Η ιστορία ενός Θρύλου

 

O ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου του 1925, όταν τα μέλη του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου» και του «Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς» αποφάσισαν, σε μία ιστορική συνέλευση, τη διάλυση των σωματείων και την ίδρυση ενός νέου συλλόγου.

Ο Νότης Καμπέρος ανακοίνωσε το όνομα «
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» και ο Μιχάλης Μανούσκος το ολοκλήρωσε σε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
». 

Το έμψυχο υλικό του νεοϊδρυθέντος ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν θαυμάσιο. Οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι ανέβασαν, όμως, τη φήμη και έδωσαν αίγλη στον σύλλογο. Παιδιά πολύ γνωστής οικογένειας στον Πειραιά, με αθλητική παράδοση, έκαναν γνωστό το όνομα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ σε όλη την Ελλάδα. Στην αρχή έπαιξαν οι τέσσερις Ανδριανόπουλοι, ο Γιάννης, ο Ντίνος, ο Γιώργος και ο Βασίλης. Αργότερα εμφανίστηκε και ο Λεωνίδας και για ένα μικρό χρονικό διάστημα αγωνίστηκε και ο Στέλιος. Η πεντάδα της επίθεσης με τους πέντε αδελφούς έγινε θρύλος. Γι' αυτό και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ αποκαλείται «ΘΡΥΛΟΣ».

Έχει έμβλημα τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο. Χρώματα: κόκκινο-λευκό

Η ίδρυση του Ολυμπιακού πέρασε από «σαράντα κύματα». Μπορεί ο σύλλογος να ιδρύθηκε το 1925,

 

όμως πολλά ήταν τα γεγονότα που «σημάδεψαν» τα χρόνια που προηγήθηκαν της γέννησης του «Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς». Το 1894 ιδρύθηκε ο Πειραϊκός Σύνδεσμος, ο οποίος αργότερα είχε στις τάξεις του τον Γιάννη, τον Γιώργο και τον Βασίλη Ανδριανόπουλο, τον Γιώργο Χατζηανδρέου, τον Φίλιππο Κουράντη, τον Νίκο Πανόπουλο και τον Χρήστο Πέππα. Στις αρχές του 1924, ο Πειραϊκός Σύνδεσμος ενώθηκε με την Πειραϊκή Ενωση (που είχε ιδρυθεί το 1909). Οι δύο ομάδες δημιούργησαν τον Αθλητικό Ποδοσφαιρικό Σύλλογο Πειραιώς. Ο ΑΠΣΠ έφτασε εύκολα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Κέντρου, όμως οι διαφωνίες μεταξύ των παικτών του δεν άργησαν να έλθουν, με αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του 1924 να διαλυθεί. Οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι και ο τερματοφύλακας Κώστας Κλειδουχάκης προχώρησαν στη δημιουργία μιας νέας ομάδας, του Ολυμπιακού Ομίλου Πειραιώς, ενώ οι Χατζηανδρέου, Φερλέμης και Πέππας ίδρυσαν τον Πειραϊκό Ομιλο.

 

