 |
|
|
|
|
| HIER HAD OOK UW ADVERTENTIE KUNNEN STAAN |
| HIER HAD OOK UW ADVERTENTIE KUNNEN STAAN |
| RECHTS |
| Home |
 |
   |
| GASTENBOEK |
| HOME |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Erwin op stap in Australië e.o. |
 |
| HIER HAD OOK UW ADVERTENTIE KUNNEN STAAN |
| HIER HAD OOK UW ADVERTENTIE KUNNEN STAAN |
|
|
|
| ARCHIEF GASTENBOEK |
| 01archief |
|
|
|
| 02archief |
|
|
|
|
|
| . |
| 19-01-2006 Goeidaaag, ik bun d'r wier! Weer wedergekeerd in Nederland en zal me nu weer moeten aanpassen aan het Nederlandse leventje. Ik heb na een jaar helaas een punt achter het backpackersleventje moeten zetten. Zo zal ook de komende tijd vreemd voor mij zijn en zal ik me voorlopig in jullie ogen nog enigzins vreemd gedragen terwijl het voor mij de normaalste zaak van de wereld is, wat bedoel ik hiermee? Nou dit: - Zo zal ik bij alle eten wat van mij is mijn naam en datum opschrijven. - Als ik het internet op wil zal ik op zoek gaan naar een goedkoop internetcafe met de juiste computers. - Als ik kleren moet wassen probeer ik eerst wat muntstukken in de wasmachine te drukken en zal verbaasd kijken als ik zie dat dit niet nodig is. - Zal nog verbaasder kijken als de kleren er na het wassen daadwerkelijk schoon uit de machine komen ipv nog smeriger. - Ik ga wildvreemden aanspreken en vraag dan waar ze vandaan komen, waar ze momenteel overnachten en waar ze binnenkort nog heengaan. - Zo zul je mij dagelijks horen afvragen waar ik deze avond weer eens zal gaan slapen. - Je zult mij af en toe verdwaald op de hoek van de straat zien staan en mij verbaasd zien kijken met een oude landkaart (op de kop) in de hand. - Allereerst zal ik nog altijd de sandalen aantrekken als ik ga douchen. - Ik zal nog 24 uur per dag met een moneybelt rond smoksen. - Ik ga uiteraard eerst nog wel aan de linkerkant van de weg rijden. - 's Nachts wordt ik spontaan wakker omdat het juist muisstil is, en niet door het gesnurk (of andere geluiden...) van anderen op de kamer. Maar goed, dit zijn dus een aantal dingen waar ik weer aan kan/moet wennen. Nog wel even een leuk wetenswaardigheidje. Ik heb net te horen gekregen dat uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat ik in mijn verhalen op deze site een gemiddelde overdrijffactor van 6,3 heb toegepast, en dat is toch zeer netjes voor mijn doen, dus... En ook nog even een groot voordeel van mijn terugkeer in het koude Holland, ik kan eindelijk weer een willekeurige winkel in lopen en vragen 'Heeft u ook gevulde koeken?'. Is dit serieus? Nee natuurlik niet, dat was maar een grapje, maar wat geen grapje is, dat is dat ik nu eindelijk weer een biertje kan drinken, want dat er door dat vele reizen helemaal bij ingeschoten. Ik heb inmiddels ook al vernomen dat er morgen, vrijdag 20 januari, een soort van Erwin-is-uitgestapt-feestje zal worden gehouden bij ons thuis. Geen idee wie of wat hier op af komt, maar heb je geen uitnodiging ontvangen dan heb je die bij deze. Deze uitnodiging is voor allen die deze site wel eens lezen, alle 3 dus. Maar dit is nu echt het einde van al mijn digitaal gezeik en ik zal jullie daarom echt niet langer meer via de site lastig vallen. (dat doe ik vanaf nu wel weer op andere manieren) Ik zal mijn allerlaatste verhaaltje eindigen met hetzelfde woord zoals ik ruim een jaar geleden ook begonnen ben en wat ook een zeer goede samenvatting is van het hele gebeuren: hahaa. 16-01-2006 Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en de tijd van gaan is nu gekomen. Want vandaag is de dag dat ik weer terug zal keren naar het druilerige Nederland, maar voordat het zover is zal ik eerst iedereen even lastig vallen met nog weer een saai duf reisverhaaltje. Het was dus 8 januari laat op de dag dat ik in Chiang Mai aan was gekomen en de volgende dag ben ik dit dorpje maar es rond gerend en oa. wat tempeltjes, waar Chiang Mai van uitpuilt, bekeken. Wat die tempels betreft is het net als de kangoeroe's in Australia, als je voor het eerst een kangoeroe ziet weet je niet hoe snel of je de camera moet pakken om er snel een foto van te nemen voordat hij wegspringt maar op een gegeven moment heb je dr al zoveel gezien en is het de normaalste zaak van de wereld en de moeite van het pakken van je camera niet meer waard. Dus met de tempels hier is het hetzelfde, bij de eerste tempels snel de camera er bij voordat hij wegspringt maar inmiddels is er nix speciaals meer aan. Op 10 januari heb ik stiekem voor toerist gespeeld en een tour gedaan en tijdens deze tour hebben we oa. op een olifantje rond gehobbeld, wat bijzonder traag ging, verschillende bergdorpjes bezocht, door de jungle gebaterd en als laatste op een bamboo-vlot geraft. Dit was zeker wel een leuke dag, vooral omdat we wel een goeie groep hadden. De dag daarop ben ik met de minibus over the long and windy road naar het plaatsje Pai gegaan. Dit was eindelijk eens een normaal dorpje en niet zo'n vieze stinkende grote stad die je veels te veel ziet hier. Op 12 januari heb ik 's ochtends de watergekoelde schoenen aangetrokken en ben samen met een Nederlandse meid en Lassie, de jungle poedel, op pad gegaan langs/door/onder een rivier die naar een waterval zou leiden. Tijdens deze redelijk lange walk in totaal een keer of 50 de rivier over moeten steken en dat maakte het zeker wel de moeite waard. De volgende dag ben ik met de minibus weer terug gegaan naar Chiang Mai waar ik vervolgens in de nachttrein ben gestapt richting Bangkok. Na 14 uur in deze honkie bonkie trein gezeten te hebben in Bangkok aan gekomen waar ik mijn laatste paar dagen van mijn reis heb gesleten. Hier in Thailand, het land van de onderhandelingen, probeert men je overal af te zetten om er zelf beter van te worden, maar Bangkok is wat dat betreft echt een uiterste. Het was namelijk meteen de eerste dag al dat er werd geprobeerd om mij een deftig oor aan te naaien. Wat was het geval? Ik werd op een gegeven moment op straat aangesproken door een vriendelijke local, wat sowieso al opmerkelijk is. Deze wist mij te vertellen dat het deze dag een speciale feestdag was (= onzin) en dat daarom veel tempels voor het publiek geopend waren (= onzin) die normaal gesloten blijven en ook dat je alleen vandaag de hele stad kunt zien met een tuc tuc voor slechts 20 Baht (40 eurocent). Enigszins argwanend ben ik toen toch een tuc tuc in gestapt die hij voor mij had aangehouden en dit was meteen mijn grootste fout. Allereerst zijn we wel langs een aantal tempels en Budha's gecrosst maar toen begon de ellende. We gingen langs een speciale tailor die alleen voor de lokale bevolking was (= onzin) en lage prijzen hanteerde (= onzin) maar alleen vandaag voor toeristen geopend was(= onzin). Na dit te hebben af geslagen naar een tempel waar iemand mij vertelde dat het voor mij heel makkelijk was om veel geld te verdienen door hier sieraden te kopen die je in NL vervolgens met gemak voor de dubbele prijs weer kon verkopen (= onzin). En wat was het toch toevallig dat de volgende stop bij een speciaal export centre was waar je dure sieraden van echt zilver en goud (= onzin) kon kopen en wat er bijzonder professioneel uit zag. Ook wist de tuc tuc driver nog wel een adresje waar ik goedkoop tickets kon krijgen (= onzin) voor het vervolg van mijn reis. Er is dan weliswaar geen vervolg van mijn reis, maar net zoals hun mij van alles wijs maken lieg ik ook hun van alles voor, zoals dat ik na Bangkok weer terug naar het zuiden zou gaan. Dit is dus de manier zoals ze op een slinkse wijze de toeristen oplichten en veel geld weten te verdienen en doordat iedereen met hetzelfde verhaal aan komt zou je het zo geloven. Ik was van te voren al gewaarschuwd (via kranten en op tv) voor deze praktijken en wist dat ik hier niet op in moest gaan en met een paar leugentjes om eigen bestwil ben ik er dus ook goed vanaf gekomen en heb ik een goedkoop rondreisje gehad. De rest van mijn tijd in Bangkok zelf nog wat dingen bekeken, zoals nog wat tempeltjes en een 46 meter lange budha en nog wat laatste inkopen gedaan voordat ik weer terug vlieg naar Holland. En dat gaat dus vanavond zijn dat ik weer een vliegtuigje in spring waar ik een paar uurtjes in mag zitten en tegen de tijd dat ik er weer uit stap zal het opeens akelig koud zijn, wat ik al lange tijd niet meer gewend ben. Allereerst zal dit in London zijn waar ik een stopover heb en daarna op naar schiphol en dan op naar het wereldberoemde venne. Dat ik straks weer terug zal zijn in NL betekent voor mij ook dat ik na 1 jaar backpacken het normale leven weer op moet pakken. En dat is voor mij dan allereerst een baan zien te vinden, maar uiteraard ook naar de verplichte bier-drink-feestjes die ik niet over zal slaan, elk nadeel hep z'n voordeel. Na 1 jaar van mij verlost te zijn kom ik weer terug en ben back on the track! 