IMG99233162503A.jpg (41802 bytes)

απο το πολυτεχνειο το 1973



1974   1975   1976   1977   1978   1979   1980   1981   1982   1983   1984    1985    1986   1987   1988   1989   1990   1991   1992   1993   1994   1995   1996

1973

ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ. Ανήκει σ’ όλους εμάς τα εκατομμύρια των κολασμένων αυτού του κόσμου. Μ’ αυτό το πρόσταγμα νεολαίοι, εργάτες, μαθητές με αφορμή την αψιμαχία των φοιτητών με την εξουσία ενώθηκαν μαζί τους κατέβηκαν στο δρόμο, επιτέθηκαν και λεηλάτησαν όλα τα σύμβολα που χαρακτηρίζουν ένα κράτος.

Η 17 Νοέμβρη του 1973 μια νύχτα αιματηρής βίας που έσπειρε τον τρόμο στην εξουσία και στους επίδοξους κατόχους της.

Διάφοροι ειδικοί και επιστήμονες της εξουσίας προσπάθησαν να βρουν το γιατί, γι’ αυτήν την εξέγερση “αγνοώντας” ότι (χωρίς να θέλουμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την εξέγερση σαν καθαρά αντικρατική, γιατί πέρα από τους στόχους που ήταν η άμεση επίθεση σε κάθε σύμβολο του κράτους δεν υπήρχε από τον κόσμο παραπέρα σκέψη για μια κοινωνία χωρίς την εξουσία), όσο υπάρχει κράτος και εξουσία θα υπάρχουν και εξεγέρσεις των καταπιεζόμενων ανθρώπων.

Εκείνες τις τέσσερις μέρες (Τετάρτη 14 ως Σάββατο 17 Νοεμβρίου), Οι εργάτες, οι φοιτητές, oι μαθητές (αν και υπήρξαν προσπάθειες κυρίως από το ΚΚΕ να κατηγορήσει ότι η εισβολή στο Πολυτεχνείο ήταν οργανωμένη προσπάθεια 350 προβοκατόρων της ΚΥΠ, του Παπαδόπουλου και της CIA για να αποχαυνώσουν το κίνημα και την εκδήλωση στο Πολυτεχνείο εκφράζοντας αναρχικά συνθήματα), έδειξαν λίγα από τα πράγματα που μπορούν να κάνουν έχοντας γνώση τις αδυναμίες τους. Η εξέγερση ξεκίνησε από μια απλή σύγκρουση μεταξύ φοιτητών και αστυνομίας, όταν οι πρώτοι κλείστηκαν στο χώρο του Πολυτεχνείου κυνηγημένοι από τους δεύτερους. με την επέμβαση των μισθωτών σκλάβων υποσκελίζεται το δίλημμα φιλελευθερισμός-δικτατορία. Διάφοροι πολιτικοί προειδοποιούν την στρατιωτική ηγεσία ότι η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια τους. Λειτουργώντας επιβοηθητικά. Ηγετίσκοι φοιτητές προσπαθούν να ελέγξουν την κατάσταση. Και επειδή μετά από λίγες ώρες τα πάντα θα ήταν πιθανά, την κατάσταση ανέλαβαν τα τανκ. Η επέμβαση του κράτους έπνιξε την εξέγερση πριν προλάβει να εξαπλωθεί. Όμως οι κάθε είδους εξουσιαστές για πάντα θα θυμούνται την επόμενη μέρα με τις λεηλατημένες τράπεζες, τα λεηλατημένα super market, τα πυρπολημένα δημόσια κτίρια, όπως και με τη σειρά τους οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι πρέπει να θυμούνται τους νεκρούς της εξέγερσης. Η εξουσία προσπάθησε να δώσει τη δική της άποψη για το γεγονός και με αφορμή τα γεγονότα στην Κύπρο- δείχνοντας δημοκρατικό προσωπείο και προσπαθώντας να υποβιβάσει την εξέγερση σαν “εθνικό” γεγονός, υποχρεώνοντας τον κόσμο) να την γιορτάζει “νόμιμα” επιβεβαιώνοντας την ύπαρξή της (γιατί άραγε κάθε χρόνο στις 17/11 χιλιάδες μπάτσοι, ρουφιάνοι, φασίστες, ασφαλίτες μαζεύονται γύρω και μέσα από το Πολυτεχνείο).

Κάτι που πρέπει να αναφερθεί είναι η αισθητή παρουσία αναρχικών στα Νοεμβριανά. Από τις πρώτες ώρες, αναρχικοί με σπρέι γράψανε μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο συνθήματα όπως “ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ”, “ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ”, “ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ”, “ΚΑΤΩ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΕPΓΑΣΙΑ” που έδιναν την αρχή για το ξεπέρασμα της ψευδούς αντίθεσης δημοκρατίας-δικτατορίας Οι αναρχικοί συμμετείχαν ενεργά στις συνελεύσεις και στις βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις του κράτους.
 
 

 

 
1974

Στις 17/11/74 προγραμματίζονται οι πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές. Οι εκδηλώσεις για την επέτειο της εξέγερσης αποφασίζεται να μετατεθούν στις 24/11/74. Η πλειοψηφία του κόσμου ήταν υπέρ της γνώμης να γίνουν πριν τις εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και οι αριστεριστές βλέπουν τις εκδηλώσεις “σαν έκφραση της αντιφασιστικής και αντι-ιμπεριαλιστικής θέλησης του λαού. Γίνονται δύο πορείες τελικά. Μία στις 15/11 και μία στις 24/11. Στις 15/11 κυκλοφορεί προκήρυξη που μεταξύ άλλων αναφέρει “ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΙΣΘΩΤΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ, η συμπλήρωση ενός χρόνου από την εξέγερση του Νοέμβρη σφραγίζεται από το ζενίθ της αντεπανάστασης, τις εκλογές... ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, η εξέγερση του Νοέμβρη έκανε τους κατόχους και τους επίδοξους κατόχους της εξουσίας να τρέμουν. ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, σύσσωμοι οι λακέδες του κράτους και του κεφαλαίου μας ζητάνε να είμαστε παραγωγικά ρομπότ, παθητικοί δέκτες της ζωής μας...”.

Η επιτροπή της συγκέντρωσης της 15/11 κατήγγειλε την προκήρυξη και διαχώρισε τη θέση της από την προκήρυξη της αναρχικής ομάδας “Εξτρεμιστών” και κάλεσε τον κόσμο να απομονώσει τους αναρχικούς. Με τους κάπηλους να κατηγορούν για διαστρέβλωση κλείνει ο Νοέμβριος ‘74.
 

 
1975

Από την τότε αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ), προβάλλεται η άποψη να καθιερωθεί η επέτειος ως εθνική γιορτή, διαισθανόμενοι οι γερασμένοι επαγγελματίες πολιτικοί ηγέτες της δεξιάς και της αριστεράς τον κίνδυνο μιας νέας εξέγερσης. Ο κίνδυνος για μια νέα εξέγερση κάνει τους λασπολόγους της ιστορίας να μιλούν για “Εθνικό έπος - Πολυτεχνείο”, “Εθνική ενότητα” κλπ. Όμως το νόημα του αγώνα για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους, ήταν ότι ο κόσμος της απάτης. της εκμετάλλευσης, των εθνικών διαχωρισμών πρέπει να εκλείψει όποιον μανδύα κι αν έχει (δημοκρατικό, σοσιαλιστικό, δικτατορικό, βασιλικό...).
 
