"..."Namaste"...Κάθε φορά που συναντάς ή αποχαιρετάς κάποιον στην Ινδία, απλώνεις τα χέρια και λες: "Namaste". Που σημαίνει: "Τιμώ το μέρος μέσα σε σένα, όπου κατοικεί όλο το σύμπαν. Τιμώ το μέρος μέσα σε σένα όπου, αν βρίσκεσαι σ' αυτό το μέρος, μέσα σε σένα βρίσκομαι κι εγώ.
Σ' αυτό το μέρος μέσα σε μένα μας κάνει ένα". Namaste..."
ΜΑΓΚΑΒΑΤ ΓΚΙΤΑ

Σ' αυτό το σημείο φίλοι συνταξιδιώτες επιτρέψτε μου να απευθύνω το δικό μου Namaste στους δικούς μου "ξένους" που κατοικούν ακόμα σ' αυτόν τον ξεχασμένο πλανήτη...μπορεί να μην τους βλέπω αυτή τη στιγμή αλλά έχουμε μάθει, μέσα από πορεία πολλών ετών φωτός εδώ στο αχανές διάστημα, να αφουγκραζόμαστε ο ένας τον άλλον...αποτραβηγμένοι στα σπήλαιά τους μπορούν να αισθανθούν την παρουσία μου όπως ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ τη δική τους...δεν ξέρω αν το Namaste που τους απευθύνω είναι της συνάντησης ή του αποχαιρετισμού-ποιος μπορεί να γνωρίζει άλλωστε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον-όμως
αξίζει να θυμούνται πως εγώ κι αυτοί μας κάνει ένα...
Όντα αυτού του παράξενου πλανήτη...Namaste...
"...Φως, το πρώτο φως της νύχτας, σαν μέσα σε δωμάτιο.
Που βρισκόμαστε και χωρίς λόγο σκεπτόμαστε
τον κόσμο σαν το υπέρτατο αγαθό.
Αυτή λοιπόν είναι η πιο έντονη συνάντηση.
Σ' αυτή τη σκέψη συγκεντρωνόμαστε, πέρα από τις αδιαφορίες, σ' ένα πράγμα, ένα μόνο σάλι τυλιγμένο γύρω μας σφιχτά μιας και είμαστε φτωχοί, μια ζεστασιά, ένα φως, μια δύναμη. Τι θαυμαστή επιρροή!
Εδώ τώρα ξεχνάμε ο ένας τον άλλο και τους εαυτούς μας.
Νιώθουμε τη σκιά μιας τάξης, ένα σύνολο, μια γνώση, αυτή που κανόνισε τη συνάντηση, μέσα στα σημαντικά σύνορα, μέσα στο μυαλό.
Λέμε πως ο Θεός κι η φαντασία είναι ένα...
Πόσο ψηλά φωτίζει το σκοτάδι το ψηλότερο κερί.
Μέσα απ' το ίδιο φως, μέσα απ' το κέντρο του μυαλού, φτιάχνουμε ένα καταφύγιο στον βαδινό αέρα κι είναι αρκετό να είμαστε μαζί..."
"...Είναι θαύμα να αρμενίζεις σαν σαρδέλα με ωραία παρέα στους ωκεανούς. Υπέροχο. Αλλά αν είσαι σολομός, έχεις γεννηθεί σ' ένα μικρό ποτάμι και κάποια μέρα πρέπει να γυρίσεις εκεί, γιατί μέσα στο κεφάλι σου υπάρχει κάποια τρέλα που σου λέει να το κάνεις, να γυρίσεις εκεί. Δεν είναι θέμα επιλογής, είναι το πεπρωμένο σου..."
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΣΟΥΓΚ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΛΟΓΕΡΑΣ
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

