Francisko Viljono:

. . . . . . . . . . . . . . [PD 6]
Mi mortas pro soifo, apud fonto;
Hejtita fajre, tremas dent' al dent';
En propra land', kvazaux en fremda mondo;
CXe forn' frostigas min tro arda sent';
Jen nuda mi, en vest' de prezident',
Kun plora rid', atendas sen espero:
Konsolas min plej trista malespero;
Mi sxercas, sed ne estas gxojesprim';
Sen fort' aux povo, regas mi sur tero,
Bonvena cxie, cxiam sen estim'.

Nenion fidas mi, se ne malcerta;
Obskuras nur la plena evident';
Mi dubas nur pri kio estas certa:
Mi spertas pro hazarda malatent';
Plej ricxa estas mi, sed sen argxent';
Mi frumatene "bonan nokton" diras,
Kaj perdas, dum pri mia gajn' vi miras;
Kusxante, fali estas mia tim';
Ne heredant', herede mi akiras,
Bonvena cxie, cxiam sen estim'.

Ne zorgas mi, sed penas mi en cxio
Pri monakir', sen ia monpretend';
Min lauxdi estas fia kalumnio:
Mensogas, kiu pravas laux prudent';
Kredigas min amik', kun elokvent',
Pri nigra korv', ke blanka cigno venas;
Kaj kiu kredas helpi, plej min gxenas;
Inter mensog' kaj vero mankas lim';
Memoras cxion mi, sed ne komprenas,
Bonvena cxie, cxiam sen estim'.

Ho milda Princo, cxu vin interesas
Ke mi en sagxo pri stultec' konfesas,
Senlegxa, kaj de cxiu legx' viktim'.
Nu kio? - Mi pri rekompenc' forgesas,
Bonvena cxie, cxiam sen estim'.

[PD 6] Balado de kontrauxdiroj
CXi tiun baladon Viljono verkis en Blezo (Blois) por la poeto kaj duko Karlo de Orleano (Charles d'Orl'eans) (1394-1463).
rekompenco : supozeble Viljono atendis ian (mon)premion.