 

 

1976

Το 1976 σφραγίζεται από ένα κύμα έντονων απεργιακών κινητοποιήσεων. Χιλιάδες εργαζόμενοι συγκρούονται με την αστυνομία, αψηφώντας τις κομματικές εντολές. Το πρωί της 25ης Μάη, οι εξουσιαστές ξαναζούσαν τον τρόμο του Νοεμβρίου 1973. Η απάντηση των λακέδων του κράτους ήταν η ίδια προβοκατορολογία. Προβοκατόρικοι είναι λοιπόν γι’ αυτούς οι αγώνες ενάντια στην καταπίεση. Στις αντιεξουσιαστικές προκηρύξεις καταγγέλλεται η προβοκατορολογία και η καπηλεία της εξέγερσης του Νοέμβρη. Εκείνη τη χρονιά η κυβέρνηση απαγόρευσε την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Η ΕΦΕΕ υποχωρεί στη θέση της κυβέρνησης. Την ημέρα της πορείας υπήρχε μπλοκ από εκατοντάδες αναρχικούς που φώναζαν και έγραφαν συνθήματα όπως   “ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ”, “ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ AΝΑΡΧΙΑ”... Στην πορεία δημιουργούνται επεισόδια με κομματόσκυλα της περιφρούρησης.
 

 
        1977

Το 1977 Οι δραστηριότητες των αναρχικών βρίσκονται σε έξαρση παγκοσμίως. Εκτελείται ο πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων Σλέγιερ, ενώ η γερμανική σοσιαλδημοκρατία εκτελεί στα κελιά τους, τρεις αγωνιστές - μέλη της RAF Και το ελληνικό κράτος εξαπολύει πογκρόμ (ιδιώνυμο) ενάντια στους αναρχικούς kαι φυλακίζει αρκετούς με πολύμηνες ποινές. Την ίδια χρονιά δολοφονείται ο αγωνιστής Χρήστος Κασίμης από τους ένστολους φονιάδες του κράτους και φυλακίζεται ο Γ. Σερίφης. Η επέτειος του Πολυτεχνείου μετατίθεται λόγω εκλογών στις 27/11.
 
 

     1978

Στις 17/11 διοργανώνεται συγκέντρωση στο Πολυτεχνείο. Τα ΜΑΤ χτυπούν τον κόσμο Και. η ΕΦΕΕ δηλώνει ότι λόγω των μεγάλων αστυνομικών δυνάμεων, η πορεία ματαιώνεται. Ο κόσμος αποδοκιμάζει την ΕΦΕΕ κι έτσι η πορεία πραγματοποιείται. Κατά τη διάρκειά της, γίνεται νέα επίθεση από τα ΜΑΤ και οι διαδηλωτές απαντούν. Οι συγκρούσεις γενικεύονται. Η ΕΦΕΕ συλλαμβάνει και παραδίδει. στην αστυνομία άτομα που προκαλούν φθορές. 30.000 κόσμος φωνάζει “ΠΟΥΛΗΜΕΝΗ ΕΦΕΕ”.

Την ημέρα της επετείου γίνονται επεισόδια μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο με μέλη της “Επιτροπής για την απελευθέρωση του Γ. Σερίφη”και μελών της ΚΝΕ (γνωστά σαν ΚΝΑΤ). Είναι η πρόβα των σταλινικών για το ρόλο που Θα παίξουν και στις μετέπειτα επετείους του Πολυτεχνείου.
 
 

 

1979

Το 1979 υπάρχουν αρκετές μικρές συγκρούσεις, στο Αιγάλεω σε σχέση με την μεγάλη απεργία των τραπεζικών, αλλά και με αφορμή φοιτητικών διεκδικήσεων στις 25 Οκτωβρίου.

Τον Νοέμβριο επικρατεί τάξη στην Αθήνα. Είναι η τάξη που έχουν επιβάλλει τα ΜΑΤ, τα ΚΝΑΤ, η ΕΣΑΚ. Κατά τη διάρκεια της πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τραμπούκοι της ΚΝΕ συλλαμβάνουν αναρχικούς και τους παραδίδουν με συναδελφική αλληλεγγύη στους μπάτσους

 

1980

Την ίδια μέρα (16/11/80) που σύσσωμοι. οι λακέδες του κράτους προσπαθούσαν να ξεχαστεί τι είχε γίνει πριν από επτά χρόνια, το βράδυ της 16/11/73,  Ο Νοέμβριος του 80 λέρωσε την φιέστα των κρατιστών. ‘ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΗΡΘΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΟ ΜΑΤΑΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ ΤΟΥΣ.

Η απαγόρευση της πορείας και η υποχώρηση της ΕΦΕΕ, ήταν αναμενόμενα κι έτσι στις 16/11, μέρα της πορείας, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές βρέθηκαν στα Χαυτεία μαζί με ομάδες αριστεριστών όπου πραγματοποιούσαν πορεία παρά την απαγόρευση. Το σύνθημα που κυριαρχούσε εκείνη την ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη μέρα ήταν το “ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ”. Ήταν οι κολασμένοι του κόσμου που είχαν βρεθεί στο πεζοδρόμιο πριν επτά χρόνια. Κατέστρεψαν τράπεζες, εμπορικά καταστήματα, δημόσια κτίρια, έστησαν οδοφράγματα με υλικά αγαθά μεγάλης χρηματικής αξίας. Σπείρανε τον τρόμο στο κράτος και στους άθλιους απολογητές του. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και διανοούμενοι της αριστεράς προσπάθησαν να βρουν τους υποκινητές και προσχεδιαστές των βανδαλισμών.

Αρκετές ώρες μετά τις συγκρούσεις, η κυβέρνηση παίρνει την εκδίκησή της. Τα ΜΑΤ δολοφονούν Τον Ι. Κουμή και την Στ. Κανελλοπούλου και τραυματίζουν δεκάδες άλλους. Οι μπάτσοι πυροβολούν αδιακρίτως και στο Πολυτεχνείο τραυματίζουν δύο ακόμη διαδηλωτές. Αριστεριστές ξεκινούν συνέλευση διαρκείας στο Πολυτεχνείο με σκοπό να αποτρέψουν τη συνέχεια των συγκρούσεων. Ο κόσμος σιγά σιγά φεύγει.

Την επόμενη μέρα γίνεται διαδήλωση 2000 ατόμων με συνθήματα όπως " ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙ "...

Οι δηλώσεις του Α. Παπανδρέου την ίδια μέρα αναφέρονται μόνο στους βανδαλισμούς των διαδηλωτών, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όσων ευθύνονται γι’ αυτούς.

