?

Isa’s link English version

Mail to:

fannyhendrickx2000@yahoo.com

Een zusje voor Lan…..

Dinsdag 12 oktober 2004

Nog 2800 minuten. Alles ingepakt…denk ik, alles onder control…denk ik. Enfin, ’t begint nu echt wel heel dichtbij te komen. Vanmorgen nog rap rap naar

’t ziekenhuis om Lan’s bloedspiegel te meten kwestie van de epilepsieaanvallen tot een minimum te herleiden.

We hebben ondertussen ook vernomen dat we zaterdag een binnenvlucht hebben naar Aqtobe. We vermoeden dan ook dat we pas maandag naar het weeshuis kunnen omdat bij de officiële toewijzing van het kindje altijd een afgevaardigde van het ministerie moet aanwezig zijn en ik vermoed niet dat die werken tijdens het weekend. ’t Zal afwachten zijn en we weten absoluut niet hoe de planning eruit ziet. We hebben zelfs nog geen bevestiging gekregen van waar we nu zullen verblijven. Spannend…

Dit wordt dus de laatste ‘binnenlandse’ update van de website. Ik hoop dat we snel een internetverbinding hebben zodat we jullie op de hoogte kunnen houden.

Morgen ‘kuis’ ik de site een beetje op, alle zottigheden eraf, om plaats te maken voor the real stuff, echte foto’s, enz.

Ik zou graag iedereen willen bedanken die ons tijdens de moeilijke wachttijd hebben gesteund, merci voor de ‘good luck’ mails, sms-kes, telefoontjes.

Voor de ongeruste grootouders: ja, we hebben onze pas, geld, onze Lan en ne propere zakdoek bij.

Allez, nog 2795 minuten…

Groetjes!

Donderdag 14 oktober 2004

Nog 10 minuten voor vertrek…Grootouders stipt op tijd voor het transport naar Zaventem. Het lijkt wel een volksverhuis. We hebben gisteren tot ’s avonds laat de valiezen geschikt en herschikt. Overvolle handbagage, hier en daar iets uitgezwierd en uiteindelijk alles ingepakt gekregen. We waren ruim op tijd in Brussel, tickets lagen klaar. De vlucht naar Frankfurt was kort en Lan heeft keurig in zijn stoeltje gezeten zonder te morren. Tijdens het op stijgen en landen had hij trouwens dolle pret, hoe meer de airbus schokte, hoe harder Lan schaterde. In Frankfurt moesten we echter uit het vliegtuig, met de bus naar de aankomsthall, dus mama droeg Lanneke en papa als een rasechte muilezel al de rest.

Voor de vlucht naar Almaty mochten we zeker niet klagen: 2 rijen van 4 stoelen voor ons alleen. Bedje geïmproviseerd voor Lan en die heeft toch een paar uurkes kunnen slapen. Alleen het eten geven aan boord was moeilijk, Lan heeft het beste van zichzelf gegeven, krijsen, vechten met mama, protten van colère, enfin, het complete gamma en enkele extra voze trukjes kwestie van de spanning erin te houden….Maar hij heeft NIET overgegeven! Brave Lan…

Lufthansa….goeie service, vriendelijke crew, mooie dekentjes maar het eten….niet te fretten. Soit, ’t zal zeker niet de laatste keer zijn dat we onze culinaire maatstaven moeten aanpassen.

In Almaty geen buggy te zien, dus…mama draagt Lanneke, enz….. Alle bagage is keurig aangekomen, buggy inbegrepen. Lyazzat staat ons op te wachten. Heel vriendelijk meiske. We laden alles in een minibusje en rijden naar het hotel. Het is hier ondertussen middernacht (19 uur in België) Ik denk dat het buiten zo’n 2OC° is, warm dus. Voorlopig geen thermische onderbroeken nodig…

Het is dus al donker buiten en tijdens de rit naar het hotel kunnen we niet veel zien. Almaty is duidelijk een grote stad, alle straten lijken hier op invalswegen, brede lanen met langs de kant kraampjes waar vooral drank wordt verkocht. Een centrum is er niet echt, we zitten in de buurt van de grote hotels, meer lichtreklame maar voor de rest kunnen we niet veel ontdekken. Ons hotel…Hotel Kazachstan, moeilijk te omschrijven. Een enorm hoog gebouw, 4 sterren wat bij ons zou overeenkomen met 2 sterren. Vrij ouderwets maar proper. Een enorme kitcherige lounge, met gouden planfond en veel planten om het toch wat op te fleuren.

Onze kamer is op het 25^e en dus op één na laatste verdiep, hoog en droog…

Lyazzat brengt ons tot op de kamer en we regelen de nodige zaken met haar en spreken af voor ons vertrek naar Aqtobe.

Lan krijgt nog een beetje melk tot zijn groot ongenoegen en ze brengen nog een kinderbedje. Lan is heel moe maar slaapt onrustig. We hebben beslist om maar ineens de plaatselijke tijd te hanteren, dus wordt het een korte nacht…O ja, het bed is, zacht uitgedrukt, een ware kwelling maar het lukt ons toch om alles bij elkaar 3 uurkes te slapen.

Vrijdag 15 oktober 2004

6u3O, plaatselijke tijd (een kot in de nacht in België) is Lan wakker, hij ligt ondertussen in ’t grote bed, mama en papa, liggen geradbraakt verdeeld over de rest van het bed. Lan krijgt ontbijt en even later gaan ook wij naar verdiep 26 om te ontbijten.

Het weer is duidelijk omgeslagen, ’t Is een pak kouder en het regent. Jammer genoeg hangt er zoveel mist, dat we niet kunnen profiteren van onze 25 verdiepingen om van het uitzicht te kunnen genieten. Het ontbijt is uitgebreid, in buffetvorm, eitjes, brood, bloemkolen (jaja), kaas. Geen koffie, thee.

Ondertussen is het beginnen sneeuwen. Hip hip hoera voor het thermisch ondergoed!

Lan is duidelijk nog heel moe en we proberen hem nog even te laten slapen. Rond 12uur eet hij (tegen zijn zin) z’n patatjes op. Ik heb ergens iemand gevonden die ‘microgolf’ verstond en onze Lan zijn groen patatjes heeft opgewarmd. Danny is niet meer te houden en wil de omgeving verkennen. Ik leg Lan in bed en hij valt als een Kazachs blokje in slaap.

’t Is nu 16 uur, we gaan straks het restaurant hier eens testen. Ondertussen worden de vlokken dikker, we blijven dus best binnen.

Morgenvroeg, 6u30 worden we opgepikt om naar Aqtobe te vliegen. Ik vrees dat we geen 8 stoelen ter beschikking zullen hebben….

Het wordt een heel moeilijke nacht. Lan slaapt in stukjes van 10 minuten. Zijn slaapritme is volledig verstoord. Hij denkt dat het tijd is voor een kort dutje en is duidelijk nog niet klaar voor een echte nacht. Ook wij doen geen oog dicht, voor de tweede nacht op rij. Rond 5 uur ’s morgens valt hij eindelijk, tussen ons tweeën, in slaap.

Zaterdag 16 oktober 2004

De GSM, die nu als wekker fungeert wekt ons om 5u45. Om 6u3O vertrekken we naar de luchthaven. Lan slaapt als een blok en het ondenkbare gebeurt…we vallen alle twee terug in slaap en worden wakker om 6u45! Nog nooit in de geschiedenis van het reis-en hotelwezen hebben twee mensen zo snel ingepakt. Lan, de sukkelaar, zonder eten, zonder pamper verversen, ik begrijp nog altijd niet hoe we om 7uO5 beneden stonden, als twee zombies, zonder ook maar iets te vergeten.. De chauffeur stond ons ondertussen op te wachten. Door al dat haastig gedoe hebben we zelfs niet door dat er mist hangt, dat het koud is…

Almaty International Airport is in zicht, oef, we hebben nog 40 minuten voor vertrek. Onze chauffeur helpt ons met het uitladen van onze uitzet. Nu is misschien een goed moment om onze bagage te beschrijven. 1 supergrote valies (niet op te heffen, gelukkig op wieltjes), nog een grote valies, een kleinere transitvalies, de buggy van Lan (groot, heel groot), een tweede buggy voor ons Dingske (nee, nog geen naam…), een grote reiszak, een tweede reiszak, de zitschelp van Lan, de videocamera en een rugzak. Dat is het… ah ja, en de Lan natuurlijk maar da’s duidelijk handbagage…

We breken het record van buggy in elkaar steken en rennen naar de incheck balie. De grote valies wordt gescand en hier vraagt de security een beetje uitleg over de inhoud. Eten voor Lan dus en we mogen door. Bij het inchecken van de bagage zitten we zomaar eventjes 30 kilo boven het toegestane gewicht. Oesje.

Dan volgt een merkwaardig gesprek, in het Russisch, tussen de leden van de balies. Het zou ons 100$ kosten maar als we geen ‘kwijting’ wensen is het maar 70$...

We moeten dan wel het geld in het enveloppeke van de tickets steken en discreet overhandigen. Doen we dus en hop, we mogen verder. We haasten ons naar de gate om aan boord te gaan. Dan plots worden we tegengehouden. Niemand mag aan boord en we krijgen in het Russisch te horen waarom. Een vriendelijke Kazach legt ons uit in het Engels dat de vlucht naar Aqtobe nu niet vertrekt wegens de mist. Een uurtje vertraging. Geen ramp, ik kan nu Lan eten geven en medicatie. Tijdens de voeding krijst Lan de hele vertrekhal bij mekaar tot grote ontsteltenis van het personeel. Opeens blijkt dat onze vlucht meer vertraging zal hebben. Minstens 2 uur. Dan komt er een officiële meneer en vraagt ons hem te volgen naar de Moeder-en-Kind-Kamer. Een soort van wachtruimte met bedje.

Tof. Hij begeleidt ons en draagt zelfs een deel van de bagage. Opnieuw wordt het vertrek uitgesteld, nu tot 12 uur. Aangezien we om 8u30 moesten vertrekken, heb ik niet voldoende melk voor Lan. Ik besluit op zoek te gaan. In de koffiebar, noppes, geen melk. Dan het restaurant uitproberen. Overal zitten, liggen, wachtende mensen want alle vluchten zijn uitgesteld. Ik vraag in mijn beste Russisch een beetje melk voor my hungry baby. Iemand neemt het flesje mee en vraagt om te wachten. Na 20 minuten (ik ben nu nog heel geduldig) komen drie mensen met een papiertje, zonder melk. Ik moet waarachtig een bon invullen voor deze uitzonderlijke bestelling. Na het tonen van de plaatselijke tenge’s (geld dus) komt de melk eraan.

Om 11u35 wordt dan eindelijk onze vlucht afgeroepen. We krijgen weer een escort en belanden in een spiksplinternieuw vliegtuig. Twee rijen (van 3 stoelen) voor ons alleen. Dankuwel Air Astana en (omgekochte) mensen van de balie. De vlucht duurt 2 uur en half en verloopt goed, Lan is zeer moe maar houdt zich flink. Onze ogen hangen ook op halfzeven na twee zware nachten en een hectisch vertrek. We landen in Aqtobe en hier staat ons een minibusje op te wachten en moeten we niet zoals de rest van de passagiers (ook de dikke nekken van first class) in een gammel busje, volgepropt met mensen en bagage naar de aankomsthal. De luchthaven van Aqtobe lijkt op een vervallen treinstation van een provinciaal dorpje. Maar Tanya, onze contactpersoon staat bijna op de tarmac op ons te wachten.

Ze helpt ons met het recupereren van de bagage. Buiten staat haar wagen, nen audi 8O. Nooit of te nimmer krijgen we alles hierin. Dan maar een taxi mee om de rest te transporteren. We hebben net vernomen dat we vandaag nog naar het weeshuis mogen. Joehoe!!! Tanya vertelt ons ook dat ons hotel (Sultan) nu niet vrij is en dat we voor twee dagen naar een hotel moeten. Cheap or expensive? vraagt ze. Doe maar expensive. Danny onderhandelt over de prijs en kan er 8O$ afpitsen (per nacht), die schaamteloze Kazzen zijn voor niks verlegen. We droppen de bagage in het hotel en rijden onmiddellijk door naar het ministerie om de afgevaardigde op te pikken. Een felle madam op torenhoge hakken. Dan naar het weeshuis. We moeten even wachten omdat de directeur er nog niet is.

Ik realiseer me dat we er verschrikkelijk moeten uitzien, niet geslapen, niet gewassen, geschoren, enfin, niet echt friskes maar wie maalt hierom?

Het weeshuis ziet er aan de buitenkant vervallen uit maar binnen hebben ze hun best gedaan om het op te fleuren. Het is er proper. Na een tijdje arriveert de directeur. Een vriendelijke man. We moeten even wachten in de gang terwijl hij naar binnen gaat met de madam van ’t ministerie. Tanya vraagt ons uit over Lan, over het medisch aspect, over Vietnam. Ze zegt ons, voor de tweede keer trouwens, dat het heel belangrijk is dat we een 100% gezond kindje krijgen.

Ik heb ook al opgemerkt dat ze vaak onderling en dus in het Russisch over Lan (‘Lanchic’) praten. Volgens mij beseffen ze nu pas in welke mate Lan gehandicapt is.

We worden binnengeroepen in het bureau en er liggen dossiers en boeken op de tafel en we verstaan niks van wat er wordt gezegd. Tanya vertaalt. In dit weeshuis is een adoptabel meisje, Lana, 15 maanden oud en of we haar willen ontmoeten. We zeggen ja en dan beginnen ze onderling op nieuw te discussiëren. In het andere weeshuis is ook een meisje, jonger, of we haar willen zien? En of we wel zeker zijn om een meisje te adopteren? Ik laat wel duidelijk merken dat we toch het liefst een meisje willen. Weer veel Russisch gepraat.

Ik kan moeilijk beschrijven wat er dan door je hoofd raast, het enige wat ik niet wil is kiezen tussen twee kinderen. Maar na zo een hectische dag is het lastig om het hoofd koel te houden, het gaat ook allemaal zo snel. Plots worden we gevraagd om mee te komen naar het andere weeshuis. Wij volgen het gezelschap.

Tanya herhaalt nog eens dat het belangrijk is een gezond kindje voor ons uit te zoeken. We proberen haar uit te leggen dat het voor ons allebei moeilijk is om een kind te kiezen. Onderweg naar het andere weeshuis vertelt Tanya dat ze zeker willen zijn over het medische.

We worden ontvangen door het hoofd van het weeshuis, een dokteres. Ook zij stelt veel vragen over Lan. Er verschijnt een dossier op het bureau met een foto’tje, ik zie Danny loeren. Vanuit de zetel waar ik zit kan ik onmogelijk het gezichtje zien. Weer veel Russisch gepalaver. Uiteindelijk vragen ze of we dit meisje willen ontmoeten. Da! (ja dus) Ze is 7,5 maand oud, van Kazachse etniciteit, en heel gezond. Ze heet Asel (met de nadruk op de tweede lettergreep). We bekijken de foto. Het lijkt een klein Kazachs hamstertje, met super dikke wangetjes, een echt lachebekje. Nogmaals vragen ze ons of we dit meisje willen ontmoeten.

Ja, yes, da! En hopla, we verhuizen terug naar de grote ontvangstkamer. Een Amerikaans koppel is er net op bezoek bij hun zoontje. En plots gaat de deur open en komt de verzorgster binnen met op haar arm een klein, mini, meisje. Het schattigste protteke dat we ooit gezien hebben. En ze lacht al haar tandjes (2, onderaan) bloot. Dit is een moment dat niet te beschrijven valt. Ik denk dat alleen adoptieouders dit zullen herkennen. Ik vermoed dat als je echt bevalt van een kind dat je 9 maanden hebt gedragen, dat je het gevoel duidelijker hebt van ‘dit is van ons’. Nu is het allemaal heel verwarrend. Je durft niet te zeggen ‘dit is van ons’, je hoopt het alleen heel vurig. De verzorgster huilt, ze is duidelijk verzot op dit kind. We komen voorzichtig dichterbij. Asel geeft ons haar mooiste glimlach. Als ze lacht ziet ge geen oogjes meer, alleen spleetjes en heel dikke wangen en een mondje waar een klein roos tongetje uitpiept.

We pakken haar, kussen haar en ergens in het achterhoofd klinkt nog altijd dat stemmetje ‘pas op, dit is nog niet officieel je dochter’ En toch zie je dit kindje nu al doodgraag. De nanny heeft het heel moeilijk, Svetlana, de vertaalster, zegt dat Asel haar lievelingske is en dat ze op korte tijd enkele baby’s ziet vertrekken.

De dokteres geeft ons meer informatie over Asel. We krijgen uitgebreid te horen hoe gezond ze wel is. Er wordt alleen gewag gemaakt van bloedarmoede maar ik weet dat dit geen probleem is. Motorisch is ze zeker dik ok, ze rolt op de mat en drukt haar lichaam op in buiklig. Ze is super nieuwsgierig en Lan intrigeert haar in het bijzonder. We leggen ze naast elkaar op de mat en Lan bekijkt haar uitvoerig en er kan een lachske af. Goedgekeurd volgens de grote broer.

Asel is een pluimke als ge gewend bent om Lan te dragen. Ze weegt ongeveer 6 kg en heeft dikke billetjes. Asel heeft duidelijk een hele goeie verzorging gekregen.

Ze werd afgestaan door haar 23 jarige mama, meer details krijgen we voorlopig niet. Wel drie tot vier keer worden we gevraagd of we dit kind willen adopteren.

Want, als we 1 week wachten, zijn er twee baby’s wettelijk adoptabel verklaard. De kinderen moeten 6 maand oud zijn volgens de Kazachse wetgeving.

Ik denk dat ons gedrag en gevoelens overduidelijk zijn want er wordt niet meer aangedrongen om andere kinderen te zien. Ik kan het niet laten om aan Lana te denken. Maar ons besluit staat vast wat Asel betreft. Dit wordt ze.

Dus, beste ouders, broer, tantes, nonkels, vrienden en vriendinnen….hierbij delen we jullie officieel mee dat ons gezin uitgebreid is met 1 prachtig Kazachs prutske.

Het bezoek loopt ten einde en we moeten jammer genoeg afscheid nemen van Asel. Vele kusjes, en aaikes van Lan. We haasten ons terug naar het hotel en Lan krijgt snel eten en doet een dutje. Wij ruimen de stal een beetje op. O ja, ons hotelkamer is echt de grote luxe (niet cynisch bedoeld), spiksplinter nieuwe kamer, in twee delen, met salonneke, ijskast, tv, super proper, moderne badkamer met douche. Alles in het kitcherig roze geschilderd maar we hebben heel veel ruimte. Hopelijk kunnen we maandag verhuizen naar de Sultan, dichterbij het weeshuis.

Rond 7 uur gaan we naar het restaurant in het hotel. We zijn de enige klant. Het eten is niet echt lekker. Wendy, je hebt gelijk, ze doen hier zelfs dille op de frieten!

Nu we even met ons drietjes tijd hebben moeten we echt wel de knoop doorhakken welke naam we Asel zullen geven. We kiezen voor een Russische naam, Asel zal heer tweede naam worden. Of jullie het al mogen weten? Mmmm……njet! Nog effkes geduld. We kunnen er een email-raad-eens-hoe-ze-heet-spel van maken. We zullen alle dagen een tip geven en de eerste die ons de juiste naam doormailt wint een Kazachse verrassing. Bon, waar zaten we?

Lan is duidelijk heel moe en we proberen hem zo snel mogelijk in bed te leggen. Dan begint de miserie. Lan is oververmoeid en kan dan niet slapen. Hij is doodop maar valt voor 5 minuten in slaap om dan huilend wakker te worden. We proberen hem te kalmeren maar het lukt niet. We beseffen dat hij dringend nood heeft aan slaap en ik besluit om een suppo chloralhydraat (waarschijnlijk verkeerd gespeld) te gebruiken. Ik weet dat het een noodoplossing is maar dit is dan ook een noodsituatie. Na 10 minuten valt Lan eindelijk in slaap en wordt niet meer wakker tot de GSM ons wekt.

Zondag 17 oktober 2004

Een goeie nachtrust doet wonderen en we voelen ons alle drie een stuk beter. Het ontbijt hier stelt niet veel voor, een paar schamele toastjes, confituur en een eitje.

Wanneer Danny een toast bij vraagt krijgt hij een opgewarmd exemplaar dat waarschijnlijk vorige week werd geroosterd.

Om 10 stipt komt Tanya ons ophalen met de chauffeur. Tja, ’t is niet bepaald nen Dimitri, maar hij is heel vriendelijk. We rijden naar het weeshuis en ons protteke wordt naar de speelzaal gebracht waar wij ongeduldig wachten. Het is snikheet in de speelzaal en toch is Asel aangekleed als zou ze een trektocht ondernemen naar het poolgebied. Een winterhemdje, een kousenbroek met daarover nog eens extra sokken, een dik skipakske en een muts. We mogen het skipak uittrekken. Oef.

Ik weet niet of ze ons herkent van gisteren maar ze lacht heel vriendelijk en volgt alle bewegingen die we maken. Ze is heel geïnteresseerd in de speel-bijtring die we meebrachten. Ze rolt van de ene kant van de mat naar de andere kant, drukt zich op, kan bijna zelfstandig zitten en er gaat niets aan haar aandacht voorbij. De videocamera is heel interessant. We nemen een paar foto’s met de nanny die nog steeds erg over haar toeren is om Asel binnen enkele weken te moeten afgeven.

Svetlana onze vertaalster, stelt ons honderd vragen over Lan. Wanneer we de diagnose hadden, welke therapie we nu volgen, ik moet alles uitleggen. Ze stelt voor om een ontmoeting te hebben met de hoofdarts van het grote weeshuis. Hij blijkt een pediater te zijn met bijzondere interesse in kinderen met spastische hersenverlamming. Er blijkt in Aqtobe ook een dokter te zijn die research doet naar stamcellen voor kinderen met CP. Het valt ons op hoezeer ze begaan zijn met Lan, en het is duidelijk niet uit beleefdheid maar uit bezorgdheid. Indien de rechter binnen twee weken ook zo denkt, bestaat de kans misschien dat ze ons vroeger laat naar huis gaan.

Voor we het beseffen is het al 12 uur, einde van het bezoek. Vandaag mogen we maar één keer naar het weeshuis komen maar vanaf morgen zijn er twee bezoeken gepland. Voor Svetlana ons terug afzet aan het hotel, stoppen we nog even aan de supermarkt en doen enkele dringende inkopen. Hier kan je blijkbaar zowat alles krijgen. Van babyvoeding tot pampers, er is een grote keuze aan verse voeding en snoepgoed. En een indrukwekkende rayon drank…

Na Lan’s middagdutje maken we een kleine wandeling in de buurt. Als ik wat meer tijd heb zal ik een uitgebreide beschrijving geven van hoe Kazachstan eruit ziet.

Nu gaan we nog eens een poging wagen in het restaurant. Zouden ze op spaghetti ook dille doen?

Eerste tip voor de naam: “geen ontkenning…”

Straks proberen we op ’t internet te geraken.

Bericht aan al de zenuwachtige, nieuwsgierige surfers

Ik vind van mezelf dat ik een waar genie ben omdat ik vanuit Kazachstan de site kan updaten maar de verbinding is niet alles en voor de foto’s lukt het maar half.

Hier komt dan ook mijne back-up website van pas waar ik de foto’s kan opsmijten.

Hier is’t adres: http://www.greatestcities.com/users/fannyhendrickx

Special thanks to Frank voor het uitlenen van deze formidabele machine! Ook mijn emails komen vlot binnen. Bedankt aan iedereen die ons reeds mailden.

Het is hier ondertussen 22u15, Lan ligt zalig te slapen en wij kruipen ook onder de wol, ’t is te zeggen onder het laken want het is hier zo verschrikkelijk warm op de kamer dat we het venster moeten open zetten. Tot morgen!

Maandag 18 oktober 2004

We hebben alle drie zalig geslapen. Lan is al aangepast aan het Kazachs uur en wordt wakker rond 7uur. Na het ontbijt maken we ons klaar om naar het weeshuis te gaan. Hopelijk kunnen we vandaag verhuizen naar de Sultan want hier kost het een fortuin. Weer typisch aan de Kazzen, eerst zeggen ze dat we maar 2 dagen hier moeten blijven omdat ons appartement nog niet vrij is, dan krijgt ge te horen dat het Sultan complex door Kazakh Oil wordt gereserveerd en dat er geen plaats is. Toch staan de appartementen leeg. Op dit ogenblik blijven we vrij geduldig en wachten we af. Normaal gezien moet je binnen de 5 dagen jezelf laten registreren bij de plaatselijk politie. Als we gisteren aan Tanya vragen of ze dat aub niet wil vergeten, zegt ze yes yes, meer niet.

Het bezoek in het weeshuis verloopt heel goed. Ons patatje is weeral goed gezind en lacht veel. We spelen samen op de mat en ze is duidelijk meer geïnteresseerd in de lintmeter die ik bij heb dan in het speelgoed. We proberen ze te meten, ze zal ongeveer 63cm lang zijn. En dan komt het grote moment waarop we ze een fruitsapje mogen geven, met de papfles. Laat ik het zo stellen: dit kind KAN en WIL eten, ik ben dit niet gewend. Geen hysterisch gekrijs, geen kwade blikken, geen gebraak of overgeven. Ons prutske tuttert netjes heel de fles leeg en kijkt wat beteuterd als alles op is. Ik denk dat ‘nog’ haar eerste Vlaams woord zal zijn.

We nemen nog enkele foto’s en dan is het al tijd om afscheid te nemen. Achteraf krijgen we van Svetlana te horen dat er vandaag maar één bezoek is. Vreemd want gisteren vroeg ze welke uren we graag in de namiddag zouden komen. Dan volgt er weer een onsamenhangend verhaal over de directrice die liever heeft dat het bezoek beperkt blijft wegen kans op infectie, dan weer staat er een medisch onderzoek op het programma.

We vragen nog maar eens of we nu wel echt vandaag kunnen verhuizen en weer krijgen we zo’n raar antwoord. Soit, we zullen wel zien.

Het weer is nog altijd mooi, zonnetje schijnt, aangename temperaturen. Rond 14 uur komt plots Tanya opdraven en vraagt ons om onmiddellijk alles in te pakken want ons appartement is klaar. Allez, hopla, opnieuw verkassen, deze keer hopelijk voor het laatst. Het Sultan appartement valt goed mee. Het is een nieuw gebouw, een beetje oubollig ingericht maar er is genoeg ruimte. Geen keuken echter maar we trekken ons plan met het elektrisch waterkokerke. Als alles uitgepakt is trekken we erop uit om de buurt te verkennen. We vinden een supermarkt en doen de nodige inkopen. Vanavond eten we ‘thuis’, brood, noodles, Kazachse worst, verse slaatjes (met veeeeel dille) en lekkere kaas.

Morgen moeten we eerst langs de notaris voor een paar papieren te tekenen, dan naar ons pruts. Ik hoop echt dat we morgen twee keer mogen gaan want met één bezoekje zijn we niet echt gelukkig. We missen haar al enorm als ze weer met de nanny achter de deur verdwijnt. Vanavond is het niet gelukt om online te gaan, morgen proberen we opnieuw.

Dinsdag 19 oktober 2004

Svetlana de vertaalster is stipt op tijd en zegt dat ik even moet meekomen naar het restaurant hier recht over. Ze geeft me een rondleiding. Een prachtig gebouw, heel luxueus ingericht (naar Kazachse normen, naar mijn eigen smaak is het een beetje te kitcherig. Een sauna in de kelderverdieping, een eetzaal en bar op de eerste verdieping. Dan sleurt ze me mee naar de keuken. Het is 9u30 en de koks zijn al aan het werkt. Ze stormt de keuken binnen en spreekt er iemand aan. Er volgt een heel gesprek in het Russisch, ik hoor af en toe mijn naam vallen, de kok knikt en lacht. Dan zegt Sveta “voila, het is geregeld, je kan gebruik maken van de hele keuken wanneer je maar wil!” Ik zeg haar dat het heel vriendelijk is maar dat we wel ons plan kunnen trekken met ons waterkokerke, maar nee hoor, ze dringt aan en zegt alsmaar ‘for Lanchic food’.Dat klein Vietnamees bazeke heeft hier duidelijk veel indruk gemaakt en ze breken hier hun nek om er voor te zorgen dat alles vlot verloopt en dat we alles ter beschikking hebben. Ze houden echt rekening met de situatie. Op weg naar het weeshuis stoppen we even bij de notaris. Tanya zit al te wachten en op 5 minuten tijd hebben we minstens 10 keer ons handtekening gezet onder allerhande volmachten. De officiële aanvraag voor de rechtbank zit er ook tussen maar dat wordt later in het weeshuis ingevuld. Even later wachten we in de grote speelzaal op ons prutkse en vullen ondertussen de papieren in. We moeten haar definitieve naam opgeven. Het wordt dus ……., Asel Janssens. Ook hier weer overal tekenen, en nog eens een papierke in ’t Russisch en nog een kopij voor het dossier.

Dan komt Kalamkas (de nanny) met ons dutske binnen. Weer goed aangestesseld: hemdje, kousenbroek, joggingbroek, kruippakje, muts en sokken. Het is stikwarm in de speelzaal en we vragen of we een paar lagen kledij mogen uitdoen. Asel steekt alles in de mond, de rammelaars, de vingers van mama en papa.

Het fruitsapje is weer een waar festijn. Ik heb er ongemerkt vitaminen bijgedaan.

Buiten de ontvangst- en speelzaal, krijgen we niet veel te zien van het weeshuis. Kleine gangetjes, een hoop deuren die altijd gesloten blijven, er loopt wel veel personeel rond, netjes in een soort van verpleegster uniform met enorme hoge mutsen en katoenen monddoekjes.

Net als de rest van de gebouwen in Aqtobe, is het weeshuis niet echt modern. Het is een oud gebouw, de buitenkant is bouwvallig. De buurt is ronduit deprimerend, braakliggende terreinen, volgestort met bouwafval. Droevige woonblokken, veel zwerfvuil. Het oogt desolaat en schraal. Een paar 100 meters verder is het Sultan complex waar wij wonen. Supermodern, ommuurd, security aanwezig. Het contrast is groot. Je merkt zo waar er geld achter zit, dit is duidelijk in handen van Kaz Oil. Volgens Svetlana ( met verbitterd Russisch accent) “Dziz iz vhere dze monney iz…”

Maar vanbinnen is het weeshuis netjes, het wordt regelmatig bijgeschilderd en het is duidelijk dat de kinderen goed verzorgd worden.

We hebben ook details gekregen ivm de verdeling van het geld dat wij moeten betalen voor de adoptie. Een deel gaat naar de centrale dienst voor adoptie (voor heel Kazachstan), een ander deel is specifiek voor het weeshuis van Aqtobe. De overschot is voor administratieve kosten: vertaalwerk, notaris, Svetlana’s diensten, de chauffeur Svlavak, enz.

Tot hiertoe zijn we erg tevreden over Sveta en Tanya. Tanya is wel een heel ander type, een echte zakenvrouw, maar tot nu zeer correct. Het is niet altijd duidelijk hoe alles in zijn werk gaat maar uiteindelijk komt het toch allemaal in orde. We maken ons dan ook niet te druk en proberen vooral te genieten van de paar uurtjes dat we bij Asel zijn. Deze namiddag is er geen kans om ze te bezoeken omdat ze een medische check up krijgt. Of dit waar is weten we niet, we laten wel merken dat we het jammer vinden. Morgen is er dan weer enkel bezoek in de namiddag, van drie tot vijf.

We hebben net gegeten en Lan heeft een dutje gedaan en is nu met papa gaan wandelen, goed ingeduffeld. Ik probeer al van gisteren verbinding te krijgen maar het lukt niet. Hopelijk geraak ik morgen op ’t internet, we zijn zo benieuwd naar jullie reacties.

