ผู้หมดหวัง

       ภิกษุ ท.! คนชนิดไรชื่อว่า ผู้หมดหวัง?

       ภิกษุ ท.! ในโลกนี้ คนบางคน จำเพาะมาเกิดในตระกูลต่ำ เช่น ตระกูลจัณฑาล ตระกูลจักสาน ตระกูลนายพราน ตระกูลทำหนัง หรือตระกูลคนเทขยะมูลฝอย เป็นคนยากจน ไม่ค่อยมีข้าวน้ำจะบริโภค เป็นอยู่อย่างแร้งแค้น  เป็นที่ซึ่งแม้ของกินอันเป็นเดนก็หากินได้โดยยาก  ซ้ำมีผิวพรรณขี้เหร่ นุ่งห่มขี้ริ้ว ร่างแคระ อมโรค ตาพิการ มือแป ขาง่อย อ่อนเปลี้ย ไม่มีโอกาสจะได้ข้าว ได้น้ำ ผ้าผ่อน ยวดยาน เครื่องประดับ เครื่องหอม เครื่องหา เครื่องนั่งนอน และเครื่องโคมไฟ กะเขาเลย. คนเข็ญใจผู้นั้นได้ยินข่าวว่า "พวกกษัตริย์ ได้ทำการอภิเษกกษัตริย์ องค์หนึ่งขึ้นเป็นเจ้าแผ่นดินด้วยพิธีราชาภิเษก"  ดังนี้,  ก็คิดถึงตัวว่า  "สำหรับเรา ย่อมไม่มีหวัง ที่ กษัตริย์ทั้งหลาย จักอภิเษกยกเราขึ้นเป็นเจ้าแผ่นดิน ด้วยพิธีราชาภิเษกอย่างนั้นบ้าง" ดังนี้ ภิกษุ ท.! นี้เรียกว่า คนหมดหวัง.

       ภิกษุ ท.! ฉันใดก็ฉันนั้น : นักบวชบางคน ในกรณีนี้ เป็นคนทุศิล มีความเป็นอยู่เลวทราม ไม่ สะอาด มีความประพฤติชนิดที่ตนเองนึกแล้วก็กินแหนงตัวเอง มีการกระทำที่ต้องปกปิดซ่อนเร้น ไม่ใช่สมณะ ก็ปฏิญญาว่าเป็นสมณะ ไม่ใช่คนประพฤติพรหมจรรย์ก็ปฏิญญาว่าประพฤติพรหมจรรย์ เป็นคนเน่าใน เปียก แฉะ  มีสัญชาติหมักหมม  เหมือนบ่อที่เทขยะมูลฝอย. นักบวชผู้นั้น ได้ยินข่าวว่า "ภิกษุรูปหนึ่ง ได้ทำให้ แจ้งแจโตวิมุตติ อันไม่มีอาสวะ เพราะหมดอาสวะ ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในชาติที่ปรากฏอยู่นี้ แล้วจึงเข้า อยู่ในวิหารธรรมนั้น"  ดังนี้,  ก็คิดถึงตัวว่า "สำหรับเรา ย่อมไม่มีหวังเลย ที่จะทำให้แจ้งเจโตวิมุตติ ปัญญา  วิมุตติ อันไม่มีอาสวะ เพราะหมดอาสวะ ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ในชาติที่ปรากฏอยู่นี้ แล้วจึงเข้า อยู่ในวิหารธรรมนั้น" ดังนี้. ภิกษุ ท.! นี้เรียกว่า คนหมดหวัง.

บาลี พระพุทธภาษิต ติก.อํ ๒๐/๑๓๕/๔๕๒, ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลาย.