From Heart to Movie

Not One Less
ความรู้สึกดีที่แสนจะอิ่มเอิบใจ
เล่าเรื่อง โดย สวิริญช์

ฉันเคยคิดว่าในรอบปีนี้ Moonlight Express หนังรักโรแมนติคจากฮ่องกงจะเป็นหนังเพียงเรื่องเดียวที่ประทับใจฉันมากที่สุด แต่แล้วฉันก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อในวันหยุดสิ้นปีที่แสนจะธรรมดาของฉัน ฉันเลือกที่จะหยิบ Not One Less ภาพยนตร์จากจีนแผ่นดินใหญ่ผลงานการกำกับของจางอวี้โหมวผู้กำกับใหญ่ที่คราวนี้แนวทางการทำงานของเขาต่างไปจากเดิมทีเดียว ด้วยการที่มีเสียงกล่าวขานกันอื้ออึงถึงความยอดเยี่ยมของหนังเรื่องนี้ รวมถึงการได้รับรางวัลจากเทศกาลหนังเมืองคานส์ ทำให้ฉันอยากดูหนังเรื่องนี้มาก แต่ก็มีหลายคนบอกว่าพวกเขาต้องหลั่งน้ำตาให้กับหนังเรื่องนี้ ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะพิสูจน์เสียทีว่าหนังเรื่องนี้ดีอย่างไร ก็ตัวฉันนั้นต่อมน้ำตาตื้นเหลือทน....

"อิ่ม" มันคงเป็นคำๆเดียวที่ฉันจะบอกถึงความรู้สึกของฉันได้เมื่อดูหนังเรื่องนี้จบ ทั้งอิ่มอกอิ่มใจ ในหัวใจของฉันมันเต็มและหอมตลบอบอวลด้วยความรู้สึกที่ดีๆเต็มไปหมด ฉันไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มาเนิ่นนานเต็มที.....

เรื่องราวเล็กๆ ของคนกลุ่มเล็กๆ แต่ใสซื่อบริสุทธิ์ ช่างมีพละกำลังอันยิ่งใหญ่ ถ่ายเทความอบอุ่นที่มันเริ่มจางหายไปในหัวใจของฉันให้กลับคืนมาอีกครั้ง ฉันรักเด็กๆนักแสดงในเรื่องนี้ทุกคน จางอวี้โหมว ฉลาดเหลือเกินที่เลือกเอาเด็กๆจากหมู่บ้านมาแสดงแทนที่จะเป็นนักแสดงอาชีพ น่าทึ่งมากที่พวกเขาถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครได้ดีเยี่ยม ฉันรัก "จางหุยเคอะ"เด็กเกเรคนนั้นที่สุด และฉันก็รัก "เว่ยมินฉี" คุณครูจำเป็นคนนี้เช่นกัน เธอสะท้อนภาพความขาดแคลนของการศึกษาในชนบทของจีนได้เป็นอย่างดี ภาพของครูที่มีอายุห่างจากนักเรียนเพียงไม่กี่ปี ภาพของครูที่ยังจำเนื้อเพลงปลุกใจที่จะต้องใช้สอนนักเรียนไม่ได้ ภาพของครูเด็กที่ยังไม่พร้อมจะแบกความรับผิดชอบในห้องเรียน...... ตราบจนวันหนึ่ง..เมื่อเธอได้ล่วงรู้ความรู้สึกของนักเรียนคนหนึ่งที่เขียนบันทึกบรรยายความรู้สึกเมื่อเห็นชอล์กเขียนกระดานดำถูกเหยียบย่ำป่นเป็นผงละเอียดอย่างไม่ใยดีจากการเล่นซุกซนของเด็กๆในห้อง โดยที่ครูเว่ยไม่ได้ควบคุมดูแลเด็กๆในห้องเรียนแต่เธอกลับปิดประตูและออกไปนั่งเฝ้าหน้าห้องแทน และให้เด็กๆเหล่านั้นคัดลอกบทเรียนกันเอง ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาคงสนุกกันไปเลย ...คงไม่ต้องคิดเลยว่าสำหรับโรงเรียนยากจนในชนบทนั้น ชอล์กมีค่ามากแค่ไหนและเว่ยมินฉีจะต้องใช้ชอล์กนี้อย่างกระเบียดกระเสียรเพียงวันละหนึ่งแท่งเท่านั้นให้พอดีกับจำนวนวันที่เธอจะต้องอยู่สอนหนังสือแทนอาจารย์เกาที่ลาไปเยี่ยมแม่......อาจารย์เกาครูผู้อุทิศตัวสอนหนังสือให้กับโรงเรียนประถมในชนบททั้งที่ยังไม่ได้รับเงินเดือนมาถึง 6 เดือน....ครูที่ใช้ชอล์กเขียนกระดานดำจนเส้นสุดท้าย จนเศษชอล์กเหลือติดปลายนิ้ว....

