแสงโสมมีลั่นทมสีชมพูร่วมขบวนมาด้วย
หรือไม่ แล้วกระหังน้อยก็มารายงานว่าลั่นทมสีชมพูไม่ได้อยู่ในคณะ และแสงโสมที่อนุชาได้ตบ
ทรัพย์ไปนั้นก็เป็นแสงโสมตัวจริง มิใช่นางตานีแปลงมาแต่ประการใด ขณะนี้รพินทร์ ไพรวัลย์
ก็ตามคณะแสงโสมไปด้วย โดยไม่ทราบวัตถุประสงค์
"อะไรนะ กระหังน้อย นั่นน่ะน้าแสงโสมตัวจริงหรือ ทำไมเราตาฟางไปได้ขนาดนี้หนอ สงสัยอาการ
เจ้าโรคแพ้สภาพอากาศแปรปรวนยังไม่หายขาดแน่นอน"
"เอาไงดีครับ ท่านพลับพลึงจะตามขบวนนายหญิงแสงโสมไป หรือว่าจะตามคุณชายอนุชาไปดี"
"ตามขบวนนี้ไปดีกว่า ไม่ต้องไปแกะรอยตามลุงอนุชา ไปหรอก เดี๋ยวพระเอกกะพระรองก็เจอ
กันเองแหละ คู่นี้ปกติเขาก็ไม่ทิ้งกันอยู่แล้วนี่นา ตัดกันไม่ตายขายก็ไม่ขาด เพราะไม่มีใครยอมซื้อ
แต่ว่ากระหังน้อยเราเลิกจ้าง เจ้าพรานพื้นเมืองคู่นั้นไปซะเถอะ ไหน ๆ ตอนนี้เราก็ตามสมัครพรรค
พวกพบแล้วนี่นา"

จากการตามติดคณะของแสงโสมไปเรื่อย ๆ ก็พบว่าถ่านไฟเก่าระหว่างรพินทร์ ไพรวัลย์ กะแสงโสม
มีทีท่าว่า จะคุขึ้นมาอีกระลอก ส่วนคุณหญิงดาริน ก็มีทีท่าว่าจะไม่รอดจากเงื้อมมือของมันตรัย
ซะอีก และตอนนี้ทั้งหมดกำลังเตรียมประกาศวิวาห์ กับรพินทร์ ให้เป็นที่เอิกเกริก ขนาดจะให้ CNN
มาถ่ายทอดพิธีแต่งงานเผยแพร่ไปทั่วโลกอีก อะไรมันจะอลเวงกันปานนี้ แต่สุดท้ายเรื่องราว
อลเวงทั้งหลายก็จบสิ้นลงอีกตอนก็ด้วยฤทธิ์ของไนโตรเอกซเปรส ของอนุชาทำให้รพินทร์
ไพรวัลย์ กลับมาคืนดีกับดารินซะที ส่วนแสงโสมนั้นก็คงจะได้มรกตไปอีกกระบุงโกย รวยอีกค่ะ
รวยแล้วรวยอีก

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [2 พ.ค. 13:03:59]

