ลองทายดูซิว่าพวกผมพันธุ์อะไร?

About Me (About Mydog)

เกี่ยวกับตัวกับตัวผมเองก็ ไม่มีอะไรมากครับแนะนำตัวซะหน่อย ผมนาย ราเมศ เกษรา ครับเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือครับ นี่ก็เป็นเว็บแรกที่ทำขึ้นมาเล่นๆ เพื่อให้ศึกษาเกี่ยวกับหมา ผมเป็นคนรักหมาคนหนึ่งเหมือนกัน ที่บ้านผมก็มีอยู่ตัวหนึ่ง มันชื่อ นาร่า (ชื่อฝรั่งซะด้วย) มันเป็นหมาตัวเมียครับ พ่อผมเอามาตั้งแต่มันยังไม่หย่านมเลย เอามาจากเพื่อนพ่อครับ มันเป็นหมาพันธุ์มิเนเจอร์แต่เป็นพันธุ์ผสมครับตัวมันเลยโตหน่อยแต่ไม่มากเท่าไหร่ เลี้ยงมาได้ประมาณปีเศษครับเกิดเรื่อง คงเป็นเวรกรรมของมันน่ะครับ ตอนแรกมันไม่สบายมีอาการเหมือนหมาเป็นหวัดธรรมดา ผมไม่ได้สงสัยอะไรเอายาให้มันกิน แต่อาการก็ไม่ดีขึ้นเท่าไหร่จนวันนั้นมีป้าในซอยแกเป็นคนรักหมามากๆที่บ้านแกเลี้ยงไว้ไม่รู้กี่สิบตัวแถมยังเลี้ยงหมาข้างถนนอีกครับแกชื่อป้าเพิ่มครับ แกมาเห็นแล้วก็ทักขึ้นมาว่าหมาผมสงสัยจะเป็นหัดสุนัขครับ เพราะมีขี้ตาออกมาเยอะผิดปกติ ผมไม่รู้จริงๆ ครับแกดูเสร็จแกบอกว่าให้รีบพาไปหาหมอด่วน และแกยังบอกว่าถ้าเป็นหัดสุนัขจริง โอกาสรอดน้อยมากครับ ผมตกใจมากไม่นึกว่าจะร้ายแรงขนาดนั้น แกถามผมว่าเคยพาไปฉีดวัคซีนหรือเปล่า ผมบอกว่าพาไปแล้วไม่นานนี้เองแต่ฉีดยังไม่ครบ พึ่งฉีดแต่กันโรคพิษสุนัขบ้าเท่านั้น และหมอบอกต้องเว้นช่วงแล้วค่อยมาฉีดกันโรคอื่นต่อ แต่ยังไม่ทันได้ฉีดกันโรคอื่นมันดันเป็นซะก่อน พอไปถึงหมอบอกเป็นหัดสุนัขเต็มๆครับ ผมสลดไปเลยครับ หมาผมต้องตายหรือนี่แต่หมอก็ดีนะครับ พยายามบอกผมว่าอาจจะหายได้ขึ้นอยู่กับผม ผมทำใจไว้เรียนร้อยแล้วครับ อาการมันก็ทรุดลงเรื่อยๆครับป้าเพิ่มแกบอกว่าโรคนี้รักษาไม่หายหรอกครับเพียงแต่หมอเค้ารักษาให้เชื้อมันหายไปเท่านั้นเอง แต่เชื้อมันจะไปทำลายระบบประสาท สมอง ทำให้หมาเดินไม่ได้กินไม่ได้ เป็นอย่างที่แกพูดครับ หมาผมค่อยๆเปลี่ยนมาเดิน 2 ขาครับ มันลากขาของมันโดยใช้ขาหน้าครับ ขาหลังทั้ง 2 ข้างไม่มีแรง น่าสงสารมากครับ ผมมองดูมันแล้วถึงกับนํ้าตาไหลครับ หมอนัดอาทิตย์ละครั้งผมพาไปทุกครั้งผมยังหวังว่ามันจะต้องหายดีแน่ครับ หมอบอกผมว่ามันไม่มีทางหายหรอกโรคนี้ ต้องฉีดวัคซีนกันอย่างเดียวตั้งแต่มันยังเด็ก ผมพาไปหาหมอจนกระทั่งเชื้อมันหายไปแล้วครับ แต่มันเดินไม่ได้อีกเลยครับ ได้แต่นอนอย่างเดียว หมอบอกคงอยู่ได้ไม่นานแล้วให้ผมลองป้อนไข่ลวกดูวันละฟอง มันกินไม่ได้เลยครับ ผมต้องป้อนไข่ลวกโดยใช้หลอดฉีดยาฉีดเข้าไปในปากมันครับ และก็ให้มันกินโจ๊ก เพราะมันเหลวป้อนง่าย ผมอุ้มมันมานอนในห้องผมโดยปูผ้าไว้ครับ ตอนแรกจะทิ้งไว้ให้มันนอนคนเดียวข้างนอกพอปิดไฟแล้วผมเดินออกมาเข้าห้องนํ้าเห็นมันมองผมมันพยายามดิ้นมาหาผมครับ ผมเห็นแล้วทรมานมากครับมันดูทรมานมาก ผมจึงต้องเอามานอนในห้อง ถึงมันจะเหม็นฉี่ หรือขี้มันก็ตามผมก็ทนได้ครับ พอมันนอนได้ซักระยะหนึ่งตัวมันเริ่มเป็นแผลครับ เค้าเรียกว่าแผลกดทับครับ ป้าแกบอกผมต้องคอยพลิกตัวให้มันคืออย่านอนข้างใดข้างหนึ่งนานๆ แต่ก็หยุดไม่ได้แผลมันเริ่มเน่าครับ เป็นทุกจุดที่ไหล่ ที่สะโพก ที่ขา ผมต้องเอายาล้างแผลมาทำแผลให้มันครับ ตอนนั้นใครเห็นหมาผมต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่รอดแน่ บ้างก็ว่าให้พาไปฉีดยาให้ตายไปเลยจะได้หมดเวร ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หมาผมมันเหม็น มันเน่าไปทั้งตัว แต่ผมก็ยังคอยป้อนข้าว ป้อนนํ้า และพาเข้าไปนอนในห้องโดยไม่คิดรังเกียจมันเลย กลิ่นที่เคยเหม็นจนบางครั้งต้องตื่นมากลางดึกทุกคืนเพราะนอนไม่ค่อยหลับ ก็กลายเป็นความชินชา เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนกระทั่งผมมีความคิดว่าผมคงจะต้องพาไปฉีดยาให้มันตายอย่างที่มีคนแนะนำดีกว่า มันอยู่ไปก็ทรมาน มันทรมานใจเราด้วยครับ ผมนอนมองมันแล้วอดนํ้าตาไหลไม่ได้ครับ นึกถึงตอนที่มันเคยวิ่งเล่นกับเรา มันเคยเห่าเสียงดัง มันเคยโดนเราตีเพราะซน แต่ตอนนี้มันเป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่ไร้ซึ่งจิตใจ ตัวซีดผอม ตาสีดำกลมมองได้อย่างเดียว ไม่มีเสียงเห่า ไม่มีอาการใดๆ นอนนิ่งมีแผลเต็มตัว ทุกครั้งที่ทำแผลให้มัน มันจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใจผมมันสั่นครับเหมือนรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่มันได้รับ มันมองผมเหมือนอยากจะบอกอะไรซักอย่าง ผมถามมันว่าอยากจะอยู่ต่อไหม ผมยากจะได้คำตอบจากมันครับ ผมชั่งใจอยู่นานคิดแม้กระทั่งจะไปซื้อยาเบื่อหนูมาผสมให้มันกินเองเลยครับ ผมเดินไปหยุดที่บริเวณยาเบื่อหนู แมลงสาป ในห้างแห่งหนึ่ง ยืนอยู่นานครับ มองไปแล้วนึกถึงตอนที่มันกินเข้าไปมันคงมันคงดิ้นทุรนทุรายกว่าจะตาย ทำไมผมคิดแบบนี้ ผมถามตัวเอง ให้มันเป็นไปตามเวรกรรมทั้งของมันและของเราก็แล้วกัน ผมเลยเลิกล้มความคิดนี้ไปและเลี้ยงมันเรื่อยมา จนกระทั่งเวลาผ่านไปประมาณ 1 ปี ตอนนี้มันนอนได้ข้างเดียวจะพลิกไปอีกข้างไม่ได้แล้ว มันเจ็บมากมันร้อง ผมเลยต้องให้มันนอนไปข้างเดียว จนมาวันหนึ่งเพื่อนหญิงของผมคนหนึ่ง เธอชื่อ ฝัน เธอเป็นคนชอบหมาเหมือนกัน ฝันมาบอกว่าลองฝืนให้มันตะแคงอีกข้างให้ได้ ว่าแล้วเธอก็จับมันพลิกมาอีกข้าง มันร้องเล็กน้อย แต่แล้วความหวังของผมก็เหมือนจะเป็นจริงครับ มันพยายามใช้สองขาหน้าลากตัวเองออกมาจากที่นอนของมันครับ มันลากตัวเองออกมาได้ระยะหนึ่งผมดีใจมากครับ ฝันบอกลองนวดขามันดูเหมือนทำกายภาพบำบัดครับ ฝันนั่งนวดขาให้มันและบอกให้ผมทำทุกวัน ผมดีใจมากครับไปบอกป้าเพิ่ม แกก็ดีใจครับแกหายาหม่องแล้วบอกให้ลองไปนวดดู ตั้งแต่นั้นผมก็คอยนวดขาให้มัน ส่วนป้าเพิ่มแกก็ไปสรรหายาเสริมกระดูก เสริมนู่นเสริมนี่มาให้มันกินตลอด จนมันค่อยๆ ประคองตัวเดิน 4 ขา ผมรีบจับมันไปเดินบนพื้นหญ้าเพราะจะได้ไม่ลื่น จะได้ทรงตัวง่าย ผมบำรุงมันอย่างดีครับมันก็ค่อยพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนเดินได้สำเร็จแม้จะเดินเบี้ยวๆ เซไปเซมา แต่มันก็สามารถเดินไปไหนมาไหนได้เองครับ ดูเหมือนมันจะดีใจไม่แพ้ผมเลยครับ มันเดินได้แล้วครับ ปาฏิหาริย์มีจริงครับ ปัจจุบันนี้มันแข็งแรงดีครับแผลหายหมดแล้ว แถมยังซ่าอีกต่างหาก ผมดีใจมากจริงๆครับ ผมรู้สึกว่าผมตัดสินใจถูกที่ไม่ทำให้มันตายไปตั้งแต่ตอนนั้น บางทีคนเราน่าจะเอานาร่าเป็นแบบอย่างนะครับ เวลาท้อใจลองนึกดูว่าหมามันยังมีกำลังใจที่จะอยู่สู้ต่อไปจนมันเดินได้ แต่ทำไมบางคนไม่อยากจะอยู่ละครับเวลาเจอปัญหาลองนึกดูซิครับเกิดเป็นคน ไม่งั้นก็อายหมามัน แย่เลยนะครับ.....

อาจยาวไปหน่อย แต่ก็ไม่นํ้าเน่าเหมือนละคร ผมขอขอบคุณ ป้าเพิ่ม ฝัน และหมอ ที่มีส่วนให้มันกลับมาเดินได้อย่างเดิม

ขอบคุณมากครับ........