Στο κέντρο της Αθήνας δεν υπάρχουν καθόλου ΜΑΤ, παρά μόνο η ΚΝΕ και η ΕΣΑΚ, γνωρίζοντας ότι αν ο κόσμος αντίκριζε τα ΜΑΤ θα επαναλαμβάνονταν τα επεισόδια της προηγούμενης μέρας. Παρά τις προσπάθειες να καλυφθούν οι δολοφονίες και τα βίαια επεισόδια, η απήχηση των γεγονότων είχε ήδη αγκαλιάσει τα ριζοσπαστικά κομμάτια της ανυπότακτης νεολαίας.

Οι αριστεριστές προσπάθησαν να βρουν τις επόμενες μέρες εξιλαστήρια θύματα...
 
 

 
1981

Το 1981 υπήρχε η άνθηση των καταλήψεων στέγης (Ηράκλειο, Βαλτετσίου, Αγ. Βαρβάρα...). Στις 17/11/81 κυκλοφόρησε προκήρυξη από τις καταλήψεις στέγης η οποία ανέφερε:

..Αρνούμαστε τον κόσμο της μισθωτής σκλαβιάς και της κουλτούρας που έχει σαν αποτέλεσμα τον ευνουχισμό των επιθυμιών μας και την διαιώνιση της μιζέριας και της μοναξιάς. Είμαστε αποφασισμένοι να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας...”.

Όσον αφορά την κατηγορία για τη διατάραξη της κοινής ησυχίας έχουμε να δηλώσουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να διαταράξουμε τον αλλοτριωτικό εφησυχασμό νεκροταφείου που καθημερινά προσπαθούν να επιβάλλουν στην κοινωνία. Τέλος όσο για την αναζήτηση ηθικών αυτουργών και κάποιων δήθεν υπευθύνων για τις καταλήψεις. η αναζήτηση αυτή δεν αποτελεί παρά ένα ευτελές και ύπουλο τέχνασμα του κράτους για να εθελοτυφλεί μπροστά στη ρητή και δική μας προσπάθεια να ζήσουμε αυτοοργανωμένα χωρίς το διαχωρισμό που επιβάλει και αναπαράγει σε αυτήν την κοινωνία σε διευθύνοντες και εκτελεστές, σε αρχηγούς και πρόβατα...”.
 
 

 

1982

Την ημέρα της επετείου του Πολυτεχνείου, μετά την πορεία της ΕΦΕΕ, γίνεται επίθεση από αναρχικούς στην κεντρική πύλη του ιδρύματος όπου βρίσκονται τα κατατεθειμένα στεφάνια και τα καίνε. Επίσης καίνε ελληνικές σημαίες, σπάζοντας τη σιγή που ήθελε να επιβάλει το κράτος και η ΕΦΕΕ.
 
 

1983

Και αυτή τη χρονιά ελάχιστα γεγονότα διαταράσσουν την “κοινωνική γαλήνη” κατά τη διάρκεια της επετείου του Πολυτεχνείου. Ανήμερα της επετείου σπάζονται τα γραφεία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ με το σύνθημα“ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΩΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ”. Μετά το τέλος της καθιερωμένης πορείας σπάζεται το Τεχνικό Επιμελητήριο.
 
 

 

1984

Στις 17/11/84 κι ενώ έχει προγραμματισθεί να γίνει στο χώρο του Πολυτεχνείου συναυλία ενάντια στην κρατική καταστολή που εκείνο τον καιρό είχε πάρει τρομακτικές διαστάσεις, την τελευταία στιγμή απαγορεύεται από τον τότε πρύτανη. Αυτή η απαγόρευση έδωσε την αφορμή για το ξεκίνημα συγκρούσεων μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο.

"Αυτό έδωσε φαΐ στις φυλλάδες και σ’ αυτούς που θεωρούν τσιφλίκι τους τα πανεπιστήμια. Από εμάς εξαρτάται αν μια ζωή Θα γεύονται τούτο το φαγητό και μετά θα ρεύονται. ευτυχισμένοι ή θα το ξερνάνε και θα σέρνονται μέσα στα βρώμικα αντιοργασμικά κομματικά γραφεία τους". (από προκήρυξη που κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα).
 
 

1985

Λίγοι είναι οι αναρχικοί που συμμετέχουν στην πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μετά το τέλος της. αναρχικοί κάνουν επίθεση στα γραφεία των Νοτιοαφρικανικών αερογραμμών, και στο ξενοδοχείοHilton και σπάζουν αρκετά τζάμια. Τα επεισόδια συνεχίζονται στα Εξάρχεια, όπου αναρχικοί συγκρούονται με μπάτσους. Κατά τη διάρκειά τους ο μπάτσος των ΜΑΤ, Αθ. Μελίστας δολοφονεί με το υπηρεσιακό του περίστροφο τον l5χρονο Μιχάλη Καλτεζά πυροβολώντας τον πισώπλατα. Η αντίδραση είναι άμεση. Καταλαμβάνεται το Χημείο και οι οργισμένοι καταληψίες του, αποφασίζουν να το κρατήσουν με κάθε τρόπο, καταγγέλλοντας τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά, αλλά και την ευρύτερη καταστολή της “σοσιαλιστικής” κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Την επόμενη μέρα και αφού όλο το προηγούμενο βράδυ έχουν πραγματοποιηθεί άγριες οδομαχίες, με μια συντονισμένη επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, εκατοντάδες μπάτσοι εισβάλουν στο Χημείο και αφού κακοποιούνται βάναυσα οι Καταληψίες, συλλαμβάνονται (πολλοί σε αναίσθητη κατάσταση). Την ίδια μέρα πολύς κόσμος συγκεντρώνεται στο Πολυτεχνείο και κλείνει την οδό Στουρνάρη, στο σημείο που το προηγούμενο βράδυ έγινε η δολοφονία. Ξαναεμφανίζονται πολλοί αναρχικοί -αντιεξουσιαστές οι οποίοι έχουν χρόνια να δραστηριοποιηθούν ενεργά και πραγματοποιούν δυναμική πορεία, όπου κατά την διάρκειά της σπάζονται τράπεζες. Η πορεία όπως είναι αναμενόμενο δέχεται. επίθεση από τα ΜΑΤ. Οι διαδηλωτές κατευθύνονται στο Πολυτεχνείο και μαίνονται μάχες με μπάτσους και φασίστες. Οι αριστεριστές προσπαθούν να κατευνάσουν τα πνεύματα. Στις συγκρούσεις εμφανίζονται μέχρι και αύρες σε βοήθεια των ήδη πολύ μεγάλων αστυνομικών δυνάμεων. Σιγά-σιγά ο κόσμος κουρασμένος αρχίζει να αποχωρεί και μετά από συνέλευση αποχωρούν όλοι μοιράζοντας προκηρύξεις σχετικά με τα γεγονότα των δύο αυτών ημερών (17 και 18/11/85). Οι αριστεριστές για άλλη μια φορά ρίχνουν το βάρος στους αναρχικούς, λέγοντας ότι με τα επεισόδια δεν συσπειρώνεται ο κόσμος για μια αποτελεσματική απάντηση στην δολοφονία του Μ. Καλτεζά. Αυτό που έμεινε όμως είναι ότι πρέπει. να υπάρχει διαρκής αγώνας ενάντια στο κράτος και στις επιλογές του και όχι να αντιδρούμε μόνο όταν φτάνουμε σε τόσο άσχημες καταστάσεις.
 
