| คอลัมน์ IN-SINE'S
STORY : บิ๊คโปรเจคกับวันวิกฤตในชีวิตข้าพเจ้า |
กว่าจะมาเป็น
'เลอขิ่น' |
|
 |
| บิ๊คโปรเจคกับวันวิกฤตในชีวิตข้าพเจ้า |
ชีวิตช่วงนี้ของฉันจะซ้ำซ้ำอยู่กับบรรดาคำถามทั้งหลายเหล่านี้ ไหนไหนก็ไหนไหน มาพูดกันให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปในคราวเดียวเสียเลยจะดีกว่า ไม่งั้นฉันอาจต้องติดต่อโรงพิมพ์ซักที่ แล้วจัดการพิมพ์ใบปลิวแจกเสียให้รู้แล้วรู้รอด ช่วงนี้ฉันมีกิจกรรมจำต้องไปพักอยู่ที่ จ.กาญจนบุรีอย่างน้อยอาทิตย์ละ 2 วัน เพราะฉันจะต้องไปฝึกขี่ม้าและเรียนอาวุธ บอกได้คร่าวคร่าวเพียงว่าเพื่อเตรียมตัวสำหรับงานใหม่ (ใหญ่กว่าเดิม!) ที่กำลังจะมาถึงในเร็ววันนี้ ผู้ร่วมชะตากรรมก็จะมีผลัดเปลี่ยนกันมาเรื่อยๆ แต่พวกแก็งค์เดนตายที่ไปกันประจำก็จะมีอยู่ 4-5 คน หนึ่งในนั้นก็คือฉันเองนี่แหละ โปรแกรมการฝึกหลักสูตรเข้มข้นสำหรับเหล่านักรบจากเมืองกรุงเช่นพวกฉันนั้นมีรายละเอียดดังนี้ ออกจากกรุงเทพตอนตีห้า /แปดโมงเช้าเข้าเขตกาญจนบุรี กินอาหารเช้า /ออกกำลังเพื่ออบอุ่นร่างกายก่อนด้วยการซิทอัพ, วิดพื้น, กระโดดเชือก, ต่อย-เตะกระสอบทราย โดยแต่ละอย่างต้องทำให้ได้มากที่สุดภายในเวลา 1 นาที ก่อนจะเปลี่ยนท่าต่อไป /แปดโมงครึ่งถึงหน้าคอกม้าเพื่อเตรียมเครื่องขี่ม้าให้พร้อม /เก้าโมงเช้าเริ่มฝึกขี่ม้ายาวเรื่อยไปจนถึง 11 โมงครึ่ง /ไปเรียนต่อสู้ /เริ่มด้วยการวิ่งรอบสนามฟุตบอลขนาดมาตรฐาน 2 รอบ พร้อมชกลมหรือดวงดาบไปด้วย /วิดพื้น /เรียนเตะต่อย /ฟันดาบ /เที่ยงครึ่งพักกินข้าวถึงบ่ายโมงครึ่ง /มาเรียนอาวุธต่อถึงบ่ายสามโมงครึ่ง / จากนั้นไปขี่ม้าต่อถึงห้าโมงเย็น เป็นอันจบหลักสูตรต่อหนึ่งวัน เสร็จตั้งแต่ห้าโมงเย็น, คนกรุงเทพถึงกับอึ้งไปเลย คงคิดกันล่ะสิว่าฉันก็ว่างได้หลายชั่วโมงกว่าจะนอน แต่ความจริงก็คือว่า แดดสุดท้ายตอนห้าโมงเย็นนั้นก็มาพร้อมกับเรี่ยวแรงสุดท้ายที่ฉันมีพอดี ต่อให้ที่พักอยู่ปากซอยสีลม ซ.4 ฉันก็เหนื่อยจะขาดใจ จนไม่มีแรงคิดจะทำอะไรอีกแล้วนอกจากนอน ดังนั้น, คำตอบสำหรับคำถาม 3-4 ด้านบนนั่น ฉันจึงขอตอบรวมกันไปในคราวนี้เสียเลย 1. ไปทำอะไรมา, ดำปี๋เชียว? ดังนั้นใครที่เผอิญหลุดหลงเข้าไปแถวค่ายในช่วงเวลานี้ จะเห็นมนุษย์จำนวนหนึ่งในเสื้อแขนยาว มีผ้าโพกหัว พันปิดหน้าปิดคอ โผล่มาแค่ลูกกะตา แล้วยังครอบหมวกทับไปอีกชั้น ประหนึ่งคนงานตัดอ้อย กำลังฟันดาบและไล่เตะต่อยกันอย่างบ้าคลั่ง ไม่ต้องตกกะใจ เพราะหนึ่งในนั้นคือฉันเอง 2. ทำไมขาเป็นรอยช้ำแบบนี้ล่ะ? ฉันก็เคยมีนะอุปกรณ์ที่-จำเป็นต้องใช้-พวกนั้น แต่ทุกวันนี้ แค่ได้ขี่ม้าที่ใส่บังเหียนก็นับว่าเป็นบุญแล้ว เพราะเวลาถ่ายหนังย้อนประวัติศาสตร์อยุธยานั้น ถึงคุณไม่ได้เป็นหน่วยค้นคว้าข้อมูลก็คงจะรู้ได้ใช่ไหมว่า บรรพบุรุษของไทยแต่โบราณเขาสามารถขี่ม้าแล้วทำการรบปกบ้านป้องเมืองคุ้มเหย้าให้เราโดยไม่มีอ๊อพชั่นเสริมให้เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบา ก็แน่นอน หน้าที่เรา รักษาสืบไป ฉันจึงต้องรักษาธรรมเนียมนี้ด้วยการโยนสิ่งที่-ต้องใช้-ทิ้งไป แล้วก็-ต้องไม่ใช้-มันแทน ฉันจึงใส่ชุดปกติขี่ม้าขึ้นเขา ฝ่าดงหนามคมคม บางทีถอดบังเหียนเพื่อฝึกบังคับมาโดยห้ามแอบยึดอะไรไว้เป็นหลัก เผื่อเวลารบกันในหนังแล้วจะต้องยิงธนูหรือกวัดไกวแกว่งดาบจะได้ไม่ขัดเขิน และเมื่อปราศจากเครื่องป้องกันเช่นนั้น ก็เป็นอันสบายใจได้ว่ารอยฟกช้ำดำเขียวและแผลขูดขีดย่อมมีตามมา ที่จริงแล้ว ฉันอยากจะบอกคนที่เห็นรอยฟกช้ำที่ขาฉันเสียเหลือเกินว่า-นี่แค่ขานะ- -ยังมีเด็ดกว่านี้อีก- 3. มือด้านจัง, ทาครีมบ้างสิ นี่ยังไม่รวมการต้องวิดพื้นบนดินร้อนร้อนตอนเที่ยง จับบังเหียนม้ามือเปล่า หักกิ่งไม้ที่ขวางทางไม่ให้มันทิ่มลูกกะตา ฯลฯ ดังนั้นที่มันด้านได้เสียทีนี่ก็เป็นบุญนักแล้ว ฉันจะได้ไม่ต้องมาทรมานกับอาการจับดาบได้ไม่มั่น เพราะดันมีตุ่มมาแตกอยู่บนมือ 4. งานไปถึงไหนแล้วล่ะ? ฉันก็มีหน้าที่หักหาญประกายแห่งความหวังดีนั้นด้วยการตอบไปเสียงดังดัง ฟังชัดชัดว่า ยังไม่ได้เริ่มงานจริงๆ เลยค่ะ, นี่แค่ซ้อม บทความชิ้นนี้จึงเปรียบเสมือนถ้อยแถลงจากฉัน ใครได้อ่านก็ช่วยบอกต่อต่อกันเป็นการช่วยตอบคำถามแทนฉันไปด้วยเถิด และฉันหวังเพียงว่า, บทความจะเป็นเพียงบทความ และเราจะยังได้เจอกันผ่านหน้านี้ไปเรื่อยเรื่อย ไม่ใช่ว่าเจอกันคราวนี้แล้ว จะได้เจอกันอีกทีตอนที่บทความนี้กลายเป็นพินัยกรรมของฉันเสียเอง |
นิตยสาร
FOX Vol. 1 No.06 ธันวาคม 2547 ปก วิว เยาวภา |