Κάθε ομάδα επιθυμούσε να ισχυροποιηθεί και στην προσπάθειά τους αυτή ενέπλεξαν και μια άλλη ομάδα του Πειραιά, τον Ομιλο Φιλάθλων Πειραιώς, ο οποίος χωρίστηκε στα δύο. Ετσι, φτάσαμε στην ιστορική 10η Μαρτίου του 1925, οπότε σε μια ιστορική συνεδρίαση στην ταβέρνα του Μοίρα, στην οδό Τζαβέλα στον Πειραιά, αποφασίστηκε η δημιουργία ενός νέου συλλόγου. Ο Νίκος Καμπέρος (αεροπόρος στο επάγγελμα) ήταν αυτός που έδωσε στη νέα ομάδα το όνομα «Ολυμπιακός», το οποίο συμπλήρωσε ο μετέπειτα βουλευτής και δήμαρχος Πειραιά Μιχάλης Μανούσκος σε «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς». Χρώματα του νέου συλλόγου ήταν το κόκκινο (της φωτιάς και της γενναιότητας) και το άσπρο (της αγνότητας και της ηθικής) εμπνευσμένα από αυτά της Αρσεναλ, της οποίας υπήρξε θαυμαστής ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, από την εποχή που σπούδαζε νομικά στο Λονδίνο. Εμβλημα του νέου συλλόγου ορίστηκε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, ενώ ιδέα του Γιάννη Ανδριανόπουλου ήταν οι κάθετες ερυθρόλευκες ρίγες στη φανέλα. Το πρώτο ΔΣ του Ολυμπιακού αποτελούσαν οι: Μιχάλης Μανούσκος (πρόεδρος), Νίκος Καμπέρος (αντιπρόεδρος), Τριαντάφυλλος Κρέμος (αντιπρόεδρος), Σταύρος Μαραγκουδάκης (γεν. γραμματέας), Θανάσης Κόκκινος (ταμίας), Παναγιώτης Λαγουρατζής (έφορος), Κώστας Κυρίμης, Νίκος Ζαχαρίας, Γιάννης Λουλουδάκης και Ε. Κασιμάτης.

Στις 14 Νοεμβρίου του 1926 ιδρύθηκε η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ). Ο Ολυμπιακός

 

στην αρχή και στη συνέχεια ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ (για λόγους συμπαράστασης) ήρθαν σε προστριβή με την ΕΠΟ. Οι τρεις ομάδες δημιούργησαν το περίφημο ΠΟΚ (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Κωνσταντινουπολίτες) και παρά το γεγονός ότι διαγράφηκαν από την ΕΠΟ ξεκίνησαν να φέρνουν στην Ελλάδα ξένες ομάδες και να δίνουν φιλικούς αγώνες. Αυτή η κίνηση είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των περισσοτέρων φιλάθλων (οι περισσότεροι υποστήριζαν τις ομάδες αυτές) από τα τοπικά πρωταθλήματα, τα οποία όπως γίνεται αντιληπτό υποβαθμίστηκαν. Υστερα από οκτώ μήνες, η ΕΠΟ τελικά υποχώρησε κι επανένταξε τις τρεις ομάδες στο δυναμικό της. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι το ΠΟΚ διαλύθηκε το 1963. Η παραπάνω ιστορία είχε ως αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός (όπως και ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ) να μην πάρουν μέρος στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα, το οποίο κατέκτησε ο Αρης (το 1928).

 

Τα πρώτα του χρόνια ο Ολυμπιακός είχε παίκτη-προπονητή τον Γιάννη Ανδριανόπουλο, αφού κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην Αγγλία παρακολουθούσε ποδόσφαιρο και είχε μάθει συστήματα και τακτικές. Στα τέλη της δεκαετίας του '20 ο Ολυμπιακός έφερε αλλοδαπούς προπονητές, πρώτα τον Τσέχο Γιαν Κοψιβα και στη συνέχεια τον Ούγγρο Γιόζεφ Κόβατς. Με τον τελευταίο οι Πειραιώτες έφτασαν και στην κατάκτηση του πρώτου τίτλου της ιστορίας του, του πρωταθλήματος του 1931. Το πρωτάθλημα εκείνο ήταν η απαρχή της κυριαρχίας τους τη δεκαετία του '30. Οι «ερυθρόλευκοι» αναδείχθηκαν πρωταθλητές τόσο το 1933, όσο και το 1934, ενώ έγιναν οι πρώτοι που κατέκτησαν τρία συνεχή πρωταθλήματα (1936-1938) στην Ελλάδα. Μεγάλο αστέρι εκείνης της ομάδας ήταν ο Γιάννης Βάζος, ο οποίος έγινε η ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας μετά την αποχώρηση των Ανδριανοπουλαίων. Αξιος συμπαραστάτης του Βάζου (ο οποίος πέτυχε πάνω από 500 γκολ σε επίσημους και φιλικούς αγώνες) ήταν και ο Θεολόγος Συμεωνίδης, που είχε σπουδαίες τεχνικές αρετές, οι οποίες ξεσήκωναν τον κόσμο.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα να μην διεξάγεται πρωτάθλημα για μια πενταετία

