ในอาทิตย์ที่ 2 นี้ สาวชุดยีนส์ เริ่มโครงการออนทัวร์ ไปพักตามที่พักของเพื่อนร่วมงาน ด้วยความอยากรู้ว่าที่พักที่เพื่อนคนอื่นๆ เขาพักกันนั้น ดี ด้อยไปกว่าที่ที่เธอพักอยู่อย่างไร ไม่แน่ว่าเธออาจจะย้ายที่พักก็ได้ แต่ทั้งนี้ ทั้งนั้นก็ต้องขึ้นอยู่กับอารมณ์และสภาพความขยันของเธอด้วย ที่พักของเพื่อนร่วมงานคนแรกที่เธอไปออนทัวร์เป็นโรงแรมที่ดัดแปลงให้มาเป็นคอนโด และกลายมาเป็นห้องพักรายเดือนให้กับพนักงานซึ่งส่วนใหญ่เป็นพนักงานของโรงงานต่างๆ ในนิคมฯ ที่นี่มีพนักงานของบริษัทมาพักกันเยอะ
และที่นี่เองที่เป็นแหล่งรวมของ "แก๊งค์ลืมเมีย" แก๊งค์นี้ประกอบไปด้วยพี่ผู้ชายวัยกำลังใจแตกราว 5-6 คน ทุกๆเย็นกิจกรรมของพี่ๆเขาจะพากันออกไปหาสถานที่พักผ่อนหย่อนอารมณ์ ดื่มและกิน(แต่บอกภรรยาว่าอยู่ที่ระยองหาอะไรกินยากเลยต้องออกไปทานข้างนอกกันเป็นส่วนใหญ่..แต่จริงๆ แล้ว....อิ อิ )
พี่ๆเขาจะเถิดเทิงกันมากตั้งกะเย็นวันจันทร์ถึงวันพฤหัสฯ แต่พอวันศุกร์ปั๊บ จะต้องกลับเข้ากรุงเทพฯ เขาก็จะเริ่มบิลท์อารมณ์กันตั้งแต่เวลาทำงาน ให้ผมเผ้าดูยุ่งๆเข้าไว้ ทำหน้าโทรม นัยว่ามาอยู่ที่ระยองมันไม่ค่อยจะสันติสุขเท่าไรนัก (แบบว่าให้สมจริงสมจัง.....ความจริงไปแอบรู้มาอีกว่าภรรยาให้เงินใช้ส่วนตัวเป็นรายสัปดาห์ งานนี้จึงต้องมีการจัดสรรปันส่วนกันน่าดู) เวลาสาวชุดยีนส์พูดถึงพี่ๆแก๊งค์ลืมเมียนี้ทีไรเธอก็จะฮาทุกครั้งไป ว่าอย่างนี้ก็มีด้วย
ขีวิตของสาวชุดยีนส์ก็เรื่อยๆ ง่ายๆ แบบนี้ล่ะค่ะ ไม่มีอะไรหวือหวา สิ่งเดียวที่เป็นที่กลัดกลุ้มอยู่ในขณะนี้ ก็คือสาวชุดยีนส์เธอต้องระมัดระวังเรื่องการกินมาก เพราะแม่ครัวที่โรงอาหารของบริษัทจะตักข้าวให้สมกับคำว่า "โรงงาน" จริงๆ เพราะจะตักข้าวให้เยอะมาก สาวชุดยีนส์ไม่ชอบกินเหลือ สงสารชาวนานะกว่าจะผลิตข้าวให้เราได้กินกันเหนื่อยยากลำบากแทบตาย เรื่องอะไรเราจะมากินทิ้งกินขว้างล่ะ ทีนี้ก็จะลำบากล่ะ เพราะว่าตอนนี้ เครื่องแบบชุดยีนส์ที่ทางบุคคลจะแจกให้นั้น ผู้ค้ายังตัดไม่เสร็จ ราวๆปลายเดือนแน่ะค่ะ กว่าจะได้รับ ดังนั้นสาวชุดยีนส์เธอจะต้องประคองน้ำหนักและรูปร่างให้คงที่เสมอเมื่อตอนที่วัดตัวตัดชุด ไม่งั้นอาจจะใส่กางเกงยีนส์ของบริษัทไม่ได้แน่ๆเลย....เอาใจช่วยสาวชุดยีนส์ด้วยนะคะ