Ο πόλεμος δεν ξεκινάει τώρα. Ο πόλεμος συνεχίζεται.

Εκεί που πραγματοποιούνται «ανθρωπιστικοί» βομβαρδισμοί. Εκεί που υπάρχουν «παράπλευρες απώλειες». Εκεί που πρόσχημα είναι ο εκδημοκρατισμός. Εκεί που οι «ειρηνευτικές» δυνάμεις, τα «ειρηνευτικά» εκστρατευτικά σώματα, οι στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής, βρίσκονται περισσότερο από μια δεκαετία. Χθες στα Βαλκάνια και την Αφρική, σήμερα στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία και την Παλαιστίνη, αύριο στο Ιράκ;

Η μισή Αφρική τρώει μεταλλαγμένα τρόφιμα «ανθρωπιστικής βοήθειας». Η άλλη μισή πεινάει.

Πυρηνικά, έχουν γεμίσει από τους «ειρηνευτικούς» βομβαρδισμούς τα Βαλκάνια, το Αφγανιστάν, η Τσετσενία και οπουδήποτε διεξάγονται «αντί» - τρομοκρατικές επιχειρήσεις, ενώ στις μητροπόλεις του «άξονα του καλού», χιλιάδες έχουν συλληφθεί ως τρομοκράτες, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θεωρούνται ύποπτοι.

Άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινά, στην προσπάθεια τους να περάσουν κάποια σύνορα, ψάχνοντας μια «καλύτερη ζωή».

Άλλοι πάλι, «…θάβονται ζωντανοί μέσα στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα χαμόσπιτα των εργατικών συνοικιών, στα πέτρινα φέρετρα των πολυκατοικιών, στα υπεράριθμα νηπιαγωγεία και σχολεία, μέσα σε ολοκαίνουργιες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες γεμάτες με φανταχτερά έπιπλα αγορασμένα επί πιστώσει…».

Κάποιοι άλλοι, αργοπεθαίνουν σε παραγκουπόλεις, στα υπόγεια των μετρό, στα παγκάκια των πάρκων.

Ατελείωτα τα «παραδείγματα».

Η επερχόμενη επίθεση στο Ιράκ, δεν είναι άσχετη με όλα τα παραπάνω. «Οι αγορές ζητούν πόλεμο», στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Η οικονομία ασθενεί. Θέλει αίμα.

Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ο έλεγχος του πετρελαίου, η ανακατανομή της πίτας των διαφόρων ζωνών επιρροής, (κάτι που έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τις μεταξύ τους διαφορές).

Το ζητούμενο, είναι η λυσσαλέα επίθεση, ενάντια σε ό,τι δεν είναι μαζί τους.

Στον ελλαδικό χώρο

Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» περνά κατ’ αρχήν, μέσα από την αστυνόμευση, τις κάμερες, τους νέους νόμους, τις νέες απαγορεύσεις. Που φυσικά, δεν έχουν να κάνουν με τους… «τρομοκράτες» αλλά με όλους τους υπόλοιπους. Τους εν δυνάμει…

Μια «εξάρθρωση» που περνά μέσα από την αλλοίωση της πραγματικότητας. Οργουελιανής. Μέσα από το «υπουργείο Αγάπης» και το «υπουργείο Ειρήνης». «Όποιος ορίζει το παρόν, ελέγχει και το παρελθόν. Και όποιος ελέγχει το παρελθόν, διαμορφώνει και το μέλλον».

Η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη βαφτίζεται τρομοκρατική. Οι βασανιστές βαφτίζονται απότακτοι αστυνομικοί. Οι μεγαλοκαρχαρίες βαφτίζονται επιχειρηματίες. Οι στρατιωτικοί και οι έμποροι όπλων βαφτίζονται οικογενειάρχες. Και όλοι μαζί «αθώα θύματα».

Μια «εξάρθρωση», που περνά μέσα από την υποταγή στη νομιμότητα. Τις ιδιότυπες και πολυποίκιλες δηλώσεις νομιμοφροσύνης, που ζητούνται από όλους. Κάποιοι, βέβαια, σπεύδουν να την δώσουν από μόνοι τους:

«Η «ατομική βία» δεν έχει να κάνει με την αριστερά αλλά και γενικότερα με την επανάσταση», δηλώνουν οι… σώφρονες.

«Ένοπλη πάλη σε περίοδο Δημοκρατίας; Μα γιατί;», αναρωτιούνται οι σκεπτικιστές.

«Μπα, δολοφόνοι και κλέφτες είναι…», συμπληρώνουν οι «γνώστες», αυτοί που τα ξέρουν «από μέσα».

«Τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα», κραυγάζουν οι πιο προοδευτικοί.

Και όλοι μαζί, τρέχουν να δηλώσουν πως καταδικάζουν.

Απέναντι σε όλα αυτά το ζητούμενο, δεν είναι οι εκκλήσεις και τα παρακάλια για να «σταματήσει ο πόλεμος», δεν είναι η δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής, με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεν είναι η ταύτιση και η υπεράσπιση του Σαντάμ, του Γιάσερ ή οποιουδήποτε άλλου, ενάντια στους «συμμάχους σταυροφόρους».

Δεν είναι ο εγκλωβισμός μέσα σε πλαίσια κάποιου αντί - …ισμού, (αμερικανισμού, ευρωπαϊσμού, ιμπεριαλισμού κ.λπ.) ούτε η συμμετοχή σε όργανα, θεσμούς και μηχανισμούς καλυτέρευσης, ευπρέπειας και εκσυγχρονισμού της Δημοκρατίας.

Το ζητούμενο, είναι η γενίκευση της πολύμορφης κοινωνικής αλληλεγγύης. Προς όλους όσους παραμένουν άνθρωποι.

Στην Αργεντινή, το Μεξικό, την Παλαιστίνη. Στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, την Τσετσενία και το Αφγανιστάν. Στη Σομαλία, το Κογκό, το Ιράκ. Στις Η.Π.Α., στην Ρωσία, στην Ευρώπη. Στην Τουρκία, στην Ελλάδα, παντού.

Δίπλα σε όλους όσους παλεύουν για την ελευθερία, πολεμώντας για τον δικό τους, καλύτερο κόσμο. Που δεν έχουν υποταχθεί, που αντιμετωπίζουν τη λάσπη, τα βασανιστήρια, τον παραδειγματισμό, την καταστολή, τον θάνατο.

Αυτούς που ζούνε μέσα στην πείνα και την ανέχεια. Αυτούς που διαδηλώνουν. Αυτούς που αντιστέκονται. Αυτούς που έχουν εξεγερθεί. Αυτούς που βρίσκονται φυλακισμένοι.

Γιατί στον πόλεμο που έχει εξαπολυθεί από τη Δημοκρατία, από τη Νομιμότητα, στο στρατόπεδο τους βρίσκονται και συμβάλλουν και οι «δικοί μας» εξουσιαστές.

Εδώ και τώρα, πολύμορφη αντίσταση και ενάντια στους «δικούς μας» δυνάστες, στα «δικά μας» αφεντικά, (που αυτό τον καιρό… προεδρεύουν και οργανώνουν «αφεντομαζώξεις»).

Εδώ και τώρα, πολύμορφη αλληλεγγύη και στους «δικούς μας» φτωχούς και βασανισμένους, στους «δικούς μας» εξεγερμένους, στους «δικούς μας» φυλακισμένους. Σε όσους αντιτάχθηκαν και αντιτάσσονται στο «δικό μας» κράτος.

15 Φλεβάρη  2003

Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων

για την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Πολύμορφη Δράση