 

 
1986

Κατά τη διάρκεια της πορείας στις17/11, πάνω από 5000 άτομα συμμετέχουν στο μπλοκ των αναρχικών. Μπάτσοι με πολιτικά που εντοπίζονται μέσα στην πορεία, αφοπλίζονται και ξυλοκοπούνται άγρια.
 
 

1987

Τριήμερες συμπλοκές στο χώρο του Πολυτεχνείου με αφορμή την κατάθεση στεφανιών από κυβερνητικούς παράγοντες, καταλήγουν και πάλι σε μαζική συμμετοχή νεολαίων στο τέλος της πορείας, μαζί με τους αναρχικούς.

Επεισόδια γίνονται μπροστά από την αμερικάνικη πρεσβεία και οι συμπλοκές με τα ΜΑΤ γενικεύονται.
 
 

1988

Στις 23/9/88 η απόφαση για την ουσιαστική αθώωση του δολοφόνου μπάτσου Μελίστα, λειτούργησε εκρηκτικά, με αποτέλεσμα να πραγματοποιηθεί κατάληψη στο Πολυτεχνείο και φυσικά συγκρούσεις καταληψιών με τους μπάτσους.

Η συγκέντρωση των αναρχικών στις 24/9, ξεπέρασε κατά πολύ τις εκτιμήσεις των κατασταλτικών δυνάμεων κι έτσι η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε κάτι το εύκολο. Η αστυνομία δεν προχώρησε σε ουσιαστικό αποκλεισμό του Πολυτεχνείου προσπαθώντας να εκτονώσουν την κατάσταση. Κάποια στιγμή μετά την αποχώρηση αρκετών καταληψιών από το χώρο του Πολυτεχνείου, έδωσε στο κράτος την ευκαιρία για ολοκληρωτικό αποκλεισμό του Πολυτεχνείου, όμως η οχύρωση των αναρχικών αντιεξουσιαστών καταληψιών, δεν έδωσε τη δυνατότητα για περαιτέρω κινήσεις της αστυνομίας.

Στις 17/11/88 “γιορτάσθηκε” για άλλη μια φορά η επέτειος του Πολυτεχνείου, η οποία είχε το λιγότερο κόσμο από κάθε άλλη χρονιά. Στη διάρκεια της πορείας ακούστηκαν ποδοσφαιρικά συνθήματα, πέρα από τα κλασικά “ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ”. Το μπλοκ των αναρχικών προσπάθησε να μπει στη μέση της πορείας για μεγαλύτερή ασφάλεια, κάτι τέτοιο όμως δεν κατορθώθηκε. Το μπλοκ κατέληξε στο τέλος της πορείας, το οποίο ακολουθούνταν από μεγάλη αστυνομική δύναμη και όταν η αστυνομία επιτέθηκε σ’ αυτό, το διέλυσε γρήγορα αφού δεν υπήρχε οργανωμένη άμυνα.
 
 

1989

Στον τριήμερο εορτασμό επαναλήφθηκε η ίδια φιέστα. “Επίσημοι” κατέθεσαν στεφάνια αποδίδοντας “φόρο τιμής” στα θύματα της εξέγερσης. Οι θύτες στεφάνι στα θύματά τους. Αφού βέβαια κατάφεραν να κόψουν και να ράψουν το περιεχόμενο της εξέγερσης στα δικά τους μέτρα. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν ακόμη μικρότερη αυτή τη χρονιά και η πορεία αποτελούνταν από μπλοκ κομμάτων και οργανώσεων.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

Η αναρχική παρουσία το τριήμερο αυτό, είχε το σκοπό παρέμβασης στο πανηγύρι, με τραπεζάκι, αφισοκολλήσεις, μοίρασμα προκηρύξεων και γενικότερο πρόταγμα “ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”.

Στις 16/11 πραγματοποιήθηκε Πορεία και κλείστηκε η Πατησίων και η Στουρνάρη. Φωνάχτηκαν συνθήματα όπως “Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕ ΘΑ ‘ΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ”. Η πορεία στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς το Πολυτεχνείο, ενώ η ΕΦΕΕ περιχαρακώθηκε σε αλυσίδες από φόβο μη χαθεί το κοπάδι. Μετά το τέλος της πορείας των αναρχικών, εντοπίσθηκαν μπάτσοι των ΜΕΑ, με αποτέλεσμα να δεχθούν επίθεση από τους διαδηλωτές. Επενέβησαν τα ΜΑΤ ρίχνοντας δακρυγόνα και αμέσως στήθηκαν οδοφράγματα. Η ΕΦΕΕ μπροστά στον κίνδυνο να χαλάσει το πανηγύρι της, διαπραγματεύεται με τα ΜΑΤ την αποχώρησή τους.

Τα γεγονότα του τριημέρου έδειξαν την ανάγκη ενός συνολικότερου αναρχικού λόγου, με συνέπεια καισυνέχεια.
 
 

1990

Το τριήμερο του Πολυτεχνείου 1990 σφραγίζεται από την προσπάθεια του κράτους και της τότε κυβέρνησης, να σβηστεί τελείως η μνήμη της εξέγερσης. Εκεί ακριβώς όμως βρήκε αντιμέτωπούς της για άλλη μια φορά τους αναρχικούς. Ήταν αυτοί που δεν θέλουν να κερδίσουν τίποτα εκμεταλλευόμενοι ένα τέτοιο γεγονός. Που άσχετα από την "μαζική" συμμετοχή του κόσμου στον “εορτασμό” και στην πορεία του Πολυτεχνείου, συνεχίζουν να προβάλλουν την ανάγκη για την καταστροφή της τυραννίας, της εξουσίας. Δεν εξεγειρόμαστε για να ζητήσουμε αύξηση των μισθών, αλλά για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Δεν ζητάμε “καλύτερη” εκπαίδευση, αλλά καταστροφή των σχολικών κελιών. Οποιοδήποτε ρεφορμιστικό αίτημα μας πηγαίνει μακριά από το στόχο μας: την επανάσταση.

Η “ουρά” της πορείας χτύπησε για άλλη μια φορά τράπεζες, κομματικά γραφεία, δημόσια κτίρια... Ήταν μια απάντηση σε όσους θεωρούν την επανάσταση, κατάθεση λουλουδιών στο μνημείο του Πολυτεχνείου.
 
 

1991

Ο Νοέμβριος του 1991 ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος λόγω των γεγονότων που είχαν συμβεί ένα μήνα πριν, στο Πολυτεχνείο, με τον εμπρησμό της Πρυτανείας και την εισβολή των ΜΑΤ μετά την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Αλλά και στις αρχές της χρονιάς, ολόκληρη η Ελλάδα ζούσε στον ρυθμό των μαθητικών καταλήψεων που σημαδεύτηκαν από πολυήμερες άγριες συγκρούσεις νεολαίας (και όχι μόνο) με τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους.