08-01-2006 Inmiddels heb ik hier weer het een en ander gezien en gedaan, dus het is weer de hoogste tijd om deze site te vervuilen met wat nieuwe regels text. Het was de tweede dag van het jaar 2006 dat ik mijn weg weer ben vervolgd en vanuit het eiland Penang samen met de twee Duutse deernes op de ferry ben gesprongen naar het eilandje Langkawi dat net iets noordelijker in Malaysia ligt. Hier op dit eilandje heb ik bijzonder weinig spannende dingen gedaan en ik had ook niet echt de intensie om hier voor de rest van mijn reisperiode te blijven hangen. Daarom de volgende dag maar meteen weer de zuipschuit gepakt, deze keer weer als soloreiziger, en dwars over de waterige landengrens gevaren en op naar Thailand. Het grappige van dit land is overigens dat waar je ook kijkt, overal zie je de nationale vlag hangen net zoals foto's van onze vrolijke vriend de koning hier. Maar goed, na vervolgens nog een aantal andere vervoersmiddelen bleek mijn volgende bestemming het plaatsje Krabi te zijn. Ook dit dorpje was voor mij nog niet helemaal 'je van het' en daarom de volgende dag op 4 januari maar weer verschillende bussen/taxi's/veewagens/ferry's in en uit gesprongen en aan het einde van de dag op het eiland Kho Pha Ngan dat aan de oostkust van Thailand ligt aangekomen. In eerste instantie wou ik btw ook nog naar een eilandje aan de westkust van Thailand maar om onduidelijke redenen heb ik dit idee toch maar laten varen. Hier in het vakantieparadijsje Kho Pha Ngan had ik een mooi goedkoop hutje tussen de palmbomen aan het strand gevonden en samen met het feit dat op dit eiland zo'n beetje elke avond wel ergens een of ander feest is en dat je super goedkoop motorfietsjes kunt huren was dit een goede reden voor mij om wat langer te blijven (sorry voor deze veels te lange zin trouwens). Ik had mezelf dus ook zo'n motortje geregeld, wat eerlijk gezegd meer weg heeft van een opgevoerde brommer, en ben hier een beetje mee het eiland gaan verkennen. De gemiddelde reiziger/toersist* zal waarschijnlijk meteen gaan klagen over de kwaliteit van de wegen hier op dit eiland, want die wegen zijn nog niet zo geweldig hier, maar af en toe wat off-road is voor mij alleen maar donders mooi. De laatste dag dat ik van plan was om nog wat rond te crossen gaf de zundapp helaas de pijp aan Maarten. Uiteraard gebeurde dit net aan de totaal andere kant van het eiland, maar gelukkig kon ik nog net terug komen naar de beginlocatie voordat de kreidler helemaal zou ontploffen. Dit rond knappen op de puch, waarbij je overigens geen helm hoeft te gebruiken, want het begrip veiligheid zegt de Thaise bevolking dus helemaal geen hout, is niet het enige dat ik gedaan heb op dit eiland. Ook ben ik nog wat aan het ronddwalen geweest door de jungle en heb wat watervalletjes geinspecteerd en allemaal goed gekeurd. Een ander fenomeen van Kho Pha Ngan zijn de full moon party's waar dit eiland zeer bekend om is en waar duizenden menschen op af komen. Het wou alleen bij de tijd dat ik er was maar geen full moon worden, dus daarom ben ik maar naar de half moon party gegaan. Dit zijn de feestjes waar je alcoholische versnaperingen per buckets (emmertjes) kunt verkrijgen dus dat gaat helemaal goed. Ik heb me hier dus weer mirakels goed vermaakt, tenminste dat werd me de volgende dag door wat anderen verteld en daar ga ik maar van uit...en zelfs de schade in de portemonnee viel nog enigszins mee, maar dat komt alleen maar omdat de prijzen niet zo verdomd hoog liggen zoals in NL. Maar na een aantal dagen op dit eilandje had ik het ook wel weer gezien, ook omdat de lui waarmee ik deze dagen op heb getrokken weer verder gingen, en ben daarom vanmorgen mijn reis weer vervolgd. En vandaag was het absoluut een lange reis, allereerst met de taxi, vervolgens de ferry, toen de bus, toen het vliegtuig, toen nog een vliegtuig en als laatste de welbekende sawngthaew (veewagens) en inmiddels aangekomen in Chiang Mai. Deze plaats ligt in het noorden van Thailand dus de komende dagen ben ik van plan om hier de kroam een beetje te gaan bekijken. Wellicht ook nog wat andere plaatsen in het noorden van het land voordat ik weer zuidelijker trek naar Bangkok wat het eindpunt van mijn reis zal zijn. Tegen die tijd zal ik waarschijnlijk wel weer wat nutteloze onzin op deze site kwakken, dus jullie zijn nog niet van me af, maar het duurt helaas niet lang meer en het aftellen is voor mij inmiddels begonnen (snik, snik). Met tranen in de ogen groet ik u allen, sjalom! * Ik beschouw mezelf dus zeker wel als stoere reiziger die als hoofddoel heeft om op eigen houtje veel spannende en mooie dingen te zien en te doen en niet als duffe toerist die hele dagen aan het strand gaat liggen met de dikke pokkel en met de camera in de hand alleen maar super-georganiseerde trips doet, dat je het ff weet. 01-01-2006 HAPPY NEW YEAR!!! Zo, ook weer geregeld en dan is het nu weer tijd om mijn belevenissen hier in het stinkende Azie met jullie te delen. En dan begin ik deze keer maar met wat algemene info. Het straatbeeld in de landen waar ik tot nu toe geweest ben is soms heel erg tegenstrijdig, zowel de gebouwen als de mensen als de vervoersmiddelen. Op het ene moment zie je bijvoorbeeld een superdeluxe kantorencomplex en daarnaast staat een of andere oude vervallen plaggenhut. Of de bussen waar ik tot nu toe in heb gezeten, de ene keer zit je in een donders moderne bus met nog net geen overdekt zwembad erin en vervolgens kom je in een een oud rijdend verroest koekblik waarbij alle onderdelen nog net met ijzerdraad en plakband aan mekaar blijven zitten. Wat dat reizen betreft kan ik zeggen dat het soms heel chaotisch is hier in Azie, helemaal als je het vergelijkt met Oz en NZ, maar daarom wel spannend, hahaa. En zodra je in de touristische gebieden bent willen al die spleetogen je allemaal rotzooi aansmeren voor waarschijnlijk veels te veel geld en bij zo'n beetje elk 'restaurant' wordt je de menukaart onder de neus gedrukt. Maar ik zal jullie niet verder lastig vallen met deze feitjes en zal overgaan op het onderdeel waar deze site daadwerkelijk om draait; de stoere (en overdreven) reisverhalen. Het was dus de 26ste van de maand december dat ik aan ben gekomen in Kuala Lumpur (KL). Ik was 's avonds net goed en wel de bus uit gesprongen en was op zoek naar een dak boven m'n hoofd voor die avond toen ik op straat een oude bekende tegen kwam. Het was de Nederlandse jongen waar ik ongeveer 6 weken mee samen heb gereisd in Oz en waar ik nu dus mooi nog even wat daagjes mee kon optrekken in KL, hardstikke mooi toch. Na een redelijk lange en gezellige avond zijn we de volgende dag naar de Batu caves gegaan waar je een tempel kunt zien in een grot die worden 'bewaakt' door wat brutale apen op de trap ernaar toe. De dag daarop zouden we het wat hogerop gaan zoeken en naar de Petronas towers gaan, dit super mooie gebouw was tot aan 2003 met 452 metertjes het hoogste gebouw ter wereld. Op weg hiernaar toe kwam ik nogmaals wat oude bekenden tegen en deze keer de 2 Lochemers die ik ook al 2 keer in NZ heb ontmoet, het backpackerwereldje is toch echt verdomd klein. Met hen ben ik eerst naar de Menara KL gegaan (de andere bloke moest het vliegtuig pakken en ging dus z'n eigen weg), dit is een redelijk hoog torentje waarbij je KL mooi kunt bekijken vanaf het viewing deck dat zich op 276 meter hoogte bevindt. Na dit te hebben aanschouwd op naar de Petronas towers, dit is echt een alderjekes modern en supergaaf gebouwtje en als de aarde over zou worden genomen door aliens dan zou dit absoluut hun hoofdkantoor worden. Op 29 december ben ik weer verder gegaan, inmiddels de dorpgenoten weer uitgezwaaid, en naar de Cameron highlands gegaan, het plaatsje Tanah Rata om precies te zijn. Hier heb ik de volgende dag een soort van tour gedaan en samen met een Oostenrijker en de Maleisische guide hebben we verschillende dingen gezien en gedaan, zoals een tea plantation bezocht, door de jungle gebaterd met 2 aborigenes, wat insectjes bekeken en blow pipe hunting beoefend. De laatste dag van het jaar 2005 ben ik vervolgens weer verder gegaan en met de rijdende koelkast, wat men hier ook wel bus noemt, naar Penang, een eiland aan de westcoast van Malaysia. Op de weg ernaar toe hadden we nog wel ff de band lek en een slag in't rad maar later die dag toch heelhuids aangekomen en klaar om oud en nieuw te gaan vieren. Dat heb ik op het strand van Penang gedaan samen met 2 Duutse wieven en de Oostenrijker en uiteraard inclusief wat flessen bier en de nieuwjaarsduik. Om het nieuwe jaar de volgende middag maar meteen goed te beginnen heb ik op 1 januari een motorfietsje gehuurd voor een dag en ben met de kearl uut Austria een stuk in de rondte gaan crossen over het eiland. Schijnbaar hebben ze hier in Azie ook verkeersregels, maar deze zijn mij nog niet even duidelijk, iedereen die sjeest maar door mekaar heen, dat past mien wa. En dan tot zover de reisverhalen, ik had een aantal dagen geleden besloten om ook nog voor een paar dagen naar Indonesia te gaan. Hier zou ik geen visa voor nodig hebben werd me verteld, maar vanmorgen kreeg ik te horen dat je dat wel nodig had en dat zou dan nog weer een paar dagen duren voordat ik dat rond heb, dus voor de zekerheid laat ik dat Indonesia verhaal maar schieten en hou het voorlopig alleen bij Singapore, Malaysia en Thailand. Momenteel zit ik dus nog in Georgetown in Penang maar zal morgen weer verder stoeven. Net nog even in de gauwigheid een ticket geregeld voor morgenvroeg naar een ander eilandje in de buurt, maar hoe mijn weg verder zal gaan heb ik nog geen idee van. Ik zal de reisbijbel, oftewel de Lonely Planet, er wel weer bij gaan pakken en een nieuwe roete uit stippelen voor de komende dagen. Vanuit het chaotische, zonnige en regenachtige Asia (ivm rainseason (monsoon) regend het praktisch elke dag een tijdje maar is het wel akelig warm) groet ik u allen, hiep hoi. 26-12-2005 En ja hoor, hij leeft nog steeds! Ik zit momenteel en Maleisie in het plaatsje Melaka waar ik een paar uur op de volgende bus moet wachten, dus mooi ff tijd om weer wat nutteloze onzin op deze site te gooien. 21 December ben ik dus in Singapore aangekomen en ben hier een paar dagen gebleven om de kroam te inspecteren. Een stuk of wat tempels bekeken, naar Chinatown geweest en naar little India en toen had ik het wel weer gezien in Singapore. Ik moet wel zeggen dat ik me hier pas voor het eerst echt als een buitenlander in een vreemd land voelde met al die Chineesjes om je heen, en vooral veel. Er loopt hier verschrikkelijk veel volk rond op straat. Op 24 december ben ik vervolgens met de bus (meest luxe bus waar ik ooit in heb gezeten) de grens over gestoken naar Melaka in Malaysia. 's Avonds rond gelopen in de Portuques square waar de hele wijk versierd was met kerstverlichting en waar een soort kerstshow werd gehouden. Deze kerstverlichting zag er donders mooi uit en was zeker wel impressive, vooral omdat de hele wijk in dezelfde stijl was versierd en in ieder geval beter dan de Nederlandse straten waar af en toe een verroeste kerstboom is vol gehangen met verrotte lampen. Op eerste kerstdag, en ook de enige hier, een beetje in de rondte gewandeld in Melaka. Het historische Melaka is een paar honderd jaar geleden ook nog een tijdje in handen geweest van de Nederlanders, dus je kunt hier ook nog wat Hollandse dingen zien, zoals een molen en een half Nederlandse kerk waarin wat oude Hollandse lui al een paar honderd jaar liggen te rotten. Na dit alles ook weer goed gekeurd te hebben was het hoog tijd om naar de volgende locatie te reizen, waar ik nu dus mee bezig ben. Ik zal later op de dag in de hoofdstad van Malaysia, Kuala Lumpur aankomen (als het goed is) en zal daar waarschijnlijk een paar dagen blijven om de interresante dingen daar te gaan observeren. Nu even een ander onderwerpje tussen door: zelf koken ga ik voor de komende weken niet meer doen, want de prijzen van het Aziatische voer liggen akelig laag, dus elke dag 'uit eten' hahaa. En als laatste moet ik ook even wat anders kwijt wat mij heel erg is opgevallen in de plaatsen waar ik tot nu toe geweest ben hier in Azie. Ik was al helemaal voorbereid op de welbekende cultuurschok, maar de Aziatische cultuur wordt in mijn ogen gedeeltelijk overgenomen door de Westerse cultuur. Dit is al helemaal het geval in Singapore wat het verengelsde deel van Azie lijkt te zijn. Vooral in Singapore, maar ook in Malaysia kun je je wel redelijk goed redden met de Engelse taal, dus geen gigantische problemen met de taalbarriere tot nu toe. Misschien is dat juist wel de schok dat de Westerse cultuur gemengd gaat met de Aziatische cultuur, en of dit nou juist goed of slecht is voor deze landen ben ik er met mezelf nog steeds niet over uit. Lijkt mij een mooie topic voor in de kroeg als ik weer terug ben in het winterrige Nederlandje... Jullie horen nog wel van mij, ajoow. 20-12-2005 Kia ora, potverdomme het is alweer bijna het einde van mijn NZ avontuur. Ik zal morgen namelijk weer opstappen naar de volgende landen die op mijn overvolle agendaatje staan, maar eerst zal ik jullie lastig vallen met mijn belevenissen van de laatste tijd. Op woensdag 7 december ben ik het avonturendorp Queenstown weer verlaten (nog bijna de bus gemist...) en ben mijn weg vervolgd richting Milford Sound. Hier in Milford Sound hebben we een bootcruise gedaan tussen de fjorden door en langs alle watervallen, akelig mooi allemaal. De nacht heb ik vervolgens doorgebracht in het dorpje Te anau. In Te anau ben ik een paar dagen gebleven en heb hier samen met 2 meiden de boel een beetje geinspecteerd. Nadat we alles goed hadden gekeurd zijn we op 10 december de bus weer in gesprongen en richting het geweldige eiland Stewart island geknapt. De ferry naar Stewart island duurde maar 45 minuten, maar vraag me niet hoe het kan, want toen we aankwamen was de tijd opeens versprongen, nou ja tijd, jaartal eigenlijk. Hier in Stewart island, met 365 inwoners, loopt men minstens 50 jaar achter met alles. En het is volgens mij ook de enigste plek, naast de Russische landen, waar je nog regelmatig werkende lada's rond ziet rijden, heel apart allemaal. Maar goed, de volgende morgen de tijdmachine (ferry) weer ingedoken en terug naar het jaar 2005 en op naar het plaatsje Dunedin. In Dunedin ben ik ook weer een aantal dagen gebleven en ben samen met een Japannertje opgetrokken en de boel bekeken. Op 12 december hebben we wat in de rondte gewandelt en hebben we 's middags een treinreisje gemaakt door de Taieri gorge. Deze treinreis waarbij we door diverse tunnels en over diverse bruggen knapten was echt onmundig mooi en absoluut de moeite waard. De dag daarop zijn we de Mt. Cargill op gesmokst en hoopten we op een mooi uitzicht wat ons werd belooft, maar veel verder dan 20 meter kon je niet zien vanwege de mist, mooi uitzicht ging dus niet door. Op de terugweg nog ff door de botanic gardens gerend en vervolgens was het weer het einde van alweer een succesvolle dag. Woensdag 14 december hebben we eerst een paar musea bezocht en toen was het tijd voor mij om me klaar te maken voor het grote avontuur: de Speights brewery. Tijdens deze interressante tour door de bierbrouwerij werd ons het een en ander verteld over de historie van bier brouwen en hoe het er daar aan toe ging. Zeker mooi, maar toen was het tijd voor het echte werk; de bierproeverij, hahaa. Ik heb er maar een 7-dronk van gemaakt en na nog een paar biertjes 's avonds in het hostel heb ik helemaal geen geld gewonnen bij het pokeren samen met wat anderen, snap het zelf ook niet, was nog wel zo scherp maar schijnbaar net niet scherp genoeg om een goeie pokerface op te zetten... Inmiddels hadden we de meeste dingen in het pannekoekendorp Dunedin wel weer gezien dus was het de 15e van de zomermaand december hoog tijd om de bus in te springen en aan een lange reis naar Christchurch te beginnen. Later die dag in Christchurch aangekomen en dat zou dan meteen het eindpunt van mijn reis in NZ zijn. De eerste vrije dag ben ik met een Griek naar antartica gegaan (niet echt...) en hebben we o.a. mee gemaakt hoe iedereen zich in Nederland momenteel voelt met een temperatuurtje van -18 graden. Het enige verschil met NL is echter dat als wij weer naar buiten stappen het weer 25 graden is en in het nederige Holland is de gemiddelde temperatuur -18 graden. Op 17 december ben ik vervolgens met 2 meiden naar een dorpje in de buurt gegaan (op de weg ernaar toe hadden we nog brommerpech met de bus) en hier ben ik weer wat in de rondte gaan rennen tussen de schapen door. Nadat ik uitgerend was werden we aan het eind van de dag weer werden afgezet in Christchurch. Omdat het reizen mij donders goed bevalt en ik helemaal geen zin had om zo lang (6 dagen) op dezelfde plaats te blijven heb ik op zaterdag 18-12 de shuttle bus gepakt en ben van de oostkust naar de westkust gegaan naar het dorpje Greymouth. De reden dat ik hier heen ben gegaan was niet omdat ik naar Greymouth wou, want hier is verdomd weinig te doen, maar vanwege de reis die over de southern alps gaat. Het mooiste zou weliswaar de treinreis zijn, maar dat koste me niet iets te duur dus daarom maar de bus wat ook alderjekes mooi was ondanks de bewolking. In greymouth heb ik wel weer voor het eerst sinds 11 maanden op de fiets gezeten en ik ben er maar 7 keer vanaf gevallen, redelijk goede score na wij dachten. De dag erop weer terug met de shuttle bus naar Christchurch wat nu defintitief mijn laatste stop van New Zealand is. Maar het doorbrengen van mijn laatste uurtjes hier doe ik uiteraard niet alleen, maar met mijn gehuchtgenoten uit Loggum, die ik weer heb ontmoet hier in Christchurch en waarmee ik samen in het vliegtuig zal springen naar Sydney. En dat is dus morgenvroeg, dat ik helaas het land van de goede muziek verlaat en de vliegende zeepkist van Qantas weer induik. Allereerst naar Sydney (mijn 3e keer alweer) waar ik een stopover heb van ruim 8 uur en daarna op naar Singapore. In Singapore denk ik een aantal dagen te blijven voordat ik de grens over spring naar Maleisie. En waar of ik kerst zal gaan vieren? Ik heb geen flauw idee, dat zie ik dan wel weer. En dat is waarschijnlijk ook wel weer te lezen in mijn volgende update vanuit het corrupte Azie, tabee. 06-12-2005 En in deze wervelende editie van mijn digitale reisdagboek is inderdaad te lezen dat ik o.a. de Franz Josef gletsjer heb beklommen zoals ik de vorige keer al aankondigde. Dat was namelijk op 29 november dat we nogmaals in de bergschoenen zijn gesprongen en deze keer wel de constant bewegende gletsjer hebben beklommen. De Franz Josef glacier verschuift op zonnige dagen, zoals 29-11, 'slechts' 0,5 meter maar kan in goede periodes (veel regenval) wel 5 meter per dag opschuiven, hoe smek oe den! En dan meteen een ander grappig feitje over de glacier: onder aan de gletsjer valt er jaarlijks 7-8 meter neerslag en op de top zelfs 13-15 meter, zo dat zijn de berichten! Maar ik moet helaas zeggen dat ikzelf deze feiten interresanter vind dan de beklimming zelf. Het was zeker wel mooi, maar meer dan de helft van de tijd moest je w88 totdat de guide eindelijk een pad uit het ijs had gehakt en de rode loper had uitgelegd zodat je weer wat verder kon kruipen. De volgende dagen heb ik nog wat verschillende walks gedaan rond Franz Josef en op de eerste dag van de maand december ben ik 's middags weer de bus in gedoken en zijn we naar het dorpje Haast gegaan. Het enige mooie van Haast was dat het de perfecte locatie was voor een groot kampvuur op het strand dat onder het genot van een biertje goed werd gekeurd door ons. Ondanks dat ikzelf niet echt haast heb wel meteen weer de volgende dag verder gegaan en een tussenstop van een paar dagen gemaakt in Wanaka. 's Middags hier ff de puzzling world, waar je optisch gezien voor de gek wordt gehouden (net zoals de gemiddelde zaterdagavond in NL), gecheckt en vervolgens over Mt. Iron gerend. En dan komt nu het avontuurlijke gedeelte van deze lap tekst. Want op zaterdag 3 december ben ik voor de tweede keer uit een gammel vliegtuigje gesprongen met een parachute (inclusief instructeur) op de rug. Het was niet helemaal een kopie van mijn eerste sprong, want deze keer had ik de instructeur verteld dat ik al een zeer ervaren tandemspringer was en daarom wat meer actie wou. Deze (gratis) actie heb ik ook wel gekregen met de ene spin* na de andere tijdens de freefall en ik mocht zelf ook nog sturen met de parachute, conclusie: alderjekes gaaf! De volgende stop na Wanaka zou Queenstown worden. Als ik met de bus wou moest ik nog een dag wachten waar ik geen zin in had, daarom ben ik op 4 december weer gaan hitch hiken en met suc6, want Queenstown is waar ik momenteel nog steeds in levende lijve ben. Dit dorp is werkelijk waar het mecca voor de avontuurlijke reiziger met 12.831 verschillende dingen die je kunt doen, zoals bungy jumpen, rafting, skydiving, para gliding, etc. etc. etc. Maar het is ook het mecca voor je portemonnee dus daarom hou ik het maar gewoon bij de walks waar je geen astronomische bedragen voor neer hoeft te leggen. En nou was ik vanmorgen in het hostel weer bezig met mijn dagelijkse activiteit, waar ik inmiddels al zeer goed in ben; dom in de rondte kieken, toen ik werd aangesproken door wat andere backpackers. Op zich nix bijzonders, want je komt wel vaker anderen tegen die je al eerder hebt gezien, deze keer waren het 2 Lochemers die ook in NZ rond reisten en waar ik straks maar ff wat biertjes mee ga achterover kieperen en stoere reisverhalen ga vertellen. Dit zal ik ongetwijfeld ook wel weer overleven (ik ben hier niet kapot te krijgen) en dus zullen jullie de volgende keer wel weer lezen op deze site wat ik gezien en gedaan heb op mijn verdere reis in NZ, vaarwel. * Spin; kan niet op het Nederlandse woord komen, maar ik bedoel dus spin en niet spin. 28-11-2005 Zo, voordat ik met mijn zeurverhaal ga beginnen over waar ik allemaal geweest ben en dat het allemaal donders mooi was moet ik eerst even wat anders kwijt. Ik had het twee updates geleden al willen melden, maar mijn korte termijn geheugen liet me op het moment van schrijven in de steek, maar nu ff niet. Wat ik zeggen wil is dat je hier in NZ akelig veel Nederlanders tegen komt, te veel als je het mij vraagt. In Oz kwam je zo af en toe een landgenoot tegen, maar hier, je kunt je kont niet keren of dr loopt wel een akelige Nederlander in de buurt, verschrikkelijk. En nou heb ik meteen een ongelukkig bruggetje gemaakt naar mijn volgende punt. Want nadat ik een paar dagen in Wellington ben gebleven met de ferry naar het zuidereiland gedobberd. En hier op 20 november aangekomen in het plaatsje Picton heb ik mijn Nederlandse buren ontmoet die ook een aantal weken in New Zealand rond reizen. Samen hebben we toen gedineerd en wat biertjes achterover getikt, en ik moet zeggen dat dit allemaal hardstikke gezellig was. Op zich zou je zeggen, raar dat je aan de andere kant van de wereld je buren tegen komt, maar als backpacker zijnde kijk je eigenlijk nergens meer van op. En dan nu eindelijk het werkelijke reisverhaal. Ook in Picton, waar ik een paar dagen ben gebleven om de boel te inspecteren, ben ik op zoek gegaan naar een lift, maar zonder resultaat. Ik heb daarom maar een bustour geboekt, waarbij je samen met andere backpackers een vastgelegde route in je eigen tempo aflegd met de bus. Met deze bustour ben ik op 23 november begonnen en later die dag ge-eindigd bij het Abel Tasman N.P. De volgende ochtend heb ik me door de aquataxi (dit is gaan grapje) ergens in het N.P. laten droppen en met 2 meiden een walk gedaan terug naar het kamp. De daarop volgende dag zijn we weer verder getukkeld met de bus en hebben we nog een aantal dingen bekeken zoals the pancake rocks en the blowhole. Aan het einde van de dag aangekomen in het gehucht Barrytown, hier hadden we 's avonds samen met nog een andere tourbus vol backpackers en wat plaatselijke schlemielen een alderjekes verkleedfeestje. In de bus werden 's middags plastic vuilniszakken en wat plakband uitgedeeld en degene die zich 's avonds het best verkleed had zou worden beloond met een gratis skydive. Ook ik heb toen m'n creatieve brein in de strijd gegooid en een mooi (lees lelijk) colbertje met stropdas in mekaar geflanst. Later op de avond bij de prijsuitreiking moest elke verkleedde malloot op de bar gaan staan springen en bij het bekend maken van de winnaar werd er door de jury verdacht veel mijn kant op gewezen. Ik heb dus een GRATIS SKYDIVE GEWONNEN! Ik probeer altijd om met mijn saaie reisverhalen niet in herhaling te vallen maar dat zal ik bij de volgende update dus wel gaan doen over het skydiven. Lekker makkelijk, gewoon een kwestie van kopieren en plakken en nieuw reisverhaaltje is klaar, hahaa. De dag na dit klasse feestje moest ik uiteraard mijn overwinning emotioneel verwerken, en hoe kun je dat nou beter doen dan je eigen mes te maken. Ik ben daarom met wat anderen naar de plaatselijke messenboer gegaan en hier werd ons geleerd om van een oud verroest stuk staal een kwalitatief goed proffesioneel mes te maken. Ik heb mijn mes ietsje verder uitgebreid met 6 uitklapbare snijbladen, flesopener, kurketrekker, nagelknipschaartje, zaklamp en draadloze internetverbinding. De volgende dag, zaterdag 27 november, ben ik m'n weg weer vervolgd en aangekomen in het dorpje Franz Josef. Hier is ook de Franz Josef glacier, een gletsjer die onder profesionele begeleiding beklommen kan worden. Dit was ook mijn bedoeling en daarom zou ik dit de volgende dag gaan doen. En dat was dus vanmorgen dat we begonnen aan de full day hike op de Franz Josef glacier. Nadat we de benodigde bergschoenen met spikes onder de zweetpoten hadden geknupt ging het vol goede moed naar de voet van de gletsjer. Maar daar aangekomen werd ons verteld dat alle hikes voor die dag werden gecancelled vanwege een brug die half op instorten stond op de glacier, das mooi kloten. Gelukkig was de dag nog niet helemaal weggegooid voor mij, want 's middags heb ik nog wat andere dingen kunnen bekijken. De 2 Nederlandse meiden, waarmee ik voor een dag een auto heb gehuurd op het noordereiland, had ik per toeval weer ontmoet en zij waren hier op het zuidereiland aan het rond tukkelen in een gehuurde auto. Met hun ben ik die middag naar de Fox glacier, 25 km verderop, gegaan om deze te bestuderen en later weer terug naar af, Franz Josef dus. Morgen zal ik de beklimming van de Franz Josef glacier nog een keer gaan proberen en hopelijk nog steeds met super mooi weer wat het momenteel hier is. Wat dat mooie weer betreft is het niet zo geweldig in het ingesneeuwde Nederland heb ik gehoord. Alle sneeuwal heeft daar schijnbaar catastrofale gevolgen, en nou doel ik niet op de snelwegen die compleet zijn geblokkeerd door vrachtwagens die niet meer voor of achteruit kunnen en waardoor sommigen meer dan 24 uur in de file staan, ook niet dat sommige dorpen dagenlang zonder electriciteit zitten, maar dat de 2 daagse enduro in Borculo na 1,5 ronde al is afgelast, alderjekes balen. Maar goed, ik ga hier nog ff van het leven genieten en in mijn volgende verhaal zal o.a. te lezen zijn dat ik nu wel de gletsjer heb beklommen en ook voor de 2e keer uit een vliegtuig gedonderd ben, maar waarschijnlijk nog veel meer... P.S. Mijn welgemeende excuses voor dit lange verhaal, kon d'r nix aan doen. 17-11-2005 Dit wervelende reisverhaaltje begint deze keer in Taupo. Op 10 november ben ik hier aangekomen samen met de Engelse lady zoals reeds aangekondigd. Het plaatsje Taupo ligt aan Lake Taupo, een alderjekes groot meer dat is gevormd na een donderse vulkaanuitbarsting 26.500 jaar geleden. Dit avontuurlijke plaatsje staat vooral bekend om het skydiven en omdat dat mij ook wel wat leek dus meteen maar zo'n tandem sprong geboekt voor de volgende dag. Maar voordat het zover was ben ik diverse fietsenzaken afgegaan om een tandem te huren voor 1 dag om daar dan mee het vliegtuig uit te springen. Om de een of andere reden is dat huren van de tandem niet gelukt, maar dat had ik schijnbaar ook niet nodig werd mij de volgende dag verteld net voordat we het vliegtuig in stapten. Het was dus de bedoeling dat je samen met een instructeur uit het vliegtuig sprong. Ik wou meteen al een wedstrijdje doen met mijn instructeur wie het eerst beneden zou zijn, maar dat feest ging ook al niet door, wat een pech! Deze jodokus knupte zichzelf aan mij vast en samen donderden we vervolgends het vliegtuigje uit op een hoogte van ongeveer 3,5 km. Dit skydiven was echt onmundig akelig klasse donders alderjekes giga-gaaf!!! Ik heb hier ook video-opnames en foto's van laten maken en bij de foto's is ook te lezen hoe deze skydive verder is afgelopen. Op zaterdag 12 november ben ik te voet samen met een Engelse kearl naar een aantal bezienswaardighen gegaan, en wel: de Huka falls, de Aratiatiadam die een aantal x per dag wordt geopend en The craters of the moon. Ook allemaal te zien bij de fotootjes. Na een aantal dagen vol van activiteiten vond ik dat het tijd was om ff voor een dagje een versnelling terug te schakelen en anderen maar te zien ploeteren. Met andere woorden, ik ben naar de motocrossbaan van Taupo gegaan en hoopte daar de nieuwe Ben Townley's rond te zien dampen. Maar helaas, de baan (het thuiscircuit van voormalig wereldkampioen Ben Townley die afkomstig is uit Taupo) was gesloten. Na zo'n saaie dag was het uiteraard weer tijd voor actie. Ik heb op 14 november een auto gehuurd en ben samen met 2 Nederlandse meiden een stuk in de rondte gescheurd. Tijdens deze 350 kilometer lange tocht hebben we diverse walks gedaan en verschilende dingen gezien, allemaal vastgelegd op de gevoelige plaat en dus ook te zien bij de foto's. De volgende dag, dinsdag 15 november was het tijd voor het serieusere werk: de Tangariro crossing. Dit is een eendaagse walk wat toch wel de bekendste van Nieuw Zeeland is. Om 5:00 moest ik m'n nest al uit om opgehaald te worden door de bus die iedereen naar het beginpunt van de track brengt. Deze walk, die wordt gelopen door honderden mensen per dag, is redelijk pittig, maar dat zou helemaal een van de de sidetracks zijn. De sidetrack leid je naar de voet van Mt. Ngauruhoe die je dan kunt beklimmen tot een hoogte van 2287 meter. Deze beklimming kan alleen bij goed weer en in de winter alleen met pikhouwelen en ander klautergereedschap. Het was, zoals je er al voor werd gewaarschuwd, akelig pittig en tot dusver de lastigste walk die ik gedaan heb. Maar goed, ik heb de top bereikt en wat doet een bouwvakker als hij het hoogste punt heeft bereikt? Juist, dan is het tijd voor een kratje bier! Ik boven op de top dus meteen op zoek naar een liquir store, maar die was nergens te bekennen, shit. Eerst mag ik al geen wedstijdje met de vlieginstructeur doen en dan kan ik ook nog niet eens een biertje drinken in de wolken en in eeuwige sneeuw, ik heb ook altijd pech! De beklimming duurde ongeveer 1:45 uur en de afdaling ongeveer een half uur. Dit omdat je vooral naar beneden glijdt, klinkt leuk, maar glijden over stenen en rotsen is niet heel erg plesant. Aan het eind van de dag en het eind van de walk werd iedereen (half dood) weer opgehaald door de bussen om een ieder terug te brengen naar Taupo. En dan nu even voor de Lord of the Rings fans onder ons: Mt. Ngauruhoe staat ook wel bekend als Mt. Doom, waar een of andere Frodo ook al eens heeft rond gerend, dus... Na al dat bezichtig en geklauter in de buurt van Taupo was het weer tijd voor wat travelling en op 16 november ben ik mijn weg weer vervolgd. Deze keer ben ik al liftend langs de weg gaan staan en met een vrachtwagenchauffeur die mij oppikte naar het plaatsje Napier gegaan. Dit plaatsje zou bekend staan om z'n architectuur, maar dat viel ff alderjekes tegen, dus hier zou ik de volgende dag meteen weer vertrekken. Vanmorgen, 17 november, weer gaan hitch-hiken en allereerst mee gegaan met 3 kiwi's in een ralle oude auto. Daarna met een kiwi in een ralle oude bus, waarin ik zelf ook nog een stuk heb gereden, de nodige kilometertjes weer gemaakt en aangekomen in de hoofdstad van NZ, Wellington. Hier in Wellington zal ik een aantal dagen blijven en wat dingen gaan bekijken en ook op zoek gaan naar een lift voor het zuidereiland. Grote kans dat ik hier ook nog wat oude bekenden tegen zal komen, maar dat zal allemaal te lezen zijn in de volgende update... 09-11-2005 Haere Mai, vertaald van het Maori naar het Nederlands is dit welkom en vertaald naar het achterhoeks is het GOEIDAAAG! Ik ben inmiddels alweer een internetcafeetje in gedoken en heb een willekeurige nintendo daar een pak rammel verkocht, met andere woorden; hier komt weer een nieuwe update, hol oe vast! Op zondag 6 november ben ik samen met 2 Amerikaanse meiden mijn weg in New Zealand weer vervolgd en aangekomen in Rotorua. In dit gedeelte van het land stromen de lavastromingen redelijk dicht onder de aardkost, waardoor het aardoppervlak op sommige punten akelig wordt opgewarmd. Dit vertaald zich dan weer in warm, soms kokend water in de verschillende meertjes en op plekken waar de aarde open is gebarsten. Op deze plaatsen zie je dan het stoom en gas naar boven komen en dit gas dat stinkt alderjekes naar rotte eieren. Kijk maar bij de foto's en als je dan dicht bij je kompjoeter gaat zitten kun je het ook wel ruiken. Deze stank heeft op zich ook wel weer een voordeel, je kunt in het dorp een akelig smerige scheet laten terwijl niemand het in de gaten zal hebben, hahaa. Op maandagmorgen 7 november ben ik naar Te Whakerewarewa gegaan, dit is een thermal village waar zeer veel van dit soort activiteit plaats vind, hier stinkt het dus helemaal verschrikkelijk. Alles wat enigzins woest en avontuurlijk is kun je in NZ doen, en al helemaal in het plaatsje Rotorua, wat ook wel Las Vegas wordt genoemd. Maandagmiddag heb ik met de Amerikaanse dames sledging gedaan, wat is dat nou weer? Sledging is een soort solo-rafting, je hangt aan een soort van slee en daarmee suis je een woeste rivier af. Nou moet ik zeggen dat dit voor mij nog niet zo'n heel groot suc6 was, maar ik heb het in ieder geval wel overleefd! Op 8 november ben ik met 2 English blokes naar Thermal wonderland Wai-O-Tapu gegaan. Hier is het werkelijkwaar bezaaid met kraters en geisers, op zich niks mysterieus aan, want dit heeft alles te maken met het feit dat de lavastromen zo dicht onder de aardkost heen vloeien en dat New Zealand precies op de scheiding ligt van twee aardplaten. Dit is dan ook de oorzaak van al de vulkanen die je hier in NZ tegen komt. Vanmorgen, woensdag, heb ik weer een ander avontuur beleefd. Naar een bergje dichtbij gegaan en daar de zogenaamde luge-track af gesuist. Deze luge is een karretje met een stuur en een (nutteloze) rem waarmee je dan de heuvel af hobbeld. Het is wel te vergelijken met karting, 't enige wat ontbreekt zijn wat kameraden die je van de baan af kunt beuken... Morgen zal ik mijn travelschoenen weer aantrekken en ga ik samen met een Engelse vrouw op weg naar de volgende bestemming: Taupo. Hier zal ik hopelijk ook weer de nodige avonturen beleven, jullie horen nog wel van mij... 05-11-2005 En ja hoor, hij leeft nog steeds! Ik ben nog steeds springlevend en spring nu vrolijk rond in het land van de lange witte wolk, oftewel New Zealand. Op 31 rocktober ben ik dus in Auckland aangekomen en omdat ik niet echt de behoefte had om bij de pakken neer te gaan zitten meteen maar het een en ander gedaan. Ik had mezelf al een mobiel telefoonnummer voor NZ geregeld, dus ook hier ben ik debiel (mobiel) bereikbaar en wel op nummer 0064-212356262, geloof ik. Ook heb ik een Lonely Planet New Zealand over kunnen nemen van iemand, dus met deze reisbijbel in de hand ga ik vol goed moed dit pittoreske landje instormen. Afgelopen woensdag, 2 november, heb ik een free!!! daytour gedaan door Auckland en de tourguide wist ons het een en ander te vertellen over dit dorp en waar heen te gaan in NZ voor de nodige actie, deze info komt dus voor mij akelig goed van pas. De volgende dag ben ik met public transport naar het plaatsje Paihia gegaan wat in The bay of islands ligt. Op de weg hier naar toe crossten we met de coach ook nog door een plaatsje waar de beroemde architect Hundertwasser alderjekes primitief heeft gewoond (ik weet dat dit alleen interressant is voor de bouwkundigen, en dan vooral de (aankomend)architecten onder ons, maar ik vertel het toch maar even). Diezelfde middag een paar walks gedaan en een watervalletje goed gekeurd. De dag daarop een cruise gedaan door The bay of Islands, deze bay bestaat uit welgeteld 144 verschillende eilanden. Met deze cruise zijn we een beetje om de verschillende eilandjes gedobberd en als dreun op de lawinepijl dwars door een rots gevaren. Nou hadden we het geluk dat er al een gat in de rock zat, die men hole in the rock noemt, zodat het rubberbootje en iedereen er vrijwel ongeschonden vanaf is gekomen. Op het moment van schrijven ben ik weer net terug van de texel- en schiermonikoog-eilandengroep en nu weer in Auckland, maar ik hoop zo snel mogelijk weer verder te gaan zodat die vieze grote steden voorlopig voor mij voltooid verleden tijd zijn. Ik ben al op zoek gegaan naar een lift en misschien dat ik morgen al weer de road kan hitten (je weet wel: hit the road, jack), maar niet zeker... Zoniet, dan zoek ik gewoon verder totdat ik een geschikte reispartner heb gevonden voor de komende weken. Ik zal u allen op de hoogte houden van mijn doen en laten hier in NZ, vaarwel. 30-10-2005 Momenteel zit ik nu in het vissersdorpje Melbourne, waar ik afgelopen donderdag aan ben gekomen. Hier zal ik echter niet lang blijven, want morgen (maandag) vlieg ik naar New Zealand om daar mijn missie voort te zetten en om iedereen daar de kop gek zien te maken. En nou hoor ik al dat jouw donkergrijze hersenmassa hele gekke geluiden maakt, want jij denkt nu, hoe is die halve schlemiel in vredesnaam van Perth naar Mebourne gegaan? Nou, dat zalk oe vertel'n: De optie om met m'n eigen auto te gaan had ik dus al compleet uitgesloten, maar met andere backpackers mee reizen had gekund, als je hier tenminste genoeg tijd voor hebt, en dat had ik niet dus dat feest ging helaas niet door. Dat ik niet met een car/van ben gegaan betekent ook dat ik een aantal dingen 'gemist' heb, maar het gebied tussen Perth en Melbourne is niet echt het mooiste gebied van Oz dus dat neem ik maar voor lief. Wat ik trouwens ook gemist heb is het langste stuk rechte weg ter wereld. Als we in Nederland een lange rechte weg hebben van een paar kilometer is dat al een hele ervaring, Australia doet het wat extremer met 146,6 kilometer asfalt zonder ook maar 1 enkele bocht. Wat ook had gekund wat vervoer betreft is het reizen per trein, dit ik is de goedkoopste manier. Maar er is 1 nadeel, je moet 3 dagen in de trein zitten voordat je eindelijk over bent, dus dat zijn 3 volle dagen helemaal nix doen = SAAI. Optie nummer 3 is vliegen en dit heb ik dus dan gedaan. Ik ben woensdagnacht in de de vliegende zeepkist van Qantas gestapt en een paar k's verderop in Melbourne dr weer uitgesprongen. Hier in Melbourne kon ik weer terecht bij de demente oude Hollandse knakker (hij was nog steeds niet kapot), waar ik ook een tijdje ben gebleven aan het begin van mijn opstap-reis. Dus dat scheelt mij wat dollars, die ik vervolgens in NZ weer met goeie zin over de balk kan gooien. Morgenochtend stap ik dus weer in de tijdmacnine en ga ik naar het andere landje om daar het een en ander te inspecteren. U hoort nog van mij, hiep hoi! 22-10-2005 In Oz is de zonnestraling zeer sterk, dit heeft alles te maken met het gat in de ozonlaag wat iemand er hier ooit al eens ingeprikt heeft. Maar vanaf dit moment heeft dit continent te kampen met nog een ander probleem. Er zit nu in het gebied van Perth een akelig groot gat in de lucht, dit heb ik er namelijk gisteren in gesprongen, nadat ik eindelijk dat achterlijke automobieltje van mij heb verkocht. Ik heb Jonathan kunnen aansmeren aan 2 Engelse meiden die ik hopelijk nooit weer zie. Het is weliswaar 1 dag te laat, maar een beter verjaardagscadeau had ik me momenteel niet kunnen voorstellen. Wat dat jarig zijn betreft, ik heb van verschillende kanten uit Nederland felicitaties mogen ontvangen en daar wil ik jullie nu dan ook graag hartelijk voor bedanken, dus bij deze: BEDANKT VOOR DIE BLOEME! Ik heb het hele gebeuren niet echt gevierd moet ik zeggen, maar dat doe ik dan wel als ik weer terug ben in NL. En wat heb ik al die tijd dat ik nix van me liet horen dan gedaan? Nou, ik heb een tijdje gewerkt, en dit doe ik nu nog steeds, in een achterlijke inpakfabriek. Sjonge jonge jonge wat is dat een dom werk, het niveau is echt alderjekes laag. Ik dacht dat het poetsen van plastic tuinstoelen wat ik destijds in Darwin heb gedaan al het domste was wat je kon doen, maar mijn huidige job is nog erger. De hele dag ben je bezig met bijvoorbeeld folders in een machine stoppen of enveloppen vouwen. Het werken bij de kaarsenmakerij in Lochem is ongetwijfeld nog stukken moeilijker... Ik krijg nu ook al van verschillende kanten te horen dat ik al aardig op de artiest Simply Red begin te lijken, niet zozeer omdat ik rood haar heb maar omdat ik compleet simpel word van het werken. Maar ja, het is zoals Bennie Jolink al eens zong: met het verstand op nul en de ogen op enendig. Ik ben echter niet de hele tijd aan het werk geweest, omdat ik al aardig krankjorum werd omdat ik m'n auto niet kon verkopen vond ik dat het tijd was voor wat ontspanning. Ik heb daarom van 8 t/m 10 oktober een backpackertour gedaan waarmee we het gebied ten zuiden van Perth onder de loep hebben genomen. Met deze tour hebben we diverse plaatsen bezichtigd en het was dan ook echt alderjekes mooi. De eerste dag zijn we een grot in gedoken waarbij het diepste punt zich 37 meter onder de grond bevond. Op deze hoogte/laagte is de temperatuur constant 18 graden Celsius, of het buiten nou een akelige hittegolf is of dat je de zak kats kapot vriest, het blijft 18 graden. De tweede dag zijn we weer vol goede moet verder gegaan en kwamen we op een gegeven moment aan op het punt waar de Southern ocean en de Indian Ocean elkaar tegen komen, en ook hier was het water nog steeds nat. Na deze voorstelling kwamen we bij de Gloucester tree, deze boom van 61 meter hoog werd vroeger gebruikt als bosbrand-uitkijkpost. Tegenwoordig is het alleen nog maar een toeristische attractie en degene die stoer genoeg is kan de boom tot op de top beklimmen, dit heb ik natuurlijk ook gedaan, want ik ben geen mietje! Verder hebben we deze dag nog de treetopwalk gedaan en hebben we de Elephant rocks bewonderd. De laatste dag van deze tour zijn we naar the blowholes gegaan, en hebben we ook ff gecheckt of the gap en the natural bridge nog steeds op hun plaats stonden. Dit was allemaal prima in orde en dus was het hoogtijd om maar weer terug te keren naar Perth. Maar natuurlijk niet voordat we eerst nog naar een winery gaan om daar wat (smerige) wijn te proeven, hahaa. Het is dat het gratis was dat ik het wel kon waarderen, maar ik vond de tour die ik ooit al een keer gedaan heb in de Grolsch fabriek in Enschede beter (vooral het bier proeven naderhand). De namen van alle plaatsen die ik hier nu opnoem die ik bezichtigd heb zegt jullie ongetwijfeld geen hout, dus als je wilt weten wat ik nu eigenlijk bedoel moet je effetjes bij de foto's kijken en dan kom je alles te weten. Na mijn Australia avontuur knap ik vrolijk door naar New Zealand en daarna zal ik naar het zonnige Azie stuiven. Omdat in die knakenlanden in Azie nog steeds vage ziektes voorkomen zoals gifkikkerexceem wordt aangeraden om hier vaccinaties voor te halen. Dit heb ik daarom hier in Perth dus ook maar gedaan en ook nog wat tabletjes aangeschaft, dus mij kan nu niets meer overkomen en ik ben 100% veilig!!! En nu zijn we dan eindelijk aanbeland bij het einde van dit stuk text. Ik ga alleen nog even vermelden dat ik zeer binnenkort naar Melbourne storm en vervolgens op 31 oktober naar NZ. En ook zal ik beloven dat het nooit meer zo lang zal duren voordat ik weer wat reisverhaaltjes op deze site kwak. Heanig an en kusjes van mien. (wie is Mien nou dan weer?) 24-09-2005 Inmiddels ben ik alweer een paar duizend kilometertjes verder dan dat ik was tijdens mijn vorige verhaaltje. Hier is het nu lente, dus elke Neanderthaler met een IQ hoger dan 12,8 zal denken dat het langzaamaan warmer zal worden, maar nix van dat alles. Omdat ik nu vol gas naar het zuiden jaag met mijn scheve automobieltje wordt het voor mij alleen maar kouder. Dus ik heb de lange broek en de jumper ook weer onderuit de backpack moeten halen, het stof er van afgeblazen en loop hier nu modieus mee rond te smoksen. Ik ben nu in Perth en dit is hoe ik hier ben gekomen: Op 13 september ben ik vertrokken vanuit Broome samen met een Ier/Amerikaan die nu in Australia woont en een saai Duits wijf. Tijdens dit reisavontuur hebben we uiteraard ook weer de nodige dingen gezien, gedaan en beleefd. Het eerste interresante gebeuren was Karinjini national park met al z'n watervallen, gorges, walkingtracks en een ladder. Na dit allemaal goed gekeurd te hebben zijn we (ladderzat) weer verder getukkeld en via diverse wegen en national parks kwamen we aan in het gehucht Exmouth. Hier heb ik helaas de Ier moeten dumpen zodat het reistrio werd omgetoverd tot reisduo en zijn we verder gecrossd richting het koude zuiden. Tijdens het tweede gedeelte van de reis heb ik mijn snorkelcarriere voortgezet en zijn we wezen watertrappelen in het Ningaloo reef. Hier kon je hardstikke fijn snorkelen tussen al het koraal en de tropische vissen en dus weer op zoek gaan naar onze vriend Nemo. Wat die visjes betreft, allemaal wel leuk en aardig, maar ik zie ze toch liever als visstick op m'n bord liggen. Naast het gedoe met al die zoute haringen hebben we ook nog genoeg andere dingen gezien, zoals shell beach, een strand dat alleen maar uit schelpen bestaat en naar het kuuroord Monkey Mia. Monkey Mia, de naam zegt het al, staat bekend om z'n ... dolfijnen. Hier wordt elke dag Flipper met z'n vriendjes gevoederd en daar staan dan alderjekes veel toeristen met de neus boven op, wat een unieke ervaring, dus... Ook hebben we nog de Stromatolites bewonderd, saai om naar te kijken, maar het verhaal erachter is donders interresant. Deze stromatolites, ook wel levende fossielen genaamd, zijn de oudste vorm van leven op aarde en waren er al 3,5 miljard jaar geleden, net ietsje eerder dan de mensheid. Ze zijn momenteel nog maar op twee plaatsen in de wereld waar te nemen, en dat is in de Bahama's en hier in de Hamilin pool. Als laatste hebben we nog ff snel een blik geworpen op the pinnacles in the pinnacle dessert, een soort puntachtige rotsen die zomaar ergens staan, wat een gebeurtenis. Ik heb ook uit een aantal betrouwbare bronnen vernomen dat ik in het Bietenblad van de Jovinx sta bij het artikel 'voederbietels rule the world'. Heel apart, hoe dat nou mogelijk is, ik snap dr nix van... Inmiddels heb ik dus zowel de oostkust als de westkust gezien en ik kan je zeggen dat hier veel verschil in zit. Aan de toeristische oostkust hoef je maar eventjes te rijden, maximaal een half uur, voordat je alweer bij het volgende dorp/stad bent aanbeland waar je tal van mogelijkheden hebt om je geld te spenderen met wat voor tour dan ook. Terwijl je bij de westkust vaak honderden kilometers moet rijden (in je auto met een zeer slechte muziekkwaliteit) voordat je eindelijk bij een alderjekes klein gehucht bent aanbeland waar de brandstofprijzen ongeveer even hoog zijn als het hoogste punt van de Eiffeltoren (mits deze nog niet is gebombardeerd door een of andere terroristenbende). Tot zover dit algemene Oz nieuws. Tot nu toe heb ik al alderjekes veel kangoeroe's gezien, maar meestal van minimaal een paar meter afstand. Tijdens de voorlaatste dag van de reis heb ik twee keer over een bijzondere confrontatie gehad met deze vrolijke beesten. Op een haar na had ik bijna twee van die springbeestjes aangereden, maar 't ging allemaal nog net goed. En nu is het weer tijd voor een nieuw hoofdstuk in het verhaal over de problemen met Jonathan, mijn hopeloos automobieltje. Want uiteraard ging de trip niet zonder slag of stoot en onderweg had ik een aantal keer de band lek en 'n slag in't rad, oftewel de accu leeg. De accu had er niet zoveel zin meer in en daarom heb ik hem moeten vervangen door wat nieuwe Duracell batterijtjes. Ook begon Jonathan wat gekke geluiden te maken waarvan ik dacht, dat doet hij anders nooit hoor, maar dit was al weer verholpen door de voorwielaandrijfas te vervangen. Het gebruikelijk probleem, waar ik hem al 4 keer voor naar een garage heb gestuurd, is natuurlijk nog steeds niet verholpen. Ik ga daarom nu nog maar weer een poging ondernemen om van dit geval af te komen door hem te verkopen aan een andere backpacker. En dan maar hopen dat Jonathan zich gedraagt tijdens de testrit, want het schokkende probleem doet zich niet altijd voor. Ik blijf hoop houden, zodra ik van de auto af ben ga ik mijn weg weer vervolgen, maar wanneer en hoe is voor mij nu ook nog een raadsel, dit zal in het volgende avontuur (van Dikkie Dik) te lezen zijn. 09-09-2005 Wist u dat... - mijn persoonlijk gtp-niveau de laatste paar weken tot een absoluut dieptepunt is gedaald. - dit voornamelijk komt door dat scheve autootjen van mij. - ik de registration inmiddels al wel heb omgezet naar Western Australia en hem vervolgens hier kan verkopen. - deze registration met de noodzakelijke inspections van de garage mijn alderjekes veel geld heeft gekost. - ik de auto dus probeer te verkopen hier in Broome, maar hem aan de straatstenen zelfs niet kwijt kan raken. - ik daarom mijn plannen toch maar weer heb gewijzigd. - ik nu met wat andere backpackers met die gammele wagen naar Perth zal hobbelen. - deze reis mij waarschijnlijk een week of twee zal kosten. - in Perth ik nogmaals zal proberen om Jonathan te verkopen. - dit hier vast en zeker wel gaat lukken, omdat dit een veel grotere stad is met veel meer backpackers die dit dorpje als startpunt van hun reis hebben. - dit de laatste zin van deze kansloze Wist-u-dat-rubriek is. Ajoow! 04-09-2005 Op het moment stuck in Broome! 19 augustus is het internationale gezelschap vertrokken vanuit Darwin en zijn we richting de westkust geknapt. Deze reis begon al donders goed, want ik was de avond ervoor (na een paar biertjes) kats vergeten om te gaan slapen en daarom niet echt (lees: echt niet) topfit. Maar desalniettemin vrolijk de auto ingestapt en verschillende National Parks gezien. Deze National Parks met z'n watervalletjes, rockholes en termite mounds waren allemaal machtig mooi, maar wat absoluut niet machtig mooi was dat is dat Jonathan weer problemen begon te vertonen. Daarom heb ik maar besloten om bij het eerstvolgende backpackersdorp m'n autootje zal gaan proberen te verkopen en iemand anders er vervolgens (on)gelukkig mee te maken. Dit dorpje is Broome, waar ik nu dus gevangen zit en wanhopige pogingen onderneem om de stationwagen te verkopen. Allereerst moet ik nog wat voor de registration regelen, wat mien alderjekes duur kost ivm een zinloze inspection van de garage, maar zodra dit achter de rug is verkopen die lijkenwagen en snel wegwezen hier. En nu ga ik het ff niet meer over Jonathan hebben, want dat teringgeval heeft me al genoeg problemen bezorgd zodat ik dr effentjes niet meer aan wil denken. Tijdens de reis naar Broome, wat ons 5 dagen heeft gekost, zijn we wel weer een nieuwe tijdzone in gesjumpt en zijn we 1,5 uur terug in de tijd gereist. En dat betekent dat het weer veels te vroeg donker wordt 's avonds, om 5:30 rolt de zon de matten al weer op en dat vind ik maar nix, maar ja je doet er zo weinig aan he. Ook staan er weer een paar nieuwe fotootjes op de seit, dus zo kun jij ook zien wat ik heb gezien. Momenteel ben ik aan het werk in het hostel waar ik overnacht. Voor wat schoonmaakklusjes gratis overnachtingen om de kosten nog enigzins te drukken. Ik hoop dus zo snel mogelijk mijn reis wee te vervolgen langs de westkust, maar nu zal ik waarschijnlijk met anderen mee moeten en met de duim in de lucht langs de kant van de weg gaan staan. Deze nieuwe avonturen zullen hopelijk snel te lezen zijn op deze scheve website en tot die tijd ga ik nog een poging ondernemen om mijzelf hier te vermaken, cheers. 18-08-2005 Wist u dat... - ik hier in Darwin aan het werk ben geweest en verschillende dingen heb gedaan, zoals stoelen poetsen, diverse delivery's, verhuizingen en in de truck zitten bij de kermisboer. - ik inmiddels een beetje geld gespaard heb en nu op pad ga naar de westcoast. - ik deze reis zal gaan ondernemen samen met een Italiaan en een Finse. - de bioscoop in Darwin gratis is om een hele vage reden... - het hier in Darwin altijd donders mooi weer is. - de 'winter' hier nog warmer is dan de zomer in Nederland, hahaa. - ik nu al voor de tweede keer de data van mijn viegtuigvluchten heb veranderd. - dit een verdomd kort Wist u dat rubriekje is. 03-08-2005 Nadat ik de verzameling pijpen van Maarten drastisch heb uitgebreid ben ik mijn weg weer vervolgd. Het is nu weer hoog tijd voor een update, maar voordat ik iedereen zal lastig vallen met vervelende verhalen over waar ik ben geweest en dat het allemaal donders mooi was zal ik eerst een stukje over het leven van mijn scheve autootje op deze site gooien. Ik had namelijk al een tijdje motorische problemen met de Magna en had hem daarom al 3 x naar een garage gebracht. Het enige wat deze garage's echter konden was mijn portemonee op een streng dieet zetten, maar Jonathan helpen ho maar. De moed was me daarom al helemaal onderin de (inmiddels ook al een keer gerepareerde) schoenen gezakt en aangekomen in Alice Spring heb ik Gradus van de autosloperi-j bezocht en geinformeerd naar de prijs voor het vervangen van de complete motor. Dit was akelig duur wist die gekke Gradus me te vertellen, maar hij zou dr eerst wel ff naar kijken. Gradus heeft met een opgevoerde nintendo de electronica van mijn automobieltje gecheckt en na wat werkzaamheden had hij Jonathan de volgende dag gerepareerd. Dus wat die alderjekes stomme garages niet kunnen dat kan bij de autosloperi-j met de batse en de klouwhamer wel, hahaa. En dan nu mijn belevenissen: Vanuit Alice Springs ben ik op 21 juli met de Francaise naar Uluru (Ayers Rock), Kata Tjuta (The Olgas) en Kings Canyon geknapt. Uluru is een van de bekendste iconen van Australie, het is 's werelds grootste monoliet van 348 metertjes hoog en 3,6 kilometertjes lang en men vermoedt dat 2/3 van deze kiezelsteen onder de grond ligt. De aboriginals vragen uit respect om Uluru niet te beklimmen, maar het is wel toegestaan. Kheb wel respect voor de (domme) aboriginals, maar nu ff niet en heb Uluru dus wel beklommen. De daarop volgende dag naar Kata Tjuta, wat steentjes die nog eens 200 meter hoger uit de grond steken dan de Uluru, dan weej dr van! En omdat we nog niet genoeg gesteente hadden gezien de dag daarop naar de Kings Canyon. Dit was echt allemaal onmundig mooi, maar dit zal uiteraard wel te zien zijn bij de foto's. Inmiddels is mijn fotocameraatje ook weer gerepareerd en ik heb de wegwerpcameraatjes die ik zolang gebruikte dus ook maar snel weg geworpen. (waardeloze dingen trouwens, zie het nut er niet van in) Na deze steentjes geobserveerd te hebben weer terug naar Alice Springs. Daar heb ik nog een andere Fransoos uit de klei getrokken en vervolgens ben ik samen met deze Fransman en de Fransvrouw verder getukkeld richting het Noorden. Op deze route ook weer diverse dingen bekeken en op 28 juli aangekomen in Katherine Gorge National Park waar ik ben wezen kano-en (kan geen puntjes od de klinkers zetten potjandrie). Daarna zijn we naar het alderjekes grote National Park gegaan dat de naam Kakadu heeft. Hier ook weer het een en ander gezien en ook half opgevreten door de muggen. Maar ik heb de muggen terug gepakt, ik heb dr zoveel mogelijk verzameld en ze van de hoogste berg afgegooid, hahaa dat zal ze leren! Inmiddels heb ik ook krokodillen in het wild gezien, ik had ze al wel eerder gezien, maar alleen nog maar in de Zoo en op m'n bord. Ook hebben we nog een bootcruise gedaan waar je de crocs van dichtbij kon zien, er zijn maar 3 personen opgegeten die dag dus dat viel nog wel mee. Op dit moment zit ik in Darwin. De bedoeling is om hier een tijdje te blijven en ergens werk te vinden, want dat is alweer lang geleden. Alles kost mien zo duur hier dus de portemonnee een beetje spekken kan geen kwaad. Tenzij jullie de actie 'help Erwin de winter door' opstarten en een gironummer openen waar donders veel geld op gestort gaat worden, maar dat zal wel niet het geval zijn, dus maar ff een stom backpackersbaantje vinden. Voorlopig dus ff rust maar z |
| 03archief |
| 04archief |
| 05archief |
| 06archief |