10 หนัง(สือ)ในใจทราย : FOX

คอลัมน์ IN-SINE'S STORY : My favorite

10 หนัง(สือ)ในใจทราย

บ่ายเบี่ยงกับคำถามเรื่องหนังสือในดวงใจมาเนิ่นนาน แล้วในที่สุด.. เราก็จะได้รู้กันสักที ว่าหนังสือที่ทั้งรักทั้งชอบทั้งหวงของเธอคนนี้ มีเรื่องไหนที่เข้าตาติดอันดับประทับใจ

My Favorite

หนึ่งในคำถามที่โหดร้ายที่สุดของผู้รักในการอ่านหนังสือเช่นฉันก็คือ “ตั้งแต่อ่านหนังสือมา, ชอบหนังสือเรื่องอะไรมากที่สุด?”

ใครที่ชอบอ่านก็คงรู้ถึงความรู้สึกของฉัน, ว่าถามมากว้างเสียขนาดนี้ จะให้ตอบเช่นไรกันหนอ?

ก็คงจะเหมือนกับคนที่ชอบฟังเพลงหรือชอบดูหนังนั่นแหละ ที่หากจะต้องให้เลือกชื่อหนังหรือเพลงที่ชอบที่สุด(ใน)ชีวิตขึ้นมาจริงจริงแล้วก็จะเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว

เพราะเราจะมีความรู้สึกตลอดเวลาว่า, ถ้าเลือกเล่มนี้ แล้วเล่มนั้นล่ะ –เอ๊ะ- แต่เล่มที่เพิ่งอ่านไปก็เจ๋งมากเลยนะ แล้วถ้าไม่เลือกเล่มโน้น มันจะน้อยใจฉันไหมนี่?

หรือถ้าใครไม่ชอบอ่าน, ไม่ชอบฟัง, ไม่ชอบดู ก็ลองนึกถึงเวลาต้องเลือกคู่แล้วกัน

นั่นแหละ , มันยากขนาดนั้นเลย

ล่าสุด, ฉันเพิ่งไปโดนคำถามนี้มาตอนไปให้สัมภาษณ์ในงานหนังสือแห่งหนึ่ง ซึ่งพอดีฉันได้กระมิดกระเมี้ยนรวมงานเขียนของตัวเองออกมาวางในงานกับเขาได้หนึ่งเล่ม, เป็นรวมงานเขียนเกี่ยวกับหนังสือเสียด้วย (พื้นที่โฆษณา..หรือเปล่า?)

ชะรอยจะเป็นเพราะผู้สัมภาษณ์คงเกิดอาการหมั่นไส้แกมเอ็นดูฉันว่า, อีหนูนี่มันชอบอ่านดีนัก ถามเสียเลยจะดีกว่าว่าชอบอ่านอะไรที่สุด

ดังนั้น, เมื่อสิ้นสุดคำถามฉันจึงเกิดอาการอึ้งไปประมาณ 3 วินาที แล้วเอ่ยออกมาแผ่วแผ่วว่า “มันเป็นคำถามที่โหดร้ายมากเลยนะคะ”

เพราะสำหรับฉันแล้ว, นอกจากพ่อและแม่ซึ่งเป็นบุพการีที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูฉันมา หนังสือนั้นก็เป็นส่วนสำคัญอีกส่วนหนึ่งที่กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูจนทำให้ฉันเติบโตมาเป็นคนเช่นนี้.

ดังนั้น, วันนี้, ณ หน้ากระดาษนี้ ฉันจะขออนุญาตจำแนกประเภทของหนังสือที่ฉันชอบมาบอกให้ได้รู้โดยทั่วกัน

และเพื่อที่ฉันจะได้ใช้เป็นแนวทางเพื่อรวบรวมความคิดในการตอบคำถามมหาโหดซึ่งฉันน่าจะยังคงโดนถามไปอีกนานแสนนาน.

- 10 อันดับหนังสือโปรด (ไม่เรียงตามความชอบ) ที่เขียนโดยนักเขียนชาวไทย -

(เห็นไหม, ไปไป-มามาฉันก็เลือก-ที่สุด-ไม่ได้ ยังจะต้องงอกเงยออกมาเป็น 10 เล่มอยู่นั่นเอง และการมีข้อแม้แบบละเอียดยิบย่อยนั้นจะทำให้การเลือกง่ายขึ้น เพราะมีตัวเลือกน้อยลง และสามารถทำได้หลายหัวข้ออีกด้วย, ขี้โกงไหมนี่?!)