We hebben hier telefoon: 3132 56 79 16, er moet eerst het internationaal nummer voor Kaz, we denken dat het 007 is maar het kan ook 008 zijn. Proberen maar, zou’k zo zeggen en als er iemand in ’t Russisch opneemt, zit ge verkeerd!

Onze Lan is wel verzot op de Kazachse meisjes en vooral op de manier waarop ze gekleed zijn. Hoge hakken, vaak een ziepoesnetni (minirok in’t Russisch), passende truitjes, veeeel make up, of namaak merkkledij, spannende leren broeken, laarzen met hakken van 15 cm, en dan trippelen ze voorbij, klik klak, en onze Lan maar loeren! Dat komt ervan als ge teveel JIM tv kijkt…

Bon, genoeg geleuterd, ik hoop echt dat we ten laatste morgen op ’t net kunnen. Slukes!

Vervolg dinsdag 19 oktober 2004

We zijn dus op ’t net geraakt maar de site is zo te horen niet altijd beschikbaar. Geduld is de boodschap. Ik zou iedereen willen bedanken voor de mailtjes. Zoals jullie waarschijnlijk uitkijken naar de updates van de site, zo wachten wij hier vol spanning op jullie berichtjes.

We zijn vanmiddag voorbij het plaatselijk theater gewandeld en vorig weekend ging hier de nieuwe productie in première “Bunkeroepski”, misschien moeten we toch eens gaan kijken…

Ah ja, voor de wedstrijd van Raad-eens-hoe-ze-heet. Het is NIET JANA, ik heb 11 mails binnengekregen met Jana maar jammer, ’t is niet juist…

Een mail uit Maine (USA) was er wel heeeel dichtbij, slechts 1 letter verschil.

Ge kunt natuurlijk altijd een klinker kopen…Morgen komt er nog een tip.

Ik probeer nog een paar foto’s op de site te zetten, hopelijk komen ze goed door.

Woensdag 20 oktober 2004

Het regent vandaag, maar ’t is minder koud. Gisterenavond zijn we gaan eten bij Alex (hier rechtover). Een luxe etablissement, beetje kitcherig ingericht met disco dansvloer maar naar Kazachse normen très chique. Geen menu in ’t Engels, dan maar gebarentaal. In vergelijking met ons vorig hotel is dit restaurant de comme chez soi, nog altijd niet echt de haute cuisine maar het is eetbaar.

Vanmorgen hebben we er een luie voormiddag van gemaakt, we hebben pas in de namiddag weeshuisbezoek. Danny is gaan winkelen en heeft een plastieken waskom gevonden zodat we deftig kunnen afwassen. We hebben hier namelijk geen keuken en het blijft wel wat improviseren.

Datgene waar we het meeste nood aan hebben heeft mijne brave man niet bij: wc papier! Het rolleke dat hier hangt kan eigelijk alleen dienen om metalen buizen mee af te schuren maar is niet echt geschikt voor euh menselijk gebruik…

Terwijl Lan ’s middags zijn dutje deed ben ik zelf eens naar de plaatselijke buurtwinkel geweest en het was een bijzonder merkwaardige belevenis.

Eerst en vooral (het was 13u45) was de winkel gesloten maar dat kon ik niet weten dus ik duw de deur open. Onmiddellijk stuiven drie Kazachse vrouwen op mij af, met een heel nors gezicht, en beginnen vanalles in het Russische te brabbelen. Ik zeg in mijn beste Russisch “Nji Ruski”, consternatie alom. Ze bekijken me alsof ik een alien ben. Ik doe het internationaal gebaar voor ‘eten’ en nog begrijpen ze niet wat ik wil. Ik wil de winkel binnenkomen maar wordt tegengehouden, ze betrouwen me blijkbaar niet. Ik probeer dan maar in het Nederlands en articuleer ‘ik moet eten hebben’. Uiteindelijk wijs ik naar een toogske en duid noedels aan. Aha, de dames hebben het gesnapt. Dan een citroen. Ik knijp met mijn vuist en trek een zuur gezicht, weer een aha erlebnis, “ljemon” zegt ze, en ikke dada! Ik krijg waarachtig een citroen. Maar dan ….wc papier…nee, ik ga niet beschrijven hoe ik dat heb uitgebeeld maar mijn toneelervaring kwam goed van pas en uiteindelijk kreeg ik een rol schuurpapier, scottex hebben ze niet. Dus beste vrienden, tot hiertoe is het dat wat we het meeste missen, deftig toilet papier.

Iets voor drie stond onze chauffeur ons op te wachten. Op 5 minuutjes waren we in het weeshuis. Vandaag droeg ons prutske een mooi jeansbroekske. Ze begint ons heel goed te kennen en lacht al van in het deurgat. Spelen met Lan, papa en mama, beetje dansen en rondwandelen, over de mat rollen (ik denk dat ze heel snel zal kunnen kruipen) ze amuseert zich duidelijk. En dan heeft mama een super lekker aardbeien yoghurtje bij (waar we stiekem extra vitamientjes ingestoken hebben) en ik kan niet volgen met scheppen! Ze trekt een pruillipje als het potje leeg is.

Tussendoor een berichtje voor de apothekeressen: dit meisje heeft geen fantomalt (extra calorieën) nodig maar gelukkig hebben jullie Lan nog om de jaaromzet te verdubbelen…(en bedankt voor de mail)

Voor je het weet zijn de twee uurtjes voorbij en rijden we met Slavak terug naar huis.

Qua entertainment stelt de tv niet veel voor. Geen BBC world, geen CNN en de Kazachse kanalen zijn niet te schatten. Spaanse feuilletons, in het Russisch gedubt, geen muziek zender, geen Kabouter Plopski, wel elke avond een film met Louis de Funes, hilarisch in het Russisch. We krijgen ook Euro News door maar dan zonder klank en het liplezen gaat niet vlot. We weten dus niet wat de Lierse gedaan heeft, of de regering al dan niet gevallen is. De gazet lezen op internet is een duur grap dus hou ons een beetje op de hoogte. In ruil krijgen jullie tip nr. 2.

Donderdag 21 oktober 2004

Beste Jan….

S dnyom rozhdenya, Jan!!!

Zhelaem tebe mnogo schastya, zdorovya, bogatstva, mudrosty navsegda!

tzeluem XXX

Fanny, Danny, Lan, Asel

Vrij vertaald: Een heel gelukkige verjaardag, broer Jan

Wij wensen je veel geluk, een goede gezondheid, welvaart en wijsdom

Dikke kussen

En Sveta, de vertaalster vraagt me je een “Ghappy bweurtdé” te wensen…

Alle letters van de naam van ons prutske zitten in de Kazachse tekst….

Straks meer onnozelheden, ’t is nu 8 uur ’s morgens en subiet mogen we naar ons protteke!

Resultaat van raad-eens-hoe-ze-heet: Mej. Veerle Vandessel is er zeeeer kort bij….morgen een nieuwe tip.

Tijdens ons tweede bezoek had ons juffrouw weer nen andere tenue aan. Ze was duidelijk heel goed geluimd en speels. We hadden de zitschelp van Lan bij zodat hij Asel beter kon in’t oog houden. Er zijn zoveel mooie momenten wanneer Lan lief naar zijn zusje kijkt en elke keer zijn we iets te laat voor de ultieme foto.

Vandaag heeft de videocamera het laten afweten en ik denk dat het definitief is. Jammer want we hadden graag de omgeving gefilmd. Ik riskeer hier niet om bij de plaatselijke maffia een “geleend” exemplaar te kopen maar terug thuis misschien, ‘op ’t Falcon plaain’.

Ons prutske weet nu al wat het betekent als mama de bavet bovenhaalt. Dan begint ze te spartelen met die dikke beentjes en gaat het mondje al open. Ook vandaag was het petit gervaiske weer heel lekker. Lan observeert het voeden van zijn zusje met een blik vol afkeer, zo van ‘meiske, hoe krijgt ge’t binnen!’.

En als het potje helemaal leeg is, likt ze haar lippen en laat dan ne ferme Kazachse burp.

We hebben vandaag vernomen hoe het tijdsschema er in het weeshuis uitziet. Opstaan: 6 uur, flesje melk, potje, spelen, slapen. 10 uur: tussendoortje (meestal yoghurt), potje, spelen, slapen. 14 uur: middagmaal (soep, porridge met groenten en vlees), potje, spelen, slapen. 16 uur: vieruurke (thee en koekjes), potje, spelen, slapen. 18uur avondmaaltijd, potje, spelen. 2O uur naar bed en om 22 uur nog een laatste papfles. Dit is natuurlijk de versie die wij te horen krijgen, we hebben er het raden naar of het werkelijk zo is.

De kinderen dragen geen pampers en na elke voeding moeten ze iets presteren op het potteke. Als we door de gang wandelen, op weg naar de ontvangstzaal, zien we buiten de plastieken matrasjes over de muur hangen om te drogen. Pampers zijn hier, naar Kazachse maatstaven, erg duur.

Het avontuurlijk leven in Kazachstan begint zijn tol te eisen. Wij met ne grote mond van ‘we willen van alles eens proeven’ en voilà, allebei den drasch (buikloop in’t schoon NL) en dat in combinatie met de kwaliteit van het toiletpapier…

Nu had ik toch (dacht ik) een volledige apotheek bij, voor alles en nog wat, van snotneuzen en lumbago’s tot bronchitis, ik kon zelf in geval van nood mijne appendix eruit halen maar immodium….niet bij! Deze keer hebben we aan Sveta gevraagd om een briefje te schrijven voor de plaatselijk apotheek want met het uitbeelden van bijvoorbeeld shampoo, tot daar toe, maar medicatie voor diarree da’s pas echt risico’s nemen. En bij de Kazachse apotheek koopt men de pilletjes per stuk, of per 10, maar niet met een volledige doos. Raar land. Enfin, ’t zijn in ieder geval goede tabletjes, ze werkten na een paar uur al.

En denkt ge nu dat we hieruit een wijze les hebben getrokken? Niet echt want vandaag hebben we in’t restaurant hier rechtover een typische Kaz maaltijd besteld.

We hadden aan Sveta gevraagd om op een papierke enkele nationale gerechten op te schrijven. Ikke binnen bij Alex met mijn briefje, veel commentaar in’t Russisch, dan toch één meisje dat enkele woorden Engels spreekt. ‘You want Plopf?’ en ik ‘yes, yes’ (mijn Engels is geweldig) zij dan weer ‘ziz iz one long meal, you wait 2 hours’ Ik bestel dus in afwachting een bord borsj soep voor Danny en een slaatje voor mij. Ze brengen alles zelf en ik moet zeggen, de soep was heel lekker, het slaatje idem dito en de Plopf was subliem! Een grote schotel met een soort van goulash met rijst onder gemengd, zeer mals vlees, groenten in een lekkere saus, en ’t was meer dan voldoende, en dat voor 500 oude Belgische franken. Nu is het te hopen dat we morgen weer niet naar de apotheek moeten…

’t Is nu 22u30, tijd voor de volgende tip:

Ζωή 生活 生命 생활 dit is de etymologische betekenis van de naam van ons pruts in het Grieks, Oud Chinees, Japans en Koreaans

Als je dat kan vertalen naar het Russisch hebt ge (misschien) prijs. Good luck…

Vrijdag 22 oktober 2004

Einde van de Raad-mijn-naam-eens-wedstrijd!!!

Beste familie en vrienden…..tatatata tataaaa……(dit moet trompetgeschal voorstellen) de naam is geraden. We hebben het veel te gemakkelijk gemaakt….

Geen Jana, Dasha, May, Nouchka, Lynn, Hamtaro, Zina, Zinada, Kato, Dana, Natasha, Yina, Yasmina,…..maar….nee, nog niet, we moeten eerst de grootouders bellen want die zijn niet zo cyber en als zij het niet eerst weten worden we onterft! Dus nog enkele uurtjes geduld.

De winnaar wordt hierbij van harte gefeliciteerd. Ik vertrek binnen enkele ogenblikken op winkeltocht en zal een gepast Kaz-cado meebrengen.

Ik zou ook iedereen willen bedanken voor het doormailen van WC papier, maar we hebben hier gene printer dus met de beelekes zijn we niet veel. Het ziet er wel heel verleidelijk uit, al die rollen superzacht, vier-lagen papier….

Indien de foto’s van ons prutske niet goed doorkomen op deze site, ik heb de laatste foto’s ook op de andere website gezet. http://www.greatestcities.com/users/fannyhendrickx

Tot straks!

Vervolg vrijdag 22 oktober 2004

De grootouders zijn verwittigd. Het raden en gokken is voorbij want ons meisje heet Zoya! Zoya is een Russische naam en betekent ‘leven’.

Dus, tip 1: geen ontkenning = bevestiging = ja of ya

tip 2: het teken 3 in het Russisch = Z

tip 3: Ζωή 生活 生命 생활 = leven

De grote winnaar, is Veerle Van Dessel! Proficiat ! Ben net terug van de markt en heb een gepaste prijs gevonden….Nu moet ik een nieuw spelleke bedenken want anders mailt niemand ons nog.

Het verkleinwoord voor Zoya is Zoën’ka, dus niet Zoyake want dat klinkt als Japans bier.

En er is nog goed nieuws: ik heb daarnet op de overdekte markt zacht toilet paper gevonden. Ik wees een pak van 4 rollen aan en de madam wou dat pak opendoen om mij 1 rol te geven. Ze was stomverbaasd toen ik het hele pak vroeg. Er is ook een kinderwinkel met babyvoeding want binnen 1 week zijn de olvaritjes op en ik probeer nu al onze Lan te verschalken met het mengen van olvarit met de Russische potjes.

Zo, om 3 uur kunnen we naar ’t weeshuis. Ik probeer vanavond nieuwe foto’s op de site te zetten. Als jullie de foto’s beu zijn, weet het dan te zeggen dat stop ik ermee…

zaterdag 23 oktober 2004

Het heeft hier al een paar keer flink geregend met als resultaat dat Aqtobe veranderd is in één grote slijkplas. De straten hebben geen afvoerriolering en de ‘voetpaden’ zijn niet altijd gebetonneerd, dus grote plassen van 2O m op 2O m en regelrechte modderpoelen. En toch blijven de Kazachse juffrouwen klik klak met hun super naaldhakken en minirokjes door het slijk laveren. Koud is hier zeker niet dus onze Siberische pullovers zijn (nu nog) overbodig.

Vandaag mochten we twee keer op bezoek, joepie!Gewoonlijk komen we het weeshuis binnen en kloppen op de deur van Zoya’s leefgroep en lopen dan naar boven naar de speelzaal. Even later wordt ons juffrouwke gebracht. De nanny’s kennen ons al. Wij zijn dat raar koppel dat de schoenen EN sokken van dat Vietnamees sukkeltje uittrekt en dat arm schaapje blootvoets in die ‘koude’ speelzaal laten liggen. Nu moet ge weten dat het overal in het weeshuis stikwarm is en onze Lan zijn voeten zijn altijd stikwarm dus dat kind is blij als de stinketeentjes eens bloot mogen. Wanneer de nanny Zoya brengt, is het kind steevast heel dik aangekleed en dan nog eens in een deken gewikkeld. Maar blijkbaar zijn de baby’s het gewend om als Michelin-mannekes aangekleed te zijn.

En als Zoya ons ziet, krijgen we een reuze smile, ze kent ons al goed. Meestal spelen we samen op de mat en Zoya is één en al aandacht voor het speelgoed, voor Lan, voor geluidjes en vooral voor het fruitsapje.

Zoals haar naam het aangeeft zit dit kind vol leven. Ze zit geen seconde stil en rolt over de mat om een ander speeltje te grijpen. Vandaag heeft ze haar veters ontdekt. Toen de veter losraakte en ik hem opnieuw had gestrikt, trok ze hem elke keer terug los. Dit nieuw trukje zullen de nanny’s niet leuk vinden.

Om 12 uur is het bezoek afgelopen en keren we terug naar huis. Lan eet dan (de Russische potjes waren geen probleem) en doet een dutje en om 3 uur trekken we weer naar ons pruts.