ความคิดเห็นที่ 86

เอิ๊กกกก........ๆ ๆ ๆ ๆ
อ้ายรพินทร์ และพรรคพวก คิดเหรอว่าระเบิดไนโตรจะทำอันตรายข้าได้ เหอๆๆๆๆ ข้าน่ะ ทนระดับ
แรด50ตัวเชียวน่ะเว้ย แถมร่างกายยังประกอบด้วยไทแทเนียม...พอโดยยิงก็วืบๆๆๆ ผงะไปนิดนึง แต่ก็
กลับมารวมร่างใหม่อย่างกะมนุษย์เหล็กเหลวในเรื่อง terminator 2 เชียะ แต่ตอนนี้ความเสียหายค่อน
ข้างจะสาหัส ต้องอาศัยเวลารวมร่างหลอมเหลวของของข้านิดหน่อยถึงจะกลับเป็นจอมปีศาจอย่างเดิมได้
วุ้ย คุณแสงโสม...โปรดยันไว้พลางๆก่อนนะครับ โผมกะลังรวบรวมพลังงานจากแหล่งแม่เหล็กในโลก โดย
อาศัยวิธีการใช้สนามแม่เหล็กจากจุดศุนย์กลางของโลกดึงพลังดูดออกมาจากหลุมแบล็กโฮล และสามเหลี่ยม
เบอร์มิวด้าอาถรรพณ์...............เพื่อกลับร่างให้หล่อตามเดิม คราวนี้เห็นจะทีหล่อกว่าเก่า.....
"เปรี้ยง" เสียงรวบรวมพลังงานเสียงครืนๆ สายฟ้าจาก6ทิศในโลกเข้ามารวมกันเป็นจุดๆเดียว มันตรัย
ยกดาบสายฟ้าขึ้นล่อสายฟ้า..........สายฟ้าเป็นสายพลันไหลลงมารวมที่ดาบเป็นจุดเดียว
"อะปราคารา คะราคึ้บด้าาา อึร์ อึร์ มูโมร่า" มนต์ตราสลักวิญญาณไหลพรั่งพรูออกมาดังเสียงสวดมนต์อัน
ศักดิ์สิทธ์ดังกระหึ่ม...เจ้าสาวกจอมปีศาจทั้่งหลายต่างพึมพำเสียงสวดดังสนั่นหวั่นไหวน่าเกรงขามยิ่งนัก
"โอม พยุตรา เจ้าแม่กาลี จงมาสู่ข้า.....ให้พลังปีศาจแก่ข้าได้ชนะศัตรู ให้มันปราชัยตกตายไปตามกัน"
ทันใดนั้น......รูปโฉมของมันตรัยก็เปลี่ยนไป..........
ใบหน้าที่ขาวเผือดเปลี่ยนเป็นสีเข้ม
ผมที่ตัดสั้นอย่างเรียบร้อยกลายเป็นผมยาวสีดำสนิทเหมือนรัตติกาล ดวงตาโต ขนตายาวพลันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม
ลมพัดมาวูบใหญ่........ทำให้เห็นใบหน้าเรียวได้รูป แต่ดูเข้มแข็งและเปี่ยมเสน่ห์ของเขาฉายออกมาอย่าง
ชัดเจน....จมูกโด่งเป็นสัน
ที่หน้าผากคาดด้วยรัดเกล้าสีเงินอ่อนประดับหินมรกต...ห่มผ้าผืนยาวจรดพื้นดินสีเทาเข้ม
เทพเจ้าแห่งรัตติกาลได้มาจุติแล้ว....!
นางๆทั้งหลายเมื่อได้ยลโฉมของมันตรัยในร่างใหม่ ต่างก็ตกอยู่ในภวังค์ของเขาอย่างทันทีอย่าง
ถอนตัวไม่ขึ้น....ส่วนผู้ชายน่ะหรือ....ต่างก็ตกอยู่ในมนต์สะกดจนไม่อาจขยับเขยื้อนตัวไปได้
"พลับพลึง...เด็กน้อย จงมาหาข้า...."น้ำเสียงนุ่มนวลแต่ลุ่มลึกดังมนต๋สะกดนั้นเรียกนางให้เข้ามาใกล้
พลับพลึงสีชมพูดมองตาค้าง ขาก้าวไปอย่างไม่รู้ตัว
"เจ้ามีฤทธีที่แข็งกล้ากว่าคนอื่น แต่เจ้าหารู้ตัวไม่........พลังเทพกับมารที่อยู่ในตัวเจ้าสามารถครองโลกได้
ถึงสามโลกหากเจ้าต้องการ....มาสิ จงเข้ามาหาข้า แล้วข้าให้ชีวิตอมตะต่อเจ้า ชีวิตที่ไม่มีวันเจ็บ วันตาย
แล้วเจ้าจะได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา..."
พลับพลึงยื่นมือเข้าไปใกล้ พลันนั้นเอง มันตรัยดึงนางไปไว้ใต้ผ้าคลุมนั้นแล้วคลุมไว้ทั้งตัว.....
มันตรัยยื่นมือออกข้างหนึ่ง พลันดาบยาวด้ามมุกเล่มหนึ่งก็อยู่ในมือ
"ดาริน.........ข้าขอสั่งเจ้า เจ้าจงสังหารเจ้ารพินทร์ซะ.......ปฏิบัติตามข้า อย่าขัดขืน...."
คุณหญิงดารินหยิบดาบมาช้าๆ มองตามอย่างเลื่อนลอย........แล้วหันหน้ามาประจันหน้ารพินทร์
"อย่า........อย่านะดาริน เจ้าจำข้าไม่ได้เหรอ อย่าไปฟังมัน มันใช้มนต์สะกดเจ้า!" รพินทร์ร้องขึ้นมาอย่าง
ตระหนกเมื่อดารินก้าวขามาใกล้.....เขาขยับขาไม่ได้
"ฆ่าเขาซะ ดาริน................เขานั่นแหละเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจ้า................เขานั่นแหละที่ทำให้เจ้าต้อง
ตกระกำลำบาก และไม่ได้มีชีวิตอมตะในถ้ำมรกตนี้ร่วมกับข้า.........หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ"
คุณหญิงดารินก้าวขาสวบๆเข้าไปพลางเงื้อมือที่ถือดาบยาวนั้นจนสุดปลายแขน..............
"อย่า อย่านะ คุณหญิง!" อนุชา เชษฐา และ เส่ยร้องขึ้นพร้อมกัน
แต่สายไปเสียแล้ว................สิ่งทีทุกคนได้ยินหลังจากได้ยินเสียงมีดขาววาววับนั้นกระทบเนื้อดัง"สวบ"
คือ"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก............" เลือดสีแดงข้นไหลนองพื้นถ้ำมรกต
..................................................................................................................

จากคุณ : มันตรัย - [2 พ.ค. 16:01:45]

ความคิดเห็นที่ 1

รพินทร์กุมไหล่ขวาไว้เลือดทะลักออกมาจากแผลที่คุณหญิงฟัน แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดนั้นออกมาจากปากมันตรัย เมื่อคุณชายอนุชากระโดดตัวลอยสามตลบพุ่งมีดบินใบหนาดเข้าที่หว่างคิ้วมันพอดี ร่างของมันก็ค่อย ๆสลายหายไป...ศิษย์ลี้คิมฮวงอย่างเขามีหรือจะอยู่ได้มนตราของผู้ใด...คุณชายลิ่วลงพื้นอย่างสง่างาม เอียงคอทำหน้าหล่อเหมือนเจมส์ บอนด์ตอนฉะอ้อนมันนี เพนนีที่ยังไม่เคยได้แอ้มแม้แต่น้อย....

แสงโสมกุลีกุจอเข้ามาประคองรพินทร์อย่างรวดเร็ว จะตั้งใจหรือไม่ก็แล้วแต่ใบหน้าของจอมพรานก็จิ้มลงไปที่หน้าอกเธอเต็มที่แล้วก็ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย

อันนี้เป็นตอนที่ผมแต่งต่อจากตอนคุณชายแล้วส่งไม่เข้าอ่ะ

สิ่งที่รพินทร์ ไพรวัลย์ประคองอยู่มิใช่คุณหญิงแต่เป็นมรกตยักษ์ที่คุณหญิงล้วงมาได้จากตัวของมันตรัย ตอนที่ได้มีโอกาสเข้าคลุกวงในของจอมอาคม..

"โอ ผมดีใจจริง ๆเลยที่ได้มาพบกับคุณหญิงอีกตอนนี้ ก่อนอื่นผมมีเรื่องจะเรียนคุณหญิงว่า ผมกะคุณแสงโสมกำลังตัดสินใจแต่งงานกันในเร็ว ๆ นี้ แม้ว่าเราจะคบกันมาเพียงหนึ่งเดือน ซึ่งเป็นเวลาที่เท่ากับที่น้องเฮเลนคบกับเจมส์แฟนสุดหล่อของเธอตามที่ไทยรัฐลงไป...ซึ่งผมก็คิดว่ามรกตอันนี้น่าจะเป็นของขวัญแต่งงานที่ดีได้..."รพินทร์พูดไปใบหน้ายิ้มแย้ม แม้ว่าในใจเขาจะขมขื่นปานใดก็ตาม

"อนิจจายอดรัก คุณคงไม่รู้หรอกว่า ในใจผมนั้นโศกเศร้าเพียงไรที่จะต้องบอกคุณเช่นนี้ แต่คำเตือนของท่านมหาฤษียังก้องอยู่ในสองหูของผมเอง.." รพินทร์นึกในใจ "เพื่อรักษาชีวิตคุณ ผมจึงต้องทำดั่งนี้"