หุบเขากินคน // มาลา คำจันทร์

คำพิพากษา // ชาติ กอบจิตติ

ระหว่างบ้านกับถนน // กฤษณา อโศกสิน

คือรักและหวัง // วัฒน์ วรรลยางกูร

หนังสือชุดสืบสวน-หักมุม ของคุณสรจักร

บางที- -พรุ่งนี้จะเปลี่ยนใจ และ คืนหนาวที่เหลือแต่ดาวเป็นเพื่อน

(ขี้โกงนิดหน่อย, เพราะถือว่าเป็นงานรวมเรื่องสั้นจากนักเขียนคนเดียวกัน) // สุวรรณี สุคนธา

สนิมสร้อย // รงค์ วงษ์สวรรค์

เรื่องรักธรรมดา // รวมเรื่องสั้นจากหลายนักเขียน

ผีเสื้อและดอกไม้ // นิพพาน

หนุ่มหน่ายคัมภีร์ // สุจิตต์ วงษ์เทศ

ความจริงก็คือ ตอนแรก, ฉันตั้งไว้แค่ 5 อันดับด้วยซ้ำ แต่-เห็นไหม- ในที่สุดก็ทะลุไปถึง 10 อันดับจนได้ แล้วนี่ยังไม่นับ นักเขียนรุ่นใหม่คนไทย, นักเขียนรุ่นใหญ่คนไทย, หนังสือแปล, วรรณกรรมเยาวชน, วรรณกรรมเยาวชน (แปล), นิยายกำลังภายใน ฯลฯ หรือถ้าจะให้ฉันแยกย่อยหัวข้อของประเภทหนังสือหรือข้อแม้ประเภท เรียงตามตัวอักษร, เรียงตามลำดับการอ่านก่อน-หลัง ออกไปมากกว่านี้อีก ฉันว่าฉันก็ไหวนะ

ฉันคงจะไม่บอกหรอกว่าทำไมฉันจึงชอบหนังสือเหล่านี้ เพราะฉันพบว่ามันมีเรื่องน่าแปลกที่ฉันเพิ่งค้นพบเกี่ยวกับอันดับหนังสือนี้อยู่อย่างหนึ่ง, นั่นก็คือ หนังสือทั้ง 10 อันดับนี้ มีถึง 8 เล่มที่ฉันได้อ่านตั้งแต่เมื่อตอนฉันยังเด็ก

ทุกเล่มนั้น, ฉันจำได้กระทั่งสถานที่ บรรยากาศ และความรู้สึกในขณะเปิดอ่าน

ระหว่างที่ฉันนั่งคิดถึงหนังสือแต่ละเล่มนั้น เวลาก็ค่อยค่อยย้อนกลับไป แสงแดดกลายเป็นแสงของเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ฝุ่นที่ลอยผ่านช่องหน้าต่างลงมา พื้นไม้เป็นมันปลาบ ลังกระดาษที่ซ้อนกันจนสูง- -

เป็นไปได้ไหมว่าความประทับใจนั้นพอกพูนและเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา?

ความทรงจำในแบบหัวหอมของคนเรานั้นก็คงจะเป็นเช่นนี้, ฉันไม่ได้บอกว่าหนังสือนั้นดีในแบบที่นักวิจารณ์พูดและอธิบายกันได้ แต่มันเป็นความทรงจำ และความระลึกถึงบางสิ่งบางอย่างซึ่งฉันเพิ่งค้นพบในวัยนั้น และในวันนั้นจากหนังสือ

คนเราทุกคนคงมีเรื่องงดงามเช่นนี้อยู่ในชีวิตกันแทบทั้งนั้น หนังสือบางเล่ม เพลงบางเพลง หรือหนังบางเรื่อง เป็นเหมือนพาหนะที่พาเราย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลาบางขณะ เป็นเหมือนเครื่องมือสื่อสารกับอดีตที่ผ่านเลยไปแล้ว และมันยังดำรงอยู่ก็เพียงแต่ในความทรงจำของเราเท่านั้น

บางที, ครั้งต่อไปที่ฉันถูกถามคำถามเช่นนั้น ฉันจะไม่คิดว่ามันโหดร้ายอีก

แต่จะคิดเสียว่า, มันเป็นเรื่องของความทรงจำและการรำลึกถึงสิ่งดีดีที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต

เรื่องที่บางครั้งเราอาจจะลืมมันไปแล้ว และถ้าไม่มีคำถามเช่นนี้ เราก็จะไม่นึกถึงมันอีก

ถือว่า, เป็นการปล่อยอดีตอันร่าเริงให้ลุกออกมาร้องเพลงและเต้นรำในเวลาแห่งปัจจุบันเสียบ้างก็แล้วกัน

นิตยสาร FOX Vol. 1 No.08 กุมภาพันธ์ 2548