Francisko Viljono:

. . . . . . . . . . . . . . [PD 14]
Vi, homaj fratoj, kiuj post ni vivas,
Al ni rigardu ne kun kruda koro;
Se el cxi fat' kompaton vi derivas,
Por vi pli largxa estos Di-favoro.
Jen ni pendolas, kvin aux ses, sen gloro.
Pri nia karn', nutrita tro avide:
Jam depikita, putras gxi rapide;
La ostoj, ni, farigxos cindro, polvo.
Mizeron nian vi ne traktu ride!
Sed pregxu por ni cxiuj pri absolvo!

Se fratoj ni vin nomas, vi ne devas
Deturni vin, ecx se cxi tiun sorton
Proklamis jugx'. Ja certe vi ne revas
Ke cxiu havas saman mensan forton.
Nin rekomendu, cxar ni sekvu Morton,
Al Fil' de l' Virgulino, kun konfido
Ke de l' infera fulmo kaj perfido
Li sxirmos nin per sia graco-volvo.
Ni mortis. CXesu do insult-acido!
Sed pregxu por ni cxiuj pri absolvo!

La pluvo nin lesivas, plene lavas,
Nigrigas sun', sekigas vento-blovo;
Post pikoj pigaj, la okuloj kavas,
Al barbo mankas haroj kaj al brovo.
Ne sidas ni trankvile! Dauxre movo
CXi tien, tien, kiel vent' nin gvidu,
Laux sia placx' direkton gxi decidu.
Pli ol fingring' nin truis bek' de korvo.
Do zorgu! Nian sorton ne dividu!
Sed pregxu por ni cxiuj pri absolvo!

Princo Jesu', supera nia Gvido!
Protektu nin de la infer-insido:
Jam mankas al ni sxuldo aux envolvo.
Nu, homoj, cxesu via mok' kaj rido!
Sed pregxu por ni cxiuj pri absolvo!

[PD 14] La epitafo de Viljono; balado de la pendumitoj
derivi : devenigi (ankaux: lecionon aux sperton el io).