In de namiddag staat een yoghurtje op het programma en dat kent ze ook zeer goed.

Gisterenavond hebben we vernomen dat we volgende week vrijdag waarschijnlijk rechtbankzitting hebben. Op de kop na 14 dagen bezoek. Ze zijn wel erg stipt.

We hopen nu maar dat de rechter mild zal zijn en ons vroegtijdig laat vertrekken.

In het allerbeste geval kunnen we vier dagen na de rechtbank naar Almaty vertrekken om het visum en paspoort van Zoya in orde te brengen en kunnen we na één week Almaty terug naar huis.

Indien de rechter geen uitzonderling wil maken, moeten we twee weken extra in Aqtobe blijven. We hopen oprecht dat ze ons laat gaan maar beseffen dat het hoogst uitzonderlijk is en we durven er nu nog niet van uit te gaan dat we binnen 15 à 17 dagen thuis zijn. We zijn voorbereid op 6 weken Kaz en we zullen het zeker overleven maar ’t zou vooral voor Lan beter zijn als we ons verblijf kunnen inkorten. We zullen wel zien.

Vanavond plaats ik weer verse foto’s op de site. Onze Fred heeft de website (vanuit Balder) ‘geopereerd’ zodat de wegpagina makkelijker toegankelijk is. ’t Is iets superingewikkeld met gygabytes en kilobytes en micromacrobytes, enfin, nen hele rimram maar ’t zou nu beter moeten lukken. Bedankt Fred!

Ik probeer ook nog regelmatig foto’s te zetten op de greatestcities site http://www.greatestcities.com/users/fannyhendrickx maar ik weet niet of de foto’s daar goed doorkomen. (wil er mij iemand dat laten weten?)

Bedankt voor de mails met nationale en internationale roddels, altijd plezant om te lezen. En Aude (mijn nichtje) moet zich niet ongerust maken dat Zoya alleen Chinees spreekt. Tegen de tijd dat ze zal kunnen spreken zal het in ’t Liers zijn, inclusief met mama’s vreselijke ‘rrrr…’

Zo, straks probeer ik de foto’s erop te zwieren. Groetjes van ons allemaal.

Zondag 24 oktober 2004

Vandaag mochten we twee keer op bezoek. Zoya kent ons nu echt goed. Ze begint al te lachen en wil onmiddellijk spelen. Er is nog geen overdreven interesse in Lan, voorlopig zijn mama en papa genoeg entertainment. Het blijft ons verbazen wat dit kind allemaal kan. Ik betrap mezelf erop dat ik soms haar hoofdje ondersteun en da’s helemaal niet nodig. Of als ze plots op haar buik draait heb ik de reflex om te voelen of ze niet op haar sonde ligt. Maar als het potje yoghurt opengaat dan is het overduidelijk dat Zoya geen ‘hulpmiddelen’ nodig heeft. Ze is eerder gulzig en je moet echt razendsnel scheppen of madam wordt kwaad.

Wat de pampers betreft, zijn er nog altijd een aantal zaken onduidelijk. Ik dacht echt dat het alleen de kinderen uit het weeshuis waren die geen pampers droegen omdat het te duur zou zijn. Blijkt dat het in heel Kazachstan de gewoonte is om de kinderen nooit een luier om te doen. Toen ik eergisteren met Sveta boodschappen ging doen kwamen we in een winkeltje om kousen te kopen voor Zoya. De dame voor ons was aan het kiezen tussen een aantal plastieken matjes, vergelijkbaar met de anti-slip matjes die soms in een bad liggen, maar dan zonder gaatjes. Ik vroeg Sveta wat het was en ze vertelde me dat alle kinderen hierop liggen, en als ze dan eens een plasje of kakske doen, wordt het matje afgewassen. De kinderen worden vanaf ze enkele maanden oud zijn (4 of 5 maand) getraind om op het potje te gaan. Als ze nog niet deftig kunnen zitten, neemt men ze vast in ‘zithouding’ boven het toilet of boven een kom en doet de moeder psssss pssss of prrrrttt prrrrttttt totdat er iets gepresteerd wordt. Ik dacht echt dat het een grap was maar Sveta was bloedernstig. ‘Yes,yes, all dze sildren in Kazakhstan lorn to do dze potty’ Vrij vertaald: zo leren alle kinderen zindelijk te worden.

Ze vertelde me ook een anekdote van een koppel dat een Kazachs kindje had geadopteerd. Na de verplichte 4 weken bezoek, vertrekken ze naar Almaty voor de laatste papieren, met hun kind. Dezelfde avond krijgt Sveta telefoon van dat koppel. Het kind krijst alles bij elkaar en is zeer lastig. Bleek dat de ouders haar een pamper hadden aangedaan en dat kind wou absoluut niet plassen in de pamper. Sveta zei van het kind boven het bad of toilet te houden en ja hoor, pssssss.

Het is een heel vreemd gebruik maar als het klopt is het wel heel voordelig….

Ik moet morgen of overmorgen absoluut meer informatie hierover hebben, hoe ze dat juist doen, hoe ze de kinderen vasthouden.

Morgen is het hier nationale feestdag en mogen we alleen in de voormiddag op bezoek. S’ Namiddags gaan we met Sveta op zwier in Aqtobe om mee te feesten.

Ben echt benieuwd wat dat gaat worden!

Vanavond gaan we nog eens stoer doen en een echte Kazachse maaltijd bestellen met de Russische immodium binnen handbereik…

Maandag 25 oktober 2004

Allereerst …S dnyom rozhdenya, Luc! In’t Vlaams, ne hele gelukkige verjaardag, Luc.

Ik vergeet waarschijnlijk nog een aantal jarigen maar ‘k heb hier mijne verjaardagskalender niet bij en ’t moet dus uit het koppeke.

Drie dagen na het einde van de Raad-mijn-naam-eens-wedstrijd hebben we een mail ontvangen uit de Limburg (jaja, ook daar internet) en zij claimen dus de eerste prijs en beweren dat zij eerst waren met het raden van de naam. Tsss….niks van waar dus. Veerle, jij bent de laureaat en niemand anders.

Vandaag is’t hier dus nationale feestdag. Veel patriottisch gedoe op de TV, vals zingende Kazachse kinderen in antieke maatpakjes, veel vlaggen en lelijke decors.

Het is slecht weer, zachte temperaturen maar regen. Binnen een uurtje kunnen we naar ons mieke en deze namiddag zullen we ons onderdompelen in het Kazachse feestgedruis. Ben benieuwd.

Vervolg maandag 25 oktober 2004

Vanmorgen was Zoya weer super goed gezind. Als de deur opengaat en ze brengen haar binnen, krijgen we een brede glimlach en de oogskes verdwijnen weer in de massale wangen. Ze is blijkbaar wat verkouden en als ge haar mini neusje wil afvegen, draait ze zich vliegensvlug om en laat duidelijk merken dat ze dat niet graag heeft. Ook het mondje afkuisen na yoghurt of fruitsap valt niet in goede aarde. Ze trekt dan een boze pruillip.

Svetlana vertelde vanmorgen over andere kinderen die hier werden geadopteerd. Meestal zijn de kinderen de eerste week heel schuw als de ouders ze bezoeken en komen ze pas ‘los’ na 2 of 3 weken. Ze was verbaasd dat Zoya zich al zo goed heeft aangepast. Misschien vertelt ze dit aan alle ouders hier maar ik had toch de indruk dat ze de reacties van de kinderen goed kent. Als je Zoya tijdens het bezoek aandachtig observeert, heb je snel door dat dit kind heel nieuwsgierig is, heel alert en dat ze nu al door heeft hoe ze haar zin moet krijgen. Ik vrees dan ook dat ze haar papa nu al volledig in haar macht heeft. Ze zit bijvoorbeeld braafkes op de schoot en plots begint ze als een wizzeweuz te wringen en te wroeten, kijkt naar Danny, kijkt dan rond in de speelzaal, trekt een lip. Dat wil zeggen dat Danny ze moet oppakken en met haar een toerke doen in de zaal. En dan kijkt madam heel triomfantelijk zo van ‘goed, hé?’. Dat belooft voor de terugvlucht….

En dan de commentaar van Svetlana “ Ohhhh, dziz geurl iz allready zpoiled!!” in’t vlaams… ze is al rotverwend…

Terug thuis heb ik snel Lan gevoed en ben dan met Sveta naar ‘de feestelijkheden’ gaan kijken terwijl Lan (en papa) siësta hielden. Het is hier ondertussen toch al enkele dagen aan het regenen en de straten zijn nu pas echt ontoegankelijk geworden. Vanmorgen kon onze chauffeur de straat van het weeshuis niet in en reed patat over het ‘voetpad’ omdat de straat onder water stond.

Nu vertrok ik met Sveta naar ‘den boulevard’, te voet, en geloof me, da’s geen sinecure! Soms moet je een heel stuk omlopen om toch de overkant van de straat te kunnen bereiken. Overal waar je loopt staat minstens 5 cm water en dat is dan op de goei stukken. En slijk…niet te schatten. Mijn schoenen zien er verschrikkelijk uit. Maar ook de rest van de kledij hangt vol modder.

Toen we eindelijk aankwamen, ik was al zeiknat (excusez-moi-le-mot) zelf met paraplu, regenjas, muts, bleek dat het zelfs voor Kazakken ietske te nat was want de kraampjes waren leeg en overal stonden druipnatte mensen te koekeloeren naar niks, want er was echt niks te zien. Ergens op een pleintje weerklonk muziek en 4 meisjes in nationale klederdracht stonden in de gietende regen een dansje te doen. Er stonden 6 mensen en de plaatselijke Kazachse paardekop op te kijken.

Triestig. Iets verderop stonden twee yurka’s (ben niet zeker van de spelling), van de typische Kazachse ronde tenten. Mensen die de Peking Express hebben gezien op VT4 zullen dat wel kennen. Sveta sleurde me mee binnen en stelde me voor als een journalist/fotograaf. Direkt 3 Kazzen om alles te demonstreren en uit te leggen, en ikke maar foto’s pakken, zoals ne echte professional. Mensen kwamen fier poseren en ik kreeg de volledige uitleg van hoe zo’n tent gemonteerd wordt en waarom dat zo sterk is, en bestand tegen hoge windsnelheden in de vlakke steppe. En ikke nog meer foto’s getrokken want ondertussen stonden we droog.

Dit was dus eigenlijk het enige dat de moeite waard was want voor de rest stelde de nationale feestdag niet veel voor.

Sveta had dit ook snel in de gaten en we hebben een taxi terug naar het appartement genomen, voor 150 tenge (35 fr) kunt ge niet sukkelen en dan is sukkelen een understatement gezien de weersomstandigheden.

Deze namiddag hebben we maar wat geluierikt. Morgen mogen we twee keer naar’t weeshuis en krijg ik waarschijnlijk een demonstratie van de zindelijkheidstraining. Ik oefen vandaag almaar vast de bijpassende geluidjes, psssss en prrrrtttt.

Allez, morgen meer zottigheden, slukes!

Dinsdag 26 en woensdag 27 oktober 2004

Dinsdag hebben we weer twee keer Zoya kunnen bezoeken en we moeten dan telkens netjes het register tekenen zodat we vrijdag kunnen bewijzen dat we ze dagelijks hebben bezocht. Dinsdag was een droge dag, voor één keer geen regen maar de toestand van de straten en voetpaden is nog steeds niet te doen.

Ik ben gisteren gaan winkelen voor ons kleinste want de kledij die ik van thuis bij had is duidelijk te groot. Niet ver van hier is de moskee, ook eigendom van onze huisbaas trouwens, en binnen is een winkelcentrummeke met boetieks. Vooral kledij en GSM’s. Het is echt zoeken naar een kinderwinkel maar na een tijdje vind ik toch een piepkleine winkel en de dame spreekt waarachtig enkele woorden Engels. De kindercollectie is voor één keer niet “Kazachs” (lees kitcherig) maar eerder modern en qua prijs valt het ook mee. Dus ons juffrouwke wordt helemaal in het nieuw gestoken. Jeans overalleke, sweater, schoentjes, kousenbroek, sous-pull en ik betaal ongeveer 25 euro (duur naar Kaz normen).

Van de moskee naar de overdekte markt en wat ziet mijn getraind culinair oog. Varkensgebraad! Het vlees ziet er lekker uit en ik vraag of het wel degelijk varkensvlees is, dus ik ‘knor knor?’ en zij ‘da, da!’ en ik krijg me daar een formidabel stuk gebraden vlees, van goede kwaliteit.

Het is duidelijk dat er nieuwe aanvoer is van groenten want het aanbod is zowat verdubbeld. Gewoonlijk is het beperkt tot (losse bladeren) sla, tomaten, ajuin, (soms) paprika, groene kool, komkommertjes, look en natuurlijk…dille! Nu was er ook aubergine, rapen, spaanse pepers, rode aardappelen en nog iets dat ik niet ken, soort van koolrabi denk ik.

Ik heb ook brood gevonden dat eetbaar is, ’t kost wel 65 tenge! (16 fr!) en de pasteitjes gevuld met kaas zijn altijd vers gebakken en heel lekker.

Ge ziet, we verhongeren hier niet. Ik heb ook een Chinees madammeke gevonden dat vlammende peekes verkoopt. Geraspte wortelen met een pinkante saus overgoten, heet maar heel lekker en ’t kost 7 fr voor een zakje.

Vannacht is het opnieuw beginnen gieten en zelfs de parking van het complex moet eraan geloven en staat bijna onder water. Gelukkig zitten we op de eerste verdieping. Overdag hebben we temperaturen rond de 6 tot 9 C° en ’s nachts vriest het heel lichtjes.

Qua entertainment is’t gene vette. Als Lan rond 9 uur achter het gordijn gaat slapen, moeten we stilletjes zijn. Danny’s dikke Stephen King is uitgelezen, en van den humo hebben we zelfs de advertenties gelezen. Dan maar een boek kaarten gekocht. Het is jammer dat het buiten zo slecht is, we kunnen niet eens met Lan een toerke doen met de buggy. Als we naar het weeshuis gaan, stopt Slavak hier vlak voor de deur, wippen we de auto in en vlak voor het weeshuis er weer uit.

Dus gaan we overdag, tussen twee bezoeken in, om beurten naar de markt.

Vandaag ben ik op zoek gegaan naar ondergoed voor ons juffrouw. Ik heb een tekening gemaakt en uiteindelijk toch een paar ‘body’kes’ gevonden in haar maat.

In de overdekte markt beginnen ze me al te kennen. Kom ik voorbij het bakkers standje, dan heeft de madam al ‘ons’ brood vast en krijg ik een smile.

De jonge dame van het groentekraam is bijzonder geïntrigeerd in mijn persoon. Vandaag wou ze absoluut een diepgaand gesprek met me aangaan, in het Russisch uiteraard, ik heb met handen en voeten uitgelegd dat ik haar niet begreep, en zij maar doorrazen en uitbeelden. Toen ik haar zei ‘Nji Ruski’ en dat mijn Russische woordenschat beperkt is tot ‘njet, da, spasiba en tak’ begon ze zowaar haar Engelse woordenschat te declameren ‘Yes, no, bye bye’. Beetje weinig voor een diepgaande conversatie. Een andere verkoopster wou weten waar ik vandaan kwam ‘Amerikanski?’ Toen ik zei dat ik uit België kwam, keek ze verrast en knikte ze vriendelijk. Toen ik doorliep rende ze achter me aan om te melden ‘mama, Canada!’ Oftewel denkt deze brave vrouw dat België aan Canada grenst en denkt ze dat ik misschien haar moeder ken, ofwel wou ze dit gewoon effe kwijt. Soit, ik moet zeggen dat er een groot verschil is tussen de verkopers van de markt en de verkopers uit de supermarkten en plaatselijke kruideniers. Deze laatsten zijn ronduit onbeschoft. Negeren je als je voor de toonbank staat en bedienen steevast eerst de autochtone kopers om dan nors en tegen hun zin ons te bedienen. Negen kansen op tien, lachen ze je dan nog uit ook en krijg je een misprijzend ‘Amerikanski’ naar het hoofd geslingerd. Na twee dagen was ik dat hier zo beu dat ik nog liever een beetje verder door het slijk bagger en naar de markt ga.