"เราคงครองกันได้แต่เพียงใจ หากมั่นหมายปองกายมิได้เลย.."รพินทร์เผลอตัวเล่นมิวสิควิดิโออีกแล้ว โดยมีเสียงเพลงแว่วขึ้นมาจากที่ใดไม่ปรากฏ

ในขณะที่คุณหญิงยังยืนงงอยู่นั้น แสงโสมก็ได้โผล่มากระทันหัน เมื่อเห็นว่ากฤตยาคมถูกทำลายโดยเสียงปืนของคุณชาย เธอเข้ามากอดแขนของรพินทร์ พูดเสียงอ่อนหวานว่า"อย่ารอช้าเลยนะคะที่รัก เราต้องรีบไปจดทะเบียนกันที่อำเภอบางรักก่อนที่จะค่ำนะคะ"

รพินทร์หันไปโอบแสงโสม พลางจุ๊บเอากำไรหนึ่งที "จ้ะที่รัก เราต้องรีบไปกันเลยนะจ๊ะ พี่ว่าเราคงไปถึงอำเภอบางรักก่อนค่ำปีสองพันห้าสิบน่ะจ้ะ"

พอหันมาอีกทีก็ไม่เห็นคุณหญิงอีกแล้ว คุณหญิงเริ่มออกวิ่งมาราธอนอีกแล้วคราวนี้เธอวิ่งด้วยความเร็วถึงสี่ร้อยห้าสิบไมล์ต่อชั่วโมง เพื่อไปให้พ้นภาพที่บาดตาบาดใจ พริบตาเดียวคุณหญิงดารินก็วิ่งออกจากเคนยาไปถึงอเมริกาเหนือโดยง่ายดาย.....

ชายหนุ่มมองตามเงาร่างคุณหญิงไป ในใจว่างเปล่า พลางคิดว่ามันช้าไปเสียแล้วที่จะกลับไปโอบอุ้มคุณหญิงเพื่อที่จะให้เธอเข้าแข่งเป็นตัวแทนในกีฬาโอลิมปิก วิ่งมาราธอน มิเช่นนั้นประเทศไทยคงจะได้เหรียญทองจากสาขานี้แน่นอน.....

หันมาอีกทีแสงโสมก็จากไปแล้ว เขาใจหายวาบตบกระเป๋าเสื้อที่เอามรกตใส่ไว้ ปรากฏว่ามันอันตรธานหายไปแล้วเช่นกัน

รพินทร์โคลงหัว...ทำไม้ทำไมแสงโสมถึงรวยเอารวยเอาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ภาคหนึ่งแล้ว เขาไม่เข้าใจจริง ๆ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [2 พ.ค. 16:34:57]

ความคิดเห็นที่ 87

มันตรัยหัวเราะฮ่าๆ อ้าปากกว้างจนเห็นฟันซี่ในสุด....ขนาดระเบิดไนโตรยังทำอะไรเขาไม่ได้
แล้วมีดบินอันเท่าฝาหอยหรือจะครนามือ.............มันตรัยรู้สึกเหมือนมดกัด รีบดึง
มีดออกจากหน้าผากมองดูอย่างขันๆ พลางยกนิ้วชี้ส่ายไปมาช้าๆ มองหน้ารพินทร์ ไพรวัลย์
"จุ๊ๆๆๆ เจ้านี่ น่าเอ็นดูจริง จริ๊ง เอาไม้จิ้มฟันนี้มาเล่นกับข้าได้" พลางสะบัดมีดใส่คุณชายอนุชา
อย่างแม่นยำ อนุชาร้องโอ๊กออกมาได้คำนึงก็ล้มตึงราวกับช้างล้ม.......ร่างอ้วนท้วนล่ำสันล้มตึง
ลงสิ้นสติกับพื้นถ้ำมรกต มันตรัยย่างสามสี่ขุมเข้ามาหารพินทร์....."ตายยากเหลือเกิน อ้ายรพินทร์
แถมยังหวังรวยทางลัดอีก ข้าไม่อยากจะตอแย แต่ก็หมั่นไส้เหลือเกิน...เอางี้ดีกว่า ข้าจะเอาหนู
พลับพลึงไปชุบเลี้ยงให้โตก่อน แล้วก็แต่งกับแสงโสม...หลังจากนั้นก็มีลูกกับคุณหญิงดาริน ฮ่าๆๆๆ
เองจะไม่เหลืออะไรซักอย่างนอกจาก ลูกปืน กับไนโตรเอ็กเปรสเน่าๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ว่าแล้วก็หันหลังพา ดาริน หนูพลับพลึง และ แสงโสมกลับถ้ำ พร้อมสมบัติ..............

จากคุณ : มันตรัย - [2 พ.ค. 17:48:07]

ความคิดเห็นที่ 88

อนุชาล้มลงแต่ เขาพยายามลืมตาดูมันตรัยจูงสาวๆจากไป ."หนูพลับพลึงกลับมาก่อน คนอื่น ๆเอาไปเถอะ..เอาหนูพลับพลึงมา...." อนุชาส่งเสียงร้องอย่างเสียดายใจจะขาด งูที่แผ่พังพานบนหัวก็ร้องประสานเสียงตามเจ้านายไปด้วย เจ้ามันตรัยหัวเราาะฮ่าฮ่าสะเทือนเลื่อนลั่นแล้วก็หายลับไปพร้อมกับหญิงสาวทั้งสาม....

"คุณชาย คุณชาย ลุกขึ้นเถอะครับ...คุณชาย ว้า.." เสียงใครไม่รู้เรียกอยู่ไกล ๆ

อนุชาลืมตาโพลง โดยที่ยังไม่ทันเห็นว่าเป็นใครเขาก็โผเข้ากระชากคอทันที "เอาน้องพลับพลึงคืนมานะ"

มือแข็งราวกับคีมเหล็ก ค่อย ๆปลดมือของเขาออก "คุณชายครับ ลืมตาดูดีดี ผมเองครับ ผมรพินทร์ ไพรวัลย์"

อนุชาเพ่งพิศใบหน้านั้น จากเลือนก็ค่อย ๆเห็นชัดเจนมากขึ้น ชายหน้าเสี้ยม ผิวกร้านเกรียมที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจอมพราน "รพินทร์ ฮือฮือ .." อนุชาโผเข้าหาอ้อมอกของพรานใหญ่ "เจ้ามันตรัยมันเอาน้องพลับพลึงไปแล้วววว ฮือฮือ ผมเล็งของผมไว้ตั้งนาน..กะว่าจะรอให้โตสักหน่อยก่อน..."

