«Άκου! Όσοι ζούσαμε εδώ πριν το Γενάρη, ξέραμε ότι είναι πολύ εύκολο να πεθάνουμε από δηλητηρίαση ή από πείνα. Και τώρα που έχουμε πάρει τα όπλα πάλι υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Όμως υπάρχει και μια άλλη: Να πεθάνουμε από σφαίρα ενώ πολεμάμε τους δυνάστες μας. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε πεθάνει με αξιοπρέπεια!»
(ινδιάνος μαχητής)
Η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην Θεσσαλονίκη. Τις μέρες αυτές, οι ευρωπαίοι κυρίαρχοι γιορτάζουν, μέσα σε δύο «κόκκινες ζώνες». Η μια σε απόσταση 1.500 και η άλλη σε απόσταση 3.000 μέτρων από το ξενοδοχείο που θα βρίσκονται. Και οι δύο, σε απόσταση 125 χιλιομέτρων από την πόλη που τους… φιλοξενεί. Με περισσότερους από 10.000 αστυνομικούς, λιμενικούς, πυροσβέστες και στρατιώτες να τους φυλάνε. Που γιορτάζουν. Για τελευταία φορά σε πόλη κράτους που έχει την προεδρία. Από εδώ και πέρα, οι γιορτές θα γίνονται στις Βρυξέλλες.
Μια ακόμη γιορτή της Δημοκρατίας, όπου οι Ευρωπαίοι αφεντάδες – αυτή τη φορά – μαζεύονται να συζητήσουν και να επικυρώσουν επίσημα, τους «νέους όρους συνεργασίας» τους. Και μετά, τις νέες ανθρωποσφαγές, τις νέες λεηλασίες, τη νέα φάση της σταυροφορίας, που έχουν όλοι υπογράψει.
Αυτοί που συμμετέχουν στο απλόχερο μοίρασμα του θανάτου από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη. Που στο όνομα της «Ανάπτυξης» καταστρέφουν τόσο τον πλανήτη όσο και τους ανθρώπους, που στο όνομα της «Ασφάλειας» πραγματοποιούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, αφήνοντας πίσω τους εκατόμβες θυμάτων...
Είναι οι ίδιοι που δε σταματούν τόσο σε συνθήκες «ειρήνης» ή «πολέμου» να υλοποιούν τα αντιανθρώπινα σχέδιά τους. Θεωρούν πως τα παλάτια τους δεν τα φτάνει η οργή και ο θάνατος, και εκεί απρόσκοπτα θα συζητήσουν για το «μέλλον» τους, το «μέλλον του κόσμου». Πώς θα συνεχίσουν την ολοένα και πιο στυγνή εκμετάλλευση των ανθρώπων, πώς θα οργανώσουν νέες επιχειρήσεις “Αντί» – τρομοκρατίας” γιατί η οικονομία τους νοσεί, η «Ανασφάλεια» δημιουργεί κρίση και ύφεση...
Από την άλλη όμως υπάρχουν και οι άλλοι... Αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αρνήθηκαν στην πράξη από την πρώτη στιγμή «το τέλος της ιστορίας» το τέλος των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων. Αυτοί που βιώνουν καθημερινά την «κόκκινη ζώνη» παντού, σε οποιοδήποτε σύμβολο, σε κάθε έκφραση της κρατικής δόμησης, σε κάθε θεσμό και μηχανισμό της κυριαρχίας.
Αυτοί που «…θάβονται ζωντανοί μέσα στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα χαμόσπιτα των εργατικών συνοικιών, στα πέτρινα φέρετρα των πολυκατοικιών, στα υπεράριθμα νηπιαγωγεία και σχολεία, μέσα σε ολοκαίνουργιες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες γεμάτες με φανταχτερά έπιπλα αγορασμένα επί πιστώσει…».
Μέσα στις φανταχτερές μητροπόλεις, στις άθλιες παραγκουπόλεις, στα υπόγεια των μετρό, οπουδήποτε έχει εξαπλωθεί το κρατικό καρκίνωμα.
Αυτοί που ακολουθούν έναν ακόμη περιπλανώμενο θίασο των εξουσιαστών όπου αυτοί συνεδριάζουν. Που δεν επιζητούν να διορθώσουν επιμέρους κομμάτια τους. Που οργανώνουν διαδηλώσεις, ενώνουν τις φωνές τους με τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων από όλη τη γη, συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης και του θανάτου, πραγματοποιούν εξεγέρσεις όπως αυτή στη Γένοβα, εκδικούνται για τους νεκρούς συντρόφους τους και συνεχίζουν να ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ...
Τα χέρια και των Ευρωπαίων κυριάρχων, είναι βαμμένα στο αίμα. Στο αίμα όλων εκείνων που στο όνομα της Δημοκρατίας, στο όνομα της Ασφάλειας και της «Αντι – τρομοκρατίας», στο όνομα της «ισχυρής Ευρώπης» και της «ισχυρής οικονομίας» δολοφονήθηκαν στην Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, παντού. Και εξακολουθούν να φυλακίζονται στα Γκουαντάναμο, στα «λευκά κελιά», να δολοφονούνται, να πεθαίνουν από την πείνα και την ανέχεια, μακριά από τα «φώτα της δημοσιότητας».
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ
ΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
15 Ιουνίου 2003 ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