Vandaag hebben we Tanya terug gezien. Ze had nieuws over de rechtbankzitting. We hebben een afspraak met de rechter om tien uur, vrijdag. Komt dus prima uit want eerst was gezegd dat het vrijdagavond zou zijn. We hebben voorzichtig gepolst over onze kansen om toch nog vroegtijdig naar huis te kunnen.

Maar hierover kon (wou?) ze niks kwijt. Nu, in het allerbeste geval, het droomscenario, vrijdagmorgen rechtbank, de juge beslist om de twee extra weken te laten vallen, dan: moeten er de rest van de vrijdag allerhande formulieren in orde gebracht worden zoals paspoort voor Zoya, adoptiecertificaat, legalisaties bij de notaris, enz. Dan mogen we zaterdagmorgen Zoya definitief ophalen in het weeshuis, dan vliegen we zondagmorgen naar Almaty om daar nog 1 week te verblijven voor de rest van de documenten.

Indien de rechter ons NIET toelaat om onmiddellijk te vertrekken (en die kans is groot omdat Zoya kerngezond is) dan krijgen we vrijdag een voorlopig vonnis en moeten we (Lan en Fanny) nog twee weken vlammende peekes eten, vliegt Danny terug naar huis en vliegt Leen naar Aqtobe. Na de extra twee weken vliegen we (Fanny, Leen, Lan en Zoya) naar Almaty voor 1 week en misschien komt Danny terug naar Almaty. Beetje ingewikkeld en een boel over en weer gevlieg maar ’t klopt als een Kazachse bus.

Ondertussen is’t hier bijna 18u30, zowel Lan als Danny liggen te snurken, straks bestellen we een maaltijd bij Alex.

Tot morgen!

Donderdag 28 oktober 2004

Ja ik weet het alle foto’s zijn eraf. Maar ik kreeg er geen enkele foto meer op en heb dan maar gekozen om de site op te kuisen en om te proberen om nieuw fotomateriaal te verspreiden.

Vandaag maar één bezoek aan het weeshuis en vanmorgen was Zoya weer in topvorm. Ze fleurt helemaal op als ze wordt binnengebracht en werpt meteen een snelle blik op onze rugzak. Ze weet al heel goed dat daar gewoonlijk lekker dingen uitkomen om op te eten en plezante dingen om mee te spelen.

Gisteren heeft ze voor het eerst in mama’s nek gezeten, er was nog net plaats tussen twee hernia’s, en zo hebben we de zaal rondgelopen en het was duidelijk een gloednieuwe ervaring voor ons wiebelbeest. En lachen, en haar billen toeknijpen toen ik haar weer op de begane grond wou zetten.

Vandaag dan maar het nekzitten herhaald, bij papa deze keer. Ze heeft duidelijk geen hoogtevrees ons juffrouw. Het sapje ging weer vlot naar binnen en voor we het wisten was de tijd weeral om. Tanya is nog even langs geweest om nog enkele documenten te laten tekenen, onder andere voor de registratie van Zoya’s paspoort. We krijgen ook een medische fiche mee waar de vaccinaties op vermeld staan en andere nuttige informatie.

Ik ga toch proberen om nog wat praktische dingen te weten te komen. Nog altijd veel onduidelijkheid in verband met de pipi-kaka-geplogenheden, hoe slaapt ze, en vooral wanneer doet ze een dutje en hoelang? Ik vraag het hier liever dan dat ik het met vallen en opstaan thuis zelf moet uitvissen.

Qua eetgewoontes moet ik me geen zorgen maken. Zoya eet alles en liefst véél van alles.

Tanya is net Danny komen oppikken om naar de bank te rijden en ze wist ons te vertellen dat de rechtbankzitting van morgen verplaatst is van 10 uur naar 15 uur, dus kunnen we morgenvroeg toch nog naar het weeshuis.

Ik heb met één ding hier een beetje hulp nodig van het cyber-thuisfront. Het meisje dat hier rechtover in het restaurant werkt, is een studente die wat probeert bij te verdienen. Ze spreek een heel klein beetje Engels en vroeg om haar te helpen. Ze moet een paper maken voor de universiteit, ze studeert voor tolk. De paper moet handelen over de studiemogelijkheden in de USA op gebied van vreemde talen. Omdat ik dat nogal vaag vond heeft ze haar prof gevraagd om meer uitleg en kwam enkele dagen geleden met op een briefje de volgende opdracht: “Educational system in the UK and USA” en “Courts in USA/GB (UK bedoelt ze)”

Nu is mijn internetverbinding hier niet van het adsl-niveau en dus super traag, ik heb ook niet de tijd om het op te zoeken maar wil dit meisje wel helpen. Ze heet trouwens ook Asel en het internet is voor haar heel duur als ze er gebruik wil van maken op de campus. Haar kennis van het Engels is trouwens onvoldoende om de opzoekingen zelf te doen.

Dus ik vermoed dat ze nodig heeft: informatie over het onderwijssysteem in Groot-Brittannië en de VS op gebied van vreemde talen. Welke diploma’s kan je er behalen en welke colleges zijn beroemd. Welk lessenpakket wordt aangeboden, enz.

Ook informatie over het rechtssysteem in beide landen. Ik kan de informatie hier op een disc branden voor haar zodat ze alles rustig kan bekijken ipv via internet.

Dus, als iemand een beetje tijd en zin heeft om eens te surfen en me dan de sites door te mailen zodat ik met wat knip en plakwerk de informatie aan haar kan doorspelen. Dank bij voorbaat!

Vrijdag 29 oktober 2004

S dnyom rozhdenya, Koen! Ne gelukkige dus…

We hebben vanmorgen bericht gekregen dat de rechtbankzitting een half uurtje is uitgesteld, dus 15u30 hier, 11u30 bij jullie.

We proberen zo spoedig mogelijk het goede of slechte nieuws op de site te zetten want velen onder jullie zitten mee te popelen.

Hopelijk geraakt de site niet overbelast en kunnen jullie ondanks een cyber-spitsuur snel te weten komen wat madame de juge heeft beslist.

Dus branden die kaarsen! Kruisen die vingers en tenen!

Tot straks!

YES YES YES !!!!!!

‘t Is gelukt, we zijn officieel de ouders van Zoya, Asel Janssens!!! En….we mogen vertrekken.

Ik beloof jullie binnen een uur meer informatie, nu moet Lanneman dringend oranje patatjes eten en een dutje doen!

Alvast bedankt voor alle steun!

Dikke zoenen uit Aqtobe!

Vervolg

Voilà, de Russische oranje patatjes zijn binnen en Lan ligt rustig te slapen.

Ik zal beginnen bij het begin.

Vanmorgen hebben we ons prutske bezocht in het weeshuis. Ik kon het niet laten om in haar oor te fluisteren “misschien nog 1 keer slapen in het weeshuis…”

En toch zat de schrik er nog in. We hebben ons altijd afgevraagd of de rechter ons vroeger zou laten gaan. Nooit hebben we er bij stilgestaan dat die rechter wel eens kon zeggen dat we niet de geschikte ouders waren voor Zoya. Van alles gaat er door je hoofd.

Vervolg van ’t vervolg…

Die arme Lan lag maar 5 minuutjes in bed of Tanya stond al voor de deur om ons mee te nemen naar de notaris. We zijn nu net terug.

Dus we spoelen even terug naar vanmiddag.

Om 12 uur afscheid genomen van Zoya en snel naar huis om Lan eten te geven en in bed te leggen. Ondertussen ben ik naar de markt geweest voor wat inkopen.

Mijn vriendin van de bakkersstand stond al klaar met een klein grijs gesneden en weer nen hele uitleg waar ik weer niks van begreep.

In een van de ‘winkels’ van de overdekte markt zag ik tussen honderden flessen wodka een fles witte wijn. Ik dacht, toch kopen om misschien vanavond te vieren.

Aan de prijs te zien zal het waarschijnlijk azijn geweest zijn want ze vroegen er 240 tenge voor (60 fr). De winkelier zag me er louche genoeg uit om eens te polsen naar ‘zwarte markt’ flessen en geloof het of niet, als’t over ping ping gaat, verstaan ze me wel! Ikke dus, in’t Nederlands en met veel gebaren, “ik wil een GOEI fles, gene bucht” en hij had het direkt door en verdween om even later met een fles Medoc tevoorschijn te komen. Hij tikt op zijn rekenmachientje 6000 tenge (1500 fr) en ik tik tegen mijn voorhoofd en draai me ostentatief om. Hij tikt weer, 4000 tenge, en ikke “haha, njet” en zo ging dat nog een tijdje door tot ik de fles meekreeg voor 2550 tenge! Onderhandelen met maffiosi is mijn specialiteit…Ik weet begot niet waar de fles vandaan komt en ik wil het niet weten maar ik weet wel waar ze vanavond zal eindigen…leeg…in de glasbol. Schol!

Om 15 uur stonden we alledrie in grande tenue klaar om naar de rechtbank te vertrekken. Ons chauffeurke was weeral stipt op tijd en even voor half vier is Sveta en Tanya aangekomen. Het gerechtsgebouw is groot en je komt er niet in zonder paspoort. Net voor we binnen gingen zei Tanya dat het er goed uitzag voor ons, en dat er veel kans was dat de rechter ons zou laten vertrekken.

Dan mochten we binnen. Eerst de speech van Danny, dan was het mijn beurt. Er werden geen bijkomende vragen gesteld. Dan een heel verhaal van de directrice van het weeshuis met gegevens over Zoya en daarna de afgevaardigde van het Ministerie van Educatie. Allemaal in’t Russisch maar we deden of we heel geïnteresseerd meeluisterden. Als laatste kwam de substituut aan het woord, zij vertegenwoordigt de staat. Dan stilte. Dan heeft de rechter iets gezegd en plots zei Sveta “gefeliciteerd, jullie zijn nu officieel de ouders van Zoya en…het vonnis is definitief dus hoeven jullie geen twee weken extra te blijven”

Een enorme opluchting en Sveta begon ons te omhelzen. We hebben gevraagd om de rechter te mogen bedanken en dat kon, dus wij hebben haar een hand gegeven en heel vaak spasiba gezegd en dat was het.

Tanya is er als de bliksem vandoor gegaan, Sveta is nog even mee naar het appartement gekomen om de instructies voor voeding en slapen, en pssss en prrrrttt voor Zoya te vertalen.

We hadden niet verwacht dat we vandaag nog de administratie zouden kunnen afhandelen, het was al 17 uur en toch kwam Tanya even later om ons mee te nemen naar de notaris. We hebben even moeten wachten maar ze hebben alle officiële documenten onmiddellijk afgeleverd: spiksplinter nieuwe geboorteakte voor Zoya en de officiële adoptieakte. Na de notaris zijn we even gestopt bij Mr. Cashski om nog extra geld af te halen want Tanya wou vandaag nog vliegtickets kopen.

Eerst mama en Lan afgezet en nu nog met Danny naar het reisagentschap.

Morgen om 11 uur gaan we Zoya oppikken en de laatste registers tekenen in het weeshuis. En zondagmorgen vliegen we om 9u30 van Aqtobe naar Almaty.

In Almaty zal het waarschijnlijk nog 1 week duren voor alle documenten in orde zijn, paspoort voor Zoya, visum, ambassade, enz.

Als we geluk hebben zijn we misschien volgend weekend thuis, of toch begin van de week daarop.

We hebben nog veel te doen, morgen komt Zoya definitief als nieuw lid in ons gezin. Ik kan het nog altijd niet goed vatten. Onze laatste avond met drie, en met de fles Medoc…Grand cru, classé!

Morgen moeten we hier onze telefoon en internetkosten afrekenen en zullen ze de lijn afsluiten. Dit kan wel eens de laatste update worden want ik weet niet of we die week in Almaty ook internet zullen hebben.

Dus zou ik van de gelegenheid gebruik willen maken om een aantal mensen te bedanken.

Annick, bedankt voor onze prachtige dochter! Meer wil ik hier niet over kwijt maar je weet wel hoe we ons voelen en hoe overgelukkig we zijn.

Ma, pa, moeke, voke, Jan en Ann bedankt voor de steun en het vertrouwen.

Nan, bedankt voor het ‘veldwerk’ thuis om ons dossier mee in orde te krijgen.

Frank, bedankt voor het uitlenen van deze formidabele machine!

Dirk, Martine, bedankt voor de brede schouders in ‘moeilijke’ tijden.

Familie en vrienden, buren, nen dikke merci voor jullie steun en aanmoedigingen.

Vik, merci voor het zorgen voor onze Bubba.

Annick en David, Wendy en Stefan, bedankt voor de zeer nuttige informatie.

Aclvb-ers….jammer maar helaas…den Danny komt terug! Bedankt voor de inspanningen om hem in Kaz te houden!

Fred, Wim en Wim merci voor de feedback en het aanleren van hoe-maak-ik-ne-site-vanuit-Kazachstan.

Alle vrienden en vriendinnen, bende van Hung Yen, en ik vergeet er waarschijnlijk nog, onze oprechte dank voor de sms-kes, mailtjes, telefoons, voor en na ons vertrek.

Dan een paar Kazzen: Vika, Tanya en Sveta: spasiba!!!

En Lan, bedankt dat je zo flink bent geweest. Het was niet altijd gemakkelijk en we hebben veel en grote inspanningen van je gevraagd maar binnen enkele dagen kun je thuis op je positieven komen en genieten van een formidabel zusje.

Ik hoop dat we toch nog de laatste avonturen op ’t internet kunnen smijten. Indien niet, dan beloof ik om thuis de laatste details van ons avontuur alsnog op de site te zetten, met foto’s…

Ik probeer om via Wim, die mijne site zonder probleem kan hacken, om onze aankomst in Zaventem aan te kondigen op de site.

Na onze thuiskomst is iedereen uiteraard welkom. Laat ons even de tijd om de jetlag en de reis te verwerken.

Nu ik eraan denk, ‘k heb nog geen suikerbonen, nog geen kaartjes…Maar we hebben wel een dochter, Zoya, en we zijn er ongelooflijk blij mee!

Tot op de site, of tot in Zaventem of tot in Berlaar!

Dikke kussen!

Fanny, Danny, Lan en Zoya

Zondag 31 oktober 2004

Aqtobe…..12 uur ’s middags…

Als alles vlot verloopt, te vlot, dan is Murphy’s wet nooit veraf. We zitten nog in Aqtobe, en vertrekken pas dinsdag naar Almaty.

Maar ik zal beginnen bij het begin.

Gisteren was een hectische dag. Voor we naar het weeshuis trokken, hebben we alles ingepakt en dat op zich was een serieuze job. Om 11u30 is Tanya ons komen oppikken om naar de directeur van het Ymit weeshuis te rijden om de registers te tekenen. Dan snel naar het weeshuis om Zoya op te halen.

Ik had al haar nieuwe kleertjes bij en die hebben we afgegeven want de nanny’s wilden haar voor deze laatste keer eens goed verzorgen. Terwijl even stiekem wat beelden gefilmd van het weeshuis. En dan was ze daar, ons juffrouwke, helemaal klaar voor vertrek. De verzorgster had het enorm moeilijk en ik heb haar dan ook alle tijd gegeven om afscheid te nemen van Zoya. Nog wat pakjes uitgedeeld en snel naar huis want ondertussen moest Lan dringend eten. Zoya wist niet goed wat er gebeurde en zat constant te keren en te draaien om alles goed te kunnen zien. Ik had van Sveta de laatste instructies gekregen in verband met de eet- en slaaptijden, en wanneer er prrrrttt en pssss moet gedaan worden.

De prrrt en pssss legende (want we hebben altijd een beetje getwijfeld of dit wel kon) hebben we onmiddellijk uitgetest. Broekje uit, pamper uit en in hurkhouding boven de afwaskom gehouden. Dan pssssss gedaan en geloof het of niet, binnen de 5 seconden plaste Zoya in de kom. En het staat op video!