"คุณชายครับ เรายังมีชีวิตอยู่ แสดงว่าความหวังยังมีนะครับ อีกอย่างหนึ่งคุณชายก็คงทราบดีว่าสามคนนั่นฤทธิ์เหลือร้ายขนาดไหน แค่คนเดียวเล่นซะปวดเศียรเวียนเกล้าไปตาม ๆกัน นี่เจ้ามันตรัยมันเอาตัวไปพร้อม ๆกันตั้งสามคน ผมว่าชะตามันถึงคาดแน่นอนแล้วล่ะ...ใจเย็น ๆเถอะครับคุณชาย...." รพินทร์พูดอย่างสุขุมนุ่มลึก เหมือนโฆษณาเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอร์ยี่ห้อหนึ่ง....

"จริงเหรอ ...มันยังคงไม่ทำอะไรน้องพลับพลึงนะ สัญญาซิจ๊ะรพินทร์ ..." อนุชาออดอ้อนประสานเสียงพร้อมเหล่างูบนหัว

รพินทร์โคลงหัวช้า ๆ.....มองขึ้นไปสู่ฟ้า และแล้วเขากับคุณชายอนุชาก็ต้องบริโภคแห้วกระป๋องเป็นอาหารหลักอีกแล้วหรือ คราครั้งนี้ดันนำเอาไชยยันต์เข้ามาร่วมขบวนการด้วย เขาพลางคิดว่าเชษฐาคงรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงรีบปลีกตัวออกไปก่อนอย่างรวดเร็ว

รพินทร์ดีดลูกคิดรางแก้วอย่างรวดเร็ว อย่างนี้ก็แปลว่าเขาเป็นโสดแล้วซิ คุณหญิงก็ถูกเอาตัวไป ยายแสงโสมที่ตามติดเขายังกับเหาปลาฉลามก็ถูกเอาตัวไป เด็กพลับพลึงนั่นเขาก็หาสนใจอะไรไม่ วู้ปี๊ ความจริงเขาควรจะฉลองเสียมากกว่า แต่เห็นว่ามันไม่เหมาะกับโอกาสเนื่องจากคู่หูของเขายังโศกเศร้าอยู่จึงต้องเก็บไว้ในใจคนเดียว

ในมโนนึกของรพินทร์เขาเริ่มนึกถึงใบหน้าสวยซึ้งของคุณขาประจำคนหนึ่งที่เฝ้าติดตามกันมาตลอดเวลาอย่างหมายมั่นปั้นมือ

อย่างไรก็ตาม เขาแน่ใจอย่างยิ่งเจ้ามันตรัยมันพาตัวเองเข้าสู่มุมอับ พาสามสาวไปพร้อมกัน เหอเหอ นึกว่าจะได้เชยชมหมด เขาชักนึกอยากรู้ว่า เมื่อไรเจ้ามันตรัยจะแจ้นเอาทั้งสามสาวมาคืนเหล่าคณะ เขาให้เวลามันเจ็ดวัน..นี่ยังนับว่าให้เกียรติแล้วนะเนี่ย...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [2 พ.ค. 19:07:53]

ความคิดเห็นที่ 89

ขอโทษ "ชะตามันถึงฆาต แล้วแน่นอน" แก้คำผิดครับ

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [2 พ.ค. 19:12:38]

ความคิดเห็นที่ 89

อ๊ากกกก จ๊ากกกกก เสียงดังแว่วมาแต่ในถ้าส่วนลึก
"ยอมแล้วววจ้า ยอมแล้วว"

จากคุณ : มันตรัย - [2 พ.ค. 20:09:26]

ความคิดเห็นที่ 90

และแล้ว...ระหว่างที่ยังคิดอะไรไม่ออก ชายหนุ่มทั้งสามคืออนุชา รพินทร์ และไชยยันต์ ก็ต้องออกเดินทางกันไปก่อนเพื่อฆ่าเวลา
ต่างคนต่างเดินกันขรึม เงียบ ไม่พูดไม่จา

ไชยยันต์นึกเสียดายที่หลงกะเทาะผนังถ้ำแก้วสไปรท์ซะแทบตาย มือไม้ถูกแก้วบาด ปิดแทนโซพลัสราวกับมือมัมมี่ แล้วก็ยังหามือนุ่มๆของสาวที่ไม่ใช่มาเรีย ฮอฟมันน์ มาประคองทำแผลไม่ได้จนแล้วจนรอด
เขาเริ่มเสียใจกับการคืนกลับมาร่วมผจญภัยในภาคพิสดาร เพราะเพื่อนรักทั้งสอง ไม่มีความคิดจะหานางเอกให้เขาแม้แต่น้อย
ตัวเขาเองก็ยังไม่มีใคร post เข้ามาสมัครเป็นนางเอกแม้แต่คนเดียว

รพินทร์เดินดุ่มๆนำหน้า ใจก็ครุ่นคิดจะงาบสาวรายใหม่ต่อไป ด้วยความกระหยิ่ม

อนุชาเดินลากไนโตรรั้งท้าย   หน้าตาขรึมเครียดด้วยปัญหาหนักหน่วง แก้ไขไม่ตก
นอกจากแม่หนูพลับพลึงที่ถูกพรากไปซะตั้งแต่ยังเอ๊าะแล้ว   แม่ของหล่อนคือผีลั่นทมสาวก็พลอยหายหน้าไป ไม่ยอมมารับกรรมเป็นนางรองคู่กับเขา   จะหลบไปอยู่กระทู้ไหนในถนนนักเขียนก็สุดจะเดาได้
แต่ปัญหานี้ยังไม่ใช่เรื่องที่นักผจญภัยผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาจะต้องพะวงนัก   แต่ปัญหาอื่นต่างหาก แต่ก่อความกลัดกลุ้ม หนักหัวใจ น่าพรั่นพรึงยิ่งกว่าอนาคตอันมืดมนในกระทู้ต่อไป

นั่นคือ...