Το κλίμα έγινε ακόμη βαρύτερο μετά τις δηλώσεις του τότε πρύτανη του Πολυτεχνείου Ν. Μαρκάτου, αλλά και πολιτικών όλων των κομμάτων, για “προβοκάτορες” και “γνωστούς-αγνώστους” που λειτουργούν σε βάρος της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Τους χιλιάδες ασφαλίτες, ΜΑΤατζήδες, ΜΕΑτζήδες, ΖΗΤΑδες συμπλήρωναν ΕΦΕΕδες και σε μια όχι πρωτόγνωρη συνεργασία Κνίτες καιΟΝΝΕΔίτες.

Η πορεία ακολούθησε τη συνηθισμένη διαδρομή, με εμφανώς μειωμένο τον αριθμό του κόσμου που συμμετείχε, σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές και με έντονα τα σημάδια φόβου, λόγω της καταστολής και της τρομοκρατίας που είχε γνωρίσει τον τελευταίο χρόνο οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα προσπαθούσε να αντισταθεί στην Κρατική λαίλαπα. Υπήρξε όμως κάτι χειρότερο αν και γνώριμο στο χώρο των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Η καταστολή των ίδιων των“προοδευτικών” με την αναζήτηση υπαιτίων και προβοκατόρων για τα γεγονότα του Οκτωβρίου, Οι οποίοι εκφράσανε έμπρακτα την απέχθειά τους στις εξεγερτικές - συγκρουσιακές απόψεις και πρακτικές.

Παρ’ όλα αυτά, η γνωστή “Ουρά” της πορείας έδωσε το δυναμικό παρών της και σ’ αυτή, αν και δυστυχώς όχι με την δέουσα οργάνωση, η οποία - μη ξεφεύγοντας από το αυθόρμητο— θα μπορούσε, κάτω από καλύτερες συνθήκες να είναι πιο αποτελεσματική στη δράση της.

Η κρατική καταστολή δεν περιορίστηκε μόνο κατά το τριήμερο του “εορτασμού” της επετείου του Πολυτεχνείου. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την εισβολή των μπάτσων στο στέκι της αναρχικής ομάδας Μπραχαμίου “Ρήγμα”, στις 22/11/91.
 
 

1992

Σε αντίθεση με το Πολυτεχνείο‘91, το τριήμερο των εκδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου αυτή τη χρονιά, έχει σαν χαρακτηριστικό του την έντονη δραστηριότητα των εξεγερτικών-συγκρουσιακών δυνάμεων. Ήδη από τις 16/11 φαίνεται ότι η 19η επέτειος του Πολυτεχνείου θα είναι θερμή. Το μεσημέρι εκδηλώνεται επίθεση με βόμβες μολότοφ στο Υπουργείο Εμπορίου στην πλατεία Κάνιγγος, καθώς και στο σταθμαρχείο των αστικών συγκοινωνιών που βρίσκεται έξω από το Υπουργείο. Το ίδιο απόγευμα πραγματοποιείται συγκέντρωση και δυναμική πορεία από τα Προπύλαια προς το Πολυτεχνείο, με τη συμμετοχή 150 περίπου ατόμων. Η όλη εκδήλωση οργανώθηκε από την Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση καθώς και από Αναρχικούς των ανατολικών γειτονιών της Αθήνας. Η συγκέντρωση και πορεία, αποτέλεσε συνέχεια μιας σειράς εκδηλώσεων αλληλεγγύης για τους φυλακισμένους αναρχικούς, Ν. Μαζιώτη, Κ. Μαζοκόπο, Ν. Σκυφτούλη και στον απεργό πείνας Β. Τσουρή, καθώς και στους απεργούς της ΕΑΣ. Η πορεία ασφυκτικά Kuκλωμένη από τα ΜΑΤ, ενώ οι δρόμοι από τους οποίους περνούσε ήταν γεμάτοι μπάτσους. Φυσικά δεν έλειψαν εξακριβώσεις στοιχείων και τρομοκράτηση του κόσμου που προσπαθούσε να φτάσει στα Προπύλαια.

Μετά τη λήξη της πορείας στο Πολυτεχνείο (όπου την περίμεναν κι άλλοι Αναρχικοί-Αντιεξουσιαστές οι οποίοι επέλεξαν να μην πάρουν μέρος σ’ αυτήν, αλλά να παραμείνουν γύρω από το Πολυτεχνείο). Γίνεται απόπειρα να στηθούν οδοφράγματα και εκτοξεύονται βόμβες μαλότοφ εναντίων των αστυνομικών δυνάμεων, στην οδό Σολωμού. Ταυτόχρονα, πραγματοποιούνται συμπλοκές στην κεντρική πύλη του ιδρύματος μεταξύ αναρχικών και μελών της περιφρούρησης της ΕΦΕΕ. Πυρπολούνται εκδοτήρια αστικών συγκοινωνιών.

Την επόμενη μέρα (17/11), η “Ελευθεροτυπία” δημοσιεύει συνέντευξη μελών των “Λύκων των Εξαρχείων” οι οποίοι αναλαμβάνουν την “ευθύνη” για τα επεισόδια. Στις υπόλοιπες αστικές φυλλάδες, δημοκράτες δημοσιογράφοι και λοιπά δημοκρατικά σκουλήκια, μιλούν -για άλλη μια φορά- για τους γνωστούς προβοκάτορες τους οποίους γνωρίζει η ασφάλεια, αλλά τους αφήνει για να λειτουργούν αντιδημοκρατικά, υπέρ του παρακράτους και της ανωμαλίας... Έχουν απόλυτο δίκιο να ανησυχούν, Τώρα που η “κοινωνική γαλήνη” τους απειλείται. Τώρα πλέον μπορούν να αισθάνονται φόβο.

Κι ενώ οι “εορταστικές” εκδηλώσεις κορυφώνονται, πυρπολείται εκδοτήριο εισιτηρίων στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη. Το μπλοκ των αναρχικών αυτή τη χρονιά είναι σαφώς μεγαλύτερο, χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση όμως, για άλλη μια φορά.

Ο “χορός της φωτιάς” συνεχίζεται στα γραφεία της ΝΔ στην πλατεία Κάνιγγος και σ’ ένα ακόμη εκδοτήριο του ΟΑΣ στην οδό Βερανζέρου. Εκείνη τη στιγμή αρχίζει η ταυτόχρονη επίθεση των ΜΑΤ και των ΚΝΑΤ με αποτέλεσμα 26 συλλήψεις. Σε έξι από τους συλληφθέντες απαγγέλλονται κατηγορίες. Το Πολυτεχνείο είναι ήδη κυκλωμένο από ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις.
 