 

(1941-1945), όμως η επιστροφή του Ολυμπιακού στις εγχώριες διοργανώσεις στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '40 ήταν δυναμική. Το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα (το 1946) κατέληξε στα χέρια του Αρη. Από κει και πέρα τον λόγο πήρε ο Ολυμπιακός, που το 1947 κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα και Κύπελλο κάνοντας το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του. Το 1948... περιορίστηκε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, όμως το 1951 έκανε και πάλι νταμπλ. Παίκτης σύμβολο εκείνης της ομάδας ήταν ο Ανδρέας Μουράτης, ένας πολυτάλαντος ποδοσφαιριστής, που διακρινόταν για το αγωνιστικό του πάθος και αποτελούσε τον μπροστάρη του Ολυμπιακού στις επιτυχίες. Το 1952 και το 1953 οι Πειραιώτες πανηγύρισαν την κατάκτηση δύο Κυπέλλων, όμως το 1954 επέστρεψαν στις συνήθειές τους, στο νταμπλ ξεκινώντας παράλληλα μια μακρά περίοδο κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο. Με παίκτες-θρύλους, όπως οι Μπέμπης, Ρωσίδης, Υφαντής, Κοτρίδης, Στεφανάκος, και τερματοφύλακα τον Σάββα Θεοδωρίδη ο Ολυμπιακός «κλείδωσε» το πρωτάθλημα στον Πειραιά, αφού κέρδισε τον τίτλο έξι συνεχείς χρονιές (1954-1959), επίτευγμα μοναδικό παγκοσμίως εκείνη την εποχή! Μάλιστα τα τρία τελευταία πρωταθλήματα «γαρνιρίστηκαν» κι από την κατάκτηση ισάριθμων Κυπέλλων, που έδωσαν πιο θριαμβευτικό τόνο στην απόλυτη «κόκκινη» υπεροχή εκείνα τα χρόνια. Τα επιτεύγματά του εκείνα του έδωσαν και το προσωνύμιο «Θρύλος», που τον συνοδεύει μέχρι σήμερα.  

 

Τον Οκτώβριο του 1959 ξεκίνησε το πρώτο πρωτάθλημα επί Εθνικής Κατηγορίας και ο Ολυμπιακός κατέκτησε την τρίτη θέση, όμως η κατάκτηση του Κυπέλλου δεν άφησε χωρίς τίτλο τους Πειραιώτες εκείνη τη σεζόν. Τα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήταν «γόνιμα» για τους «ερυθρολεύκους» στον θεσμό του πρωταθλήματος, καθώς τερμάτιζαν στη δεύτερη ή τρίτη θέση του βαθμολογικού πίνακα. Η έλευση του μεγάλου Ούγγρου τεχνικού Μάρτον Μπούκοβι στο λιμάνι, όμως, έμελλε ν αλλάξει τα πράγματα. Ο Μπούκοβι, που λατρεύτηκε όσο κανένας άλλος προπονητής στην ιστορία του συλλόγου, με τα πρωτοποριακά του συστήματα και τη δουλειά του κατέστησε και πάλι τον Ολυμπιακό κυρίαρχο. Στηρίχθηκε σε ορισμένους σπουδαίους παίκτες (Σιδέρης, Μποτίνος, Γιούτσος, Πολυχρονίου κ.ά) κι έφτιαξε ένα σύνολο με επιθετικούς προσανατολισμούς, που απέδιδε εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Ο Ολυμπιακός κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα επί Εθνικής Κατηγορίας το 1966, επίτευγμα που επανέλαβε και την επόμενη χρονιά. Η συνεργασία του Μπούκοβι με τον Ολυμπιακό έληξε άδοξα, πάντως, αφού η Χούντα των συνταγματαρχών τον «υποχρέωσε» ν' αποχωρήσει από τη χώρα μας. Στη συνέχεια ο Ολυμπιακός πέρασε μια μικρή περίοδο κάμψης, όμως όταν ανέλαβε πρόεδρος ο Νίκος Γουλανδρής, ξόδεψε πολλά χρήματα, προκειμένου να φέρει στην αγαπημένη του ομάδα στις αρχές της δεκαετίας του '70 τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και να την ξανακάνει μεγάλη.