เมื่อไรอ้ายเจ้าน้องเขยตัวแสบ มันจะเลิกบาร์บิคิวด้วยการใส่บทน้องตุ้ม มาให้เขาทุกครั้งที่ post ซะที ในเมื่อเขาเองก็ไม่อาจจะเป็นพรีเซนเตอร์แอร์ยี่ห้อที่น้องตุ้มชิงเล่นไปก่อนหน้าเขาได้

เขายกจี้เพชรขนาดเท่ากล่องบรีซยักษ์ ที่ชิงมาจากแสงโสม ก๊อปจาก Thomas Crown ขึ้นมอง
แล้วตระหนักว่าเป็นชิ้นเดียวกับที่ไชยา มิตรชัยสวมใส่ครั้งล่าสุด บนเวที
อนุชาเขวี้ยงทิ้งไปข้างทาง อย่างหัวเสีย

จากคุณ : อนุชา วราฤทธิ์ - [2 พ.ค. 20:17:56]

ความคิดเห็นที่ 91

หลังจากที่ถูกแต่งให้วิ่งหนีไปจนถึงป่าอเมริกาเหนือ เมื่อมารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นจะหันกลับไปไม่ได้แล้ว ก็คงต้องรอนายพราน พี่กลาง และไชยยันต์ตามมาช่วยอีกครั้ง ช่วยกันอยู่นี่ละนะ ไปไหนไม่รอดซักที เมื่อหันไปมองรอบๆตัว คุณหญิงดารินก็ได้รู้ว่า บัดนี้ เธอหลุดเข้ามาอยู่ที่ใจกลางเทือกเขารอคกี้ ในแถบอเมริกาเหนือซแล้ว

จากคุณ : หมอดาริน - [3 พ.ค. 03:47:28]

ความคิดเห็นที่ 92

หลังจากที่ถูกแต่งให้วิ่งหนีไปจนถึงป่าอเมริกาเหนือ เมื่อมารู้สึกตัวอีกที ก็เห็นจะหันกลับไปไม่ได้แล้ว ก็คงต้องรอนายพราน พี่กลาง และไชยยันต์ตามมาช่วยอีกครั้ง...

ช่วยกันอยู่นี่ละนะ ไปไหนไม่รอดซักที เมื่อหันไปมองรอบๆตัว คุณหญิงดารินก็ได้รู้ว่า บัดนี้ เธอหลุดเข้ามาอยู่ที่ใจกลางเทือกเขารอคกี้ ในแถบอเมริกาเหนือซะแล้ว
"แหม ใครนะใคร ช่างแต่งให้มาอยู่แถบอเมริกาเหนือซะด๊ายย แล้วทีนี้จะทำยังไงกันล่ะ" หมอดารินบ่นอย่างหัวเสีย ทั้งๆที่ก็หลงมาคนเดียว ไม่รู้เธอบ่นให้ใครฟัง
บ่นพลางนึกในใจว่า ถ้าได้กลับไปเมืองไทยคราวนี้ เธอจะเลิกเล่นเพชรพระอุมาซักที แล้วไปสมัครแข่งวิ่งมาราธอนหารายได้ดีกว่า
ว่าแล้ว เธอก็ออกเดินทางต่อไป โดยที่ไม่รู้ทิศทางใดๆทั้งสิ้น พร้อมทั้งร้องเพลงไปด้วยอย่างสบายใจ...

จากคุณ : หมอดาริน - [3 พ.ค. 03:53:41]

ความคิดเห็นที่ 93

ตอนติดอยู่ถ้ำมรกตรอครึ่งเดือนกว่าพรรคพวกจะไปช่วย คราวนี้เล่นติดอยู่อเมริกาเหนือ
งั้นรออีกสองเดือนละกันนะน้อย

จากคุณ : ไชยยันต์ - [3 พ.ค. 07:53:16]

ความคิดเห็นที่ 94

พลับพลึงมัวแต่ตกตะลึงในความหล่อเหลาของเทพแห่งรัตติกาล ร่างใหม่
ของมันตรัยจนถูกนำตัวไปโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อโดนจับอยู่ในผ้าคลุมนาน ๆ ก็ชัก
จะอึดอัด เหม็นก็เหม็นศพตายซากพันปี ขนาดคนที่ไม่อาบน้ำไม่กี่วันกลิ่นยัง
ย่ำแย่ นี่ศพอาบยาพันปี ไม่ต้องบรรยายดีกว่า สุดท้ายก็อดทนอยู่ไม่ได้จึง
ตัดสินใจหายตัวหลบออกมา
"ว้าก ท่านมันตรัย ทำไมพัฒนาหน้าตาแล้วไม่รู้จัก พัฒนากลิ่นตัวซะบ้างล่ะคะ
กลิ่นตัวท่านเหลือรับเลยนะนี่ ตอนแรกพลับพลึงเห็นหน้าท่านแล้วคิดว่าคงจะไปอยู่
กับท่านได้ แต่ท่านไม่พัฒนากลิ่นนี่ รับไม่หวายค่ะ ขนาดห่างเป็นเมตรแล้วยังได้
กลิ่นอยู่เลย ยังงี้อยู่กันไม่ได้เด็ดขาด ขอลาล่ะค่ะ พลับพลึงไปล่ะ ไปกันเถอะกระหังน้อย ปาย"
ว่าแล้วพลับพลึงสีชมพูก็หายตัวไปพร้อมกับกระหังน้อย

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู - [3 พ.ค. 08:12:51]

ความคิดเห็นที่ 95

ทางด้านไชยยันต์เขาปล่อยให้สองหนุ่ม รพินทร์กับอนุชานั่งปรึกษาปัญหาราคาผลผลิตไร่แห้ว
กันไปก่อน ส่วนตนเองเดินทอดน่องออกมาชมธรรมชาติของป่าดิบชื้นตามประสาคนที่ไม่มีอะไรต้องกังวล
เขามิเคยต้องวุ่นวายอะไรกับใคร การแก่งแย่ง ศึกชิงนางทั้งหลายล้วนเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับบุรุษหนุ่มผู้รักการผจญภัยเช่นเขา

หนูน้อยพลับพลึงสีชมพูซึ่งหนีเจ้ามันตรัยมาได้ ก็ตกลงกับเจ้ากระหังน้อย แยกทางกันเพื่อตามหาแม่
ความไม่เคยชินกับป่าแถบอาฟริกาทำให้เธอหลงเดินวนไปวนมาไม่ได้ออกห่างจากทุ่งหญ้าสะวันน่าเลย
พลับพลึงเป็นลมคอพับคออ่อนอยู่กลางทุ่งหญ้านั่นเอง