 

1993

Το Πολυτεχνείο ‘93 υπήρξε “φτωχό” σε δράση από πλευράς αναρχικών. Όμως και τις τρεις ημέρες των “εορταστικών” εκδηλώσεων, υπήρχαν τραπεζάκια με αναρχικό έντυπο υλικό, αναρτημένο πανό πετάχτηκαν τρυκάκια και γράφτηκαν συνθήματα στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους.

Τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων (16/11), ομάδα 30 περίπου ατόμων επιτίθεται με βόμβες μολότοφ σε λεωφορείο της πρώην ΕΑΣ στην πλατεία Κάνιγγος, καθώς και σε δύο μερσεντές έξω από το Λογιστήριο του κράτους (η μία ανήκε στον Γενικό Επίτροπο και η άλλη στον πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου). Αργότερα κι ενώ οι “επίσημοι” εκφωνούσαν λόγους, εκτοξεύονται βόμβες μολότοφ, πέτρες και φωτοβολίδες ατό ομάδες ατόμων συγκεντρωμένων μέσα στο Πολυτεχνείο, εναντίον των ΜΑΤ, χωρίς όμως τα επεισόδια να λάβουν έκταση. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, μικρή ομάδα ατόμων επιτίθεται και καταστρέφει μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού “ΣΚΑΙ”.

Ανήμερα της επετείου, πραγματοποιείται η καθιερωμένη πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο μια και από τη μια η τεράστια παρουσία κατασταλτικών δυνάμεων (μπάτσοι και περιφρούρηση της πορείας) και από την άλλη η έλλειψη στοιχειώδους “οργάνωσης” και συνεννόησης από τον κόσμο που επεδίωκε και μπορούσε να δημιουργήσει συγκρουσιακές καταστάσεις, διαμόρφωσε αυτό το αποτέλεσμα.
 
 

1994

Το Πολυτεχνείο ‘94 Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και σαν προάγγελος αυτών που θα συμβούν την επόμενη χρονιά. Κι αυτό γιατί για πρώτη φορά παραλίγο να μην γίνει η καθιερωμένη πορεία, ενώ μέσα και στους γύρω από το Πολυτεχνείο χώρους παραμένουν 2000- 3000 άτομα χωρίς να ακολουθήσουν την πορεία, συμμετέχοντας όμως στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, που έχει σαν άμεσο αίτημα την απελευθέρωση των καταληψιών στέγης (των καταλήψεων Villa Amalias - Αχαρνών και Χέυδεν, Αλκαμένους και Ταρσού, Λέλας Καραγιάννη και Δροσοπούλου, Κεραμεικού) και των συλληφθέντων μπροστά στο Πολυτεχνείο (στο τραπεζάκι της Συνεργασίας Αναρχικών Ομάδων για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση) το πρωί και το μεσημέρι, αντίστοιχα, της 17/11 σε μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση της αστυνομίας που δικαιολογήθηκε σαν αναγκαία ενέργεια για την αποτροπή επεισοδίων.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα aπό την αρχή. Παρ’ ότι και αυτή τη χρονιά υπήρξε η άποψη από αρκετό κόσμο ο οποίος δραστηριοποιείται στον αντιεξουσιαστικό χώρο για τη μη παρέμβασή μας στις εκδηλώσεις για την επέτειο, με το σκεπτικό ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε κάτι “στημένο” και “επετειακό”. Κανείς όμως από αυτούς που εκφράσανε και εκφράζουν αυτή την άποψη δεν σκέφτηκε ότι εκεί είναι ένα βήμα λόγου κι ένας τόπος συνάντησης όλων όσων επιθυμούν να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν εξεγερτικές-συγκρουσιακές καταστάσεις.

Η πρώτη μέρα του “εορτασμού” (15/11) συνοδεύτηκε από εμπρησμούς αυτοκινήτων σε ολόκληρη την Αθήνα. Τη δεύτερη μέρα (16/11), μικρή ομάδα ατόμων καίει με μολότοφ συνεργείο εξωτερικών μεταδόσεων του ραδιοφωνικού σταθμού Flash στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Τοσίτσα. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιούνται συγκρούσεις στην οδό Πατησίων (μπροστά από την Κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου) ανάμεσα σε αρκετές δεκάδες αναρχικών και ισχυρότατων δυνάμεων ΜΑΤ και φασιστών. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων συλλαμβάνεται και ξυλοκοπείται από μπάτσους και φασίστες ένας από τους καταληψίες του Πολυτεχνείου. Δίνεται τελεσίγραφο από τη σύγκλητο για άρση του ασύλου και τα επεισόδια λήγουν.

Ανήμερα της επετείου κι ενώ συνέβησαν όσα αναφέραμε πιο πάνω σχετικά με τις προληπτικές συλλήψεις, κατά τη διάρκεια των ομιλιών από τους “επίσημους”, καταλαμβάνεται η μικροφωνική κι αρχίζουν να μεταδίδονται μηνύματα αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες. Γίνεται γνωστό ότι η κατάληψη θα λήξει μόνο όταν αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες.

Ο κόσμος μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο γίνεται όλο και περισσότερος. Τα αιτήματα της κατάληψης γίνονται γνωστά και στους συμμετέχοντες στην πορεία, όπου βρίσκεται ομάδα συντρόφων με ντουντούκα.

Ομάδες φοιτητών της Αρχιτεκτονικής, της Σχολής Καλών Τεχνών, του Πολιτικού Χημικού, δεν ακολούθησαν την πορεία, αλλά παρέμειναν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου στεκόμενοι αλληλέγγυοι στον αγώνα των καταληψιών του Πολυτεχνείου. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι, που αρχικά βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο για να πάρουν μέρος στην πορεία, τελικά όμως αποφάσισαν να λάβουν μέρος στην κατάληψη.

Ανίκανο το κράτος να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αρχίζει να απελευθερώνει τους συλληφθέντες, προσπαθώντας να εκτονώσει την κατάσταση. Τελικά γύρω στις 23.00 το βράδυ, όλοι οι συλληφθέντες ήταν ελεύθεροι. Αυτό όμως δεν έκανε όλους τους καταληψίες να αποχωρήσουν. Ήταν η ώρα που έπρεπε να γιορτασθούν τα επινίκια. Οι μπάτσοι και οι φασίστες που από νωρίς βρισκόντουσαν στους γύρω δρόμους, έγιναν ο στόχος. Οι συγκρούσεις κράτησαν

μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Αυτό συνέβη Παρ’ όλες τις προσπάθειες “επαγγελματιών επαναστατών” να μην υπάρξει αντιπαράθεση με τις κατασταλτικές δυνάμεις και τους φασίστες. Η εξεγερτική πρακτική έκανε ένα ακόμη βήμα για την επαναστατική πραγμάτωση, παραμερίζοντας “ιδεολόγους” και “πολιτικάντηδες”ρεφορμιστές.
 
