Σε μια εποχή που καθημερινά διεξάγονται πόλεμοι κατά της “τρομοκρατίας” και οι κρατικές αρχές περιορίζουν συνεχώς τις ατομικές – προσωπικές ελευθερίες μας στο όνομα της “πάταξης της τρομοκρατίας”, ποιοι είναι άραγε οι πραγματικοί τρομοκράτες;

Τρεις φίλοι μας μαθητές βρίσκονται στο στέκι του αναρχικού πυρήνα, κάθονται και κουβεντιάζουν. Ξαφνικά εμφανίζονται πέντε αστυνομικοί έξω από την πόρτα και κτυπώντας την, φωνάζουν στους τρεις μαθητές να τους ανοίξουν με πολύ έντονο τρόπο.

Αφού είδαν ότι δε γινόταν το δικό τους άρχισαν να κτυπούν τη πόρτα με μανία φωνάζοντας συγχρόνως και απειλώντας τα τρία παιδιά ότι θα τα κτυπήσουν, θα τα σκοτώσουν...... Μέσα σε αυτό το σκηνικό, οι μαθητές, απορώντας με τη λύσσα των μπάτσων και φοβισμένοι, τους ανοίγουν κι αυτοί μπουκάρουν στο χώρο χωρίς καν τα διάφορα νομικά προσχήματα, αφού σε καμία περίπτωση δεν έδειξαν οποιοδήποτε ένταλμα. Αφού τους διατάζουν να καθίσουν, αρχίζουν να ψάχνουν στο στέκι δήθεν για “παράνομες ουσίες” κι αφού δε βρίσκουν τίποτα, συνεχίζουν το “κοινωνικό” τους έργο, με τρόπο που μόνο το χυδαίο τους μυαλό μπορεί να συλλάβει.

Βλέπουμε ξεκάθαρα εδώ την αρχή μιας οργανωμένης επίθεσης και καταστολής από τη μεριά του κράτους και της εξουσίας απέναντι σε ένα πολιτικό-κοινωνικό χώρο ιδεών και πρακτικών, επιδιώκοντας ουσιαστικά την εξαφάνιση του. Από το περιστατικό που πιο πάνω περιγράψαμε, μπορεί ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το τι είδους δημοκρατία κι ελευθερία ευαγγελίζονται τα περιφερόμενα από κανάλι σε κανάλι κουστουμαρισμένα ανθρωποειδή που μας πλασάρονται για εκπρόσωποι και ηγέτες.

Η συγκεκριμένη ενέργεια για εκφοβισμό κάποιων ανθρώπων, ώστε να απομακρυνθούν από τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, δηλαδή σε ένα χώρο που εκφράζεται με έντονο και αληθινό τρόπο, αντιτίθεται σε κάθε είδους εμπορευματικοποίηση-ρομποτοποίηση της ζωής μας και αρνείται την υποταγή των επιβεβλημένων ρόλων εκμεταλλευτή-εκμεταλλευομένου δεν έγινε καθόλου τυχαία τη συγκεκριμένη στιγμή.

Η έμπρακτη και αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη που δείξαμε στον Ιρακινό λαό αλλά και στους επί γης καταπιεσμένους κατά τη διάρκεια της πρόσφατης ανθρωποσφαγής στο Ιράκ μέσα από διάφορες εκδηλώσεις και παρεμβάσεις φαίνεται ότι ενόχλησε. Δεν τους έφταναν οι συλλήψεις που είχαν καταφέρει να κάνουν κατά τη διάρκεια των γεγονότων έξω από την Αμερικανική πρεσβεία δολοφόνων (άμεσο αποτέλεσμα έκρηξης της οργής των αγωνιζομένων εναντίον των σύγχρονων σφαγέων και όσων τους προστατεύουν ή έχουν σχέση μαζί τους), δεν τους έφταναν οι εντολές που πήραν από τα αφεντικά τους μέσα από τις Αγγλικές βάσεις για να εντοπίσουν και να συλλάβουν άτομα (ακόμα και πολιτικούς πρόσφυγες) τα οποία είχαν έμπρακτη συμμετοχή με άμεση δράση εναντίον των βάσεων του θανάτου και τον καθοριστικό ρόλο τον οποίο διαδραμάτισαν στην τελευταία σφαγή χιλιάδων βασανισμένων ανθρώπων, επιχειρούν τώρα ένα βήμα παραπάνω: την τρομοκράτηση και τον εκφοβισμό του καθενός που θα θελήσει να αρχίσει να σκέφτεται, να αμφισβητεί και να μη δέχεται την κάθε ψευτιά και παραπληροφόρηση που μας σερβίρουν καθημερινά σαν αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Σήμερα, ο στόχος τους είμαστε εμείς, ως ένα κοινωνικό κομμάτι που συνειδητά επιλέξαμε την ολοκληρωτική ρήξη με όλους τους εκμεταλλευτές και δολοφόνους του κάθε ανθρώπινου αισθήματος και ελευθερίας. Αύριο όμως ποιος; Αν τώρα αφεθεί ανενόχλητη η κρατική βαρβαρότητα να επιβληθεί χωρίς καμιά απάντηση από τις υπάρχουσες κοινωνικές αντιστάσεις, μετά θα είναι πολύ αργά. Οι συνεχείς αυξήσεις τιμών σε αγαθά, υπηρεσίες, καύσιμα κ.ο.κ. που ονομάστηκαν εναρμόνιση ενώ οι μισθοί έμειναν σχεδόν στάσιμοι, η μπατσοκρατία στους δρόμους με τους συνεχείς ελέγχους και πρόστιμα, με τις κάμερες και τα κυνηγητά μέχρι θανάτου που ονομάστηκαν “ασφάλεια” - ενώ οι πραγματικοί εγκληματίες κυκλοφορούν ανάμεσα μας σαν ευυπόληπτοι πολίτες – είναι μόνο η αρχή.