"...Το φεγγάρι ξεπρόβαλε πίσω απ' το Ιερό Βουνό.
Το φεγγαρόφωτο σκίζει τ' ουρανού το χάος.
Ω, πανάκριβη αγνότητα,
φωλιάζεις μόνο στις ψυχές εκείνων
που ζουν στις πιο ψηλές κορφές.
Κοιμούνται με τα μαλλιά τους στ' αγέρι του φθινοπώρου
που αφήνει αδιάλυτο το Γαλαξία.
Μες στη σιωπή της νύχτας τραγουδούν τα έντομα.
Τότε ξυπνά η Νεράιδα μες στο φεγγαρόφωτο
κι αόρατη για όλους προχωρεί
παίζοντας τη φλογέρα της.
Η θεϊκή πνοή της σαλεύει στο κόκκινο χείλι,
τα σμαραγδένια της δάχτυλα σιγοντάρουν τη γλυκιά μουσική.
Όμως ποια είναι η μελωδία της;
Είναι το τραγούδι του Φοίνικα στα Νησιά της Χαράς.
Από καιρό παράτησα την πηχτή σκόνη του κόσμου
κι ήρθα σ' αυτό το μακρινό βουνό
για ν' ακούσω μια τέτοια μελωδία.
Θ' αξιωθώ να νιώσω το μυστήριο που κρύβει;
Μεγάλα προβλήματα βασανίζουν τη σκέψη μου,
μα το τραγούδι της φλογέρας γράφτηκε μες στην καρδιά μου..."
ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΙΝΔΙΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

"...Όμορφος φαινόταν
αυτός ο νέος κόσμος που πλάστηκε.
Σε ολόκληρο το μήκος και το πλάτος
της γης της γιαγιάς μας
απλωνόταν η πράσινη αντανάκλαση
της φορεσιάς της
και τις οσμές που ανάδινε
ευχάριστα ανασαίναμε..."
"...Όση σοφία και γνώση κι αν διαθέτει κανείς, δεν μπορεί να πει τίποτα περισσότερο για 'κείνα που δείχνουν μόνα τους τον εαυτό τους. Την αρμονία και την ισορροπία των δυνάμεων, του μαγνητισμού κι όλων των αντίθετων στοιχείων πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη..."
ΕΥΑ ΟΜΗΡΟΛΗ
"...Πρέπει να μένεις μόνος με τα δέντρα, τα λιβάδια, τα ρυάκια. Δεν είσαι ποτέ μόνος αν κουβαλάς τα πράγμαα της σκέψης, τις εικόνες και τα προβλήματά της. Ο νους δεν πρέπει να γεμίζει με τα βράχια και τα σύννεφα της γης. Πρέπει να είναι αδειανός σαν ένα καινουριοφτιαγμένο σταμνί. Τότε θα μπορούσες να δεις κάτι ολικά, κάτι που δεν έχει ξαναϋπάρξει. Δεν μπορείς να το δεις αυτό αν "εσύ" είσαι εκεί. Εσύ πρέπει να "πεθάνεις" για να το δεις. Μπορεί να νομίζεις ότι είσαι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο αλλά δεν είσαι. Μπορεί να έχεις όλα όσα έχει κατασκευάσει η σκέψη αλλά είναι όλα τους γερασμένα,
χρησιμοποιημένα, ετοιμόρροπα..."
ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ - ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Και κάπου εδώ θα μου επιτρέψετε να καταθέσω ένα μικρό αφιέρωμα για "μερικούς" συνΟναρείτες μου, καλά προφυλαγμένους από τις κοσμικές ακτίνες και τις παντός είδους διαστημικές επιδρομές...και μ' αυτό το απόσπασμα που αφορά μόνο Οναριανούς τελειώνει η σημερινή μας περιήγηση στον κουρασμένο από τους αιώνες πλανήτη μου...θα κάνουμε και αύριο μια βόλτα στις ερειπωμένες πολιτείες του λίγο πριν από την αναχώρησή μας...


Βιβλίο: Ρίξε λίγο φως στις γωνιές της ψυχής μου
Κείμενο: Αν ήμουν παιδί
Ποίημα: Επί πτερύγων ανέμων

"...Ενώπιόν σου στέκω.
Τα μέλη μου από ράδαμνο και ώχρα της ερήμου.
Μα εσύ επί πτερύγων ανέμων αναβάλλεσαι.
Και στα χέρια μου η απουσία.
Οσμή και στάχτη του καμένου.
Ιδού εγώ, αροτριώσας τα άτοπα.
Περιβάλλομαι τα ράκη της εγκοσμιότητάς μου.
Να σου ανταποδώσω τον φόβο και τον έλεο.
...ότι ει ηθελήσας θυσίαν έδωκα.
Με τον όρκο πιο χρησμό.
Και το πέτρινο πουλί πιο προφητεία..."
ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ-ΠΟΘΟΥ
Κοσμικό φως