 

1995

Ο Νοέμβρης ‘95 ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος. Μαθητές, φοιτητές, εργάτες, ήταν στο δρόμο. Σε έξαρση ήταν όμως και η κρατική καταστολή. Αν προσθέσουμε και την ένταση που υπήρχε στις φυλακές η οποία οδήγησε στη μεγάλη εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού και κατόπιν στις περισσότερες φυλακές ήταν φυσιολογικό να συμβεί κάτι ή για να εκτονωθεί η κατάσταση ή για να γίνει η αρχή μιας μεγάλης εξεγερτικής πορείας.

Οι αναρχικοί είχαν πολλούς λόγους να είναι οργισμένοι εκείνη την εποχή. Ο Κώστας Καλαρέμας και ο Χριστόφορος Μαρίνος, απεργούσαν πεινώντας και το κράτος έδειχνε παγερά αδιάφορο και διατεθειμένο να τους αφήσει να πεθάνουν. Από την άλλη, σε πορεία αλληλεγγύης στους δύο αναρχικούς απεργούς πείνας στις 14/11 στη Θεσσαλονίκη, συλλαμβάνονται τέσσερα άτομα, μετά από επίθεση των ΜΑΤ στη συγκέντρωση με αποτέλεσμα -εκτός από τις συλλήψεις- δεκάδες τραυματισμούς. Αμέσως συγκεντρώνεται κόσμος στο κτίριο της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης και καταλαμβάνουν το κτίριο. Πραγματοποιούνται συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους.

Το ίδιο πρωί στην Αθήνα, σε μαθητική πορεία καίγεται τζιπ του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού “ΣΚΑΙ”, ενώ στη συνέχεια γίνονται επιθέσεις σε τράπεζες και στις αστυνομικές δυνάμεις. Η πορεία τελειώνει στο Υπουργείο Παιδείας, όπου γίνεται επίθεση και προσπάθεια κατάληψής του την οποία αποτρέπουν τα ΜΑΤ αλλά κυρίως μαθητές-κομματόσκυλα.

Την επόμενη μέρα (15/11) αρχίζει κι επίσημα ο “εορτασμός” της 22ης επετείου του Πολυτεχνείου. Η Θεολογική Σχολή στη Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να είναι κατειλημμένη και οι συγκρούσεις με τους μπάτσους συνεχίζονται. Στην Αθήνα, αναρχικοί συγκρούονται στο Πολυτεχνείο με μέλη της περιφρούρησης κι ένα μέλος της περιφρούρησης τραυματίζεται από βόμβα μολότοφ. Αργότερα, στήνονται οδοφράγματα στην οδό Στουρνάρη και στην οδό Τζωρτζ και αναρχικοί συγκρούονται με φασίστες οι οποίοι υποστηρίζονται από διμοιρίες των ΜΑΤ.

Παραμονή της επετείου (16/11), κι ενώ η κατάληψη της Θεολογικής συνεχίζεται, στην Αθήνα παρατηρείται σχετική ηρεμία.

Στις 17/11, η κατάληψη της Θεολογικής σταματάει, στην Αθήνα όμως, από πολύ νωρίς αρχίζει να συγκεντρώνεται μεγάλος αριθμός αναρχικών-αντιεξουσιαστών και άγριας νεολαίας. Η περιφρούρηση του Πολυτεχνείου καταλαβαίνει ότι η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει από τα χέρια της κι έτσι αμέσως μετά το τέλος της κατάθεσης των στεφανιών, κλείνει τις πόρτες του Πολυτεχνείου. Aμέσως αρχίζουν αψιμαχίες στην πόρτα της οδού Τοσίτσα και τελικά η ΕΦΕΕ ανοίγει την πύλη της οδού Πατησίων. Πολύ σύντομα ανοίγει και η πόρτα της Τοσίτσα και 2500-3008 άτομα βρίσκονται μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο συμμετέχοντας στην κατάληψή του, με αιτήματα την άμεση αποφυλάκιση των αναρχικών απεργών πείνας Χριστόφορου Μαρίνου και Κώστα Καλαρέμα, καθώς και των τεσσάρων συλληφθέντων της Θεσσαλονίκης. Επίσης σε ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης στους εξεγερμένους των φυλακών του Κορυδαλλού.

Μέσω της μικροφωνικής μεταδίδονται μηνύματα αλληλεγγύης και Καλέσματα προς τον κόσμο να κατεβεί στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο.

Ο κλοιός των μπάτσων ολοένα και στενεύει γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά ο κόσμος δεν αποθαρρύνεται. Μάλιστα μικρή ομάδα καταληψιών επιτίθεται σε τράπεζα και σε διμοιρίες των ΜΑΤ στην οδό Στουρνάρη στο ύψος της Γ’ Σεπτεμβρίου. Πολύ γρήγορα εκδηλώνεται οργανωμένη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία συνοδεύεται από χρήση εκατοντάδων δακρυγόνων και υποστηρίζεται από ΕΚΑΜίτες, ασφαλίτες, ΖΗΤΑδες, χρυσαυγήτες και από αστυνομικό ελικόπτερο. Τα οδοφράγματα στην Πατησίων είναι πρόχειρα και όταν στο χορό μπαίνουν τα κατασταλτικά της πυροσβεστικής, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα για τους καταληψίες.

Εν τω μεταξύ, τα κανάλια έχουν στήσει το δικό τους “αγώνα”, με ζωντανές μεταδόσεις. Μάλιστα όταν αρχίζει η Σύγκλητος να συζητάει για την άρση ή όχι του ασύλου, ο “AΝΤΕΝΑ” δε χάνει την ευκαιρία να βγάλει τα έξοδα των απευθείας μεταδόσεών του και βάζει σε λειτουργία το σύστημα “Τα 15” 46δρχ” και καλεί τους τηλεθεατές του να ψηφίσουν “ΝΑΙ” ή “ΟΧΙ” στην άρση του ασύλου!!!

Κι ενώ όσο οι ώρες περνούν αρχίζει να διαφαίνεται σαν πολύ πιθανό ενδεχόμενο η επέμβαση των ΜΑΤ μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι καταληψίες αποφασίζουν μέσα από γενικές συνελεύσεις να μην αποχωρήσουν και να κρατήσουν την κατάληψη.

Το ξημέρωμα βρίσκει πάνω από 500 άτομα μέσα στο Πολυτεχνείο και τη Σύγκλητο να δίνει το πράσινο φως για την είσοδο των ΜΑΤ μέσα στο Πολυτεχνείο και τη σύλληψη όλων όσων βρίσκονται εκεί.

Όλοι οι καταληψίες του Πολυτεχνείου σε ένδειξη ενότητας και συντροφικής αλληλεγγύης, βγαίνουν στο προαύλιο πιασμένοι σε αλυσίδες φωνάζοντας συνθήματα. ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΩ Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ,

Η ΛΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ,

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ, είναι μερικά από τα συνθήματα που φωνάζονται. Τα ΜΑΤ και τα ΕΚΑΜ, αφού κόβουν τις αλυσίδες μπαίνουν στο Πολυτεχνείο. Κανείς από τους καταληψίες δεν λυγίζει. Τα συνθήματα συνεχίζονται. Τώρα τραγουδούν. “ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ”.

