Afgelopen week was het dan eindelijk zover. Nadat we het weekend in onze hoofdstad hadden doorgebracht (het was overigens heerlijk, maar uitgeslapen hebben we niet), was het helaas maandag weer het oude liedje. Toch waren we in de gelukkige omstandigheid, dat we op dinsdag een speciale gelegenheid hadden waar we beiden vol spanning naar uitkeken. Reggie`s eerste ouderavond!!!
Twee keer per jaar vindt zoiets plaats. In november en in Februari. Spannend!!!!

Het is dinsdagmiddag als ik op van de zenuwen op het werk rond loop te banjeren. Wat zal de avond in hemelsnaam gaan brengen? Hoe doet onze zoon het op school? Is hij daar net zo`n lastpost als dat hij thuis soms is, of? Of is hij er juist heel erg braaf.? Ik probeer me voor te stellen hoe zo`n gesprek in zijn werk zal gaan. We zijn als laatste aan de beurt, zover is het wel duidelijk, gezien het tijdstip dat we verwacht worden. Komen de probleemgevallen als laatste? Of pakken ze die juist als eerste? Ik zie al een doemscenario voor me op komen. "Sorry, maar uw zoon is hier niet op zijn plaats, hij zal naar speciaal onderwijs moeten", of "Uw zoon is niet handelbaar, zijn gedrag verstoord de ontwikkeling van alle andere kinderen in de klas." Ik slik, ik moet er niet aan denken, dat we onze Reggie naar een andere school moeten sturen, naar een andere plaats, met andere kinderen en een andere omgeving.
"Hansje", mijn baas tikt me op mijn schouder. "Je bent er niet helemaal bij vandaag, is het niet?" Ik knik bevestigend. In het kort vertel ik hem wat me dwarszit. Hij glimlacht (heeft zelf 3 kinderen waarvan er al 2 puberen), blijkbaar snapt hij waar ik mee zit. "Ga maar lekker naar huis, hoor, ik red het hier wel alleen." Vol onbegrip kijk ik hem aan. Zoveel steun had ik niet verwacht. Ik maak dankbaar gebruik van zijn aanbod.

Thuis staat de boel ook al op stelten. Alex rammelt met potten en pannen in een poging iets eetbaars op tafel te krijgen. "Wat is er?", vraag ik volkomen overbodig. Ze kijkt me verwilderd aan, ik had niks hoeven te vragen. Het is wel duidelijk dat zij met haar gedachte ook bij de ouderavond zit. Het eten smaakt maar half. Reggie kijkt van mij naar Alex en terug. "Wat doen jullie raar?" vraagt hij verbaasd. We kijken elkaar aan, wie gaat er reageren. We weten het ook niet. Reggie haalt zijn schouders op, en lepelt vrolijk zijn eten naar binnen.
De afwas verdwijnt maar tergend langzaam, ik heb helemaal geen zin in vanavond. Het gevoel dat ons straks iets ergs verteld gaat worden, krijgt steeds meer vat op mijn humeur. Ook Alex is niet bepaald het zonnetje in huis vandaag. Alles verloopt stroef, en het is dan ook een verlossing als de kinderen eenmaal naar bed zijn. Nog eventjes dan komt de babysit. "Weet je nog iets wat je dadelijk wil gaan vragen?" probeer ik de stilte te doorbreken. Alex zucht. "Het ligt er maar aan wat ons verteld wordt". Ja, da`s waar, ook ik kan met geen mogelijkheid een vraag verzinnen. De angst voor minder leuke dingen, verlamt mijn gedachte. Dan komt de babysit en wordt het tijd om te gaan.

Met een diepe zucht stap ik het schoolgebouw binnen, op zoek naar Reggie`s klaslokaal. We zijn nog niet aan de beurt, in de gang staan stoeltjes opgesteld. Uit het klaslokaal klinkt af en toe een bulderende lach. Ik wil gaan zitten maar ben er te rusteloos voor. Ook Alex ijsbeert door de gang, de schilderijen aan de muur bekijkend. Er hangen ook foto`s, en zo hier en daar herken ik een bekend gezicht.
De deur gaat open en twee trotse ouders stappen glunderend naar buiten. De vrouw kijkt me aan, en ik geloof dat ze mijn stemming kan lezen. "Succes ermee", klinkt het sarcastisch als ze de deur voor me openhoudt. "Dank U", mompel ik meer in mezelf dan tegen haar. De juf zit met haar neus in de papieren. We mogen gaan zitten. "Zozo", begint ze voorzichtig. Nu zullen we het krijgen........

Het gesprek verloopt vlotjes. Het blijkt dat onze Reggie een voorbeeldige leerling is. Altijd even enthousiast en behulpzaam voor alle andere kindjes. Zijn spraak en taalgebruik is prima. De grove motoriek ietsje minder, de fijne goed. Het spelen met andere kindjes lukt ook al aardig, en hij vindt het hartstikke leuk op school. We mogen de werkjes zien die hij gemaakt heeft, en eerlijk is eerlijk, we verbazen ons over zijn creatieviteit. Dat hadden we niet verwacht.

Opgelucht stappen we de deur uit, naar buiten. Arm in arm lopen we naar de auto, ons gelukzaligste gezicht opzettend. In de auto kussen we elkaar, nee, we hoeven niks te zeggen.
We begrijpen elkaar.
(Op)voeden is (g)een Kunst
De eertse keer