เฟินสกุลนี้ ได้ชื่อสามัญว่า Forking Ferns
มี 20 - 23 ชนิด และลูกผสมอีก 1 ชนิด กระจายพันธุ์อยู่ในเขตร้อน มีมากที่สุดในประเทศมาเลเซีย
ลักษณะเด่นของเฟินสกุลนี้ คือ เหง้าและที่ปลายยอดของใบ ปกคลุมด้วยขนฟู ซึ่งขนแตกเป็นกิ่งสาขาที่โคน เส้นใบแตกสาขาเป็นร่างแห อย่างน้อย 2 ครั้ง

เฟินสกุลนี้ เราจะพบเห็นได้บ่อย ริมถนนบริเวณภูเขาที่มีป่าไม้หนาแน่น แต่เราจะพบว่า โชนจะอยู่เฉพาะบริเวณที่ได้รับแสงแแดดจัดจ้าเต็มวัน และมีความชุ่มชื้นสูง ประโยชน์ของโชนในแง่นิเวศน์วิทยาก็คือ โชนช่วยยึดเกาะหน้าดินไม่ให้พังทะลายเนื่องจากถูกน้ำเซาะ หรือหน้าดินถล่ม

ภาพเฟินโชนเหล่านี้ ฝีมือของ Bank หนึ่งในทีมงาน ซึ่งไปเก็บภาพเฟินกันที่ดอยินทนนท์ เชียงใหม่

Dicranopteris lineris

ขอบใบแฉกหยักลึกเกือบถึงแกนกลางใบ และดูเป็นใบประกอบ

Dicranopteris lineris (Burm.f.) Underw. var. linearis
ชื่ออื่น : กูดปี๊ด กูดหมึก กูดแต้ม โจ้นเหล็ก โชน กือแก รือแซ กิ๊กุกะเจ้อ

ลักษณะทั่วไป เป็นเฟินดิน มักพบขึ้นอยู่ตามที่ลาดเนินเขาที่ระดับต่ำขึ้นไปถึงระดับ 1300 ม. บริเวณที่ได้รับแสงแดดเต็มที่ทั้งวันและอากาศชุ่มชื้น กระจายพันธุ์ทั่วไปในเขตร้อนของเอเชียและอัฟริกา ในไทยพบทั่วไเกือบทุกภาค
ลำต้น เป็นเหง้าเลื้อยอยู่ใต้ดิน เหง้าปกคลุมด้วยขนหรือเกล็ดสีน้ำตาลแดง ใบแตกกิ่งสาขาเป็นคู่ๆ หลายชั้นที่ตาใบ ที่ตาใบมีหูใบ 1 คู่ แผ่นใบแข็ง สีเขียวอ่อน ด้านล่างเขียวขุ่น มีขนประปราย
ลักษณะใบ เป็นแฉกหยักลึกเกืบถึงแกนกลางใบ ดูเหมือนใบประกอบแบบขนนก ใบแฉก เป็นรูปแถบยาว ปลายมน
อับสปอร์ เรียงเป็น 2 แถว ทั้งสองข้างของเส้นกลางใบแฉก อับสปอร์รูปกลม ไม่มีเยื่ออินดูเซียมปิด
พบที่ เชียงราย เชียงใหม่ ลำพูน ลำปาง เลย ปราจีน จันทบุรี ตราด ภาคใต้ ตั้งแต่ ชุมพรลงไป

อับสปอร์

ใบแตกกิ่งเป็นคู่ๆ หลายชั้น เป็นก้านใบเทียมที่เกิดจากตายอดบนใบ และที่ตำแหน่งที่แตกกิ่งนั้น มีหูใบ