Με «μαέστρο» τον αείμνηστο Λάκη Πετρόπουλο και πρώτα «βιολιά» τους Γιώργο Δεληκάρη,

 

Υβ Τριαντάφυλλο, Μιχάλη Κρητικόπουλο, καθώς και τον εξαιρετικό πορτιέρο Παναγιώτη Κελεσίδη, οι «ερυθρόλευκοι» την τριετία 1973-1975 κατέκτησαν τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (δύο νταμπλ το 1973 και το 1975), ενώ πέτυχαν ακατάρριπτα μέχρι σήμερα ρεκόρ, όπως για παράδειγμα τα 102 γκολ ενεργητικό το 1974, καθώς και το μεγαλύτερο σκορ στην ιστορία της Α' Εθνικής (11-0 τον Φωστήρα). Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 ο Ολυμπιακός περιορίστηκε σε δευτερεύοντα ρόλο, καθώς τότε μεσουρανούσαν η εκπληκτική ΑΕΚ του Φάντροκ και ο ΠΑΟΚ. Το καλοκαίρι του 1979 το ποδόσφαιρο στη χώρα μας γίνεται επαγγελματικό (η νοοτροπία των ανθρώπων του πάλι όχι...) μπαίνοντας έτσι σε νέα βάση. Πρόεδρος του Ολυμπιακού είναι πλέον ο Σταύρος Νταϊφάς, ενώ στον πάγκο της ομάδας κάθεται ο Καζιμίρ Γκόρσκι. Η παρουσία των Αναστόπουλου, Σαργκάνη, Νοβοσέλατς, Γαλάκου, Μητρόπουλου αποτελεί εγγύηση υπεροχής για τους «ερυθρόλευκους», που κατακτούν τα πρώτα τέσσερα επαγγελματικά πρωταθλήματα (1980-83) αναγκάζοντας την ιταλική εφημερίδα «La Gazzetta dello Sport» να τον χαρακτηρίσει «επαγγελματία πρωταθλητή»!

 

Ο επόμενος τίτλος για τον Ολυμπιακό έρχεται το 1987, όταν κερδίζει άνετα το πρωτάθλημα με δέκα βαθμούς διαφορά απ' τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Το έτος εκείνο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους φίλους του Ολυμπιακού τα επόμενα χρόνια, αφού η ομάδα πέρασε βαθιά αγωνιστική κρίση μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Η έλευση του Λάγιος Ντέταρι το 1988 προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους πολυπληθείς υποστηρικτές των «ερυθρολεύκων», όμως τα πράγματα δεν ήλθαν όπως τα περίμεναν, με αποτέλεσμα τα δύο Κύπελλα (1990 και 1992) και το Σούπερ Καπ του 1992 να είναι οι μοναδικοί τίτλοι που πανηγύρισαν στο λιμάνι μέχρι το 1996. Τη σεζόν 1992-93, πάντως, οι Πειραιώτες καταφέρνουν να φτάσουν για πρώτη φορά στην ιστορία τους σε προημιτελική φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης (του Κυπέλλου Κυπελλούχων), όπου και αποκλείστηκαν από την ισπανική Ατλέτικο Μαδρίτης, αφού πρώτα είχαν πανηγυρίσει πρόκριση επί της Μονακό με νίκη στο Πριγκηπάτο. Το 1993 την προεδρεία της ομάδας αναλαμβάνει ο Σωκράτης Κόκαλης, που επιχειρεί να καταστήσει και πάλι κυρίαρχο του ελληνικού ποδοσφαίρου τον Ολυμπιακό. Και το πέτυχε! Το καλοκαίρι του 1996, την τεχνική ηγεσία της ομάδας αναλαμβάνει ο επιτυχημένος από τη θητεία του στον πάγκο της ΑΕΚ, Ντούσαν Μπάγεβιτς.