ไชยยันต์เดินเข้ามาพบ เขาปราดเข้าไปเขย่าตัวปลุก แต่พลับพลึงหารู้สึกตัวไม่ เธอได้แต่เพ้อเรียกแม่ไม่ยอม
พูดคำอื่น ถามอะไรก็ไม่ตอบ เขาจึงจำเป็นต้องเอาน้ำจากกระติกเทลงบนใบหน้าสาวน้อย

พลับพลึงรู้สึกตัวแต่ยังอยู่ในอาการมึนๆงงๆ ไชยยันต์ชูนิ้วให้ดูสองนิ้ว
"หนูๆ...ไหนบอกพี่ซิ เห็นกี่นิ้ว"
เธอพยายามเพ่งมอง "ยี่สิบนิ้วจ้ะเฮีย...รวมทั้งมือทั้งเท้าแล้วเฮียก็มียี่สิบนิ้วพอดี"
เขาพยักหน้า "โอเช ใช้ได้ แปลว่าสติยังสมประกอบ...ไป พี่จะพาไปหาแม่"
"แต่หนูเดินไม่ไหวแล้วอ้ะ" พลับพลึงพูดหน้าตาน่าสงสาร
ไชยยันต์ถอนหายใจเฮือก ไหนจะป่าอันโหดร้าย ไหนจะเจ้ามันตรัย
เขาจำเป็นต้องดูแลเธอให้ตลอดรอดฝั่งจนกว่าจะได้พบแม่ซะแล้ว

แล้วไชยยันต์ก็อุ้มพลับพลึงขึ้นหลังเดินฝ่าเปลวแดดระยับไป...หึๆ...ทำไปเพื่อมนุษยธรรมและความถูกต้องเท่านั้นเอ๊งงงง

จากคุณ : ไชยยันต์ อนันตรัย - [3 พ.ค. 09:02:52]

ความคิดเห็นที่ 96

คุณชายครับ มัวช้าอยู่นั่นแหละโอ๊ น้องพลับพลึงถูกเพื่อนเล่นคุณชายตั้งแต่เด็กแบกใส่หลังไปแล้วโน้น มามัวคิดน้อยอกน้อยใจเรื่องผมให้บทน้องตุ้มคุณชายอยู่ได้

คนที่มันจะบาบิคิวคุณชายจริง ๆนะ โน่นหอบน้องเดินเทิ่ง ๆไปแล้ว หนอย "ทำไปเพื่อมนุษยธรรมและความถูกต้อง"...เมื่อตอนที่เมย์ท้องก็พูดอย่างนี้แหละ โผมจำได้นะคุณไชยยันต์ แต่งานนี้เหอเหอ คนที่จะอ่วมต้องเป็นคุณแน่ไซร้ ...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 พ.ค. 11:01:43]

ความคิดเห็นที่ 97

ว้าก ยังไม่จบตอนอีกหรือ อุตส่าห์แต่งไว้แทบตายทำงัยดีล่ะทีนี้ สเนคเฮดเพียบ
=========================================================
กระหังน้อยซึ่งแยกจากพลับพลึงสีชมพูไปได้ไม่นาน พลันได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของนายน้อย
มากระทบโสตประสาท
"กระหังน้อย อยู่ไหนน่ะ มาหาพลับพลึงหน่อยเร็ว"
จึงต้องรีบกลับมาหาพลับพลึงสีชมพูทันทีทันใด ยังได้ทันเห็นหลังไว ๆ ของไชยยันต์ซึ่งมี
พลับพลึงอยู่บนบ่า จึงรีบตามไปทันที

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [3 พ.ค. 12:52:35]

ความคิดเห็นที่ 1

ทันทีที่พลับพลึงสีชมพูได้พบกระหังน้อย ก็ร้องเรียกด้วยความดีใจ
"กระหังน้อย เราอยู่ที่นี่ ทางนี้"
"อะไร หรือพลับพลึง"ไชยยันตร์ ถามขึ้นด้วยความแปลกใจทำไมเจ้าตัวเล็กจึงมีเรี่ยวมีแรง
ขึ้นมาได้อย่างกระทันหัน
"ขอลงก่อนนะ ลุงไชยยันตร์ พลับพลึงมีแรงแล้วล่ะ เดินเองได้แล้ว"ว่าแล้วก็กระโดดลงจาก
หลังไชยยันตร์ ไปยืนเด่นอยู่บนพื้นดิน
"กระหังน้อยตามพลับพลึงมาแล้วล่ะ ลุงไชยยันต์ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ กระหังน้อยทางนี้"
พูดจบรีบวิ่งไปหากระหังน้อยทันทีทันใด
"มีอะไรหรือครับ ท่านพลับพลึง"กระหังน้อยถามด้วยความแปลกใจ
"เหอะน่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"ว่าแล้วก็ตะโกนบอกไชยยันตร์ว่า
"ลุงไชยยันตร์ แยกกันที่นี่นะค้า พลับพลึงขอแยกไปกับกระหังน้อยค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเหลือค่ะ"
พูดจบก็ชวนกระหังน้อยหายตัวไปทันที (ก็เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งเทวดา มันก็ย่อมมีอิทธิๆฤทธิ์กันบ้าง)

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [3 พ.ค. 12:57:17]

ความคิดเห็นที่ 1

แล้วร่างสองร่างก็มาปรากฎตัวตรงหน้าถ้ำมรกตอีกครั้ง
"เกิดอะไรขึ้นหรือครับท่านพลับพลึง" กระหังน้อยถามขึ้น
"ก็สเนคเฮดมั๊ง ไม่ค่อยจะแน่ใจนะ แต่มีแวว หลบมาก่อนน่ะดีที่สุด แต่แหมลุงรพินทร์นี่นะ จะช่วย
พลับพลึงหน่อยก็ไม่ได้ ปล่อยให้ลุงไชยยันต์คว้าตัวเราไปได้เฉย ครั้งนี้ปล่อยไปก่อน"
อาฆาต แล้วก็เตรียมออกเดินทางต่อ
"เอ่อ ท่านพลับพลึง ท่านลืมใครบางคนไปรึเปล่าครับ"
"อ๋อ กระหังน้อยหมายถึง น้าแสงโสมน่ะหรือ ไม่ต้องห่วงเธอหรอก เธอสนิทสนมกับท่านมันตรัย
เป็นอย่างดี ป่านนี้สองคนนั่นคงกำลังปรึกษาอยู่ล่ะมั๊งว่าจะจัดการกับสามคนนั่นอย่างไรดี"
"แล้วเสียงแว่ว ๆ ที่ได้ยินว่ายอมแล้ว ยอมแล้วอะไรนั่นล่ะครับ เสียงอะไรกันแน่"