Maar wat ons meisje minder leuk vindt is slapen. Nu begrijp ik wel dat ze een beetje verward was, zoveel nieuwe dingen, een compleet andere omgeving, mama en papa zijn er wel maar waar is de rest? En maar kijken en alles willen zien en voelen en smaken, maar vanaf je ze neerlegt weerklinkt een sirene die enkel zwijgt wanneer je Zoya oppakt en een beetje rondloopt. En je neemt jezelf voor om dit mormel NIET te verwennen maar ik begrijp hoe verward ze is.

De rest van de namiddag pakken we verder in. Vanavond hebben we afgesproken met Tanya en Sveta om te gaan vieren in een restaurant in Aqtobe. Om 6 uur pikken ze ons op. Zoya eet als een uitgehongerd varkentje, gulzig, en ze lust ook mama’s eten, zonder te stoppen eet ze alles op. Dan is Lan aan de beurt en da’s zoals gewoonlijk….we hebben duidelijk twee uitersten in huis. Van slapen en namiddagdutjes komt niks en Lan is heel erg moe. We besluiten dan maar dat mama en Zoya mee op restaurant gaan en papa blijft thuis met Lan. Stipt om 6 uur staat Tanya me op te wachten. Het restaurant is eigenlijk een ‘mini dorpje’ van enkele houten huisjes, Russische stijl, en je zit privé in zo’n hutje. Als we binnenkomen staat het eten al op tafel. Alles gaat dan heel snel. Drie kleine stukken BBQ vlees met enkele sneden brood. Het vlees is heel lekker maar dit blijkt de eerste en tevens laatste gang te zijn. Tanya houdt een speech en ik geef hem hier integraal

weer: “soekses!” dan ik een speech van thank you voor alles, we heffen allen een glas vreselijk slechte wijn en stoppen twee ribbetjes in een plastik zak voor Danny. Tanya loopt even naar haar wagen en komt terug met een krant. Op de voorpagina een foto van ons en op blz 5 een heel artikel. Tanya is ook freelance journaliste en vond ons verhaal wel de moeite om te publiceren. We zijn dus BK (bekende Kazzen). Ze overhandigt me ook het officieel adoptiecertificaat, de nieuwe geboorteakte van Zoya (een klein blauw kaftje) en de verklaring van afstand van Zoya’s biologische moeder. Ik steek alle papieren bij elkaar, in de krant.

Dan opeens, we zijn geen uur weggeweest, staan de dames recht en is het tijd om naar huis te gaan. Ik begin Zoya aan te kleden, Sveta pakt mijn rugzak, enfin, een over en weer gesleur met zakken. Sveta pakt de krant met de documenten mee en we rijden terug naar het appartement. We spreken nog wat af voor het vertrek naar de luchthaven voor de volgende dag.

Ik laat de krant zien aan Danny en merkt op dat het blauw kaftje er niet meer bij zit. Het adoptiecertificaat steekt nog wel in de krant. Begin als een gek te zoeken, niks. Loop terug naar beneden, niks te zien. Om een heel lang verhaal kort te maken: het certificaat was verdwenen. Tanya opgebeld. Auto binnenste buiten gedraaid, niks. De enige plek waar het kon liggen was binnen in het restaurant. Tanya is me terug komen oppikken en we zijn samen terug gereden. Op de parking gekeken (de auto stond slechts op 10 m van de ingang van het hutje) Ondertussen waren er andere gasten aangekomen daar waar wij gezeten hadden en de bazin wilde dit gezelschap niet storen en beloofde Tanya dat ze na hun vertrek alles zou doorzoeken en Tanya terug op zou bellen. Dus wij terug naar huis.

Onderweg zei ze dat we eventueel met de kopieën naar Almaty zouden kunnen vertrekken indien het origineel niet werd teruggevonden.

Maar ik was er niet gerust in, terecht…

Terug thuis hebben we de kinderen klaargemaakt om te gaan slapen maar van slapen is er niet veel in huis gekomen. Zoya hield Lan wakker en omgekeerd. Papa bij Lan geslapen, mama bij Zoya maar ons meisje werd om de haverklap wakker, huilde en was compleet de kluts kwijt. Beetje getroost met een flesje melk maar we hebben al bij al maar met moeite een uurtje of twee kunnen slapen.

Vanmorgen, alles verder ingepakt en om 9 uur zaten we alle vier klaar voor het vertrek. Telefoon, Tanya. Ze was vergeten te zeggen dat het ook in Kaz winteruur is, het was nog maar 8 uur en het document was nog steeds niet gevonden. 5 minuten later komt Sveta aan. Weer telefoon, Tanya, groot probleem.

In Almaty zullen ze vast en zeker geen genoegen nemen met een kopij, ze hebben een nieuw exemplaar nodig of een duplikaat. Maar, dat moet dan wel door ons ondertekend worden. Dus zit er niks anders op dan hier te blijven. Ik ben er bijna zeker van dat ons document door iemand werd meegenomen want we hebben echt overal gezocht. Tanya heeft 100$ beloofd aan de ‘eerlijke’ vinder, maar nog verklaarde de dienster van het restaurant niks gevonden te hebben.

Omdat het zondag is, kunnen we vandaag geen nieuw exemplaar halen van de geboorteakte en omdat er maandag geen vlucht is naar Almaty, moeten we tot dinsdag hier blijven. We kunnen het risico niet nemen om toch te vertrekken om dan ginder te horen dat we terug naar Aqtobe moeten vliegen om het document te tekenen. Maar we hebben wel tickets voor vandaag…en die kunnen we niet meer omwisselen één uur voor vertrek, we zullen dus dinsdag nieuwe vliegtickets moeten kopen. Tanya heeft nog een oproep gelanceerd op televisie om het origineel document terug aan ons te bezorgen maar daar verwachten we niet veel resultaat van.

Wie het document ook meegenomen heeft zullen we nooit weten. We weten wel dat we hier nog 2 dagen zitten, dus….het broodnodige terug uitgepakt en straks ga ik met Sveta inkopen doen om deze twee dagen door te komen.

Tanya heeft onze vliegtickets meegenomen naar de luchthaven en ging proberen om ze daar te verkopen maar de zondaglucht zat niet vol dus is de kans heel klein dat we nog iets kunnen recupereren.

Een drama? Nee hoor. ’t Is alleen jammer en zo verschrikkelijk stom. Ik weet niet wat het betekent voor de afhandeling van de documenten en of we nu meer dan een week in Almaty zullen moeten blijven, maar er is niks aan te doen. Ik probeer jullie op de hoogte te houden. Voorlopig hebben we nog telefoon en internetaansluiting. Ik heb de proficiat mailtjes kunnen lezen, bedankt allemaal!

Tsss…’t ging weer te goed hé? Trek het jullie niet aan want dat doen wij ook niet, c’est la vie! Salut!

Maandag 1 november 2004

Gisteren namiddag met Sveta op schok geweest om eten te kopen voor de kids. In het winkelcentrum wou ze persé voor mij een koffie trakteren, we kiezen een tafeltje bij het grote raam ‘to enzjoy dze great view’, wel, onze koffieklets heeft op de kop 11 minuten geduurd en ik heb mijn tong verbrand aan de hete koffie want opeens stond Sveta recht ‘let’s go’ en hop, gedaan met keuvelen. Sveta zat duidelijk nog erg verveeld met het voorval van gisteren, ze had niet geslapen en was er zeker van dat een kwade halloween-heks het certificaat had gestolen.

Ik verdenk iemand van het personeel van het restaurant. Waarschijnlijk verwachten ze dat we terugkeren en meer geld bieden maar dat zal dik tegen hun gat zijn!

Ook Tanya is er zeker van dat iemand zit te wachten op een ‘beloning’. Ondertussen weten we dat Tanya 50% heeft kunnen recupereren van onze tickets, dus dat valt al goed mee.

Terug thuis hebben we het hongerig varkentje eten gegeven (op zijn Sveta’s, ook binnen de 11 minuten). Zoya eet alles, ook dingen die niet geschikt zijn voor consumptie. En je kan je niet permitteren om ze ook maar één seconde uit het oog te verliezen. De deugnieterij druipt eraf.

Wij zijn absoluut niet gewend om zo een aktief kind in huis te hebben. En alles, maar dan ook alles is interessant genoeg om naartoe te rollen want kruipen kunnen we niet. Zoya legt dan ook de te overbruggen afstand al rollend af en met een enorme snelheid. Om te draaien, pivoteert ze op haar dikke pens en hopla, ze rolt naar de andere kant richting stopcontact, half-open valiezen want da’s plezant om terug uit te laden, ze trekt de lakens van het bed.

Ik hoor jullie al denken ‘ja maar dat kan elke 8 maand oude baby, wel, ons blijft ze verbazen en soms staan we met twee al grinnikend op haar schelmenstreken te kijken. Maar eens terug thuis, zal het er veel strenger aan toe moeten gaan! Jaja! Nu vertedert ze ons nog met haar duivels lachske maar dat blijft niet duren.

Nee nee…denken we…

Om 8 uur hebben we de twee kinders in bed gelegd en geloof het of niet, ze vielen beiden in een diep slaap. Papa en Lan in de living en ik met Zoya achter het gordijn. Maar dat prutske ligt geen 2 minuten stil, in haar slaap draait ze rond en belandt in alle hoeken van het bed. In ieder geval waren Lan en Zoya vanmorgen goed uitgeslapen.

Qua eten is Zoya een bodemloos vat. Hoeveel je ook klaarmaakt, alle pap is op en koekjespap is hééééél lekker. Ze heeft absoluut geen moeite met de overschakeling van weeshuis-eten naar wat wij haar geven om de simpele reden dat dit kind geen vuilbak is maar een container. Praise the Lord, zou’k zo zeggen!

Ze kan later op dieet gaan. Nu genieten we allemaal van de super dikke pens en van boertjes die klinken als een donderslag.

Gisteren gevraagd aan Sveta om voor ons pizza te laten bezorgen, twee stuks met véél op, om 7 uur. Om half zeven brengen ze 1 kartonnen doos met daarin nog een stuk dun karton rijkelijk belegd met ongeveer 20 gr gesmolten kaas, dat was het, 750 tenge (200 fr), dieven! En het smaakte naar karton met kaas op.

Het is nu 11 uur, ons vreetbeest ligt uitgeteld te slapen achter ’t gordijn en ik moet nu een ander beest gaan voeden. Nu we hier maar wat zitten te niksen heb ik veel tijd om te laptoppen, dus als’t wat langdradig of vervelend wordt…scrollen maar!

Danny is terug van de ren-voor-een-nieuw-document-marathon en alles is in orde. Normaal gezien zijn op maandag alle openbare diensten gesloten voor publiek. Maar tover-Tanya heeft het klaargespeeld en we hebben onze nieuwe geboorte-akte! Gelegaliseerd en voorzien van alle nodige handtekeningen en stempels en de nodige papieren zijn tijdig op de post geraakt en…Danny had een warm worstenbroodje bij!

Nu nog de vliegtickets en we kunnen eindelijk morgen vertrekken. Maar Murphy loert weer om het hoekje want het is nu al sinds vanmiddag aan het sneeuwen en ik hoop dan ook dat ze morgenvroeg onze vlucht niet uitstellen of erger nog schrappen want ik wil hier geen derde keer alles uitpakken!

Vanmorgen hebben we het varkentje gewassen, foto’s te bezichtigen op de andere site!

Zo, ik hoop echt dat dit de laatste update is vanuit Aqtobe. Nogmaals bedankt voor de mails en hopelijk kan ik jullie ook bereiken vanuit Almaty!

Dinsdag 2 november 2004

Gelukkig hebben de kids goed geslapen. Om 5.30 eruit, eerst Zoya pap gegeven en dan alles beginnen klaarmaken want tegen 9.15 vertrekken we eindelijk naar de vlieghaven. Danny kijkt ondertussen wat uit het raam en grapt “dzeir iz frog!” Tanya spreekt van ‘frog’ als er mist hangt. En inderdaad, geen sneeuw meer maar er komt mist opzetten. Voelt ge’t al aankomen?....

Stipt op tijd is Tanya er en Slavak moet ook met zijn wagen meerijden want we krijgen alles niet in 1 wagen. We nemen afscheid, nog eens, van ons kamermeisje en van ons kotmadam. Net voor vertrek, Tanya heeft ook de ‘frog’ gezien, belt ze naar de luchthaven en alles is ok, het vliegtuig dat vanuit Almaty komt is ginder vertrokken en op weg naar Aqtobe.

Het is moeilijk omschrijven hoe we met een massa bagage, 2 buggy’s, 1 grote zitschelp voor Lan, sportzakken handbagage (vol eten voor het koekiemonster), jassen, mutsen,camera en twee kinderen toch kunnen inchecken, met hulp van Tanya. We krijgen onze boardingpassen en plots zegt de mevrouw aan de balie iets tegen Tanya. We vermoeden dat ‘wat’ overgewicht is maar Tanya trekt een lip. Het vliegtuig is naar Almaty teruggekeerd wegens…de mist!

Of er vandaag dan nog een vlucht naar Almaty is? Maybe yes, maybe no…maar hoogstwaarschijnlijk wel maar niemand weet wanneer.

Het wordt een beetje grappig. Ik zie ons absoluut niet voor enkele uren in de ‘luchthaven’ (lees vooroorlogs stationnetje) kamperen, we weten niet eens of we vandaag wel kunnen vertrekken. Dus zit er niks anders op dan terug te keren naar de Sultan, nog maar eens. Zoya vindt het allemaal geweldig maar voor Lan wordt het duidelijk teveel. Maar terug op het appartement kunnen we hem wel te slapen leggen en Zoya eten geven. En dat doen we ook en Lan slaapt vrijwel meteen.

Zoya moet natuurlijk eerst wat eten…

Danny rijdt met Tanya om een pizza. Deze keer 2 stuks, nog warm, met champignons en ham! En dan maar wachten. We geraken maar niet weg uit Aqtobe.

Drie uurtjes later komt Tanya ons oppikken en dan moet het snel gaan, we hebben nog 45 minuten om het vliegtuig te halen. Ik denk dat als ik zelf de beelden moest terugzien van hoe we uiteindelijk op het vliegtuig zijn geraakt, ik het nog niet zou geloven. Want eens voorbij de pascontrole stonden we er alleen voor.

Geen rollende tapijten en overdekt tunnels om in het vliegtuig te geraken maar eerst wachten in een hal en dan moet iedereen op een oude bus. Indien we met drie volwassenen waren geweest, dan nog was het nooit gelukt. Dus, papa draagt Lan, ik trek een gezicht naar de wachtenden in de propvolle bus zo van ‘dat gaat hier niet lukken hoor!’, duw een sportzak in de handen van een verbouwereerde dame, de ander (zware tas) zwier ik naar een andere madam en Zoya zet ik op de schoot van een heel vriendelijke Kazach die prompt verkocht is want ons juffrouw geeft hem meteen haar mooiste twee-tandige glimlach! Algemeen gelach in de bus, al bij al zijn de mensen vriendelijk en behulpzaam (mits een beetje pushen) Met de buggy tussen mijn knieën, de mutsen van de kinderen tussen de tanden rijden we naar ons machien en prompt stellen de twee handbagage-dames voor om alles tot in het vliegtuig te dragen, spasiba (merci)! Zelfs Zoya mag nog even op de arm van die lieve meneer. Gelukkig hebben we drie tickets gekocht want de vlucht zit volgeboekt. We installeren ons zo goed mogelijk en tijdens het opstijgen hebben de twee kinderen dolle pret. We slagen er zelfs in om de maaltijd op te eten en Zoya eet flink al haar patatjes op. Tijdens het landen schokt en schudt het vliegtuig danig maar Lan schatert het uit, Zoya valt tijdens de zwaarste turbulentie gewoon in slaap. En dan zijn we eindelijk in Almaty, het is 18u30

(verschil van +5 uur)

Ook het uitstappen wordt een zware klus maar we kunnen toch een luchthaven-ambtenaar overhalen om ons te helpen dragen.

Lyazzat staat ons op te wachten met boyfriend Satbek en de chauffeur van het minibusje. Onderweg vertelt ze dat ze een appartementje heeft kunnen versieren met aparte slaapkamer, keukentje, met kookfornuis, wasmachine en microgolf. Waw! Maar we zijn allemaal heel moe en vinden dus alles waw.

Rond 7 uur arriveren we in centrum Almaty, in woonblok 36 logeren we in appartement 39, drie hoog. Er is inderdaad een echte keuken. Na meer dan twee weken koken in een waterkoker kunnen we nu eindelijk echt ‘wonen’. We herschikken alles en voor Zoya maken we een kinderbedje van twee zetels die we in de slaapkamer wringen. Lan slaapt top de bedsofa in de living. De badkamer ziet er keurig uit maar de rest is heel smerig. We zijn echter te moe om te poetsen en af te wassen en pakken alleen het hoognodige uit. Danny haalt nog snel wat om te eten. De kinderen zijn doodop en Zoya valt als een blok in slaap. Lan heeft het iets lastiger en het wordt niet zijn beste nacht.

We moeten dus nu wachten op het visum voor Zoya. Normaal gezien vertrok haar paspoort gisteren al naar Astana en dan is het wachten tot Moskou het licht op groen zet om in Almaty naar de ambassade te kunnen.

Er zitten hier nog twee Belgische koppels te wachten. We zullen in de loop van de week wel contact opnemen met hen maar eerst moet Lan recupereren van een heel zware dag. Vanaf morgen zou ik hier een internetverbinding kunnen krijgen. Ik hoop het want ik mis jullie mailtjes.

Woensdag 3 november 2004

Vandaag wordt het een rustige dag. Lan moet veel slaap inhalen en we vallen hem niet lastig met eten. Ik geef hem het minimum want het was een moeilijke nacht.

Hij slaapt bijne een ganse voormiddag en dat doet hem duidelijk goed. Zoya daarentegen heeft de zware reis naar Almaty goed doorstaan. Ze is altijd goedgeluimd en zit vol schelmenstreken. Je kan ze geen seconde uit het oog verliezen.

Hier vlakbij is een supermarkt waar je bijna alles kan kopen dus halen we daar onze dagelijkse boodschappen. Het echte winkelcentrum is een eindje stappen van hieruit en ’s namiddags ga ik er een kijkje nemen. Almaty is absoluut niet te vergelijken met Aqtobe. De straat waar wij wonen is te vergelijken met De Keyserlei, chique boutiques, de duurste merken, dus ook onbetaalbaar. Maar hier kom je echte winkels tegen waar ze herkenbare dingen verkopen. Kinderwinkels, speelgoedwinkels, een shoppingcentrum stijl innovation. Er is een winkelwandelstraat, autovrij en er zitten straatmuzikanten en portretschilders. Het is hier ook goed weer, ongeveer 15 C° en hier en daar zie je een bescheiden terrasje. Er rijden ook echte bussen, niet van die volgepropte mini-busjes.

Qua architektuur moet ik zeggen dat Almaty de allures heeft van een Europese grootstad. Mooie grote gebouwen, theaters en recht over ons appartement is er zelfs een cabaret, de Cacadu en affiches met schaargeklede Kazachse schoonheden moeten de klanten lokken.

Lan is nu aan zijn nachtrust toe dus sluit ik nu even af. Morgen meer.

Mijn verontschuldigingen voor het doorgeven van een verkeerd telefoonnummer en de Kazach waar sommigen bij terecht kwamen zal zich ook afgevraagd hebben waarom plots mensen hem in het Vlaams aanspreken, maar hier is ons echt nummer nog eens. 007 3272 671750; Wijzelf kunnen niet internationaal bellen, alleen met de GSM.

Tot morgen!

Donderdag 4 november 2004

Een heel gelukkige verjaardag Aude (mijn nichtje) !!!! Een beetje laat hier op de site maar ik ben blij dat ik je vanavond aan de lijn had.

Deze morgen was het algemene was- en plasdag. Beetje gepoetst en de kids in bad. Ook Zoya geniet van het badritueel en hoe meer lotion en zalfjes we smeren hoe liever. Vanmiddag naar de Smak geweest en da’s jammer genoeg geen museum maar de buurt supermarkt. Je kan deze winkel vergelijken met een klein

GB-ke maar de verhouding van de aangeboden goederen is alles behalve logisch. Bomvolle rekken met drank, heel veel instantvoeding, nutella choco (duur) en in een zijstuk van de winkel zowaar een degustatie kamer, heel luxueus ingericht met buitelandse wijnen (Frank, hier kun je nog zaken doen!), whiskey en uiteraard het complete gamma wodka. Een brood kost hier 7 fr en een pak natte doekjes 200 fr.

Er is ook een afdeling verse voeding en vandaag was het aanbod heel uitgebreid. Hier kan je dus gekookte aardappelen krijgen en gemarineerde champignons, klaargemaakte rode kool en allerlei bereide salades. Er is ook een grote keuze in vis en vlees. Na 2 weken ‘koken’ met enkel een waterkokertje kan ik nu naar hartelust experimenteren met de echte Kaz-keuken. Ik heb ondertussen ook geleerd dat het nutteloos is om te zoeken naar de voedingswaren die je kent van thuis. Je moet hier durven gaan voor de lokale specialiteiten en eerlijk gezegd valt dat heel goed mee. Alleen wat voorzichtig zijn met vers vlees en vis.

Vandaag stond er op mijn lijstje onder andere peper en zout. Alles afgezocht, niet te vinden. Dus mijn uitbeeldtechnieken maar weer eens bovengehaald en het internationaal teken voor zout kende blijkbaar dit norse winkeljuffertje ook. Waarschijnlijk omdat het lijkt op het ‘geld’ teken maar dan onderstenboven. Ze brabbelt wat in het Russisch en wijst een zak van 1 kg aan. Ik geef daarna de perfecte immitatie van een pepermolen ten beste met het nodige gefakete genies en njet, peper hebben ze niet, alleen tabasco. Vreemd toch? Soit, vanavond hebben we zeer lekker gegeten en morgen staat er kip op het menu, zonder peper dan.

Deze namiddag hebben we bezoek gekregen van een ander Belgisch koppel uit Bilzen, Arthur en Katrijn. Een tof koppel en ze hebben een prachtige dochter van 17 maanden, Sveta. De kinderen hebben zich goed geamuseerd en ik had voor de gelegenheid een gebakje gehaald, jongens toch, het léék zo lekker maar het was een taartje gemaakt van spekken, dat suikergoedje. Die arme Arthur heeft dat uit beleefdheid opgegeten maar kon het gelukkig doorspoelen met een goed Kazachs biertje.

Ondertussen hebben we van Lyazzat vernomen dat we morgen reeds contact kunnen opnemen met de ambassade. Vanavond haalt ze het paspoort van Zoya op en ik heb daarnet met Caroline Mouchard gebeld in Moskou. Heb de situatie met Lan een beetje uitgelegd en ze heeft me beloofd om vandaag nog haar fiat te geven voor het afleveren van het visum. Dus, in het beste geval, kunnen we morgen naar de ambassade en leveren ze maandag het visum af. Dus kunnen we de nacht van maandag op dinsdag terug naar huis. We kunnen nu echter nog niks vastleggen voor de vlucht dus is het nog even afwachten.

Maar wij hopen op Zaventem te landen dinsdag morgen. Of er moest weer ‘frog’ zijn, of we moesten weer eens documenten verliezen….grapje…

We beseffen heel goed dat we tot nu heel veel geluk hebben gehad en dat we in vergelijking met andere koppels sneller thuis zullen zijn. We ondervinden ook dat het tijd wordt dat Lan terug thuis is. Ik denk dat hij zijn vertrouwde omgeving nu echt mist. Nog enkele dagen volhouden Lanchic!

Morgen, na de telefoontjes met de ambassade, weten we meer en zwier ik alle info op de site.

Vrijdag 5 november 2004

Gebeld met de ambassade en de consul is er niet, de ganse dag niet. Ik vraag naar de vice consul en krijg een vrij norse Nederlander aan de lijn. Ik leg hem de situatie uit en vraag wanneer we het visum voor Zoya mogen afhalen. ‘Nou, we hebben hier ook onze werking hoor en er worden geen uitzonderingen gemaakt, in geen enkel geval, medische overmacht of niet. En INDIEN u het visum maandag namiddag kan ophalen, dat is dat heel vroeg hoor.’

Bon, dat weten we dan. Maar we moeten wel een vlucht boeken en we gaan er dan ook van uit dat we inderdaad maandag het visum in handen hebben. Dus Lufthansa bellen. Er is geen probleem voor de grote vlucht dinsdag morgen maar de ochtendvlucht van Frankfurt naar Brussel zit vol. Ze kan ons wel op de wachtlijst plaatsen maar het ziet er eerder naar uit dat we 6 uur moeten wachten in Duitsland. Jammer maar geen ramp, de kinderen kunnen misschien wat recupereren, ik kan ze verzorgen en eten geven en die paar uurtjes zijn zo voorbij. Onze bagage wordt toch onmiddellijk doorgestuurd naar Brussel dus zitten we enkel met beperkte handbagage.

Nu is het echt hopen dat die Hollanders ons visum maandag namiddag afleveren. Maar de andere families hebben ook hun aanvraag binnen gedaan en die kregen te horen dat het ‘waarschijnlijk’ wel in orde zou komen. We moeten toch een beetje de spanning erin houden, niet?

Vandaag heeft het water gegoten, een godganse dag, en geen klein beetje. De straten staan onder water en de hoofdstraat hier vlakbij is omgetoverd tot een rivier. Er is een serieus hoogteverschil en het water stroomt naar beneden. Als je de straat wil oversteken moet je tot het volgende kruispunt gaan en daar de voetgangerstunnel nemen.

Vanavond Kazachse kip gegeten. Zeer lekker, niet gebraden maar gerookt. En er waren vandaag aardappelkoekjes te verkrijgen in de Smak ons favoriet supermarktje hier rechtover de deur maar vandaag moest ik ver omlopen omdat ik gewoon de straat niet kon oversteken wegens overstroming.

Wat ook zeer lekker is, zijn de Kazachse dim sums. Gestoomde deegflapjes met een rijk assortiment aan vullingen, groenten, kip, kaas, vlees. Je kan klaargekookte rijst kopen met groentjes gemengd en dan betaal je voor en volledige maaltijd 280 tenge (70 fr) voor 2 personen en ’t is nog lekker ook.

Als ik bedenk dat we de twee eerste avonden in Aqtobe in hotel Samal verbleven en ze daar de pretentie hadden om 38.000 tenge te vragen per nacht nondedoemski, en dat we in hun restaurant ongetwijfeld, het slechtst hebben gegeten uit heel ons leven, dan ben je hier wel beter af.

Het is ook een voordeel dat je hier een ‘thuis’ hebt en niet telkens de deur uit moet met de twee patatjes om ergens te gaan eten. We hebben op die 4 dagen Almaty nog niet echt de kans gehad om deze mooie stad te verkennen. Lan is er nog niet aan toe en heeft nog last van de hectische reis naar hier. Maar morgen misschien, of zondag. Er is hier een mooi park in de buurt en ik zou ook graag de moskee bezoeken, of een museum. Voorlopig geraak ik niet verder dan de Smak en jammer genoeg is Jan Hoet hier geen curator…

Zaterdag 6 november 2004

De zon schijnt en het is zacht weer. Voor de eerste keer, in Almaty, heeft Lan goed geslapen en hij voelt zich duidelijk veel beter. De laatste dagen heeft hij het soms heel moeilijk gehad en ik heb hem noodgedwongen via de sonde moeten voeden omdat hij absoluut niet wilde eten. Blij dat we de sonde hebben laten zitten tot nu. Vanmorgen heeft hij dan zelf gedronken en dat ging redelijk goed. Stilletjes terug opbouwen en zeker niet forceren.

Zoya heeft duidelijk geen sonde nodig. Ze vraagt zelf naar eten ‘am am’ en je moet stiekem eten klaarmaken zonder dat ze het ziet want als ze de fles of het bordje heeft gezien is het hek van de Kazachse dam. Ik ben nog steeds het schema van het weeshuis aan het volgen, ook omdat je hier geen grote variëteit hebt aan groenten dus improviseren we maar en tot hiertoe valt alles zeer in de smaak.

Vanmorgen ben ik gaan winkelen naar de Sum, het winkelcentrum van Almaty. Een ‘taxi’ genomen. Iedereen had me afgeraden om de ‘amateur-taxi’s’ te nemen maar waar wij wonen is het soms lang wachten voor er een officiële taxi voorbij komt. Dus doe ik het op zijn Kazachs: lang de kant van de straat, hand omhoog en binnen de korste keren stopt er wel een wagen, je steekt eerst 4 vingers op en als de man ‘da’ zegt kan je voor 400 tenge meerijden. Een echte taxi betaal je het dubbele. Ik heb tijdens de ritjes met de locale bevolking, zowel hier als in Aqtobe, al de meest interessante ‘gesprekken’ gevoerd in een mengeling van

Vlaams-Russisch-Engels en met de nodige gebaren. Vandaag wou mijn chauffeur weten wie er president was van Bjelgië. ‘Verhofstadt’ zei ik, al kan het natuurlijk zijn dat deze informatie al achterhaald is na enkele weken. ‘Aha’ sprak de brave man en herhaalde de naam van onze premier met veel ontzag in zijn stem en toen begon hij, denk ik, het politieke landschap van Kazachstan te schetsen. Toen vroeg hij of ik kinderen had. Ik zei da en plots stopt de man lang de kant van de weg en beeldt een fototoestel uit. Ik zoek dus in mijn portefeuille en toon hem de foto van Lan. Een diepe frons op zijn voorhoofd, hij kan duidelijk niet volgen. Ik leg hem uit dat Lan geadopteerd is uit Vietnam. De man vindt dit geweldig en vertelt me, denk ik, dat hij kleinkinderen heeft, drie stuks. Dan wijst hij naar mij en doet teken van een dikke buik. Ik probeer de man uit te leggen dat dikke buiken voor mij niet zijn weggelegd. De man is de kluts kwijt en rijdt door. Hij zet me af aan de sum, ontvangt zijn 400 tenge en geeft me de hand. Voor ik de wagen kan uitstappen geeft de man een prachtige, dramatische voorstelling ten beste waaruit ik kan opmaken dat hij voor mij zal bidden voor twee dikke buiken. Ik bedank hem en hoop dat deze ontmoeting niet zal leiden tot een verplichte verhuis wegens plaatsgebrek…

In het winkelcentrum van de sum kan je bijna alles vind, en er is een uitgebreide keuze aan souvenierwinkeltjes waar je de meest toffe dingen kan kopen.

Gelukkig heb ik niet teveel geld bij want ik kan maar niet kiezen uit het ruime aanbod. Ik weet dat het nu het moment is om echte Kaz-spullen te kopen voor Zoya maar ik heb Danny moeten beloven om alleen héél kleine dingen te kopen want er is al genoeg bagage en we moeten de valiezen nog dicht krijgen.

Ik hou me dus een beetje in.

Het is nu bijna half twee en Danny is nu naar de sum. Eens zien wat hij allemaal bij heeft want vaders en dochters…de mythe klopt hoor.

Zondag 7 november 2004

Even een rechtzetting, Danny had niks bij van de Sum maar ik krijg vandaag carte blanche voor meer Kaz-spulletjes. De visa-kaart blijft echter thuis…

Vanmorgen om half vier was het nog altijd Fiesta del Sol bij onze overburen de Bar El Paso. Een groep ladderzatte Kazzen heeft onze kids wakker gemaakt maar gelukkig hebben we ze weer in dromenland gekregen na een half uurtje en hebben we ons alle vier overslapen…

Maar Lan heeft weer een goeie nacht achter de rug en hij voelt zich duidelijk veel beter, net nu we naar huis moeten.

