ผู้ตกเหว

       ภิกษุ  ท.! สมณะหรือพราหมณ์พวกใดก็ตาม ยังไม่รู้ตามที่เป็นจริงว่า ทุกข์เป็นเช่นนี้ ๆ, เหตุให้ เกิดทุกข์เป็นเช่นนี้ ๆ, ความดับสนิทแห่งทุกข์เป็นเช่นนี้ ๆ, ข้อปฏิบัติเครื่องให้ถึวามดับสนิทแห่งทุกข์ เป็น เช่นนี้  ๆ;  สมณะหรือพราหมณ์พวกนั้น ย่อมยินดีอย่างยิ่งในเหตุปัจจัยเครื่องปรุงแต่งชนิด ที่เป็นไปเพื่อ ความเกิด ความแก่ ความตาย ความโศก ความร่ำไรรำพัน ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจ ความคับแค้น ใจ;  เขายินดีในเหตุปัจจัยเครื่องปรุงแต่งชนิดนั้น ๆ แล้ว ย่อมก่อสร้างเหตุปัจจัยเครื่องปรุงแต่งชนิดที่ เป็นไปเพื่อความเกิดเป็นต้นนั้น  ๆ,  ครั้นเขาก่อสร้างเหตุปัจจัยนั้น  ๆ  แล้ว  เขาก็ตกลงไปในเหว แห่งความเกิดบ้าง,  ในเหวแห่งความแก่บ้าง, ในเหวแห่งความตายบ้าง, ในเหวแห่งความโศกบ้าง, ในเหวแห่งความร่ำไรรำพันบ้าง,  ในเหวแห่งความทุกข์กายบ้าง,  ในเหวแห่งความทุกข์ใจบ้าง, ใน เหวแห่งความคับแค้นใจบ้าง.   อยู่นั้นเอง.  สมณะหรือพราหมณ์พวกนั้น  ย่อมไม่หลุดพ้นจากความเกิด ความแก่  ความตาย ความโศก ความร่ำไรรำพัน ความทุกข์กาย ความทุกข์ใจ ความคับแค้นใจ; เรา ตถาคตย่อมกล่าวว่า "พวกเหล่านั้น ย่อมไม่หลุดพ้นจากทุกข์" ดังนี้ แล.

บาลี  พระพุทธภาษิต มหาวาร. สํ. ๑๙/๕๖๐/๑๗๒๙, ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลาย ที่ภูเขาคิชฌกูฏ ใกล้นครราชคฤห์.