ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗ

Η 7^η του Μαρτίου είναι μια βασανιστική ημερομηνία για τους λάτρεις του καθεστώτος της πρώην, αποκαλούμενης, Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), εξαιτίας των γεγονότων που συνέβησαν αυτήν την ημερομηνία στην Κρονστάνδη. Και είναι τόσο οδυνηρή για αυτούς, γιατί θυμίζει αυτά που οι ελεύθεροι εργάτες και ναυτικοί αξίωσαν από τους κόκκινους εκτελεστές τους, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας και τα όργανά του, τα σοβιέτ. Οι πολίτες της Κρονστάνδης επέμειναν στην πρακτική υλοποίηση των υποσχέσεων της Οκτωβριανής επανάστασης :

Ελεύθερη εκλογή των σοβιέτ, ελευθερία του λόγου και του τύπου των εργατών, αγροτών, αναρχικών και αριστερών επαναστατών.

Το Ρωσικό κομμουνιστικό κόμμα αντιμετώπισε αυτήν την εξέγερση σαν μια απερίσκεπτη πρόκληση της μονοπωλιακής του θέσης στην χώρα. Έτσι, αποκρύπτοντας το άνανδρο δολοφονικό τους πρόσωπο πίσω από την μάσκα του φίλου των εργατών, ανακήρυξε τους ναυτικούς και τους εργάτες της Κρονστάνδης, αντεπαναστάτες και έστειλε εναντίων τους δεκάδες χιλιάδες πειθήνιους μπάτσους και σκλάβους (μέλη του κόμματος) με εντολή να κατασφάξουν τους αξιοπρεπείς αγωνιστές και επαναστάτες της Κρονστάνδης.

Στις 7 Μαρτίου 1921, στις 6:45 μ.μ. ένας καταιγισμός από πυρά πυροβολικού εξαπολύθηκε εναντίων της Κρονστάνδης. Όπως ήταν φυσικό και αναπόφευκτο η επίθεση αυτή δεν έμεινε αναπάντητη. Οι επαναστάτες της Κρονστάνδης αντεπιτέθηκαν όχι μόνο για να υπερασπιστούν τα δίκαια αιτήματά τους αλλά και να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε όλους τους εργάτες που καταπιέζονταν από τις Μπολσεβίκικες αρχές.

Το άκουσμα της αντίστασής τους, έφτασε σε κάθε σημείο της σκλαβωμένης Ρωσίας. Όμως δεν βρήκαν υποστήριξη από άλλες περιοχές της Ρωσίας που άοπλοι και κάτω από την κατοχή των αποσπασμάτων του κόκκινου στρατού και της Τσεκά (μυστικής αστυνομίας) οι εργάτες δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο πλευρό της Κρονστάνδης.

Είναι δύσκολο να εκτιμηθούν οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές των υπερασπιστών της Κρονστάνδης. Όμως μια ασφαλής εκτίμηση ανεβάζει τον αριθμό των θανάτων πάνω από δέκα χιλιάδες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν εργατών και αγροτών. Πολλοί άλλοι βρέθήκαν στα Μπολσεβίκικα μπουντρούμια και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Φιλανδία.