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [3 พ.ค. 13:14:58]

ความคิดเห็นที่ 1

"อ้าวกระหังน้อย เราก็ออกมาพร้อมกันนี่นา พลับพลึงก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่พลับพลึงข้องใจน่ะ
ไม่รู้ว่าน้าแสงโสมทนกลิ่นศพอาบยาพันปีได้อย่างไร พลับพลึงเจอเข้าหน่อยเดียว กลิ่นยังติด
จมูกไม่หายเลย แหวะ เอหรือว่าคราวนี้น้าแสงโสมจับท่านมันตรัย อาบน้ำกรดชำระกลิ่นสาบสาง
พันปี แล้วประพรมน้ำหอมทั่วร่าง เพื่อจะได้เป็นหนุ่มหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ ส่งไปประกวด
หนุ่มหล่อล่ารางวัลกะเขาบ้าง"พลับพลึงสีชมพูคาดคะเนไปเรื่อยเปื่อย
"ทำไมท่านลั่นทม ไม่จัดการกะตาไชยยันต์นั่นซะล่ะครับ พฤติกรรมมันทะแม่ง ๆ อยู่นา"
กระหังน้อยยังข้องใจไม่เลิก

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [3 พ.ค. 13:20:13]

ความคิดเห็นที่ 98

"ปล่อยไปก่อนน่า กระหังน้อย ระยะนี้ไม่ค่อยจะว่าง แผลงฤทธิ์มากไปไม่ดีหรอก ก่อศตรูเปล่า ๆ
ไว้ว่าง ๆ ซิ เราค่อยป่วน"พลับพลึงตอบอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก
"คราวนี้เดินทางไปไหนดีครับ ท่านพลับพลึง จะไปตามท่านลั่นทม หรือเปล่าครับ"
"ไปพักร้อน กระหังน้อย เราไปพักร้อนกันเถอะ ไปนั่งนั่ง นอนนอนริมทะเล ไปดูฟ้าใส ๆ
น้ำทะเลสีสวยๆ กันดีกว่า"ในที่สุดพลับพลึงก็ตัดสินใจหนีจากขบวนอลเวงของพระเอกมากรัก
พระรองตัวประกอบสเนคเฮด ไปซักระยะเพราะชักจะไม่วางใจสถานะการณ์
ว่าแล้วก็หายตัวไปพร้อมกับกระหังน้อย...

จากคุณ : พลับพลึงสีชมพู (Login) - [3 พ.ค. 13:35:51]

ความคิดเห็นที่ 99

จบตอนถ้ำมรกตเขียวสไปรท์ดีมะ รพินทร์ เพราะมันลงตัวดีแล้ว
สมบัติก้อไม่ได้ พระเอกพระรองกลับไปขุดแห้วต่อ
คราวหน้า เราจะตามล่าหานางเอกของตะละคนกันดีกว่าเนอะ

จากคุณ : อนุชา - [3 พ.ค. 16:31:31]

ความคิดเห็นที่ 101

ท่านมันตรัยดมกลิ่นตัวที่ฟุ้งกระจายโขมงไปทั่วห้องพร้อม
สูดจมูกฟุดฟิดอย่างไม่คุ้นเคย
"เออ กลิ่นแปลกๆ คล้ายๆอะไรนะ อ้อ สบู่นกแก้วนี่เอง"
แสงโสมยิ้มกริ่มอย่างภาคภูมิใจภายใต้ใบหน้าที่เหนื่อย
อ่อน เหงื่อแตกพลั่กๆ ผมยุ่งเป็นกระเซิง
"วุ้ย คนอะไร ขี้ไคลหนาตั้ง2นิ้วแหนะ แถมเล่นระดับเป็นสี
เทคนิคคัลเลอร์ ยังกะชั้นดินซะอีก..กว่าจะขัดออกได้นี่แทบ
สลบ...."
ท่านมันตรัยยิ้มกริ่มในมาดใหม่ พอจะมีสมองคิดแผนการ
จับเอาตัวดารินกลับมา
"เออ ดีแล้ว.. ไม่น่าเชื่อเลยว่าข้าจะกลิ่นหอมฟุ้งได้ขนาดนี้
เฮ่อ..กลิ่นมาดามหอมชื่นใจๆๆ" พลพรรคปีศาจต่างสะดุ้ง
นึกว่าเจ้านายให้พูดตาม เลยพากันพูดเสียงขรมไปหมด
"กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ กลิ่นมาดามหอมชื่นจายยยย..."
"เฮ้ หยุด หนวกหูว้อย ยังกะนกแก้วนกขุนทอง เอาล่ะ เลิก
เล่นได้แล้ว มะลิง มะกูด มะกะโท...พวกเองสามพี่น้องจงรีบติดตามไปหาคุณหญิงดารินที่เทือกเขาร็อกกี้แล้วจับตัว
กลับมาให้ข้า...อ้อ ผ่านอเมริกาอย่าลืมแวะซื้อเหล้าเชอรรี่
มาให้ข้าเพิ่มด้วยนะ พูดแล้วเปรี้ยวปาก ฮิฮิ"พูดพลางเช็ด
น้ำลายที่ไหลออกมาจากมุมปาก...."ได้ครับ"เจ้าสามตัวรับ
ปากอย่างทันควัน "เออ แล้วอย่าลืมใส่เสื้อผ้าแบบเด็กอเมริกันน่ะโว้ย จะได้ไม่มีคนสงสัย..แบบเรื่อง men in black งัย" "คร้าบบบ" เจ้ามะลิงตอบทันควัน อ้าปากกว้าง
เห็นฟันซี่แหลมแต่มีขี้ฟันเรียงรายอยู่เต็มปาก..."ผมจะใส่
แว่นกันแดดอาร์มานี่ปิดบังไม่ให้ใครรู้เลยล่ะครับ ว่าพวก
ผมเป็นปิศาจ อิอิ" แสงโสมซึ่งนั่งฟังมาโดยตลอดทำหน้าตาเหมือนเหม็นยาฆ่าแมลง...ร้องว่า"ยี้...หน้าตายังกะผี
ตายซาก ปิดบังยังไงก็ไม่เหมือนคนหรอก" เจ้าปีศาจสาม
ตัวได้ยินดังนั้นต่างพากันค้อนควัก แล้วเดินออกไปด้วย
อารมณ์ยัวะ....
"หึ หึ หึ แสงโสม เจ้านี่มีดีที่ปากร้ายนี่เอง...ดีล่ะ ระหว่างรอพวกมัน ข้าจะดูลูกแก้ววิเศษหานังหนูพลับหลึงให้เจอ
ก่อน เพราะมันมีอิทธิฤทธิ์มากนัก ปล่อยไปไม่ได้"
มันตรัยพูดพลางยกขาขึ้นมาไขว่ห้าง...โดยลืมนึกไปว่า
ตัวเองนุ่งผ้าคลุมคล้ายๆโสร่งอยู่...."ว้าย ตายแล้ว ท่าน
มันตรัย หวอ ค่ะ หวอ...."
"อะไรของเจ้า...หวอน่ะ"
"หวอออกค่ะ ว้ายตายแล้ว ไม่อยากดูเลยนะเนี่ย"
หล่อนพูดพลางยกมือขึ้นปิดหน้า โดยกางนิ้วแต่ละนิ้วออก
มันตรัยสะดุ้ง รีบนั่งให้เรียบร้อยตามเดิม...แสงโสมหน้าแดงซ่าน เริ่มรู้สึกยังไงๆ กับท่านมันตรัยซะแล้ว
"เอ๊ะ แล้วตอนขัดขี้ไคลข้า เจ้าก็เห็นหมดนี่ จะอายทำไม"
"ก็..ตอนนั้น....ท่านไม่ได้เปลือยท่อนล่างนี้เจ้าคะ" แสงโสม
พูดพลางสะเทิ้นอาย....ท่านมันตรัยเห็นแววประหลาดใน
ดวงตาของนาง...แต่ไม่ทันคิดอะไร...ทันใดนั้น ...อยู่ดีๆนอก
ถ้ำก็เกิดฝนพายุฟ้าคะนองกะทันหัน...ลมวูบใหญ่พัดตะเกียง และหลอดนีออนแบบประหยัดไฟในถ้ำดับพรึ่บ
มีเสียงร้องวี้ดว้ายกระตู้วู้ดังลั่น.........แล้วมันตรัยก็สะดุด
เก้าอี้ไม้ในห้อง แล้วเซล้มไปกระแทกกับแสงโสม ทั้งสองคนล้มไปพร้อมกันบนเตียงนอนราวกับจับวาง..........

เฮ้..........ไหงไปๆมาๆมันเริ่มอีโรติคได้ล่ะเนี่ย

จากคุณ : มันตรัย - [3 พ.ค. 16:41:35]

ความคิดเห็นที่ 102

ท่านมันตรัยขา
เราพวกเดียวกัน ทำไมเล่นกันเองล่ะคะท่าน
แสงเป็นลูกศิษย์ / เลขาส่วนตัว / ประชาสัมพันธ์ส่วนตัว
ปฏิบัติหน้าที่ได้ดีไม่มีข้อบกพร่อง ท่านทำงี้กับแสงได้ไงคะ
เดี๋ยวแสงโมโหขอลาออกนะคะท่าน
ข้อ 101 แสงยกเลิกนะคะ..ไม่เอา. .กำลังจะ Post ใหม่

จากคุณ : แสงโสม - [3 พ.ค. 17:07:44]

ความคิดเห็นที่ 103

เปลี่ยนใจแล้วค่ะ ไม่ post เรื่องต่อแล้วละ เดี๋ยวต้องต่อยาว จะขึ้นกระทู้ใหม่กันก็เชิญเลยนะคะ เสียดายมา post ช้ากว่าท่านมันตรัยไปหน่อยเดียวเท่านั้นเอง เรื่องเปลี่ยนเลย..ไม่ยอม..กำลังจะได้สมบัติถ้ำมรกตอยู่แล้วเชียว

คุณลั่นทมยังอยู่หรือเปล่าคะ แสงรออยู่นะคะ งวดนี้ไม่ได้พ่วงคุณลั่นทมมาด้วย เพราะแสงมาถึงทีหลัง คุณลั่นทมเดินทางมาก่อนแล้ว เลยตั้งใจจะมาเจอกันกลางทาง แต่จนป่านนี้ยังไม่ได้เจอซักที รีบมาหน่อยนะคะ

หลานพลับพลึง อย่าไปพักร้อนนานนะคะ น้าแสงโสมอยากให้มาช่วยหน่อย คราวนี้สงสัย เส้นทางเปลี่ยน เป้าหมายใหม่ ต้องมุ่งโจมตีท่านมันตรัยกันซะแล้วละมั๊งเนี่ย

จากคุณ : แสงโสม - [3 พ.ค. 17:25:55]

ความคิดเห็นที่ 104

โผมกำลังจะบอกแล้วเชียวว่า ท่านมันตรัยจะทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดได้ไง
โอ๋มามะคุณแสง ท่าทางจะเสียขวัญมาให้รพินทร์โอ๋เสียทีหนึ่งก่อนนะจ๊ะ..

จบแค่นี้ก่อนก็ดีนะครับ แล้วค่อยไปขึ้นตอนใหม่ในกระทู้ใหม่ดีไหมครับ ... ท่านมันตรัยกะลูกน้องสาวคนสวยไปทะเลาะกันในกระทู้ใหม่ดีฝ่านะผมว่า...

จากคุณ : รพินทร์ ไพรวัลย์ - [3 พ.ค. 17:30:04]

ความคิดเห็นที่ 105

พลับพลึงไปตั้งกระทู้ใหม่ให้แล้วนะคะที่

@... เพชรพระอุมา ภาคพันทิพ ตอน ปมปริศนาที่ยากจะคลี่คลาย ...@

นี่ถ้าพลับพลึงไม่รีบสรุปบทจบให้ตัวเอง
ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น...กึ่ย

น้าแสงโสมขา พลับพลึงหายไปไม่กี่วันหรอกค่ะ
มันมีธุระด้วย ได้ไปเที่ยวด้วย ปน ๆ กัน
กลับมาจะช่วยสกรัมเจ้ามันตรัยให้ แต่ตอนนี้เชิญฮันนี่มูนกันก่อนนะคะ...

นักแสดงทั้งหลายเชิญรายงานตัวได้...

จากคุณ : พลับพลึง (Login) - [3 พ.ค. 18:28:16]