ฉันคิดว่าเว่ยมินฉีคงจะเริ่มซึมซาบกับบทบาทและหน้าที่ที่เธอได้รับมอบหมายบ้างแล้ว และวันหนึ่งเธอก็ได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่เท่าที่ครูตัวเล็กๆอย่างเธอจะทำได้..นั่นคือการออกตามหา จางหุยเคอะ นักเรียนเกเรที่ต้องออกโรงเรียนเพื่อเข้าเมืองไปหางานทำช่วยปลดเปลื้องหนี้สินของครอบครัว ฉันไม่คิดว่าเงิน 50 หยวนสำหรับค่าจ้างในการเป็นครูชั่วคราวของเว่ยมินฉีเพื่อแลกกับการรักษาจำนวนนักเรียนไม่ให้ขาดหายไปแม้สักเพียงคนเดียว จะเป็นมูลเหตุสำคัญสำหรับการเดินทางครั้งนี้

ฉันคิดว่าหนังจากฮอลลีวู้ดวาดภาพประเทศจีน และผู้คนชาวจีนไว้น่ากลัวเกินไป ภาพเมืองและวิถีชีวิตของผู้คนในเมืองในหนังเรื่องนี้ สะท้อนความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในสังคมจีนได้ดีและตรงไปตรงมา ภาพของคนจีนที่มีน้ำใจ เช่น หญิงเจ้าของร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่อนุญาตให้ จางหุยเคอะ ได้กินก๋วยเตี๋ยวในร้านแลกกับการล้างจาน ภาพของผู้กำกับสถานีโทรทัศน์ ที่อนุญาตให้
เว่ยมินฉี ออกรายการโทรทัศน์เพื่อประกาศตามหา จางหุยเคอะ มันยังเป็นภาพที่ทำให้ฉันยังยิ้มได้ เพราะนั่นหมายความว่า ไม่ว่าโลกของเราจะหมุนเวียนด้วยกระแสวัตถุที่ไหลบ่าจากตะวันตกมากเพียงไร มันก็ยังไม่สามารถดูดกลืนจิตวิญญาณดั้งเดิมของชาวเอเชียลงไปได้

สิ่งที่ทำให้ฉันดีใจมากที่สุดในหนังเรื่องนี้...นั่นก็คือการที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มสดใสกลับคืนมาบนใบหน้าของจางหุยเคอะอีกครั้ง เพราะเมื่อตอนที่เขาพลัดหลงกับญาติที่สถานีรถไฟนั้น สภาพของเขาไม่ต่างอะไรเลยกับเด็กจรจัดที่เราเห็นกันทั่วไปตามเมืองใหญ่ในเอเชีย เนื้อตัวมอมแมม หัวหูหน้าตาดูไม่ได้และก็หิวโซ รอยยิ้มได้หายไปจากใบหน้าของเขาโดยสิ้น มีแต่คิ้วที่ขมวดมุ่นและสิ้นหวัง....อะไรกันนี่หรือคือเด็กคนที่ครั้งหนึ่งเคยมีรอยยิ้มสดใส....และแน่นอนฉันน้ำตาไหลพรากเมื่อมาถึงฉากที่จางหุยเคอะดูโทรทัศน์และพบว่าคุณครูเว่ยกำลังออกโทรทัศน์ตามหาตัวเขาอยู่....ขอบคุณจางอวี้โหมวที่ไม่โหดร้ายกับชะตากรรมของเด็กทั้งสองคนนี้มากจนเกินไปนัก....และขอบคุณที่ยังเหลือคำว่า "ความหวัง" ไว้ในหนังเรื่องนี้...

แม้ว่าฉันจะได้ดูหนังเรื่องนี้ล่าช้ากว่าใคร...แต่มันก็ยังดีกว่าไม่ใช่เหรอที่ฉันไม่ได้พลาดหนังดีแบบนี้ไป....แล้วคุณล่ะ คุณพลาดเรื่องดีๆ หนังดีๆ บางเรื่องไปหรือเปล่า