Op deze pagina wil ik jullie onze dochter voorstellen die overleden is. Veronique is geboren na een zorgeloze zwangerschap van 41 weken en 6 dagen op 17 mei 1986, ze deed het gelijk heel goed huilde krachtig en liet horen dat ze was geboren. na een leuke kraamtijd van 8 dagen met een hele lieve kraamverpleegster .
Ze was een heel mooi poppetje met hele grote blauwe ogen die iedereens hart heeft gestolen, zelfs dat van onze grote hond beertje die dan ook niet weg te slaan was bij haar en altijd voor de slaapkamerdeur lag te slapen als zij lag te slapen, het liefste zou hij onder haar bedje gelegen hebben om nog dichter bij haar te zijn .
Haar grote zus Annemarie was ook heel dol op haar zusje en wou altijd helpen haar in bad en de fles geven , als we gingen wandelen moest zij ook altijd de kinderwagen duwen.
Veronique was heel tevreden altijd huilde niet vaak en lachte altijd toen ze tanden kreeg was dat een grappig gezicht want ze kreeg als eerste hoektanden en we noemden haar dan draculaatje en dan lag zij maar ook wij helemaal dubbel van het lachen dan schaterde ze het uit.
Wij zijn getrouwd in september 1986 en onze meiden waren er bij dat zijn de dierbaarste herineringen ze staan op heel veel foto's die wij dan ook koesteren. nu iets over hoe ze overleden is .
John zat toendertijd in militaire dienst en was door de weeks in eindhoven om zijn chaufeurs diploma's te halen hij was vrijdagavond 16 januari weer thuis gekomen en we kregen ook nog onverwachts visite van een dienstkameraad.
Veronique is de hele avond wakker gebleven ze wou niet gaan slapen ze heeft wat gespeeld in de box en bij ons op schoot gezetten , ze heeft haar fles leeggedronken en toen wou ze nog niet slapen ik heb haar toen wel naar bed gebracht en daar lag ze nog wat te brabbelen tegen Annemarie het was toen al 1 uur s'nachts Annemarie lag allang te slapen zelf zijn we om een uur of 2 naar bed gegaan en toen sliep ze als een roos we hebben ze nog even goed ondergedekt want het was buiten behoorlijk koud het vroor toen -15 graden en we hadden alleen een gaskachel in de kamer maar geen kachels of verwarming op de slaapkamers het was echt heel koud binnen stonden de ijsbloemen op de ramen ze heeft de hele nacht door geslapen maar dat deed ze altijd al.
S'morgens ben ik uit bed gegaan en heb ik de fles in de flessewarmer gezet en in de huiskamer de kachel warmer gezet ik ben even op de bank gaan zitten en na 10 minuten was de fles klaar die heb ik uit de flessenwarmer gehaald en op tafel gezet toen ging ik Veronique wakker maken ik kwam op het kamertje en ik dacht dat ze nog heerlijk lag te slapen, ik wilde haar wakker maken en aaide haar over haar hoofdje maar ze bewoog helemaal niet normaal keek ze me dan al aan met een grote glimlach maar nu helemaal geen reaktie ik schudde haar zachtjes heen en weer en zei kom meisje wakker worden ik aaide haar nog eens over haar bol en toen zag ik haar gezichtje en toen heb ik geschreeuwd en gebruld John was er gelijk.
Ik heb haar uit bed gerukt ik was helemaal in paniek John ook maar die zag gelijk dat het fout zat ik niet, ik was te verdoofd om me dat te realiseren .
Ik ben in paniek naar de buren gerend de buurvrouw deed open ik heb geschreeuwd dat ze de dokter moest bellen ik moet iets gezegd hebben van bel een dokter want Veronique is dood ze verklaarde me voor gek en riep dat ik normaal moest doen ik riep ik doe normaal het is echt waar bel een dokter mischien is er nog iets aan te doen help me dan toch.
Ze heeft de dokter gebeld en die was er ook binnen 5 minuten en helaas ze kon niks meer voor haar doen , ze vroeg gelijk of er obductie mocht worden gedaan om te kijken wat het was geweest.
Wat ons kleine meisje zo bruut uit ons midden had gescheurd, wij hebben natuurlijk toesteming verleend omdat we wilden weten wat het geweest was.
De uitslag duurde een paar weken maar intussen moesten wij wel ons kindje gaan begraven de zwaarste gang van ons leven, ik helemaal nog niet het besef hebben wat er nu gebeurd was John had gelijk door dat het lichtje van haar leven gedoofd was bij mij heeft het nog een poos geduurd voor ik het besef had dat ze nooit weer terug zou komen en toen dat besef kwam , kwam het ook dubbel en dwars nooit meer zou ik haar mogen vasthouden en troosten nooit de eerste stapjes nooit die eerste schooldag en ga zo maar verder .
Uit die obductie is nooit komen vast te staan wat het geweest is dat maakt het voor mij ook onverdraagelijk en heel moeilijk te accepteren dat ze er werkelijk niet meer is.
Als er geen oorzaak is gevonden heet het wiegendood maar wat dat is kan niemand mij vertellen het is een samenloop van faktoren zoals buikslapen,roken in bij zijn van het kind, te warm kleden en de slaapkamer te warm hebben,oud matrasje.
Veronique sliep altijd op de buik omdat ze niet op haar rug kon liggen omdat ze dan niet kon slapen ze had namelijk een schoenmakersborstje (het omgekeerde van een kippeborst) maar dat kon verder geen kwaad heeft de kinderarts ons verzekerd en als ze er last van zou hebben als ze groter werd zou ze er aan geopereerd worden, verder was ze heel gezond.
Dit is het verhaal over het leven en vooral het overlijden van ons kleine wijffie,we zullen haar nooit vergeten en zelfs nu na zoveel jaren staat ze nog altijd op ons netvlies gebrand.

Ons engeltje Veronique *17-05-1986 +17-01-1987

gedichtjes en mijmeringen door mij geschreven hoe ik het voel en beleef.
Samen lachen ,Samen huilen
Samen lachen en genieten van het leven.
Het leven met zoveel liefde gegeven.
Soms duurt dat leven maar heel even.
Dan samen huilen, en in elkaars harten schuilen.
Samen lachen ,samen huilen

13 jaar geleden.
Zaterdag 17-01-1987 is de dag die in ons hart staat geschreven.
Een kindje zo lief was opeens uit dit leven verdwenen.
Ook al lijkt het lang geleden we willen je niet vergeten.
Mooie maanden hebben we gehad mischien wel de gelukkigsten uit ons leven.
Onbezorgd van jou genieten want als jij lachte straalde jij helemaal.
Na jou nog 3 heerlijke meiden geboren,maar wat waren we bang om nog een kindje te moeten afstaan aan de dood.
Wat hadden je zusjes je graag leren kennen,ze hebben het gevoel dat ze je echt kennen door onze verhalen over jou.
Maar helaas jij bent niet meer in dit leven.
Alleen je oudste zus Annemarie heeft je mogen leren kennen, en net als ons is ze jou Veronique niet vergeten en dat zal ook nooit gebeuren zolang wij leven leef jij, in ons voort.

Veronique *17-05-1986 +17-01-1987

Maar 8 maanden in ons leven ,een indruk achtergelaten die wij nooit zullen vergeten, wij zullen altijd van je blijven dromen en vooral we zullen altijd van je houden.

Sign My Guestbook View My Guestbook