Terketmedi sevdan beni,
Aç kaldým, susuz kaldým,
Hayýn, karanlýktý gece,
Can garip, can suskun,
Can paramparça...
Ve ellerim, kelepçede,
Tütünsüz, uykusuz kaldým,
Terketmedi sevdan beni...
Ahmed Arif
Dünyanýn En Tuhaf Mahluku
Akrep gibisin kardeþim,
korkak bir karanlýk içindesin akrep gibi. Serçe gibisin kardeþim,
serçenin telaþý içindesin.
Midye gibisin kardeþim,
midye gibi kapalý rahat.
Ve sönmüs bir yanardað aðzý gibi korkunçsun, kardeþim.
Bir deðil,
beþ deðil,
yüz milyonlarlasýn maalesef.
Koyun gibisin kardeþim,
gocuklu celep kaldýrýnca sopasýný
sürüye katýlýverirsin hemen
ve adeta maðrur, koþarsýn salhaneye.
Dünyanýn en tuhaf mahlukusun yani,
hani þu derya içre olup
deryayý bilmiyen balýktan da tuhaf.
Ve bu dünyada, bu zulüm
senin sayende.
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eðer ve hala þarabýmýzý vermek
için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
-demeðe de dilim varmýyor ama-
kabahatin çogu senin, canim kardeþim
Nazým Hikmet