Dus vanmorgen, met de carte blanche op zak, ben ik naar de Sum geweest, het commerciële hart van Almaty. Deze keer, om wat tenge’s uit te sparen heb ik de

machina-bus genomen, je moet in elk vreemd land minstens één keer het plaatselijk openbaar vervoer durven nemen. Alleen is het moeilijk om uit te leggen tot waar je wil meerijden maar een studente heeft me geholpen en na het betalen van de schandalige som van 25 tenge (6 fr) was ik om iets over 9 al ter plaatse.

Ik had een afspraak met Arthur, onze collega adoptie papa, want hij had de verkeerde maat pampers gekocht voor zijn dochter en deed een milde schenking voor Zoya. Nog snel een tasje koffie bij Katrijn en Arthur en dan op souvenir-jacht.

Met het toekomstige overgewicht aan bagage in het achterhoofd heb ik echt heel lichte, kleine dingen gekocht, één uitzondering, een boek over Kazachstan en ik heb mezelf voortdurend wijsgemaakt “je komt hier nooit meer, dus…kopen maar!”

Morgen mogen we pas om 2 uur bellen voor het visum, en we hopen echt dat we het na 2 uur mogen gaan afhalen. Daarna rijdt Danny tot bij Lufthansa voor de tickets en weten we het vluchtnummer en het uur van aankomst. We proberen deze gegevens nog op de site te zetten, anders sms ik het door aan broer Jan.

Arno, ik heb een tof kado bij voor jou maar dan moet je aan de Sint eerst een paard vragen…..Aude, ik ben je niet vergeten, jij krijgt twee kado’s want je bent net jarig geweest.

We hebben hier net op tv Stein Huysegems een super goal zien maken maar voor de rest missen we Martine Tanghe en C°. We hebben wel beelden met Russisch commentaar en proberen daaruit af te leiden of Arafat nu wel of niet dood is en wat er juist in Nederland is gebeurd.

Morgen is het ijskast-overschotjes-dag en vandaag staat er kip in ‘sos’ met pasta op het menu en een Kazachs dessertje.

Slukes!

Maandag 8 november 2004

Net terug van de ambassade en…alles gelukt. Visum voor Zoya is in orde en de terugvlucht is geboekt.

Hier zijn de vluchtgegevens:

We vertrekken hier (plaatselijke tijd) om 4 uur ’s morgens en komen aan in Frankfurt om 6u10 (ook plaatselijke tijd)

We vertrekken vanuit Frankfurt om 12u10 en landen in Brussel om 13u05

VLUCHTNUMMER LH 4576

Nu nog zien dat we: geen documenten meer kwijtspelen, ons niet overslapen en dat er geen ‘frog’ hangt.

Aan de leden van het verwelkomingscomité: wij zijn die familie met veel bagage en twee kinderen…

Dit is de allerlaatste update vanuit Kazachstan. Heb niet veel tijd om uit te wijden over onze gevoelens want de laptop moet nog ingepakt worden maar laat ik het zo stellen: wij zijn OVERGELUKKIG en blij om binnen enkele uren terug thuis te komen.

Ik beloof plechtig iedereen verder te informeren via de site!

Koude (het heeft gesneeuwd vandaag) en hartlijke groeten uit Kazachstan!!!

Fanny, Danny, Lan en Zoya

Eerlijkheidshalve hebben jullie dit nog eerst te goed…

Dit is het ongecensureerd stukje dagboek dat we uit de site hebben gelaten om gevoelige lezers te sparen. Maar nu alles ok is, kan het wel openbaar gemaakt worden kwestie van onze saga volledig te maken.

De eerste twee weken Kazachstan zijn eigenlijk zeer goed verlopen voor Lan. Alleen bij de eerste aankomst in Almaty heeft hij het wat lastig gehad en vooral ‘s nachts waren er epileptische aanvallen die we hebben kunnen controleren met de noodmedicatie. Eens we op onze vaste stek waren in Aqtobe is het beginnen beteren maar we hebben de toestand van Lan misschien wat onderschat. Hij was veel ‘stiller’ dan thuis, soms een beetje melancholisch maar fysiek in orde. Tot we, voor de laatste etappe van onze reis, in Almaty toekwamen.

Lan heeft het heel moeilijk gehad, zware aanvallen van epilepsie, nachten niet geslapen. Gelukkig heeft Zoya er niks van gemerkt en sliep verder ondanks het gehuil van Lan.

We hebben zelfs overwogen om met Lan vroeger naar huis te komen omdat ik slechts 5 suppo’s chloralhydraat (sedatief) bij had en ik de voorraad zag slinken. Dan moest wel één van ons hier blijven met Zoya tot het visum klaar was maar op een bepaald moment hebben we echt gedacht dat dit de enige oplossing zou zijn. Lan begon ook overdag zware aanvallen te krijgen en geraakte stilaan uitgeput.

Ik heb Europe Assistance gebeld om hulp maar blijkbaar konden ze ons niet helpen omdat de toestand van Lan ‘chronisch’ is en dus niet gedekt door de verzekering. Die clausule stond in de beruchte ‘kleine letterkes’… Ze hebben ons wel de nummers en adressen doorgebeld van ziekenhuizen in Almaty, maar die hadden we al via internet. Mevrouw Mouchard in Moskou, die onze documenten moest goedkeuren voor het visum heeft wel heel erg haar best gedaan. Ik heb haar gebeld en de situatie uitgelegd en ze heeft onmiddellijk gemaild naar de Nederlandse ambassade. Jammer genoeg was de consul vrijdag afwezig en hij alleen kan een visum voor Zoya tekenen.

Ik wist dat indien de toestand van Lan niet beterde k niet ging toekomen met de noodmedicatie. Dus gebeld naar onze apothekers in Berlaar en de samenstelling gevraagd. Dan naar het Internationaal SOS ziekenhuis gebeld om een dokter te pakken te krijgen voor een voorschrift. Gelukkig spreken ze daar Engels en na een tijdje heb ik een Britse arts kunnen spreken en hem de situatie uitgelegd. Maar, chloralhydraat is hier niet te krijgen en hij wou geen alternatief geneesmiddel voorschrijven zonder de historiek van Lan te kennen, wat zeer begrijpelijk is. Hij heeft dan voorgesteld om contact te nemen met de behandelende arts van Lan om een alternatief te zoeken. Gebeld met dr. Marien in Lier en die heeft me twee geneesmiddelen doorgebeld: valium suppo’s en rivotril druppels.

Ik heb dan vrijdag namiddag een taxi genomen naar het ziekenhuis om daar de arts te spreken.

Ze waren erg vriendelijk en het ziekenhuis, eigenlijk meer een medisch centrum, is zeer modern. Alleen er waren geen valium suppo’s te verkrijgen en rivotril alleen in tabletten en daar wist deze dr. Grazioly geen dosis voor. Dus terug met de gsm naar Lier gebeld en dr. Marien heeft dan snel omgerekend hoeveel mg Lan maximaal mocht krijgen.

Dr. Grazioly heeft me toen gevraagd om even te wachten, heeft zijn jas aantrokken en is weggegaan. Een kwartier later kwam hij terug met de medicatie. Hij was ze blijkbaar zelf gaan kopen ergens in Almaty. Ik had uit verschillende bronnen vernomen dat deze privé ziekenhuizen tot 400$ vroegen voor een simpele consultatie. Maar ik was via de bank gegaan en was voorzien van genoeg ping ping. Ik ben dan langs de kassa gegaan en vroeg om de rekening. Eerst nog papieren invullen en hier tekenen en daar tekenen en toen zei de receptioniste 520. Ik begon al te zweten en vroeg ‘dollars?’ Nee, nee, tenge! 130 oude Belg. franken. Ik heb geen vragen meer gesteld, heb vriendelijk dag gezegd en dikwijls ‘spasiba’, ze hebben een taxi voor me gebeld en ik terug naar huis.

De nacht van vrijdag op zaterdag heeft Lan voor het eerst sinds we terug in Almaty waren, goed geslapen, zonder aanvallen, en dat heeft hem duidelijk goed gedaan. Zaterdagmorgen was hij veel alerter en vrolijker. Maar toch is de vermoeidheid nog zichtbaar en we wilden hem niet forceren, ook niet met de voeding want de minste irritatie maakt hem danig overstuur. We zijn dan om beurten gaan winkelen en Lan heeft een rustige namiddag gehad en Zoya, tja, da’s een speelvogel die tegen etenstijd allerlei signalen geeft voor ‘am am’ en stilaan kieskeuriger wordt. Appelsap is staat nog steeds bovenaan de lijst der favorieten en ze weet het flesje goed staan.

Nu het met Lan beter ging hebben we dan ook besloten om alle vier af te reizen maandag nacht.

Tot we in Almaty terug kwamen, heb ik geen seconde spijt gehad van deze reis. Maar na vier zeer moeilijke nachten heb ik me wel honderd keer afgevraagd of we de goede beslissing hadden genomen om met Lan naar Kazachstan te komen. Maar we wisten dat het niet anders kon. We hebben nooit lichzinnig gehandeld door Lan’s toestand te minimaliseren maar voor Lan werd het hoog tijd dat we naar huis konden vertrekken. We weten na vier jaar ervaring dat Lan ondanks zijn zeer zware handicap, tegen een stootje kan maar hier waren we zelf verantwoordelijk voor, wij hebben beslist om naar hier te komen. We waren dan ook bijzonder opgelucht dat hij deze zware reis toch nog goed heeft doorstaan ondanks enkele moeilijke dagen.

Donderdag 11 november 2004

We zijn thuis, veilig en wel. Ik heb pas nu de tijd gevonden om de site bij te werken. Jullie hebben dus nog onze laatste dagen Kazachstan tegoed.

Een half uur voor sluitingstijd heeft Danny dus het visum van Zoya eindelijk in handen en is daarna onmiddellijk haar ticket gaan afhalen. We moeten voor ons prutske maar 99$ betalen en ze krijgt een bedje in het vliegtuig.

Lyazzat laat weten dat ze ons vannacht om 1u30 komt oppikken. We proberen de kinderen extra vroeg in bed te krijgen maar dat lukt natuurlijk niet. Dus zorgen we ervoor dat alles ingepakt en klaar staat. We presteren het om tot de laatste zakdoek in te pakken en zelfs de vele soeveniertjes geraken in de koffers.

Voor deze laatste nacht slaapt Lan in de slaapkamer bij papa en Zoya verhuist naar de living. Ik durf niet te slapen uit schrik om de GSM niet te horen en onze vlucht te missen. Dan maar op de sofa, één oog dicht, de andere strak op mijn uurwerk gericht. De andere leden van het gezin slapen rustig. Met mijn kop uit het raam rook in nog een sigaretje, het is koud maar geen frog te bespeuren. Om kwart voor 1 wek ik Danny en beginnen we ons klaar te maken. Zoya is in haar nopjes met de onverwachte fles melk. Lan is minder tevreden met dit vroege uur. Om half twee, stipt op tijd, komt Lyazzat eraan en helpt ons met de bagage.

Weinig verkeer en we zijn snel op de luchthaven. Linda en Gino vertrekken ook met dochtertjes Nadya en Emma en met de bomma Alice. Indrukwekkende stapel koffers en valiezen en zakken maar we moeten deze keer geen overgewicht betalen. Alleen hebben ze wat foutjes gemaakt met de boeking voor de tweede vlucht. Drie keer veranderen ze de labels aan onze bagage en uiteindelijk geraken we op het vliegtuig. Er is een wiegje voorzien voor Zoya en ze slaapt toch enkele uurtjes.

We proberen Lan op de vloer te installeren maar hij slaapt niet lang, ’t is ook niet echt ideaal maar het kan nu eenmaal niet anders.

Het wordt een lange vlucht en wetende dat we in Frankfurt zo lang moeten wachten maakt het er niet beter op.

Eenmaal aangekomen in Duitland, proberen we, na een koffietje, zo snel mogelijk een manier te vinden om de kinderen te verzorgen, te voeden en te slapen te leggen. Maar….dit is niet voorzien in één der grootste luchthavens in Europa! In Almaty hadden ze tenmiste de mother-and-child-room, maar hier, niks.

Er is ergens wel 1 bed voorzien maar dat is altijd bezet. Omdat Zoya een kazachs paspoort heeft kunnen we transit zone niet verlaten. Na heel lang zoeken vinden we een soort wachtkamer voor passagiers die slecht te been zijn en assistentie nodig hebben. Het is een koude zaal, met luide tv, een aantal stoelen en 1 tweezitje. We leggen uit dat Lan sondevoeding nodig heeft en uiteindelijk mogen we hier blijven. We proberen Lan een beetje te laten slapen maar dat lukt niet echt.

In zulke omstandigheden duren 6 uur heeeel lang. Zoya daarentegen vindt het zeer tof om vanuit de buggy uren aan een stuk rond te kijken en na 4 uur ronddolen valt ze toch in slaap, voor eventjes dan want je mag niet te veel missen.

Zowel bij Danny als bij mij, doen ze bijna het licht uit, letterlijk en figuurlijk. De laatste Kaz-dagen, en slapeloze nachten, beginnen nu echt hun tol te eisen. Maar met de eindmeet in zicht, slagen we erin om niet om te vallen van vermoeidheid en stappen voor de laatste, korte vlucht in een klein toestelletje, de kinderen op schoot, zonder gordels aan wegens geen tijd en geen plaats. Net over de grens kunnen we door het wolkendek kijken en wanneer de piloot de landing inzet, overheerst het gevoel van ‘we zijn er!’

We blijven als allerlaatste in het toestel zitten en plots komt er dame vragen of ze ons kan helpen. Ik realiseer me dat ze nederlands praat en overhandig haar Zoya.

‘Kom maar snel mee, er zitten een paar heel ongeduldige mensen op jullie te wachten’. Tiens, denk ik, hier klopt iets niet. Dan merk ik haar badge van de federale politie op. Even flitst een mogelijk arrestatie door mijn hoofd, want je weet maar nooit met ons, dan valt de euro en weet ik dat mijn gekke nicht hier achter zit. En ja hoor, als we uit het vliegtuig stappen staat ze als een hyperkinetisch konijn op en neer te springen ‘Zoya! Zoyake!’ Ze heeft zelfs personeel opgetrommeld om ons te helpen met de bagage en dat was zacht uitgedrukt heel aangenaam. Dus konden we ons volop voorbereiden op het ontvangstcommité.

Weer een heel emotioneel moment om te koesteren en de vermoeidheid valt dan even van je af.

Vooral Lan was heel blij om de vertrouwde gezichten terug te zien en Zoya, tja, ’t was alsof er niks speciaals aan de hand was en ze voelde zich duidelijk heel goed bij al die aandacht.

Hoe vaak ik tijdens de rit naar Berlaar heb gedacht ‘we zijn er, nu zijn we er echt!’ kan ik niet tellen, maar het besef dat je leven wel erg verandert na Kazachstan en dat je een pracht van een kind bij hebt, op zo’n moment is het moeilijk om rationeel te denken.

Ik denk dat het nu te vroeg is om een eindbalans op te maken. Maar je hoeft maar naar Zoya te kijken om te weten dat het positief is. En Lan, na twee heel goeie nachten is hij er bovenop. Weer in zijn vertrouwde omgeving, zijn eigen bedje, de hond Bubba, zijn bedbox en kabouter Plop, nu weten we hoe belangrijk het voor hem is. En Zoya, ’t is ongelooflijk maar het leek alsof ze hier altijd al heeft gewoond. Ze voelt zich duidelijk heel goed in Berlaar zolang er maar op tijd eten is…

En wij, wij zijn heel gelukkig want we hebben een prachtige dochter na een spannend avontuur. Alle belevenissen en emoties moeten nu nog wat bezinken en dan kunnen we er weer tegenaan.

Ik dank iedereen voor de steun en het enthousiasme waarmee jullie met ons hebben meegeleefd. Ik heb nog geen kaartjes, geen suikerbonen maar we hebben een Zoya en daar mogen jullie allemaal komen naar kijken want ’t is de moeite!

Nog wat foto’s uit Kazachstan…

 reizen met schoonmoeder beetje overladen Kazachse emancipatie…