Λίγοι-λίγοι στοιβάζονται στις κλούβες και οδηγούνται στα κρατητήρια της ασφάλειας. Έκπληκτοι οι τηλεθεατές παρακολουθούν τους εκατοντάδες καταληψίες και όχι τους 20-30 αλήτες που παρουσίαζαν τα ΜΜΕ. Τώρα πλέον το κράτος μην έχοντας που να στηριχτεί, μιλάει για ανυπολόγιστες ζημιές στο Πολυτεχνείο (αλήθεια μίλησε κανείς για την προσπάθεια των μπάτσων να κάψουν την Αρχιτεκτονική με δακρυγόνο που έριξαν μέσα σπάζοντας ένα τζάμι, Θέλοντας να επαναληφθούν τα γεγονότα με Τον εμπρησμό της Πρυτανείας τον Οκτώβρη του ‘91;), αλλά και για τις ελληνικές σημαίες που κάηκαν εκείνο το βράδυ.

Οι συλληφθέντες χωρίστηκαν σε ομάδες ανάλογα με την ηλικία τους και το φάκελό τους στην ασφάλεια και οδηγήθηκαν σε δίκες - παρωδία. Οι δίκες των συλληφθέντων του Πολυτεχνείου ‘95 συνεχίζονται μέχρι σήμερα, δύο χρόνια μετά την εισβολή των ένστολων δολοφόνων στο Πολυτεχνείο. Ήδη κάποιοι πέρασαν το κατώφλι των φυλακών, ενώ κάποιοι άλλοι βρίσκονται πολύ κοντά σε μια τέτοια κατάσταση. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ.
 
 

1996

Ο σάλος που προκάλεσε το Πολυτεχνείο ‘95 δεν είχε περάσει ακόμη και τα γεγονότα ήταν ακόμη πολύ πρόσφατα, αφού οι συνεχιζόμενες (μέχρι και τώρα) δίκες των συλληφθέντων, δημιουργούσαν μια σχετική “φασαρία” και αναστάτωση σε σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας.

Το κράτος στην προσπάθειά του να αποφύγει παρόμοιες με το 1995 καταστάσεις, αποφάσισε να δράσει δυναμικά. Έθεσε σε επιφυλακή πάνω από 20.000 μπάτσους κι έκανε την Αθήνα να μοιάζει με πόλη που έχει κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος. ’λλωστε ήταν και η γενικότερη αναταραχή που υπήρχε εκείνη την εποχή με πολύ σημαντικά σε αριθμό κομμάτια της κοινωνίας να βρίσκονται σε ανοιχτή αντιπαράθέση με το κράτος και τους μηχανισμούς του. Οι κινητοποιήσεις και το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες, οι απεργίες εργατών, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις έδειχνε να προβληματίζουν τους εξουσιαστές.

Όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σταμάτησαν τη λειτουργία τους τρεις ημέρες πριν από τις 17 Νοεμβρίου και φρουρούνταν από ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις. Όλο το κέντρο της Αθήνας ήταν αστυνομοκρατούμενο.

Παρ’ όλα αυτά και αυτή τη χρονιά υπήρχε παρουσία αναρχικών με τραπεζάκι στη γωνία των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, με μοίρασμα προκηρύξεων και με γράψιμο συνθημάτων στους γύρω δρόμους.

Ανήμερα της επετείου και αφού τα ΜΜΕ είχαν δημιουργήσει κλίμα πολέμου και οι τηλεθεατές περίμεναν να παρακολουθήσουν ένα σόου, άρχισαν οι ομιλίες των "επισήμων" μέσα στο ζωσμένο από μπάτσους αλλά και από τις ομάδες περιφρούρησης οι οποίες αποτελούνταν από μέλη της ΕΦΕΕ, από οικοδόμους (μελών του ΚΚΕ) και άλλων κομματόσκυλων, Πολυτεχνείο. Μετά τη λήξη των ομιλιών ξεκίνησε η πορεία, ενώ μέσα στο Πολυτεχνείο παρέμειναν μέλη της περιφρούρησης αλλά και κάποιοι αναρχικοί οι οποίοι το κατάφεραν, αφού πρώτα συγκρούστηκαν με τους οικοδόμους, που σαν αποτέλεσμα είχαν και τον τραυματισμό κάποιων συντρόφων από τραμπούκους του ΚΚΕ.

Κάτω από τη μύτη των μπάτσων όμως, 50-100 άτομα κατάφεραν να στήσουν οδόφραγμα στην οδό Πατησίων στο ύψος της πλατείας Κάνιγγος. Τελικά και όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, κινητοποιήθηκε μεγάλη αστυνομική δύναμη και διέλυσε τους συγκεντρωμένους στο οδόφραγμα, κάνοντας μάλιστα και κάποιες συλλήψεις.

Σε διάφορα σημεία της Αθήνας τοποθετήθηκαν γκαζάκια και προξενήθηκαν ζημιές σε αυτοκίνητα και κτίρια.

Η πορεία έγινε χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Μετά το τέλος της όμως, μεγάλη ομάδα συμμετεχόντων σ’αυτή, κατευθύνθηκε από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην οδό Πατησίων, με σκοπό να φτάσει στο Πολυτεχνείο. Στη διασταύρωση των δύο δρόμων όμως, τους περίμεναν ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες τους απαγόρευσαν να συνεχίσουν προς το Πολυτεχνείο.

Την επόμενη μέρα τα ΜΜΕ μιλούσαν για μεγάλη νίκη της δημοκρατίας και έδιναν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για την επιτυχία της να αποτρέψει τα επεισόδια. Αλληλοσυγχαρητήρια και από τις κατασταλτικές δυνάμεις ( αστύνομία, ΚΚΕ, οικοδόμοι, ΕΦΕΕ...) για την επιτυχία της επιχείρησης.

Οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί και η συμμετοχή των οικοδόμων και του ΚΚΕ δεν έμειναν αναπάντητοι. Βόμβα εξερράγη στα γραφεία του Συνδικάτου Οικοδόμων στην πλατεία Κάνιγγος. Πολλά γραφεία του ΚΚΕ πυρπολήθηκαν τις επόμενες μέρες. Ήταν η απάντηση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
 
 

ΠΗΓΕΣ:

*ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μηνιαία αναρχική εφημερίδα - αρ. φύλλου 1 (15/11/1983)

*ΕΝΑΝΤΙΑ αναρχική εφημερίδα τεύχη 1,2,6 (1988-1990)

*Η ΑΡΕΝΑ μηνιαία αντιεξουσιαστική εφημερίδα - αρ. φύλλου 1(11/1984)

*ΔΟΚΙΜΗ αντιεξουσιαστική εφημερίδα - αρ. φύλλου 8 (14/11/1986)

*ΕΞΕΓΕΡΣΗ αναρχική εφημερίδα -τεύχη 3,9,13-14,18,21,24,28

*ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΤΟ ‘95...22 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ (μπροσούρα)
 
 

ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ   ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΤΥΠΟ, ΓΙΑ ΤΥΧΟΝ

ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ.