Mια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί

στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
    Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη,

η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ηθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

    Οταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μιά λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :

 «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»

 «Οχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.

«Εχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου

και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

    Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονία

που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

 «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

 «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη.

Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»

της απάντησε η Αλαζονία.

    Η Λύπη ήταν πιό πέρα και έτσι η Αγάπη

αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»

 «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου»

είπε η Λύπη.

 Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη

αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ηταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
    Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

 «Αγάπη, έλα προς εδώ.

Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».
Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος

που η Αγάπη δεν γνώριζε,

αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη,

που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

   Οταν έφτασαν στην στεριά

 ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,

ρώτησε τη Γνώση:

«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.

 «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει

πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μ'αυτό το γράμμα θέλω να σου εκφράσω τα αισθήματα μου για σένα,
αυτά τα λόγια αγάπης,  

που δεν είναι παρμένα από βιβλία

αλλά από σελίδες που ανήκουν

στο βιβλίο της καρδιάς μου.
Αρχικά, ποτέ δεν είχα την ιδέα

ότι θα ήσουν το τέλειο...
Πριν σε γνωρίσω, πίστευα πως κανείς

δεν θα υπάρξει στον κόσμο

που θα μπορέσει να ξεχωρίσει

την απλή επιθυμία από τον έρωτα,
το ψέμα από την αλήθεια

 και το μίσος από την αγάπη.
Καθώς όμως σε κοίταξα στα μάτια, η φλόγα της καρδιάς μου

ξεχώρισε την τελειότητα...
Εσένα!
Εσύ ήσουν αυτός ο πρίγκηπας με το άσπρο άλογο
που ονειρευόμουν μικρή στα παραμύθια.
Εσύ ήσουν ο άγγελος που κατέβηκε από τους ουρανούς
για να πραγματοποιήσει το πιο γλυκό όνειρο της ζωής μου...
Αυτό που πιστεύω πως θα κρατήσω μέχρι τα γηρατιά μου
και θα το πάρω μαζί μου και στο θάνατο
γιατί ποτέ δεν θα το αποχωριστώ.
Είσαι το πρόσωπο που μόλις το κοιτώ
μου δίνει νόημα στη ζωή μου
και την ελπίδα ότι κάποτε θα σε κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου
και δεν θα αφήσω ποτέ.
Ποτέ δεν θα ανοίξω την αγκαλιά μου
για να σε πάρει κάποια άλλη που σίγουρα δεν θα σε αγαπήσει όσο εγώ...
Γιατί να ξέρεις ότι εγώ θα είμαι ο κηπουρός
και εσύ το τριαντάφυλλο που δεν θα αφήσω

να μαραθεί ποτέ.
Ας γίνει η αγάπη μου νερό

και η φροντίδα μου ο ήλιος
για να σε κρατάει για πάντα ζωντανό...
 

Να ξέρεις αγάπη μου, ότι δεν θα υπάρξει καλύτερος προστάτης
για σένα, εκτός από μένα γιατί έχω ορκιστεί
σε όρκους ιερούς ότι θα είσαι φυλαγμένος
μέσα στην καρδιά μου ώστε να μην σε πειράξει κανείς
γιατί η καρδιά μου είναι τόσο δυνατή για σένα
που καμιά κατάρα, ούτε λύπη, ούτε ταραχή,
ούτε αμφιβολία, ούτε μίσος μπορεί να την αγγίξει..
    Το μυστικό της δύναμής της,

εκτός από την παρουσία σου στη ζωή μου

είναι ότι δίπλα στο όνομά σου, γράφεται με δικό μου αίμα,
στην πιο γλυκιά σελίδα της καρδιάς μου!!!