ศีลเป็นฐานรองรับโพชฌงค์เจ็ด๑
ภิกษุ ท.!เปรียบเสมือนสัตว์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง สำเร็จอริยายถสี่ คือ เดินในบางคราว ยืนใน บางคราว นั่งในบางคราว นอนในบางคราว, สัตว์เหล่านั้นทั้งหมด อาศัยแผ่นดิน ตั้งอยู่เหนือแผ่นดิน จึง สำเร็จอิริยาบถสี่นั้นได้ฉันใด; ภิกษุ ท.!ฉันนั้นเหมือนกัน : ภิกษุอาศัยศีล ตั้งอยู่ในศีลแล้ว ย่อมอบรม โพชฌงค์ ๗ ให้เกิดขึ้นได้ ย่อมทำโพชฌงค์ ๗ ให้มีมากขึ้นได้.
ภิกษุ ท.!ภิกษุอาศัยศีล ตั้งอยู่ในศีลแล้ว ย่อมอบรมดพชฌงค์ ๗ ให้เกิดขึ้นได้ ยอ่มทำโพชฌงค์ ๗ ให้มีมากขึ้นได้ เป็นอย่างไรเล่า? ภิกษุ ท.!ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ยอ่มอบรมสติสัมโพชฌงค์ ย่อมอบรม ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ ยอ่มอบรมวิริยสัมโพชฌงค์ ยอ่มอบรมปีติสัมโพชฌงค์ ย่อมอบรมปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ ย่อมอบรมสมาธิสัมโพชฌงค์ และย่อมอบรม อุเบกขาสัมโพชฌงค์ล ชนิดที่อาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัย นิโรธ น้อมไปเพื่อความปล่อยวาง. ภิกษุ ท.! ด้วยอาการอย่างนี้แล ภิกษุอาศัยศีลตั้งอยู่ในศีลแล้ว ย่อมพบรมโพชฌงค์ ๗ ให้เกิดขึ้นได้ ยอ่มทำโพชฌงค์ ๗ ให้มีมากขึ้นได้.
๑. บาลี พระพุทธภาษิต มหาวาร. สํ. ๑๙/๑๑๒/๔๐๙.