Την ίδια εποχή στον Πειραιά έρχονται μεταξύ άλλων οι Τζόρτζεβιτς και Γιαννακόπουλος (που αγωνίζονταν στον Ολυμπιακό) και προστίθενται στο ήδη

 

πλούσιο ρόστερ της ομάδας (Καραπιάλης, Αλεξανδρής, Γεωργάτος, Σαμπανάτζοβιτς κ.ά.) και με καθοδηγητή τον Μπάγεβιτς βάζουν τέλος στη μακρά περίοδο... ξηρασίας του Ολυμπιακού ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του συλλόγου. Η πορεία του Ολυμπιακού από 'κει κι έπειτα είναι ονειρεμένη για τους φιλάθλους του. Οι «ερυθρόλευκοι» εγκαθιδρύουν τη μονοκρατορία τους στον ελλαδικό χώρο, καθώς «θρυμματίζουν» το δικό τους ρεκόρ κατακτώντας επτά συνεχή πρωταθλήματα (1997-2003), ενώ το 1999 κερδίζουν και το Κύπελλο και αποκλείονται (από τη Γιουβέντους) για μια... ανάσα από την ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Στο μεταξύ ο Ολυμπιακός απ' το 1997 χρησιμοποιεί ως έδρα του το Ολυμπιακό Στάδιο και λίγα χρόνια αργότερα ξεκινούν τα έργα ανοικοδόμησης του νέου «Καραϊσκάκη». Το καλοκαίρι του 2004 το νέο γήπεδο του Ολυμπιακού (πραγματικό στολίδι για τη χώρα μας είναι η αλήθεια) ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχθεί τη συνέχεια της ιστορίας του Ολυμπιακού. Ο τελευταίος στην πρώτη του χρονιά στη φυσική του έδρα (την οποία έχει προλάβει να μετατρέψει σε απόρθητο κάστρο) είναι μέσα σ' όλους τους στόχους του, αφού ήδη βρίσκεται στην κορυφή του πρωταθλήματος (ισόβαθμος με τον Παναθηναϊκό) εννέα αγωνιστικές πριν το φινάλε του, συνεχίζει στη φάση των «16» του Κυπέλλου UEFA (αντίπαλος η Νιούκαστλ), ενώ έχει φτάσει στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος, όπου καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο της Καστοριάς.

 

Πλήθος σπουδαίων ποδοσφαιριστών έχουν φορέσει την «ερυθρόλευκη» φανέλα όλ' αυτά τα χρόνια. Από που ν' αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Βασίλης Καραπιάλης, Τάσος Μητρόπουλος, Νίκος Αναστόπουλος, Μάικ Γαλάκος, Γιώργος Δεληκάρης, Νίκος Γιούτσος, Βασίλης Μποτίνος, Γιώργος Σιδέρης, Μίμης Στεφανάκος, Κώστας Πολυχρονίου, Σάββας Θεοδωρίδης, Ηλίας Υφαντής, Θανάσης Μπέμπης, Ηλίας Ρωσσίδης, Γιώργος Δαρίβας, Μπάμπης Κοτρίδης, Ανδρέας Μουράτης, Γιάννης Βάζος, Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, Φίλιππος Κουράντης, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Γιώργος Ανδριανόπουλος, Ρόγκερ Αλμπερτσεν, Μίλτον Βιέρα, Σίνισα Γκόγκιτς, Ιλια Ιβιτς, Γκενάντι Λιτόφτσενκο, Χούλιο Λοσάντα, Χόρχε Μπάριος, Λάγιος Ντέταρι, Μάρτιν Νοβοσέλατς, Ολεγκ Προτάσοφ, Μίλος Σέστιτς, Υβ Τριαντάφυλλος, Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και τόσοι άλλοι που ξεσήκωσαν με τις ενέργειές τους τα πλήθη και άφησαν τις δικές τους «πινελιές» στα γήπεδα...